Πίνακας συμμετοχής

Εγω αποφοιτησα απο το Berklee πριν χρονια, και εγραψα την αποψη μου πιο πανω. Το βασικο ατου για την αμερικανικη αγορα του Berklee συγκεκριμενα , ειναι οτι θεωρειται κορυφαιο πτυχιο, οχι για το performance division, το παιξιμο δηλαδη, αλλα για αλλες ειδικοτητες οπως το music teaching, music therapy, music production & eng, film scoring και τετοια. Και επισης οτι το μεγεθος του ειναι μοναδικη περιπτωση, με οτι συνεπαγεται αυτο σε δυνατοτητα προγραμματος σπουδων, εξοπλισμων, κτλ. (τα στουντιο που εχουν ας πουμε δεν παιζονται, λογω χρηματων και sponsoring δεν μπορουν να τους ανταγωνιστουν μικροτερα ιδρυματα). Απο τους 4000+ που φοιτουν στο Berklee, ζητημα να ασχολουνται σοβαρα με παιξιμο οι 500. Οι υπολοιποι κανουν αλλες ειδικοτητες, που στην αγορα της ευρωπης και αμερικης εχουν ζητηση (στην ελλαδα οχι), η κανουν απλα καποια εξαμηνα στα πλαισια γενικοτερων art studies. Και το κοστος σπουδων ειναι συγκρισιμο με οποιοδηποτε καλο πανεπιστημιο η κολλεγιο στην αμερικη. Συγκεκριμενα τωρα για παιξιμο, υπαρχουν σχολες με πολυ καλυτερο επιπεδο, κυριως γιατι παιρνουν λιγοτερους, οποτε τα στανταρτς ειναι πιο ψηλα, δεν εχουν αρχαριους, μετριους και καλους παικτες, αλλα μονο καλους και πανω. Σχολες οπως το New England Conservartory στη βοστωνη (το τζαζ τμημα), τα New School, Manhattan school of music στη νεα υορκη κ.α. Αλλα γενικως, η συγκριση ελληνικων και ξενων πανεπιστημιων... εμενα μονο θλιψη μου προκαλει. Αν μπεις σε πανεπιστημιο εδω, πολυτεχνειο, σχολη καλων τεχνων, κτλ, παθαινεις σοκ. Εγω αναρωτιομουν οχι πως εχουμε κριση, αλλα και πως υπαρχουμε ακομα σα χωρα . Και οσον αφορα τη νοοτροπια και το πως λειτουργουν, πηγαινοντας κατευθειαν για μουσικες σπουδες εξω μετα απο πολυτεχνειο εδω.. Ας μη πω για ντροπη παλι, αλλα σαφως καταλαβαινεις γιατι εμεις ειμαστε στα χαλια μας και αυτοι οχι.. Πολυς δρομος διαφορα!

Ουτως η αλλως, αν το ενδιαφερον ειναι τα λεφτα η το να φτιαξεις τη ζωη σου δεν υπαρχει καμμια περιπτωση να σπουδαζες μουσικη

Σπουδες σε οποιοδηποτε μεγαλο κολλεγιο μουσικης στο εξωτερικο σημαινουν 20-25 ωρες μαθηματων την εβδομαδα, οργανο, αρμονιες, ενορχηστρωση, συνθεση, γκρουπ, ear training, και πολλα πιο εξειδικευμενα μαθηματα. Συν τον κυκλο των ανθρωπων, μαθητες και καθηγητες που ειναι ολοι επικεντρωμενοι στη μουσικη. Αν εισαι σε καποια μεγαλη πολη της αμερικης ειδικα, υπαρχει συνηθως και εκπληκτικη μουσικη σκηνη σε ολα τα ειδη. Οπως και οι περισσοτεροι αλλοι τομεις σπουδων, το να σπουδασεις σε ενα καλο πανεπιστημιο ειναι ασυγκριτη ευκαιρια ζωης, και σου δινει πολλα εφοδια για το μελλον, και επιλογες που αλλιως δεν θα τις ειχες. Γενικα στην Ελλαδα εχουν γινει παρα πολλα στο χωρο της μουσικης εκπαιδευσης τα τελευταια χρονια, το μουσικο τμημα στο Ιονιο, το προσφατο τζαζ μεταπτυχιακο τμημα στο Καποδιστριακό πανεπιστημιο στην Αθηνα κ.α. Το μεγαλυτερο προβλημα στο χωρο ειναι η υποβαθμιση των ωδειων λογω νομικης αντιμετωπισης του πτυχιου, σε αντιθεση με το τι συμβαινει στην υπολοιπη ευρωπη. Ακομα και αποφοιτοι του Ιονιου εχουν προβλημα οταν εχουν τζαζ και οχι κλασικο πτυχιο Απλα και με την κριση (και την εκρηκτικη ανοδο των διδακτρων τα τελευταια χρονια), ειναι πραγματικα απλησιαστο το κοστος για τους περισσοτερους πια για σπουδες στην αμερικη (και αλλες σχολες ειναι πιο ακριβες απο το Berklee που εχει τουλαχιστον ενα εκτεταμενο συστημα υποτροφιων). Υπαρχει ομως η εναλλακτικη της ευρωπης, συνηθως Ολλανδια η σκανδιναβικες χωρες (οι οποιες δεν ειναι τοσο γνωστες, αλλα εχουν πολλα προγραμματα οικονομικης βοηθειας για φοιτητες). Η οι σπουδες στο Ιονιο και η συνεχεια εξω (και με υποτροφιες πολλες φορες).

