Πίνακας συμμετοχής

Δοκίμασα την ρύθμιση bass 0, middle 10, treble 0 (να 'ναι καλά ο @ez) σε strat και σε tele. Σε les paul δεν μου πολυάρεσε, αλλά σε μονούς μαγνήτες έχει αυτόν το κρεμώδη, bluesy ήχο που μέχρι τώρα δεν μπορούσα να βγάλω από τον ενισχυτή. Μου αρέσει αρκετά και αρχίζω και βλέπω με άλλο μάτι τον OR20. Με gain και volume στο 8,5, εχουμε: vintage V52 με μαμά alnico 5 μαγνήτες -> origin20 -> sm57 -> κάρτα ήχου or20mictele0.10.0.mp3 squier vm strat με 57/62 alnico 5 μαγνήτες -> origin20 -> sm57 -> κάρτα ήχου or20micstrat0.10.0.mp3 Και άλλες δυο ηχογραφήσεις που έκανα με την prs 245, με καθαρό και crunchy ήχο. origin20clean.mp3 origin20dirty.mp3

Απο όσο γνωρίζω το sonarworks δεν είναι για να σου φτιάξει τα ακουστικά έτσι ώστε να τα χρησιμοποιείς αντί για monitor. (κάτι που προφανώς μπορείς να κάνεις ανεξάρτητα αν έχεις προγράμματα ισοστάθμισης ή όχι). Ο σκοπός του είναι να διορθώσεις (ΟΚ με κάποιον λεπτομερή και αποτελεσματικό τουλάχιστον στα χαρτιά τρόπο) την καμπύλη απόκρισης γνωστών ακουστικών Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα ακουστικό που έχει εξαιρετική απόκριση συχνότητας (και το έχεις) δεν σου χρειάζεται. Το θέμα βέβαια όταν κάνεις ακροάση και μίξη με ακουστικά ΔΕΝ είναι πάντα η εξαιρετική απόκριση συχνότητας (που σίγουρα είναι βασικό ζητούμενο) αλλά η δυνατότητα των ακουστικών να σου αναδείξουν τις λεπτομέρειες που βρίσκονται στις κρίσιμες μεσαίες και μεσουψηλές συχνότητες. Η άποψή μου απο την σχετική μικρή μου εμπειρία ως ερασιτέχνης σπιτικός παραγωγός μουσικής που μετα βίας φτάνει τα 10 χρόνια και πάνω από 40-50 ως κυνηγός της υψηλής πιστότητας είναι ότι μπορείς να κάνεις μίξη σε μεγάλο βαθμό με ακουστικά, αν και όχι μόνο με ακουστικά, καθώς θα πρέπει να συνδυάσεις ακρόαση με τουλάχιστον ένα ζεύγος near field monitors, αλλά και άλλα ηχεία συστημάτων αναπαραγωγής. Επίσης στο θέμα της αναπαραγωγής με ακουστικά και κατ επέκταση της μίξης με αυτά υπάρχει μεγάλη συζήτηση με την σχεδίασή και απόκρισή τους να έχει γίνει με βάση το λεγόμενο diffuse field και όχι το παραδοσιακό free field που σε πολύ βασική περιγραφή έχει να κάνει με απόκριση που λαμβάνει υπόψη τις αντανακλάσεις όπως συμβαίνει με ένα ηχείο σε ένα χώρο έναντι της παραδοσιακής εκπομπής ήχου από συγκεκριμένη θέση στο χώρο. (στο διαδίκτυο υπάρχει πολλή πληροφορία για όποιον ενδιαφέρεται). Με βάση τα παραπάνω και όντας φανατικός θιασώτης της AKG έχω σήμερα πέντε μοντέλα από τα πιό βασικά και vintage πλέον μοντέλα της με τα οποία παιδεύομαι στις μίξεις. Από αυτά τα δυο είναι σχεδιασμένα ως diffuse field ακουστικά (Κ1000, Κ240DF), ενώ τα άλλα είναι free field (Κ240sextett, K270studio, K340). Δυστυχώς είναι πλέον vintage και δεν συμπεριλαμβάνονται στη λίστα του sonarworks ώστε να μπορέσω να δω τι κάνουν, αν και τα έχω ζήσει τόσα χρόνια ώστε σήμερα να ξέρω σε μεγάλο βαθμό τα πολλά πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματα του καθενός. Καταλήγοντας το sonarworks θεωρείται πολύ αποτελεσματικό στην περίπτωση που έχεις κάποιο σύγχρονο ακουστικό που θέλεις οπωσδήποτε να το "φέρεις" σε επίπεδη καμπύλη απόκρισης. Πλην όμως, δεν νομίζω ότι αυτό είναι πάντα το ζητούμενο, ότι λειτουργεί πάντα κατα 100% ή ότι εφαρμόζοντάς το μπορείς να πετάξεις τα μονιτορ. Πχ, να πω ένα παράδειγμα. Τα AKG K1000 που προανέφερα προηγουμένως και θεωρούνταν για πολλά χρόνια και ακόμα και σήμερα ίσως το κορυφαίο ακουστικό στο χώρο έχει απόκριση τις χαμηλές έως τους 30 κύκλους, ξεκινώντας να κατεβαίνει από τους 90 και να φτάνει στους 30 στα -15db. Ε...πως να το κάνουμε, αυτό δεν διορθώνεται, ό,τι και να κάνεις με καμμία ισοστάθμιση. Γενικά με την ισοστάθμιση μπορείς να διορθώσεις πολλά, αλλά θαύματα εγγενούς σχεδίασης δεν διορθώνονται. Και τέλος, προγράμματα ισοστάθμισης έξω υπάρχουν πάρα πολλά. Αυτά που κάνει το συγκεκριμένο είναι ότι υποτίθεται έχουν ασχοληθεί με πολλά μοντέλα της αγοράς και σου προσφέρουν "έτοιμες" λύσεις. Βέβαια όλα αυτά για ανθρώπους που ασχολούνται με το hifi / hiend είναι σημαντικά, αλλά για επαγγελματίες ηχολήπτες....δεν είμαι τόσο σίγουρος. Δεν ξέρω αν βοήθησα ή σας μπέρδεψα....

