kostri

Εννοώ πως θα ήθελα να ακούσω κάτι πιο προσωπικό, κάτι που να παραπέμπει περισσότερο στον δικό σου μουσικό χαρακτήρα και όχι στις επιρροές σου. Δεν λέω πως είναι εύκολο αυτό, ούτε ότι είναι, σώνει και ντε, το ζητούμενο για όλους τους ακροατές. Είναι απλώς μια δική μου σκέψη, η οποία μπορεί κάλλιστα να μην σε αφορά.

Έχεις ενδιαφέρουσα φωνή, αλλά συνολικά το κομμάτι δεν με συγκίνησε. Τόσο συνθετικά(και ενορχηστρωτικά) όσο και στιχουργικά, δεν διακρίνω κάποιο ισχυρό προσωπικό στοιχείο, μια ιδιαιτερότητα, στα οποία θα μπορούσες να βασίσεις ένα "νέο" άκουσμα. Υπό την έννοια αυτή, συμφωνώ με τον Νέστορα. Πάντως, αν συνθέσεις πιο "τολμηρά", έχεις φωνή η οποία μπορεί να φέρει σημαντικό συγκινησιακό φορτίο. :)

Απλώς, πρέπει να είσαι λίγο γρήγορος και να διαβάζεις το πρόγραμμα όταν βγαίνει. :) Πάντως, ορισμένες έχουν περισσότερες προβολές. Όπως η εξαιρετική "Δίκη", σε σκηνοθεσία του Orson Welles(την οποία, φυσικά, έχασα ;D)

Σωστό.

Μία από τις ταινίες που έχουν μουσικό ενδιαφέρον, φέτος, στις νύχτες πρεμιέρας, είναι το sound it out του Τζίνι Φίνλεϊ. Θα προβληθεί στις 23/09 στο Δαναό. Αφορά το τελευταίο δισκάδικο που έχει απομείνει στο Teesside της Β.Α Αγγλίας και, εν γένει, την κουλτούρα του βινυλίου. Περισσότερες πληροφορίες, εδώ: http://www.sounditoutdoc.com/ Και το trailer:

Κάθε άλλο. Ο Θ. Παπακωνσταντίνου, ο Κωνσταντίνος Βήτα, παλαιότερα ο Χατζιδάκις ή ο Λοΐζος, νομίζω πως λένε/έλεγαν κάτι πιο χρήσιμο, από μαλακίες οχτάωρες. Επίσης, ποιος είναι ο Γκούφη;

Αυτό που μπορούν να κάνουν οι καλλιτέχνες είναι να εκφράζουν λιγότερο..φιλόδοξες απόψεις, οι οποίες θα αντανακλούν την ιδιαίτερη ματιά που (οφείλουν να) έχουν, επί της πραγματικότητας. Το αποτέλεσμα που μπορεί να έχουν αυτές, είναι ο επηρεασμός του κόσμου, στο μέτρο που ο κόσμος ενδιαφέρεται(; ) για το τι έχουν να πουν οι καλλιτέχνες. Τώρα, για το αν μπορεί αυτό να βοηθήσει και πώς, είναι μια άλλη (αμιγώς πολιτική) κουβέντα.

Νομίζω πως οι λογοτέχνες είναι τόσο ειδικοί σε κοινωνικά/πολιτικά ζητήματα, όσο ακριβώς και οι μουσικοί. Το να ξέρει κανείς να γράφει μια ιστορία, αφορά μια τεχνική, η οποία ουδεμία σχέση έχει με την κοινωνική ανάλυση. Έχω διαβάσει αρκετές συνεντεύξεις σύγχρονων λογοτεχνών οι οποίες δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον. Οι ποιητές, για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο, τα πάνε σαφώς καλύτερα. Πάντως, ως προς το συνολικό σου επιχείρημα(γιατί να ακούσω τι έχει να πει ένας μουσικός; ), δεν νομίζω πως ο κόσμος περιμένει να μάθει κάτι καινούργιο από τους μουσικούς. Το ενδιαφέρον για τις απόψεις τους, εκκινεί από την εκτίμηση προς το πνευματικό τους έργο. Πιθανολογεί κανείς, πως κάτι θα' χουν να πουν για την κατάσταση στην οποία ζουν, εφόσον διαθέτουν την παιδεία, ευαισθησία, ταλέντο, φαντασία κτλ. για να γράψουν καλή μουσική και στίχους. Από 'κει και πέρα, φυσικά δεν θα ενημερωθώ από μουσικούς αλλά από δημοσιογράφους που εκτιμώ. Επίσης, δεν θα είναι μουσικοί, συνήθως, αυτοί που θα με κάνουν να σκεφτώ επί των πολιτικών θεμάτων, αλλά στοχαστές, αυτής της εποχής ή και παλαιότερων.

