npap

υπέροχος κιθαρίστας... τι κρίμα που η κακή χρήση του reverb δεν μου επέτρεψε να απολαύσω το επίσης υπέροχο κομμάτι στο μέγιστο καθώς του αρμόζει...

το κακό με τα τσόκαρα είναι ότι ντε φάκτο όσο περισσότερο θόρυβο κάνουν τόσο πιο γρήγορα πετιούνται... και δυστυχώς πολλές φορές πριν καν χαλάσουν...

αφού είσαι άρχοντας ρε sir... τι να σου πουν τα γατάκια... μόνο εγώ σαν npap-arazzi ξέρω... σόρυ που σε δίνω ενώ μου χάρισες την tele για να την σβήσω αλλά δεν μπορώ, καταλαβαίνεις...

Intervision: Η ρωσική «απάντηση» στη Eurovision που θέλει να επαναφέρει ο Πούτιν έλεος όμως... ΥΓ φαντάζομαι η δικιά μας από τώρα θα ετοιμάζει παραλλαγή του Τα τα τα σε "Ντα ντα ντα" με ρυθμό "πόλκατον" και θα προβάρει κοζάκικες χορογραφίες... άμα είναι και πολλά τα ρούβλια Άρη ποιος την πιάνει...

έρχεται Τέρρυ μου... έρχεται...

να υποθέσω δηλαδής ρε πατριώτ' Καθηνιώτη, κατ εσέ σε πεδιάδες βουνά λαγκάδια και ραχούλες, 'Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλλοι, Ευοιώτες, θα έπρεπε (κατ ελάχιστον) να ακούμε τα άπαντα των Yes σε repeat (και επιμελώς μάλιστα γιατί μετά ενδέχεται να μας εξετάσεις ενδελεχώς επί της ύλης ταύτης)...

μάλιστα... πέρυσι ήταν η πρώτη χρονιά τα τελευταία 5 χρόνια που δεν κάναμε διακοπές στο κτήμα της θείας Ολυμπίας στο Λιγουριό (βασικό στέλεχος του Εθνικού επί 30 χρόνια κάνοντας μεταξύ άλλων την μουσική διδασκαλία και επιμέλεια σε δεκάδες παραστάσεις και σχεδόν σε όλα τα ιερά τέρατα που πέρασαν από την Επίδαυρο) ... μια από τις αγαπημένες μας στιγμές εκεί πέραν των βουτιών στην απάνεμη Βαγιωνιά στην Παλαιά Επίδαυρο, ήταν το γεύμα στον Λεωνίδα μετά από παράσταση, με τα στελέχη της παράστασης με κριτική, κουτσομπολιό, επαίνους και θαψίματα ανάμεσα σε βουνά κεφτέδες... ε φέτος λέω να πω στην γυναίκα μου να ξαναπάμε... μια παράσταση με την Σάττι ενδέχεται να 'ναι κάτι που θα μνημονεύουμε μέχρι να πεθάνουμε... ΥΓ. κρίμα που η θεία έχει φύγει και δεν θα έχει την ευκαιρία να διδάξει και το ιερό τέρας της γιουροβιζιόν και του selfassie σε καμιά "Ιφιγένεια εν Τα τα τα-ύροις"...

