Διάβασα επί τροχάδην τις επτά προηγηθείσες σελίδες, ελπίζω να μου το συγχωρήσετε αυτό...
Ως τεσσαρακονταετής ήδη, και συμπάσχοντας μαζί σας, εφ΄όσον 'εχω περάσει και εγώ πάνω κάτω τα ίδια, είκοσι χρόνια πριν, έχω να σας πω δυο πράγματα από τη δικιά μου πείρα:
Συμβουλή πρώτη. Μην αγχώνεστε, δεν αξίζει. Συζητείστε με τον εαυτό σας σοβαρά, βρείτε αυτό το οποίο πραγματικά αγαπάτε, ότι κι αν είναι αυτό, γίνετε καλοί και ανταγωνιστικοί σε αυτό, και ασκείστε το με ευθύνη, συνέπεια, και πάνω από όλα επαγγελματικότητα. Να νοιάζεστε για το να είστε εντάξει με τον εαυτό σας και τους γύρω σας και όχι για τα λεφτά. Από τη δουλειά ποτέ κανείς δεν πλούτισε, ο μισθός, όσος κι αν είναι αυτός, είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι είναι πάντα κάτα τι πιο λίγος από τα λεφτά που χρειάζεστε για να καλύψετε τις ανάγκες σας μηνιαίως.
Συμβουλή δεύτερη (παράπλευρη, αλλά εφ΄όσον συζητήθηκε λέω τη γνώμη μου) : Δεν υπάρχουν πατρίδες. Ιδιαίτερα στην εποχή μας. Εφ΄όσον θεωρείτε ότι μπορείτε να βοηθηθείτε στην εξέλιξη-σταδιοδρομία σας ουσιαστικότερα στο εξωτερικό, κάντε το άφοβα και χωρίς κόμπλεξ Ελλαδολατρείας.