Ωραία τα λένε οι συνάδελφοι από πάνω και αυτό αποδεικνύει βέβαια ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση στην ερώτηση του νήματος. Εξαρτάται από τον άνθρωπο δηλαδή. Σε κάποιους σβήνει κάποια στιγμή, σε κάποιους η φλόγα κάνει διαλείμματα, σε άλλους δε σβήνει ποτέ και καθόλου. Επίσης αυτό που ονομάζεται "πάθος", όπως και όλα τα τα συναισθήματα, δεν είναι ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά το ίδιο για όλους. Αν μιλήσω προσωπικά θα πω ότι η ενεργή ενασχόληση με τη μουσική ξεκίνησε ως πάθος και κατέληξε να είναι ανάγκη. Κι όταν λέω ανάγκη δεν εννοώ για οικονομικούς λόγους ούτε με εκβιάζει κανένας αλλά παίζω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι κάποιου είδους εθισμός που μου ισορροπεί την ψυχολογία και χωρίς τον οποίο θα ήμουν απόλυτα δυστυχής.

Νομιζω οτι δεν υπαρχει μουσικος ή γενικά καλλιτεχνης που δεν πεφτει σε τελμα. Για μενα δεν ειναι ολα μελετη πανω στο οργανο. Μπορει να μελεταω ξαπλωμενος στο κρεβατι , οδηγωντας τη μηχανη κλπ. Μελετη ειναι επισης να παιζεις. Μελετη ειναι επισης να βγαινεις απο το comfort zone σου. Μελετη ειναι επισης να ακους μουσικη. Πολυ κ διαφορετικη. Ειπες παιζεις σε μπαντα.. Μηπως...πρεπει να εκτεθεις σε μια μπαντα που δεν εχεις? ή .... σε ενα στυλ που δεν εχεις? Αυτο θα σε ωθησει ξανα να βρεις την ορεξη να μελετησεις. Ισως το τελμα σου δηλαδη δεν οφειλεται στην μελετη αλλα στο παιξιμο. Προσφατα εβλεπα μια συνεντευξη του Μπαλταζανη κ ελεγε οτι παρατησε την ασφαλεια που ειχε στησει στην Ελλαδα για να παει στην ανασφαλεια της Αμερικης σαν ενας αγνωστος κιθαριστας μεσα στο σωρο. Και αυτο γιατι ενιωσε οτι δεν εξελισσοταν πλεον. Τι εκανε? Βγηκε απο το comfort zone του κ εκτεθηκε σε μουσικους που ενδεχομενους...να μην ειχε{παικτικα}. Ωραιο θεμα φιλε.

Ο διαγωνισμός έφτασε στο τέλος του. Οι συμμετοχές ξεπέρασαν τις εκατό! Την επόμενη εβδομάδα θα ανακοινωθούν οι 3 νικητές. Ευχαριστώ πολύ όλους τους συμμετέχοντες.

Τώρα που τράβηξα την προσοχή σας με τον τίτλο ας μιλήσω για το τελευταίο μου χόμπυ, το να παίζω φωνητική μουσική στην ηλεκτρική. Αφορμή στάθηκε μία συνέντευξη του Σατριάνι που είπε πως στο μεγαλύτερο μέρος των συναυλιών του τραγουδάει με την κιθάρα. Και στο πώς ο ήχος/ tone της κιθάρας πρέπει να το υποστηρίζει αυτό και όχι να "rip your head off" για δύο ώρες. Πέρα απ'τα ριφς και τα σόλο υπάρχουν βεβαίως-βεβαίως και οι μελωδίες ωσάν η μέση οδός. Έτσι λοιπόν έπαιξα το climax του τραγουδιού του Τιτανικού, και αν και η κιθάρα δεν αντικαθιστά φυσικά κοτζάμ Σελίν Ντιόν, παρά ταύτα ελπίζω να ακούγεται ευχαριστά: titanic guitar.mp3 Κάνετε και εσείς διασκευές σε τραγούδια;

Πιάσαμε ωραία κουβέντα δίπλα για bluesοπαίκτες

Ναι, αξιοκρατία, γιατί αν δεν είναι γκουρού της free jazz ο μπασίστας, δε βγαίνει το "παντρεμένοι και οι δυο" όπως του πρέπει. Πας έξω για να μείνεις έξω, αν είναι να πας για να γυρίσεις άστο, με 300 χήνες φτιάχνεις τη ζωή σου στην Ελλάδα κατευθείαν. Εκτός αν ο μπαμπάς έχει στην καβάτζα πολύ περισσότερα, οπότε τότε πήγαινε να σπουδάζεις 8 χρόνια ζαμπονοκοπτική στα Λόνδρα και στους Παρισίους να του τα τρως με τις τσούλες.

