pipityri

Ωραίος. Μπράβο και για το transcription.

Από το ίδιο live με το Solar που έβαλε ο @fusiongtr. Για την ακρίβεια, η αρχή της βραδιάς. Οταν ξεκινάνε έτσι...

Θυμάμαι ξεκάθαρα μια εποχή που νόμιζα πως έπαιζα το Solar και ένα βράδυ είδα αυτό, σε βιντεοκασέτα, και κατάλαβα ότι δεν έπαιζα το Solar. Ολο το live είναι απίστευτο.

No mercy. No tsipa.

Ρε συ Νίκο, όποτε καταφέρνω να ακούσω κάποιο από τα κομμάτια σου-γιατί συχνά λόγω δουλειάς κλπ δεν τα καταφέρνω-σιχτηρίζω για αυτά που δεν έχω ακούσει και τρέχω να κάνω κατσάπ. Και αν, μερικές φορές, μελωδικά μπορεί να μην είναι ακριβώς του γούστου μου, πάντα πρόκειται για δουλειές τρομερά προσεγμένες και συνεπείς. Το συγκεκριμένο κομμάτι με άγγιξε βαθιά, την άκουσα με τα θέματα-κανονικότατα. Είναι, φυσικά, εξαιρετικά στημένο, υποδειγματικά ενορχηστρωμένο, μιλάμε για σεμινάριο. Σαν ύστατο κοπλιμάν, το layering στις ρυθμικές στην αρχή μου θύμισε Marr. Μου άρεσε όμως που αυτό δεν έγινε κυρίαρχο στοιχείο αλλά πήγε αλλού στην πορεία του κομματιού-κι αυτό μάλλον είναι ακόμα πιο ύστατο κοπλιμάν. Μπράβο και ξαναμπράβο.

Αυτό.

Οποιδήποτε σόλο του Latimer θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου σε οποιοδήποτε κομμάτι των DT. Και αντιστρόφως.

Θα είχε ενδιαφέρον να είχαμε κάποιο παράδειγμα από την ευρύτερη ποπ φιλολογία όπου συμβαίνει αυτό.

Ελπίζω να τον έστειλες σπίτι να γράψει 100 φορές "Δεν ζωγραφίζουμε μουστάκια στην Μόνα Λίζα".

Ok, me go first. Dreams. Ο βασικός κύκλος του κομματιού έχει ως εξής: - 8 μέτρα εισαγωγή. - 16 μέτρα verse - 12 μέτρα pre-chorus - 16 μέτρα chorus - 8 μέτρα guitar solo Εισαγωγή: μπάσο και διακριτικό Rhods παίζουν τη βασική αρμονία, κιθάρα ηλεκτρική παίζει μικρές φράσεις που στην πορεία-και σε παραλλαγές-θα γίνουν αντίστιξη στην φωνή. Η αρμονία είναι F-G, ένα μέτρο το καθένα και παραμένει ίδια για όλα τα υπόλοιπα μέρη μέχρι και το chorus. Verse: μπάσο, Rhodes και τύμπανα συνεχίζουν όπως πριν. Το τετράστιχο χωρίζεται σε 2 δίστιχα, το καθένα από 8 μέτρα. Οι 3 πρώτοι στίχοι ξεκινούν στο δεύτερο beat του μέτρου-ασθενές-ο τελευταίος στο πρώτο-ισχυρό. Αυτό, αγαπητοί μου φίλοι, σημαίνει ΕΜΦΑΣΗ.Listen carefully λέει η Stevie σε εκείνο το σημείο. Και το εννοεί. Τα τύμπανα τονίζουν διακριτικά την αρχή κάθε δίστιχου, ανά 8 μέτρα, με crash στο πρώτο beat. Pre-chorus: Τα τύμπανα αλλάζουν με τρόπο που δεν μπορώ να καταλάβω...παίζει ταμπούρο μαζί με βαθύ? Δεν ξέρω, ας μας πει κάνας ντράμερ. Η αρμονία ίδια, η κιθάρα παίζει για πρώτη φορά αρπισμούς με ξεκάθαρο ρυθμό. Προστίθονται νέα layers, κάτι σαν vibes δεξιά και backing vocals που τραγουδούν αντιστικτικά.Εχουμε ξεκάθαρα ένα νέο μέρος στο κομμάτι, που οδηγεί στο... Chorus: Πρώτη φορά απολύτως ξεκάθαρο και εμφατικό downbeat από την φωνή...Thunder only happens...στα αριστερά μπαίνει ακουστική strumming, κάτι σαν organ παίζει ακόρντα και μια χαρακτηριστική φράση μέτα το τέλος κάθε στίχου. Η φωνή εναρμονίζεται από backing vocals. Τα τύμπανα μαρκάρουν με breaks και crash κάθε 4μετρο-και όχι 8μετρο όπως πριν.Η αρμονία, το μπάσο και το Rhodes, όπως πριν. Guitar solo: Το texture ξαναγυρνάει σε αυτό της εισαγωγής.Η κιθάρα παίζει 2 4μετρες φράσεις.Η πρώτη σε F G G F , η δεύτερη σε Am G G F. Εχουμε δηλαδή αλλαγή αρμονικού ρυθμού και ένα νέο ακόρντο. Το μπάσο αλλάζει οκτάβα και για πρώτη φορά βάζει κάποια από τα ακόρντα σε άρσεις. Το κομμάτι από κει πέρα, επαναλαμβάνει λίγο πολύ τα ίδια, απαραίτητο στοιχείο για μια "εύπεπτη επιτυχία" που είπε και ο Δημήτρης. Συμπερασματικά λοιπόν, κάθε μέρος μαρκάρεται με την προσθήκη στοιχείων, με διαφορετική χρήση των ισχυρών και ασθενών σημείων του μέτρου, πάντα με ξεκάθαρη στόχευση προς την κορύφωση, δηλαδή το chorus. Μια παρατήρηση για τους φίλους κιθαρίστες...αν παίξετε την μελωδία της φωνής στο verse στην κιθάρα και καταφέρετε να την φραζάρετε όπως η Stevie-είναι κάπως behind the beat- το αποτέλεσμα θα θυμίζει πολύ Larry Carlton. Αξίζει μια προσπάθεια.

