Πίνακας συμμετοχής

Και μεις

@charalambos ειλικρινα δεν ξερω τι να πω... Ειναι το πρωτο σου ποστ κ δε θελω να σε αποθαρρυνω.. Αλλα πας για βραβειο νεκραναστασης θρεντ αδερφε... Τους πιο πολλους απο αυτους που συμμετειχαν στην κουβεντα εχουμε χρονια να τους δουμε στο νοιζ Παντως επειδη φαινεται πως το εχεις ψαξει το θεμα κ εχεις επενδυσει λεφτα, ισως ηταν μια πολυ καλη ιδεα να ανοιξεις το πρωτο σου νημα με το θεμα αυτο που περιγραφεις κ να πεις τις εμπειριες σου κ τις αποψεις σου. Να σε καλωσορισουμε κιολας

Το κομμάτι δεν χορταίνεται, είναι εκπληκτικό, νοσταλγικό αλλά τόσο φρέσκο ακούγεται λόγω της εξαιρετικής ενορχήστρωσης, εκτέλεσης, παραγωγής, δεν μπορώ μιλάμε, τα έχω χαμένα, ζαλίστηκα και νιώθω υπερηφάνεια για εσάς εκλεκτοί μας συμφορουμίτες!!!!!! Υποκλίνομαι βαθύτατα και ταπεινά και πάντα τέτοια, καλές επιτυχίες και να περνάτε κάλα, είστε ΤΕΛΟΙΟΙ

Λίγο, ζούμε και στη λάθος χώρα. Σε καμία Αμερική τουλάχιστον θα άκουγες κάνα καλό live κλπ

Η απώλεια της διάθεσης για ενεργή ενασχόληση με τη μουσική, μου είναι κάτι πολύ οικείο. Προσωπικά, από το πρώτο lockdown και μετά είμαι απόλυτα ανενεργός παικτικά πιάνοντας κιθάρα στα χέρια 1-2 φορές το μήνα και για καμιά ώρα τη φορά. Ακόμα περισσότερο, εχω να συνθεσω κατι ολοκληρωμένο επίσης απο τότε. Η αίσθηση του μάταιου και του τετριμμένου που περιγράφει ο αγαπητός Αργύρης, είναι ακριβώς αυτό που αισθάνομαι κι εγώ. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η αντιδραστική άρνηση, η ακύρωση της μουσικής δραστηριότητας και η γεύση του ανώφελου, οφείλονται πολύ συχνά σε εσωτερικές ψυχικές διεργασίες και συνήθως δυσάρεστες. Δε λειτουργούν όλοι με αυτόν τον τρόπο φυσικά αλλά αρκετά μεγάλο δείγμα μουσικών είναι έτσι. Έχω επίσης ακούσει επαγγελματίες να περνούν τέτοιες φάσεις κι εκεί τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια να κάνεις πολυετές διάλειμμα. Αντιθέτως υποχρεούσαι να πιάνεις το όργανο κάθε μέρα και να πιέζεσαι αφόρητα. Αυτό που έχω συμπεράνει προσωπικά είναι ότι η σχέση μου με τη μουσική είναι σα μια ερωτική σχέση. Έχει εντάσεις, τσακωμούς, περιόδους ηρεμίας, άλλες έντονης δραστηριότητας και περιόδους χωρισμού. Τώρα λοιπόν είμαι χωρισμένος και προς το παρόν δε μου λείπει. Δεν ξέρω αν θα τα ξαναβρούμε, αλλά το ελπίζω.

Περιγράφεις το αίσθημα που παίρνω όταν μπαίνω σε μαγαζί όταν κατεβαίνω Αθήνα. Δεν έχω δει ούτε έναν χαρούμενο πωλητή Ρεπούση μου. Λες και όλοι σιχαίνονται τη δουλειά τους

Εξαίρετο, βαθύ, συναισθηματικό, εμπνευσμένο, άρτια εκτελεσμένο και ηχογραφημένο. Πολύ όμορφο, άλλο ένα καταπληκτικό κομμάτι που αντικατοπτρίζει ΞΕΚΑΘΑΡΑ το ταλέντο και τις δυνατότητές σου φίλε Λουκά!!! Μπράβο για άλλη μια φορά!!!! Μπράβο!!!!!

η ακρόαση μουσικής μετά από μια ηλικία καταντάει σε παθητική δραστηριότητα, σε κάνει νωθρό και απλώς καταναλωτή. Από ένα σημείο και μετά, αν υποθέσουμε ότι έχεις κάνει τον κύκλο σου ως ακροατής και έχεις γεμίσει από τα απαραίτητα data, και επίσης έχεις αποκτήσει μια Α δυνατότητα παικτική, η νέα κατανάλωση δεν προσφέρει παρά ελάχιστα στην database σου. Και να προσθέσει, αυτά είναι πλέον νέες τάσεις ή καλύτερα ακόμα αναμασήματα των όσων γνωρίζεις, οπότε με την λογική του old dog/new tricks δεν προσφέρεται. Αρα βήμα πρώτο, παίζεις δεύτερο συνθέτεις τρίτο συνεργάζεσαι με άλλους προς ένα αποτέλεσμα τέταρτο ηχογραφείς. Ξεκίνησα να ηχογραφώ σε ηλικία 50 ετών και δεν είχα θέματα με ακριβό κλπ εξοπλισμό και τέτοια. Με υπομονή όλα γίνονται.

