Shelter

Αυτό το "italic" style στην 2η φωτο του Marathon μου φέρνει στο μυαλο τις Reverend! Anyway αν και εμένα μου αρέσει η άσπρη κυρία, μην ξεχνάμε το βασικό point. Αν παίζει καλά, και μας αρέσει ο ήχος και η αίσθηση του οργάνου, είναι o.k. Μετά θα μας αρέσει και η εμφάνιση.

Οι αγγελίες ζήτησης και ανταλλαγής είναι κάτι που συνηθίζεται σε fora του εξωτερικού. Κάποιος ο οποίος έχει πολλά όργανα και θέλει να ξεφορτωθεί κάποια για να αγοράσει κάτι άλλο, τις κοιτάζει τακτικά γιατι μπορεί να υπάρχει κάποιος που χρειάζεται κάτι που σε αυτόν είναι άχρηστο. Αρκετές φορές πάλι μπορεί να ψάχνεις κάτι πολύ συγκεκριμένο. Δεν χάνει κάτι με το να βάλεις μια αγγελία ζήτησης.

Σωστός, συγχαρητήρια. Και τώρα για πες, θα το ξανακάνεις....? ;D

Τυχαία έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο, όπου εξεπλάγην καθώς αγνοούσα ότι κάποιοι απο τους συμμετέχοντες έπαιζαν φυσαρμόνικα και μάλιστα όχι άσχημα. Και ο.κ γνωρίζουμε ότι εκει κάτω όλοι ήταν ερασιτέχνες μουσικοί και πειραματίζονταν με διάφορα όργανα, αλλα δεν εχουμε και τα απαραίτητα ντοκουμέντα. Big Mama Thornton, Walter Horton, J.B Lenoir, Dr. Ross, John lee Hooker [flash=200,200]http://www.youtube.com/watch?v=JhyjFfZTGHk&feature=related Ώρες ώρες νομίζεις ότι όλος ο όγκος της Big Mama Thornton ήταν ένα τεράστιο πνευμόνι....

Για σου ρε Superfunk νοσταλγέ της Motown!!!! ;D Εξαιρετικό και νευρώδες το "έψαξα". Στο "να ξέρεις" κάτι δεν μου πάει με τη μελωδία στα κουπλέ αλλα δεν έχει σημασία. Congrats

Έχει αλλάξει ο τιμοκατάλογος απο την εποχή σου....!!!! Τώρα σε κάποιες περιοχές είναι στα 9 ;D

Θα πω στον blue να προσθέσει στην λίστα Lance Lopez = τεχνικός cowboy Saleem = Αγενής υπάλληλος του thomann με blues καριέρα [flash=200,200]http://www.youtube.com/watch?v=HUswnVStnl0

http://www.warmoth.com/Pickguard/TelePickguard.aspx ;)

Εγώ πήρα αυτήν και ξεμπέρδεψα http://www.noiz.gr/index.php?topic=171018.0

Και για σένα τμήμα καμπύλης είναι. Απλά για μικρές αποστάσεις το θεωρείς ευθύγραμμο τμήμα γιατι οι αποκλίσεις είναι αμελητέες. Ολόκληρες σύγχρονες γεωμετρίες ξεκινούν απο αυτή την παραδοχή. Αυτό ακριβώς είπε ο blue και αυτό προσπαθεί να εξηγήσει (πιστεύω) ο Wow. Ότι η κάποια δόση πραγματικότητας-αντικειμενικότητας είναι πάντα παρουσα, άσχετα με το ότι πολλές φορές την προσπερνάμε λόγω άγνοιας ή επιθυμίας να εστιάσουμε αλλού.

Έγραψα έχοντας στο μυαλό μου το post του Blue. Οι τρόποι διασκέδασης του WOW! δεν με αφορούν.

Έχω παρατηρήσει ότι αρκετοί συμπατριώτες μας συγχέουν το προσωπικό τους γούστο με το υποτιθέμενο αντικειμενικό κριτήριο. Αρκετά συχνά ξεχνάμε την συνεισφορά ενός καλλιτέχνη στη μουσική, η οποία πρέπει και να μετράται με βάση τη γνώση του καλλιτεχνικού περιβάλλοντος της εποχής του, του οποίου δεν είμαστε πάντα γνώστες. Υπάρχουν στην ιστορία της τέχνης άνθρωποι που αποτέλεσαν «κλειδιά» με τα οποία μεταγενέστεροι ανέδειξαν τις ικανότητές τους. Και φυσικά δεν πρέπει ποτέ να κρίνουμε κάποιον όταν εμείς δεν έχουμε να παρουσιάσουμε κάτι για αντίλογο.;)

1. Buddy Guy- Out of sight 1965 και Sweet Tea 2001 2. Hound Dog Taylor- Beware of the dog 3. Ted Turner - Sometime world 4. Wes Montgomery - So much guitar 1961 5. Jim Campilongo - Όπου έχει παίξει.... 6. Carlos Montoya - Όπου έχει παίξει και τον ηχογραφήσανε... 7. Marc Ribot - Requiem for What's His Name 8. Amos Garrett - Sleepwalk και Midnight at the Oasis 9. Mississippi John Hurt - Nobody's dirty business 1928 10. Ry Cooder - My name is buddy 2007

Εξαιρετικά είναι και κάποια απο αυτά: http://www.mjmguitarfx.com/ Βέβαια είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους.

