Δεν υπάρχει αυτό που λες. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει υπό τις συνθήκες που ισχύουν στη ζωή του, κάτι κάνει και τις αλλάζει. Αν δεν κάνει τίποτα, σημαίνει ότι μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι.
Για να το κάνω πιο λιανά: Όταν κάτι που μας ενοχλεί, επιμένουμε να μην το αντιμετωπίζουμε, σημαίνει ότι δε μας ενοχλεί και τόσο τελικά ή/και ότι παράλληλα κάτι μας προσφέρει. Αν και όταν αυτό το πράγμα φτάσει πραγματικά να μας είναι σοβαρό εμπόδιο, τότε το αντιμετωπίζουμε αναγκαστικά. Μπορεί να φτάσουμε σε οριακές καταστάσεις ψυχικά ή πρακτικά αλλά τελικά ενεργούμε.
Φυσικά το πόση "ενόχληση" ανέχεται ο καθένας στη ζωή του, είναι θέμα χαρακτήρα. Κάποιοι δεν ανέχονται την παραμικρή δυσανασχέτηση και δρουν άμεσα και πολύ συχνά εις βάρος των κοντινών τους. Άλλοι έχουνε μεγαλύτερα αποθέματα και περισσότερη υπομονή. Όλοι όμως έχουμε ένα ταβάνι. Όταν το φτάσουμε, αλλάζουμε τη ζωή μας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πολύ μεγάλες θυσίες σε άλλα πεδία.
Γενικά πιστεύω ότι σχηματικά έχουμε μέσα μας όλοι μια ζυγαριά η οποία μόνιμα και για όλες τις καταστάσεις της ζωής μας, ζυγίζει τα "έσοδα" και τα "έξοδα". Όταν τα έξοδα φτάνουν να είναι μεγαλύτερα από τα έσοδα, μπαίνουμε σε ένα mode αυτοσυντήρησης και επαναφέρουμε την ισορροπία. Μπορεί να μη γίνεται αμέσως αλλά γίνεται πάντα.