Papalampraina

Καταγωγη απο μαμα-μερια απο Πατρα και εμενα 12 χρονια (96-08) εκει. Δουλευα κυριως σαν rock dj και λιγοτερο σαν μουσικος εκει. Μετραει;

Τωρα που το προσεξα. Καλες χορδες ειπαμε να βαλεις. Τι τις θες τις Roto; ;D

Καταρχήν, καλόπαιχτο!!! Έβαλα κι εγώ λίγο το χεράκι μου για να ολοκληρωθεί το πείραμα. :) Κατά δεύτερον, μπορεί κάποιος στις μέρες μας με ψίχουλα να αγοράσει ή να φτιάξει ή να μοντάρει ένα όργανο και να το κάνει -τουλάχιστον- αξιοπρεπές για να μπορεί να βγάλει λάιβ.

Εγώ ξέρω τι άκουγα. Η αίσθηση που μου έκαναν αυτά που άκουγα, ήταν αυτή που έγραψα.

Το Jazz δεν είναι του '62, αυτό με τα stacked knobs; Το Precision είναι το 50s το μεξικάνικο ή το AVRI του '57; Πάντως γ@μ@νε και τα δύο. :)

Κάποτε, στο πρώτο μαγαζί που ξεκίνησα να δουλεύω σαν dj, ο ιδιοκτήτης λάτρης της rock και παλιότερα και dj, έβαζε μουσική τα απογεύματα όταν βαριόταν. Ένα απόγευμα λοιπόν που ήμουν εκεί μου βάζει κάτι απίστευτα prog πράγματα και με ρωτάει "ξέρεις τι είναι αυτό που ακούς;". Όσο και να έσπασα το κεφάλι μου άκουγα άγνωστα πράγματα. "Bee Gees από τα πρώτα τους". Από τα πιο σύγχρονα κομμάτια τους, ένα αγαπημένο μου.

Γιατί άραγε; Μιλάμε για ένα όργανο σχεδόν ίδιο από το 1957 (για να μην πω από το 1951 και υπερβάλλω), το οποίο μπορεί να καλύψει όλα τα είδη της μουσικής στα οποία χρειάζεται ηλεκτρικό μπάσο.

Λοιπόν. Σε θέμα nut και γενικά μπράτσου, το Precision είναι το Stingray και το Jazz είναι το Sterling. Precision ωραίο, φαρδύ και γεμάτο, Jazz λεπτό και γρήγορο. Ηχητικά το Precision έχει ένα μεγάλο καλό. Ξεχωρίζει στην μίξη μέσα σε μια μπάντα. Δεν χάνεται εκτός αν είναι πολύ κακορυθμισμένο συχνοτικά. Για αυτά που θες να παίξεις κάνουν και τα τρία, P, J και Ray, αλλά θα πήγαινα με ένα P, πρώτον γιατί το λατρεύω και δεύτερον γιατί σε τέτοιες μουσικές το P αν παιχτεί αλήτικα είναι ότι πρέπει. Πάντως o Louis Johnson έπαιζε με Stingray, ο Larry Graham με Jazz, ο Bernard Edwards (Chic) έπαιζε με Ray και Precision και ο Bootsy Collins έπαιζε με πολλούς μαγνήτες. :) Όλα καλά είναι, αρκεί να σου αρέσουν!

Επειδή είμαι άρρωστος με Floyd, θέλω να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Μοναδική "παραφωνία" στα δικά μου αυτιά, που είμαι απαιτητικός σε ότι έχει να κάνει με Floyd, η φωνή/χροιά του τραγουδιστή. Κατά τα άλλα, super! @Terry Κι εγώ παραξενεύτηκα με το Rick, αλλά ηχητικά έδενε και έδινε πάρα πολύ.

Λατρεύω τους Floyd, αλλά επειδή οι Beastie Boys είναι αρρώστια και τους άκουγα πριν στραφώ εντελώς στη ροκ, πάρτε ένα τραγούδι με σωστό fuzz στο μπάσο και tribute διάθεση στο βίντεο. Και το αγαπημένο μου από δαύτους

Ξεχάσατε την πιο σημαντική κιθάρα της λίστας! http://thumbnail.image.rakuten.co.jp/@0_mall/k-gakki/cabinet/ikou_20091014_008/img10084919865.jpg[/img]

Εγώ σε αυτό το live είχα προσέξει τον drummer τους. Zak Starkey και για όσους δεν τον γνωρίζουν, γιος του Ringo Starr (Richard Starkey) των Beatles και βαφτιστίρι του Keith Moon. Μάλλον drums του έμαθε ο νονός του. :)

