Πίνακας συμμετοχής

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τα καλά σας λόγια. Απο τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ "I'm here and I'm gone" (κατα την γνώμη μου ένας απο τους κορυφαίους ντεμπούτο δίσκους στο σύγχρονο μπλουζ) ο Kirk με μάγεψε. Άσχετα με το που κατευθύνθηκε παικτικά στη συνέχεια, αυτός ο δίσκος έχει σαφείς αναφορές στους Hollywood Fats & Junior Watson, είναι σαν ένα direct link αυτής της σχολής και ύφους/προσέγγισης του μπλουζ, γεγονός που με συνεπήρε - καθοτι το λατρεύω. Για "χάρη" του έγραψα και το δικό μου "Swag" και του το αφιέρωσα. 'Οπως γράφω στον δίσκο NOS: "I wrote this cos I wanted so bad to steal something from Kirk Fletcher, another big fav of mine … and I did! Basically a reversed riff by Eli and then some." Ήθελα πάντα να τον γνωρίσω. Περάσαμε μια μέρα παρέα, πίνοντας, τρώγοντας, κουβεντιάζοντας και παίζοντας. Η ηλικία ποτέ δεν καθόρισε τις σχέσεις μου, ειδικά στη μουσική, παρότι είμαι αρκετά μεγαλύτερος του ένοιωθα πως βρίσκομαι με κάποιον απο τους "ήρωες" μου. Το απόλαυσα, το ίδιο πιστεύω και κείνος. Υπάρχει ακόμα ένα κλιπ απο το συγκεκριμμένο σέσιον, ελπίζω σύντομα να δημοσιευθεί. Το βράδυ είμασταν μαζί στο αεροδρόμιο, για διαφορετικούς προορισμούς, αφού χαιρετηθήκαμε, στάθηκα και παρατηρούσα την θηριώδη σιλουέτα του με την κιθάρα στον ώμο να ξεμακραίνει. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Την είδα εχθές το βράδυ και μου άρεσε πολύ. Κυρίως το πόσο επιφυλακτικός στα όρια παρεξήγησης είναι στην αρχή ο Sting αλλά και ο Miller και πώς ανοίγονται σιγά σιγά και τελικά καταλήγουν να απολαμβάνουν την κουβέντα. Όσον αφορά αυτό που λέει ο dim από πάνω, απλά συνέβη αυτό που γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις ιδιοφυιών μουσικών. Την ώρα που γράφουν κάτι, δε σκέφτονται "α, ωραία ακούγεται το ύφεση 6 εδώ και μετά λέω να κάνω μια μετατροπία σε λόκριαν". Απλά τους βγαίνουν και μετά έρχονται οι δάσκαλοι και οι αναλυτές και περιγράφουν τι έγινε. Ο Beato τον ψάρεψε λιγάκι για να του αποσπάσει κανά quote θεωρίας (και καλά έκανε, δάσκαλος μουσικής είναι ο άνθρωπος) αλλά ο Sting δεν μπήκε στο παιγνίδι και του είπε ακριβώς αυτό που συμβαίνει: ότι έτσι του ήρθε εν ολίγοις.

με 10-38; Ούτε δεύτερο date δε θα είχες...

...... όταν τα κανα εγω αυτά, αυτοί με τα μπουρνούζια τρώγαν βελανίδια

Τι-τά-νας. Δε θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν (ευτυχώς γιατί δε θέλουμε άλλες απομιμήσεις). Πόσο συγκλονιστικο το being there; Το είδα τελευταίο από όλες τις τις ταινίες και έμεινα...

Ωραίο,έχει πλάκα και ωραία παιξίματα. Ο Lattieri είναι κάπως σοφιστικέ για το συγκεκριμένο context και θέλει άλλου τύπου rhythm section.

Σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους συνευρέσεις υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Τι εννοώ.... Όλα τα τέρατα πάνω στην σκηνή, να παίζουν στην αρχή όλοι μαζί (και να μην καταλαβαίνεις τίποτα), και μετά ένας ένας το μέρος του, προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από τον άλλο, να παίξει κάτι ιδιαίτερο. Μου φαίνεται σαν ένας λανθάνων ψευτοδιαγωνισμός τεράτων για το κοινό, και με έχει χάσει από ακροατή. Όμως .... ,,,, δεν παραγνωρίζω το ότι είναι δύσκολο αυτό που προσπαθούν να κάνουν, και συνάμα ένα πολύ χρήσιμο μάθημα, για το πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει κάτι σε σύντομο χρόνο, που ... - να έχει νόημα - να έχει ιδιαιτερότητα - να είναι ωραίο - να τον εκφράζει - να έχει αρχή - μέση - τέλος (μια ιστορία δηλαδή) - να ταιριάζει με τα συμφραζόμενα (τα πριν και τα μετά) - κλπ Ναι έχει ενδιαφέρον το πώς όλοι αυτοί οι τέρατοι το αντιμετώπισαν αυτό, πολύ ενδιαφέρον. Όλοι είναι τέρατοι, γνωστό αυτό. Εμένα πιο πολύ κλικ μου έκανε ο Andy Wood, όχι για τα φοβερά chops του (εντάξει και για αυτά), αλλά για το φανταστικό χτίσιμο της ιστορίας του, που δεν άφησε κανέναν να αναρωτιέται για το οτιδήποτε. Έπαιξε εισαγωγάρα, θεματάρα, αναπτυξάρα, και κλεισιματάρα. Και μάλλον το πήρε πιο πατριωτικά από τους υπόλοιπους. Μετά ο Lettieri βέβαια, που είχε και το πιο δύσκολο έργο κατά την γνώμη μου, γιατί μετά τον Wood είναι πολύ δύσκολος ο ρόλος του. Άλλοι πιο συμβατικά κι άλλοι λίγο πιο πιπεράτα, έκαναν την δουλειά μια χαρά. Ο πιτσιρικάς με το slide ήταν πολύ καλός κι αυτός. Πάρα πολύ καλός. Είναι στο χέρι του μια ακόμα καλύτερη συνέχεια, το έχει το πακέτο πάντως. Εν ολίγοις αυτές είναι οι απόψεις μου, και σ' ευχαριστώ πολύ Κώστα για την δυνατότητα που μου έδωσες να τις εκφράσω μέσω αυτού του βίντεο.

Ειναι απο pure maple

εμ..εδώ είναι η διαφορά με τις παλιές κιθάρες τις ορθόδοξες. ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΜΥΡΙΖΑ(ν τα πόδια μου) ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΠΑJOEK

ΠαντΑλονια ΦιλωΟυς φοράνε μόνο οι πραγματικοί ΆΝΤΡΕΣ. αφτί που παίζουν με TELECASTER δηλ. Τα αμουστακα παλΟυκαρια που παίζουν με strat φοράνε σορΤς . Και ο @Nestoras με κοντοβρακι μου ήρθε σπίτι. Αφού μετά τον κατέβασα στην πλατεία και του πήρα μαλλι της γριάς και Κουκουρούκου.

Φίλως Νέστωρ, επειδής σε πρήξανε με τις tele, έπρεπε να ανοίξεις τρεις φορές το ίδιο θέμα για την Strat?

Αξιολογότατο από όλες τις απόψεις. Πολλά παιδιά εδώ θα καταλάβουν πάρα πολλά αν του δώσουν σημασία. Χθες είχαμε ανάλογες κουβέντες.

το ξερω...θα την ΧΩΡΙΖΑ ρε συ ,ιμε γοητεΦτικος και ακαταΜαχιτος και πανω απο ολα ΠΑΣΟΚ..... σαν τον @cos_dr ενα πραγμα... θα της πηγαινα και δωρο μια jazzmaster απο τον @argytar ...τεζα το κοριτσι...

Του έχω αδυναμία. Είναι ο κιθαρίστας. Στον 2ο δίσκο του είχε τον καλύτερο ηχο. Ήταν ο υπαίτιος της αγάπης μου για τη strat.

Ποιος μωρέ, ο Vai? Σιγά τα νούφαρα. Έτσι που το πάτε μερικοί εδώ μέσα, σε λίγο θα βγάλετε κιθαρισταρά και τον Satriani ασούμε. ΤΙΝΑΦΤΑΡΕ

Ωραίος ο Τιραμόλα!

Ο Zappa τον προσέλαβε όταν ήταν 17 χρονών, αφού άκουσε το παίξιμο του σε κασέτα και διάβασε το trascribtion του Black Page που του έστειλε. Έχω την εντύπωση πως μια χαρά θα τα πήγαινε ο μικρός.

