pipityri

4.49...

Το ακόρντο στο 6.31!!!! Το ακόρντο στο 6.31!!!!!

Το κομμάτι είναι φανταστικό και φαίνεται η τεράστια δουλειά που έχεις κάνει. Πάρα πολύ ωραία η ενορχήστρωση-το βιολί εξαιρετική ιδέα-και η επιλογή του πότε και πως στα όργανα εξυπηρετεί απόλυτα την κατεύθυνση του κομματιού. Μπράβο!

Α γεια σου.

Χε χε χε...να μαντέψω?

Έχω την εντύπωση πως η πραγματική ιδιοφυία εδώ ήταν ο Martin Hannet...

Το σόλο του στο New Blues Old Bruise ήταν από τα κορυφαία πράγματα που έχω βιώσει σε live. (υποθέτω πως μιλάς για το βράδυ στο Παλλάς..)

Κι εγώ μόνο bend ακούω.

Έχω,εντούτοις κάτι να πω για το κομμάτι, κάτι που διαπίστωσα τώρα, καθώς τότε που το έπαιζα στο πιάνο όλη μέρα,στην πραγματικότητα το ψευτόπαιζα-με δικά μου ακόρντα κλπ. Σχετίζεται με αυτό που συζητάμε στο θέμα που άνοιξε ο Στράτος,περί αξιολόγησης κλπ. Το κομμάτι, λοιπόν, όπως και την ταινία, το λάτρεψα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα πως και τα γιατί, καθότι 18 και στα παπάρια μου κιόλας, χωρίς-φυσικά-να μειωθεί ποτέ η συγκίνηση που μου προκαλούσε. Χθες, μόλις πληροφορήθηκα τον θάνατο του Μόσχου, έπιασα να θυμάμαι την ταινία, τον Χάρη,ένα βράδυ με τον Γρηγόρη και τον Περικλή, την έτσι, την γιουβέτσι, τα 18 και στα παπάρια μου κιόλας. Και έκατσα στο πιάνο και το (ψευτό)παιξα όπως τότε και ήταν ακριβώς όπως τότε. Και μετά λέω....βρε παπάρα, δεν κάθεσαι να το βγάλεις κανονικά, έτσι, τιμής ένεκεν. Και έκατσα. " Mode Μουσικού On". Και άκουσα το εξής....Το τέλος του θέματος είναι quote από το Air On A G String. Τώρα, όποιος έχει δει την ταινία ξέρει πως ο Bach παίζει κάποιον ρόλο. Επιπλέον, το Air παίζει στην Πρωινή Περίπολο. Και αναρωτιέμαι....ήταν ιδέα του Νικολαίδη ή του ίδιου του Χατζηνάσιου? Τι έχουμε εδώ...το μάθημα ανατομίας του Tennessee Williams λέξη προς λέξη....το πρώτο πρελούδιο για τσέλο του Bach να παίζει στο repeat...ένα θέμα που περιέχει νύξεις σε άλλο κομμάτι του Bach που παίζει στην επόμενη ταινία του ίδιου σκηνοθέτη...η ανακάλυψη ενός ακόμα επιπέδου συσχετισμών ...ανατρίχιασα. Και όχι μόνο. Εκτίμησα το συγκεκριμένο έργο τέχνης σε ακόμα βαθύτερο βάθος και ακόμα πλατύτερο πλάτος.

Με πρόλαβες για δέυτερα.

Σ΄ευχαριστώ, Αετέ...μακάρι να το είχα γράψει εγώ το κομμάτι. Είναι το θέμα από την Γλυκιά Συμμορία και είναι του Χατζηνάσιου. Μια χαρά τα λες, δεν έχω να συμπληρώσω κάτι. Δεν θυμάμαι, αλλά σίγουρα πρέπει να ήσουν κι εσύ σε κάποιες από τις μεταμεσονύχτιες προβολές που κάναμε στο σπίτι κάτι καλοκαίρια που έλειπαν οι γέροι μου, με Κουρέλια και Γλυκά Συμμορία και Πρωινή Περίπολο.

