myrsias

Παραθέτω βιβλία με πρακτική σημασία και εφαρμόσιμα στο παίξιμο, όχι απλά ιστορικού- μουσικολογικού ενδιαφέροντος. Επίσης, παραθέτω αυτά τα οποία θεωρώ α)με ορθή μέθοδο και β)όχι λίγα, αλλά όχι και πολλά, ώστε να είναι μεν επαρκή, αλλά να μη βαλτώσει κάποιος που θα θέλει να ασχοληθεί. Όλα, εκτός από αυτό που θα σημειώσω με αστερίσκο, βρίσκονται εύκολα στα ελληνικά βιβλιοπωλεία. Οι χρονολογίες που σημειώνω αφορούν τις εκδόσεις των δικών μου αντιτύπων, η πρώτη έκδοση μπορεί να έχει άλλη χρονολογία. -Τσιαμούλης, Χρίστος - Ερευνίδης Παύλος, Ρωμηοί Συνθέτες της Πόλης, εκδόσεις δόμος 1998, Αθήνα -Μαυροειδής, Μάριος, Οι μουσικοί τρόποι στην ανατολική μεσόγειο, εκδόσεις fagotto 1999, Αθήνα -Touma, Habib Hassan, the music of the Arabs Amadeus Press 2003, Campridge, U.K. -*Feldman, Walter, Music of the Ottoman Court, VWB 1996, Berlin, Germany -Γράψας, Νίκος ταμπουράς, μέθοδος διδασκαλίας, edition Orpheus 2007, Αθήνα και τέλος, για τους δρόμους σε συγκερασμένο σύστημα, την αρμονία τους, αλλά και τη λαϊκή κιθάρα γενικότερα, προτείνω το βιβλίο του Δ. Μυστακίδη Λαϊκή Κιθάρα, το οποίο από ότι βλέπω υπάρχει και σε pdf εδώ: http://www.rembetiko.gr/generalmedia/pdf/laiki_kithara_dmystakidis.pdf

(Καταρχήν λέγεται χιτζαζκάρ και όχι χιτζαζκάν) Συγνώμη που επεμβαίνω, αλλά η προσέγγισή σου είναι λάθος. Τα μακαμ και οι δρόμοι ΔΕΝ είναι απλά τρόποι της δυτικής μουσικής με αλλαγμένα ονόματα. Το νόημσ (ειδικά για να ένα μπασίστα) δεν είναι να μάθει κανείς "την κλίμακα". Το καθε ένα από τα μακάμ, συμπεριφέρεται μελωδικά και αρμονικά με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Θα ήταν πιο σωστό να τα προσεγγίζει κανείς ως "πεντάχορδα" και "τετράχορδα". Δηλαδή να χωρίζει στα δύο την κάθε "κλίμακα" (τετράχορδο-πεντάχορδο, ή πεντάχορδο-τετράχορδο, ανάλογα με το αν η μελωδία "στεκεται" περισσότερο στην τέταρτη ή στην πέμπτη). Π,χ, το ουσάκ (ουζακ δεν το έχω δει ποτέ γραμμένο)ΔΕΝ είναι φρύγιος, γιατί ναι μεν μέχρι την τέταρτη (που είναι συνήθως η δευτερη σημαντικότερη βάση του) είναι όντως 1, b2, b3 4, αλλά από εκεί κι πάνω μπορεί να ανέβει και να κατέβει με πολύ διαφορετικούς τρόπου (ο πιο συνηθισμένος είναι "πεντάχορδο ραστ", δηλαδή 1, 2, 3, 4, 5, σαν τη ματζόρε στο συγκερασμένο σύστημα και όταν κατεβαίνει βαρύνονται η 6η και η 7η, και έτσι όντως κατεβαίνει ως φρύγιος) Για εμένα, η πιο σωστή προσέγγιση σε σχέση με το τί θέλει να καταφέρει ο νεοφώτιστος "λαϊκός", είναι κυρίως να ακούσει κομμάτια και να προσέξει πως συμπεριφέρονται οι μελωδίες και η αρμονία. Αν πας να μπλέξεις με τη θεωρία της ανατολικής μουσικής, ειδικά αν το κάνεις μισο-λάθος, μόνο μπέρδεμα μπορεί να σου προκαλέσει... Από εκεί και πέρα, αν θέλει κάποιος όντως να ψάξει το θέμα σε μεγαλύτερο βάθος, υπάρχουν ΚΑΙ στα ελληνικά πολύ καλά θεωρητικά βιβλία, αν ενδιαφέρεται κάποιος, ευχαρίστως να προτείνω μερικά.