Περι ανεμων και υδατων, αλλα και περι ψυχολογιας γραφομενα... Παντα αναρωτιωμουν... Εγω τουλαχιστον, παιζω κιθαρα απο δημοτικο, πιτσιρικας εδω και 27 χρονια... Μεγαλωνοντας, αλλαζοντας, περασα και περναω απο πολλες μουσικες φασεις... Φυσικα ειμαι ερωτευμενος με την μουσικη και την κιθαρα. Θυμαμαι απο μικρος, οτι ειχα την κιθαρα μου στο δωματιο μου, (μια ταπεινη κλασσικη που αγορασα απο μικρο συνοικιακο μαγαζι στην Αθηνα) και δεν περνουσε μερα που να μην επαιζα. Οταν λεμε μερα, εννοω οτι δεν καθομουν 3,4,5 ωρες συνεχομενα να παιξω, αλλα μπορει να την επιανα 10 φορες απο 20 λεπτα την φορα καθε μερα. Ειχα στο μυαλο μου την σκεψη και την πεποιθηση οτι "δεν νομιζω να υπαρξει μερα που να μην επιανα ποτε την κιθαρα"..... Και αυτο μεχρι που πηγα φανταρος. Αρχισα να ζω και χωρις να παιξω καθολου την μερα, και για αρκετες ημερες και φυσικα αυτο ηταν φυσιολογικο. Πλεον ασχολουμαι με την κιθαρα και τη μουσικη πιο πολυ απο ποτε τα τελευταια χρονια, που δεν γινοταν λογω οικογενιακων υποχρεωσεων τα υπολοιπα 10 πισω. (δεν τα λεω οικογενειακα βαρη γιατι μονο τετοια δεν ειναι). Παιζω σε μπαντα, (παλευω να βρω χρονο ειναι για την ακριβεια ο ορος) αλλα το καταφερνω. Ειναι στιγμες ομως που βλεπεις ανθρωπους πραγματικα παθιασμενους με την μουσικη, γυρω σου, να παιζουν με τοσο παθος και σκεφτεσαι: "Πώς ειναι δυνατον να κρατανε ασβηστη τη φλογα; Απο πού πηγαζει ολο αυτο το παθος, που πολλες φορες νιωθω οτι απλα εχει σβησει;" Ειναι πραγματικα μερες που βλεπω κρεμασμενη την κιθαρα στον τοιχο σαλονιου και απλα δεν μου κανει αισθηση να παιξω. Και ας εχω χρονο και προσωπικο δηλαδη αρκετες φορες. Απλά βλεπω κιθαριστες που παιζουν, και τους βλεπεις οτι πραγματικα το κανουν με παθος/ ορεξη κτλ, οπως μπορει να μεταφραστει αυτο και πραγματικα τους ζηλευω (τους θαυμαζω σωστοτερα) Και ετσι αρχιζεις να αμφισβητεις για το δικο σου, ή αν απλα κανεις λαθος επιλογες μεχρι τωρα και δεν το αφηνεις να βγει προς το πανω, ή απλα δεν εχεις βρει το Αγιο Δισκοποτηρο στη μουσικη που παιζεις... Μου αρεσουν να ακουω οσα διαφορετικα ειδη μουσικης πεφτουν στα αυτια μου, και μιλαω για πολλα, απο κλασσικη μουσικη, jazz, ηλεκτρονικη, ποπ, indie, Blues φυσικα, Rock, Hard rock, metal, και με το spotify πλεον ο,τι μουσικη μου πεσει στα αυτια και το περασει απο Shazam. Αλλα το παθος που ειχα μικρος, καπου βαθεια χωθηκε ισως... Εσεις περνατε τετοιες φασεις;

Αν σας πω ότι δεν καταλαβαίνω μεγάλο μέρος της λογικής με την οποία ανοίχτηκε το θέμα θα με πιστέψετε? Να πω και γιατί. Από ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα, έχουμε τα εξής δεδομένα. - Το Berklee είναι καλό, αλλά είναι ακριβό. - Υπάρχουν άλλες φθηνότερες εναλλακτικές αντίστοιχης ποιότητας - Δεν αξίζει τον κόπο να επενδύσεις σε κάτι τέτοιο, από την στιγμή που δεν φέρνει απαραίτητα την επαγγελματική τακτοποίηση, αλλά και το πιθανότερο είναι να μην πάρεις πίσω τα χρήματα που σου κόστισε. - Αν μιλάμε για την Ελλάδα ... το ξεχνάς. - Αν μιλάμε για μουσική ... θα πεινάσεις, οπότε δεν αξίζει το κόστος. Και άλλα τέτοια. Να ρωτήσω εγώ (γιατί δεν κατάλαβα αν συμφωνείτε όλοι σ' αυτό), τελικά αξίζει το Berklee όσο θεωρείται παγκόσμια ότι αξίζει? Και να κάνω εδώ και μια παρατήρηση. Όλοι είμαστε τόσο αλλοτριωμένοι, που να θεωρούμε την εκπαίδευση υψηλού επιπέδου ως επένδυση για επαγγελματική αποκατάσταση. Δεν συμφωνώ. Δυστυχώς βέβαια, έτσι έχει καταντήσει το πράγμα, αλλά σίγουρα στην δική μου οπτική αυτό είναι λάθος. Δηλαδή, αν αποσυνδέσουμε την υψηλού επιπέδου εξειδικευμένη θεματικά εκπαίδευση από την αγορά εργασίας, κανείς μας δεν θα σπούδαζε? Γιατί θα σπούδαζαν όσοι το έκαναν, αν δεν ήταν αυτό εφόδιο για την επαγγελματική/οικονομική αποκατάσταση? Το γεγονός ότι μας ενδιαφέρουν πράγματα, ότι θέλουμε να γίνουμε καλοί σε κάποιο αντικείμενο που μας ενδιαφέρει, να το σπουδάσουμε δηλαδή, δεν μετράει? Η γνώμη μου είναι ότι αν είχα την ευκαιρία, και την δυνατότητα να "επενδύσω" σε γνώση/πρακτική πάνω σ' ένα θέμα που με ενδιαφέρει πολύ (πχ μουσική) όταν ήμουν σε μικρότερη ηλικία (γιατί τώρα αισθάνομαι κουρασμένος), φυσικά και θα έτρεχα. Υπάρχουν κι άλλα τέτοια ιδρύματα που να μπορούσα να πάω αλλά φθηνότερα? Θα πήγαινα κι εκεί. Και μέσω skype θα έκανα μαθήματα με μουσικούς που εκτιμώ. Παντού θα πήγαινα, γιατί θα με τραβούσε το ενδιαφέρον να εμβαθύνω κι άλλο στο αντικείμενο. Όμως (όπως πολύ σωστά έγραψε ο alter) το να λέμε ότι "αυτό το μαθαίνω και από το σπίτι μου ψάχνοντας" είναι δώρο άδωρο. Ναι, το μαθαίνεις .... αλλά δεν το ξέρεις ποτέ. Ας πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου εδώ. Δεν πιστεύω ότι αν πήγαινα στο Berklee θα μάθαινα κάτι που δεν ξέρω. Καμιά καινούρια πληροφορία δεν θα έπαιρνα. Όμως ένα οργανωμένο πρόγραμμα σπουδών, κάνει τις πληροφορίες χρηστικές, τις κάνει γνώση, και εφαρμοσμένη μάλιστα. Θα ήμουν ικανός να καθήσω πάλι με την ντο ματζόρε απ' την αρχή. Τα ίδια θα μου έλεγαν που ξέρω, αλλά αλλιώς. Έτσι προέκυψε το τραγικό γεγονός, όλοι οι δάσκαλοι "μοντέρνας" κιθάρας (το 90% τουλάχιστον) κάποτε, να έχουν τυφλοσούρτη τα βιβλία του Berklee, και να τα ακολουθούν κατά γράμμα σαν βίβλο, διαφημίζοντας ότι ακολουθούν το σύστημα Berklee (αν είναι δυνατόν), και ψαρώνανε οι μαθητάδες. Είναι και το γεγονός του περιβάλλοντος, ανθρώπινου, και υλικού, καθώς και της ψυχολογίας που δημιουργείται σε κάποιον που όλη την ημέρα ζει και αναπνέει το αντικείμενο μουσική, μαζί με άλλους που έχουν περίπου τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς, και βρίσκονται διαδραστικά με ανθρώπους που παίζουν στα δάχτυλα το αντικείμενο, αλλά και την ψυχολογία του φοιτητή. Ναι, παιδί σε ζαχαροπλαστείο, να δοκιμάσω από όλα τα ζαχαρωτά. Τέλος να πω ότι συμφωνώ στα περισσότερα (αν όχι όλα) που έγραψε ο alter.