Σαν το σαφλ του εντι δεν υπαρχει και θα γραψω το βραδακι με στοιχεια. Το I'm the one ειναι αγαπημενο και το εχω προσπαθησει και εγω σε κοβερ αλλα υπαρχει αλλο κομματι που ειναι τοσο γρηγορο το σαφλ του, που οι περισσοτεροι νομιζουν οτι παιζει ογδοα. Σε αργη ταχυτητα μονο, καταλαβαινεις ποσο ακριβεις ειναι οι αξιες του.

@Haris Σ' ευχαριστώ! Με την big band, δυστυχώς από ηχητικά δεν υπάρχει κάτι, διότι υπάρχει κενό σε κάποια θέματα. Ελπίζω στο μέλλον να αλλάξει αυτό, καθώς κυριολεκτικά πήγαν χαμένες τόσες και τόσες πολύ καλές συναυλίες. Slayer και πάλι Slayer! To polytempora ήθελε αλλαγή σκέψης εντελώς και από τους δυό μας. Κατ'αρχήν, η ρυθμική ακρίβεια πρέπει να είναι απόλυτη, οπότε ο μετρονόμος είναι πολύ σημαντικός. Τα απλά, πχ 4:3, τα παίζουμε και με ένα σκέτο μετρονόμο που απλά τον ακούμε πολυρυθμικά. Αλλά αυτά με μεταβλητούς μετρονόμους γίνονται ΜΟΝΟΝ με εξαρχής πολυκάναλους, πολυρυθμικούς μετρονόμους. Έχω φτιάξει έναν σε Max, τον οποίο τελειοποιώ τώρα. Σκέφτομαι να τον μεταφέρω σε κάποια πιο cross-platform γλώσσα μετά. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να κάνεις μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις υψηλής ακρίβειας χωρίς μαέστρο ή μηχανική υποστήριξη, και καλό είναι να μην ντρεπόμαστε να το κάνουμε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το θέμα είναι τι μουσική παίζεις. Αν η μουσική βγαίνει μόνον έτσι, ας βγει έτσι. Η μουσική με ενδιαφέρει, όχι η έννοια του καθενός περί fairness. Αν είναι να κάνεις το αδύνατο δυνατό, κάνε το με όποιον τρόπο γίνεται. Η γνώμη μου πάντα... Φυσικά δεν το λέω αυτό για σένα, αλλά για κάτι τύπους που θα βγουν να λένε ό,τι τους κατέβει. Ας κάνουν αυτοί μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις ακριβείας χωρίς μαέστρους ή πολυμετρονόμους και το συζητάμε... @nasokosm Σ'ευχαριστώ! Το αριστερό μου και ο Άλεξ παίζει 11 και το δεξί μου 11 ή 17, με μεταβλητή ρυθμική αγωγή (άλλοτε πίσω, άλλοτε ακριβώς, κτλ, όπως στα κανονικά blues). Εννοείται first take εντελώς ακουστικά. Ούτε monitor δεν είχαμε.

Πάλι καλά που δεν το πλήρωσα και πήρα το Rabea, γιατί η Atomic τώρα το δίνει δωρεάν. Δε με έπεισαν οι λόγοι που έδωσαν στην ανακοίνωση, αλλά δεν έχει να λέει γιατί το plugin σε amp tones γαζώνει. Κατέβασμα εδώ https://tonocracy.com/download/

Δεν έχω εμπειρία από πλήρως ψηφιακά rigs. Κρίνοντας από αυτά που ακούω πάντως, εννοώ από υλικό που ανεβάζουν άνθρωποι που προφανώς έχουν και το έχουν παιδέψει και έχουν στο μυαλό τους reference ήχους αληθινών ενισχυτών, η απόσταση που κάποτε υπήρχε έχει ήδη καλυφθεί. Δεν υπολείπεται το ψηφιακό δηλαδή. Σε επιδέξια χέρια δε διακρίνεται καν. Κι αν 5-10 έμπειροι μπορούν μετά από εκτενή ακρόαση να το διακρίνουν ακούγοντάς το μόνο του σε Α/Β test, μέσα σε ολοκληρωμένη παραγωγή... καληνύχτα σας. Γενικώς συμφωνώ με αυτά που άκουσα από τον Rabea. Ο τρόπος που ένας καλός ενισχυτής μπορεί να γεμίσει το δωμάτιο είναι εθιστικός αλλά σε ένα αστικό περιβάλλον εντός του οποίου πολλοί διαβιούμε είναι συνήθως ανέφικτο να τον ξεμπουκώσεις. Από την άλλη, αν ηχογραφείς τακτικά δεν έχεις κανένα λόγο να μην έχεις ένα αξιόπιστο ψηφιακό rig στη διάθεσή σου. Ακόμα κι αν επιμένεις ότι για το x project θα χρειαστείς οπωσδήποτε "αληθινές" κιθάρες με ενισχυτή, υπάρχει πάντα το reamping που μπορεί να γίνει οπουδήποτε. Για όποιον φτιάχνει το οπλοστάσιό του σήμερα σίγουρα η απόκτηση ενισχυτή δεν είναι μονόδρομος. Όσο πιο πολλές και ποικίλες "δουλειές" κάνει ο κιθαρίστας πάντως, τόσο πιο πιθανό είναι να χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό αναλογικού/ψηφιακού. Όπως και ο Rabea. Τέλος, το πώς ακούγεται ένα preset στο σπίτι, πώς στο studio και πώς στην ηχογράφηση είναι μια ολόκληρη, ξεχωριστή συζήτηση, καθότι ως γνωστόν η πείρα πρώτα σου βάζει το διαγώνισμα και μετά σου κάνει το μάθημα.

