Άργησα κάπου 8 χρόνια να το ακούσω, αλλά ας τα πω γιατί πρέπει...
Καθηλωτικό το άρπισμα που δίνει όλο το mood, η μελωδία από πάνω περιεκτική, λιτή και σου μένει με το πρώτο άκουσμα, το φρασάρισμα πάρα πολύ ωραίο, και ο ήχος ταιριαστός με την αρμονία και την όλη σύνθεση. Πραγματικά πολύ όμορφο κομμάτι, φαίνεται ότι υπήρχε ανάγκη να βγάλεις κάτι προσωπικό από αυτό το βίωμα όπως το μοιράστηκες με όλους μας. Κι έτσι όπως είναι τώρα το κομμάτι, στέκει μια χαρά (και λίγα λέω, θυμίζει κινηματογραφικές συνθέσεις του Λάντσια, αλλά σε κιθαριστικό περιβάλλον) και νομίζω ότι επιβάλλεται και του αξίζει να το κάνεις να ακουστεί και εκτός φίλων και ενός μουσικού φόρουμ.
Στα δικά μου τα αυτιά, αν ασχολιόμουν παραπάνω με τη συγκεκριμένη ιδέα, το μόνο νέο που θα δοκίμαζα θα ήταν λίγο παραπάνω αφαίρεση στο κομμάτι του θέματος από το 0:33 - 0:45 (που επαναλαμβάνεται και αργότερα όταν επιστρέφεις μετά το τρίλεπτο)... με αυτό εννοώ κάτι του τύπου η ρυθμική κιθάρα να παραμείνει με το άρπισμα ως έχει, αλλά η δεύτερη κιθάρα από πάνω να παραλλάσσει το θέμα μέσω κάποιων χτυπητών όμορφων chord voicings π.χ., αντί μεμονωμένων νοτών, ή μέσω λιγότερων, και πιο χτυπητών ας πούμε, νοτών, αντί αυτών που παίζεις τώρα. Αλλά εντάξει, μιλάμε για 10-15 δευτερόλεπτα όλα κι όλα... μόνο σε κάτι ψείρες σαν εμένα μπαίνουν τέτοιοι ψυχαναγκασμοί.
Συμπερασματικά, μπράβο, μπράβο, μπράβο (το έχω ακούσει ήδη αρκετές φορές και συνεχίζω να το γουστάρω - βρέχει κιόλας και ταιριάζει... με ήλιο με κόβω να πήγαινα πάλι προς Van Halen μεριά :))... και στα επόμενα με το καλό.