Κατα καιρους, περνουσα τα ιδια με σενα. Δεν ειχα μουσικο ενδιαφερον για ο,τι ακουγα μεχρι εκεινη την περιοδο, καθως επισης και για ο,τι επαιζα μεχρι εκεινη την περιοδο της ζωης μου. Όποτε, στην πορεια, ξαναβρισκα το ενδιαφερον μου, οφειλοταν σε μεταβαση σε νεο οργανο (πχ απο κλασικη σε ακουστικη, ή σε πιανο κλπ), ή σε νεα μουσικα ακουσματα. Φανταζομαι οτι υπαρχει ενας κυκλος "ζωης" σε εναν μουσικο. Ενας μεγαλος κυκλος ζωης της αποδοση τους, και αρκετοι και πιο μικροι κυκλοι ζωης που αφορουν το ενδιαφερον του για τη μουσικη. Στην παρουσα φαση, με την ηλεκτρικη κιθαρα και την μπαντα που παιζω, εχω αφοσιωθει 100% και ειμαι στη φαση αναπτυξης. Καποια στιγμη θα ερθει και η φαση της παρακμης (απωλεια ενδιαφεροντος). Το θεωρω φυσιολογικο. Οπως θεωρω και αναμενομενο το οτι αμεσως μετα θα ξεκινησει ενας νεος κυκλος. Το ιδιο θα γινει και με σενα...

Ίσως ο μοναδικός λόγος για να πάει κάποιος στο Berklee. Αλλιώς είναι σαν να έχεις τελειώσει το ΜΙΤ για να πιάσεις δουλειά των 800 ευρώ στο Υπουργείο Περιβάλλοντος

Δυστυχως δεν εχω βρει καπου αλλου αυτο το περφορμανς παρα μονο σε ενα βιντεακι στο facebook, οποτε there you go...μια απο τις πιο ιδιαιτερες εκτελεσεις του Take 5 που εχω ακουσει ποτε. Y.Γ. Υπαρχει τροπος να αποφυγουμε το τερατωδες embed για fb videos, περαν του να βαλεις απλο non-embedded link?

Η μελωδια φερνει το ψωμι, Το σολο φερνει τη δοξα.

Δεν είναι πόλεμος, είναι παιχνίδι.

Πολυ σωστο αυτο. Με εχω παρατηρησει τελευταια να προσπαθω να βαλω, εντος των σολο ή σε εισαγωγες, τετοια parts οπου η κιθαρα "τραγουδα" πχ ενα ρεφραιν. Εστω αυτο το λιγο κανει διαφορα και χρωματιζει το τελικο αποτελεσμα. Το κανω ολο και περισσοτερο σε διασκευες.

Μελετάω/παίζω κάθε μέρα. Δεν ξέρω πως είναι αυτό το να μην θέλω να παίξω, που λέτε. Να βαρεθώ? Μου φαίνεται αδιανόητο. Έχω τόση περιέργεια για πράγματα που δεν ξέρω και απολαμβάνω τόσο αυτά που ξέρω που δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον λόγο να μην παίξω-αν φυσικά έχω τον χρόνο να το κάνω. Χθες το βράδυ δούλευα ένα κομμάτι για πιάνο , μπάσο κλαρινέτο και φωνή/απαγγελία....Σήμερα το πρωί παίζαμε με τη μικρή το Lazy Song του Bruno Mars. Αύριο, ξέρω γω, μπορεί να ξαναπιάσω το Naima ή το Stella, να παίξω με τη σειρά από το Violin Concerto του Berg ή με κάποιο lick από κάποιο παλιό του Sco ή από το καινούριο του Gus G. Να βαρεθώ? Πλάκα μου κάνεις.

κανε καμια καθαρή εγγραφη ρε φιλος, τεμπελιάζεις Σαν κι εμένα θα γίνεις αχαχαχχαχαχχαχα Αφου ειναι ωραία αυτά που καμεις να τα ακούμε και ωραία.

Ψαξε το αν θες. Ειναι πιο παραμετροποιησιμο απο το cocked wah που εχεις, και ειναι πολυ χρησιμο για το τελευταιο σου χομπυ.

Εμεις σηκωνουμε συζητηση

Επ' ουδενί δεν μαλώνω ούτε θέλω να μαλώσω ιδιαίτερα με σένα που σε σέβομαι και σε εκτιμώ όσο λίγους εδώ μέσα. Φυσικά ο καθένας έχει τις απόψεις του.