Όχι, αλλά δε γίνεται να μάθεις όργανο σε κλασσικό περιβάλλον και να μην πέσεις στη λούμπα. Ουσιαστικά αυτό είναι που σε κρατάει να μελετάς.

Νομιζω οτι αν σολο οπως του stairway to heaven η του comfortably numb, με τον ιδιο ακριβως ηχο και παιξιμο, ηταν fillers σε κανα αποτυχημενο pop hit, κανενας δεν θα ασχολουνταν με τον ηχο τους. Δηλαδη οχι μονο τα δαχτυλα κανουν διαφορα, οχι μονο η συνολικη παραγωγη, αλλα και η μουσικη που εξυπηρετει η κιθαρα εκεινη τη στιγμη κανει διαφορα, και η δομη του κομματιου που οδηγει στην κρισιμη στιγμη που η κιθαρα γινεται πρωταγωνιστης. Ειναι ψυχολογικο δηλαδη το ζητημα. Και δεν ειναι τυχαιο που οι κιθαριστες ειναι τοσο μηρυκαστικα με τον ηχο, γιατι η αμεση επαφη με τη χορδη βαζει και τον παραγοντα του υφους μεσα, οποτε ειναι ακομα πιο δυσκολο να καταλαβεις που σταματαει ο εξοπλισμος και που αρχιζουν τα δαχτυλα. Καποια στιγμη ομως θα πρεπει να το παρουμε αποφαση οτι με εναν εξοπλισμο ξερω γω 2- 3 αντε 4 χιλιαρικα, οι δικαιολογιες τελειωνουν. Τιποτα στον εξοπλισμο ενος αξιοπρεπους budget, ειδικα με τα σημερινα τεχνολογικα δεδομενα, δε μας εμποδιζει να εχουμε ενα εντελως γ@μ@το αποτελεσμα. Και αν ακομα εχουμε κανει διεξοδικα τη μελετη μας, και παιζουμε ωραια και καλα, αν και τοτε δεν εχουμε αποτελεσμα που να μας ικανοποιει, ε τοτε ειναι προβλημα της ιδιας της μουσικης που παιζουμε σε συνθετικο και ενορχηστρωτικο επιπεδο. Το σολο του stairway to heaven η του comfortably numb σκαει σα λυτρωση μετα απο μια μεγαλη πορεια που κανουν τα ιδια τα τραγουδια, αυτο ειναι που δινει τη δυναμη και στα σολο, αν τα ακουγαμε τα σολο μονα τους δε θα ειχαν το impact που εχουν τωρα, ουτε θα ψαχναμε το τι στο καλο τα κανει να εχουν τον ηχο που εχουν.

το τρίο αυτό του Trower δεν παιζόταν. Ιδίως και σε εκείνο το live του 1975.....Τι δισκάρα....

Δεν αναγνώρισα το κομμάτι. Θα σηκωθεί ο James και θα τον κυνηγάει. Το σόλο αρμονίου όμως εγ@m€1.

