pipityri

New Years Eve....Ρόδον..

Ε ρε βέργα χρειάζεται. Βέργα!

Με τον κηδεμόνα σου.

Αυτό που λένε οι @fusiongtr και @>PE-LD< είναι σωστό, αλλά, όπως είπε και ο Στράτος, όλα είναι θέμα context και πρόθεσης. Παραθέτω δύο παραδείγματα από το "λάθος". Η φράση στο 0.44-0.46...Τονικότητα F minor, ακόρντο C7(δηλαδή η V7, όπως η E στο κομμάτι του Φώτη). O Charlie Christian παίζει λες και είναι σε F Major (C Mixolydian, με modal όρους). Στο 0.23-0.24, αλλά και αργότερα...Τονικότητα Dm, ακόρντο Α7( πάλι η V). Ο Johnny Mac παίζει A7/#9/13 (A ανοιχτή, GC#F#B#) πριν το κάνει b13 (δηλαδή κάνει το F#, F φυσικό. Context και πρόθεση! Context και πρόθεση!

Φυσικά! Συνήθως με τη μορφή που λες, τύπου Stormy Monday ή με την αντίστοιχη στις επόμενες 4 χορδές. Αναστρέφοντας το συγκεκριμένο ακόρντο, προκύπτουν και άλλες θέσεις, πχ. για A9, αναστρέφω το C#m7b5 και εκτός από C#GBE έχω και EBC#G , GC#EB και BEGC#, για να αναφέρω μόνο μία κατηγορία voicings. Το κάθε ένα από αυτά έχει άλλη νότα στην κορυφή και άλλο μπάσο, μας επιτρέπει μια πιο, ας πούμε, ορχηστρική προσέγγιση.

Λοιπόν, να επεκταθώ πάνω σε κάτι που ανέφερα νωρίτερα-και ρώτησε σχετικά ο @gmoukou .Αρχικά, να πω πως υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα και όλες είναι σωστές και ενδιαφέρουσες. Το οποίο ζήτημα είναι, πως κουλαντρίζουμε ανεπτυγμένη αρμονία(δηλαδή, ακόρντα με προεκτάσεις, αλλοιώσεις κλπ) στην κιθάρα, που εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να παίξουμε, ας πούμε 7φωνα ακόρντα-αλλά και αλλού όταν η οικονομία είναι κάτι επιθυμητό-που συνήθως είναι. Μια προφανής λύση είναι να βρει κανείς βιβλία με voicings κλπ και να μάθει από εκεί-με ζωγραφίτσες κλπ.Μια χαρά. Δεν χρειάζεται να εμβαθύνει παραπέρα-ή μπορεί να το κάνει αργότερα. Πάμε παρακάτω. Κάτι που μαθαίνουν όσοι μελετούν jazz arranging, είναι ακριβώς πως να παράγουν ανεπτυγμένα ακόρντα, δηλαδή 9ης, 11ης και 13ης μόνο με τις 4 φωνές ενός βασικού section πνευστών. Εδώ λοιπον, έχουμε κάποιες βασικές αρχές: -Η 9η εισάγεται σε ένα βασικό 4φωνο voicing (δηλαδή ένα voicing που περιέχει τις 1-3-5-7 του ακόρντου) αντικαθιστώντας την 1η, -Η 11η αντικαθιστώντας την 3-ή την 5η αν είναι αυξημένη, -Η 13η, αντικαθιστώντας την 5η. Έτσι, πχ ένα απλό, 4φωνο G7, στις 4 χορδές από την Ρε προς την Μι, παιγμένο FBDG, μπορεί να πάρει τις εξής μορφές, -FBDA, με 9 αντί για 1, -FCDG, με 11 αντι για 3 -FBEG, με 13 αντί για 5 Φυσικά, μπορούν να συνυπάρξουν περισσότερες προεκτάσεις, πχ -FBEA, με 9 για 1 και 13 για 5 κλπ ..ή ακόμα και αλλοιώσεις των προεκτάσεων αυτών, πχ -FBEbA#, με #9 για 1 και b13 για 5 κλπ, κλπ. Τώρα, προσεχτική ματιά στα voicings που προκύπτουν, αποκαλύπτει πως έχουμε στην πραγματικότητα άλλα γνωστά 4φωνα ακόρντα, τα οποία όταν τα τοποθετούμε πάνω στην συγκεκριμένη τονική, παράγουν ανεπτυγμένη αρμονία. Πχ. το πρώτο παράδειγμα -FBDA, με 9 για 1, στην πραγματικότητα είναι ένα Bm7b5.Άρα, αν κάποιος ξέρει ήδη τις αναστροφές και τα διαφορετικά voicings του Bm7b5, τότε μπορεί ωραιότατα να παίξει άλλες τόσες αναστροφές και voicings για το G9, και, εξάγοντας έναν απλό κανόνα, για κάθε Dom9. Ο κανόνας είναι, στην προκειμένη περίπτωση, -Για ένα ακόρντο Dom9, παίζω ένα m7b5 από την 3η του. Για G9, είναι Bm7b5. Για Α9, είναι C#m7b5.κλπ κλπ. Αυτή η λογική, δίνει χρήσιμα voicings για κάθε ποιότητα ακόρντου και για κάθε προέκταση/αλλοίωση και συνδυασμό τους. Προυποθέτει, φυσικά, να ξέρει κανείς αναστροφές και voicings για τα βασικά 4φωνα ακόρντα. Αν δεν ξέρει, να μάθει.