Η αποψη μου ειναι οτι για να εξελιξεις κατι πρεπει πρωτα να μαθεις το κατι. Και ο Mayer δεν το ξερει το κατι. Κοιτα τωρα μη μαλωσουμε κιολας, επειδη απλα δεν συμφωνουμε. cool

Εχει γραψει και πολυ καλα κομματια. Μη σου πω και καλυτερα απο ... αστο. Αλλα δεν ειναι μονο αυτα που λες .... το πακετο. Μεγαλη κουβεντα. Καπου θα υπαρχουν σοβαρες συνεντευξεις και αρθρα που μπορεις να βρεις πληροφοριες για το "πακετο" της "επιτυχιας". Εγω πιστευω οτι του λειπει ωριμοτητα.

δεν νομιζω οτι ζουν μια χαρα. Οι δουλειες ειναι ακομα λιγοτερες και οι μουσικοι ακομα περισσοτεροι. Ολοι κυνηγανε το μονιμο.. Δεν ξερω αν θυμασαι το νημα σχετικα με εκεινο το ντοκυμαντερ του Netflix το Hired gun. Eγω δεν ειδα οτι περνανε ζωη χαρισαμενη...

Σπύρο, όλοι αυτοί οι άγνωστοι που δεν είχαν το πακέτο του Mayer, έχουν γράψει κάποιο τραγούδι σαν το Neon, το Gravity, Slow Dancing in a Burning Room, Vultures κλπ, ή έμειναν στο να παίζουν όσο πιο πιστά γίνεται SRV, Hendrix και Buddy Guy; Ειλικρινά ρωτάω γιατί πραγματικά έχω άγνοια. Ας πούμε βλέπω εκτιμάς πολύ τον Sayce, τον έχω ακούσει λιγάκι, παικταράς με ωραίο feel, αλλά κανένα κομμάτι του δε μου έκατσε και νομίζω κανένα κομμάτι του δεν έκανε επιτυχία, όχι εμπορική, αλλά ακόμα και στο κιθαριστικό κοινό. Πιστεύεις δηλαδή ότι ο Mayer δεν ανήκει στην κουβέντα με αυτούς γιατί έγραψε popάκια και είναι ομορφόπαιδο; Και ο Jared James Nichols είναι ίσως πιο "αυθεντικός" blues-rock παίκτης, αλλά δεν έχει γράψει τίποτα της προκοπής. Για μένα αν δεν έχει γράψει κάτι σοβαρό ο άλλος δε μπαίνει σε καμία κουβέντα, εκτός αν μιλάμε αποκλειστικά για το παικτικό κομμάτι. Edit: Τώρα τον είδα φατσικά τον Sayce, αν δεν έχει αυτός δηλαδή το πακέτο ποιος το έχει; Δε νομίζω να φταίει η εμφάνισή του ή η παρουσία του για το ότι δεν είναι τόσο γνωστός... Παικταράς btw.

Αν δεις στο βιντεο παρακατω τις αντιδρασεις του mayer (πχ στο 3.30 και μετα) θα καταλαβεις οτι συμφωνει μαζι μου. Και μου την εσπασε και λιγο γιατι εγινε γλυψιματιας εδω. Πηγε στο κολομπαρεισον με τον bb king και αντι να παει με τον ηχο του, το στυλ του κλπ, πηρε το σκαφακι και προσπαθησε να το παιξει bb king. Και βλεπεις τον ξανθουλη διπλα και λες "αυτο ειναι ρε φιλε". (Το ιδιο ειπε και ο King με τα σχολια του).

Γενικότερα, το να σπουδάζεις κάτι τόσο ακριβό που δεν έχει ουσιαστική ζήτηση στην αγορά δεν μπορεί να θεωρηθεί επένδυση αλλά χόμπι. Είτε αυτό είναι μουσική, είτε ζωγραφική, είτε φιλοσοφία. Αν τώρα φτάσεις όντως στο σημείο να ζεις από αυτό, είναι σαν να κέρδισες λαχείο, ειδικά αν κάνεις κάτι που όντως θα σου αρέσει και όχι κάτι διαδικαστικό. Κανείς όμως τίμιος άνθρωπος δε θα προτείνει μια τέτοια επιλογή σε κάποιον. Αν βέβαια έχεις φάει το κόλλημα, κανείς δε θα σε σταματήσει, αλλά καλό θα ήταν να προσπαθήσει. Όπως τίποτα επίσης δεν σε εμποδίζει να σπουδάσεις το οτιδήποτε αν έχεις λυμένο το οικονομικό.

Φιλική συμβουλή. Γράφε με κάτι σαν παραγράφους. Στο ποστ σου έφτασα μέχρι τη μέση, χάθηκα και δεν το ξανάρχισα.

Το Berklee αξίζει για μουσικούς με σημαντικό ταλέντο που είναι εξίσου φιλόδοξοι. Ή για πλούσιους που δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Αν πας Berklee και γυρίσεις να παίζεις με τα μεγάλα έντεχνα ονόματα ή στις μεγάλες πίστες... τζάμπα λεφτά. Π.χ. ο φίλος μας ο Mayer το παράτησε με το πρώτο έτος. Γύρισε όμως να δώσει μια διάλεξη και μνημόνευε τι έμαθε εκείνο το έτος (εντάξει, διαφήμιση) αλλά και πάλι... Θυμάμαι στο αντίστοιχο βίντεο μιλάει για τον καθηγητή που τους δίδασκε πώς να γράφουν στίχους - τον έψαξα και το άτομο φαίνεται τέρας στον τομέα του. Τεσπαν, οι καθηγητές είναι κορυφαίοι. Και kate me δεν μπορείς να βρεις αντίστοιχους καθηγητές ούτε στην Άρτα ούτε στα Γιάννενα επειδή οι καθηγητές στο Berklee πλάστηκαν μέσα σε μια μουσική κοινωνία και μια μουσική academia που έχει χαώδη διαφορά επιπέδου και ανταγωνιστικού περιβάλλοντος σε σχέση με οπουδήποτε όχι στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Δεύτερον είναι το περιβάλλον. Αναπτύσσεσαι και ανταγωνίζεσαι ανθρώπους που θα γίνουν οι αυριανοί Vai, Sco, Di Meola, Colaiutta, Zawinul κ.α. Μόνο να μιλάς και να παίζεις με αυτούς τους ανθρώπους σε κάνει καλύτερο μουσικό. Στην τελική βέβαια όλα είναι επένδυση. Που είτε αποδίδει είτε όχι. Πάντως για μένα αξίζει αν έχεις τα προσόντα. Προσόντα πάνω από αυτά που απαιτούνται για να σε κάνουν δεκτό.