Ισως αλλά γκώσαμε απο gear. Και ειδικά τώρα δε θέλω να μπώ σε τέτοιες ιστορίες. Μάλλον θα πάω σιγά σιγά στη λύση του @BillTrantos και σε διάβασμα περι αυτού.

Θα μπορούσες να συνεχίσεις αυτό που κάνεις και σε δεύτερο χρόνο να τα εκτελέσεις εντός του DAW και αργότερα να κάνεις μια πολύ βασική μίξη. Υπάρχουν πολλά music notation software που μπορούν να κάνουν import απευθείας αυτό που έχεις γράψει στο DAW, αλλά δεν το προτείνω γιατί συνήθως χαλάνε οι δυναμικές, τα expressions, κλπ. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και όλα με keyboard να τα παίζεις, έχει άλλη χάρη το performed πράγμα από το να πατάς τις νότες μία-μια μες το piano roll.

Έχω αρχίσει κι εγώ να καταλήγω εκεί. Δυστυχώς έχω συγκεκριμένο bandwidth για απαιτητικές δραστηριότητες εκτός δουλειάς. Αν αυτό καταναλωθεί στο να ακούω μουσική, τότε δε μπορώ με τίποτα να κάτσω να ασχοληθώ. Οπότε πλέον οι μέρες χωρίζονται ξεκάθαρα σε αυτές που ασχολούμαι, ή που ακούω τελείως παθητικά. Ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μουσική στις μέρες μας, έχει ο καθένας μας τόσα προβλήματα, έγνοιες, κλπ και η ζωή έχει αποκτήσει μια περιπλοκότητα που στη δική μου τουλάχιστον περίπτωση συνήθως σκοτώνει την όποια όρεξη για μουσική. Σε έναν ιδανικό κόσμο (λολ), φαντάζομαι τον εαυτό μου να ανοίγει το DAW και να κάνει πράγματα με vibes Bob Ross. Καθαρά για τη χαλάρωση, την έκφραση, την ίδια τη μουσική εν τέλει. Δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει τελευταία και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δε θα συμβεί εκτός αν το προσπαθήσω εγώ συνειδητά. Εσύ @shelter από αυτά που γράφεις εδώ, αλλά και τη γενική σου παρουσία στο φόρουμ, με κάνουν να πιστεύω πως είσαι σε άλλη φάση. Δεν έχω κάτι να προτείνω, αλλά ίσως ένα διάλειμμα να βοηθούσε. Από την άλλη, αν δεν έχεις ιδιαίτερη επαφή με τα τεχνικά του πράγματος (DAW, mixing, κλπ) ίσως η ενασχόληση με αυτά σου δώσει την αφορμή να γράψεις κάτι και να νιώσεις πάλι δημιουργικός. Καλή τύχη πάντως, όπως βλέπεις είμαστε αρκετοί εδώ με παρόμοιους προβληματισμούς. Σημάδι της εποχής;

Τι υπερβολικά. Ακόμα δεν έχω συνέλθει. Το έχω ακούσει 2-3 φορές και θέλω να το ακούσω και με ακουστικά. Τι καλλιτέχνημα.

Από την αρχή, από την πρώτη νότα του μπάσου με συνεπήρε και με κράτησε μέχρι το τέλος, ακούγεται τόσο ωραία, έπαιξες ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ, πραγματικά είναι θεσπέσιο. Μπράβο, για άλλη μια φορά καταπληκτικός,, ένα εμπνευσμένο κομμάτι.

Λουκά τι να πώ........... Όχι πες μου εσύ τι να πω Από την αρχή, από την πρώτη νότα του μπάσου με συνεπήρε και με κράτησε μέχρι το τέλος, ακούγεται τόσο ωραία, έπαιξες ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ, πραγματικά είναι θεσπέσιο. Μπράβο, για άλλη μια φορά καταπληκτικός,, ένα εμπνευσμένο κομμάτι.

