Πίνακας συμμετοχής

Το πρώτο που κάνεις, είναι να τυπώσεις αυτό το post και να βρεις έναν καλό ψυχοθεραπευτή. Μην με πάρεις στραβά, έχω περάσει από εκεί που είσαι, και σε καταλαβαίνω. Ο ψυχοθεραπευτής δεν είναι μόνο για "προβληματικούς" ανθρώπους, είναι για να βοηθάει να βρεις τις λύσεις σου εσύ, μέσα σου, ακούγοντας και κατανοώντας τον εαυτό σου. Είναι πολλά και τεράστια τα θέματα που ανοίγεις, και μακάρι να είχα χρόνο να τα συζητούσαμε από κοντά, ένα ένα. Θα έπαιρνε μήνες. Για αρχή θα πω μόνο ότι το αντιμετωπίζεις λάθος κατά την γνώμη μου. Είσαι "ευλογημένος", και λειτουργείς σαν "καταραμένος". Πόσους ανθρώπους ξέρεις που να έχουν αυτή την εσωτερική φωτιά για γνώση και δημιουργία? Από τα σαρβάιβορ στα μπάτσελορ είναι οι περισσότεροι. Το θέμα είναι να το βάλεις να δουλέψει για σένα, αντί να γίνεσαι έρμαιό του. Δεν είναι εύκολο, πάρε παράδειγμα την ζωή πολλών μεγάλων καλλιτεχνών, ζωγράφων, μουσικών, κλπ, πολλοί δεν τα κατάφεραν να την ελέγξουν και ξέφυγαν. Αλλά αυτό το κίνητρο για δημιουργία, εκτός από σπάνιο, είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Πρέπει να βρεις τρόπο να το διαχειριστείς, γι' αυτό σου πρότεινα ψυχοθεραπευτή, όχι γιατί αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα. Ένα άλλο θέμα είναι αυτό της προσωπικής ζωής, παρέας, σχέσης, κλπ, που επηρεάζει και επηρεάζεται από το εσωτερικό κυνήγι σου για γνώσεις και δημιουργία. Όταν όλα αυτά όμως επικαλύπτονται με τον μανδύα του περφεξιονισμού (το έχω σε υπερβολικό βαθμό κι εγώ), τότε τα πράγματα γίνονται πιο πολύπλοκα. Θα έλεγα λοιπόν να ψάξεις τον εαυτό σου εσωτερικά με την βοήθεια κάποιου έμπιστου (πολύ δύσκολο να βρεις, το ξέρω) ειδικού στον τομέα. Θα ανακαλύψεις απίστευτα πράγματα εκεί μέσα (στον εαυτό σου), που δεν τα φανταζόσουν καν, τα οποία θα σου δώσουν κατεύθυνση. Την δική σου κατεύθυνση. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο από τα όσα χαζά έγραψα. EDIT: Μυρίζομαι επίσης, ότι όταν κατανοήσεις τον μηχανισμό λειτουργίας κάποιου αντικειμένου που θέλεις να μάθεις, "βαριέσαι" (δεν βρίσκεις νόημα στο) να το τελειοποιήσεις, φτάνει που κατάλαβες πώς δουλεύει. "Για να γίνω master δεν υπάρχει περίπτωση, οπότε ..." και κατά κάποιον τρόπο σε κουράζει μετά. Φυσικά μπορεί να είμαι εντελώς λάθος.

Πολυ θα το ηθελα και γω... Επεστρεψα στην πατριδα πριν 3 ωρες. Τελικα πιο ευκολα πας ευρωπη παρα Αθηνα. Παντως παρενθετικα το νοιζ εριξε τεραστιο boost στη δημιουργικοτητα μου. Οχι οτι δεν θα εφτιαχνα αυτα που ηδη έφτιαχνα. Ομως πήρα πολλές ιδεες και κατευθυνσεις και συνθετικα και παραγωγικα. Αυτο μόνο καλο ειναι

Ωραίο! Έχεις και σωστή φωνή, μπράβο σου!

Παρά πολύ καλό! Γεμάτος ήχος, πολύ ωραία σύνθεση, εξαιρετικά παιξίματα. Μπράβο παλικάρια!

δες στο bol.com

Για το θέμα μπορώ να γράψω σελίδες μιας και το ποιος είμαι και τι κάνω με απασχολεί από την εφηβεία μου. Δε πιστεύω ότι μπορεί κάποιος από εμάς να σε κατευθύνει αλλά μπορείς να πάρεις ιδέες. Θα μπω στη θέση σου και θα πω ότι με τίποτα δε θα άφηνα τη Κρήτη αν είχα μεγαλώσει εκεί και είχα φίλους. Καταλαβαίνω τον ερχομό στην Αθήνα σε παλαιότερες δεκαετίες, όχι πια. Έχοντας γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει 47 χρόνια στο κέντρο της Αθήνας θα έφευγα χθες αν είχα έστω και μια μίζερη (όπως έχω εδώ) δουλειά. Δε θα άφηνα ούτε πατέρα ούτε μάνα ούτε κανένα να επηρεάσει την απόφαση μου, συγγενείς & φίλους που θα προσπαθούσαν να με επηρεάσουν/κατευθύνουν αρνητικά είτε θα τους ξέκοβα τελείως είτε θα είχα τυπικές σχέσεις και το έχω κάνει αυτό. Όταν πρόκειται για τη ζωή μου μετράω πρώτα εγώ μιας και είμαι ανύπαντρος χωρίς παιδιά σαν και σένα. Την εποχή του internet δε βλέπω κανένα λόγο να μένεις στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε λοιπές μεγάλες πόλεις, μόνο από επαγγελματική ανάγκη αν και αν είχα ρίζες εκτός Αθηνών θα άλλαζα ακόμα και δουλειά για να μείνω στον τόπο μου. Η δουλειά μου δε με καθορίζει, έχω αλλάξει τομέα εργασίας αρκετές φορές μέχρι τώρα. Αν είσαι από τους ανθρώπους (που πραγματικά ζηλεύω) που δε τους νοιάζει το αύριο μη διαβάσεις παρακάτω. Αλλιώς προτείνω να δεις που και πως βλέπεις τη ζωή σου τα επόμενα χρόνια, είτε σε ορίζοντα 5ετίας είτε περισσότερο. Είσαι στη καλή ηλικία που έχεις κάποιες εμπειρίες από τη ζωή και το σώμα ακόμα ακολουθεί το πνεύμα, πίστεψε με το τελευταίο δε θα ισχύει για πολύ. Αν θέλεις να κάνεις τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου να τη κάνεις όσο γρηγορότερα γίνεται και μην αφήσεις άλλους παράγοντες να την επρεάσουν, υπάρχουν βίντεο στο ΥΤ από ανθρώπους που μετακόμισαν σε άλλη χώρα τη περίοδο του κορονοϊού, αν το έκαναν αυτοί μπορείς κι εσύ. Για μένα οι ρίζες είναι σημαντικές, τό ίδιο και η καθημερινότητα. Δε θέλω να ζω για 20 μέρες διακοπών έστω και στο ομορφότερο μέρος της γης. Αν αυτά είναι σημαντικά και για σένα προτείνω να βρεις το μέρος που θες να ζήσεις, θα βοηθούσε αν είχες ταξιδεύσει εντός & εκτός Ελλάδας και είχες μια άποψη. Προσωπικά αν είχα τα επαγγελματικά εφόδια θα έφευγα μακριά από αυτή τη χώρα, από 'κει και πέρα είναι να βρεις τι ταιριάζει στη προσωπικότητα σου. Μια μεγαλούπολη με τους ρυθμούς της ή ένα πιο χαλαρό μέρος. Γενικά προτείνω ΠΡΩΤΑ να σκεφθείς τι θες εσύ σαν άνθρωπος, πως θες να είναι η καθημερινότητα σου, η ζωή σου δηλαδή. Μετά ασχολήσου με το επαγγελματικό μέρος. Μια άλλη πρόταση είναι να βγεις από το σπίτι και να κάνεις κάτι απλό εκτός τέχνης, π.χ. εμένα μου αρέσει να κολυμπάω και κάνω ποδήλατο, η φυσική άσκηση βοηθάει το μυαλό να εκτονώνεται και να χαλαρώνει. Οτιδήποτε έχει να κάνει με φύση και σε βγάζει εκτός οθόνης είναι καλό για τον άνθρωπο. Τέλος, χωρίς να γνωρίζω που μένεις και σε περίπτωση που βλέπεις το μέλλον σου στην Αθήνα να πω ότι η Αττική δεν είναι μόνο Αθήνα. Δεν έχεις το ίδιο επίπεδο ζωής στη Ραφήνα και το Λαύριο (τυχαία παραδείγματα) με τη Κυψέλη και τα Πατήσια (όχι τυχαία παραδείγματα).

