Πίνακας συμμετοχής

Μπράβο Πάνο. Μου άρεσε η σύνθεση. Αλλά αποκάλυψη είναι το παίξιμο. Πολύ καλός.

Το καλύτερο νομίζω είναι να τους κρίνουμε σαν μουσικούς, και τους Maiden και τους Σκανδιναβούς, αλλά και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Σαν ανθρώπους, άλλος θα μας κρίνει, όταν έρθει η ώρα μας...

Το 1954 δεν υπήρχε ακόμα bending. Για αυτή τη δουλειά χρησιμοΠιαγανΑι το τρέμολο

Respect to paul di anno!

Ένας ήταν ο Παπουτσέλης κύριοι...

Παντως ειναι αδικία να μιλάμε για τον Steve Harris σαν μπασιστα. Το ατομο εχει γραψει trooper, hallowed be thy name, aces high και δε συμμαζεύεται, και σφυρίχτρα διαιτητή να έπαιζε πάλι θα ήταν κεφάλαιο για το Μέταλ.

Καποτε δεν μπορουσα να παιξω με κιθαρα χωρις τρεμολο. Σε βαθμο που μια φορα ανεβηκα στη σκηνη να παιξω και ξεχασα το λεβιε στη θηκη και σκεφτηκα "δεν πειραζει, στο διαλειμμα θα το βαλω". Δεν ειχε τελειωσει το πρωτο κομματι και παρατησα την κιθαρα στη σκηνη και πηγα και το πηρα απο τη θηκη. Πηγαινε το χερι μου απο μονο του να πιασει το λεβιε. Δεν αντεξα. ΕΙναι σαν να μου λες παιξε αλλα απαγορευεται να κανεις bends και βιμπρατα. Απο την πρωτη μου κιθαρα ειχα τρεμολο (μια teisco). Μετα Strat, μετα Κramer usa (το floyd το σιχαθηκα) κλπ. Γιαυτο δεν επαιζα με tele και lp. Και επειδη ηθελα μια κιθαρα με διπηνιους και ξυλα τυπου lp, πηρα την prs με την τρομερη munnmade γεφυρα (οχι αυτο την prs γεφυρα, τυπου munnmade, που βαζουν οι σημερινες prs). Οτι καλυτερο εχω παιξει το Munnmade. Σημερα πλεον την παλευω και χωρις. Με αναγκασε μια strat με τρομερο ηχο που εχω βαλει 5 ελατηρια γιατι εχω πολυ παχιες χορδες, και δεν κουνιεται. .

Ασταμάτητη περιπλάνηση χωρίς τελειωμό, δεν δίνεις ποτέ στον ακροατή μια πέτρα να ξαποστάσει:) Μου αρέσει τρελά το concept και το τελικό αποτέλεσμα! Μπράβο Μάνο!

Ωραιότατο, δυνατό θεμα και σουπερ μπασογραμμη.

Πάνο μου παίζεις μια χαρά! Τολμώ να πω όμως ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι το μπάσο κλέβει την παράσταση.. Δεν είναι απλά ο ήχος του ωραίος , είναι και εξαιρετικά τα σχήματα που παίζει! Modo bass? Βλέπω ότι είναι modeled μπάσο χωρίς samples. Ακούγεται πολύ ωραία! Πολύ ωραία σύνθεση, Πάνο, όπως πάντα!

Δεν είμαι δάσκαλος, θα πω τι μου έλυσε το χέρι και κυρίως τη σκέψη. Παίζεις μια φράση η οποία θα καταλήξει στην τάδε νότα και αντί να τη βαρέσεις ξερή ή με απλό βιμπράτο, κάνεις micro dive bomb ala Jeff Beck, μερικά cents δλδ και όχι τόνους κάτω. Σύντομα θα το κάνεις μηχανικά και θα το "τραγουδάς" στο κεφάλι σου, τότε θα κάνει και κλικ. Άλλη άσκηση είναι το πλήρες dive bomb και μετά μπάσιμο με γρήγορα λεγκάτα ala Murray, που μπορείς να το κάνεις repeatedly μόνο για να το μάθεις. Σαν οδηγό έχεις το, ΚΑΜΙΑ νότα ξερή, ξεκινάς out of tune και φτάνεις στον τόνο που θες. Εννοείται πως μένεις μακριά από στυλ Slayer, που το trem απλώς καλύπτει τεχνική ανεπάρκεια και δεν προσφέρει καμία μουσικότητα και taste. Ελπίζω να βοήθησα

Μου αρέσει που ζητάς από τρίτους να παίξουν κιθάρα στα κομμάτια σου...... αφού το έχεις ρε αφεντικό!! Πολύ καλό, ανέβασε όμως λίγο την lead να σε χαρούμε....