@yameth Σ’ευχαριστώ παρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Όπως και των υπολοίπων, με τιμούν και με το παραπάνω. (II - V - I είναι μωρε η εισαγωγή δε φαινεται; ) Γραφω λοιπόν 2 λόγια εδώ γιατί δε ξέρω αν βολεύει στο review. Η διαδικασία, όπως σε όλα μου τα έργα, ξεκιναει με την επιλογή ενορχήστρωσης, το προσχέδιο της δομής/φόρμας, την επιλογή των δομικών μου υλικών και τέλος (σε κάθε έργο) την επιλογή μιας νέας παραμέτρου που δεν έχω ξανά χρησιμοποιήσει στο παρελθόν (στην προκειμένη ήταν το στοιχείο του αυθορμητισμού και η πηγαία επεξεργασία των υλικών χώρος τη χρήση παραδοσιακής μοτιβικης επεξεργασίας. Θα μπορούσε κανεις να το πει και αυτοσχεδιασμό μέσα σε πολλά εισαγωγικά). Από τη στιγμή λοιπόν που αποφάσισα να γράψω συμφωνικό έργο η ενορχήστρωση είναι μια σχετικά απλή διαδικασία. Μια κλασική (με την έννοια του διαχρονικού) συμφωνική ορχήστρα η οποία σημαίνει τα εξής: 2d1, 2d1, 2, 2d1 - 2, 2, 2, 1 - Timp. - Perc. - Pno d Cel. - 14/12/10/8/4 Εξηγουμαι, οι παύλες χωρίζουν τις ομάδες οργάνων και τα κόμματα όργανα των ομάδων, δηλαδή: Ξύλινα πνευστά: 2 φλάουτα με τον ένα παίκτη να ντουμπλάρει (d=doubling) πίκολο φλαουτο, 2 όμποε με το ένα να ντουμπλάρει αγγλικό κόρνο, 2 κλαρινέτι και 2 φαγκότι με το ένα να ντουμπλάρει κόντρα φαγκότο. Χάλκινα πνευστά: 2 κόρνα, 2 τρομπέτες, 2 τρομπόνια, 1 τούμπα. Κρουστα: Timp. (Timpani) 1 παίκτης Perc. (Percussion) 4 παίκτες Πληκτροφόρα: Pno(πιανο) ντουμπλάρει cel(celesta) Έγχορδα: 14 πρώτα βιολια 12 δευτέρα βιολια 10 βιολες 8 τσέλι 4 κοντραμπάσα Θα μπορούσαν να μπουν και περισσότερα όργανα αλλά μιας και ήταν η πρώτη προσέγγιση συμφωνικού έργου είπα να μη βγάλω τα ματάκια μου περισσότερο. Ως γνωστόν, όσα όργανα βαζεις πρέπει να τα αξιοποιείς, οποτε τα ακόμα περισσότερα οδηγούν και σε βαθύτερη σκέψη (και ήδη είχε φτάσει 20000 λεύγες για μένα). Στο προσχέδιο γίνεται το εξής: Επιλεγεται η δομή και της δίνεται μια οπτική μορφή σε ένα χαρτί μέσω δυο αξόνων (χψ) όπου αντιπροσωπεύουν το χρόνο και στη περίπτωση μου τις δυναμικές/πυκνότητα γραφής. Με αυτό το τρόπο μπορεί να ορίσει κανεις από πριν κορυφώσεις, πτώσεις, μεταπτώσεις, σιωπές κλπ ώστε να δημιουργηθεί μια ενδιαφέρουσα πλοκή. Στη περίπτωση μου επέλεξα να καθρεφτίσω στο έργο μια προσωπική εμπειρία που είχα σε ένα ταξίδι μου χωρις όμως να θέλω να φανεί κάπως αυτό. Ηθελα απλα να εκφράσω το πως αισθάνθηκα εκείνη την ημέρα. Στα δομικά υλικά ξεκίνησα επιλέγοντας τη μελωδία που ηθελα να διακατέχει το έργο, τις αρμονίες τις οποίες έψαξα να δημιουργήσω με στόχο να είναι όσο πιο λειτουργικές, εύπλαστες και πολύπλευρες γίνεται (clusters κλπ), και τέλος τον ρυθμό που θα δώσει μια οποια κίνηση. Όλα τα παραπάνω, όπως προανέφερα, πέρναγαν από το φίλτρο των εικόνων του ταξιδιού που ήθελα να αποδώσω στο έργο και ταυτόχρονα απο τα αισθητικά μου κριτήρια που αφορούσαν τον σύγχρονο ήχο. Φυσικά όλα πήραν πνοή σε Daw (cubase) και δε πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει αλλιώς γιατί δε μου κάνει αίσθηση να μην ακούω αυτό που γράφω (αν γραφόταν μόνο σε χαρτί, καλά καλαμαρακια...) Κάποια midi instruments παίχτηκαν στο midi keyboard και πολλά περισσότερα γράφτηκαν με ποντικάκι και πολύ επεξεργασία των midi CC. Φανταστικά χρήσιμη βρήκα τη λειτουργία του retrospective midi recording που έχει το cubase pro 10 με την οποία μπορείς να παίζεις ότι γουστάρεις στο keyboard χωρίς να γράφεις και αν κάτι δεις ότι σου έκανε κλικ μπορείς να το ανακαλέσεις και να σου εμφανιστεί σαν midi event. Κοινως ο προγραμμα καταγράφει στο παρασκήνιο όση ώρα παίζεις και αμα δεις ότι σου κάνει του λες φέρτο δω. Αυτα τα λίγα. Στέγνωσα, δε μου’ρχεται κάτι άλλο. Σκεπαζεις υπέρδιπλο με αυτό το σεντόνι...