Πάρα πολύ καλό. Ωραία παιξίματα! Συγχαρητήρια και στους δύο!

Ήθελα πολύ καιρό να γράψω ελεύθερα για το παρόν θέμα, και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνω. Ελπίζω να μην κουράσω πολύ. Συγχωρέστε τυχόν αυθορμητισμό, ή λάθη στο λόγο μου, γιατί θα προσπαθήσω να γράψω όσο πιο ελεύθερα γίνεται, για ένα θέμα που με τρώει εδώ και χρόνια. Για όποιον βαρίεται να διαβάσει το όλο ιστορικό, μπορεί να παει στις τελευταίες παραγράφους (μετά τη μεγάλη γραμμή). Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο όλων. Ξεκινώ να πω ότι, δεν έχω να απευθυνθώ σε πολλούς για τον οποιονδήποτε προβληματισμό μου. Για κάποιο λόγο, ο χαρακτήρας μου μου επέβαλε από πολύ νωρίς να αρκεστώ σε λίγα και καλά - έτσι και στους φίλους μου, και εν τέλει σε όλο τον κοινωνικό μου κύκλο. Αυτό σημαίνει ότι, σε λίγες μέρες κλείνω τα 30 και βρίσκομαι σε ένα κοινωνικό αδιέξοδο. Έχω φίλους, αλλά (πολύ) λίγους μα και (πολύ) καλούς, που δυστυχώς όμως δε βρίσκονται κοντά μου λόγω της απόφασής μου να φύγω από την Κρήτη και να μείνω στην Αθήνα. Γιατί άφησα την Κρήτη (και όλους μου τους φίλους) θα με ρωτήσει κάποιος. Ένιωθα ότι ήταν η μόνη λύση τότε. Λύση σε τι? Δε ξέρω ακριβώς. Μια που δε μου αρέσει η νοοτροπία του χωριού, μια που ήθελα να φύγω (πολύ) μακριά από τη μάνα μου, τότε πίστευα ότι θα ήταν η βέλτιστη κίνηση για τα επαγγελματικά μου, αλλά κυρίως πίστευα ότι θα είναι ένα ολοκληρωτικά νέο ξεκίνημα. Σε δυο μήνες κλείνω 4 χρόνια η ζωή μου έχει αλλάξει, αλλά δε ξέρω αν είναι για καλό ή για κακό. Τα επαγεγλματικά μου: Μπορεί να έχει πάρει το μάτι σας ότι στοχεύω στη σύνθεση κινηματογραφικής μουσικής. Παρόλο που φοίτησα σε Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο και απολάμβανα τη σύνθεση όσο τίποτε άλλο, στη Γ' Λυκείου ήθελα ως πρώτη επιλογή να σπουδάσω Οικονομικά. Στο 2ο έτος κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα, και σχεδόν τα παράτησα. Τότε είχα ως χόμπυ τη γραφιστική (επεξεργασία ψηφιακής εικόνας), έκανα αρκετούς ιντερνετικούς φίλους που με βοήθησαν να εξελιχθώ, και μέσω του εθελοντισμού αργότερα ξεκίνησα να βγάζω κάποια χρήματα. Εκείνη την περίοδο μαλώσαμε άγρια με τον κολλητό μου - που ήταν και ο συνδετικός κρίκος της μουσικής ζωής μου. Είχαμε μια hard-rock μπάντα, έπαιζα drums και έγραφα κομμάτια. Και για πολλά χρόνια μετά, σταμάτησα πλήρως να ασχολούμαι με τη μουσική, και αργότερα, οι νέοι μου φίλοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα. Τέλη του 14', μόλις πήρα το πτυχίο, το δωσα στη μάνα μου να το κορνιζώσει και έμεινε στο τοίχο. Ταυτόχρονα ξεκίνησα να πάρω το πτυχίο Αγγλικών (C2). Εκείνη την περίοδο ένας καλός φίλος (από αυτούς που μου έμαθε γραφιστικά κόλπα) μου πέταξε την ιδέα να ξεκινήσω να ζωγραφίζω αντί να επεξεργάζομαι. Παρόλο που ήμουν παντελώς (μα παντελώς) άσχετος με τη ζωγραφική, σαν ιδέα μου άρεσε και επειδή δεν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου, είπα να το πάω πολύ σοβαρά και κυνηγήσω την εικονογράφηση - ψηφιακή ζωγραφική κυρίως για video games, χαρακτήρες, κτλ. Ξεκίνησα από το μηδέν, και τον πρώτο χρόνο έδωσα πόνο. Διάβαζα σαν να έκανα διδακτορικό, φτάνοντας τις 15-16 ώρες τη μέρα για πολλές μέρες - γιατί "έτσι έπρεπε" προκειμένού να φτάσω το στόχο μου. Είχα μηδενική κοινωνική ζωή, και οι φίλοι μου το ίδιο. Βγαίναμε για κανένα πιτόγυρο και για καμιά ταινία που και που. Έπρεπε όμως να πάω και στρατό, οπότε είχα και αυτό στη μέση. Ο στρατός, σε συνδιασμό με τη φασαρία στο σπίτι και τον μηδανιμό κοινωνικό κύκλο, ήταν ένας μεγάλος παράγοντας που με έκαναν να θέλω να εξαφανιστώ από το σπίτι. Έτσι μετά το στρατό, τέλη του '17 ανέβηκα Αθήνα, χωρίς δουλειά, με τη μόνη ιδέα του να εξελιχθώ και να βγάλω λεφτά από την εικονογράφηση και με μια μικρή ελπίδα ότι θα καλυτερεύσει και το κοινωνικό κομμάτι. Το πίστευα πολύ, ήμουν σίγουρος ότι κάτι θα κάνω. Και έτσι έγινε. Πήγα Αθήνα, βρήκα σπίτι και ξεκίνησα να βγάζω κάποια χρήματα, όχι πολλά βέβαια. Ο (ηλιθιωδώς) ανταγωνιστικός τρόπος σκέψης μου δε με άφηνε ήσυχο - έβλεπα τους μάστερς και έλεγα ότι εκεί πρέπει να φτάσω. Μου άρεσε η ιδέα να το κάνω, να είμαι ένας από αυτούς, με αποτέλεσμα να πιέζω τον εαυτό μου ολοένα και περισσότερο... Μέχρι που απλά έσπασα. Το καλοκαίρι του 18', 3 χρόνια μετά την έναρξη της προσπάθειας μου, αποφάσισα να σταματήσω για τα καλά. Αντιλήφθηκα ότι όλο αυτό δεν ήταν για μένα, και ότι πίεζα τον εαυτό μου για μια ιδέα, και όχι για την πραγματικότητα που περιτριγυρίζει έναν ζωγράφο. Πολλοί δε κατάλαβαν ποτέ το γιατί, περισσότερο γιατί είχα φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο στα μάτια τους, και πολλοί θα το ζήλευαν, αν και στα δικά μου ήταν πάντα κάτι μέτριο. Παρ'όλα αυτά, η απόφασή μου ήταν οριστική, και εξιλεωτική. (Για όσους