pipityri

Το στήσιμο των τελευταίων δευτερολέπτων μου πήρε περισσότερη ώρα από όλο το υπόλοιπο. Ευχαριστώ Sir.

Νοιώθω μεγάλη ικανοποίηση που η πρόθεση μου έγινε κατανοητή.

Σας ευχαριστώ πολύ για την ακρόαση και τα σχόλια. Το τεμάχιο είναι ο πρώτος από δύο ενδιάμεσους σταθμούς για ένα μεγαλύτερο κομμάτι. Βρίσκω βολικότερο να δοκιμάζω κάποια πράγματα ως προς την ενορχήστρωση σε πράγματα μικρότερης έκτασης. Το δεύτερο είναι μεγαλύτερης διάρκειας και ίδιου, λίγο πολύ, στυλ. Το τρίτο-για την ώρα μόνο σε μορφή προσχεδίου-θα είναι λίγο διαφορετικό-αντιλαμβάνεστε... @dimsonic έχει πει τόσα σοφά ο Μέγιστος, δεν ξέρω ποιο απ΄ όλα εννοείς.

Ωραίος! Είχα την τύχη να συνυπάρξω σε ωδείο για μερικά χρόνια με τον Γιώργο. Διπλανές αίθουσες, όποτε είχα κενό έστηνα αυτί, απολαυστικός. Και, εξαίρετος γενικότερα.

Ε ρε, τι κάνει κανείς για τα φράγκα και το κοκό. Κι ύστερα λες για μένα.

Το πιάνω από κει που τ'άφησα, γιατί έπρεπε να βγω... Το θέμα που παίζει η κιθάρα είναι πολύ ωραίο, μέχρι εκεί που είπα. Του λείπουν δύο πράγματα. Πρώτον, αφιέρωσε λίγο χρόνο να δεις πως θα το εκφράσεις κιθαριστικά-έχεις αξιόλογη blues/rock τεχνική και touch , αλλά για κάποιο λόγο δεν την χρησιμοποιείς ώστε να εκφράσεις το θέμα πειστικά-είναι ένας ,λόγος που δεν γίνεται αντιληπτό ως τέτοιο. Ο άλλος λόγος-και αυτό είναι το δεύτερο πράγμα που λείπει-είναι η επανάληψη. Πρέπει να το ξαναπάιξεις. Ίσως με λίγο πιο γκαζάτο ήχο, ίσως με άλλα εκφραστικά μέσα, ίσως σε άλλη οκτάβα, ίσως με διαφορετικό κτίσιμο στο rhythm section-ξέρω γω, το ταμπούρο σε στεφάνι την πρώτη φορά, κανονικά μετά.Ή/και το μπάσο πιο active. Ή χωρίς πλήκτρα την πρώτη φορά, με πλήκτρα στη συνέχεια. κλπ κλπ. Το σωστό/λάθος στη μουσική είναι θέμα context. Οι νοτούλες προς το τέλος-πέρα από το ότι χρειάζονται άλλη εναρμόνιση, είναι τελείως εκτός σε σχέση με το τι έχει προηγηθεί. Αν όντως θες να τις χρησιμοποιήσεις, μπορείς να δώσεις hints νωρίτερα. Ίσως στην εισαγωγή? Δηλαδή, αν στην εισαγωγή κάποια στιγμή έκαναν μια διακριτική εμφάνιση τα ακόρντα με τα οποία θα έχεις εναρμονίσει τις χρωματικές-χωρίς το θέμα-πόσο ωραίο θα΄ταν, ε? Λέω γω τώρα...:) Η μίμηση είναι μια μακρά,τιμημένη παράδοση. Είτε θες να γράψεις blues είτε θες να γράψεις σονάτες.

Ζήτημα πρωταρχικής σημασίας, η δομή. Πολλά μπορούν να ειπωθούν, όλα καταλήγουν στο εξής...βρες ένα κομμάτι που σου αρέσει. Περιέγραψε στον εαυτό σου τα μέρη του. Γράψε ένα ίδιο. Και μετά ξανακάντο. Και μετά ξανακάντο... Στο συγκεκριμένο, θα κρατούσα το πολύ ωραίο κιθαριστικό θέμα, μέχρι περίπου το 2ο λεπτό. Το υπόλοιπο της κιθάρας, στο σημείο που είναι, πλατιάζει.