Mega Amp review (part 1) Κατά την διάρκεια της καραντίνας εξ' αιτίας του covid19, ο χρόνος περίσσευε κι έτσι είχα την ευκαιρία να πραγματοποιήσω αυτό που εδώ και μήνες σκεπτόμουν! Ενα review με όσο το δυνατόν περισσότερους ενισχυτές κιθάρας και κάποιες εικονικές κιθάρες που θ' ακούγονταν μέσω αυτών. Το 1ο μέρος είναι λοιπόν έτοιμο και παρουσιάζεται εδώ, με πρωταγωνιστή την Gibson Les Paul Standard! Η έμφαση εδώ έχει δωθεί στα καθαρά -πως αλλιώς- και όλοι οι ενισχυτές έχουν τα tone controls στο κέντρο, όπως επίσης τα volume και tone controls της κιθάρας είναι full open. Το μικρόφωνο που χρησιμοποιήθηκε είναι ένα SHURE sm57, τοποθετημένο off center δύο εκατοστά από την γρίλλια του ενισχυτή. Ανοίξτε ηχεία και monitors, φορέστε τα ακουστικά σας και κάνετε μια 1η ακρόαση. Φυσικά μια ακρόαση δεν φτάνει και θα παρατηρήσετε ότι σιγά σιγά ακούγοντας προσεκτικά, ο ενισχυτής είναι καθοριστικό στοιχείο του ήχου μας, τόσο όσο και η επιλογή της κιθάρας. Με χαρά περιμένω ν' ακούσω σχόλια και φυσικά θα επανέλθω με παρατηρήσεις, προτιμήσεις κλπ.