Προειδοπειαω. Γραφω μονο την αποψη μου, ετσι να εχουμε να λεμε και να καλαμπουριζουμε. Στο πρωτο συμφωνω (και χωρις να ειμαι φαν του bonnamasa ουτε παιχτικα , παρα μονο ζηλευω το gear του). Στο δευτερο συμφωνω κατα το ήμισυ. Ο sayce ειναι τρελλος ok μ΄αρεσει. Τον παρακολουθω. Κατι του λειπει ακομα. Δεν ξερω τι. Περιμενω. Ο Mayer μου αρεσε γιατι οταν βγηκε, εβαλε στο ποπακι λιγη μπλουζια και ακομα περισσοτερο με τη συνεργασια του με το Trio (συνθετικα περισσοτερο παρα παιχτικα). Πιο πολυ τον παραδεχτηκα για τις δυο επιλογες που εκανε και που καταφερε και εστησε τετοιο κολπο. Αλλά αν εβλεπα τον mayer σαν κιθαριστα (τον βλεπω μονο σαν φιλο ), και ιδιως ως "αντικασταστατη" του srv, δεν θα τον ακουγα ποτε. Ουτε καν δοκαρι. Η μπαλα στα κεραμυδια λεμε. ΟΚ εχει κατι πολυ ωραιες ιδεες τεχνικα κλπ αλλα μεχρι εκει. Ο μασας ειναι πιο καλος τεχνικα (και ειπα δεν τρελλαινομαι - δλδ ΟΚ τον ακουω. αλλα αν πατησεις stop στο κομματι, δεν θα με πειραξει) Το next big thing για μενα στο blues ειναι ο derek trucks. (εδω αν πατησεις stop στο κομματι, σε εχω σφαξει στο γονυ)

Εγω διαφωνω με το αρθρο δεν ειναι το θεμα το οτι μπορεις σημερα να βρεις ολα τα βιβλια του Berklee βιντεο μουσικους που εχουν αποφοιτησει κλπ κλπ.Το θεμα ειναι το συστημα που εχουνε προκειμενου να σου μεταδωσουνε τις γνωσεις και να μαθεις οτι εχεις να μαθεις.Και κρινοντας εκ του αποτελεσματος το κανουν πολυ καλα.Γενικα το συστημα στην Αμερικη αλλα και στην Αγγλια οσο εχω παρακολουθησει κι εγω κι οσο μπορω να καταλαβω απλα δεν παιζεται.Δεν υπαρχει κατα την γνωμη μου ουτε μια σχολη, ωδειο ειτε κρατικη ειτε δημοσια που να αγγιζει εστω στο μισο το level γνωσης και μεταδοσης που εχουν αυτες οι σχολες.Μουσικοι υπαρχουν πολυ καλοι εδω αποφοιτοι κι αυτοι τετοιων σχολων ομως σε ενα οργανωμενο ωδειο στην Ελλαδα δεν νομιζω να μπορουν να πετυχουν και πολλα με το συστημα που υπαρχει παρολο το φιλοτιμο των περισσοτερων απ αυτων να δειξουν πραγματα(αν και αυτο δεν ισχυει για ολους τους μουσικους γιατι πολλοι απ αυτους το βλεπουν ανταγωνιστικα το θεμα και δεν δειχνουν πραγματα πολλες φορες η και ακομα λογο των χρηματων που εχουν ξοδεψει για να μαθουν αυτοι δεν εχουν την διαθεση να τα "χαρισουν¨στους μαθητες ενος ωδειου που το πολυ να δινουν κανα 150αρι το μηνα στα πιο χαι ωδεια.)Γενικα η νοοτροπια εδω ειναι κατα την γνωμη μου λαθος και ειναι εγκλωβισμενη σε μια εγχωρια "νεοπλουτιστικη"αντιληψη που το μονο που καταφερνει ειναι να διδασκει ημιμαθεια και αυταρεσκεια(οι περισσοτεροι μουσικοι και τραγουδιστες στην Ελλαδα δηλωνουν αυτοδιδακτοι και οτι απο μικροι το ειχανε και δεν χρειαστηκανε κανενα δασκαλο ποτε τους.Το οτι το φαλτσο και η ασχετοσυνη παει συννεφο βεβαια δεν τους το λεει κανεις για μην πεσει στην "πυρα"0

Σίγουρα οι καθηγητές παίζουν τον πρώτο και σημαντικότερο ρόλο. Αλλά και τα γύρω γύρω που λες Βαγγέλη έχουν την αξία τους. Φοιτώντας σε ένα περιβάλλον που σου παρέχει τα κατάλληλα εργαλεία, κάνει την όλη εμπειρία πιο ελκυστική και αποτελεί κίνητρο.

Άμα είναι να τελειώσεις το Berklee για να διδάξεις σε ωδεία... Κατά τ'άλλα δεν έχω άποψη για το θέμα, απλά δε θα έβαζα 300k από την τσέπη μου για να γυρίσω να ασχολούμαι με ωδεία. Από τη στιγμή που δε σου εξασφαλίζει ό,τι εξασφαλίζει το Harvard, μάλλον δεν αξίζει. Αναφέρω το Harvard γιατί τόσα χρόνια το Berklee πλασάρεται ως αντίστοιχου μεγέθους πανεπιστημιακό ίδρυμα στο χώρο της μουσικής.

