Πίνακας συμμετοχής

Ωραίοι.... είμαι σίγουρος ότι αν πάω σπίτι τους θα βρώ Οικονομόπουλο

Ρισπέκτ στους KISS και τον Gene Simmons μόνο και μόνο που...... ανέδειξε τους Van Halen !!!

To κομμάτι το δικό μας είναι το καλύτερο απ' όλα. Θα έβγαινε άνετα 1ο αλλά με όλες αυτές τις αλλαξοπωπιές που γίνονται μεταξύ των γνωστών χωρών ίσως βγούμε στο τοπ3 και στην χειρότερη τοπ5

Ποιοτική μουσική είναι εκεί που έχει πολλές γυναίκες.

Γιαυτο ακριβώς δεν μπορούν να υπάρξουν διακριτές βαθμίδες που θα αντικατοπτρίζουν το επίπεδο ενός κιθαρίστα. Είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες που καθορίζουν ποσό καλός είναι ένας παίχτης, όπου είναι αδύνατο να τους βάλουμε όλους σε ένα τσουβάλι και να τους ζυγίσουμε.

Πώς διαλέγουμε τίτλο για ένα instrumental χωρίς στίχους? Βοήθεια του κοινού ασφαλώς! Αφού δέχτηκα πολλά σχόλια πώς είναι "trippy" το ονόμασα Echoes of future memories λοιπόν. Ξεκινώντας απ'το echoes που είναι κυριολεκτικό για το κομμάτι με την trippy σκέψη των future memories να ακολουθεί.

Off topic αλλά σχετικό. Κώστα, τα περισσότερα ελληνόπουλα με ουζάκι μεγαλώσαμε, αν δεν έχεις ακούσει. "Για τα δοντάκια..." Είδαμε και πάθαμε να πείσουμε πεθερές για τα παιδιά μας να πίνουν μόνο γάλα.

Κοίταξε, θα ήθελα τα παιδιά μου να διαλέξουν μόνα τους τι ναρκωτικά θα πάρουν. Ο χειρότερος εφιάλτης μου θα ήταν να έρθει ο γιός μου να με αποχαιρετίσει στο νεκροκρέββατο μου, και η τελευταία του κουβέντα να είναι κάτι του στυλ "ριταλιν ρε πατέρα; Χάθηκε δηλαδή λίγη κόκα;".

Ωραίο κλιπ. Μολις ολοκληρώνω ένα ορχηστρικό κομματι, και κατά τη διαδικασία του export, ξεκινώ και σκέφτομαι τον τίτλο για πρώτη φορά. Το ακούω άλλη μια μετά το export, για ένα τελευταίο τσεκ, και η πρώτη αίσθηση που μου βγάζει, την μετατρέπω σε λέξεις και ο τίτλος γεννιέται. Μπορεί να είναι κάποιο συναίσθημα ή κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μέσα στο κομματι που θα μου μείνει έντονα στο μυαλό.

Έλα @LK, νέα φουρνιά. Πεταμένα σήμερα δίπλα στους κάδους έξω απ'το σπίτι μου.

Συμφωνώ. Κάθε εποχή έχει τη δική της μουσική, σε ο,τι αφορά και τα δικά μου γούστα. Χειμώνα πλακώνομαι σε ροκ και μεταλ, ενώ το καλοκαίρι ακούω lounge, reggae, pop, και πιο χαλαρές/ατμοσφαιρικές ροκιές. Δεν νομίζω οτι υπάρχει κάποια σημαντική συσχέτιση μεταξύ γεωγραφικής θέσης ενός λαού και το εάν είναι μεταλλάδες ή όχι. Φανατικό -πχ- μέταλ κοινό υπάρχει σε πολλές χώρες, είτε λέγεται Βραζιλία, είτε Νορβηγία κλπ. Σε κάποιες χώρες που έχουν πλούσια ιστορία και παράδοση στη μουσική, ο λαός τη βρίσκει και με άλλα πράγματα εκτός τα mainstream (pop, rock, metal). Τη βρίσκει με παραδοσιακή μουσική, κλασική μουσική, country κοκ. Ενδεχομένως, να ευδοκιμεί περισσότερο ο σκληρός ήχος (metal, trance κλπ) στις βόρειες χώρες, και να έχεις μια βάση το σκεπτικό σου.