Στο youtube έχει κάποιους που έχουν το tab ακόμη και σε link από google drive και πάρα πολλούς που είναι ενσωματωμένη η ταμπλατούρα στο βίντεο. Όσο για το Temple of the King

Γεια σας! Να σας συστηθώ! Είμαι ο Ηλίας και θα ήθελα να συζητήσουμε πάνω για τους Iron Maiden! Ακούσατε το τελευταίο άλμπουμ? Και εαν ναι πως σας φάνηκε? Έπαιζα παλαιοτέρα μπάσο και μπορώ να καταλάβω ότι η μουσική των Maiden είναι σίγουρα διαφορετική με την έννοια ότι έχουν ένα δικό τους ξεχωριστό στυλ. Παιζουν πολύ γρήγορα τα δάχτυλα του Steve Harris πάνω τόσο γρήγορα που νομίζει ότι είναι οφθαλμαπάτη! Οι μελωδίες είναι ξεχωριστές και οι στίχοι δεν μιλούν για σατανάδες και αλλοπρόσαλλά πράγματα. Κατά εμέ μιλούν για ανθρωπιστικά ζητήματα που είναι διαχρονικά. Ποια η γνώμη σας?... Έχω φτιάξει ένα blog αφιερωμένο στους Iron Maiden! Εάν θέλετε τσεκάρετε το! https://ironmaidenismyreligion.net/

Παρότι έχω κιθάρες με tremolo system, δεν έχω απολύτως καμία σχέση με το whammy bar. Δεν το αγγίζω ποτέ και για κανέναν λόγο. Πριν λίγο έπαιζα πάνω σε ένα backing track και... το έπιασα στα χέρια μου. Το κρατούσα όλη την ώρα, καθώς έπαιζα με την πένα, προσπαθώντας να το "δαμάσω. Έκανα δυο τρεις προσπάθειες και πατησα το rec. Δεν κάνω και πολλά (βασικά δεν ξέρω τι κάνω), αλλά μου άλλαξε το ύφος του παιξίματος, και τον ήχο. Θα κάτσω να το δουλέψω λιγο, καθώς υπάρχουν ένα σωρό βασικές τεχνικές. whammytest.mp3

Αφού δεν μπόρεσα να κάνω καριέρα με τους Παράγκας, ξέμεινα με τους Driver's Hit. Y.Γ. Δεν παίζω με Bad Monkey. 10000000_8941604585910683_7477431532268007628_n.mp4

Το x factor κατα τη γνώμη μου είναι ωραίος δίσκος και που και που τον βάζω να παίξει. Από το virtual και μετά δεν μπόρεσα να ξανακουσω ολόκληρο δίσκο.εννοειται τεράστιο respect για όλη την πορεία τους.

O sound engineer του Birch.

Θενκς. Ελπιζω βασικα να μου φυγει η εννοια οτι κατι θα στραβώσει Στη θηκη θα βαλω κατι αλλο για τραμπες

η επέμβαση ολοκληρώθηκε. Ο ντεσκτοπης τρέχει με νέο αίμα. Ο παλιός δίσκος μπήκε στο συρτάρι με 5000gb τραφικ

Πολύυυυ ωραιος ήχος. Τι να πω για το παίξιμο πάλι...κεντάς Γιώργο!

Αρα και το bending οι ΙΝΦΛΟΥΕΝΣΕΡΣ το βγαλανε Για να πουλανε οι ΕΤΑΙΡΙΑΙ τα λεπτα τα σετακια. Να κλεβουν το ΛΑΟ, με λιγοτερο μεταλλο στις χορδες. ΠΟΥ ειναι το ΚΡΑΤΟΣ