Στην περίπτωση αυτή, αναλύεις το κάθε grip που μαθαίνεις σε σχέση με την τονική-είτε αυτή υπάρχει είτε όχι. Και το κάνεις είτε από την χαμηλότερη νότα του voicing είτε από την ψηλότερη. Λες, δηλαδή...για το συγκεκριμένο voicing του D7/b9/#11/13.. χτίζεται πάνω στην b5 ή κάτω από την 13. Κι έτσι το μεταφέρεις και σε άλλες τονικότητες.

Εννοείται. Όπως και οι κατοπινοί. Ο Sco παίζει το ίδιο ακόρντο μόνο με δύο νότες(Β-Α#, σε απόσταση 7ης). O Frisell από την άλλη, FA#BG, με το ημιτόνιο εσωτερικά. Όρεξη να΄χουμε να ψάχνουμε.

Άλλες εποχές, άλλα ήθη.

Θα προσπαθήσω να ανεβάσω κάτι σχετικό το βράδυ.

Θα πρέπει να εξάγεις κάποιον κανόνα για κάθε περίσταση, του τύπου...για να έχω το τάδε ακόρντο, παίζω το δείνα voicing που απέχει το χ διάστημα από την τονική. Ακούγεται σαν rocket science, αλλά με μικρά βήματα, εστιασμένα σε ήχους που σου αρέσουν, βγαίνει άκρη.

Roots are for sissies. Πέραν της πλάκας, εξαρτάται από το context. Δηλαδή, σε μπάντα που υπάρχει μπάσο-ή υπάρχουν ισχυρά συμφραζόμενα- δεν χρειάζεται. Ακόμα και σε σόλο κιθάρα, συχνά δεν είναι απαραίτητο. Εξάλλου, όπως ανέφερα και νωρίτερα, είναι πιο εύκολο/χρήσιμο να βρεθούνε πολλές και ενδιαφέρουσες αναστροφές αν κάποιος αφήσει την τονική κατά μέρος και δουλέψει με το upper structure.

Συμφωνώ. Θεωρώ πως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων-ειδικά όταν υπάρχει άλλο αρμονικό όργανο ή section(πχ. πνευστά)-μιλάμε για 2,3,4φωνα voicings τα οποία όμως χρησιμοποιούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να δίνεται ανεπτυγμένη αρμονία( 5,6,7φωνου επιπέδου) όταν αυτό είναι επιθυμητό.

Έχεις απόλυτο δίκιο. Απλά βολεύει να σκέφτεσαι ένα πράγμα σαν upper structure το οποίο αλλάζει όνομα κλπ ανάλογα σε τι τονική το βάζεις. Τότε το spelling οφείλει να είναι σωστό-όπως είπες.