Ωραίος. Εχει κι ένα παλιό κλιπάκι από την εποχή με τον Παπάζογλου-με Καπηλίδη κλπ-το οποίο είναι απίστευτο.

Θα είναι ωραία να μιλάτε και για τα στοιχεία που θεωρείτε πως παίζουν ρόλο στην διαμόρφωση του κάθε κομματιού-συνθετικά, ενορχηστρωτικά κλπ. Ετσι θα έχουμε διάφορες ιδέες μαζεμένες σε ένα μέρος, να μπορεί να ανατρέξει κάποιος όποτε χρειάζεται.

Οχι και στα δύο.

Η κουβέντα αφορά το πως μπορούν να ελέγχονται οι διάφορες παράμετροι ώστε να δίνουν μορφή , να υπογραμμίζουν τα μέρη, να μετατρέπουν μια γραμμική αλληλουχία γεγονότων σε κάτι τρισδιάτατο.Ειδικότερα, με σταθερή την μία παράμετρο που συχνά χρησιμοποιούμε για να διαμορφώνουμε τα διάφορα μέρη, δηλαδή την αρμονία, τι γίνεται με τα υπόλοιπα στοιχεία που συχνά δεν τους δίνεται η πρέπουσα σημασία.Πιο ειδικότερα, στο context ενός τραγουδιού που θεωρώ υποδειγματικό ως προς τα παραπάνω, συμφωνώ με τον @Superfunk, πρόκειται για άλλη πίστα. Δεν συμφωνώ με αυτό που λέει ο @fusiongtr, ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά στα instrumental.Ακόμα πιο ειδικότερα, η σκέψη πάνω σε τέτοια ζητήματα θα βοηθήσει πάρα πολύ πολλούς αγαπημένους συνφορουμίτες των οποίων οι προσπάθειες συχνά βαλτώνουν-και αδικούνται-από την απουσία της.

Με αφορμή την κουβέντα που είχαμε νωρίτερα σχετικά με το κομμάτι του @gkourmoul1. Dreams, Fleetwood Mac. Εξαιρετικά πετυχημένο εμπορικά κομμάτι, από ένα θρυλικό LP. Δύο ακόρντα, ίδιος αρμονικός ρυθμός-με εξαίρεση το σημείο μετά το πρώτο chorus όπου έχουμε ένα ακόρντο ακόμα, στο σόλο της κιθάρας. Κατά τ'άλλα, τρία απολύτως διακριτά μέρη-verse, pre chorus, chorus-ενώ ένα από τα βασικά συστατικά, η αρμονία, παραμένει ίδιο. Τι αλλάζει? Στη μελωδία, στον ρυθμό, στην ενορχήστρωση? Τι όργανα παίζουν και πότε? Σε πιο beat μπαίνει η φωνή στα διάφορα μέρη του κομματιού? Τροφή για σκέψη.