Καλώς ήρθες Ηλία. Ο Steve Harris είναι ένας σπουδαίος μπασίστας, συνθέτης και 100% αφοσιωμένος στην δουλειά του χωρίς περιττά ροκσταριλίκια και χαζομάρες που πάνε συνήθως πακέτο με το να παίζεις σε μπάντα τέτοιου βεληνεκούς. IMHO όμως είναι δεν είναι καλός παραγωγός. Αυτό που τους στοίχισε στα 90's δεν ήταν τόσο η φυγή του Bruce και η ''αδύναμη'' φωνή του Bayley, αλλά το ότι έχασαν τον τεράστιο παραγωγό Martin Birch (με μια αναζήτηση στην εντυπωσιακή δισκογραφία του θα καταλάβετε). Σιγά που ο Martin δεν θα έβγαζε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα ακόμα και από τον Bayley, ο άνθρωπος ήταν απλά ''μάγος''. Δυστυχώς συνταξιοδοτήθηκε και ο Harris ανέλαβε την παραγωγή (με κάποιον Nigel Green) και εκεί φάνηκε η απειρία του σε αυτόν τον τομέα, καθώς το αποτέλεσμα ήταν απλά τραγικό, και σε παραγωγή και σε ήχο. Και με κερασάκι στην τούρτα την ιδιαίτερη φωνή του Bayley, είχαμε αποτελέσμα μια τραγωδία. Μετά το reunion έχουν έκτοτε τον Kevin Shirley, του οποίου οι παραγωγές δεν μου αρέσουν καθόλου, και έχω βάσιμη υποψία ότι ο τύπος ενώ είναι μεν ο παραγωγός στην βιτρίνα, τον τελικό λόγο τον έχει ο Harris, ή τουλάχιστον εμπλέκεται με την πραγωγή περισσότερο από τα 80s. Με λίγα λόγια μου αρέσουν μεν οι Maiden της μετά reunion εποχής, αλλά με χαλάει η παραγωγή, σε σημείο που με εκνευρίζει σε σημεία, πχ intro - outro σε κάθε κομμάτι, κιθάρες να παίζουν την μελωδία της φωνής, πλήκτρα κουρτίνα -που τα παίζει ο Harris- να'χαμε να λέγαμε, Dickinson που ζορίζεται -ενώ δεν χρειάζεται- αλλά το κάνει γιατί είναι ξεροκέφαλος (ο Μαρτιν θα τον έβαζε να κανει 100 take, όπως στο number of the beast), κομμάτια μεγάλα σε διάρκεια που ΔΕΝ είναι progressive (οπως νομίζουν) απλά είναι μεγάλα σε διάρκεια, κτλ κτλ. Εν κατακλείδι σπουδαίος ο Harris (σε όλα τα άλλα εκτός της παραγωγής) και οι Maiden, αλλά θα έπρεπε μετά το reunion να πάρουν το παλικάρι (Roy Z, ο οποίος έκανε τα ίδια και με τον Halford και μετά τον πήραν οι Priest για το reunion album ''Angel of retribution'') που έκανε τις παραγωγές στα άλμπουμ του Dickinson με τον Smith (accident of birth, chemical wedding κτλ) που ήταν δισκάρες και να συνεχίσουν έτσι. Υ.Γ. Ευτυχώς οι Priest κατάλαβαν τα παραπάνω και αντί να βγάλουν πάλι δίσκο με τον Glen Tipton στην παραγωγή, προσέλαβαν τους Tom Allon - Andy Sneap και έβγαλαν το ''Firepower'' που ΣΚΟΤΩΝΕΙ και είναι μακράν το καλύτερο metal album των κλασσικών metal συγκροτημάτων τα τελευταία 20 χρόνια

Για τραγούδι το πήγαινα αλλά δεν...βγήκε με τίποτα. Έτσι είπα να ξεχαρμανιάσω λίγο. Τις πρασινάδες στην κιθάρα τις άφησα για άποψη (δεν μπορούσα να παίξω καλύτερα ). NoTitle.mp3

Με τα μεταλικά αντικείμενα μάλλον θα το γδάρεις (εκτός αν δεν σε ενδιαφέρει). Για τέτοιες δουλειές είναι προτιμότερη αυτή η κλάση εργαλείων που οι ξένοι λένε "pry tools", όπως: https://www.amazon.com/plastic-pry-tool/s?k=plastic+pry+tool

Πολύ ωραίο παίξιμο Γιώργο και ο ήχος πολύ καλός, το έχεις προσεγγίσει σε βάθος... δεν έχεις παίξει κάτι απλά blues like.

Εκτιμώ πολύ πάντως σκατόφλωρους εμφανισιακά (Julian Lage, Eric Johnson) αλλά τέρατα μουσικά που ποτέ δεν έγιναν τεράστιοι και πλούσιοι από τη μουσική τους, ωστόσο οποίος έχει ακουμπησει κιθάρα τους παραδέχεται σαν κορυφαίους μουσικούς διαχρονικά. Τώρα αν θες να πουλήσεις, ξεφεύγεις απ' τα μουσικά όρια συνήθως και δυστυχώς

Ε, με τουτα και με κεινα, ειπα σημερα να κανω ενα σουσουρο. Sus και ξερο ψωμι φαση, μια που το αναφεραμε σε αλλη συζητηση. Τιποτα το φοβερο, απλα μονο sus ακκορντα, σταθερες αλλαγες για να κανουν μπαμ, και λιγο ετσι ρυθμος να γουσταρουμε. Ο κυκλος ειναι ο εξης: Α sus 4- Gsus4- Fsus2- Esus4- Dsus2- Gsus2- Csus2- Fsus2- Bbsus2- Ebsus2- Dbsus2- Bsus4- F#sus4- Fsus4- Esus4 και επαναληψη. Nα πα να γ@**θουν οι τριτες. 666460913_ManosXnoizsus.mp3

Ευχαριστώ Bill! Ο ήχος μου αρεσε, γι'αυτό και το ανέβασα. Δεν έχω μέτρο σύγκρισης με κάτι καλύτερο, γι'αυτό και συμβαίνει αυτό. Πρέπει να πιάσω στα χέρια μου κάνα iridium κάποια στιγμή...