Το πολύ αξιόλογο ντοκυμαντέρ του Κωστή Ζουλιάτη ANAPARASTASIS, η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου (1926-1970), πρόκειται να κυκλοφορήσει αυτό το φθινόπωρο. Στην ιστοσελίδα http://anaparastasis.info/gr μπορείτε να δείτε trailer και να διαβάσετε πληροφορίες σχετικά με την ταινία. Επίσης, υπάρχει και η επιλογή "donate", για όσους επιθυμούν να συνεισφέρουν, έστω και με ένα μικρό ποσό, στην ολοκλήρωση αυτής της προσπάθειας. Πιστεύω (έχοντας δει αποσπάσματα) πως αξίζει την προσοχή των φίλων της σύγχρονης μουσικής, τόσο ως ταινία, όσο και ως παρακαταθήκη σχετικά με το έργο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη. Αν μη τι άλλο, επισκεφτείτε τη σελίδα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας...

Να υπογραμμίσω εν τω μεταξύ, πως αυτό που λέει ο Superfunk είναι ταυτόχρονα ΚΑΙ το ζουμί του θέματος, αλλά ΚΑΙ η απόδειξη αυτού που έγραφα παραπάνω σχετικά με κυρίαρχη (πολιτισμικά εδώ) ιδεολογία και προφορική (ή ακουστική) παράδοση. Δηλαδή τί γραμμές θα παίξει ένας μπασίστας σε ένα καινούριο κομμάτι? Μα αυτές που είναι δημοφιλείς (τόσο ανάμεσα στους μουσικούς όσο και στο κοινό) φυσικά! Το '70, disco, το '80-90 fusion, το 2010 glam metal!