Απίστευτο. Αναρωτιέμαι αν όλο/όλα αυτά τα έχει γράψει μόνος του ο νεαρός -γιατί όχι;- καθώς στο site του έχει και παρτιτούρες από διάφορα άλλα remade κομμάτια... Απλά απίστευτο...

Αναμφισβήτητα εντυπωσιακό από άποψη τεχνικής ικανότητας. Δυστυχώς για μένα τελειώνει εκεί το θέμα. Όσον αφορά δηλαδή τη μουσική αξία του περφόρμανς, προσωπικά δεν. Κι αυτή είναι η εντύπωσή μου γενικότερα όσον αφορά την εξέλιξη της σύγχρονης κιθάρας (ηλεκτρικής/ακουστικής). Νέοι άνθρωποι με απίστευτη τεχνική την οποία όμως "ξοδεύουν" για εντυπωσιασμό. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις αλλά είναι πολύ λίγες. Και μια που αναφέρθηκε ο Stanley Jordan: Εκείνος έκανε κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό σε μια εποχή που η αυτοπροβολή δεν είχε γίνει ακόμα το παν. Τα cd του ακόμα τα ακούω και τα απολαμβάνω χωρίς να χρειάζεται να τον βλέπω. Πολλούς σύγχρονους, αν δεν τους βλέπεις σε βίντεο, δεν έχει πολύ νόημα να τους ακούσεις. Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ ότι βαδίζουμε προς ένα μέλλον που τα "ακούω" και "βλέπω" συμπεριλαμβάνονται αναπόσπαστα μέσα στην ίδια εμπειρία.

CandyRat records https://m.youtube.com/channel/UCMJecdKUslHToOEpeuRGwXg

Όπως είπα και στον τίτλο το πρώτο μου Metal κομμάτι. Θα σκεφτόταν κανείς πως είναι πιο αναμενόμενο να γράφεις μέταλ σε πιο μικρή ηλικία και με το πέρασμα των χρόνων αλλάζει η αισθητική σου και πας στα blues, στην κλασική, στην jazz ξέρω 'γω. Η πλάκα είναι πως μέχρι τα 20 δεν άντεχα τη μέταλ και μου μου φάνηκε πιο συμπαθητική απτα 25 και μετά. Τι να πει κανείς; Άβυσσος η ψυχή του μουσικού... Δεν ξέρω αν έχει κανείς σας επαφή με τα Elder Scrolls (Skyrim και λοιπά), πάντως οι στίχοι εκεί βασίζονται... Επίσης πιάσατε σε ποιά κλίμακα είναι το κομμάτι; https://www.youtube.com/watch?v=WK2yAHSnaPc

Αβυσσος δε λες τίποτα!! Όσον αφορά τη κλίμακα, σε παγκόσμιο επίπεδο θα τη χαρακτήριζα ως Φρύγιο τρόπο με οξυμένη την τρίτη νότα της κλίμακας (στην περίπτωσή σου Μι - Φα - Σολ# - Λα - Σι - Ντο - Ρε), ενώ λαϊκιστί θα έλεγα Χιτζάζ δρόμος. Συγκεκριμένα ένα τετράχορδο Χιτζάζ (ημιτόνιο - τριημιτόνιο - ημιτόνιο) και ένα τετράχορδο Μινόρε (Τόνος - ημιτόνιο - τόνος) {Όπου ημιτόνιο= 1 τάστο, τόνος= 2 τάστα, τριημιτόνιο= 3 τάστα}

Καλά, καθήστε να το πάρουνε γραμμή και από τα εξωτερικά, και θα μιλάμε για millions.

www.youtube.com/watch?v=p_kUJa1PueM&index=2&list=RD-iVgONy8kMY

Δ = maj7 (κατασκευη 1-3-5-7). Τη μεγαλη εβδομη μπορει να τη συναντησεις και ως Μ7 (με κεφαλαιο Μ), πχ DmM7 = Ρε μινορε με μεγαλη εβδομη. (κατασκευη 1-b3-5-7) O με διαγωνιο = half dim = m7(b5) (κατασκευη 1-b3-b5-b7) O χωρις διαγωνιο= dim7 (κατασκευη 1-b3-b5-bb7) Αλλα γραφες που μπορει να συναντησεις aug (κατασκευη 1-3-#5) dom9 (ματζορε συγχορδια με μικρη εβδομη και ενατη, κατασκευη 1-3-5-b7-9) omit3 (κατι σαν το power chord με κατασκευη 1-5, αλλα παιζεται με επαλαμβανομενες τις βαθμιδες 1 και 5 για να ακουγεται πιο γεματο και οχι μονο δυο νοτες οπως τα pow chords) κλπ