το Ελβετό το είδα πρώτη φορά στον τελικό... με κέρδισε άμεσα η σεμιναριακή διαφραγματική ερμηνεία του αλλά όχι το κομμάτι (αν και θεώρησα ότι αξίζει την πρώτη θέση σε σχέση με τον ανταγωνισμό στο συγκεκριμένο event)... σε ανύποπτη στιγμή την ώρα που το παρακολουθούσαμε η γυναίκα μου (που μέχρι εκείνη την στιγμή απλά έλυνε παράλληλα βαριεστημένα σουντόκου στο κινητό της) μου λέει: χμ αυτό αν είχε μια απλά προσεγμένη αρμονικά κλασική ενορχήστρωση θα το πέρναγα σίγουρα στην playlist μου... δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία τότε μέχρι πριν λίγο που μου έστειλε τα παρακάτω βίδεος γράφοντάς μου κάτι περίεργα περί συμπαντικού χιούμορ... τελικά δεν έχει σημασία σε ποιους θα αρέσουν ή όχι αυτές οι versions (σε εμένα ναι), αλλά είμαι σίγουρος ότι αν άκουγαν για πρώτη φορά το κομμάτι μέσα από αυτές (το Ντιόν λουκ το παραβλέπουμε) χωρίς το hype του γιουρομεμε, πολλοί σίγουρα θα είχαν διαφορετική άποψη... όχι απαραίτητα θετική... απλά άλλη... γιατί αυτή είναι η μουσική... ένα μέρος της "μαγείας" της, είναι η ικανότητα που δίνει στον δημιουργό της να κινείται σε παράλληλα εναλλακτικά μονοπάτια που πολλές φορές διεγείρουν διαφορετικά συναισθήματα και ποικίλα επίπεδα αποδοχής της...

όσο πιο απλά και συνοπτικά μπορώ... τυπικά ως επαγγελματικό mastering, μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε επεξεργασία ενός stereo audio σήματος (αποτέλεσμα πολυκάναλης μίξης ή pure stereo ηχογράφησης), γίνεται σε ένα ειδικό για αυτή την δουλειά studio με πρόθεση την περαιτέρω δυνατή βελτιστοποίηση της ηχητικής ποιότητάς του και διόρθωσης τυχόν artifacts ώστε να πάρει και την τελική μορφή που θα αναπαραχθεί σε πλήθος χ αντιτύπων προς εμπορική ή άλλη αξιοποίηση (μάλιστα την εποχή του βινύλιου το mastering ήταν επιβεβλημένο για τεχνικούς λόγους που έχουμε αναφέρει εδώ πολλάκις στο παρελθόν)...... στην πράξη βέβαια το νέο αποτέλεσμα εξ αυτής της επεξεργασίας, για πολλούς λόγους δεν συμβαδίζει πάντα με τις προθέσεις και καθίσταται από λιγότερο αποτελεσματικό έως και καταστροφικό... και εξαρτάται άμεσα από την ποιότητα των μέσων που πρέπει ιδανικά να προοδεύουν, την ικανότητα γνώση κι εμπειρία του engineer, αλλά και τον τρόπο και γενικά την αντίληψη της μουσικής βιομηχανίας που συν τω χρόνω με την σειρά της αλλάζει κι αυτή άλλες φορές προς το καλύτερο (πχ ορθή αξιοποίηση της χειρουργικής ψηφιακής εργονομίας και τις lossless επιτέλους κόπιες) κι άλλες όχι (πχ βλέπε loudness war)... ουσιαστικά και ο ορισμός του remastering ως προς τις προθέσεις και την πρακτική παραμένει ο ίδιος με την διαφορά ότι γίνεται εξ αρχής ξανά (ιδανικά) στο mix file πλέον με πιο σύγχρονα μέσα και ανάλογη λογική... δυστυχώς κάποιες φορές γίνεται είτε εξ ανάγκης (χαμένο το αρχικό tape) είτε "κουτοπόνηρα" και σε ένα τελικό αρχείο που είναι ήδη επεξεργασμένο ως master μία τουλάχιστον φορά (με λιγότερες έως ελάχιστες ως προς τον στόχο δυνατότητες βέβαια σε αυτή την περίπτωση)... οι αντικειμενικά πραγματικές ανάγκες για remastering έγιναν επιτακτικές και εφαρμόστηκαν σωρηδόν κατά τον πρώτο καιρό της μετάβασης από το βινύλιο στο cd, δυστυχώς με κατά κανόνα κακά αποτελέσματα μια και η ψηφιακή τεχνολογία στα σπάργανά της έπασχε από πολλές "παιδικές ασθένειες", αλλά και εν γένει υπήρξε ουσιαστική άγνοια αρχικά ως προς την αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων της (γι αυτό και πολλά πρώτα remastering ξαναέγιναν με εμφανώς καλύτερα ηχητικά αποτελέσματα στο μέλλον)... τώρα από κει και πέρα και εν πολλοίς σήμερα, πολλές κλασικές ηχογραφήσεις κατά καιρούς περνάνε από τον "πάγκο" κάποιων σοβαρών παραγωγών με audiophile ανησυχίες και γνώση, αλλά παράλληλα δυστυχώς και από το pcάκι κάθε πικραμένου ημιμαθή που βιάζει στυγνά συχνοτικά και δυναμικά ότι βρίσκει μπροστά του με πεδίον δόξης λαμπρόν το youtube (κατά βάση) και όχι μόνον... ΥΓ. τα πράγματα στα τραγικά καθ ημάς βιώματα επί του θέματος, βελτιώθηκαν ευτυχώς γρήγορα όταν άνοιξαν τα πρώτα εξειδικευμένα mastering studio (όπως των μελών μας εδώ Χρήστου στην Αθήνα και Αποστόλη στην Θεσσαλονίκη)... δεν θέλω να θυμάμαι τις εποχές που στέλναμε μαστερ από το studio στην fabel πάντα με συνοδεία "bodyguard" τρέμοντας μη βρεθεί μόνο του στα χέρια κανενός ξεχασμένου "μικροφωνιά" εκεί και του αλλάξει τα φώτα παίζοντας pacman στο wavelab που πριν είχε δει μόνο στον ύπνο του...