Συμφωνώ με geka σε πολλά. Το ότι απλά ανεβάζει ένα βίντεο και φεύγει, έχει ξανασυζητηθεί. Νομίζω έχει ειπωθεί ότι δεν τα ανεβάζει καν αυτός, αλλά και ότι δεν σπάει κανένα κανόνα του φόρουμ, οπότε είναι ελεύθερος να το κάνει. Το τι εικόνα βγάζει από αυτή την ελευθερία είναι άλλη συζήτηση. Εγώ προσωπικά δεν έχω δει κάποιον ιντερνετικό δάσκαλο να διαφημίζει διδασκαλία χωρίς να έχει κάποια αντίστοιχα βίντεο, και εννοώ πρακτικά μαθήματα, όχι αυτά τα ανόητα θεματικά που ανεβάζει. Το συγκεκριμένο βίντεο είναι το πρώτο που τον βλέπω πράγματι να παίζει κάτι. Συνήθως κρατάει μια κιθάρα έτσι για το καλό. Και τι είναι αυτό που παίζει? Γρήγορα και "εντυπωσιακά" runs για να τραβίξει το ενδιαφέρον. Κανονικά θα πρεπε να είναι engaging που λένε και στο χωριό μου, να κάνει κάποια απλά μαθηματάκια, χαλαρά, να δείξει και τι κάνει σαν δάσκαλος, γιατί αυτό που είδα σίγουρα δεν είναι διδασκαλία. Ένας που μπορεί να παίζει γρήγορα δε σημαίνει ότι μπορεί και να διδάξει. Επιπλέον με το να βάζει 15 διαφημίσεις το δευτερόλεπτο να βγαίνουν από κάθε γωνία και με κάθε τρόπο σε ένα τόσο μικρό βίντεο - και σε ΚΑΘΕ βίντεο, είναι ξεκάθαρο ότι ο σκοπός τέτοιου περιεχομένου είναι να τραβήξει όσο περισσότερους αρχάριους μαθητές γίνεται.

Τι συγκρίνεις ρε φίλε. Σαφρίδια με μύδια. Τι κοινό έχουν; Ζουν στη θάλασσα. Εμένα μου αρέσουν τα σαφρίδια. Χέστηκε η οικουμένη. Άσε ένα καημένο τίτλο να αφορά το θέμα του… άνοιξε άλλο θέμα παραδίπλα.

Ο Τομ είναι ο κάτσε καλά... Θυμάμαι τον δίσκο με τα ντουέτα που έκαναν το λάθος να τραγουδήσουν μαζί του τα μεγάλα ονόματα της ποπ. Οταν ανοίγει το μπουρί εξαφανίζονται οι πάντες. Και τα λέει ακόμα και στα 80 του έτσι!

και ναι και όχι Βασικά στον χαρακτηρισμό κοντά έπεσες, γιατί πέρασα από το πόστο αυτό για 2-3 χρόνια... Σίγουρα κάνει αντίθεση, αλλά το acting δεν είναι στα ατού μου. Όμως η αντίθεση ήταν συνειδητή, επειδή ήθελα με κάποιο τρόπο να δείξω το real life με το όνειρο. Δεν ξέρω πόσο μπόρεσα να περάσω στην εικόνα αλλά το όλο concept του όνειρου ήταν η δυσκολία να ξεχωρίσει κανείς (και ο πρωταγωνιστής) τα όρια του ζωντανού και του όνειρου, τι σημερινή ψηφιακή ηχογράφηση και τι ακρόαση ενός αναλογικού δίσκου και το πως μπορεί ένα σόλο και μια σχεδόν στατική εικόνα μιας βελόνας να πάρει ζωή και να ταξιδέψεικαι να σε ταξιδέψει και να μην μπορείς να καταλάβεις αν παίζεις μουσική ή ακούς την αγαπημένη σου μουσική όπως πολλά χρόνια πριν. Αυτή ήταν η όλη ιδέα που προσπάθησα να περάσω στο βίντεο, με τα ελάχιστα σχεδόν μέσα που είχα, ένα κινητό, ένα laptop και ένα software των 50 ευρώ. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει δεύτερο βίντεο ποτέ. Δεν ξέρω αν θα έχω δυνατή ιδέα που να με ιντριγκάρει να καταγραφεί. Επίσης δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να μπώ στο λούκι να αλλάξω υπολογιστή και να ψάχνω για εξοπλισμούς. Δεν ξέρω καν αν κάτι τέτοιο μου ταιριάζει. Ίσως ήταν ένα one off και thst's it. Πάντως ενδιαφέρον ήταν και το ευχαριστήθηκα παρά το ζόρι που έφαγα.