Τι έγινε ρε παιδιά? Μας χτύπησε κομήτης? Πολύ downtime ρε σεις ...

Eμενα μ άρεσε η ΑΣΠΡΗ.... (Όποια και αν ηταν τα clips της) ... Γιατι πολυ απλα αυτη θα έπαιρνα απο το rack!!!

Ωραίος και χαλαρωτικος!

Εγώ δεν ανήκω στη γερουσία, όποτε θα εκφέρω γνώμη με τη νεολαία το βράδυ.

Νομίζω ότι τα συγκριτικά σου τεστ, εκτός από κιθάρες, ενισχυτές, μαγνήτες, χορδές κλπ τεστάρουν και τους ακροατές

Private James Hendrix of the 101st Airborne, playing guitar at Fort Campbell Kentucky in 1962.

γμ τ κτδκ μ.... αντε ξανα

Η κόκκινη... τα χουμε πει!

Μια που ηχογράφησα και κάτι μη αυτοσχεδιαστικό, το αφήνω εδώ:

Πάντα η ανάγνωση που κάνεις είναι πολύ, πολύ κοντά σ΄ αυτό που έχω στο μυαλό μου. Ειδικότερα το δεύτερο σκέλος , " μου δίνει την εντύπωση ότι στην αρχή δεν ξεκινά αλλά συνεχίζει. Και στο τέλος δεν τελειώνει." είναι απολύτως spot on. Δεν το θεωρώ ημιτελές-ποτέ δεν θα δημοσιοποιούσα κάτι που δεν ανταποκρίνεται στα προσωπικά μου κριτήρια. Απλά, πιστεύω πως το να υπαινίσσεται κανείς μιαν αρχή ή/και μια συνέχεια είναι ένας ακόμα τρόπος να ειπωθεί μια ιστορία. @fusiongtr Εδώ και πολλά, πολλά χρόνια η βασική μου κιθάρα είναι η strat. Με την Godin παίζω συνήθως όταν θέλω midi-και η strat είναι midi ready, αλλά θέλει ένα καλό setup για να είναι 100%. Με την Les Paul παίζω σπάνια, κυρίως επειδή είναι βαριά και, κακά τα ψέματα, δεν είμαι πια 20 χρονών. Την άταστη την ξανάπιασα πρόσφατα, θέλω λίγο δουλίτσα για να την φέρω τουλάχιστον εκεί που την είχα αφήσει. Όταν παίζω live, χρησιμοποιώ τα πετάλια, σχεδόν πάντα το riot, και ό,τι ενισχυτή υπάρχει-τον ac4 αν τον έχω κουβαλήσει ή κάτι σε fender ή pv, καθαρό. Στο σπίτι μου είναι πιο εύκολο να γράψω με το VG8, για λόγους χωροταξικούς/πρακτικούς.