Καλησπέρα και σε σένα... το θέμα που θίγεις αρχίζει και τελειώνει στην ανωτέρω φράση σου... για το "Υπήρχαν όρκοι" unplug με τον πιτσιρικά Πλούταρχο και την κιθάρα του, ένας βλαχοΕλληνοαμερικάνος που μου θύμιζε τον Χατζηχρήστο σε ταινία των 60s, μου είχε προσφέρει 5 χιλιάρικα (όλως περιέργως δεν ήθελε καν τα υπόλοιπα του)... το μέγεθος του "απατεώνα" είναι πάντα ανάλογο του "κορόιδου" (νοητικού ή θυμικού) που θα βρεθεί στον δρόμο του... τόσο απλά... από την στιγμή που ευτυχώς εσύ έχεις (όπως δείχνεις) την απαραίτητη κρίση που σε βοηθά να μην σε πιάνουν Κώτσο, γιατί το σκαλίζεις;... ΥΓ. το θέμα με τα "remastered" στο youtube έχει καταντήσει αηδία... ΥΓ2 όχι δεν το έδωσα...

μην το μπερδεύεις... ήταν σύνηθες φαινόμενο τα τελευταία 20 χρόνια καλλιτέχνες που ήταν κάποτε φίρμες και έχει περάσει πια η μπογιά τους, να πηγαίνουν σε μικρές "εταιρείες" (ούτε καν βέβαια, ουσιαστικά ατομικές επιχειρήσεις ήταν και είναι οι περισσότερες) που εκμεταλλευόμενες την τεχνολογία είχαν και κάποιο project studio (ουσιαστικά κι εδώ επιπέδου διευρυμένου home studio) και να κυκλοφορούν κάποια νέα κομμάτια τους παρέα με κάποιες παλιές μεγάλες τους επιτυχίες (σε γιούργια επανεκτέλεση) για κράχτη... πχ Φίλιππος Νικολάου, Γιάννης Φλωρινιώτης κ.α.... κατά κανόνα τα cd αυτά τα ξεχώρίζες εύκολα... ήταν DIY... "άσπρα" cdr, αντιγραμμένα σε 8άρια ημιεπαγγελματικά tower duplicators, τυπωμένα σε home εκτυπωτές και σφραγισμένα με "σακουλοποιούς"... σπανιότερα υπήρξαν και πιο φροντισμένες παραγωγές... κατά κανόνα όμως πάλι αυτά δεν ήταν παράνομα... έπαιρναν εύκολα έγκριση από την ΑΕΠΙ μέσω των καλλιτεχνών... από την άλλη όμως πχ εγώ ας πούμε (όπως και πολλοί άλλοι), στο παλιό μου studio είχα κάνει κατά καιρούς πολλά δοκιμαστικά με γνωστούς καλλιτέχνες που τελικά δεν κυκλοφόρησαν ή κυκλοφόρησαν σε άλλη εκτέλεση ή ακόμα ακόμα και πολλά πρώτα demos κάποιων άγνωστων τότε πριν μπουν στην official δισκογραφία αλλά πασίγνωστων στην συνέχεια (τα πρώτα του Πλούταρχου, Κιάμου κ.α.)... ενώ για κάποια θα υπήρχε σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον και κοινό που θα πλήρωνε πολλά, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ φαντάζομαι ότι ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν θα μπορούσα να τα κυκλοφορήσω σε οποιαδήποτε μορφή ερήμην των καλλιτεχνών και των εταιρειών τους... αν κάποιοι το έχουν κάνει (δεν το ξέρω), το οποιοδήποτε προϊόν έβγαλαν φανερά ή στην ζούλα στην αγορά είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ...