Νομίζω πως ο Thorn είναι μερικά levels πιο πάνω, εφευρετικότητα και delivery, κλείδωμα πάνω στο rhythm section, story telling Α κατηγορίας. Ο τελευταίος, πολύ καλός αλλά δεν μου άρεσε. Ακούγεται προβαρισμένο αυτό που παίζει. Και ο τυπάκος με την thin line, τρομερός. Μόνο πεντατονική αλλά. Αλλά...

Για το κομμάτι,τί να πω... Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε. Ο Miles Davis είχε καταγωγή από τη Λάρισα!Εξού και ο τίτλος του κομματιού "Solar"από το Σολάρει!!!

σωραίος dim. Απο μένα είναι yes, προχώρα το εγχείρημα! Προτάσεις προς διόρθωση. Κάνε τα 18 λεπτά 13 (μη σου πω και 10) αφαιρώντας υλικό απο περιττό μπλά μπλα. Να είσαι περιεκτικός και άμεσος σε ότι λες. (φιλικά πάντα, εννοείται αυτά του στυλ "δεν είμαι pro, δε τα ξέρω όλα" όπως στην αρχή δεν αφορούν κανέναν οπότε πέταμα) Cut down to the chase που λένε και στην άγρια δύση. Φυσικά όσο καλύτερο πλάνο έχεις στο τι θες να παρουσιάσεις και όσο καλύτερη γνώση έχεις του τι παρουσιάζεις (δεν εννοω το cubase αλλά το Project σου) τόσο λιγότερα "εεε, μμμμ, χμμμ, αααα" θα έχεις να σου τρώνε χρόνο (μπορεί να μη τους φαίνεται αλλά το καθένα καταλαμβάνει το λιγότερο 3/4 του δευτερολέπτου και αν μαζευτούν......) Στο ίδιο μήκος κύματος του παραπάνω είναι και το να είσαι λίγο πιο γρήγορος στο χειρισμό του daw. Θές να σολάρεις 6 κανάλια συνεχόμενα μαζεμένα; Κλικ στο πρώτο => shift+κλικ στο έκτο (δηλαδή έχεις επιλεγμένα και τα 6) και πατάς "S" (για solo) ή "M" για mute αντίστοιχα και εφαρμόζεται σε όλα. Με όλα αυτά τα shortcuts και hotkeys κερδίζεις στο τέλος αρκετό χρόνο και κακά τα ψέματα, δεδομένου οτι το attention span του μέσου θεατή είναι πλέον πολύ μικρό σίγουρα θα βαρεθεί να σε βλέπει να σολάρεις και να ξεσολάρεις πχ 10 κανάλια. Φυσικά δε λέω να διαμορφώσεις το υλικό σου για να προσελκύσεις και άλλες ομάδες θεατών, ίσα ίσα. Μου άρεσαν πολύ οι ιστορικές αναφορές όπως πχ το τέχνασμα του ντουμπλαρίσματος που χρησιμοποιούσαν οι Steely Dan. Αυτά να τα κάνεις περισσότερα, αξίζουν. Τέλος, μη μιλάς ενώ παίζει η μουσική, δε σε ακούμε καθαρά. Η σταμάτα το και μίλα ή βάλε ένα chain comp.

1) Είναι τόσο τεράστιος που η strat φάινεται κιθαρόνι επάνω του. 2) Είναι τόσο τεράστιος που έχει μια σειρά εξαιρετικών LP. (Προσωπική προτίμηση το Strong persuader). 3) Είναι τόσο τεράστιος που η original δουλιά του ακούγεται (φρέσκη - κατ' εμέ) ακόμη και σήμερα. Αυτά, όσο για τους νεόκοπους ακροατές έχω να πω πως κι' εγώ όταν άρχισα ν' ακούω μουσική για τα ινδάλματά μου (D. Cassidy etc) δεν δεχόμουν κουβέντα. Μετά από χρόνια ακροάσεων έχω πιο αποκρυσταλωμένη γνώμη.