Κολομβία, ασυζητητί. Μεγάλα διαστήματα, που λέει κι ο Στράτος.

Ποτέ δεν θα μάθουμε....Πάντως, με το ίδιο μηχανάκι τον έγραψα όταν έπαιξε με το guitar trio. Μάλιστα το είχα σχεδόν πάνω στα πόδια του. χε χε...Με αγριοκοίταξε καναδυό φορές, αλλά εντάξει. Είχε παίξει απίστευτα εκείνο τα βράδυ.

Της π0@&9#ας. Τους είχαμε δει με τον @fusiongtr στον Λυκαβηττό. Μεγάλες στιγμές.

Equal temperament is for sissies.

Ξέρεις πως νοιώθω για αυτά τα τραγούδια που γράφεις-κι αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Γενικά δεν σχολιάζω για τα της ηχοληψίας, αλλά...έλα...φτιάχτο λίγο καλύτερα! Επίσης, θα ήθελα να ακούσω κι ένα σολάκι πάνω στα ακόρντα του chorus...Ξέρεις εσύ....:)

Είναι τόσο τέλειο, λες κι έχει εξαρχής συλληφθεί για κιθάρα. Φανταστικό.

Αφού άφησες να εννοηθεί πως μιλάς για Κρήτη, δεν ξέρω...η δική μου εμπειρία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Δεν μένω εκεί βέβαια, σίγουρα είναι διαφορετικά αν είσαι μόνιμος κάτοικος, αλλά στα διαστήματα που περνάω κάτω έχω γνωρίσει μουσικούς ανοιχτούς και συνεργάσιμους-κάποιους ντόπιους άλλα και άλλους που σαν κι εσένα έχουν εγκατασταθεί εκεί, από Αθήνα αλλά και από εξωτερικό.

Υπομονή. Είναι μια, συχνά, αργή διαδικασία. Πρώτα θα πρέπει να ενταχθείς κοινωνικά, μέσα από άλλες δραστηριότητες, να γνωρίσεις, να σε γνωρίσουν. Δεν είναι εύκολο, δώσε του χρόνο.

Απόλυτη διαύγεια.

Ευχαριστώ Bill, αλλά ας μην υπερβάλουμε. Ως προς το τεχνικό του πράγματος, όλα τα παραπάνω είναι βασική jazz θεωρία. Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους πιστεύω πως είναι ωφέλιμο για όλους να μελετήσουν jazz, ασχέτως του στυλ που παίζουν(άλλοι λόγοι είναι ο τρόπος διάδρασης των μουσικών σε ένα γκρουπ, η αίσθηση της φόρμας, το concept της κατασκευής lines). Και δεν έχει καν να κάνει με το ρεπερτόριο ή με τα στυλιστικά χαρακτηριστικά, αλλά με την απάντηση στο ερώτημα....οκ, τι μπορώ να παίξω πάνω σε ένα Dm7? Και αυτό που θα παίξω τι επιπτώσεις έχει στην αρμονία? Στην πραγματικότητα δεν είναι jazz, απλά η jazz παιδαγωγική το προσεγγίζει πρωτίστως από την οπτική του παίχτη/αυτοσχεδιαστή, κάτι που προσωπικά απλά το βρίσκω πολύ βολικό. Κατα τ΄άλλα, ένα F#/EmMaj7 δεν είναι Scriabin, Zappa, Pini ή jazz μέχρι να τεθούν σε λειτουργία άλλοι μηχανισμοί. Τώρα πάω να ξαναδώ τον Gould να παίζει Bach που ανέβασε ο Αετός. Να μην ξεχνιόμαστε.

Πολύ ωραία, μεγάλη διαφορά με τα πρώτα. Μου αρέσει και το παίξιμο σου και ο ήχος. Μπες άφοβα στη φάση της φλυαρίας, είναι ένας τρόπος να δοκιμάζεις πράγματα!