Πολύ φοβάμαι πως θα ξεφύγει εκτός θέματος του θρεντ, αλλά οκ. Θα προσπαθήσω να το περιορίσω όσο γίνεται. Ας μετακινηθεί, αν ενοχλεί. (να ξεκαθαρίσω πριν αρχίσω να γράφω πως αυτό που ακολουθεί είναι καθαρά δική μου άποψη και σε καμία περίπτωση δεν επικαλούμαι "αυθεντία" οποιουδήποτε είδους) Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα αρκετά μπερδεμένο ζήτημα, που μπερδεύεται ακόμα περισσότερο λόγω της διπλής ερμηνείας της λέξης "λαϊκός" στα ελληνικά, που σημαίνει ταυτόχρονα "ΓΙΑ το λαό, δημοφιλής" (αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε πχ ως popular/pop) και "ΑΠΟ το λαό, δημώδης" (αυτό που ίσως θα ονομάζαμε folk) Στην πρώτη περίπτωση, το πράγμα είναι απλό: pop ή popular music (λαϊκή μουσική) είναι η δημοφιλής μουσική, που έχει ευρεία απήχηση. Αυτό δεν την κατατάσσει κάπου υφολογικά, αφού δημοφιλή μπορεί κατά περιόδους και περιοχές να είναι εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής. Άρα υπό αυτή την έννοια, όπως pop μουσική ήταν η jazz ή η rock ή η disco/funk μουσική (σε κάποιες εκφάνσεις τους) στο παρελθόν στην Αμερική, αλλά και σε χώρες που επηρεάζονταν πολιτισμικά από αυτή και σήμερα pop θεωρείται η RnB, η Rap, hip-hop κλπ, το ίδιο δεν μπορεί παρά να ισχύει και με την ελληνική λαϊκή (με την έννοια της popular) μουσική. Άρα, λαϊκή μουσική είναι και ο Ζαμπέτας, ο Χιώτης και ο Τσιτσάνης, λαϊκή και ο Ρέμος, ο Φοίβος και ο Πλούταρχος. Στη δεύτερη περίπτωση, τα πράγματα μπερδεύονται λίγο. Ο διαχωρισμός εδώ έχει να κάνει με το δημιουργό. Δηλαδή είναι το τραγούδι αποτέλεσμα της δουλειάς ενός επώνυμου συνθέτη, που βασίζεται σε μια "λόγια" τεχνική σύνθεσης, ή είναι έργο κάποιου ή κάποιων ανώνυμων δημιουργών, που βασίζουν την σύνθεση των μουσικών και στιχουργικών τους έργων σε μια προφορική, λαϊκή παράδοση? Το αποτέλεσμα αυτής της ερώτησης είναι η δημιουργία του διπόλου "λόγιος-λαϊκός", που είναι και το βασικό διαχωριστικό στοιχείο στον χαρακτηρισμό ενός τραγουδιού ως λαϊκού ή όχι. Σε αυτό το ήδη μπερδεμένο θέμα, έρχεται να προστεθεί και η έννοια της παραδοσιακής μουσικής. Η παραδοσιακή μουσική δεν ήταν πάντα παραδοσιακή, κάποτε υπήρξε λαϊκή (και την έννοια της popular και με την έννοια της folk). Αυτό που προσλαμβάνουμε σήμερα ως παραδοσιακή μουσική, είναι στην ουσία ένα μέρος της διαδεδομένης μουσικής του παρελθόντος που μέσω διαδικασιών συλλογικής μνήμης αλλά και κυρίαρχης ιδεολογίας (και σε αυτό έπαιξε τουλάχιστον στην Ελλάδα -και στη Γερμανία, από όσο γνωρίζω- πολύ μεγάλο ρόλο η λαογραφία, κατά την προσπάθειά της να δημιουργήσει ένα "κοινό πολιτισμικό παρελθόν" σε μια χώρα που κατά τα άλλα παρουσίαζε πολύ μεγάλες ιδιομορφίες) επιβίωσε και για αυτό το λόγο και συντηρείται ως κάτι ιερό από αρκετούς, που φοβούνται την αλλοίωση ή ακόμη και την εξαφάνισή της. Εξαφάνιση, όμως στην τέχνη, δε νοείται. Τίποτα δεν "χάνεται", απλά μετασχηματίζεται. Από αυτή την άποψη και μέσω ενός συνεχούς μετασχηματισμούς, ίσως η "λαϊκοπόπ" μουσική του σήμερα, να είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικά λαϊκή μουσική από ότι ένα συντηρημένο επίτηδες είδος. Τέλος, ο διαχωρισμός της αστικής και της δημοτικής (της επαρχίας δηλαδή) μουσικής, έρχεται να μας δώσει το τελευταίο στοιχείο διαχωρισμού. Γιατί σύμφωνα με αυτά που περιέγραψα παραπάνω, λαϊκή μουσική είναι και τα κλαρίνα και τα νησιώτικα αλλά και ο Χιώτης ή τα ρεμπέτικα (αν και τα ρεμπέτικα τείνουν τελευταία να περάσουν σε αυτό που περιέγραψα ως παραδοσιακή μουσική, παρατηρήστε τα αφιερώματα στην τηλεόραση. Δεν είναι μουσική παράσταση, αλλά μουσική ανα-παράσταση. Φοράνε ρούχα εποχής και ψεύτικα μουστάκια, για να διατηρηθεί η "αυθεντικότητα" του ύφους...). Γιαυτό ακούγεται συχνά ο όρος "λαϊκοδημοτικό" ή "σκυλονησιώτικο". Είναι ταυτόχρονα η προσπάθεια να περιγραφεί πως κάποιος παίζει με μη παραδοσιακό τρόπο τη μη αστική μουσική. Όλη αυτή η μπερδεμένη κατάσταση, αν και όχι πάντα συνειδητά, περνάει σε εμάς σαν σύγχυση. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, όταν λέει κάποιος "ακούω", ή "παίζω λαϊκά", οφείλει στη συνέχεια να προσδιορίσει τί ακριβώς εννοεί. Εννοεί δηλαδή Πλούταρχο, Βασίλη Καρρά και Τερλέγκα? ή εννοεί Καζαντζίδη? Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω πως δε θα μου φανεί καθόλου περίεργο (αν ζήσω αρκετά για να το δω) αν σε μερικά χρόνια οι απόγονοί μας θα θεωρούν παραδοσιακή μουσική αυτό που εμείς σήμερα θεωρούμε ως σκυλάδικο με την κακή έννοια. Δεν είναι απαραίτητο πως αυτό που διασώζεται είναι αυτό που οι "ειδικοί" πιστεύουν πως έχει καλλιτεχνική αξία...