ενδιαφέρονται μπορούν να δουν τις ζωγραφιές μου εδώ: artstation.com/nunbul) Το αποτέλεσμα - να μείνω χωρίς χρήματα, με τρεχούμενα έξοδα και καμία ιδέα για του τι θα κάνω στη ζωή μου. Η μοναξιά και οι όλες συνθήκες δε βοηθούσαν καθόλου. Ευτυχώς ήρθε ο φίλος μου ο ΟΑΕΔ και μου πρόσφερε μια σύμβαση στο δημόσιο για ένα χρόνο μέσω του πτυχίου μου. Μπήκα σαν οικονομολόγος σε ένα τμήμα ΑμεΑ στην Αθήνα, αλλά βγήκα σαν σκηνοθέτης, φωτογράφος και φουλ τεχνολογική υποστήριξη στους ανίδεους μόνιμους υπαλλήλους του δημοσίου. Σταθεροποιήθηκα οικονομικά, και έκανα και δύο νέες καλές φιλίες, που ακόμα και σήμερα σπάνε πού και πού τη μοναξιά μου. Έπρεπε όμως να ψάξω να βρω τι θα κάνω - και μέσα στη βαρεμάρα του δημοσίου, σκέφτηκα να πάρω μια κιθάρα που πάντα ήθελα να μάθω και να γίνω καλός. Και λέω, πώς θα τη συνδέσω στον υπολογιστή? Χρειαζόμουν κάρτα ήχου. Χμμ, μάλλον χρειάζομαι και ηχεία μόνιτορ. Ας πάρω και ένα midi-controller, φθηνό είναι. Πώς δουλεύει? Βάζεις ήχους ψηφιακά ε? Χμ κάποια στιγμή είχα παίξει λίγο στο Fruity Loops... Και έτσι έσκασε από το πουθενά - Γιατί παράτησα τη σύνθεση? Μετά από μια μικρή έρευνα είδα ότι μπορείς να γράψεις Ό,ΤΙ ΘΕΣ, όπως θες. Και λέω - αυτό είναι. Μου έκανε κλικ, και έτσι τα παράγγειλα και έγραψα το πρώτο μου κομμάτι. Άρεσε σε ένα φίλο και το ανέβασε σε ένα animation που έφτιαξε (Το κομμάτι αυτό είναι και το τελευταίο κομμάτι του album μου, που ενα χρόνο μετά το αναβάθμησα με όλα αυτά που έμαθα). ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Έτσι ξεκίνησε η ιδέα - το ταξίδι μου στο να γίνω συνθέτης. Πάντα μου άρεσε ο κινηματογράφος και τα video games, μα ποτέ δεν είχα την ιδέα ότι θα μπορούσα να είμαι μέρος της μουσικής τους. Αυτό είναι, είπα. Δε μπορούσα όμως να γίνω κατευθείαν συνθέτης. Δε γίνεται, είναι αδιανόητο. Η σύμβαση δημοσίου τελείωνε και έπρεπε να βρω τι θα κάνω. Εντελώς τυχαία, ο τύπος που μου πούλησε τη μηχανή που αγόρασα όταν ήρθα Αθήνα μου πρότεινε δουλειά σαν γραφίστας. Έπρεπε να τη δεχτώ, παρόλο που από την εμπειρία μου ήξερα ότι δε θα μου αρέσει καθόλου, ούτε το περιβάλλον, ούτε πρακτικά το επάγγελμα. Αυτό ισχύει και σήμερα. Και εδώ κάπου ξεκινάει το πρόβλημα. Έχω πάρει την απόφαση μου, ότι θέλω να κυνηγήσω τη σύνθεση, και όπου βγάλει. Αλλά ποιός είμαι εγώ για να το πετύχω? Υπάρχουν άλλοι με τρομακτικές γνώσεις, σύνθεσης, θεωρίας, απίστευτοι οργανοπαίκτες, τρελά μυαλά, και σίγουρα άυτοί με τεράστιες διασυνδέσεις. Ποιος είμαι εγώ και από πού και ως πού μπορώ? Πρέπει να μάθω καλύτερο πιάνο, θέλω, ζηλεύω. Θέλω να γίνω καλύτερος στο πιάνο. Μου αρέσει όμως πολύ και η κιθάρα, και θα ήθελα να πάρω και ένα μπάσο. Τώρα στο γάμο του φίλου μου που έπαιξα drums, όλοι μου λένε να πάρω drums για να παίζουμε τα καλοκαίρια. Δε ξέρω τι να πρωτοκάνω. Είναι και ένα πρόγραμμα Film Scoring στο Ωδείο του Νάκα που φαίνεται ενδιαφέρον και λέω να το δοκιμάσω. Εδώ παίζει το δεύτερο πρόβλημα, μπορεί και πιο σημαντικό. Όχι μόνο δεν υπάρχει χρόνος για όλα αυτά, αλλά μέσα σε όλο αυτό το χάος, είμαι μόνος και δε βρίσκω τρόπο διαφυγής. Το να πετύχω στο οτιδήποτε και να σταματήσω να είμαι μέτριος σε ότι κάνω, ειδικά εφόσον "ξεκινάω" σε τέτοια ηλικία, χρειάζεται τεράστια αφοσίωση και πρέπει να αφιερώσω όλο μου το χρόνο εκεί. Αυτό σημαίνει εγκλεισμός μέσα στο σπίτι, και ατελείωτη δουλειά. Ταυτόχρονα σημαίνει και "αντίο" σε όποια ελπίδα έχω για λύσω το πρόβλημα της μοναξιας. Είμαι πάνω από 10 χρόνια single, και δεν είμαι οκ με το να μείνω έτσι για την υπόλοιπη ζωή μου. Το γιατί είμαι single είναι άλλο μεγάλο θέμα, αλλά ας πούμε ότι η μέση Ελληνίδα δε μου ταιριάζει και δε μπορώ να συμβιβαστώ με κάποια πραγματάκια. Ο μηδαμινός κοινωνικός μου κύκλος δε βοηθάει, και σίγουρα δεν είμαι το πιο τυχερό πλάσμα εκεί έξω. Πολλοί μου λένε να κάνω κάτι εκτός σπιτιού, αλλά τι? Δε μου αρέσουν και πολλά, και δεν έχω και άπλετα χρήματα ούτε το χρόνο να δοκιμάζω τυχαία άσχετα πράγματα. Τα χόμπυ μου είναι η μουσική, τα video games, και ο κινηματογράφος. Δεν αρκούν αυτά? Το μόνο που έχω σκεφτεί είναι να μπω σε μια μπάντα, αν και δε ξέρω καν τι μπορώ να κάνω σε μια μπάντα. Είμαι αρκετά μέτριος σε ότι όργανο "ξέρω", και σίγουρα το να παίζω progressive metal δε θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Ας μη βάλουμε τον παράγοντα COVID στην εξίσωση για την ώρα... Μέσα σε όλα αυτά πρέπει μέχρι το Νοέμβρη να βρω άλλο, μεγαλύτερο σπίτι στην Αθήνα, που να είναι καλοστεκούμενο, να μπορώ να παίζω μουσική χωρίς να μου χτυπάνε την πόρτα και να έχω την ησυχία μου. Και να μη δίνω πάνω από 400 ευρώ, ήμαρτον. Τι κάνω? Υπάρχει βέλτιστη λύση? Υπάρχει ισορροπία? Θέλω πολλά? Είμαι καταδικασμένος να αποτύχω και να μείνω για πάντα μέτριος σε ότι κάνω? Είμαι καταδικασμένος να μείνω μόνος? Τι κάνω?...

