pipityri

Το παρασκήνιο πίσω από αυτό είναι ιδιαιτέρως λυπηρό. Ο Jaco εκείνη την περίοδο ήταν άστεγος-ζούσε σε ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ και ζητιάνευε. Η παραγωγή του έκλεισε ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο για τρεις μέρες πριν τα γυρίσματα, ώστε να κάνει μπάνιο και να σιγουρέψουν πως θα έμενε νηφάλιος. Τον βλέπεις να παίζει και είναι τόσο, μα τόσο απίστευτος. Θυμάμαι ξεκάθαρα την πρώτη φορά που το είδα-ήταν και η πρώτη ή δεύτερη φορά που έβλεπα και άκουγα τον Scofield. Δεν ξεχνιούνται αυτά.

Στην πρόσφατη κουβέντα με αφορμή το ντουέτο Mac/Meola ανέφερα το cd/dvd από το live των Mac/de Lucia στο Montreaux το 1987. Εδώ είναι μια μικρή γεύση. Εκπληκτική εκτέλεση του Spain, με αμφότερους στα ντουζένια τους και με τρελά κέφια.

Δεν το ήξερα αυτό, αν και δεν εκπλήσσομαι. Προσωπικά, προτιμώ όταν Paco και Mac παίζουν οι δυο τους. Πριν μερικά χρόνια έβγαλε ο Mac ένα cd/dvd από το live τους στο Montreaux το 1987, το οποίο είναι απίστευτο. Απίστευτο....

Ντάξει, τα περί αμπαλοσύνης είναι δικά σου. Επιπλέον, δεν μίλησα για θέματα μίξης-δεν κατέχω-αλλά για θέματα ενορχήστρωσης. Και, πέραν της πλάκας, αν θέλεις να στήνεις τα κομμάτια όπως το κάνεις-που, φαντάζομαι αυτό θέλεις και όντως έχουν μια συγκεκριμένη ταυτότητα "δικιά σου"-θεωρώ πως θα πρέπει να κοιτάξεις λίγο το θέμα της διαφοροποίησης μελωδίας-συνοδείας(δηλαδή των αρπισμών) ως προς το ηχόχρωμα: υπάρχουν πολλά πράγματα με παρόμοιο ήχο, στριμωγμένα σε μικρό χώρο, που διεκδικούν την προσοχή του ακροατή. Αν οι αρπισμοί ήταν, ξέρω γω, στην ακουστική ή αν τα θέματα τα έπαιζε κλαρίνο, θα υπήρχε αρκετή διαφοροποίηση ώστε να βγαίνει η μελωδία μπροστά χωρίς δυσκολία. Και κάτι ακόμα-αυτό που έχει σημασία είναι πρωτίστως το θέμα, η μελωδία. Εχεις μια τάση να τους βγάζεις πολύ μπροστά, λες και είναι κάτι πολύ σημαντικό-δεν είναι, είναι δευτερεύον στοιχείο, συνοδευτικό. Βέβαια, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, τίθεται το ζήτημα του προσωπικού οράματος, της "καλλιτεχνικής άποψης" που είπε και ο φίλος τις προάλλες. Επ΄αυτού δεν έχω κάτι να πω, αλλά το σχόλιο σου για μία από τις μεταγενέστερες εκδοχές του κομματιού σε σχέση με το πιάνο που "ήταν δυνατό στην μίξη", με κάνει να πιστεύω πως μάλλον ακούμε τα πράγματα πολύ, πολύ διαφορετικά. Εκείνο που δεν είναι θέμα άποψης είναι το ότι τα τύμπανα πρέπει να παίζουν στο μέτρο που είναι το κομμάτι. Ναι, θα μου πεις, αλλά τι γίνεται αν θέλω να το κάνω επίτηδες, δεν μπορώ να έχω, ξέρω γω, πολλυρυθμίες κλπ κλπ. Φυσικά, φτάνει να γίνεται με πρόθεση και να επικουρείται και από άλλα στοιχεία στο τεμάχιο, ώστε να μην ακούγεται σαν λάθος. Και, εν πάση περιπτώσει, μιλάμε για ροκ μπαλάντα και έχουμε μια γενική εικόνα για το τι περιμένουμε να ακούσουμε και τι όχι.