το ότι είστε εξαιρετικοί το ξέρω αλλά αυτή τη φορά μου πέσανε τα σαγόνια. Μιλάμε τα έχω χαμένα από αυτή τη πως να την χαρακτηρίσω για να μην την αδικήσω παραγωγή. Τι γίνεται εκεί μέσα. Έλεγα μέσα μου όπως το άκουγα, ποιους ακούω, τους Scorpions, έκανε ο Γιώργος και εσύ συμβόλαιο με τον ΔΙΑΒΟΛΟ? Το κομμάτι δεν χορταίνεται, είναι εκπληκτικό, νοσταλγικό αλλά τόσο φρέσκο ακούγεται λόγω της εξαιρετικής ενορχήστρωσης, εκτέλεσης, παραγωγής, δεν μπορώ μιλάμε, τα έχω χαμένα, ζαλίστηκα και νιώθω υπερηφάνεια για εσάς εκλεκτοί μας συμφορουμίτες!!!!!! Υποκλίνομαι βαθύτατα και ταπεινά και πάντα τέτοια, καλές επιτυχίες και να περνάτε κάλα, είστε ΤΕΛΟΙΟΙ ΥOU ROCK!!!!!!!!!!!!!!!!!!! #SKISATE!!!!!!!! #OLOI MAZI MPOROUME!!!

Το ποσα ζωα χαθηκαν αυτες τις μερες... Γενικα η ολη κατασταση με τις φωτιες ειναι ενα δραμα. Ειδικα αυτη η Παρνηθα. Ενα καλοκαιρι να περασει που να μην γινει χαμος εκει... ΕΝΑ Δεν ξερω τι να πω

Αυτό που δηλώνεις στην αρχή ισχύει απο την άποψη ότι τότε έβγαιναν σημαίνοντα πράγματα γιατί ακόμα η μουσική έπαιζε πιο σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων (μέχρι το τέλος των 90ς, αντε και πρώτα χρόνια του 2000 για εμάς εδώ στην ελλάδα). Μετά το 2003 αλλαξαν πολλά και σε όλα τα επίπεδα. Σήμερα 20 χρόνια μετά δε συμβαινει απολύτως τίποτα επικοδομητικό παρα μόνο ίσως κάτι πιτσιρίκια (που δε φαινονται κιόλας δυστυχώς) που ανακατέυουν και ανακατεύονται με τον ήχο σε επιπεδο παραγωγής και έμπνευση απο τα '85-95 και τη φόρμα του Grunge. Σε επίπεδο σύνθεσης ή αισθητικής πρότασης δεν έχω συναντήσει κάτι ενδιαφέρον. Ας ελπίζουμε ότι κάτι ισως βγει απο εκει μέσα με τον καιρό. Κατα τα άλλα η μουσική έχει υπάρξει ιστορικά σε κατάντι πορεία για δεκαετίες ολοκληρες στο παρελθόν (μην πιάσουμε τις εικαστικές τέχνες) και αυτό σημαίνει ότι ισως περάσουν άλλα τόσα χρόνια στην ιδια κατάσταση. Δυστυχώς για το χρόνο σαν μέγεθος και την τέχνη, 30 χρόνια δεν είναι τίποτα. Για τον άνθρωπο πάλι ίσως και μισή ζωή. Απο αυτά που μου αρέσουν, σίγουρα. Κατα τα άλλα μη νομιζεις οτι και εκει δεν παιζει το ιδιο πρόβλημα, και τρελή ποσοτικά σαβούρα.... Όλοι στο ιδιο καζανι βραζουν απλά εκει ειναι πληθυσμιακά περισσότεροι.

Μέχρι το 2000κατι άκουγα μουσική με άλλη ψυχοσύνθεση. Νόμιζα πως είμαι κομμάτι της ιστορίας της. Άκουγα ροκ παλιά κ καινούργια. Ήξερα όμως πως μέχρι πριν 10 χρόνια με το grunge η ροκ άλλαζε τον κόσμο (κανένα ρόλο δεν παίζει αν τότε δε μου άρεσε η grunge). Συνέβαινε. Ήταν ζωντανή. Πούλαγε. Δε μπορούσαμε να σκεφτούμε πως πάει τελείωσε . Πως δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια. Πως η τελευταία φορά που είχε σημασία κ έκανε δήλωση ήταν αρχές 90. Περιμέναμε πως φέτος, του χρόνου θα εμφανιστεί ένα κυματακι που μέχρι να έρθει εδώ θα έχει γίνει τσουνάμι. Τώρα, όταν έχουν περάσει 30 χρόνια στο λήθαργο τα πράγματα μοιάζουν αλλιώς. Το ότι μπορεί να βγαίνουν μεμονωμένα αριστουργήματα δεν παίζει ρόλο. Το τελευταίο κίνημα που πήγε να τα βάλει με όλους κ με όλα τριανταρησε. Όταν ακούω κάτι αριστουργηματικό κ καινούργιο έχω το ίδιο συναίσθημα με ένα διαμάντι 30, 40, 50, κ 60 που δεν είχα πάρει χαμπάρι κ ανακαλύπτω καθυστερημένα. Είναι μονο για εμένα . Δε θα αλλάξει πλέον την ιστορία. Αυτό κ μόνο με κάνει να το ακούω με άλλη ψυχοσύνθεση όπως είπα κ στην αρχή κ ίσως πιο αποστασιοποιημένα.