Το μπάσο είναι ιδιαίτερο ως προς το πόσο χαμηλή (41Hz) είναι η θεμελιώδης συχνότητα που παράγει. Η συχνότητα αυτή αντιστοιχεί σε μήκος κύματος περίπου 8 μέτρα και καθιστά τη διάδοσή του αντίστοιχη με τη διέγερση σε στάσιμο κύμα των modes ενός συνηθισμένου (εννοώ untreated) δωματίου. Ένα ελεύθερα διαδιδόμενο κύμα πράγματι μπορεί να ακουστεί σε κάθε απόσταση από την πηγή. Όμως όταν υπάρχουν διάφορα real-life δεδομένα (ανακλάσεις από τοίχους, πατώματα κλπ) τότε δημιουργούνται χωρικά φαινόμενα (μέγιστα - ελάχιστα) που σχετίζονται με τη συμβολή όλων αυτών των κυμάτων (αρχικού και ανακλώμενων). Η χωρική έκταση αυτών των φαινομένων έχει σχέση αφενός με το χώρο αλλά και με το μήκος κύματος. Στις υψηλές συχνότητες είναι πιο δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς καθώς τα μέγιστα και τα ελάχιστα είναι πολύ κοντά μεταξύ τους (κι εκεί που έχει ελάχιστο μια συχνότητα μπορεί να έχει μέγιστο μια γειτονική της). Αντίθετα, στο μπάσο, αφενός τα μέγιστα και τα ελάχιστα μπορεί να απέχουν μέτρα μεταξύ τους (σε κάποιο συγκεκριμένο χώρο) αφετέρου τα χαμηλά του μπάσου είναι "μοναχικές" συχνότητες στο φάσμα μιας τυπικής μπάντας χωρίς πολλή πληροφορία σε παρεμφερείς συχνότητες. Αυτά τα δύο τελευταία σε συνδυασμό με τις ανακλάσεις που σχεδόν πάντα έχουμε από τοίχο πίσω από την καμπίνα μπορεί να κάνει το μπάσο *πράγματι* να ακούγεται πιο δυνατά λίγο πιο μακριά απ' ότι ακριβώς μπροστά της. Δίνοντας κλίση στην καμπίνα δεν αλλάζουμε μόνο την αρχική κατεύθυνση του κύματος αλλά μοιράζουμε και διαφορετικά και τις ανακλάσεις.

Εγω μετα απο εναμιση χρονο που δεν ημουν και πολυ αθηνα, παλι πισω (περνωντας απο την ειδυλλιακη ατμοσφαιρα της μαλακασας προχτες.....). Ηχογραφησα ενα προτζεκτ με ακουστικη κιθαρα το καλοκαιρι που ευελπιστω να βγει οπου να ναι. Σιγα σιγα ξεκινουν παλι διαφορα μουσικα, τα οποια δεν εβλεπα λογο να γινουν με ολα κλειστα τοσον καιρο..

Μου άρεσε πολύ αυτό, θα το κρατήσω σίγουρα! Δεν είναι ότι ψάχνω απαραίτητα απαντήσεις. Είναι περισσότερο του ότι κρατάω πολλά μέσα μου και δεν έχω την καθημερινότητα για να τα αποβάλλω. Απλά έχω αγαπήσει το Noiz και το βλέπω σαν ένα χώρο έκφρασης, όχι μόνο για να προωθώ τις δημιουργίες μου. Δε φοβάμαι το θάνατο, καθόλου. Ίσα ίσα που μου το concept γέννηση-θάνατος μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Βέβαια τα 5 χρόνια που αναφαίρεις είναι ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα - μπορείς σχετικά εύκολα να βρεις χρήματα για να "ζήσεις" μόνο 5 χρόνια, και δε χρειάζεται να ανησυχείς για τα υπόλοιπα. Τα υπόλοιπα είναι το θέμα, γιατί κανείς δε θέλει να περάσει ένα υποτιθέμενο μεγάλο διάστημα ζώντας μια μέτρια καθημερινότητα. Οι παράγοντες τις ευτυχίας δεν είναι απόλυτοι, και σίγουρα όχι 100% ελεγχόμενοι. Μακάρι να μπορούσα να το ελέγξω. Προσπαθώ, αλλά δε τα καταφαίρνω πάντα. Έτσι κι αλλιώς, το συναίσθημα της μοναξιάς είναι πρωτόγονο ένστικτο... Οι ρίζες όχι μόνο δε με ενδιαφέρουν, αλλά θεωρώ μεγάλη παγίδα να πιαστεί κάποιος από αυτό που του έδωσε "τυχαία" η ζωή. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες προτεραιότητες και προτιμήσεις. Εμένα δε με ενδιαφέρει καθόλου ο χώρος ή ο τόπος, εκτός αν αυτός καταντάει επιθετικός. Και έτσι ένιωθα στην Κρήτη, για πολλούς λόγους. Μακάρι να έφευγα εξωτερικό, αλλά εδώ δε μπορώ να τα καταφέρω στην ίδια χώρα - πώς να τα καταφέρω σε έναν παντελός άγνωστο τόπο? Με ενδιαφέρουν μόνο τα άτομα (και κατα κύριο λόγο το ταίρι μου) που θα είναι δίπλα μου στο ταξίδι που κλήθηκα να κάνω. Όλα τα υπόλοιπα είναι είτε μικρές, είτε μεγάλες βελτιώσεις. Τα χόμπυ μου είναι αρκετά κλειστά και μοναχικά για κάποιο λόγο - γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, δυστυχώς ή ευτυχώς. όμως δεν είμαι κλειστός, έχω δοκιμάσει πάρα πολλά, δημιουργικά ή όχι, ψηφιακά ή φυσικά. Σπάνια λέω όχι σε ευκαιρίες και ιδέες, το έχω σαν κανόνα να μη λέω πολλά όχι γιατί "ποτέ δε ξέρεις". Αλλά δεν είναι και πολλές πλέον. Το να ξεκινήσω να κάνω άλλα πράγματα για να δω αν μου αρέσουν, ενώ ταυτόχρονα έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα, το θεωρώ κάπως ανούσιο, αν και καταλαβαίνω απόλυτα το σκεπτικό. Είμαι πλέον βέβαιος γι αυτό. Από μικρός ένιωθα μόνος και την ανάγκη να μην είμαι. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα ακόμη, και η ζωή που εν τέλει κάνω δε βοηθά καθόλου (μα καθόλου). Αλλά είμαι σίγουρος ότι η ψυχολογία μου θα ήταν τόσο βελτιωμένη έτσι ώστε το επαγγελματικό να είναι απλά κάτι το δευτερεύον. Αυτό έχει γίνει, και μάλλον γι αυτό αρχίζω να θέλω να ξεφύγω σε κάτι πιο αγαπητό. Προφανώς το βλέπω πλέον εκ του ασφαλούς. Δύο χρόνια πριν κόντεψα να τα χάσω όλα, ενώ τώρα είμαι πιο οικονομικά ευκατάστατος από όλη μου την οικογένεια. Το πιο ασφαλές είναι το πλαγίως που λες. Απλά ο δρόμος με κουράζει πολύ ψυχολογικά. Αν τα δω από μια άλλη οπτική, θα μπορούσα να πω, όλα είναι τέλεια, είμαι υγιέστατος, ευκατάστατος και ελεύθερος να κάνω ότι θέλω. Δυστυχώς δεν έχω τέτοιο κουμπί, και όποια μέρα προσπαθώ να το επιβάλλω, η νύχτα με βρίσκει σε άθλια κατάσταση. ... Όπως και να χει, σας ευχαριστώ ΠΑΡΑ πολύ για αυτή τη συζήτηση. Διάβασα πολύ όμορφα λόγια από όλους σας, λόγια που δεν έχω την ευκαιρία να ακούσω εδώ μέσα στα λίγα τετραγωνικά που ζω. Θα προσπαθήσω να τα κρατήσω και να μη το βάλω κάτω!