Liverpool Αγγλία, έτος 1996. Είμαι φοιτητής και τα Σάββατα κάνω βόλτες στο κέντρο της πόλης όπου περνάω τον περισσότερο χρόνο μου εντός μουσικομάγαζων δοκιμάζοντας κιθάρες. Στο μικροσκοπικό δωμάτιο της εστίας υπάρχει ήδη ένας no name, solid state (εννοείται) ενισχυτής και μια strat made in mexico που πήρα στην φθήνια μαζί με κάποια ανταλλαγή από έναν άγγλο συμφοιτητή. Επίσης ένα τετρακάναλο κασσετόφωνο κι ένα μικρόφωνο της κακιάς ώρας. Το μεγαλύτερο κιθαρομάγαζο της πόλης τότε έχει τοποθετημένες πλαγίως σε stand ένα κάρο strats, κάποιες standard american, άλλες mim και μερικές deluxe, ίσως και ακριβότερα μοντέλα αλλά δε θυμάμαι καλά. Εμένα το μάτι μου από τις πρώτες φορές έχει καρφωθεί σε μια sunburst american standard με rosewood neck γιατί αφού έχω παίξει σχεδόν με όλες, η συγκεκριμένη μου ψιθυρίζει λόγια ερωτικά όποτε την ακουμπάω. Τα λεφτά όμως που έρχονται απ' την Ελλάδα είναι τσίμα τσίμα και μια αμερικάνικη στρατ, ακόμα και σε τιμή Αγγλίας (οι τιμές τότε στην Ελλάδα ήταν φωτιά), είναι άπιαστο όνειρο. Ο υπάλληλος με τον οποίο έχουμε γίνει φίλοι πια έχει καταλάβει ότι υπάρχει χημεία με την κιθάρα όμως. Κι έτσι ένα μοιραίο Σάββατο που έβρεχε καρέκλες κι εγώ έχω βρει ξανά καταφύγιο μέσα στο μαγαζί, με πλησιάζει μ' ένα πλαστικό κύπελλο μαύρο καφέ και μου λέει (περίπου έτσι) αυτές τις κουβέντες που θα μείνουν στην ιστορία: "Λοιπόν έχω να σου κάνω μια πρόταση, τσέκαρα και με τον boss και είναι εντάξει. Αν θες, αποσύρω τη στρατ από τις προς πώληση και στην κρατάω. Μου δίνεις όσα λεφτά μπορείς, όποτε μπορείς. Όταν συμπληρώσεις το φουλ ποσό, την παίρνεις σπίτι". Και μου δίνει τον πιο πικρό καφέ που είχα γευτεί ποτέ αλλά ταυτόχρονα και τον ωραιότερο. Δε σκέφτηκα τίποτα, απλά είπα ναι και κόντεψα να τον αγκαλιάσω, πράγμα που εκείνος κατάλαβε και έφυγε προς τα εσώτερα του καταστήματος. Έβρεχε stratocasters όλη νύχτα στον ύπνο μου. Μη σας κουράζω, ακολούθησε ένα εξάμηνο αιματηρών οικονομιών και περιστασιακής εργασίας ως βοηθός ενός καθηγητή. Κι όταν λέεω βοηθός δεν εννοώ ότι δίδασκα αλλά κουβαλούσα βιβλία, τσάντες και συγγράμματα και έστηνα προτζέκτορες. Περιχαρής βέβαια. Οι μήνες δεν περνούσαν με τίποτα αλλά τελικά πέρασαν. Κι αφού έδινα κάθε τόσο ένα ποσό στον μπρο μου στο μαγαζί, έφτασε η στιγμή που πήρα τη στρατ στη θήκη της, δώρο πένες και στραπ κι ένα χαμόγελο με χτύπημα στην πλάτη από τον Harry. Φυσικά έτρεξα στην εστία και κούμπωσα την κιθάρα και δεν πρέπει να έχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου αθλιότερο ήχο από αυτόν που έβγαζε ο απαράδεκτος ενισχυτής μου. Ευτυχία. Η κιθάρα είναι εννοείται ακόμα στην κατοχή μου και είναι πολεμικό εργαλείο με τα μέρη όπου έχει βρεθεί και με το ξύλο που έχει φάει. Έχουν αλλαχθεί πολλάκις οι μαγνήτες αλλά πλην αυτού δεν έχει γίνει κάποια επέμβαση, ακόμα και τα ταστα είναι τα ίδια. Είναι μοντέλο της χρονιάς που την αγόρασα (1996) κι έχει μικρο-ρελικιάσει στα χέρια μου. Το σώμα δεν έχει σχεδόν τίποτα αλλά στο πίσω μέρος του μπράτσου έχει φύγει το λούστρο κι εντός του ξύλου έχει εισβάλλει ο ιδρώτας του αριστερού μου χεριού, ζωγραφίζοντας μια υπέροχη μαυρίλα. Επίσης πάνω στο fingerboard έχει ανεξίτηλο σημάδι τις περιελίξεις της μπάσας μι από μια ιστορική σαβούρδα που έφαγε και "κατέβηκε" στα γρήγορα έναν όροφο με τις σκάλες. Δεν μασάνε τίποτα οι στρατ, απλά γίνονται ομορφότερες. Fast forward 22 χρόνια μετά. Τελευταίες μέρες του 18 μιλάω με γνωστό άρρωστο gear freak τραγουδιστή-κιθαρίστα και μέλος του φόρουμ και μου ανακοινώνει ότι περιμένει μια custom shop strat από Αγγλία μετά από ανταλλαγή. Μου στέλνει και το λινκ της σελίδας του καταστήματος να θαυμάσω το όργανο. Κι εκεί που κοιτάζω τις φωτογραφίες της κιθάρας, πέφτει το μάτι μου στο όνομα του καταστήματος το οποίο κάτι μου θυμίζει. Μετά βλέπω Liverpool στη διεύθυνση και θυμάμαι. Ναι η custom shop έρχεται από το μαγαζί που αγόρασα την αγαπημένη μου στρατ. Όταν φτάσει η κιθάρα, λέω να την δανειστώ να κάνω ένα συγκριτικό. Ίσως ανοίξω κανά θέμα κι εδώ. Δηλαδή και μόνο ότι η κιθάρα έρχεται από το συγκεκριμένο μαγαζί έχει για μένα τεράστια σημασία. Βέβαια έχει να ανταγωνιστεί προσωπική μουσική ιστορία 2 δεκαετιών. Για να δούμε...

Έψαχνα στα κιτάπια μου αλλά είναι σε κάτι backup παμπάλαια που θέλουν decompression οπότε πάρε φρέσκες.

http://theboot.com/reggie-young-elvis-presley-guitarit-dead-dies/?trackback=fbshare_mobile&fbclid=IwAR0YmUB1LeijWRgYJJjBzget-JABb36qVWOPoUXwMMTboiOtv8z1KLnTBIU