Ξεκάθαρη δομή δεν σημαίνει απλά διαδοχική παράθεση μερών. Μιλώντας με όρους γλώσσας, αυτό δεν είναι μυθιστόρημα ή ποίημα, είναι λίστα για ψώνια. Ισως δεν το αντιλαμβάνεσαι 100% , αλλά το ότι ακολούθησες εδώ μια συγκεκριμένη στρατηγική, σε οδήγησε-έστω ενστικτωδώς-να χρησιμοποιήσεις σημεία στίξης που υπογραμμίζουν τα διάφορα συστστικά του κομματιού και το αναβαθμίζουν συνολικά ώστε-τουλάχιστον μια κατηγορία ακροατών με, ίσως, πιο απαιτητικές απαιτήσεις-να το θεωρούν όντως πολύ ωραίο κομμάτι. Φυσικά, ο καθένας πορεύεται με τον τρόπο του-ο οποίος συχνά είναι μια διαδοχή από λάθη που ίσως κάποια στιγμή οδηγήσουν στο μονοπάτι που έπρεπε εξαρχής να είχε πάρει, αλλά ίσως και όχι-εντούτοις θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί αυτό το κομμάτι υπερέχει θεαματικά όλων των προηγούμενων και στη συνέχεια να το χρησιμοποιήσεις σαν μοντέλο. Θεωρώ πως είναι αυτονόητο, όλα τα παραπάνω τα λέω απολύτως καλοπροαίρετα και αφού έχω ακούσει και αυτό και τα προηγούμενα πολλές φορές.

Πάρα πολύ ωραίο. Για να πω την αλήθεια, είναι το πρώτο από τα διάφορα που έχεις ανεβάσει που μπορώ να αντιλειφθώ ως κομμάτι, με αρχή, μέση και τέλος. Ωραίο κατανοητό θέμα, εκπληκτικό το εύρημα με τις οκτάβες στα σημεία που συμβαίνει και πολύ ωραίο σόλο, με αίσθηση μέτρου και story telling στήσιμο, κάτι που γενικά μου έχει λήψει από τα άλλα που έχω ακούσει-συνήθως μου δίνεις την εντύπωση πως παίζεις για περισσότερη ώρα από όση μπορείς/χρειάζεται. Θεωρώ πως εδώ έχουμε ένα διαμαντάκι που του αξίζει όμως λίγο καλύτερη μεταχείρηση στην μίξη και την ενορχήστρωση. Μπράβο !

Μια μικρή γεύση, πλάνα από διάφορες πρόβες και ένα μικρό τμήμα της μουσικής.

Ντάξει....

Παίζεις φα# στο κατέβασμα. Πρέπει να είναι φα.

Ευχαριστώ @cigaret13 @gkourmoul1 για την ακρόαση και τα σχόλια. Προκειμένου να μην δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις, να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ το μουσικό μέρος του έργου, απολύτως αυτόνομο και πλήρες, έχει δηλαδή όλα εκείνα τα στοιχεία που το καθιστούν ικανό για ακρόαση, χωρίς παραπέρα συσχετισμούς. Δεν θα το μοιραζόμουν εδώ, διαφορετικά. Θεωρώ επίσης ενδιαφέρον το ότι η χορογραφία ήταν ήδη έτοιμη όταν μου ζητήθηκε να γράψω την μουσική, καθώς και το ότι έγραψα την μουσική χωρίς να δω τα clips από τις πρόβες. Δεν κρύβω πως αμφότεροι σχεδόν σκιαχτήκαμε όταν διαπιστώσαμε πως το αποτέλεσμα ήταν εξωπραγματικά in sync, και σε επίπεδο macro-είσοδοι/έξοδοι διαφορετικών ομάδων-και σε επίπεδο micro-κίνηση των χορευτών σε απόλυτο συγχρονισμό με ηχητικά cues. Μιλάμε, δηλαδή, για κοινή αισθητική, κοινή αντίληψη πάνω στη φόρμα, στην σχέση ανάμεσα σε κίνηση/ακινησία, ήχο/σιωπή κλπ. Μιλάμε επίσης-αν και γνωριζόμαστε από το 1979-και για απίστευτη τύχη.... Όπως και να΄χει, σήμερα παρακολούθησα μία ακόμα πρόβα. Μια και το ανέφερε ο Γιώργος, η χορογραφία εξακολουθεί να δουλεύεται αρχικά χωρίς την μουσική και είναι πραγματικά εντυπωσιακό να παρακολουθείς ένα σύνολο μονάδων να αρχίζει σταδιακά να συμπεριφέρεται σαν ένας και μόνο οργανισμός, ακολουθώντας έναν ενιαίο εσωτερικό μετρονόμο. Απλά, απίστευτο. Συγκινητικό επίσης να βλέπεις όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους να δουλεύουν , να τα δίνουν όλα-όλα όμως-ουσιαστικά για το γαμώτο του πράγματος. Ελπιδοφόρο από τη μία, από την άλλη, αναλογιζόμενοι πόσοι τελικά θα καταφέρουν να δουλέψουν, σε πιάνει μια στεναχώρια...Αν και, προσωπικά, κρατάω την ελπίδα.

