Πολύ ενδιαφέρον, ως συνήθως, αλλά πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν είδα τίποτε που να με εξέπληξε: σε μία χώρα όπου τα πάντα μοιάζουν με την Ελλάδα της δεκαετίας του 45-55 (εκτός από την εγκληματικότητα) είναι λογικό, ανθρώπινο και αξιοθαύμαστο το ότι το όραμα ενός ανθρώπου εναγκαλίζεται και επιβιώνει μετά από τόσες δεκαετίες, παράγοντας αποτελέσματα.
Δεν θεωρώ ότι αυτό το "σύστημα" αποτελεί υποκατάστατο ενός κανονικού εκπαιδευτικού συστήματος (όχι, δεν εννοώ το ελληνικό) το οποίο θα περιλάμβανε τη μουσική ή/και άλλες τέχνες στη δομή του. Επίσης, ναι μεν είναι σαφές ότι η όλη εμπειρία έχει βαθειά επίπτωση σε όσους συμμετέχουν, αλλά καμία επίπτωση στους υπόλοιπους, δηλαδή δεν υπάρχει καμία αναβάθμιση της χώρας μέσα από τις επιτυχίες του "συστήματος".
Τέλος, ας προσέξουμε ότι δεν παίζουν ροκ: η πρώην ΕΣΣΔ π.χ. είχε αξιολογότατη παραγωγή μεγάλων (και σε ορισμένες περιπτώσεις, παγκόσμια αναγνωρισμένων) ερμηνευτών του "κλασσικού" ρεπερτορίου, αλλά απολύτως κανέναν αντίστοιχης τάξης εκπρόσωπο ή "συμμετέχοντα" στο μουσικό γίγνεσθαι των τελευταίων 70 ετών... ούτε αβάντ-γκαρντ, ούτε ροκ, ούτε τζαζ, ούτε τίποτε. Θεωρώ ότι αυτό έχει την ερμηνεία του και σχετίζεται άμεσα με τα όρια του ίδιου του καθεστώτος (οικονομικού και πολιτικού) που υποστηρίζει το "σύστημα".
Αυτά από εμένα, ελπίζω να το δουν και να το σχολιάσουν περισσότερα μέλη.