Ευχαρίστως! Απλώς θα χρειαστώ λίγο χρόνο και λίγο χώρο (όχι μέσα στο συγκεκριμένο θρέντ) για να το γράψω. Θα το ανεβάσω στα "άρθρα" μόλις το έχω έτοιμο!

XOxoxo!!!

τότε, με συγχωρείς, κατάλαβα λάθος! Σε αυτή την περίπτωση, oi ενισχυτές της τάξεως -130Ε, είναι μια χαρά, απλώς κατάλαβα πως ήθελες κάποια παραπάνω χαρακτηριστικά. Γενικά, κατά την άποψή μου, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος όταν ψ΄χνει για ενισχυτή, είναι να σκέφτεται για ποιά ακριβώς χρήση τον προορίζει. Έτσι, δεν θα χαθεί στην πορεία. Σε αυτή την κατηγορία, σου προτείνω τον orange http://www.thomann.de/gr/orange_crush_pix_25bx.htm

Καταρχήν, δεν μίλησα για ελαφρολαϊκά ή αρχοντορεμπέτικα, αλλά για ελαφρά μουσική. Αλλά ούτως ή άλλως, πιστεύω πως η ελληνική λαϊκή μουσική του 20ου αιώνα έχει στοιχεία και από την ευρωπαϊκή και Αμερικάνικη μουσική της εποχής ή και της παλαιότερης, γιαυτό και ανέφερα τον Αττίκ και το Γιαννίδη. Αυτό που λες για την παραδοσιακή μουσική και τις gypsy-latin-jazz επιρροές, με βρίσκει κατά βάση σύμφωνο. Τώρα, σχετικά με την κουλτούρα και την κοινωνικο-οικονομική συγκυρία της εποχής, θεωρώ πως είναι μεν ενδιαφέρον, αλλά όχι και τόσο χρήσιμο, αν αυτό που θέλει κάποιος είναι απλώς να παίξει υφολογικά επαρκώς ένα είδος μουσικής. (εν τω μεταξύ, μια και το αναφέρεις, έχουμε ήδη έναν-εμένα, μπορεί και περισσότερους- μουσικολόγους στη συζήτηση...)

Καταρχήν, θα συμφωνήσω κι εγώ πως ένας ενισχυτής μπάσου σε αυτή την κατηγορία τιμής και watt, δύσκολα θα σε βγάλει αξιοπρεπώς σε ένα λάηβ, έστω και ως μόνιτορ (άποψή μου, ας μην ξαναρχίσουμε την κουβέντα περί έντασης στο stage, υπάρχει σε άλλο thread). Αλλά ως πιο ικανοποιητική λύση, θα σου πρότεινα κι εγώ fender ή warwick (έχω ένα θέμα με τους behringer, δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να ακούγεται τουλάχιστον ανεκτά). Επίσης, τσέκαρε και τον μικρό orange http://www.thomann.de/gr/orange_crush_pix_25bx.htm και http://www.thomann.de/gr/orange_cr50bx.htm, 25 και 50 watt αντίστοιχα. Αν αποφασίσεις να πας σε λίγα παραπάνω χρήματα, που όμως πιθανόν να σε βγάλει και σε λάηβέχω πολύ καλές εντυπώσεις από τον μικρό της ebs http://www.thomann.de/gr/ebs_classic_session_60_combo.htm