Ένα πολύ αστείο-και ενδεικτικό- περιστατικό είχε περιγράψει ο Meola.Κατά την διάρκεια των προβών, ο Mac ήταν τελείως κάθετος στη χρήση guitar synth στο project-ένας τομέας στον οποίο και δύο έχουν έργο να δείξουν-και είχε κάνει ξεκάθαρο, σε όλους τους τόνους, πως το τρίο θα έπαιζε εξ΄ολοκλήρου ακουστικά. Έρχεται η ώρα του πρώτου live και σκάει ο Mac με όλο το σύστημα-Photon synth κλπ. Κάγκελο, ο άλλος. Τέτοια ωραία....

Το είχαν πει και σε συνεντεύξεις, εκείνη την εποχή. Τεράστια egos, αντιλαμβάνεσαι.

Πολύ ωραία εκτέλεση-από εκείνη την παράξενη reunion περιοδεία. Δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά μεταξύ τους αυτοί οι δύο, κάτι απολύτως εμφανές όταν έπαιξαν στον Λυκαβηττό. Ήμουν μπροστά στη σκηνή-με το κασετοφωνάκι δίπλα στα πόδια του Mac-και η ένταση ανάμεσα τους ήταν πολύ έντονη. Το παίξιμο, βέβαια, ήταν καταπληκτικό-ειδικά του Mac και του Paco. Το φλαμένκο είναι από τις μεγάλες αγάπες του Mac, από τότε που ήταν πιτσιρίκι. Έχει μιλήσει πολλές φορές για το πόσο τον σημάδεψε όταν άκουσε μια άλλη του μεγάλη αγάπη, τον Miles, να κάνει το Sketches Of Spain. Και, σίγουρα , η σχέση του με τον Paco, με τον οποίο υπήρξαν στενοί φίλοι, τον επηρέασε. Φυσικά, όπως και με την άλλη του μεγάλη αγάπη και επιρροή, την Ινδική μουσική, χρησιμοποιεί όλα τα στοιχεία με τους δικούς όρους.

Διαμαντάκι. Ότι είπε και ο @gmoukou .

Είσαι σίγουρος πως σιγοτραγουδούσες αυτήν την μελωδία και όχι το Desafinado?

Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο. Πιο συγκεκριμένα, το νέο limited edition μοντέλο, Photis' Guitar Arpeegio De-Emphasizer. Χαμός στο NAMM. ΧΑΜΟΣ.

Νομίζω πως όλα θα λυθούν με τη χρήση του κατάλληλου εφέ, την κατάλληλη στιγμή. Φυσικά μιλάω για το Arpeggio De-Emphasizer. Είναι λίγο ακριβό, αλλά χαλάλι, θα τσοντάρουμε κι εμείς.

Λατρεμένος. Κάποιοι από τους δίσκους του είναι ανάμεσα στους πιο αγαπημένους μου ever. Ευτυχώς πρόλαβα να τον δω live. One of a kind.

Μια χαρά παίζεις, με ευαισθησία και όμορφες ιδέες. Απλά, πρέπει να βρεις τους χώρους σου σε ένα σύνολο, πράγμα που μάλλον προυποθέτει να παίζεις λιγότερα αλλά πιο σίγουρα. Θα μου πεις..."μ΄αφήνει ο άλλος ο πορωμένος που πρέπει ντε και καλά να γράψει 42 layers με κιθάρες που κάνουν αρπισμούς...?.." και θα' χεις και δίκιο.

