Όντως καταπληκτικά και τα δύο.
Τελείως διαφορετικά μεταξύ τους αισθητικά (για τα γούστα μου), αλλά τόσο πολύ σχετικά μεταξύ τους μ' ένα περίεργο τρόπο.
Κι επειδή η τέχνη είναι για να αφυπνίζει εικόνες, ήχους και συναισθήματα πολλές φορές άσχετα μεταξύ τους και μοναδικά για καθένα μας, θα πω ότι το πρώτο με πήγε κατευθείαν σε Holdsworth (μη βαράτε, κάποιος λόγος θα υπάρχει γι' αυτό τον συνειρμό).
Επίσης στο πρώτο, θεωρώ ότι η φωνή είναι κάπως μουντή και δεν ξεχωρίζουν οι στίχοι (ίσως κάποιο eq να έκανε την δουλειά).
Το δεύτερο τώρα με πήγε αλλού.
Κάτι η ένταση στις συγχορδίες του πιάνου που ακολουθούσε την φωνή, κάτι το παιχνίδι του με το πνευστό, μου θύμισε κάποιες νύχτες φιλολογικών/μουσικών αυτοσχεδιασμών σε μια ταράτσα, και μια καμπάνα εκκλησίας να βαράει που και που.
Αξέχαστες νύχτες.
Μπράβο ρε Σπύρο.
Το επόμενο βήμα για διεθνή καταξίωση είναι να διαλέξεις ένα από τα δύο, και να το στείλεις στη Εurovision.
Η νίκη είναι σίγουρη.