Όταν έγραφα αυτό για τον Μάσα, είχα τον Κρέι στο μυαλό μου. Όχι απλά το πήγε κάπου, το πήγε κωλοφεράτζα. Πήρε λοιπόν τα μπλούζ, και τα πήγε προς την soul, προς την ποπ, τα έβαλε στα τσάρτς, αν και κιθαρισταράς, πουθενά στα κομμάτια του δεν θα ακούσεις να παίζει γιατί σημασία έχει το κομμάτι. Δεν είναι κιθαριστική η μουσική του, είναι τραγούδια. Βέβαια έχει και την φωνάρα να το στηρίξει αυτό, αλλά γράφει και κομματάρες που απέχουν αρκετά από το να χαρακτηριστούν αμιγή μπλουζ κομμάτια. Πάρε για παράδειγμα, αυτό, το "right next door". Τι σου πάει καλύτερα, να το χαρακτηρίσεις μπλουζ, ποπ, σόουλ, κλπ? Τα χρησιμοποίησε τα μπλουζ, για να φτιάξει κομμάτια, όχι για να επιδείξει κιθαριστικές ικανότητες. Πολλά κομμάτια του πατάνε στα μπλουζ, χωρίς όμως να είναι κλασσικά μπλουζ κομμάτια. Φαντάζομαι να κατάλαβες το πνεύμα μου.

κάνε και μια HDL LDL καλου κακού

Never liked him ...

Άντε γεια. χαχαχαχαχαχαχαχαχα

Εσυ ομως φιλε μου Νεστορα με το Stop messin round επιασες το ταβανι σε παιξιμο ηχο και κομματι. Παιζεις εκ του ασφαλους. Αν και εδω που τα λεμε,ο Γκριν εχει ηχαρα οπου και οπως κι αν τον ακουσεις. Ειναι ισως η πεμπτουσια αυτου που λεμε ηχος στα δαχτυλα,πως αγγιζεις δηλ το οργανο. Μεγιστος. Δοθεισης της ευκαιριας να βαλω και του λογου ενα δικο του που γουσταρω πολυ,κατοπινο μεν,εξαιρετο δε.

Το τραγούδι, ή η φωτογραφία ??? Είναι πολύ ωραίο που τραγουδάω μαζί της και που συνολικά τραγουδάει δύο τραγούδια των Ρίζα Χ. Ευχαριστούμε τους θεσμούς λοιπόν Γιάννη !!!

Πω πω βαρεμάρα. 3 να ανεβοκατεβάζουν πεντατονικές. Μπράβο Σπύρο , με έκανες να σκεφτω πως περνάω υπέροχα που μενω σπίτι.

Πες τα χρυσόστομε! Φανταστικός και στο παίξιμο και στη σκέψη και σε όλα! Δίδαξε να πολλαπλασιαστεί το είδος σου, σας χρειάζεται η τέχνη!!!! Και πάλι μπράβο!

Ακολουθεί αποκάλυψη βαθιά κρυμμένου μυστικού και προϊόν εκτεταμένης συζήτησης και αντιπαράθεσης.WOMAN TONE-Πιάνουμε το περιστρεφόμενο κουμπί με την ένδειξη "ΤΟΝΕ". -Περιστρέφουμε το κουμπί αριστερόστροφα -Συνεχίζουμε να περιστρέφουμε το κουμπί μέχρι να τερματίσει -Περιστρέφουμε μέχρι το κουμπί να τερματίσει και να μην περιστρέφεται άλλο. -Η περιστροφή θα σταματά ακριβώς εκεί που τερματίζει. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Το πολύ λίγο is way off. - Μόλις τερματίσει έχουμε πετύχει το στόχο μας. - Οκ παιδιά, το ξανανοίγουμε. Woman tone και μ@#($&ίες

Ναι αυτόν. Με εκνευρίζουν επίσης οι That pedal show, o Eytch, o Mακνάιτ, ανατριχιάζω με εκείνον που παίζει με το νύχι σαν να ήταν πένα, βαριέμαι πολύ τα rig rundown που κρατούν πάνω από 10 λεπτά, με εκνευρίζουν τα βίντεο που δεν έχουν λόγο ύπαρξης και επίσης το απέραντο χάσιμο χρόνου σε αυτά. Με θλίβει η επικράτηση του βίντεο έναντι του γραπτού λόγου, με τον οποίο λαμβάνω πληροφορία πολύ πιο γρήγορα και με πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Ok, boomer