Αν και επί της ουσίας συμφωνώ-φυσικά και μιλάω, τελικά, μέσα από την δική μου οπτική-νομίζω πως κάπου με έχεις παρεξηγήσει. Δεν έχω πρόβλημα με "άλλες" φόρμες κλπ και σε καμιά περίπτωση-και για κανέναν λόγο-δεν θα διατυπώσω δημόσια κριτική για την "καλλιτεχνική άποψη" κάποιου. Όπως έχω ξαναπεί, ακούω πολλές φορές τα κομμάτια που προτίθεμαι να σχολιάσω και ένας λόγος που το κάνω αυτό είναι ακριβώς για να βγάλω από την μέση το "μου αρέσει-δεν μου αρέσει". Αλίμονο, δεν μπορώ να ισχυριστώ πως το πετυχαίνω πάντα ή 100%, αλλά στον βαθμό που το πετυχαίνω καταθέτω μία άποψη που μπορεί να είναι χρήσιμη για όποιον ενδιαφέρεται. Και στο διαταύτα, θεωρώ πως το συγκεκριμένο κομμάτι δεν έχει ενορχηστρωθεί όπως θα έπρεπε ώστε να αναδειχθεί ως δημιούργημα των συγκεκριμένων φίλων-όχι δικό μου. Και αναγνωρίζω-ως παθών πρωτίστως- πως συχνά κάνουμε τα πράγματα με έναν τρόπο, όχι από "καλλιτεχνική άποψη" αλλά από συνήθεια.

Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες ήταν ερασιτέχνες. Δεν το΄πα εγώ, ο Satie το΄πε. Σχετικά με το θέμα της προσδοκίας...επειδή είσαι αισθηματίας και διαβασμένος, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ, με το εξής παράδειγμα. Αυτή είναι η πρώτη παράγραφος του Οργισμένου Βαλκάνιου: Ήρθε και στάθηκε πάνω απ΄την αστραφτερή Machules. Με νωχελικές κινήσεις πέρασε στα χέρια του ένα ζευγάρι μαύρα γάντια κεντημένα όλο μ΄ασημόκαρφα. Μετά φόρεσε τα γυαλιά του....Κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι. -Δεν καταλαβαίνω κανέναν, μουρμούρισε μέσ΄απ΄τα δόντια του και σήκωσε αργά το πόδι του, το ζύγισε και το τίναξε με δύναμη πάνω στο πεντάλ καθώς τα γαντοφορεμένα χέρια του πέταξαν και άρπαξαν το στριφτοκέρατο τιμόνι. Μαρσάρισε σκληρά ώσπου ένα σύννεφο σκόνης ξεσηκώθηκε και τον τύλιξε. Μετά, πάντα χωρίς να βιάζεται, καβάλησε τη μοτοσυκλέτα. Κοίταξε δεξιά, αριστερά, κι ύστερα σφίγγοντας τη Machules μες στα σκέλια του, έδωσε όλο το γκάζι κι αναδύθηκε μέσα απ΄το γαλανό σύννεφο της εξάτμισης σαν μαύρος άγγελος εκδικητής, ιππεύοντας τα εκατόν είκοσι βρυχώμενα μίλια της και χάθηκε στην άσφαλτο, χαράζοντας μιαν ασημένια λάμψη μες στ΄απομεσήμερο. Κι αυτή είναι η τελευταία: Φόρεσε τα γυαλιά του και κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι. Η Τερέζα τον αγκάλιασε σφιχτά απ΄τη μέση και κόλλησε πάνω του.Η μηχανή έτρεμε ολόκληρη και της έφερνε ένα γλυκό μούδιασμα σ΄όλο της το κορμί. -Εντάξει? της φώναξε. Η Τερέζα σφίχτηκε κι άλλο πάνω του. -Δρόμο, ξαναφώναξε και μαρσάρισε σκληρά ώσπου ένα σύννεφο σκόνης ξεσηκώθηκε και τον τύλιξε. Κοίταξε δεξιά, αριστερά, κι ύστερα σφίγγοντας τη Machules μες στα σκέλια του, έδωσε όλο το γκάζι κι αναδύθηκε μέσα απ΄το γαλανό σύννεφο της εξάτμισης σαν μαύρος άγγελος εκδικητής, ιππεύοντας τα εκατόν είκοσι βρυχώμενα μίλια της και χάθηκε στην άσφαλτο, χαράζοντας μιαν ασημένια λάμψη μες στ΄απομεσήμερο... Ελπίζω να έγινα σαφής.