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν. Παρακολουθώ ένα κανάλι στο youtube με έναν τύπο που δοκιμάζει ενισχυτές για φυσαρμόνικα. Κάποια στιγμή έκανε μια σύγκριση ανάμεσα σε έναν Bassman 1959 και ένα Reissue. Στο τέλος, αφού έπαιξε (και ήταν και οι δύο ενισχυτές αναμένοι) Σήκωσε τον παλιό και τον έδειχνε, ενώ μετά τον γύρισε ανάποδα για να δείξει την πίσω πλευρά.

Τώρα που το σκέφτομαι δεν έγινε τόση φασαρία όταν ο Johnny Lydon διαφήμιζε βούτυρο...

Το ΣΑΛΑΜΙ ή το ΠΑΡΙΖΑΚΙ? Νομίζω ότι αυτά που γράφεις φλερτάρουν επικίνδυνα με την πολιτικώς μη ορθή πλευρά του κοινωνικού φαίρεσθαι! ;D Και μην ξεχνάς ότι μας διαβάζουν και μικρά παιδιά! :-X

Σε λίγο καιρό θα την δούμε 8) "My Custom shop Signature Top-Loader Telecaster will be available from Fender in January, 2010. It will have an exact replica of my neck, and feature pickups custom wound to my specs (see "pick ups"). They sound fantastic. My goal was to have a woody, full bodied sound while retaining the character of a great Telecaster. Jumbo frets, a tall "top hat" toggle for easy switching, and a "T" string tree for easy behind the nut bending are all part of the personality of this guitar - not to mention the easy playability and warm sounds the top-loader bridge brings to the Telecaster table. Additionally, the bridge plate will be flat, without the "lips" originally there for holding the "ash tray" metal cover on older Teles. Personally, I find those lips problematic and a hindrance when trying to pick the low "E" string. I compensate for this on my '59 with a high string altitude at the pickup plate. However, the trade off is high action from the 12th fret up. This "lip-less" plate should make my plectrum life easier. The Campy model comes standard in "white-ish blond" nitrocellulose finish, the exact color of my original guitar, with a white pick guard. Custom color Orange is available. I'm going for orange. All finishes will be applied conservatively since I feel most of the great guitars I've played featured "very light" too "nearly nonexistent" finishes. I believe this allows the true resonant character of the wood to shine through. The neck will be lightly finished for a "fast" playability. The Campilongo Signature Telecaster will be unveiled at the 2010 NAMM show. PICK UPS Β As far as pickups go, I'm really happy with what I came up with for my Campy model. I went through dozens of pick ups and tried to combine the best features of what I liked and requested modifications for what I needed. I think the Campy pick ups are powerful, full-bodied and warm, but retain a classic vintage voice. They will come standard and exclusively on the Campilongo Signature Tele and will not be offered separately". http://www.jimcampilongo.com/

Ωπ... κάτσε... άλλο η στρατευμένη μουσική και άλλο το να τονίζεις μια άποψη που μπορεί να είναι σκανδαλιστική για το ευρύ κοινό, αλλα είναι άποψη. Το πρώτο θέμα είναι απλά μια δουλειά. Υπήρχε πάντα.

Βεβαίως.... http://speech.ilsp.gr/greeklish/greeklishdemo.asp Για το θέμα που ρωτάς δεν έχω άποψη.