Βεβαίως, πρεμιέρα στις 17 Σεπτεμβρίου με τους Delivers of rock.

Eμένα παλι η 1η καραντινα μου τα εσκασε τελειως αλλιως. Πηρα εργαλεια κηπου και αρχισα να φυτευω, σκαλιζω, κλαδευω Μουσικά, μελετουσα αλλα με πολυ χαλαρους ρυθμους. Στη 2η καραντινα βαρεθηκα τον κηπο αλλα μετα απο οοοσα ειχαμε περασει ειχα ερεθισματα να σκαρωσω μερικα κομματια. Ειμαι απ τους τυχερους που εδω και κανα μηνα εχω gigs (στη Ροδο που μενω) αν και βλεποντας τα κρουσματα, πολυ φοβαμαι οτι παλι θα απαγορευτουν τα gigs. Δε θα ξεχασω τις πρωτες νοτες πανω στο παταρι μετα απο τοσο μεγαλο διαστημα αποχης. Ευχομαι σε ολους να το (ξανα)νιωσουν αυτο το συντομοτερο δυνατο. Κρατατε γερα!

Δεν μου έχουν τύχει ανάλογες περιπτώσεις. Η εποχή που μεγάλωσα ήταν εκείνη που το να ακολουθήσεις καριέρα μουσικού ήταν σαν να τα σπας με τις οικογενειακές και πατροπαράδοτες συνήθειες. Επρεπε να τα ξεχάσεις όλα και να ζήσεις με 50 δραχμές στην τσέπη. Λίγοι τα κατάφεραν τότε. Το "έπαιξα" μουσικός παράλληλα με το γυμνάσιο και το πανεπιστήμιο. Από ζώδιο ή απο γονίδιο είχα μια τελειομανία που συνήθως δεν μπορεί να λειτουργήσει σε πάνω από ένα επίπεδο. Ετσι όταν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ της σιγουριάς μιας πανεπιστημιακής καριέρας από το να κουβαλάω κιθάρες και ενισχυτές και να ξενυχτάω στο σταθμό του ΟΣΕ, διάλεξα το πρώτο. Αυτό μου έσκασε το συννεφάκι του ονείρου πρόωρα, αλλά από την άλλη δεν κατέστρεψε την εικόνα της μουσικής με την κατοπινή ρουτίνα του ξενυχτάδικου και του σεσιονάδικου και του ψαξίματος για ...date....όταν γέμισε η αγορά από μουζικάντηδες του ανατολικού μπλοκ. Οι φίλοι μου και συνοδοιπόροι μου ζορίστηκαν, κουράστηκαν, ξενύχτησαν, τα χάλασαν με τις οικογένειές τους, τους λείπουν τα ένσημα. Αντίστοιχα όσοι κρατήσαμε την μουσική σαν χόμπυ τουλάχιστον δεν την μισήσαμε (αυτήν ή τον εαυτό μας για την απόφασή του). Τώρα πλέον με τελειωμένη την επαγγελματική καριέρα μπορώ να αφοσιωθώ με τη μουσική χωρίς αναστολές. Κοντολογίς, καλά τα όνειρα, αλλά εδώ που ζούμε είναι σημαντική η επιβίωση. Και είναι δύσκολο να επιβιώσεις με αυτό που αγαπάς. Συνήθως ένα από τα δυό θα την πληρώσει. Σαν συμβουλή θα έδινα ...εξσφάλισε τα προς το ζην. Προσπάθησε να εντάξεις το όνειρο έστω πλαγίως και σίγουρα κοινοποίησέ το, είτε δια ζώσης είτε με τις σύγχρονες πρακτικές. Κανείς δεν θα γίνει γνωστός όντας ερημίτης και ακοινώνητος. Ακόμα και σήμερα που μπορεί να έχεις 100000 ακόλουθους πρέπει να σε δούν 5 μάτια που ξέρουν. Συνεπώς βγες απ το καβούκι σου. Επίσης....τρέξε από τα 18, από τα 25, από τα 30....μέχρι τα 45. Ό,τι φτιάξεις μέχρι τότε θα το φτιάξεις. Μετά...ζήσε και λίγο για σένα. Γιατί τελειώνει ο χρόνος...

Είπαν πολύ ωραία πράγματα τα παιδιά παραπάνω και θέλουν σκέψη και στόχο. Είσαι ταλαντούχος και εργατικός και θα καταλήξεις όταν έρθει η ώρα αλλά και όχι απαραίτητα. Εγω έχω αλλάξει 4 διαφορετικές καριέρες και είμαι έτοιμος για 5η. Έχω να σου πω δυο πράγματα μόνο. Ταξίδεψε όσο μπορείς. Θα μάθεις πολλά, θα πάρεις ιδέες, θα γνωρίσεις κόσμο ευκολότερα. Αν δεν ήσουν single, αυτές θα ήταν πιθανώς εσωτερικές αναζητήσεις και ίσως πολυτέλειες. Δες τι έχεις. Την ελευθερία να κάνεις τα πάντα. Το μόνο που εμποδίζει την πραγματοποίησή αυτής της ελευθερίας, είναι η δική σου προσκόλληση στο ποιος είσαι.

Υπαρχει λυση αρκει να συνδυασεις τον Argytar h ton nasoskom και το παρακατω video Σοβαρα τωρα, ευχομαι περαστικα και οτι καλυτερο! (sorry για το off)

Με έχουν καλύψει οι από πάνω, απλά να προσθέσω My 2 cents.. δεν χρειάζεται απαραίτητα να ξεκινήσουμε κάποιο χόμπι (πχ χορός) επειδή μας αρέσει ο χορός. Μέσα από αυτό θα υπάρχει κοινωνικοποίηση.. δηλ δες που θες να φτάσεις και μην κολλάς στον τρόπο που θα γίνει. Κάτι θα πάρεις ξεκινώντας κάποια καινούρια δραστηριότητα, είτε σε γνώσεις είτε σε φιλίες. Δηλ. μην είσαι "κλειστός" σε ιδέες. Δοκίμασε πολλά και διάφορα και δες τι θα σου "κάτσει". και τα 3 είναι αρκετά "μοναχικά" χόμπι.

«Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο». MARK TWAIN

Πιάνεις ένα πολύ μεγάλο θέμα στο οποίο δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να βρεις απαντήσεις εδώ. Πχ αν ολοι σου έλεγαν εδώ ότι το να είσαι δημόσιος υπάλληλος θα σε έκανε να γίνεις ένας; Θες να είσαι ευτυχισμένος, αλλά τι είναι η ευτυχία; Αν ήξερες ότι θα πέθαινες σε 5 χρόνια τι θα έκανες; (συγνώμη για τη καφρίλα) αλλά αν έχεις ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο πως θα αποφάσιζες; Αν σου έλεγα ότι είναι σίγουρο ότι μέσα στα επόμενα 60 χρόνια θα πεθάνεις τι θα έκανες; Δεν χρειάζεται να απαντήσεις, δεν ειναι αυτός ο σκοπός, αλλά να προβληματιστείς. Το σύμπαν σου έδωσε ένα ρόλο στη φαρσοκωμωδία που λέγεται ζωή όπου τα πάντα αλλάζουν γρήγορα, υπάρχουν άπειρα πράγματα που δεν ελέγχεις και κάποια που ελέγχεις πως να αποφασίσεις τι θα κάνεις; Μια απόφαση τώρα δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αλλάξει στο μέλλον, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι κάθε απόφαση έχει συνέπειες (όχι πάντα κακές). Νιώθω ότι είσαι σε μια κατάσταση όπου έχεις κάνει zoom in σε ένα κομμάτι της ζωής σου και χρειάζεσαι κάποιον να σε βοηθήσει να κάνεις zoom out, ένας ψυχαναλυτής θα βοηθούσε πάρα πολύ. Ξέρω ότι γράφω γενικολογίες, αλλά δεν υπάρχει μια λύση one size fits all για όλους τους ανθρώπους. Γράφεις πολλά διαφορετικά πράγματα τα οποία είναι δύσκολο να απαντηθούν γιατί κάθε ερώτηση σου κρύβει από πίσω μια άλλη ερώτηση. Σε κάθε περίπτωση να θυμάσαι ότι την ευθύνη για να είσαι ευτυχισμένος και να ζήσεις μια ζωή όπως τη φαντάζεσαι την φέρεις εσύ και μόνο εσύ.