Η ενασχοληση επαγγελματικα με τη μουσικη -κοινως το live-δινει εναυσμα να ακουσεις και περισσοτερο μουσικη, να ασχοληθεις και περισσοτερο και να αφιερωσεις χρονο, οχι μονο με τη μουσικη καθεαυτου αλλα και με ανθρωπους-τραγουδιστες,ηχοληπτες,μουσικους,μαγαζοτορες κτλ η επαφη με το κοινο-αλλιλεπιδραση, οι προβες, το στησιμο ενος προγραματος ακομα και το πηγαινε ελα στα λαιβ, ο χρονος της διαδρομης δηλ με το αυτοκινητο η πχ μια ομορφη τραγουδιστρια 25αρα που εχει φουλ ορεξη επηρεαζουν και στην ακροαση της μουσικης, τον χρονο ακομη και το υφος που θα βγει. αυτα τα 2 ειναι αλληλεδεντα εαν παιζεις live και εισαι ενεργος αναγκαστικα ακους και μπαινεις στον χορο και για τα υπολοιπα, μπορει να μην σου αρεσουν τα ειδη οπως εχουν εξελιχθει και να μην τα απολαμβανεις οπως οταν ησουν εσυ 20-25 αλλα γενικα θα ακουσεις trends για να παιξεις καινουργια κοματια.

Βρε παιδιά, αυτά που λέτε τα έχει φάει στην μάπα ο Αργύρης (Shelter). Ακόμα και την κλασσική (αν δεν κάνω λάθος). Μην παρασύρεστε από όσα λέει για την mainstream μουσική, δεν είναι το φόρτε του αυτή. Την αναφέρει απλά ως σύγκριση (και πάλι αν δεν κάνω λάθος).

Γράψε τα δικά σου, @shelter. Όχι για να ρουμπώσεις όλους τους χιλιάδες άλλους, ότι αυτοί δεν ξέρουνε που γράφανε κι εσύ ξέρεις. Αλλά με την έννοια της προσωπικής ενδοσκόπησης με τη γλώσσα της μουσικής. Για πάρτη σου. Αν δεν ξέρεις κι από παραγωγή, ακόμα καλύτερα! Άλλο ένα χόμπι/φυγάρα! Αντί να βρεις άλλο χόμπι π.χ. ποδήλατο και να ψάχνεις κάρμπον σκελετούς και 53άρηδες δίσκους, και να ανατριχιάζεις από το ξερατό στο 100 χιλιόμετρο αφού έχεις φάει το ζελεδάκι και τη μπανάνα με 200 παλμούς, θα ασχοληθείς με το αν το ADC της κάρτας των 120 ευρώ είναι καλύτερο από αυτής των 130, αν το τάδε μικρόφωνο βγάζει πιο τσαχπινιμπιρμπίλικα πρίμα από το δείνα, μετά θα πεις ματαιότης ματαιοτήτων, αλλά θα έχεις φάει χρόνια ευχάριστα, έτσι δεν είναι; Για να μην το ξεφτιλίσω άλλο. Η τυραννία της ακρόασης του ό,τι θέλουμε όποτε το θέλουμε, έχει σίγουρα επηρρεάσει το συναισθηματικό μας απόθεμα. Για μένα το να ακούω μουσική ανέκαθεν ήταν κάτι σπάνιο μετά την εφηβεία. Δεν έχω ενοχές. Εξαρτάται από τη σχέση του καθενός με τη μουσική. Δεν φτάνουν 3 ζωές να ακούσει κανείς ό,τι αξιόλογο κυκλοφορεί σε κάθε είδος. Η ζωή μας είναι μία. Οπότε; Τι θέλει να κάνει ο καθένας; Ας το κάνει με θάρρος και χωρίς ενοχές.

Την 2η, 3η, και 5η παράγραφο, θα μπορούσα να τις είχα γράψει εγώ. Ακριβώς με τα ίδια λόγια. Δεν έχω καταφέρει να το διαχειριστώ.

Τι έφτιαξες πάλι Λουκά μου! Είναι φανταστικό, έχεις ξεφύγει φίλε, συτό το κομμάτι δεν ειναι δυνατο να μείνει να το ακούμε μόνο εμείς μέσα στο noiz. Υποκλίνομαι, δεν εχω λόγια, συγχαρητήρια!

Το κομματι ειναι σεμιναριο μουσικης φορμας (εκτος των αλλων). Το κλεισιμο ειναι... αναμενομενο για οσους ξερουν Να τα λεμε ΑΦΤΑ

Είσαι παλαβός βρε Λουκά? "Ας μην είναι κάτι σπουδαίο"? Ευχαριστείς εσύ εμένα? Όχι φίλε μου, κάποια πράγματα, είναι παραπάνω από αυτό που νομίζει ίσως ακόμα και ο ίδιος τους ο δημιουργός. Και δεν δακρύζω εύκολα.