Γενικά πιστεύω πως όταν κάποιος θέλει να προσεγγίσει ένα μουσικό ύφος σχετικά πιστά, πρέπει να ξεκινήσει από τις ρίζες του. Κατά τη γνώμη μου, οι ρίζες του λαϊκού μπάσου, τουλάχιστον κατά τις δεκαετίες '60 '70, είναι α) το ρεμπέτικο "μπασοκίθαρο" και β) το μπάσο που ακούει κανείς στο "ελαφρά" τραγούδια του '30. Αν θες να το φτάσεις τόσο βαθειά, άκου τραγούδια του Σκαρβέλη (που έχουν εξαιρετικό μπασοκίθαρο, εδώ θα σου προτείνω να ακούσεις και τον πολύ καλό δίσκο του Μυστακίδη με ρεμπέτικα για κιθάρα) και τραγούδια του Αττίκ, του Γιαννίδη κλπ. Στη συνέχεια, η γνώση της λαϊκής αρμονίας είναι πολύ σημαντική. Η γνώση των βασικών μακάμ και δρόμων που χρησιμοποιούνται στην ελληνική λαϊκή μουσική (ραστ, ουσάκ, χιτζάζ, νικρίζ και σαμπά), των παραλλαγών τους και της αρμονίας που ακολουθούν, είναι πολύ σημαντική γιατί αφενός θα σε βοηθήσει να είσαι αρμονικά εντός ύφους και αφετέρου να απομνημονεύσεις με ευκολία ένα τετράωρο πρόγραμμα, αφού τα περισσότερα ακολουθούν ένα παρεμφερές αρμονικό μοτίβο. Για τα πιο σύγχρονα, αφού έχεις funk/rock/jazz καταβολές, τα πράγματα είναι αρκετά πιο απλά. Αν θες τη συμβουλή μου (έχω παίξει λαϊκά και με πολύ ωραία και με απαράδεκτα αποτελέσματα), υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή rhythm section που μπορεί να κάνει οτιδήποτε να ακούγεται εκτός ύφους και σκυλάδικο με την κακή έννοια: δεν πρέπει σε καμία περίπτωση ο ντράμερ και ο μπασίστας να βγάζουν τα απωθημένα τους πάνω στο πρόγραμμα. Όπως κάθε στυλιζαρισμένο ύφος, το λαϊκό μπάσο έχει τους (λιτούς) κανόνες του, είναι στο χέρι σου αν θα τους ακολουθήσεις ή όχι.

Φαντάσου να ήθελες να κράξεις, δηλαδή ;D...

Δε λέω... πολύ καλή δουλειά... αλλά, ΠΟΣΟ ΚΙΤΣ?

Παρακαλώ. Αν είχε "καεί" η λάμπα (ας μας απαντήσουν σχετικά οι γνωρίζοντες τις λάμπες, δεν είμαι και ακριβώς ειδικός σε αυτόν τον τομέα), το πιθανότερο θα ήταν να μην παίζει καθόλου, αλλά αυτό πάει ούτως ή άλλως πακέτο με το σύνολο της προενίσχυσης (σου προτείνω πρώτα να εντοπίσεις σε ποιό ακριβώς στάδιο είναι το πρόβλημα και μετά να εξειδικεύσεις). Κάνει μια χαρα το line6. Σύνδεσε την έξοδο του line6 στο effects return του ampeg. Τώρα, για το Νάκα, λογικά (αν η εγγύηση ισχύει, τσέκαρε το owner's manual http://www.ampeg.com/pdf/BA300.pdf ), εφόσον είναι το επίσημο σέρβις, πρέπει να σου το επισκευάσουν δωρεάν, άσχετα με το από που τον πήρες. Ενημέρωσε για εξελίξεις!