Να' σαι καλά, Λουκά. Να σου πω την αλήθεια, κι εγώ κατάλαβα τι ακριβώς έκανα, όταν το είδα στη σκηνή.

Δύο μέρες. Στο τέλος της δεύτερης, λίγο πριν τελειώσω, Blue Screen Of Death-μιλήσαμε εδώ γι΄αυτό. Ύστερα το ξαναέκανα από την αρχή, σε μία μέρα. Μιλάμε, φυσικά, για μία μέρα/όλη μέρα. Ναι...

Στην πραγματικότητα, τα μέρη που εντόπισες αντιστοιχούν σε διαφορετικές ομάδες χορευτών. Η ηχογράφηση έγινε εκεί που γίνεται πάντα, στο σπίτι μου. Όλα έχουν παιχτεί από μένα-υπάρχουν δύο κανάλια κιθάρας με extended techniques, 5-6 κανάλια με ebow, όλοι οι υπόλοιποι ήχοι είναι παιγμένοι με το guitar synth ( διάφορα samples), εκτός των φωνών-αυτός είμαι εγώ. Η χρήση όλων των ήχων-κρουστών ή μη- έχει να κάνει με την δημιουργία συγκεκριμένων υφών και δεν είναι ρυθμική, καθώς, όπως είπα και πιο πάνω, υπήρχε ρητή οδηγία για την αποφυγή παλμού. Το πήγα λίγο παραπέρα και αυτό που επιδίωξα είναι να μην υπάρχει τίποτα που να θυμίζει θέμα, τίποτα το αξιομνημόνευτο-παρά μόνο η εντύπωση πως ίσως υπάρχει. Δηλαδή,να δημιουργείται μια αίσθηση χωρίς να μπορείς εκ των υστέρων να πεις τι ακριβώς την δημιουργεί. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός. @dimsonic Ευχαριστώ, Δημήτρη. Και ναι, έχεις δίκιο, το ευχαριστήθηκα δεόντως.

Γιώργο, σ΄ευχαριστώ πολύ για την ακρόαση και τα καλά σου λόγια. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω την πρώτη πρόβα των παιδιών στο θέατρο και, δεν σου κρύβω, ήταν για μένα μια στιγμή πολύ έντονη. Ξέρεις πως είναι, να ακούς κάτι που έχεις γράψει να γεμίζει μια αίθουσα.Και η χορογραφία, τι να πω...η Αντιγόνη είναι κορυφαία χορογράφος, μακάρι να υπάρξει κάποιο βίντεο, με χαρά θα το μοιραστώ. Η ιδέα για πως θα έπρεπε να είναι η μουσική ήταν δικιά της. Ήθελε ένα soundscape, με χώρους και χωρίς παλμό-ήταν απόλυτη σ΄αυτό. Ήθελε επίσης αναφορές στο πρωτότυπο soundrack της ταινίας καθώς και το τελευταίο μέρος να οδηγεί στην αρχή της παράστασης όπου ακούγεται ένα συγκεκριμένο τραγούδι από την ταινία. Συνθετικά, βασίστηκα κυρίως στην αίσθηση των πραγμάτων-ταινίας, χορογραφίας και του πρωτότυπου soundrack-για να φτιάξω ένα δικό μου κολάζ από αυτόνομα και αλληλοεπικαλυπτόμενα ηχητικά αντικείμενα. Το τελευταίο μέρος χρησιμοποιεί μοτιβικά και αρμονικά στοιχεία από το συγκεκριμένο κομμάτι της ταινίας, διαλυμένα σε μια ελεύθερη πολυφωνία. Επιπλέον, ιδιαίτερη φροντίδα υπήρξε και τον spatial παράγοντα, την συμπεριφορά όλων των ηχητικών αντικειμένων μέσα στον χώρο-κάτι που στην μεγάλη αίθουσα λειτούργησε, ευτυχώς, πολύ ικανοποιητικά. Ο Eno-και από κοντά ο Fripp- είναι πάντα ένα σημείο αναφοράς, φυσικά.