Στο συνολο του ειναι πολυ καλο. Σε μερικα σημεια ομως κελαηδαει.. Κ δεν αναφερομαι στο μηχανημα... Το οποιο δε με ενθουσιασε (σε αντιθεση με τον παιχτη)

Είχα αγοράσει ένα NAD CD Player, ακριβούτσικο, έναν Σεπτέμβριο. Έβαλα και άκουσα ένα μόνο CD, το άφησα μέσα και πήγα να ξανα-ανάψω το μηχάνημα, τον μεθεπόμενο Νοέμβριο. Κάνει ένα ζβιννννννννν.... ΜΠΡΑΠ, και ανοίγει η πόρτα (δειλά) όπου βλέπω το CD θρύψαλα. Δεν ξαναλειτούργησε ποτές.

Θέλει δούλεμα. Κόλλησαν από την αχρησία. Πάτα ετζεκτ..και πίεζε το μαλακά με ένα κατσαβίδι.

Έχει τη σημασία του. Καλό είναι οι πιτσιρικάδες να ξεφύγουν από την ηλιθιότητα του παρελθόντος όπου για να γράψει κάποιος μουσική, πρέπει να έχει πάρει τα πάντα όλα. Οπότε αν ένας είναι μουσικάρα, αλλά και υγιές πρότυπο σαν άνθρωπος,ας προβάλλεται. Φτάνει πια με τα χασισοπρεζοπρότυπα.. Γενικό σχόλιο αυτό, καμία μομφή κατά του ιερού μουσικού τέρατος Pastorius και άλλων.. Έχει,έχει.. Όποιος επιλέγει τα άκρα, είναι γτπ. Ο μωαμεθανός δεν είναι χειρότερος, ο ταλιμπάν όμως είναι,όπως και ο αντίστοιχος χριστιανοταλιμπάν. Και ο σατανισμός στο metal δεν είναι marketing, oύτε κάτι αθώο και γραφικό όπως το glam metal.. Βλέπε Varg Vikernes,Euronymous και άλλα ακοινώνητα ΝΑΥΑΓΙΑ της ζωής, "υμνητές του κακού" Κατά τα άλλα,γουστάρω που ο μάλλον νεαρός ΟP, γουστάρει Iron Maiden και όχι sin boy και snik.. Kατέβηκα πρόσφατα Ελλάδα και έπαθα πλάκα με τη σαβούρα που θεωρείται πλέον maistream..

Κατ' αρχήν καλώς ήρθες. Από εκεί και πέρα δεν έχει καμία σημασία αν πίνει ή αν καπνίζει ή αν παίρνει ναρκωτικά. Ο Jaco ήταν καμμένος στην κυριολεξία, αλλά αποτελεί την επιτομή του οργάνου "μπάσο". Όπως και οι μεγαλύτερες μουσικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα. Το ότι είναι Χριστιανοί σημαίνει κάτι? Τους κάνει καλύτερους από άλλους που είναι πχ Μωαμεθανοί, ή και Σατανιστές? Ότι και να πιστεύει καθένας δεν έχει καμία σημασία. Τα υπόλοιπα (τελετές, θυσίες, Σατανάδες, δολοφονίες, κλπ) είναι καθαρά θέμα marketing για να χτιστεί ένα συγκεκριμένο image στην αγορά-στόχο. Μην παρασύρεσαι κι εσύ από τον διαχωρισμό "καλά παιδιά" vs "κακά παιδιά". Σύμφωνα με τον Ρουμάνο ο ΠΑΟΚ κερδίζει όλα τα παιχνίδια, όσο κι αν είναι το τελικό σκορ. Γουέσταμ λέμε, μασημένο. Μιλάμε για άρρωστο οπαδό του θανατά.

"- Κυριε Στιβ Χαρις, τι εχετε να δηλώσετε;" "-Σήμερα ισως, τρια βαθμο πρεπει να παρει Γουεστχαμ, το δωσει πεναλντι το Γιουνάιτεντ, δεν ήτανε πενάλντι το δωσει πενάλντι, τελευταίο λεπτο δεν ητανε πενάλντι, το δώσει πενάλντι ο διαιτητης, ΠΩΣ ΓΕΓΕΝ ΑΥΤΟ;"

Και ο Σιδηρόπουλος. Σύμφωνα με τον Ρουμάνο αρχιτέκτονα όμως, ο Κομίνης μας στέρησε ένα πρωτάθλημα. They stole us ASOUME

Ναι, γιατί ο Μανούχος, ο Φωτιάς και ο Παπαπέτρου πάνε πίσω ασούμε.