Τα πήρες σβάρνα όλα ρε December. Άσε και τίποτα για μας. ;D Το αγαπημένο μου είναι το and i love her(θα το βρείτε, αυτό όπως και τα υπόλοιπα τραγούδια των beatles, στα ποστ του December ;D )

Ως προς τον προβληματισμό του OP. Ο λόγος για τον οποίο δεν ευδοκίμησε το -υπό ευρεία έννοια- πολιτικό τραγούδι με μαζική απήχηση, τις τελευταίες δεκαετίες, δεν νομίζω πως αφορά το dna των Ελλήνων. Δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο επαναστάτες οι Έλληνες γονιδιακά, σε σύγκριση με άλλους λαούς. Το soundtrack της ψευδεπίγραφης ευημερίας των τελευταίων χρόνων δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που ήταν. Βεβαίως, υπήρξαν σπουδαίες μπάντες που εξέφρασαν και επηρέασαν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων, αλλά ποτέ αυτές δεν απέκτησαν ευρεία απήχηση. θα ήθελα να προσθέσω πως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Η λαϊκή παράδοση, από την δεκαετία του 20 μέχρι τα 80's, ήταν σαφώς και πολιτική, αφού αντανακλούσε την καθημερινότητα των περισσότερων ανθρώπων, με μία αμεσότητα που σπάνια άφηνε κάποιον ασυγκίνητο. Τώρα, για το κόλπο του μάρκετινγκ στο οποίο αναφέρεται ο OP, αυτό ήδη γίνεται, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία και αποτέλεσμα(ή σκοπό) έχει το πολιτικό ξεχαρμάνιασμα του νεοέλληνα. Για την ερώτηση blue. Μου φαίνεται απολύτως λογικό(μη πω, προφανές) το να ενδιαφέρεται κανείς για τις απόψεις κάποιου, το πνευματικό έργο του οποίου εκτιμά. Από έφηβος διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου από συνεντεύξεις, κείμενα και απομαγνητοφωνημένες εκπομπές του Μ. Χατζιδάκι. Νομίζω πως η ποιότητα και η τόλμη της σκέψης του είναι άνευ προηγουμένου. Επίσης, πάντα με ενδιέφερε το τι είχε να πει ο Μ. Θεοδωράκης, ασχέτως αν συμφωνούσα ή διαφωνούσα μαζί του. Από σύγχρονους, παρακολουθώ κυρίως τις απόψεις των Θ. Παπακωνσταντίνου, Κ. Βήτα, Πανούση και Αγγελάκα. Επίσης εκτιμώ πολύ τις σκέψεις του Η. Ζάικου, όπως τις διαβάζω εδώ αλλά και σε συνεντεύξεις. +1

Αν δεν δουλεύω, θα έρθω κι εγώ. Προτείνω να πάμε σε κάποιο λουσάτο μέρος(φευ, έγινε αναφορά ακόμα και σε..παγκάκι..) διότι λεφτά υπάρχουν. Για λεπτομέρειες, ειδοποιήστε παρακαλώ τον σοφέρ μου. Επίσης, αποστείλατε μία φωτογραφία του κέντρου διασκεδάσεως, ώστε να φροντίσω να ταιριάζουν τα μανικετόκουμπά μου. À bientôt.

Γιατί συμβαίνει αυτο; Έχω αρκετά (έως υπερβολικά) ψηλό action στην κιθάρα μου και, μετά από ανάλογη ρύθμιση, δεν έχω εντοπίσει τέτοιο πρόβλημα.

Κι όμως! Κατάφερα να διαφωνήσω μαζί σου, χωρίς να αισθάνομαι μούργα ή έντεχνος νεο-ροκάς. ;D

Καλό Φθινόπωρο, παίδες. :) Δεν θα έλεγα πως ο συγκεκριμένος χώρος αντιμετωπίζεται με κάποια λοιδορία. Μάλιστα, παρατηρώ πως η πολιτιστική παραγωγή των στρατευμένων μουσικών του φιλελεύθερου χώρου είναι εξαιρετικά φτωχή στην χώρα μας. Αν εξαιρέσει κανείς τον Μ. Χατζιδάκι(το έργο του οποίου, διαχρονικά, κάθε άλλο παρά λοιδορήθηκε) δεν νομίζω πως έχουμε άλλη περίπτωση σημαντικού μουσικού αυτού του χώρου. Ποιους έχεις στο μυαλό σου και πώς πιστεύεις πως λοιδορήθηκαν; Κι εγώ πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί μέτριοι μουσικοί στην αντίθετη στράτευση, όπως λες, αλλά γιατί πρέπει να τους ανεχθούμε αν δεν μας αρέσουν; Υπονοείς πως υπάρχει κάτι σαν υπόγειο κύκλωμα προώθησής τους, με σκοπό να μην μπορούμε να πάμε μέχρι το περίπτερο χωρίς να ακούσουμε ένα αντάρτικο; ;D Όσο για τον Σπανουδάκη, συμφωνώ απόλυτα με τον harilatron, αλλά αυτό το τραγούδι με τον Πάριο νομίζω πως μου ψιλοαρέσει.. :-X

+1

Εφόσον το θέμα δεν είναι πια στην παιδική χαρά, έχω να πω πως βρίσκω το τραγούδι μαύρο χάλι και πως προτιμώ σαφώς τα άτσαλα πιτσιρίκια, έστω κι αν ορισμένες φορές γίνονται γραφικά.