Ωραίος... 1.10 2. 9

Για μένα, το πραγματικό θέμα είναι το εξής...μπορεί να υπάρξει ένας αντικειμενικός τρόπος αξιολόγησης του τι είναι μουσικά ενδιαφέρον ή όχι? Μιλάω για πέρα από το...μου αρέσει, με συγκινεί, μου θυμίζει τότε εκεί που....,έχει ένα ακόρντο και άρα γαμεί....έχει coltrane changes πάνω σε ρεγγε beat σε 13/8 και άρα γαμεί....κλπ. Εγώ θεωρώ πως, ναι υπάρχει. Κι έχει να κάνει, ξαναλέω, με το πως χρησιμοποιούνται τα συστατικά της μουσικής γλώσσας. Και επίσης ξαναλέω πως το είναι κάτι μουσικά ενδιαφέρον δεν λέει κάτι πέρα από αυτό...είναι ή δεν είναι. Ούτε πρέπει ντε και καλά να μου αρέσει, ούτε να μην μου αρέσει,ούτε είναι πιο σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό. Αντιλαμβάνομαι το μουσικό ενδιαφέρον σαν μια από τις παραμέτρους που αξιολογώ όταν ακούω ένα κομμάτι, και όχι πάντα την σημαντικότερη.

Η άποψη δηλαδή του Gould πάνω στον Bach έχει την ίδια βαρύτητα με την δική μου?

Δεν είμαι σίγουρος πως μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Δεν είπα πως δεν αντιμετωπίζω σοβαρά τους Sex Pistols. Πιστεύω πως το πόσο ΜΟΥΣΙΚΟ ενδιαφέρον έχει κάτι μπορεί να αξιολογηθεί με μεγάλη ακρίβεια βάσει της χρήσης που γίνεται εντός αυτού του κάτι στα διάφορα ΜΟΥΣΙΚΑ συστατικά. Αυτό, δε, δεν προδικάζει ούτε το πόσο απολαυστικό, σημαντικό ή επιδραστικό είναι αυτό το κάτι, ούτε την καλλιτεχνική του αξία.Ένα τραγούδι του Dylan, του Springstreen ή του Άκη Πάνου μπορεί να είναι κάτι που θα μας αγγίξει βαθιά, θα μας κάνει να σκεφτούμε, να πορωθούμε ή να κλάψουμε, άσχτετα από το γεγονός πως τα ΜΟΥΣΙΚΑ συστατικά που το αποτελούν-και η διάδραση μεταξύ τους-ενδέχεται να απλοικά, προφανή ακόμα και ευτελή. Προσωπικά, αντιμετωπίζω με σοβαρότητα οποιονδήποτε πιάνει ένα όργανο και προσπαθεί να κάνει κάτι-αυτό είναι ένα πράγμα. Η χρήση που γίνεται στο ΜΟΥΣΙΚΟ υλικό, όμως, βάσει της οποίας αξιολογώ το πόσο ΜΟΥΣΙΚΑ ενδιαφέρον είναι κάτι-αυτό είναι άλλο πράγμα. Και δεν τα συγχέω.

Απολύτως αντικειμενικά μετρήσιμα. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την ποιότητα η το σημάδι που αφήνει κάτι. Για παράδειγμα, η εξαιρετικά καλοψημένη μπριζόλα που με περιμένει αυτή τη στιγμή, δεν έχει μαγειρικό ενδιαφέρον. Δεν παύει όμως να είναι μια απολύτως ικανοποιητική γαστριμαργική εμπειρία την οποία και σπεύδω, σπεύδω λέω, να αδράξω.

Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να διαφύγω του υποκειμενισμού μου. Δηλαδή, θεωρώ πως το impact που είχαν οι Πιστολς πάνω μου έχει να κάνει με ένα συνολικό πακέτο του οποίου η μουσική αυτή καθεαυτή ήταν ένα μέρος του. Εξακολουθώ να τους γουστάρω, αλλά δεν τους βρίσκω μουσικά ενδιαφέροντες. Σε αντίθεση, ξέρω γω, με τους Πολις, που ενώ τους βρίσκω ενδιαφέροντες, δεν τους αντέχω.

Άρα, αν πεις την μπασογραμμή, μπορούμε να τα ονομάσουμε.

Μπορείς να δοκιμάσεις κάθε μια τους πάνω από κάθε νότα της σκάλας σαν τονική. Η πρώτη πχ θα μπορούσε να είναι Am11, C6/9, D7sus4, Gsus4add9....κλπ. Βρες τι σου άρεσει και τις βαφτίζουμε μετά.

Am11 Am6 Am6/9 Am7.... .....αν το μπάσο παίζει Λα.