ta ειπες ολα.....Συμφωνω υπερβολικα....Αισθητικη μπορει να εχεις και οταν δεν παιζεις μουσική....Αλλά είναι μεγάλη υπόθεση όταν η αισθητική σου μπορει να βγει στον τρόπο που παίζεις...Δεν είναι δεδομένο....Ούτε φτάνει μόνο η μελέτη.... Μπορεί δλδ να εχεις την αισθητική αλλά με τίποτα ρε παιδί μου να μην σου βγαίνει στο όργανο και να στεναχωριέσαι.... Να σου βγαίνουν άλλα πράγματα...Τότε είναι η στιγμή για αποφάσεις και λύσεις. Σημασία επίσης έχει πέρα από οργανοπαίχτης να σαι και μουσικός όπως είπε ο sf.....Άλλωστε δεν μπορούν να φτιάξουν και όλοι τραγούδια

Θέλετε να σας πουλήσω προσκλήσεις για ένα χορό που διοργανώνω να φάτε και να πιείτε καλά σε προσιτή τιμή, κρεατικά και απεριόριστα ποτά και αναψυκτικά, μέχρι να γίνει του NOIZ.

Ίσως να υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτό που λέει ο γέρων Cos

Nα βάλουμε κι ένα αργό blues, η ώρα το τραβάει. Hubert Sumlin - A Soul That's Been Abused (1987) Mighty Sam McClain - vocals Hubert Sumlin - guitar Ronnie Earl - guitar Ron Levy - Hammond Bob Enos - trumpet Greg Piccolo - tenor sax Doug James - baritone sax Michael 'Mudcat' Ward - bass John Rossi - drums

Δε θα γίνει ποτέ ξανά. Γεράσαμε.

Μην ανοίξω καινούριο thread. Αναζητώ απεγνωσμένα πάνκηδες που να ξέρουν να παίζουν μουσική

Αν τους βάψει καλά, χαμπάρι δε θα πάρουμε

Θα πω στον ΟΡ φιλικά τα εξής. Έχεις τις ευαισθησίες, ανησυχίες και ανασφάλειες που χαρακτηρίζουν τους δημιουργικούς καλλιτέχνες, αυτό είναι σημαντικό αβαντάζ σε δύσκολα μονοπάτια. Οι δυο Σπύροι τα έθεσαν εξαιρετικά, οι εμπλοκές σε ταμπέλες και συγκριτισμούς δεν έχουν ουσιαστική θέση στην τέχνη, σε κριτικούς, καφενειακές κουβέντες και δημοσιογράφους ίσως. Ξέρεις πως υπάρχει το δάσος κάπου στο βάθος, το διακρίνεις όπως φαίνεται απο τα λόγια σου αλλά όχι καθαρά, το δέντρο σε εμποδίζει κάπως. Κόψτο.

Γι'αυτό από τα 5 έχουν τα γερμανακια ουρικό οξύ και τα ελληνακια ζάχαρο.

Που το ξέρεις? Περίμενε μη σου χτυπησουν το κουδούνι καμιά μέρα

Mόναχο έμενα 5 χρόνια πριν έρθω Ελβετία και δουλεύω στην εκπαίδευση. Ritalin ήθελαν να δώσεις; Δεν θέλω να το εκτροχιάσω τελείως το θέμα, απλά αυτό που συχνά εμείς μεταφράζουμε σαν μη ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, αυτοί βλέποντας εμάς να κανακεύουμε τα καμάρια μας μέχρι τα -άντα δεν το θεωρούν απαραίτητα αξιοζήλευτο.. Υπάρχουν κάποια κλισέ για εμάς, κάποια για αυτούς, που δεν επικράτησαν τυχαία... Αλλά δε θέλω να γράψω τίποτα πιο συγκεκριμένο, γιατί θα αγγίξω καμιά ευαίσθητη χορδή κανενός και θα μαι και off topic... Εγώ προσωπικά, σαν παρατηρητής και σαν εκπαιδευτικός, θεωρώ ότι προετοιμάζουν καλύτερα τα παιδιά τους για την ενήλικη ζωής τους, από ότι εμείς.

Χειρότερο ήχο δεν έχω ακούσει εδώ μέσα.

Τζαζ είναι αυτό που ακριβώς επειδή ξέρεις τις κλίμακες αλλά δεν σου φτάνουν, τελικά φαίνεται σαν παίζεις ό,τι να ΄ναι.