pipityri

Κολομβία, ασυζητητί. Μεγάλα διαστήματα, που λέει κι ο Στράτος.

Equal temperament is for sissies.

Ξέρεις πως νοιώθω για αυτά τα τραγούδια που γράφεις-κι αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Γενικά δεν σχολιάζω για τα της ηχοληψίας, αλλά...έλα...φτιάχτο λίγο καλύτερα! Επίσης, θα ήθελα να ακούσω κι ένα σολάκι πάνω στα ακόρντα του chorus...Ξέρεις εσύ....:)

Είναι τόσο τέλειο, λες κι έχει εξαρχής συλληφθεί για κιθάρα. Φανταστικό.

Αφού άφησες να εννοηθεί πως μιλάς για Κρήτη, δεν ξέρω...η δική μου εμπειρία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Δεν μένω εκεί βέβαια, σίγουρα είναι διαφορετικά αν είσαι μόνιμος κάτοικος, αλλά στα διαστήματα που περνάω κάτω έχω γνωρίσει μουσικούς ανοιχτούς και συνεργάσιμους-κάποιους ντόπιους άλλα και άλλους που σαν κι εσένα έχουν εγκατασταθεί εκεί, από Αθήνα αλλά και από εξωτερικό.

Υπομονή. Είναι μια, συχνά, αργή διαδικασία. Πρώτα θα πρέπει να ενταχθείς κοινωνικά, μέσα από άλλες δραστηριότητες, να γνωρίσεις, να σε γνωρίσουν. Δεν είναι εύκολο, δώσε του χρόνο.

Ευχαριστώ Bill, αλλά ας μην υπερβάλουμε. Ως προς το τεχνικό του πράγματος, όλα τα παραπάνω είναι βασική jazz θεωρία. Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους πιστεύω πως είναι ωφέλιμο για όλους να μελετήσουν jazz, ασχέτως του στυλ που παίζουν(άλλοι λόγοι είναι ο τρόπος διάδρασης των μουσικών σε ένα γκρουπ, η αίσθηση της φόρμας, το concept της κατασκευής lines). Και δεν έχει καν να κάνει με το ρεπερτόριο ή με τα στυλιστικά χαρακτηριστικά, αλλά με την απάντηση στο ερώτημα....οκ, τι μπορώ να παίξω πάνω σε ένα Dm7? Και αυτό που θα παίξω τι επιπτώσεις έχει στην αρμονία? Στην πραγματικότητα δεν είναι jazz, απλά η jazz παιδαγωγική το προσεγγίζει πρωτίστως από την οπτική του παίχτη/αυτοσχεδιαστή, κάτι που προσωπικά απλά το βρίσκω πολύ βολικό. Κατα τ΄άλλα, ένα F#/EmMaj7 δεν είναι Scriabin, Zappa, Pini ή jazz μέχρι να τεθούν σε λειτουργία άλλοι μηχανισμοί. Τώρα πάω να ξαναδώ τον Gould να παίζει Bach που ανέβασε ο Αετός. Να μην ξεχνιόμαστε.

Πολύ ωραία, μεγάλη διαφορά με τα πρώτα. Μου αρέσει και το παίξιμο σου και ο ήχος. Μπες άφοβα στη φάση της φλυαρίας, είναι ένας τρόπος να δοκιμάζεις πράγματα!

Είναι αδύνατον να απαντήσω μονολεκτικά. Σίγουρα βλέπω τα πράγματα από μια jazz οπτική, σε σχέση με την αρμονία, την κατασκευή των μελωδικών γραμμών και τον τρόπο διάδρασης των μουσικών μέσα σ΄ένα γκρουπ-στοιχεία τα οποία θεωρώ μοναδικά στο συγκεκριμένο είδος και πολύ ωφέλιμα για όποιον ασχοληθεί, άσχετα με το στυλ που παίζει. Θα μπορούσα λοιπόν να πω πως κάποια από τα πράγματα που γράφω είναι jazz inflected, ίσως στα πλαίσια ενός γενικότερου fusion πράγματος, που περιλαμβάνει διάφορα στοιχεία, από Σύγχρονη Μουσική, τον ήχο της ECM, ενίοτε ψήγματα world&ethnic μέχρι και americana-όπως την έχω εισπράξει από Metheny, Frisell κλπ.... ...αλλά, πραγματικά δυσκολεύομαι να σκεφτώ με τέτοιους όρους. Στην παρούσα συγκυρία, γράφω απλά ό,τι μου έρθει.