Το τι είναι μουσικά ενδιαφέρον και πόσο, είναι κάτι απολύτως μετρήσιμο-δεν είναι θέμα ούτε γούστου ούτε προσωπικής άποψης.Αφορά στην ποσότητα της μουσικής πληροφορίας που περιέχεται και τον χειρισμό της. Αυτό δεν συνεπάγεται πως ένα μη ενδιαφέρον μουσικά αντικείμενο δεν μπορεί να είναι σημαντικό ή να επικοινωνήσει έντονα συναισθήματα ή να εμπνεύσει ή να είναι ωραίο-για κάποιους-και αντίστροφα, κάτι μουσικά ενδιαφέρον δεν είναι κατ΄ανάγκη κάτι που σε αγγίζει ή σου αρέσει κλπ. Ο Στραβίνσκυ έχει μουσικό ενδιαφέρον, σ΄αρέσει δεν σ΄αρέσει. Οι Σεξ Πίστολς δεν έχουν, σ'αρέσουν δεν σ' αρέσουν.

Ευχαριστώ, Λουκά! Τα λόγια στο soundcloud. Merci mon amie!

Ευχαριστώ, boss. Εσύ είσαι τζαζίστας, μην ακούσεις στρωτή αρμονία, ξυνίζεις... Όμως, πρόσεξε, έχω σχέδιο....με την απόλυτη επιτυχία προ των πυλών είναι θέμα χρόνου πριν βρεθώ εγώ στη θέση της μπάντας από το άλλο thread και με τα συστημικά μέσα-που λέει κι ο φίλος-στο πλευρό μου, θα κάνω 10λεπτα σόλο σε prime time, και τότε αγαπητέ θα πάρουμε το αίμα μας πίσω... Πέραν της πλάκας-και όπως προανέφερα- κάθε κάθε στοιχείο του κομματιού είναι προσεκτικά δουλεμένο. Το κείμενο χωρίζεται σε δύο απολύτως διακριτά μέρη και αυτό αντανακλάται και στη μουσική. Εντούτοις, στοιχεία αστάθειας έχουν παρεισφρήσει και στο δεύτερο, φαινομενικά, στρωτό μέρος...το έξτρα beat στο τέλος κάθε κύκλου, οι αναστροφές που αποδυναμώνουν κάποια ακόρντα....Θεωρώ πως προσεχτική ακρόαση φανερώνει μια κάποια κρυφή ένταση, σαν απόηχο του πρώτου μέρους όπου αυτή είναι πιο in your face λόγω της αρμονίας και της ρυθμικής ρευστότητας.

Αυτό δεν είναι άστοχο. Ο Νερούδα του Φώτη είναι από τα αγαπημένα που έχω ακούσει στο noiz. Όπως του είπα και πρόσφατα σε προσωπική επικοινωνία, αν/όποτε έχω κείμενο στα ελληνικά, θα ήθελα πολύ να το πει αυτός.

Ευχαριστούμε, φίλοι μου. Στράτο, τα κομμάτια αυτά στήνονται με μια εκνευριστική προσοχή στην λεπτομέρεια προκειμένου ακριβώς να αποτελούν ενιαία εργάκια , όπου λόγος και μουσική από κοινού επικοινωνούν ό,τι τέλος πάντων είναι αυτό που πρέπει να επικοινωνηθεί. Οκ, και από βίτσιο-σε μεγάλο βαθμό. Φυσικά, δεν φτάνω στο 100% αυτού που είχα εξαρχής στο μυαλό μου, εν μέρει λόγω συνθηκών-η Roxann ηχογραφεί στον Καναδά, η δυνατότητα διάδρασης σε πραγματικό χρόνο είναι πρακτικά ανύπαρκτη και άρα τα διαφορετικά takes πηγαινοέρχονται ετεροχρονισμένα και πως να περιγράψεις σε κάποιον που δεν είναι μουσικός πως στο...challenge worth taking...το worth πρέπει να πέσει στην αρχή του κύκλου , όπου το τελευταίο μέτρο είναι 5/4 κλπ κλπ-και εν μέρει γιατί έχω πλέον βάλει ένα όριο στο μέχρι πιο σημείο θα ενδίδω στις εμμονές μου. Θεατρικό έργο? Όχι. Αλλά ήδη έχω στο μυαλό μου κάποια ακόμα που συνδυάζουν κείμενα με μουσική, οπότε μιλάμε για κάτι σαν ενότητα. Δεν θα γλιτώσετε εύκολα, κύριοι.