Οκ, δεν είναι αμιγώς μουσικό θέμα, αλλά έχει κάποια σχέση μιας και οι περισσότεροι μουσικοί είτε γυρνούν και τα video clips τους είτε βγάζουν και φωτος για τις ανάγκες τους. Ζούσα ήρεμα τη ζωή μου και δούλευα για πάνω από 15 χρόνια με τις DSRL μηχανές μου και με τις camcorders μου. Προχθές η Nikon DSLR D5200 που είναι η βασική μηχανή μου , μου έκανε «κορδελάκια» (τίποτα τελικά μην σας φάει και η αγωνία- μια χαρά είναι τώρα) και λέω κάτσε να ξαναψαχτώ για καμιά τυχόν αναβάθμιση. Και διαπιστώνω έντρομος ότι η Nikon (και κατ ' επέκταση και όλες οι εταιρίες) έχουν σταματήσει να βγάζουν DX DSLR κάμερες. Και με λούζει κρύος ιδρώτας, Όλοι οι φακοί που έχω , όλα τα παρελκόμενα, ........ο τρόπος που έμαθα να δουλεύω , τίποτα πλέον δεν ισχύει. Οι εταιρείες σε επίπεδο DSLR κρατούν ΜΟΝΟ τα pro μοντέλα (full frame) , και δεν βγάζουν πια DSLR DX. Στρέφουν το κοινό είτε σε κινητά είτε σε mirrorless μηχανές , που δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ δεν μπορώ να τα δουλέψω. Το ίδιο ισχύει και για τις κλασικές camcorders που ξέραμε. Υπάρχουν πλέον μόνο κινητά, ή πάλι οι mirrorless (που είναι ο βασικός σκοπός τους να παρωθήσουν) και τύπου go pro. Αμέσως φρόντισα να πάρω ακόμα μία (used αλλά brand new ) μετά από έρευνα αγοράς Nikon DX D 5300 (ένα μοντέλο παραπάνω από τη δική μου -του 2018) και να ξέρω πως μέχρι να πεθάνω (ή βαρεθώ) θα έχω 3 nikonDX (D 3100, D5200 και D 5300) να πορεύομαι και να μην χρειαστώ άλλη μια περιουσία για τα παρελκόμενα... Οι καιροί αλλάζουν κύριοι, και όσοι ασχολούμαστε με μηχανήματα κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε θέματα με κατάργηση εξοπλισμού που γνωρίζουμε- μάθαμε- και το βασικότερο συνηθίσαμε να δουλεύουμε. Εγώ π.χ. τις κάμερες μου μπορώ να τις δουλέψω και με κλειστά μάτια...και δεν έχω καμία διάθεση να ψάχνω που είναι..... τα κουμπιά. Και σήμερα που μιλούσα με έναν τεχνικό μου είπε ότι σε λίγο τερμα και τα ανταλλακτικά για αυτες τις μηχανες.... Οι καιροί αλλάζουν.......