Το Eb/E είναι slash chord. Ο τρόπος που παίζω τα υπόλοιπα ακόρντα-καθώς δεν είμαι πιανίστας-είναι ο εξής...στο αριστερό χέρι παίζω τον βασικό ήχο, δηλαδή 135, 137 ή 157 και στο δεξί παίζω διάφορα upper (εννίοτε και lower)structure triads.To Bbm9(#11) είναι στην πραγματικότητα C/Bbm7 και μετά όλο αυτό με μπάσο Ab που οδηγεί σε C/F#7. κλπ κλπ. Σχετικά με το πως τελικά συμβολίζω τα ακόρντα, αυτό είναι κάτι που αλλάζει ανάλογα με το ποιος πρόκειται να τα διαβάσει.Όταν το κάνω για μένα, επειδή βλέπω κάθε ακόρντο σαν μια συγκεκριμένη modality,αυτό που με ενδιαφέρει είναι να δηλώνεται ξεκάθαρα η οριζόντια έκφραση του, δηλαδή η συγκεκριμένη σκάλα. Αυτή θα μου δώσει και το μελωδικό υλικό αλλά και όλα τα triads ή άλλα intervalic structures που θα χρησιμοποιήσω αρμονικά. Για παράδειγμα, όταν γράφω DmMaj7(#11), αυτό που εννοώ είναι D Lydian Minor. Όταν γράφω Eb/E, εννοώ E w.h. diminished. Όταν γράφω A7b9(13) , εννοώ Α h.w. diminished κλπ κλπ Δηλαδή, το σύμβολο-στο δικό μου μυαλό- είναι ένας τρόπος να σημειώνω τις σκάλες. Κάποιες φορές απλά σημειώνω τις σκάλες, πχ...C Lydian Aug...τότε είναι ένας τρόπος να δίνω το ακόρντο. Εν ολίγοις, είναι το ίδιο πράγμα.

Poor man's Beirach, φυσικά, αλλά ναι. Στην πραγματικότητα τα voicings έχουν την μορφή, για παράδειγμα, E/Dm Faug/Dm ( για το DmMaj7#11) κλπ, αλλά δεν ήθελα να τρομάξω τον Φώτη. Για το τελευταίο μέρος, ήθελα ένα σόλο που να μην είναι σόλο-αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Το πραγματικό σόλο στο κομμάτι είναι το θέμα στο τρίτο μέρος-πάνω στις αλλαγές που προανέφερα-το οποίο ήταν impro πάνω στα ακόρντα με το guitar synth, και που στη συνέχεια το έκανα θέμα μοιράζοντας το στα διαφορετικά όργανα. Ευχαριστώ φίλε μου για τα σχόλια.

DmMaj7(#11) Eb/E A7b9(13) DmMaj7(#11) Bbm9(#11) Bbm9(#11)/Ab F#7(b9 #11) Bm7b5(9) G7b9(#11)/CMaj7 EmMaj7(#11) CMaj7#5(#11) Το μέρος που ακολουθεί-campus malfunction- βασίζεται στα ίδια ακόρντα, μέχρι το Bm7b5, ένα 7μετρο που παίζεται δύο φορές. Ευχαριστώ Φώτη για τα καλά σου λόγια.