Πολλά μπορεί να έχουν συμβεί. Τσέκαρε πρώτα αυτά που φαίνονται: δες αν το μεγάφωνο είναι οκ (αν έχει σχιστεί, λογικά θα φαίνεται) και αν μπορείς, σύνδεσε (με τη σειρά που τα γράφω): α) άλλη προενίσχυση στο effects loop (από ότι είδα έχει) για να δεις αν έχει πάθει ζημιά σε προενισχυτικό στάδιο. Αν ακούς οκ, πάει να πει πως ο προενισχυτής παρέδωσε πνεύμα... Αν ακούς distortion, το πρόβλημα είναι στο ηχείο ή στο τελικό στάδιο β) Το effects loop σε άλλο ενισχυτή. Αν βγάζει distortion, σε αυτό το στάδιο, ενώ στο προηγούμενο όχι, έχεις πάρει τον τελικό στο χέρι. Αν είναι πάλι οκ, έχεις πάρει το ηχείο στο χέρι, αλλά χωρίς απαραίτητα η ζημιά να είναι ορατή. Επίσης υπάρχει μια άλλη περίπτωση, αρκετά πιο σπάνια, αλλά όχι απίθανη: από την ένταση και τους κραδασμούς που συνεπάγονται, ίσως ξεβιδώθηκε κάποια βίδα μέσα στον ενισχυτή, να έπεσε πάνω στην πλακέτα και να κάνει βραχυκύκλωμα. (Σπάνιο αλλά δυνατό, ξαναλέω) Σε κάθε περίπτωση, μάλλον θα χρειαστεί να το κοιτάξει κάποιος εξουσιοδοτημένος τεχνικός, αν δεν θες να χάσεις την εγγύηση (γι αυτό και δεν σου πρότεινα να τον ανοίξεις και να δεις μόνος σου). Νομίζω πως το service των ampeg το έχει ο Νάκας. Καλή τύχη...

Θα χρειαστεί να δώσεις εισαγωγικές, αλλά καλύτερα να επικοινήσεις με το Λύκειο για λεπτομέρειες. Σε ποιά περιοχή μένεις?

Αν είχα, θα το έπαιρνα εγώ, αυτή τη στιγμή...