Είναι αδύνατον να απαντήσω μονολεκτικά. Σίγουρα βλέπω τα πράγματα από μια jazz οπτική, σε σχέση με την αρμονία, την κατασκευή των μελωδικών γραμμών και τον τρόπο διάδρασης των μουσικών μέσα σ΄ένα γκρουπ-στοιχεία τα οποία θεωρώ μοναδικά στο συγκεκριμένο είδος και πολύ ωφέλιμα για όποιον ασχοληθεί, άσχετα με το στυλ που παίζει. Θα μπορούσα λοιπόν να πω πως κάποια από τα πράγματα που γράφω είναι jazz inflected, ίσως στα πλαίσια ενός γενικότερου fusion πράγματος, που περιλαμβάνει διάφορα στοιχεία, από Σύγχρονη Μουσική, τον ήχο της ECM, ενίοτε ψήγματα world&ethnic μέχρι και americana-όπως την έχω εισπράξει από Metheny, Frisell κλπ.... ...αλλά, πραγματικά δυσκολεύομαι να σκεφτώ με τέτοιους όρους. Στην παρούσα συγκυρία, γράφω απλά ό,τι μου έρθει.

Το Eb/E είναι slash chord. Ο τρόπος που παίζω τα υπόλοιπα ακόρντα-καθώς δεν είμαι πιανίστας-είναι ο εξής...στο αριστερό χέρι παίζω τον βασικό ήχο, δηλαδή 135, 137 ή 157 και στο δεξί παίζω διάφορα upper (εννίοτε και lower)structure triads.To Bbm9(#11) είναι στην πραγματικότητα C/Bbm7 και μετά όλο αυτό με μπάσο Ab που οδηγεί σε C/F#7. κλπ κλπ. Σχετικά με το πως τελικά συμβολίζω τα ακόρντα, αυτό είναι κάτι που αλλάζει ανάλογα με το ποιος πρόκειται να τα διαβάσει.Όταν το κάνω για μένα, επειδή βλέπω κάθε ακόρντο σαν μια συγκεκριμένη modality,αυτό που με ενδιαφέρει είναι να δηλώνεται ξεκάθαρα η οριζόντια έκφραση του, δηλαδή η συγκεκριμένη σκάλα. Αυτή θα μου δώσει και το μελωδικό υλικό αλλά και όλα τα triads ή άλλα intervalic structures που θα χρησιμοποιήσω αρμονικά. Για παράδειγμα, όταν γράφω DmMaj7(#11), αυτό που εννοώ είναι D Lydian Minor. Όταν γράφω Eb/E, εννοώ E w.h. diminished. Όταν γράφω A7b9(13) , εννοώ Α h.w. diminished κλπ κλπ Δηλαδή, το σύμβολο-στο δικό μου μυαλό- είναι ένας τρόπος να σημειώνω τις σκάλες. Κάποιες φορές απλά σημειώνω τις σκάλες, πχ...C Lydian Aug...τότε είναι ένας τρόπος να δίνω το ακόρντο. Εν ολίγοις, είναι το ίδιο πράγμα.

Poor man's Beirach, φυσικά, αλλά ναι. Στην πραγματικότητα τα voicings έχουν την μορφή, για παράδειγμα, E/Dm Faug/Dm ( για το DmMaj7#11) κλπ, αλλά δεν ήθελα να τρομάξω τον Φώτη. Για το τελευταίο μέρος, ήθελα ένα σόλο που να μην είναι σόλο-αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Το πραγματικό σόλο στο κομμάτι είναι το θέμα στο τρίτο μέρος-πάνω στις αλλαγές που προανέφερα-το οποίο ήταν impro πάνω στα ακόρντα με το guitar synth, και που στη συνέχεια το έκανα θέμα μοιράζοντας το στα διαφορετικά όργανα. Ευχαριστώ φίλε μου για τα σχόλια.

DmMaj7(#11) Eb/E A7b9(13) DmMaj7(#11) Bbm9(#11) Bbm9(#11)/Ab F#7(b9 #11) Bm7b5(9) G7b9(#11)/CMaj7 EmMaj7(#11) CMaj7#5(#11) Το μέρος που ακολουθεί-campus malfunction- βασίζεται στα ίδια ακόρντα, μέχρι το Bm7b5, ένα 7μετρο που παίζεται δύο φορές. Ευχαριστώ Φώτη για τα καλά σου λόγια.

Μιχάλη, έχεις δίκιο. Αυτό που εννοούσα είναι πως, μέσα από τον Σταυρό Του Νότου, έβαλε την ποίηση στα χείλη ανθρώπων που δεν θα άκουγαν/διάβαζαν Νερούδα και Μπρεχτ.