Καταπληκτικό είναι. Μπράβο solega. Τι μπαντάρα είν' αυτή...

Ένα κομμάτι απ'τον καινούργιο δίσκο: http://soundcloud.com/antirecords/tom-waits-bad-as-me

Ένα δείγμα από το επερχόμενο άλμπουμ της St. Vincent, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 13 Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ.

Μ' αρέσει στα κρυφά κι ο Διονυσίου 8)

Νομίζω πως αξίζει μια ματιά σε αυτούς: http://www.noiz.gr/index.php?topic=187237.0 Για Hendrix δεν είμαι σίγουρος βέβαια, αλλά πώς έχεις στο μυαλό σου ήχο Hendrix με les paul;

Η σύνδεση της σύνθεσης με την εμπειρία του “παιξίματος” στο δρόμο είναι, νομίζω, άκυρη. Τόσο ως προς την ποιότητα/εξέλιξη της σύνθεσης όσο και ως προς την προώθηση του μουσικού έργου. Εξηγούμαι: οι παράγοντες που επηρεάζουν το συνθετικό επίπεδο(τεχνική κατάρτιση, μουσική παιδεία, έμπνευση κ.ο.κ.) δεν έχουν παρά μόνον δυνάμει έμμεση σχέση με την εμπειρία του δρόμου. Δηλαδή, δεν είναι ο δρόμος αυτός που σε πάει μπροστά συνθετικά, παρά μόνον αν εσύ έχεις μια καλλιτεχνικά φορτισμένη σχέση μαζί του(αν είσαι π.χ. ο Κέρουακ). Ως προς την προώθηση, νομίζω πως είναι ομοίως άκυρη η σύνδεση. Δεν θα γίνεις πλούσιος από τα χρήματα που θα μαζεύεις ή από τα cd που θα πουλάς. Επίσης, το να σε “ανακαλύψουν” κάποιοι ιθύνοντες της μουσικής είναι μάλλον τυχαίο γεγονός παρά αφορά ευθέως την συνθετική σου αξία. Παρ' όλα αυτά, φαντάζομαι πως το να παίζει κανείς μουσική στον δρόμο αποτελεί σημαντική εμπειρία που τον βοηθά, λόγω έκθεσης, στην καλύτερη αντίληψη για την μουσική του.

Νομίζω πως το ερώτημα είναι λίγο περίεργα διατυπωμένο. Δεν είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις με το «ποιο κομματι πιστευετε οτι θα μπορουσε να εκφρασει τα τελευταια 100 χρονια συγχρονης μουσικης». Η μουσική, ιδιαιτέρως εκείνη της περιόδου στην οποία αναφέρεσαι, παρουσιάζει τρομερές διαφοροποιήσεις και δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μουσική -πόσω μάλλον τραγούδι- που να εκφράζει το σύνολο της μουσικής πραγματικότητας του τελευταίου αιώνα. Επίσης, το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος (και κατα τη γνωμη σας ειναι το αρτιοτερο σε θεματα παραγωγης, ηχοληψιας, μιξης, στιχουργιας, εμπνευσης και εκτελεσης.) νομίζω πως μικρή σχέση με το πρώτο, άρα είναι λίγο περίεργη η “συνύπαρξή” τους. Κοντολογίς, μάλλον εσύ το έκανες δύσκολο το ερώτημα. :) Αν τροποποιούσα λίγο την ερώτηση και έψαχνα ένα τραγούδι που να εκφράζει τα τελευταία 100 χρόνια της δυτικής κοινωνικής ζωής(γενικώς), θα σκεπτόμουν πρώτους τους clash. Π.χ. Αν μιλούσαμε για ένα κομμάτι που σημάδεψε την μουσική των τελευταίων 100 χρόνων, επηρεάζοντάς την οριζόντια(όσο αυτό γίνεται), θα έλεγα αυτό: YouTube - Broadcast Yourself Αν επικεντρωνόμασταν στην αρτιότητα της σύνθεσης, εκτέλεσης, στιχουργίας και παραγωγής θα πρότεινα αυτό: The Doors - Strange Days Τέλος, αφού αναφέρθηκε και το “εθνικό” στοιχείο, θα έλεγα πως η σημαντικότερη συμβολή της ελληνικής μουσικής στην παγκόσμια, αφορά την λαϊκή παράδοση με αιχμή τα ρεμπέτικα. Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα είναι αυτό: Θα μπορούσαμε επίσης να μιλήσουμε για τους Σκαλκώτα και Χρήστου, αλλά μιας και δεν αναφερόμαστε στην κλασσική, τους παραλείπω. Επίσης, παραλείπω την ορχηστρική jazz, καθώς μιλάμε για στίχους. Ω ναι.

Νίκο, σε αυτό το thread ξέχασες να κάνεις πολιτικό σχόλιο. Προτείνω μια αναφορά στις δίκες της Μόσχας. ;D

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά! Thanks guys!