Με κίνδυνο να δώσω εντυπώσεις μονολόγου μιας προσωπικής εμπειρίας που διαρκεί καποια χρόνια και όλο και επιδεινώνεται, θα τολμήσω να εκφράσω δημοσίως ένα πρόβλημα ελπίζοντας ή να δώ αν υπάρχουν αντίστοιχες εμπειρίες. Παρά το γεγονός ότι απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα πολύ μουσικό περιβάλλον (τόσο απο οικογένεια όσο και απο φιλικό περιβάλλον αργότερα) και αυτό σημαίνει τόσο ακουστικές επιρροές όσο και εκτελεστικές εμπειρίες, τα τελευταία χρόνια σταδιακά χάνω το ενδιαφέρον μου για τη μουσική. Η μελέτη μου γίνεται δύσκολη, μου φαντάζει ψυχικά "βαριά" και μάταιη αν τη δω μέσα απο κάποια προοπτική. Η όρεξή μου για μουσική, όσο ακόρεστη και αν ήταν παλιά, τώρα είναι ΠΟΛΥ μειωμένη και έχω περιορίσει σημαντικά ακόμα και την ακρόαση. Στον άξονα αυτό θα πρέπει να σημειώσω ότι δυστυχώς δεν καταφέρνω πια να βιώσω καμία απόλαυση απο την ακρόαση της σύγχρονης μουσικής, αδυνατώντας να βρώ οτιδήποτε ενδιαφέρον στα σύγχρονα πράγματα (ελλάδα και εξωτερικό). Ακόμα και αν πάω στα πολύ σίγουρα πράγματα συναφών ήχων με πράγματα που μου αρέσουν απο παλαιότερες δεκαετίες, μου φαίνεται πάντα ότι ειναι κάπως ανέμπνευστα και μετά απο 2-3 ακροάσεις εγκαταλείπω λόγω έλλειψης βαθύτερου ενδιαφέροντος. Η ακρόαση μόνο παλαιάς και εγνωσμένης αξίας μουσικής είναι μονόδρομος στην παρούσα φάση και συνήθως δεν διαρκεί για πάνω απο 1-2 ώρες. Ομολογω ότι έχω στο μυαλό μου ότι η ανατριχίλα που ένιωθα μικρός, όπως όλοι μας, ακούγοντας και ανακαλύπτοντας νέα μουσικά είδη και ρεπερτόρια, ίσως να φαντάζει πολυτέλεια σε έναν άνθρωπο 40 ετών που έχει περίπου 35 συνειδητά έτη μέσα στη μουσική, αλλά σκέφτομαι ότι είναι και αδύνατο να παροπλιστεί κάποιος δημιουργικά απο αυτή την ηλικία. Νιώθω πως η μουσική έχει αλλάξει εντελώς σε πολλά επίπεδα σε σχέση με ακόμα και με 10 χρόνια πριν. Πλέον έχει απλουστευθει δυστοπικά και επιπλέον δείχνει να αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό σε μια εξίσωση ενός συνολικού θεάματος που ξεκάθαρα στοχεύει σε lifestyle (Αν και αυτό υπήρχε και παλιά αλλά σε καμια περίπτωση σε τέτοιο βαθμο) με οδηγό κυρίως οπτικά μέσα. Η μουσική σαν σύνθεση οπισθοδρόμησε με φόρα και πρόοδος υπήρξε μόνο στα θέματα της τεχνολογίας και της παραγωγής του προιόντος αυτής και αυτό είναι εμφανές σε όποια σύγκριση ακόμα και ενός μέτριου pop τραγουδιού του διαστήματος χονδρικά [1945-1995) σε συγκριση με κάτι απο το [2000-). Δεν ξέρω πως να μπορέσεις να εκτιμήσεις τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα όταν έχεις συνηθίσει πιο παλιά ακούσματα, ακόμα και σε διάφορα είδη μουσικής και εννοώ για μεγάλο φάσμα όχι μονο ροκ-ποπ και παραφυάδες. Βέβαια άλλαξε και ο τρόπος που ακούμε και ο τρόπος που η μουσική διαδίδεται-πωλείται και αλλα πολλά. Όλοι όσοι μελετάμε μουσική έχουμε περάσει και περνάμε φάσεις όπου βαλτώνουμε και νιώθουμε ότι όλα είναι κάπως μάταια. Όμως συνήθως αυτές είναι φάσεις που κρατάνε το πολύ μερικούς μήνες και ξαφνου κάτι συμβαίνει και ανακάμπτουμε δυναμικα γεμάτοι αυτοπεποίθηση και όρεξη για νέα πράγματα. Εδώ όμως μοιάζει για κατι που κρατάει πολύ καιρό και όσο περνάει ο χρόνος δε βελτιώνεται. Είμαι καταδικασμένος άραγε να γίνω ο μπάρμπας που γκρινιάζει για τη φάση "they don't make 'em like they used to anymore" άραγε? :P Συμβαίνει ή έχει συμβεί και σε κανέναν άλλον και αν ναι πως το διαχειρίστηκε?

Σε όλους Θεωρώ ότι υπάρχουν διαφορές και προς τα πάνω και προς τα κάτω, και αλλαγές που δεν ποσοτικοποιούνται. Διαφωνώ κάθετα στο ότι μεγαλώνοντας τα συναισθήματά μας (ή τουλάχιστον τα δικά μου) γίνονται λιγότερα ένονα. Συμφωνώ με τους κύκοους του gkourmoul1 Στα είκοσι δεν γέλαγα με κανένα αστείο. Τώρα ξεκαρδίζομαι.

Και εγώ στην ηλικία σου είμαι, και για να απαντήσω στην απόρια σου ''είμαι boomer?'' όχι, δεν είσαι, Η απόδειξη είναι απλή είναι σχετικά εύκολη. Πήγαινε μπαρότσαρκα σε οποιοδήποτε mainstream μέρος που συχνάζουν νεολαίοι 20χρονοι. Είτε είναι σκυλάδικο, είτε ροκάδικο, είτε για λάτιν, είτε ποπ μουσικής. Τα ίδια που ακούγαμε όταν πηγαίναμε εμείς πριν είκοσι χρόνια στην συντριπτική πλειοψηφία θα ακούσεις από τα ηχεία του μαγαζιού. Οι λόγοι που συμβαίνουν αυτό είναι πολλοί και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την μουσική αυτή καθεαυτή... τους έχεις αναφέρει και εσύ και άλλοι στο παρόν thread