Κατά τη γνώμη μου, αν αποφασίσεις να ασχοληθείς 100% με τη μουσική και είσαι ήδη σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, μην σπουδάσεις κάτι άλλο, θα είναι απλά σπατάλη χρόνου και δυνάμεων. Απλώς, προετοιμάσου για το γεγονός οτι ως μουσικός, στις περισότερες περιπτώσεις, θα ζεις για αρκετό καιρό σε ένα καθεστώς επαγγελματικής ανασφάλειας και τρεξίματος (αυτό όμως είναι κάτι που πλέον ισχύει στα περισότερα επαγγελματα). Παρόλα αυτά, γνωρίζω κι εγώ πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται και με κάτι άλλο και ταυτόχρονα είναι αξιόλογοι μουσικοί. Απλά σκέψου πως αν επιλέξεις να σπουδάσεις κάτι ό,τι να 'ναι, το πιθανότερο είναι να μην τα πας καλά σε αυτό. Το ότι προχωρούν όσοι πραγματικά αγαπούν και έχουν κλίση σε κάτι, είναι ένα γεγονός που δεν ισχύει μόνο για τη μουσική, αλλά για όλους σχεδόν τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, ειδικά σε εποχές που "το χρυσάφι δεν τρέχει στους δρόμους". Αν τελικά αποφασίσεις να ακολουθήσεις μουσικές σπουδές, το Ιόνιο είναι μια πολύ καλή λύση σε επίπεδο προπτυχιακών σπουδών και κατά τη γνώμη μου πολύ πιο χρήσιμο από μια σχολή του εξωτερικού. Από εκεί και πέρα, μπορείς να φύγεις εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές, είσαι ακόμη νέος και έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου. Σε αυτή την περίπτωση επίσης, το να έχεις α) ένα πτυχίο σαν αυτό του Ιονίου και β) τις γενικές γνώσεις που θα αποκομίσεις εκεί, είναι πολύ ισχυρό "χαρτί" για πολύ καλά μεταπτυχιακά. Επίσης, στη μουσική, όπως και στις περισότερες δουλειές, εξίσου σημαντικός παράγοντας με τις γνώσεις και τις ικανοτητες, είναι και αυτό που λέμε "δυκτίωση". Στο Ιόνιο θα έρθεις σε επαφή με πολλούς (και αρκετούς καλούς) μουσικούς, που σε μερικά χρόνια (κάποιοι από αυτούς) θα είναι ενεργοί μουσικοί στην Ελλάδα. Αν πας κατευθείαν στο εξωτερικό και δεν σκοπεύεις να μείνεις εκεί (αυτό είναι σημαντική διαχωριστική γραμμή), κάποια στιγμή πριν τα 30 σου θα γυρίσεις στην Ελλάδα για να παίξεις και θα συνειδητοποιήσεις πως δεν γνωρίζεις -μουσικά- σχεδόν κανέναν... Οπότε εγώ θα σου πρότεινα να πας στο Ιόνιο και στη συνέχεια, αν έχεις τη δυνατότητα και τη διάθεση, να φύγεις για εξειδικευμένα μεταπτυχιακά στο εξωτερικό!

Θα κλαις, όμως... Ωραίο musicman, και στα χρώματα που πρέπει... ΚΑΙ με τη γέφυρα που πρέπει!

+1!!! Ωραίο site!

Ναι, stingray! Επίσης πολύ καλά σε αυτά τα χρήματα (μεταχειρισμένο) μπορείς να βρείς κανένα Lakland skyline. http://www.thomann.de/gr/lakland_skyline_5502_dlx_rw_cs.htm (μην ψαρώνεις με την τιμή, είναι σχετικά συχνό να βρεις κάποιο καντα στα 1000, πχ κάτω από 1000, μαζί με μεταφορικά: http://cgi.ebay.com/Lakland-55-01-3-tone-burst-5-str-bass-guitar-skyline-/120726191715?pt=Guitar&hash=item1c1bd77e63) Δεν έχω λόγια για αυτό το μπάσο (στα χρήματά του, πάντα...) Από κει και πέρα, σε λίγα παραπάνω χρήματα ή σε μεταχειρισμένο, ψηφίζω Ιωαννίδη (για πάντα), τα χαμηλά μοντέλα του παίζουν στις ίδιες τιμές με τα lakland και κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερα... τσέκαρε http://www.odysseybass.com/home_gr.htm

+1! Πολύ κατατοπιστικό! Αλλά έχω άλλο ένα: http://www.decaldeluxe.com/installation.htm

Ε, τότε μην το συζητάς! Καλορίζικο (προσεξε μην κοπείς μόνο :P!) Δεν το έχω δοκιμάσει για να λέμε και την αλήθεια, αλλά όπως είπα και στο παραπάνω ποστ, αμα σου αρέσει, go for it, απλά κάποια στιγμή, αν συνεχίσεις το μπάσο, θα χρειαστεί να το αλλάξεις.

Ε, οκ τότε! Καντο! Παντως, για να επανέλθω στο τοπικ, προϋποθεση για ένα επιτυχημένο pimp your bass, Είναι το χαμηλό κόστος σε σχέση με την αρχική αξία του οργάνου και το πόσο ωραίο Είναι το αποτέλεσμα. Σε αυτό νομίζω πως ο bassman ήταν απόλυτα επιτυχής! Οπότε, congratulations! You are officially pimped!

Φυσικά, γιατί Όχι; Απλα μπορεί να σου κοστίσει αρκετά...