Μιχάλη, έχεις δίκιο. Αυτό που εννοούσα είναι πως, μέσα από τον Σταυρό Του Νότου, έβαλε την ποίηση στα χείλη ανθρώπων που δεν θα άκουγαν/διάβαζαν Νερούδα και Μπρεχτ.

Οφείλεται στο ότι η μουσική έχει απαξιωθεί, δεν είναι κάτι που πρέπει κάποιος να το μελετήσει, να το σπουδάσει-όχι μόνο με την ακαδημαική έννοια φυσικά. Σου δείχνει κάποιος να παίζεις το σόλο του χοτελ καλιφορνια , νότα νότα , βάλε το δαχτυλάκι σου εδώ βάλε το δαχτυλάκι σου εκεί, λες και οι σάρκινες προεξοχές στο πλάι του κεφαλιού σου δεν είναι αυτιά, το παίζεις μετά για τους επίσης κουφούς φίλους σου, σου λένε μπράβο μεγάλε, έχεις επιτυχία, έχεις μεγάλη επιτυχία. Την επόμενη είσαι κι εσύ μουσικός, δεν ξέρεις αρμονία, δεν έχεις τεχνική, δεν ξέρεις να ξεχωρίσεις τα 4/4 από 1/4 φέτα Καλαβρύτων, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ένα ακόρντο ματζόρε από ένα μινόρε, αλλά έχεις δει ότι βίντεο για gear κυκλοφορεί κι έχεις άποψη για το που πρέπει να μπαίνει το buffer.Είσαι μουσικάρα, κι άσε τον JJ να παραπονιέται, shuffle και μαλακίες.

Ο Σπύρος μίλησε για τον Σταυρό Του Νότου. Αυτό σχολίασα, ένα έργο με τεράστια απήχηση.

Αλλά, θα μου επιτρέψεις, κυρίως. Έβαλε την-μη στρατευμένη- ποίηση στα σπίτια μας.

Το πρόβλημα είναι πως έχει γεμίσει ο τόπος με ανθρώπους που νομίζουν πως είναι μουσικοί, ενώ πολύ απλά δεν είναι. Αντιμετωπίζουν αυτό που για μας είναι η ζωή μας με επιπολαιότητα που συνάδει με κάτι δεύτερο, με πάρεργο. Έλα μωρέ, ντούκου ντούκου ντρίγκι ντρίγκι.

Θεωρείς δηλαδή πως αν αυτο το ντο# είναι κατάληξη μιας φράσης και εχει διάρκεια ένα μέτρο σε αργό blues και το ακόρντο εκείνη τη στιγμή είναι G7 , έχει διαφορετικό ηχητικό χαρακτήρα ανάλογα με το ποιά κλίμακα χρησιμοποιήθηκε στην φράση που προηγήθηκε? Γιατί το post του Σπύρου αυτό αφορά.

Η ανάλυση που προτείνει ο Σπύρος αφορά τον ηχητικό χαρακτήρα κάθε μιας από τις 12 νότες πάνω από τα τρία ακόρντα ενός βασικού blues. Δεν βλέπω γιατί μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να είναι μέρος μιας σκέψης βασισμένης σε κλίμακες. Ένα b9 ακούγεται όπως ακούγεται είτε το πάρεις από phrygian dominant είτε το πάρεις από altered. Εκτός αν εννοείς κάτι άλλο και δεν το καταλαβαίνω.