Είμαι στην ευχάριστη θέση να διαφωνήσω

Αυτο ακριβως συμβαινει και με μενα....μεχρι και πριν 2 χρονια καταφερνα να βρισκω χρονο για μελετη,εστω μια ωρα καθημερινα,παροτι πιο δυσκολες οι συνθηκες(ο γιος μου μωρο,μεταπτυχιακο κλπ)ενω τωρα εχω περιπου 1,5χρονο που σχεδον δεν εχω πιασει κιθαρα στα χερια μου παροτι εχω πολυ περισσοτερο ελευθερο χρονο...το χειροτερο ομως οπως λες,ειναι οτι εχω χασει το ενδιαφερον μου και στη ακροαση....κατι που δεν το εχω παθει ποτε...δεν θελω ομως να το ριξω στο οτι δεν υπαρχει καλη μουσικη εκει εξω....μαλλον ψυχολογικο ειναι για μενα...πχ εχω παρατηρησει οτι προσωπικα οτι επηρεαζομαι τις εποχες που δεν εχω μπαντα ή εστω καποιον να παιξω μαζι...να προσθεσω οτι ειμαι κ εγω στη ηλικια σου (39)

Καταλαβαίνω ότι μιλάς για τη σχέση σου με τη μουσική ως ακροατής και όχι ως μουσικός (γνωρίζω ότι ο διαχωρισμός είναι λίγο πολύπλοκος αλλά ας μείνουμε στο προφανές). Νομίζω λοιπόν ότι θα ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο εάν δεις τι σου συμβαίνει όταν είσαι αναγνώστης ή θεατής κλπ. Μιλώντας από προσωπική εμπειρία, για τη μουσική του αιώνα μας νοιώθω ακριβώς τα ίδια (είμαι 52). Ωστόσο εξακολουθώ να νοιώθω τη γνωστή "ανατριχίλα" απέναντι σε έργα άλλων τεχνών όπως θέατρο, σινεμά (λιγότερο συχνά), λογοτεχνία, ποίηση, ζωγραφική κλπ. Εγώ λοιπόν κάνω την απλοϊκή σκέψη ότι δεν φταίει το ότι μεγάλωσα. Η μουσική έχει αλλάξει. Και δεν εννοώ τα μουσικά έργα. Εννοώ το ρόλο της μουσικής στη ζωή μας, ο οποίος υπαγορεύει (όπως και παλιότερα άλλωστε) τα έργα, τους καλλιτέχνες, την πρόσβαση, το μέσο αναπαραγωγής κλπ. Μεγάλωσα σε μία εποχή που η μουσική ήταν διέξοδος, επικοινωνία, κινημα, διαμαρτυρία, και ζω σε μία άλλη εποχή που η μουσική λειτουργεί πιο πολύ ως "μουσική επένδυση" (κάτι σαν το soundtrack της καθημερινότητάς μου). Για να πω την αλήθεια κάθε τόσο σκάει και κάτι που ταράζει τα νερά και επαναφέρει τη συγκίνηση του παλιού τρόπου ακρόασης αν και συνήθως δεν είναι από το χώρο της pop. Υ.Γ. θεωρώ ότι τώρα το πακέτο (τέχνη και βιομηχανία) είναι αυτό αλλά δεν αποκλείεται και να αλλάξει. Τη μουσική τη διαμόρφωναν πάντα οι πιτσιρικάδες, τόσο ως δημιουργοί όσο και ως ακροατές, και το έκαναν πάντα αντιδρώντας στο κατεστημένο των προηγούμενων γεννεών. Περιμένουμε λοιπόν στο επόμενο επεισόδιο την αντίδραση των νέων και την ανατροπή αυτού για το οποίο γκρινιάζουμε οι μεγάλοι. Θα γίνει, αλλά όταν γίνει δεν ξέρω που θα είμαι εγώ.

Μου συμβαίνει εδω και καιρό. Δεν έκανα τίποτα....το δεχθηκα σαν φυσιολογική εξέλιξη.

Τυμφρηστός

Ας το αφήσουμε λίγο φλού και ας πούμε, ο Κeefτές στα ντουζένια του...

Ε πως θα γινει, για να φτασουμε στις τελεκαστερ απο ενα βιντεο με τον Kirk Hammet θελει προεργασια, δε γινεται κατευθειαν. Ας βαζατε ενα βιντεο με τον Keith Richards να αρκουσαν τρια ποστ.

20 χρόνια V-Synth!!!!! Έγινε επίσημα vintage!!!! Και είναι ακόμα ο βασιλιάς

Φυσικά και δεν απαγορεύεται. Έχετε όλοι το απόλυτο δικαίωμα να λέτε τη γνώμη ΜΟΥ εδώ μέσα. Δημοκρατία έχουμε.