Συμφωνώ, μιας και μου αρέσουν τα fuzz και δοκιμάζω συνέχεια. Πολύ καλή περίπτωση όμως είναι το Bass Big Muff στο bass boost mode. Το προτιμώ από ένα καθαρό blend γιατί έτσι κρατάς τον όγκο, αλλά εξαφανίζεις την ατάκα. Και το λέω αυτό ενώ παίζω με πένα για να έχω ατάκα. Όταν παίζω με fuzz που έχει blend νιώθω ότι όσο "δίνω" στο καθαρό σήμα ακούω και την ατάκα του οργάνου και δεν μπορώ να πω ότι με τρελαίνει. Έχω και ένα Bluebeard fuzz που έχει πολύ όγκο από μόνο του και ταυτόχρονα είναι πολύ σκληρό, οπότε είμαι καλυμένος. Αλλά οι δοκιμές πρέπει να συνεχιστούν. :)

Όλα μαζί στο Music Accessories, Σόλωνος απέναντι από το Χημείο.

Καλησπέρα και χρόνια πολλά και καλά. Δεν έχω προσωπική εμπειρία, αλλά απ' όσα έχω διαβάσει στο Talkbass όλοι έχουν να πουν καλά λόγια. Ψάξ' το κι απο κει λίγο. Μπορείς να βρεις πολύ feedback.

Νέστορα ευχαριστώ πολύ. Απίστευτο βίντεο από έναν non-stop rocker. Ωραίοι και οι υπόλοιποι, αλλά ο Hughes είναι ο frontman και δικαιώνει τον τίτλο του από την αρχή μέχρι το τέλος. Απαντώ με έναν τραγούδι του Hughes με τον θειο Tony. Αυτά και καλές γιορτές με καλές μουσικές. :)

Το μόνο που θέλω να πω περί πρώτης και δεύτερης περιόδου, είναι ότι χωρίς την πρώτη δεν θα υπήρχε η δεύτερη (duh!). Μιλάμε για ένα συγκρότημα που όλα του τα επίσημα άλμπουμ ηχογραφήθηκαν από το 1963 ως το 1969. Σε μια επταετία εξελίχθηκαν σε τεράστιο βαθμό, τόσο που να τους ονομάζουμε το σημαντικότερο pop/rock συγκρότημα του 20ου (και όσο πάει) αιώνα.

Δεν τα έχω μπερδέψει, απλά μιλάω για την χώρα που ζω και για το εδώ "μουσικό" κοινό. Για τους πολλούς Έλληνες, οι Beatles είναι οι τυπικοί χαζοχαρούμενοι γιεγιέδες. Όταν σκέφτονται Beatles σκέφτονται το "She loves you" και το "Love me do", δεν σκέφτονται το "Helter Skelter" και το "I want you (She's so heavy)". Συμφωνώ. Πάντως, σε κάτι έρευνες/δημοσκοπήσεις/μελέτες, δεν θυμάμαι που και πότε, οι Lennon-McCartney θεωρούνται οι μεγαλύτεροι δημιουργοί μετά τους κλασσικούς.

Απίστευτο. Μου αρέσει το σχόλιο από κάτω για το πως ο Bachman ξαφνικά χαζοχαίρεται σαν 15χρονο αλλά κι εγώ κάπως έτσι έκανα. The magic chord. Ψιλο-άσχετο, αλλά έγω έμεινα κάστανο με έναν Ιάπωνα στο youtube που κάνει bass covers και πραγματικά είναι λες και ακούς τον Macca. Πάρτε ένα δείγμα από ένα αγαπημένο μου κομμάτι. Οι Beatles είναι πολύ μακριά από αυτό που νομίζει ο πολύς ο κόσμος. Ακόμα και στα πρώτα τους άλμπουμ έχουν στιγμές μεγαλείου και ιδιοφυίας.

Περί ορέξεως... πετροκοτρονολίθαρα. :)

Αν και αγαπάω EHX, μακριά από το Bass Blogger. Κάνει λίγο από δύο πράγματα και τελικά δεν κάνει κανένα από τα δύο καλά. Εκτός αν το δοκιμάσεις και σου αρέσει οπότε πάω πάσο.

Αχαχαχα, σωστό!! :) Βέβαια, επειδή οι περισσότεροι κιθαρίστες δεν ξέρουν τις διαφορές και την χρησιμότητα, έχουν ταυτίσει το fuzz με το μπάσο και τα drive/dist με την κιθάρα. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Ας παίζουμε οι μπασίστες και ο Gilmour με fuzz.

Διαβάζω, αλλά μόλις το έγραψες ξανάλλαξε η συζήτηση. ;)

Bass big muff με το bass boost ανοιχτό. Όγκος, φρίκη, καφρίλα, καταστροφή. Για overdrive και distortion θα πούμε τίποτις; Έχω ακούσει καλά λόγια για κάποιο bass overdrive της Fulltone.

Κάθε fuzz είναι καλό fuzz. Μπες εδώ http://bassfuzz.com/ και ψάξου.