επανέρχομαι γιατι ακούω από χτες όλο το δίσκο, με προσοχή (και όχι φυσικά με ΗΥ). Και στεναχωριέμαι που δεν είμαι dj, σαν τους παλιούς ή σαν τους λίγους ακόμα που υπάρχουν να έχω το πάνω χέρι και να κοπανάω πρωί βράδυ, ένα ή δυό ή τρία ή και πέντε κομμάτια από το δίσκο (ναι γιατί έχει τόσα καλά, αν και σίγουρα υπάρχουν κομμάτια που θα τα χαρακτήριζε κανείς fillers), όπως κοπανάνε κάτι μετριότητες ή κάτι ...αθλιότητες. Και είμαι σίγουρος ότι ίσως έτσι θα μπορούσε το κοινό να αναγνωρίσει την αξία του, μια αξία από αυτές τις τόσες που ρίχνονται εκεί έξω στον ωκεανό του youtube, soundcloud και ανεξάρτητων παραγωγών. Ενας δίσκος πολυ καλοδουλεμένος, με μεράκι και κόπο. Στιχουργικά πολύ δυνατός, ώρες ώρες εξαιρετικός. Δύσκολα εντόπισα κάτι να υστερεί έστω ελάχιστα στιχουργικά Μουσικά είναι μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Μουσικά δεν βρίσκω ανάλογα προηγούμενα στην ελληνική σκηνή. Φλερτάρει έντονα με αυτό που λέμε ξένη ροκ μουσική (σίγουρα όχι των 90ς 00ς 10ς) και το ενσωματώνει άριστα χάρη και στους συντελεστές του δίσκου (τους γνωστούς υπόπτους που ...κυκλοφορούν ανάμεσά μας). Φωνητικά...μια πολύ καλή παρουσία, που δεν το κρύβω θυμίζει αρκετά (ώρες ώρες Τζιμάκο, άλλοτε Πορτοκάλογλου) αλλά όπως και να το κάνουμε δεν βρίσκω εύκολα αντίστοιχα πράγματα στα ακούσματά μου. Εχει δηλαδή την πρωτοτυπία που περιμένεις και δεν αντιγράφει ασύστολα. Ενώ άλλοτε θυμίζει σε γυρίσματα ξένα πρότυπα. Σίγουρα ο δίσκος δεν είναι τέλειος. αλλά... α. και ποιός είναι? β. δεν ξέρω καμιά ανεξάρτητη παραγωγή που να είναι γ. όλοι οι δίσκοι όλων έχουν 1-2 δυνατά κομμάτια και 2 μέτρια...Τα άλλα .... Εδώ συμβαίνει το αντίθετο δ. συνέχεια του α. πιό πάνω: σήμερα... Σαν ενορχήστρωση εκτέλεση...Εδώ...τι να πω. Δεν θέλω να πω, γιατί κάποιοι εδώ θα πούνε ότι ...είμαι προκατειλημμένος. Πάντως δεν μασάω. Αν μου αρέσει κάτι το φωνάζω. Αν όχι...το λέω. Ζούμε ανάμεσα σε μουσικάρες τόσο low profile που δεν το αντιλαμβανόμαστε. Προσωπικά αισθάνομαι τυχερός. Ενα δυό κλικ ακόμα η παραγωγή (no offence σε όποιον επιμελήθηκε) και ...δεν έχει να ζηλέψει τίποτα. Αυτά τα ολίγα. Όσοι δεν τον ακούσατε και μείνατε μόνο στο ομότιτλο Αντιγόνη, ακούστε το όλο. Μπορεί να μην απευθύνεται στην νεολαία, αλλά για πολλούς αυτό είναι προσόν. Ο Σέμης και η παρέα δούλεψαν. Και το αξίζουν.

Σέμη όπως πας....θα μπείς και μέσα...! δύσκολη η δουλειά του μουσικού σήμερα

Χμμμμ ... EDIT: Επειδή το "χμμμ" είναι όντως μπερδευτικό, να συμπληρώσω/εξηγήσω. Δεν μου άρεσε η συνύπαρξη παιχτικά. Μου δίνει την εντύπωση ότι άκουσε για Meola ότι έχει γρήγορη πένα, και θεώρησε ότι το πράγμα θα πάει στην ταχύτητα και μόνο, οπότε έριξε όλο το βάρος του εκεί. Σίγουρα χωρίς πρόβα, με μουσικούς που έχουν άλλη νοοτροπία για τον αυτοσχεδιασμό μπάντας, δεν καταλάβαινε πότε έπρεπε να μπει και πώς να παίξει, οπότε αναλώθηκε σε μια προσπάθεια να αντιπαρατάξει όσο πιο γρήγορη πένα μπορεί, χαλώντας στην πραγματικότητα τον ήχο του από αυτό. Υπό συνθήκες, θα μπορούσε να είναι επιτυχημένη η συνύπαρξη αυτή, στην προκειμένη περίπτωση η γνώμη μου είναι ότι απέτυχε.