το οποίο για την ιστορία έχει αγορασθεί και εξελιχθεί εδώ και πολλά χρόνια από την adobe και μετονομαστεί σε Audition... όντως μαζί με το RX που ανέφερε ο Κωνσταντίνος ότι καλύτερο στο audio editing (και είναι σίγουρα πιο "εύκολο" στην χρήση αλλά και πιο εργονομικό με πολύ καλό spectral display και εύκολες "χειρουργικές" επεμβάσεις)... Adobe Audition

πάρα πολύ μου άρεσε μελωδικά... μπράβο ρε Γιώργη...

ωραίο (κι αυτό) το άσμα και μ αρέσει ιδιαίτερα που δεν μπαίνεις άμεσα στο ρυθμικό μέρος ως συνηθίζεις... μ αρέσει πολύ και η μπότα και δεν θα με χάλαγε ένα λίγο πιο "μεγάλο" και λιγότερο "κρατημένο" snare δίπλα της... η γνώμη μου είναι ότι καλό θα ήταν να μην το έχουμε ως "θέσφατο" ένα συγκεκριμένο όριο και να κινούμαστε ανάλογα το κομμάτι και την αλληλοδιάδραση της πληροφορίας του στις πρώτες οκτάβες (ειδικά αν δεν υπάρχει κάποια ακουστή "βρώμα" που θέλουμε να εξαλείψουμε κάτω από αυτό)... "χτενίζοντας" συχνοτικά μέχρι το σημείο που θα καταλήξουμε και πειραματιζόμενοι παράλληλα και με την κλίση του φίλτρου, καθότι οι κομπρέσορες επηρεάζονται από την συσσωρευμένη συχνοτική ενέργεια χαμηλά, περιορίζουμε το δυνατόν τις πιθανότητες να καταλήξουμε (πιο εύκολα από ότι νομίζουμε συνήθως) ναι μεν σε άφθονο "μπάσο" (εντυπωσιακό πολλές φορές σε πρώτο άκουσμα), αλλά παράλληλα με υποβαθμισμένο αναλογικά σώμα και έλεγχο... βέβαια κλασικά είναι και θέμα της γνωστής περδικαλί πίτας μας, αλλά γενικά καλό είναι ασχέτως από αυτήν να μην περιχαρακωνόμαστε σε προκαθορισμένα όρια (όσο κι αν η πράξη μας πάει συνήθως προς αυτά), γιατί πάντα καραδοκεί το ενδεχόμενο να χάσουμε πράγματα που μας ξέφυγαν... παρεμπιπτόντως προσωπικά παίζω κατά κανόνα από 20 μέχρι 33hz και σπάνια ανεβαίνω τόσο και σ αυτές τις περιπτώσεις με ελάχιστη κλίση (πάντα μιλάμε για mastering γιατί στο tracking τα πράγματα αλλάζουν άρδην)...

που την θυμήθηκες ρε γιαραμπόφοβε;... έρωτας εφηβικός...