Είναι μεγάλη κουβέντα, που αν την κάναμε θα καταλήγαμε στο ότι-πέρα από κάθε αμφιβολία-έχω δίκιο κι έχεις άδικο. Ο μόνος λόγος που το δηλώνω εδώ ευθαρσώς είναι γιατί αν κάποια στιγμή ξεπεράσεις κάποιες εμμονές που έχεις και, έστω για πλάκα, κάνεις κάτι διαφορετικό, θα εκπλαγείς τόσο με το αποτέλεσμα-και απλά θέλω να μπορώ να κάνω παράθεση αυτό και να σου πω...εγώ στα'λεγα.

Θα μπορούσα να πω διάφορα, αλλά σχετίζονται με αυτά που αποκαλείς "λεπτομέρειες", και με τα οποία-όπως λες-δεν ασχολείσαι. Πράγμα οξύμωρο, γιατί οι ενορχηστρώσεις σου έχουν πολλές τέτοιες "λεπτομέρειες" , τις οποίες, όμως, τις χειρίζεσαι εσφαλμένα και χωρίς καμία αίσθηση οικονομίας. Με απλά λόγια, έχεις παίξει όλα σου τα χαρτιά πριν το κομμάτι(και αυτό και άλλα) φτάσει στην μέση. Αυτό καταστρέφει οποιαδήποτε προσδοκία-η προσδοκία για ένα πράγμα δημιουργείται από την έλλειψη του. Αυτό, καμία μίξη δεν θα στο διορθώσει. Οκ, ξέρω. Λεπτομέρειες. Ενα δύο πράγματα, -Ο Νίκος θα πρέπει να σκεφτεί πάνω στο θέμα " παίζω πιάνο σε μπάντα". Πολλές ωραίες ιδέες, αλλά σκόρπιες και πλαδαρά τοποθετημένες εδώ κι εκεί. Επιπλέον, εσύ θα πρέπει να σκεφτείς πάνω στο θέμα " δίνω χώρο στο πιάνο". -Θέλει θράσος-και μια κάποια άγνοια κινδύνου- ώστε να κάνεις σόλο μετά τον Γιώργο- ο οποίος σκίζει, φυσικά-αλλά εδώ όντως στάθηκες στο ύψος των περιστάσεων. Το σόλο στο τέλος είναι πολύ ωραία κορύφωση και μπράβο. Πάει στράφι όμως, ακριβώς λόγω των χειρισμών σου νωρίτερα. -Όλα τα παραπάνω μπορείς να τα αγνοήσεις και να πορευτείς όπως συνηθίζεις.Αλλά, ρε φίλε, τα γαμημένα τα τύμπανα στο βασικό θέμα παίζουν 4/4 ενώ το θέμα είναι 12/8. Το ίδιο κάνατε και σε ένα πρόσφατο με τον άλλο Γιώργο, κανείς δεν το ανέφερε και αυτό είναι ο λόγος που το κάνω τώρα. Μας βλέπουν και μικρά παιδιά. -Το κομμάτι, σαν σύνθεση, είναι όντως πολύ ωραίο. Μπράβο Νίκο.

Μου θυμίζουν και λίγο Jarrett, εποχής Koln Concert.

Ναι, ηχάρα-φυσικά. Θυμάσαι τι είχε πει....I'm like Eric Johnson, a tone player... Που βρήκες το σχόλιο? Εχω ένα βιβλίο με κομμάτια από T.T. αλλά δεν το έχει μέσα.

Θα΄θελα.

Ωραίος. Θα μπορούσα να ακούω τις "απλωτές" σου για άλλο τόσο. Και ύστερα λίγο ακόμα.

Το πρωτοάκουσα σε μια κασέτα που μου είχε γράψει ο Στράτος, εξακολουθεί να είναι μάλλον το αγαπημένο μου σόλο από Henderson. Υποδειγματικό χτίσιμο, motivic development για ενήλικες, blues φραζάρισμα πάνω σε αρμονία από άλλο ανέκδοτο, timing εύπλαστο σαν πλαστελίνη. Σίγουρα, το κομμάτι από Tribal Tech που θα είχε μια θέση στο mix tape του ερημονησίου.

Ακριβώς την ημέρα που γεννήθηκα...