Δυστυχως και ενω η καραντινα θεωρητικα θα ηταν μιας πρωτης ταξεως ευκαιρια για μεγαλυτερη ενασχοληση με την μουσικη, τουλαχιστον στο σπιτι γιατι ετσι κι αλλιως πλεον σε μαγαζια και live δεν παιζω, δεν μπορω να πω οτι επωφεληθηκα ιδιαιτερως. Και μαλιστα οχι απλως δεν επωφεληθηκα αλλα ουσιαστικα εχω να ακουμπησω κιθαρα απο τον Φεβρουαριο κατι που ουσιαστικα εχει να συμβει, απο την ηλικια των 16, οταν δεν ηξερα καν να παιζω. Αιτια ενας τραυματισμος στο χερι που προκληθηκε απο το αλλο αγαπημενο μου χομπυ το οποιο εμπεριεχει και αυτο χορδες (τεννις), με 4 λαθος διαγνωσεις (απο τοπ αμερικανοσπουδαγμενους χειρουργους, ενας εκ των οποιων το κορυφαιο ονομα σε χειρουργο ακρας χειρος), ενα χειρουργειο, στο οποιο κατα την διαρκεια του μου ανακοινωθηκε οτι δεν ηταν αυτο που νομιζαμε, και μια αποκατασταση η οποια παει πιο αργα και απο 4/4 στα 60bpm. Κοινως ενα χερι κοστισε τα δυο πολυαγαπημενα μου χομπυ. Το θεμα ειναι οτι τωρα που τα πραγματα δειχνουν να πηγαινουν καλυτερα θα πρεπει να θυσιασω ενα απο τα δυο, γιατι και τα δυο μαζι, τεννις και κιθαρα, ειναι μεγαλη επιβαρυνση για τον καρπο. Προσανατολιζομαι δυστυχως να θυσιασω τις μεταλλικες χορδες και οχι αυτες με πολυεστερα.......

Φίλε Alex είμαι ο τελευταίος που μπορώ να δώσω κατευθύνσεις. Κι αυτό επειδή κάνω συνεχώς όλες τις σκέψεις που έχεις κάνει εσύ, αλλά δεν έχω τολμήσει σχεδόν τπτ από όσα έχεις τολμήσει εσύ. Με αυτή την έννοια σε θαυμάζω. Δε θα έλεγα ότι τα κάνεις ντε και καλά όλα μισά, αλλά μπορείς να στραφεί περισσότερο σε κάτι που επιλέγεις έχοντας αναφορές από όλα αυτά που έχεις μπλεχτεί. Επίσης θαυμάζω την αυτό πειθαρχία σου αλλά το σκοινί για το πέρασμα από την αυτόπειθαρχία στο ν αφεθεί τελος καμία φορα είναι πολύ μικρό. Πιστεύω ότι μέσα στη διαδρομή μας πιάνουν αμφιβολίες επειδή δε μπορούμε να δούμε το τέλος ποτέ. Περισσότερο γράφω θέλοντας να πω ότι βρήκα κάτι από μέσα σε αυτά που γράφεις και χάρηκα πολύ που κάποιος κατάφερε πιο ολοκληρωμένα να καταθέσει αυτά. Από αυτά που έχω ακούσει πάντως θεωρώ ότι έχεις ταλέντο και στη σύνθεση, αλλά και στη μίξη παραγωγή με ευρύ φάσμα αναφορών. Πιστεύω ότι όλο αυτό θα σε οδηγήσει κάπου σωστά. Κι όπως είπε κ κάποιος προηγούμενα είσαι ευλογημένος, μη το βλέπεις αλλιώς.

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας, το εκτιμώ πολύ! Το έχω κάνει και αυτό, έπρεπε να γίνει, και έγινε λίγο μετά την ανακοίνωση ότι σταμάτησα τη ζωγραφική. Και φυσικά δεν παρεξηγώ (προσπαθώ ποτέ). Έτσι κι αλλιώς, η μισή μου παρέα είναι σχετική με το επάγγελμα συζητάμε περί ψυχοθεραπείας πολύ συχνά. Βέβαια, όσο και αν υπεροπτικό, ναρκισσιστικό και εγωιστικό να ακούγεται, έχω ψάξει πολύ τον εαυτό μου. Ξέρω πολύ καλά (πλέον) τι θέλω, γιατί το θέλω, τι μου συμβαίνει και γιατί, και δε μιλάω καθόλου επιφανιακά. Το πρόβλημα είναι ότι δε βρίσκω λύση, πέραν της ελπίδας για τύχη, σε συνδιασμό με την υπερπροσπάθεια και την αόριστη αναμονή - ενώ όλα αυτά με τρώνε και με κάνουν να μη μπορώ να απολαμβάνω τη ζωή. Δυστυχώς δεν έχουμε κουμπιά. Αρκετές φορές σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα να μην ήμουν έτσι, να μην ήμουν τόσο δα τελειομανής και over-thinker. Αλλά δε μπορώ να το σταματήσω κιόλας. Άσχετα ότι δεν απολαμβάνω καθόλου αυτό που κάνω και τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, η τέχνη που κάνω τώρα μου βγάζει χρήμα έτσι ώστε να μπορώ να μαζέψω χρήματα και να υποστηρίξω τα υπόλοιπα. Από την άλλη, υπάρχουν μέρες, βδομάδες, ή και μήνες, που δεν έχω καθόλου χρόνο. Και αν έχω θα είμαι τόσο κουρασμένος που δε μπορώ να πειθαρχήσω επιπλέον τον εαυτό μου... Δε θέλω να είμαι ο καλύτερος στα πάντα, ούτε καν σε ένα. Απλά αντιλαμβάνομαι τη μετριότητά μου σε οτιδήποτε έχω δοκιμάσει. Τώρα θα μου πεις, έχεις δοκιμάσει κάτι για 10+ χρόνια? Όχι, γιατί δεν είχα την καθοδήγηση στο να βρω τι ακριβώς μου αρέσει. Τώρα ξεκινάω και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω που απλά χάνομαι. Σε καταλαβαίνω. Για μένα είναι πολύ βασικό να μπορώ να μοιραστώ οτιδήποτε στη ζωή μου με το κατάλληλο άτομο. Ίσως αν το είχα βρει, όλα αυτά να μην ήταν πρόβλημα, αλλά ένα ταξίδι. Έτσι το νιώθω. Και μέσα στη μέρα, ανεξάρτητα του τι κάνω, άπαξ και αντιληφθώ το πόσο μόνος είμαι και το πόσο φαύλος είναι ο κύκλος της ζωής που έχω "διαλέξει", μπαίνω στο mode κατάλθηψη. Ήρθε και η καραντίνα σαν το κερασάκι στην τούρτα... Είμαι πολύ πειθαρχημένος στα πάντα στη ζωή μου - από το ότι δε λέω ποτέ ούτε το παραμικρό ψέμα, μέχρι το ότι δεν έχω καπνίσει ποτέ. Το επέβαλλα στον εαυτό μου, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος στο να καταπολεμίσω τη μετριότητά μου και να αποκαταστήσω τον οποιονδήποτε χαμένο χρόνο, μιας και μεγάλωσα με ανθρώπους που ήταν πάντα καλύτεροι από μένα σε κάτι που εγώ θαύμαζα. Από την άλλη καταλαβαίνω ότι είμαι πάνω από το μέσο όρο, αλλά ο μέσος όρος δεν με ενδιαφέρει, δεν είναι κάποιος στόχος και δεν οδηγεί πουθενά. Έχω εφόδια? Ναι. Αρκούν? Μέχρι τώρα, μάλλον όχι - ή τουλάχιστον έτσι μου έχει φερθεί η ζωή. Τρομακτική αλήθεια, ειδικά αν μιλάμε για Ελλάδα. Στο εξωτερικό κάτι γίνεται, αλλά ο ανταγωνισμός είναι εξωπραγματικός, με ανθρώπους που έχουν πραγματικές ικανότητες, ιδέες και βάσεις, φτιαγμένοι για την επιτυχία. Και τα λεφτά είναι πολύ καλά. Δε ζητάω πολλά όμως. Δε μεγάλωσα με χρήματα, και γι αυτό δε τα αναζητώ. Μου αρκεί να μπορώ να ζήσω απλά, κάνοντας όμως κάτι που απολαμβάνω. Μου άρεσε πολύ αυτή η πρόταση και μου δίνει ελπίδα. Από την άλλη, η ζωή μου είναι τόσο μουντή, κλειστή και περιορισμένη, που πρακτικά δε μπορώ να δω φως - γι αυτό και άνοιξα αυτό το νήμα... Όπως και να χει σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο σας και για τις συμβουλές σας. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα, ακόμα και σε ένα κάπως απρόσωπο πλαίσιο όπως αυτό το φόρουμ.