Όχι, το spelling γίνεται με βάση το upper structure. Για σκάλες, εξαρτάται. Πρώτη μου επιλογή, hw diminshed από την τονική του εκάστοτε dom7 ακόρντου.

Φυσικά, νομίζω πως φαίνεται από το spelling.

Ορίστε κάτι ακόμα-τροφή για σκέψη και πειραματισμό... Αν αφήσουμε έξω την τονική Ab, ακόρντο Ab7/#9 μπορούμε να το δούμε σαν B/C. Αυτό μπορεί να μας δώσει voicings όπως CD#F#B ή CF#BD# (στις 4 χορδές από την Ρε προς την Μι). Το B/C μπορούμε να το δούμε σαν αυτόνομη κατασκευή και να βρούμε τις αναστροφές του, για παράδειγμα (στις ίδιες χορδες με πριν) D#BCF# F#CD#B BD#F#C CF#BD# ...οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για Ab7/#9 και για D7/13b9 (αλλά και για F7 και για B7, καθώς και για πολλά άλλα).

Επισυνάπτω κάτι που ίσως το βρεις χρήσιμο. Πρόκειται για voicings του ζεύγους A7/Eb7-απόσταση τρίτονου-με ανάλυση των προεκτάσεων για κάθε τονική.Είναι δηλαδή τα ίδια grips, με τονική A και Eb. A7-Eb7 voicings.pdf

Η II-V φρασεολογία ήταν η ραχοκοκαλιά του vocabulary εκείνη την περίοδο. Η σκέψη με chord scales κλπ ήρθε μετά. Αυτό εξηγεί και γιατί συχνά θα βρεις πάνω στο V άλυτο το 7-αντί για το b7-πολύ συχνά στον Pat Martino, Benson κλπ.Εννοώ, πάνω στο D7, το Ebm7-Ab7 κλπ.

Και αυτό, προσωπική προτίμηση. Εγώ, ας πούμε, σπάνια παίζω μπαρέ. Σπανιότατα.

Στην πραγματικότητα, οι προεκτάσεις δεν είναι προυπόθεση. Ο Coltrane, χρησιμοποιούσε τις συγκεκριμένες αντικαταστάσεις-μαζί με το σχετικό IIm7-χωρίς κατ΄ανάγκη να αλλοιώνει τις προεκτάσεις. Για παράδειγμα, πάνω στο D7 που λύνεται σε GMaj7, παίζει Cm7-F7 ή/και Ebm7-Ab7 ή/και F#m7-B7.

Νομίζω πως πρόκειται για προσωπική προτίμηση του Baker. Προσωπικά, δεν μου αρέσει το συγκεκριμένο voicing, μου φαίνεται κάπως βαρύ-μάλλον λόγω της 5ης ανάμεσα στο μπάσο και την επόμενη χορδή. Τι είμαστε, κύριε, να παίζουμε 5ες, τίποτα metalades?

Συγκινούμαι, από την συγκεκριμένη σελίδα έμαθα τα πρώτα "jazz" ακόρντα μου. Μάλιστα το συγκεκριμένο το είχα χρησιμοποιήσει και σε ένα κομμάτι μου. Στην Jazz αρμονία, τα ακόρντα 7ης(Dom7) που απέχουν τρίτονο, είναι το ίδιο ακόρντο, λίγο πολύ. Για παράδειγμα, το D7 και το Ab7 χρησιμοποιούνται το ένα στη θέση του άλλου, αν για παράδειγμα έχεις D7-GMaj7, μπορεί να γίνει Ab7-Gmaj7 κλπ. Επιπλέον, όπως ήδη είπες, voicings του ενός είναι ταυτόχρονα και voicings του άλλου.

Κεκτημένη ταχύτητα, boss. C half/whole diminished: C-Db-Eb-E-F#-G-A-Bb (συμμετρική, εναλλαγή ημιτονίου/τόνου. Αντίστοιχα και από G. G alt: G-Ab-Bb-Cb-Db-Eb-F (ο 7ος τρόπος της Ab Melodic Minor).

...ναι, γιατί εσύ δεν μπορείς...Άσε με ρε απογευματιάτικα...