Δεν μου αρέσει η ηλεκτρονική μουσική, έχω αποκοιμηθεί μετο Phaedra. Το δικό σου το άκουσα ευχάριστα. Αν είχες δε βάλει άλλη ρυθμολογία στα κρουστά θα μ’ άρεσε περισσότερο.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω τα εξής. Έχεις κάποιες κιθάρες, και μάλιστα με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία η κάθε μια. Ποια από τις κιθάρες σου χρησιμοποιείς περισσότερο και γιατί? Επίσης πώς κάνεις την επιλογή ποια κιθάρα για ποιο project? Το ίδιο και με τα εφφέ. Πότε vg και πότε πετάλια και γιατί? EDIT: Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω ότι εδώ θα ταίριαζε γάντι η άταστη για σόλο.

Μια που το ανέφερε ο ΣΦ και μια που τον έχω γνωρίσει, πληροφοριακό ποστ: Είναι ο γιος του Koch, είναι λίγο ψηλότερος από τον ίδιο τον Koch δηλαδή γύρω στο 2,05 και live παίζει σε εντάσεις ολικής πυρηνικής καταστροφής. Και συμπαθέστατο παιδί.

Εγώ το αντιλαμβάνομαι ότι από πίσω είναι ο full (ρυθμική κιθάρα και αρμονία) και μπροστά είναι ο half (solo) που αισθάνεται μισός και πασχίζει να βρει την ηρεμία της ολότητας που αντιλαμβάνεται από το περιβάλλον του. Το συγκεκριμένο κομμάτι το καταλαβαίνω περισσότερο ως μέρος έργου παρά ολοκληρωμένο και αυτοτελές. Παρόλο δηλαδή που είναι πολύ ωραίο, μου δίνει την εντύπωση ότι στην αρχή δεν ξεκινά αλλά συνεχίζει. Και στο τέλος δεν τελειώνει. Οι κιθάρες είναι all the money.

Φίλε, θα μας γράψεις τα ακόρντα γιατί κάπου στην αρχή άρχισα να τα χάνω; Δηλώνω overwhelmed απο το συνθετικό και εκτελεστικό σου επίπεδο. Θα είχε ενδιαφέρον να μας έγραφες 2 λόγια για την διαδικασία. Μπράβο!

Το μαντολίνο είναι όργανο που συναντάται σε πολλά είδη μουσικής ανα τον κόσμο (κλασσική, country, παραδοσιακή κλπ) και θα βρεις σε πολλές κατηγορίες τιμής. Ευκολα θα πετύχεις μεταχειρισμένα αλλά και οικονομικά καινούρια σε μεγάλα ιντερνετικα καταστήματα. Όντως στην Κρήτη υπάρχουν πολλοί οργανοποιοί που κατασκευάζουν, κυρίως πλακέ (flatback) όπως ο Σκουλάς με τα ιδιαίτερα σχέδια: https://www.facebook.com/ioannis.skoulas Για βόρεια Ελλάδα, γνωρίζω ότι μαντολίνα φτιάχνει και ο οργανοποιός Δημήτρης Μακρής, στη Θεσσαλονίκη: https://www.makris-instruments.gr/?service=mandolin

Δημήτρη παιχταράδες και οι δύο, είναι πολύ ωραίο, αλλά τον χαρακτήρα αυτού δεν τον έχει. Είναι κι αυτή ρουφιάνα η ανατριχίλα που με πιάνει όταν ακούω αυτή την εκτέλεση.