Οι νότες που παίζουμε δεν εκλαμβάνονται από το αυτί μία προς μία, εκτός αν παίζονται πολύ αργά, είναι κρατημένες κλπ. Ειδικότερα στο blues υπάρχει πολύ έντονο αυτό που ο Russell ονόμασε tonal gravity, υπάρχει δηλαδή μια πολύ ισχυρή έλξη προς την τονική, τέτοια ώστε ακόμα κι αν μελωδικά αναφερόμαστε μόνο σ αυτήν, το αποτέλεσμα είναι οκ, ακόμα κι αν νότες μία προς μία σε σχέση με την εκάστοτε αρμονία δεν συμφωνούν. Ίσως γιατί η αρμονία στο blues μοιάζει να είναι κάτι που έρχεται εκ των υστέρων, είναι απλά ένα χρώμα, χωρίς κάποια λειτουργική σημασία.Υπάρχει, φυσικά, πολύ καλό blues όπου οι παίχτες αναφέρονται συνειδητά στις αλλαγές των ακόρντων, έχω την υποψία όμως πως αυτή είναι η λευκή επιρροή. Ένα παράδειγμα για το ότι το αυτί εκλαμβάνει τις νότες σε ομάδες των οποίων η σημασία ξεπερνάει την σχέση κάθε μεμονωμένης νότας με το ακόρντο πάνω στο οποίο παίζεται, προέρχεται από αυτό που γενικά ονομάζουμε παίξιμο outside, χρωματικό κλπ. Πάνω στο A7,για παράδειγμα, ένας jazz oriented παίχτης θα μπορούσε να παίξει μια φράση που αναφέρεται σε μια πτώση προς το A7-ας πούμε ένα E7-χωρίς αυτό να παίζεται από την υπόλοιπη μπάντα. Το g# που θα υπάρχει εκεί δεν ακούγεται σαν μια τυχαία ξένη νότα, αλλά υπακούει σε έναν άλλον τρόπο οργάνωσης. Το ίδιο γίνεται κι όταν κάποιος παίζει ένα ημιτόνιο πάνω από την τονική-Bb penta πάνω στο A7. Οι νότες μία μία σε σχέση με το ακόρντο είναι ό,τι να΄ναι, αλλά η μεταξύ τους σχέση έχει νόημα και αυτός είναι ο λόγος που η φράση θα λειτουργεί. Συνοψίζοντας, οι νότες που δεν είναι "αρμονικές" μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι μόνο σε εξάρτηση από την λύση τους, αλλά και εντασσόμενες μέσα σε έναν άλλον τρόπο οργάνωσης ο οποίος "υπερτίθεται" του υπάρχοντος. Αυτό στο χωριό μου τα λέγαμε superimposition.

Ωραίο θέμα, JJ.

Τετάρτη είναι καλή μέρα για μένα. Αν είστε ακόμα κατά τις 10, θα χαρώ πολύ να τα πούμε.

Υπέροχο. Ίσως σου φαίνεται ασήμαντη λεπτομέρεια, αλλά είναι ακριβώς το είδος της λεπτομέρειας που κάνει τη διαφορά. Το πρόβλημα ήταν-στην πρώτη περίπτωση-ανάμεσα στο d στην μελωδία και στο c# στο F#m7. Η συνήχηση αυτή είναι υπερβολικά harsh για το συγκεκριμένο περιβάλλον. Μου άρεσε η λύση που βρήκες, βελτίωσε επιπλέον και το σχήμα της μελωδίας. Αν ήθελες να κρατήσεις την ίδια μελωδία, θα μπορούσες απλά να ξεφορτωθείς το c# ή να το αντικαταστήσεις με d ή b-και στις τρεις περιπτώσεις θα είχες κάτι σαν Dmaj σε 1η αναστροφή, κάτι αρκετά συνηθισμένο σε ανάλογες περιπτώσεις. Το κομμάτι είναι πραγματικά απολαυστικό, επιπλέον σε αυτή την εκτέλεση είναι και πιο καλοπαιγμένο. Θα το προτιμούσα κάπως λιγότερο "μετρονομικό",αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου. Συγχαρητήρια!

Πολύ όμορφο. Αν μου επιτρέπεις, υπάρχει ένα σημείο που δεν μου κάθεται καλά...το si-re στη μελωδία πάνω από το F#m7-και αντίστοιχα αργότερα το eb-c πάνω στο Gm7. Αν έτσι το θέλεις, πάσο-φυσικά-αλλά αν όχι, ίσως θα πρέπει να το κοιτάξεις.