Όχι αν η σφυρίχτρα ήταν του Κομίνη φίλος...

Συμφωνώ εν μερει. Για τη μουσική δε μπορώ να πω τίποτα. Απίστευτα riffs, μουσικαρες που σου κολλάνε στο μυαλό και riffs που έχουν μείνει στην ιστορία και δε θα τα διαγράψει κανείς. Αλλά για μισό λεπτό, Ηλία (καλωσόρισες btw). Αν δεν εμπεριέχεται μια υποτυπώδης σατανίλα σε στίχους όπως "Hell ain't a bad place to be" και "666 the number of the beast", τότε ζούμε όλοι σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο

Ηλία καλωσόρισες. Για πολλούς από εμάς που πιάσαμε το μπάσο back in the '80s, κακά τα ψέμματα, ο Harris ήταν η "αφορμή" για να ασχοληθούμε με το όργανο in the first place. Οι στίχοι πήραν τα πάνω τους όταν ένας σπουδαγμένος τύπος όπως ο Dickinson τους ανέλαβε. Και όταν έχεις σπουδάσει ιστορία, έχεις μια πολύ αξιόλογη επιρροή για τους στοίχους σου. Το Senjutsu είναι ένα αξιοπρεπές άλμπουμ- δεν είναι κάποιο masterpiece όπως ορισμένα του παρελθόντος, αλλά ακούγεται πολύ άνετα. Προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου. IMHO τα μόνα των Maiden που δεν ακούγονται με την καμία, ήταν εκείνα τα δυο με το Bayley. Τραγωδία απ' όλες τις απόψεις. Να είναι καλά οι γέροντες και να βγάζουν δίσκους όπως το Senjutsu, το Brave New World κλπ- και ας μην είναι τα νέα Number Of The Beast.

Πάρε λίγο και τον δάσκαλο

Εδώ και 15 χρόνια ακούω flacs (θεος flacs). Εχω να αγοράσω δίσκο, cd πολλά χρόνια. Να πω την αλήθεια μου λείπει. Ακόμα περισσότερο μου λείπει η τσάρκα/εξερεύνηση στα μικρά δισκάδικα με τα μεταχειρισμένα. Κάποια στιγμή είχα πάει σε ένα μικρο live εδώ πάνω. Πιτσιρικάδες που παίζανε αρκετά καλό indie, shoegaze κλπ. Είχανε και για προώθηση κάποια βινύλια και κασέτες τους. Ρώτησα από περιέργεια αν ακούν μουσική από δίσκο και tape ή είναι απλά κάτι που το βλέπουν cult και cool. Δεν εξεπλάγην από τις απαντήσεις. Οι περισσότεροι δεν έχουν καν πικάπ η κασετόφωνο. Ωστόσο χαίρομαι πολύ που γνωρίζω νέους που την ψάχνουν την μουσική που ακούνε. Μια γνωστή μου πιτσιρίκα γύρο στα 22, ακούει φανατικά 80s πράγματα, post punk, darkwave, synthpop κλπ Άλλος γύρο στα 25, ακούει 50s-60s μουσικές, από κλασικό rock n roll μέχρι bossa nova. Και δεν είναι χιπστεράκια.

Επίσης τις άλλες μερες αποφεύγω διότι η θέση εργασίας μου είναι κάθετη στην θέση ακρόασης.

Κατα κανόνα πλέον κάθε Κυριακή. Ανοίγει το πρωι και κλείνει αργά το βράδυ. Τις άλλες μέρες ανάλογα με τις υποχρεώσεις Αγοράζω πλέον γύρω στους 15-20 τίτλους τον χρόνο

Εγω , που δεν παίρνω νεες κυκλοφορίες, βινυλιο βάζω μόνο παρασκευη απόγευμα- βράδυ. Κάτι σαν ritual....

Αυτό παλεύω να μαθω. Το μπάσιμο σε μια νότα απο Out of tune

Επανέρχομαι, διότι μόλις δοκίμασα το εξάβιδο της άλλης στρατ. Πολύ καλή αίσθηση, και επειδή το arm είναι σε μεγαλύτερο ύψος, μου είναι πιο βολικό για συνεχή χρήση. Το arm της 2βιδης είναι πολύ χαμηλα. Ίσως πρέπει να επανεξετάσω το σετάρισμα της Prs. whammytest6point.mp3 Έκανα δοκιμή με το 2 point tremolo της sire, αλλά αυτό θέλει λίγο παραπάνω κόπο και κίνηση. Δεν έχει ακρίβεια. Αυτό που ακούει καλύτερα στο χέρι, με διαφορά, είναι το 6point.