Οι προβληματισμοί που περιγράφεις φίλε Άλεξ είναι τα θέματα που βασανίζουν εκατομμύρια άλλους ανθρώπους κοντά στην ηλικία σου (και όχι μόνο). Όσοι δεν είχαν προδιαγεγραμμένη πορεία μετά τις σπουδές ή/και οικογένεια με περιουσία, πέρασαν από το στάδια που περιγράφεις. Προσωπικά θαυμάζω το θάρρος σου να φύγεις από τον τόπο σου και να εγκατασταθείς σε μια ξένη πόλη που μπορεί, σε σχέση με την επαρχία, να έχει μια αύρα ελευθερίας και υπερπροσφοράς ευκαιριών σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά σε άλλα θέματα είναι αμείλικτη. Επίσης σε θαυμάζω που κατάφερες και πήρες το πτυχίο παρόλο που το αντικείμενο ήταν κάτι που δε σε τραβάει. Προσωπικά ξεκίνησα πεντακόσιες σπουδές και δεν τελείωσα τίποτα για αυτόν ακριβώς το λόγο. Από τα λεγόμενά σου, έχεις μια εξαιρετικά χρήσιμη ικανότητα: προσωπική πειθαρχία. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι ενδεχομένως, ήδη είσαι εξοπλισμένος με το 50% τουλάχιστον των εφοδίων που χρειάζονται ώστε ο δρόμος που τελικά θα βρεθείς να είναι ευκολότερος. Στα πρακτικά τώρα: Η σύνθεση ορχηστρικής μουσικής δεν πληρώνει τίποτα. Χρειάζεται κανείς πολλά χρόνια στο χώρο, πολλές γνωριμίες, ειδικές κοινωνικές ικανότητες και πολλή τύχη για να βρεθεί να βγάζει τουλάχιστον τα προς το ζην από αυτό. Δε λέω ότι δεν έχεις τις παραπάνω ικανότητες αλλά κατά 99,9%, ακόμα κι αν τις έχεις, δε θα δεις στο balance σου ποσά που να πληρώνουν λογαριασμούς, πριν περάσει πολύς καιρός ενεργού απασχόλησης με το αντικείμενο. Και είμαι ιδιαίτερα (πιθανότατα υπερβολικά) αισιόδοξος ως προς τις εκτιμήσεις μου. Οπότε οι άμεσες ανάγκες σου έχουν προτεραιότητα κι αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστείς τη δουλειά που σου προσέφεραν ή κάποια άλλη για τα πάγια έξοδά σου. Αν έχεις ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και φαΐ, μπορείς να αφιερώνεις όλο τον ελεύθερο χρόνο σου σε ό,τι σε ευχαριστεί και ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει το πάθος για τη μουσική. Ως προς τα υπόλοιπα και προσωπικά που σε απασχολούν, χωρίς να σε γνωρίζω, πιστεύω ότι θα έρθουν σιγά σιγά. Η Αθήνα είναι μια άγρια πόλη για ανθρώπους που δεν έχουν ρίζες εδώ και εγκαταστάθηκαν "μεγάλοι". Ειδικά για ανθρώπους με καλλιτεχνική ψυχή που συχνά συμβαδίζει με εσωστρέφεια. Παρόλα αυτά οι χώροι, φυσικοί και μη, που θα βρεθείς, θα σε "ανακατέψουν" με πολύ κόσμο και θα βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Αυτά που ψάχνεις είναι εκεί, απλά θέλουν παραπάνω αναζήτηση και υπομονή λόγω έντονου "θορύβου" από τον μεγάλο πληθυσμό.

στο 1ο λοκνταουν ολα ήρθαν στα μέτρα μου και με πέτυχε σε φάση που είχα χομστουντιακες εκκρεμότητες οπότε πέρασα φίνα. αφού με παράτησε η κιθαρα, επικεντρώθηκα σε αυτό που είμαι καλος, στο να διαβάζω manuals και έμαθα να προγραμματίζω συνθς και μασινς, χαζοθορυβώ στο MAX/MSP , έμαθα λίγο το reaper, έμαθα να βάζω και τα χέρια μου σε πιάνο. στις άδειες από τη ματαιότητα ετοίμασα το επόμενο ep της "μπάντας" και αφότου το έστειλα σε 47 indie εταιρείες (κυριολεκτικά) και δεν είδα ούτε να έχουν κάνει play, με έπιασε σοβαρή όρεξη να γίνω καλός στο warzone (δεν εγινα), πήρα καλουτσικο ποδήλατο κλπ. έκτοτε αναρωτιέμαι αν η επόμενη αγορά μου πρέπει να είναι ένα προφετ ή κάποιο καλό τηλεκατευθυνόμενο. not great, not terrible.