Ο Χαμμετ δεν ειναι Καρβαλιο, ο Χαμμετ ειναι ο Στολτιδης. Δεν ειναι μπαλαδωρος ουτε μεγαλος τεχνιτης, παιζει ομως με την ψυχη του, δε δημιουργει προβληματα στα αποδυτηρια και σκοραρει πολυ κρισιμα γκολ (ριφακι enter sandman, ξεσπασμα creeping death, γκολ με Στανταρ Λιεγης κλπ)

Οταν σου αρεσουν οι μεταλλικα σημαινει οτι συνολικα αΦΤο που ακους σε φτιαχνει περισσοτερο απ'οτι μπορει να σε χαλαει μια λεπτομερεια. Μου αρεσουν πολλα πραγματα ΣΥΝΟΛΙΚΑ παρ'οτι καποια συστατικα τους , δεν τα θεωρω το δυνατο τους σημειο. Ηταν μαστορας ομως ο συνθετης των υλικων κ ειχε τοση προσωπικοτητα κ αποψη που παιρνω το πακετο. Αν για καποιο λογο (οπως εδω) συζηταμε καποιο συστατικο απαγορευεται? Δεν σχολιαζουμε καλλιτεχνικα, τη συνολικη εικονα Δε σχολιαζουμε την ικανοτητα του σε ο,τιδηποτε αλλο πλην τη καθαρα κιθαριστικη (σολιστικα κ "ερμηνευτικα" κ μονο) φωνη του Χαμετ. Ουτε τη ρυθμικη του ικανοτητα (που ερχεται δευτερος στη μπαντα του απο κιθαριστες), ουτε τι ριφ κ κομματια εχει γραψει στην κιθαρα (που κ παλι ερχεται δευτερος, αλλα ειναι σπουδαιος σε αυτο το κομματι) Το θεωρεις ακυρο? Μαζι σου. Ειναι αστοχο να εστιαζεις εκει. Απο τη στιγμη ομως που εχουμε την ελευθερια να κανουμε αυτη την αστοχη κουβεντα, θα πουμε τα πραγματα οπως ειναι. Κ τα αυτονοητα που λετε κ εσυ κ ο Μανος, αλλα κ τα προφανη παροτι αστοχα που λεει το 99,9% των κιθαριστων (που μπορουν να ακουσουν ενα σολο χωρις να παθουν αλλεργια) οταν ακουν το βιμπρατο του ασουμε ........................... Εχω την εντυπωση ο,τι αν εκανες τον κοπο να διαβασεις προσεκτικα το τι εχω γραψει θα δεις πως του Χαμετη την αξια δε την μειωνουμε πουθενα. Αλλα ξερω που το πας.... ακομα κ αν καταλληξουμε πως το lead του παιξιμο δεν.... θα πεις ενα αρα το lead παιξιμο ειναι ενα αχρηστο κ dated πραμα που ακομα κ μαπα να ειναι δεν επηρρεαζει πουθενα κ θα'πρεπε να εξαφανιστει. Γι ΑΦΤΟ κ εγω με χεητερς της lead κιθαρας δε κανω αλλο τη συγκεκριμενη κουβεντα ... ΑΠΟΧΩΡΩ

Εγώ θέλω να μείνω στο υπογραμμισμένο. Σίγουρα θα μπορούσαν να είναι καλλίτεροι από ότι είναι, δεν είναι ανάγκη να μας πεις και τον τρόπο φίλε ΣΦ. Είναι αυτό που γράφανε στα ίντερνετς οι οπαδοί του Ολυμπιακού για τον Καρβάλιο στο παιχνίδι με την Γκενκ στο Βέλγιο. "Βγάλτον και μην βάλεις κανέναν". EDIT: Μην ξεχνάτε ότι χωρίς τον Χάμετ δεν θα υπήρχαν οι Megadeath.

Παιδιά ο op είπε για το ο,τι δε του αρέσει ο Χαμετ ΚΙΘΑΡΙΣΤΙΚΑ Αν από αυτό συμπεραίνεται ότι ο Χαμετ δεν έχει τεχνική πάω πάσο Αν από αυτό συμπεραίνεται πως ο Χαμετ δεν αξίζει σα μουσικός πάω πάσο Αν όσους έχουν κάνει χιταρες ροκ αυτόματως όλους πρέπει να τους γουστάρουμε το ίδιο ΚΙΘΑΡΙΣΤΙΚΑ , να μην τους κρίνουμε ΚΙΘΑΡΙΣΤΙΚΑ πάω πάσο Γούστα σχολιάζουμε. Κ γιατί ο Χαμετ ανάμεσα σε κιθαρίστες κ καθαρά σολιστικα δεν έχει πέραση, σε πλήρη αντίθεση με Γκιλμουρ πχ που αναφερθηκε

Ή μπορεί απλά να έχεις σπίτι μια tele, και όλα τα προβλήματα εξαφανίζονται.

Σε πετύχαμε στο διάλειμμα

Σήμερα είχε διαλειμματική διατροφή

Εεεπ... Υπάρχουν και μεγαλύτεροι που σε διαβάζουν, φίλος.