και εν τω μεταξύ μέσα σε όλα που μας συμβαίνουν έφυγε ο Jim Gordon. Δεν βούηξαν τα κανάλια ή τα μήδεια, ίσως γιατί ο εν λόγω ήταν ακριβώς το αντίθετο: αντιμήδεια ή αλλιώς μητροκτόνος. Σχεδόν 40 χρόνια στη φυλακή, από τότε που απλώς του έστριψε και πήρε ένα σφυρί και δολοφόνησε τη μητέρα του. Ενας απίστευτος μουσικός. Το πού ΔΕΝ έπαιξε θα μπορούσε να χωράει σε μισή σελίδα από ένα σημειωματάριο. https://www.rollingstone.com/music/music-news/jim-gordon-eric-clapton-drummer-dead-obituary-1234697705/ παραθέτω πιό κάτω κάτι που είχα διαβάσει πριν 5-6 χρόνια και το μετάφρασα και το είχα αναρτήσει αλλού του Boston Woodard * "Αν κάποιος μου έλεγε ότι κάποια μέρα θα ήμουν σε μια ροκ εντ ρολλ μπάντα παίζοντας μουσική με τον Σούπερμαν στα τύμπανα στη φυλακή θα έλεγα να παει να δει γιατρό. Όμως να που γίνεται και όντως έπαιξα πισω από τα κάγκελα με τον σούπερμαν, έναν σουπερμαν ντραμίστα, δηλαδή.. Ο James Beck Gordon είναι αυτός, με πολλά γκραμμυ, και από τους πιο περιζήτητους ντραμίστες στα τέλη του 60 και 70, έχοντας ηχογραφήσει με τους κορυφαίους εκείνης της εποχής. Η δισκογραφία του είναι τεράστια. Επαιξε με ονόματα όπως Derk and the Dominoes (Eric Clapton), Joe Cocker, Alice Cooper, The Byrds, Frank Zappa, Duane Allman, The Beach Boys, Jackson Browne, Joan Baez, George Harrison, John Lennon, BB King, Steely Dan, Merle Haggard, Neil Diamond και δεκάδες ακόμα. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1945 στην ανατολική ακτή. Αργότερα οι γονείς του μετακόμισαν στην Καλιφόρνια. Κάπου εκεί φάνηκε το πάθος του για τα τύμπανα, έχονταςτο πρώτο του κιτ φτιαγμένο από κάδους σκουπιδών. Η λαμπρή του καριέρα, σταμάτησε απότομα το 1983 όταν σε μια βίαια έκρηξη σκότωσε την ίδια του τη μάνα, μέσα στο μεθύσι και με την υπορρέουσα και μη ακόμα διαγνωσμένη ασθένεια της παρανοϊκής σχιζοφρένειας. Το 1984 καταδικάστηκε σε 16 χρόνια, καθώς οι τότε νόμοι στην Καλιφόρνια δεν δεχόντουσαν ελαφρυντικά λόγω τρέλλας. Ο Gordon ήταν ήδη 12 χρόνια στη φυλακή όταν τον συνάντησα. Είχα μεταφερθεί από "ίδρυμα" υψηλής ασφάλειας στην San Luis Obispo καθώς μου σφυρίξανε ότι εκεί υπήρχε ένα πρόγραμμα υποστήριξης της μουσικής και σύντομα έγινα ένας από τους πιό δραστήριους συντονιστές (καθώς και συντάκτης στην εφημερίδα της φυλακής). Σαν μουσικός και παιδί του 60 με έτρωγε να συναντήσω τον Gordon. Ήθελα να δω πως τα παει και να ρωτήσω αν θα ήθελε να παίξει μαζί μας στην μπάντα. Είχα ακούσει όταν πρωτοήρθε είχε παίξει λίγο, αλλά αποθαρρύνθηκε για λόγους που δεν έμαθα. Τώρα που ξέρω για την σχιζοφρένεια, μπορώ να καταλάβω ότι συμπτώματα όπως να ακούς φωνές και να μην εμπιστεύεσαι κόσμο ήταν οι αιτίες να αρνιέται να παίζει. Όπως νάχει μου φαινόταν δύσκολο να πιστεψω ότι κάποιος με το δικό του ταλέντο και κάψα για μουσική δεν ήθελε να παίξει. Και θα το έβλεπα μόνος μου. Ο τραγουδιστής μας Bill Friery που ήταν στην ίδια πτέρυγα με τον Gordon κανόνισε συνάντηση. Εκείνη τη μέρα ο Bill μου έδειξε έναν τύπο που στεκόταν δίπλα στο φράχτη κάτω από τη σκοπιά. Αναβε το τσιγάρο με το προηγούμενο και στεκόταν μια στο ένα και μια στο άλλο πόδι. Μετά έμαθα ότι είναι τυπική αντίδραση αυτών που παλεύουν τις φοβερές παρενέργειες των ψυχοτρόπων φαρμάκων. Ο Bill με κοίταξε και μου είπε. Νάτος. Αδερφέ καλή τύχη. Δεν χρειαζόσουν γιατρό να σου πει οτι ο Gordon είχε μια εσωτερική αναστάτωση. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως το σύστημα μπροεί να χαραμίσει και να απομονώσει έναν άνθρωπο τόσο πολύ.... Καθώς πλησίασα ο Gordon άναβε το τσιγάρο με την προηγούμενη γοπα. Η εμφάνισή του ήταν αποκομμένη και τα δάχτυλά του καμμένα από τις άκρες της γόπας. Με κοίταζε πάνω από τα γιαλιά του και πριν πω τίποτα, τα έσπρωξε πανω στη μύτη του και μου άπλωσε το χέρι λέγοντας. Γειά σου δικέ μου, πως πάει? Του είπα ποιός ήμουν. Ο Jim ήταν σχεδόν 2 μέτρα και 120 κιλά με γκρίζα μαλλιά. Μιλούσε μαλακά και φιλικά. Όταν τον ρώτησα αν θέλει να μιλάει για μουσική, κοίταξε απορημένα το πάτωμα λίγο και μου είπε με χαμόγελο, ότι δεν μπορεί να μιλάει σωστά από τα πολλά φάρμακα. Διψούσε και πήγαμε στον ψύκτη. Αφού ήπιε, αρχίσαμε να μιλάμε για μουσική. Υπάρχουν πολλές ιστορίες για τις εξάρσεις του και τις εκρήσεις ψυχωτικού χαρακτήρα με άλλους. Αλλά στις δυό ώρες που μιλήσαμε δεν υπήρχε ίχνος τέτοιας συμπεριφοράς, θυμού, ή αφαίρεσης. Πριν φύγω του είπα ότι το ΣΚ θα κάναμε πρόβα με την μπάντα και αν ήθελε ήταν ευπρόσδεκτος. Το ΣΚ μάζεψα την μπάντα στο προβάδικο. Δεν είδαμε τον Gordon και θεωρήσαμε ότι δεν θα ερχόταν πρώτη μέρα. Κι όμως. Μετά απο κανα δυό κομμάτια, είδα κάποιον να κοιτάζει απ έξω απ το παράθυρο. Ήταν αυτός. Κάναμε διάλειμμα και πήγα να του μιλήσω. Καθόταν στην γωνιά και άκουγε. Λίγο με τα λόγια ήρθε και έκατσε σε μια άδεια κάσα από γάλατα με τα χέρια του μέσα στο σακάκι του χαζευοντας στο πάτωμα. Καθώς παίζαμε φαινόταν καθαρά ότι γουστάραμε που μας άκουγε. Μετά από πεντ-έξι τσιγάρα και δεκάδες ματιές πάνω από τα γιαλιά του, μας ρώτησε αν ξέραμε το Crossroads ένα από τα παλιά που έπαιζε ο Clapton. Και βέβαια το ξέραμε. Καθώς ξεκινήσαμε ο ντραμίστας μας γύρισε και τον ρώτησε αν θέλει να κάτσει στη θέση του. Περίμενα να αρνηθεί, αλλά παραδόξως είπε, ναι... ΟΚ. Ο δικός μας είχε μεγάλη φαγούρα να παίξει δίπλα σ αυτόν που θαύμαζε χρόνια. Εκατσε δίπλα και χάζευε, όλοι μας είχαμε αγωνία. Παρά τις ιστορίες που είχε χάσει το ενδιαφέρον του για μουσική, νάτον πίσω απο τα τύμπανα. Και όλοι θα παίζαμε μαζί του. Ο Gordon ρώτησε αν μπορεί να αλλάξει θέση στα τύμπανα, και ο Friery του είπε, βέβαια, ό,τι θες. Μετακίνησε κανα δυό στηρίγματα, άλλαξε θέση και χαμήλωσε το σκαμνί και μετά χωρίς να σηκώσει το βλέμμα είπε: ΟΚ, ας παίξουμε. Όποιος είπε ότι ο Gordon είχε χάσει επαφή θα έπρεπε να φάει μεγάλη μπουκιά. Μεσα σε μια στιγμή μόνο καταλάβαμε όλοι γιατί ήταν τόσο περιζήτητος. Το παίξιμό του ήταν τόσο σταθερό, δυναμικό, αλάνθαστα καθαρό. Ο άνθρωπος ήταν μετρονόμος. Η λέξη που ερχόταν στο μυαλό ήταν "φοβερός" Παίξαμε καμιά 15 κομμάτια εκείνη τη μέρα. Δεν είπε πολλά, αλλά ό,τι δεν έλεγε το έφερνε με κάθε χτύπημα. Πριν να γυρίσει στο κελλί