Είμαι κάτοχος της Gt-6. Ο λόγος που δεν την άλλαξα όλα αυτά τα χρόνια με κάτι νεότερο είναι ότι δεν την είχα "εξερευνήσει" ολόκληρη. Όταν το έκανα μπορούσα να βγάλω ότι ήχο ήθελα.... Και μάλιστα με ξελάσπωσε για κάμποσα χρόνια γιατι σε όποιο μαγαζί έπαιζα την κάρφωνα πάνω σε διάφορους ενισχυτές και ακουγόμουν πάντα "εγώ" δηλαδή ένα ήχος με όλα τα χαρακτηριστικά μου. Άσχετα που με τα χρόνια κατέληξα να παίζω μόνο με 2 πεταλάκια, αλλά πάντα με τον δικό μου ενισχυτή. Όποια πεταλιέρα και να πάρεις, να έχεις υπ όψην οτι πρέπει να γνωρίζεις ακριβώς τι ήχο θές να βγάλεις και πως θα βγει αυτός, και μετά να γνωρίζεις πολύ καλά την πεταλιέρα σου. Αυτό δεν είναι απλό και οι περισσότεροι δεν το κάνουν.... Δεν φταιει η GT-5-6-8-10 ή η tonelab αν δεν έχεις καλό ήχο. Φταίει ο χρήστης που δεν την χρησιμοποιεί σωστά. Αυτός είναι και ο λόγος που γενικά είναι καλυτερο να ξεκινάς απο πεταλάκια που είναι πιο απλά στη χρήση. Αυτά φυσικά είναι πάντα η δική μου άποψη με την περιορισμένη πείρα μου.

Σιγά... ένα ένα τα πράγματα! ;D Να παίξεις τις 5 θέσεις σε όλες τις τονικότητες όπως είπες, με σκοπό να αποκτήσεις μια εξοικίωση με αυτές. Για licks όμως τα μεγαλύτερα βιβλία είναι οι άνθρωποι που οικοδόμησαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε blues. Δηλαδή να πιάνεις ένα ένα τα κομμάτια των Willie Dixon Muddy Waters Howlin' Wolf B.B King Albert King Freddie King Lightnin Hopkins T-bone Walker Και τα ξεκοκαλίζεις στην κυριολεξία. Μπορείς να ξεκινάς με ένα μόνο μέρος του κομματιού, ή όλο το κομμάτι. Αργότερα μαθαίνεις να ξεχωρίζεις το στυλ του καθενός και τι έκανε ο καθένας και ήταν τόσο διαφοριτικός, και να ενδύεσαι το στυλ κατα βούληση. Τέλος ψάχνεις για προσωπικό στυλ. Αλλα όλα αυτά θέλουν πολύ χρόνο... Προσωπική πάντα γνώμη: Είναι καλό, και στη δική μου αντίληψη σχεδόν απαραίτητο, όταν ασχολείται κάποιος με το blues, να κάνει ένα πέρασμα αρκετού χρόνου απο την ακουστική κιθάρα, και στο μέλλον να κάνει συχνές αναφορές σε αυτήν. Πρέπει να μάθεις και να καταλάβεις πως έπαιζαν οι δημιουργοί του μπλούζ, για να κατανοήσεις σε βάθος τι περιθώρια είχαν στα χέρια τους, και να αποκτήσεις το αισθητικό υπόβαθρο που απαιτείται. Η ηλ.κιθάρα μπήκε στο μπλουζ χαρην ηχητικής ενίσχυσης. Άλλο που επειδή έχει και κάποιες διαφορές απο την ακουστική, τελικά ψιλοάλλαξαν τα πράγματα. Ρίξε και μια ματιά στα αρθρα για τους bluesmen και τα αρθρα του B.B.King που θα βρεις στο link απο εδώ. http://www.noiz.gr/index.php?topic=171758.0 Είναι εξαιρετικά και θα σε βοηθήσουν. Καλή μελέτη

Xρόνια πολλά σε όλους.

Οτιδήποτε βρεις για βοήθημα είναι καλό, αλλα τα blues απο τότε που προτοακούστηκαν σε αυτόν τον κόσμο, μαθαίνονται ακούγοντας άλλους και παίζοντας. Προσπαθείς να παίξεις όπως είπε και ο Trigga οτιδήποτε βρείς απο δίσκους. Συμβουλή: Ξεκίνα χρονολογικά και μελέτα το blues όπως εξελίχθηκε. Μην πας να ξεκινήσεις απο τον SRV... Edit: Έχε υπ όψην ότι παλιά oι μουσικοί του blues στο Δέλτα έπαιζαν σχεδόν αποκλειστικά με ανοιχτά κουρδίσματα. Αυτό ήταν συνηθισμένο και στην country. Εξοικιώσου με τα διαφορετικά κουρδίσματα, και με το slide μέχρι να σου μείνει αυτός ο ήχος στα αυτιά... Μετά όταν θα παιξεις πιο μεταγενέστερα πράγματα, να κοιτάξεις να μην χάσεις την αντήχηση που είχαν τα ανοιχτά κουρδίσματα και την τονική ακρίβεια που απαιτεί το slide. Γιατι τα σωστά bends και το vibrato προέρχονται απο το slide.

Επειδή όπως είπε και ο Bouzoukleri και αυτά λαϊκά είναι, [flash=200,200] και το αγαπημένο μου [flash=200,200]