Η βέλτιστη λύση είναι εκείνη που σε αφήνει ικανοποιημενο και ευτυχισμένο. Δεν μπορείς να είσαι ο καλύτερος στα πάντα. Ήδη, με το να κυνηγάς το καλύτερο σε ότι κανείς, ξεφεύγεις από τον μ.ο. και ξεχωρίζεις. Σταμάτα να κυνηγάς τα πάντα. Διάλεξε μια τέχνη να σου βγάζει χρήμα, ώστε να μπορείς να ασχολείσαι, ελεύθερα, με 2-3 αλλά χόμπυ που θα σε γεμίζουν. Είναι ευλογία οι τόσες δεξιότητες, αλλά μη τρελαίνεσαι διότι η ζωή είναι υπερβολικά μικρή, και πρέπει να τη χαίρεσαι περισσότερο. Όλα τα άλλα είναι μάταια. Κάνε το αυτό που σε γεμίζει, και σταμάτα εκεί στο τέλος της ημέρας. Μην κυνηγάς το απόλυτο στα πάντα. Σχετικά με την μπάντα, με τις γνώσεις που έχεις, θα εκπλαγεις με το τι μπορείς να κάνεις. Μπορείς να κάνεις τη μεγάλη διαφορά, σε οποιοδήποτε όργανο, καθώς είσαι μερακλής. Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος στο όργανο. Χρειάζεται, μόνο, να μπορείς να είσαι team player και δημιουργικός. Ακόμα και οι βασικές γνώσεις σε πάνε 3 σκαλιά παρακάτω. Είχα και εγώ το ίδιο θέμα. Δεν ξεχώριζα πουθενά. Ήμουν μετρθος/καλός σε ο,τι με ενδιαφερε, αλλά σχεδον πουθενά ο καλύτερος. Εν τέλει, ανακάλυψα ότι κατάφερνα πάντα να φτάνω τον στόχο μου. Δεν τον έβαζα στην κορυφή, αλλά σε ένα υψηλό σημείο που να με κάλυπτε και να με γέμιζε. Όσο δύσκολος και να ήταν τον κατάφερνα. Ρε μέχρι και ηλεκτρική έμαθα στα γεράματα (προ λιγου καιρού) και έπαιζα ροκ λάιβ με άτομα να χορεύουν μπροστά μου. Τι άλλο να ζητήσω. Και δεν ήμουν ο καλύτερος. Ούτε καν καλός. Χόμπυ ήταν και με γέμιζε. Και κάθε μέρα δουλεύω να γίνω καλύτερος, για την πάρτι μου. Βάζω συνεχώς νέους στόχους, καθημερινα, μικρούς και μεγάλους. Τους πετυχαίνω, και πάω παρακάτω. Μια ζωή ήμουν single, με ελάχιστα διαλλειματα, και η μοναξιά ήταν το βασικό μου πρόβλημα. Ο μεγάλος μου στόχος ήταν, πάντα, να κάνω οικογένεια και να είμαι ευτυχισμενος Ήμουν κοντά στην ηλικία σου, και έβλεπα να "φεύγει το τρένο" και να απομακρύνεται το "όνειρο". Και δε φαντάζεσαι πόσο γρήγορα γύρισε ο τροχός και πέτυχα τον βασικό μου στόχος, δημιουργωντας οικογένεια. Είχε έρθει η ώρα μου. Το κυνηγούσα? Κάθε άλλο. Απλά, παρουσιάστηκε η "ευκαιρία" και την άρπαξα από τα μαλλιά. Μείνε προσηλωμένος στους στόχους σου, και η ανταμοιβή θα έρθει, αργά ή γρήγορα. Μην τα βαζεις όλα στο κεφάλι σου. "Τακτοποιησε" τα μέσα σου, βάλε τα σε μια (ιεραρχική) σειρά και ξεκινα να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις επιτυχίας. Δεν συμβαινει μόνο σε σένα, αλλά στον μισό πληθυσμό του πλανήτη. Είναι βασικό να υπάρχει το όραμα, δηλαδή ο κεντρικός στόχος. Έπειτα, έρχονται και οι μικρότεροι μεγαλοι υπο-στοχοι. Μείνε προσηλωμένος σε αυτούς, και κάνε ότι χρειάζεται για να δημιουργήσεις πρόσφορο έδαφος. Έχεις κάνει τη μισή δουλεια και έχεις εντοπίσει τα προβλήματα. Τα έβαλες σε μια σειρά, με μεθοδικότητα, και τα στοχοποίησης. Με την ίδια μεθοδικότητα θα τα επιλύσεις. Έχε πίστη και μείνε προσηλωμένος!

Εδώ θα ανοίξει η ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ, το Lazy δεν θα ανοίξει

Ρίξτε καμιά ειδοποίηση να το ξέρωμεν μην μας ξεφύγει

Στα κενά του Lockdown ηχογραφούμε τον δίσκο με την μπάντα, έναν δίσκο που τον παλεύουμε από το 2014, αλλά μια σειρά προβλημάτων μας έχει καθυστερήσει απίστευτα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε ότι όταν θα είναι έτοιμος θα μαυρίσουν τα πάντα και θα γράφει "Απόδοση διαλόγων Νατάσα Συρεγγέλα" και θα τελειώσει το σύμπαν. Πολλές φορές σκέφτομαι γιατί να προσπαθήσουμε καν, αφού θα μας ακούσουν 5-10 φίλοι και όσοι μπουν στον κόπο, από την άλλη υπάρχει μια χαρά σε αυτό το ομαδικό σπορ. Προσωπικά σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω και πραγματικά το μοναδικό που με κράτησε είναι αυτό που λενε όλοι οτι "αν παρατήσεις τη κιθάρα θα το μετανιώσεις αργά ή γρήγορα". Αυτός και αν είναι μίζερος λόγος να συνεχίσεις να παίζεις! Ωστόσο παρατήρησα μερικά πράγματα, το πρώτο είναι ότι ακούς ένα κομμάτι, παίρνεις τη κιθάρα του κάνεις μια ακουστική διασκευή, το παίζεις και τραγουδας και ξεδίνεις. Σημ: Δεν είμαι ο άνθρωπος που θελετε να ακούσετε να τραγουδάω, αλλά ένιωσα πολύ ωραία κάνοντας το "για πάρτη μου". Ένα άλλο είναι ότι αν δουλεύεις μεθοδικά σε κάποιες ασκήσεις και είσαι πολύ συγκεντρωμένος να τις παίξεις σωστά αποκόπτεσαι από τη πραγματικότητα και μειώνεται το άγχος (σε εμένα τουλάχιστον). Τέλος αν συνθέτεις κάποιο κομμάτι έστω και με απλά ακόρντα πάλι μπαίνει το μυαλό σε άλλη διάσταση και χαίρεσαι μέσα σου που κάνεις κάτι δημιουργικό.

Ένα μήκος κύματος 20 Hz έχει μήκος περίπου 18,28 μέτρα, ενώ ένα στα 20 kHz έχει μήκος 1,67 εκ. Τι σημασία έχει λοιπόν το μήκος ενός κύματος; Ένα μεγάλο μήκος κύματος χαμηλής συχνότητας απαιτεί περισσότερο χρόνο για να διαδοθεί, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να αναπτυχθεί στην ατμόσφαιρα πριν η ηχητική ενέργεια γίνει αντιληπτή ως νότα ή τόνος. Ένα μήκος κύματος 20 Hz χρειάζεται 1/20 του δευτερολέπτου για να διαδοθεί, το οποίο είναι ίσο με 50 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Αντίθετα, ένα μικρό μήκος κύματος υψηλής συχνότητας απαιτεί πολύ λίγο χρόνο για να διαδοθεί και να ακουστεί και μπορεί να το κάνει σε μικρούς χώρους, ενώ ένα μήκος κύματος χαμηλής συχνότητας χρειάζεται επαρκή χώρο για να αναπτυχθεί. Όταν οι χαμηλές συχνότητες διαδίδονται σε ένα χώρο με ανακλαστικές επιφάνειες, δημιουργούνται στάσιμα κύματα. Τα στάσιμα κύματα είναι κόμβοι πίεσης όταν ένα ηχητικό κύμα που αντανακλάται από έναν τοίχο συγκρούεται με τον άμεσο ήχο από το μεγάφωνο. Σε ορισμένες συχνότητες οι ανακλάσεις θα ενισχύσουν τον άμεσο ήχο, αυξάνοντας την ένταση τους, ενώ σε άλλες συχνότητες οι ανακλάσεις ακυρώνουν τον άμεσο ήχο με τις συνέπειες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ολα αυτά λοιπόν συμβαίνουν σε μια αίθουσα και έτσι επηρεάζεται το μπάσο και η ένταση του απο αυτές τις βασικές αρχές. Οσο για τα ακουστικά, αν και δεν είμαι ειδικός, ξέρω πως ρόλο παίζει ο μικρότερος χώρος στο κανάλι του αυτιού, ο πολύ μικρός όγκος αέρα για συμπίεση και αποσυμπίεση, καθώς και η εγγύτητα με το τύμπανο που επιτρέπουν συνολικά την παραγωγή χαμηλών συχνοτήτων με πολύ μικρή ηλεκτρική ισχύ.