του, μας έσφιξε τα χέρια και μας ευχαρίστησε πολλές φορές. Αισθανόμασταν ωραία που βγάλαμε τον Gordon από το καβούκι του και του ξαναδώσαμε την αγάπη της μουσικής. Αφού έφυγε μιλήσαμε και σκεφτόμασταν αν θα μπορούσε να είναι μέλος στην μπάντα που στήναμε. Δυό μέλη θα φεύγανε και αν θα έπαιζε αυτός θα ήταν απίθανα. Ο Gordon ο μάγος, όχι ο αποτραβηγμένος κατάδικος. Λίγες μέρες μετά καθώς περνούσαμε τις πόρτες για το προβάδικο, τον βρηκαμε να μας περιμένει. Ήταν η έκπληξη, αλλά και τιμή μας. Ο Gordon έγινε βασικός παράγοντας της νέας μπάντας, που ονομάστηκε "φυλακισμένοι ήχοι". Βδομάδα με τη βδομάδα, ο Gordon γινόταν πιό κοινωνικός όχι μόνο με την μπάντα αλλά και με άλλους φυλακισμένους και προσωπικό. Αρχισε επίσης να μιλάει για την μουσική πριν μπεί μέσα, τις περιοδείες του με καλλιτέχνες όπως ο Cocker και η Baez, και ιδιαίτερα για τους Derek and the Dominoes. Ακόμα πιό πολύ για τον Clapton που τον είχε σαν αδερφό. Μια μέρα καθώς στήναμε, ο κημπορντίστας μας του ζήτησε να του δείξει τον σωστό τρόπο να παιχτεί το δεύτερο μέρος της Layla, του κομματιού που έγραψε μαζί με τον Eric. Όλοι στο δωμάτιο σταμάτησαν και ταξίδεψαν μαγεμένοι από τη μουσική με την οποία μεγαλώσαμε, να παίζει μπροστά στα μάτια μας στο πιάνο από τον θρύλο αυτόν. Ήταν σουρρεαλιστικό να βλέπεις τον Gordon να παίζει και ταυτόχρονα να είναι πίσω από τα κάγκελα. Σαν μουσικός ενθουσιάστηκα με αυτά που μου έλεγε και τον ρώτησα αν μπορώ να γράψω ένα άρθρο για αυτόν στην εφημερίδα της φυλακής. Δέχτηκε και για μέρες μιλούσαμε για ώρες για τη ζωή του και τη μουσική. Όταν τελειώσαμε μου είπε πόσο χαρούμενος ήταν που συμμετείχε στο πρόγραμμα και μπόρεσε να βοηθήσει άλλους μουσικούς και να πάρει μέρος σε δεκάδες εμφανίσεις εκεί. Είναι πολλά χρόνια που δεν έχω δει τον Gordon. Ακουσα ότι ήταν σε άλλο ίδρυμα και αργότερα θα ξαναγυρνούσε στο San Luis Obispo. Ελπίζω μόνο να είναι καλά και να ασχολείται με αυτό που ξέρει καλύτερα, να παίζει τύμπανα. Η εμπειρία μου με τον Gordon μου έδειξε τη δύναμη της μουσικής και το πόσο η μουσική μπορεί να δημιουργήσει μια νησίδα ανάσας και βαθειάς σύνδεσης ακόμα και για όσους είναι πίσω απ τα κάγκελα."* Ο Boston Woodard είναι φυλακισμένος, δημοσιογράφος, έχει γράψει βιβλία για τη ζωή στη φυλακή, και για τα San Quentin News.Το κείμενο δημοσιεύτηκε το 2012Στη φωτογραφία ο Jim Gordon μαζί με τους συγκρατούμενους μουσικούς.

Εδώ παίζω με στρατ και χρησιμοποιώ σε λιγότερα σημεία το whammy. Νομίζω ότι είναι πολύ πολύ καλύτερος ο distorted ηχος με μονούς. Επίσης, παρατήρησα ότι τα χοντρά δάκτυλα μου έχουν πολύ μεγαλύτερη άνεση στις 25,5 ίντσες, παρά στις 25 της prs (του πρώτου κλιπ), ειδικά χαμηλά. Επίσης, παρατήρησα ότι το 2 point tremolo της στρατ μου δίδει πολύ καλύτερο έλεγχο σε σχέση με το 6βιδο της prs. whammytest2.mp3

Σας παρακαλω κυριοι....η γνησια η TelAIRcaster η εφδεκαξίσια....με τα rivets της...την antiradar μπογία της....με τα swichguard και τα ΚΝΟΜΠΣ απο κόκπιτ της....την USAF font...απ εΦθειας απο την μοιρα την πολεμικιΑ....το ΑΣΤΕΡΙ...