Papalampraina

Διαφωνώ με αυτό που γράφεις, γιατί για μένα ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να μένει ανεπηρέαστος από το τι συμβαίνει γύρω του. Επίσης, πάρα πολλοί είναι, αυτό που σε πολιτικούς όρους ονομάζεται, οπορτουνιστές. Τυχοδιώκτες δηλαδή. Παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου αριστερό, μουσικά αντιπαθώ τον Θεοδωράκη. Αν έχεις ακούσει τρια τέσσερα τραγούδια του, έχεις ακούσει όλους τους ρυθμούς που χρησιμοποιεί συν την παραγωγή που τα μπουζούκια σε βαράν στο κεφάλι. Αντίθετα, τον Σαββόπουλο ενώ τον πάω μουσικά, δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως σαν άνθρωπος είναι ο μέγιστος τυχοδιώκτης. Γράφει ανάλογα με το ρεύμα που πουλάει, αλλά ο π**στης το κάνει καλά. Ζηλεύω πολλά κομμάτια και ενορχηστρώσεις του. Δεν μπορώ από την άλλη να μην λοιδωρήσω πολλούς καλλιτέχνες και δημιουργούς που στον καιρό της χούντας μιλάγανε για αγάπες και έρωτες, ενώ μπορεί τον διπλανό τους να τον στέλνανε σε κάποιο ξερονήσι. Οφείλω όμως να γελάσω και με αυτούς που αντιμετωπίζουν το τραγούδι ως το διάβασμα μιας ανακοίνωσης/προκήρυξης με μουσική υπόκρουση. Όλα θέλουν την ισορροπία τους και όλα είναι αλληλένδετα. Δεν μπορείς να ξεκόψεις τον μουσικό από την στάση ζωής του, δεν μπορείς όμως να τον αναγάγεις σε μεγάλο μουσικό μόνο και μόνο επειδή η στάση ζωής του είναι καλή. Καλό φθινόπωρο και σε σένα. Μιας και γράφαμε ταυτόχρονα, απλά να συμπληρώσω δύο πραγματάκια. ο Ξαρχάκος δεξιός δηλώνει και είναι πολύ καλός δημιουργός και δεν έχει πει κανείς κουβέντα. Όσο για τον Χατζιδάκι, αν θυμάμαι καλά έχει συμμετάσχει σε ηχογράφηση του "Επιτάφιου" του Θεοδωράκη σε ποίηση Ρίτσου. Πιο στρατευμένο δηλαδή πεθαίνει. Κι αυτός λοιπόν αν και δεξιός, λόγω του έργου του, δεν λέει κανείς τίποτα. Μόνο οι "αριστεροί/προοδευτικοί" καλλιτέχνες μένουν στο απυρόβλητο και κακώς, γιατί πάρα πολλοί είναι υπερτιμημένοι και έχουν προωθηθεί όχι γιατί είναι καλοί σε αυτό που κάνουν, αλλά γιατί "τα λένε καλά". Δυστυχώς, αν και αριστερός, δεν μπορώ να μην πω πως ο χώρος των "προοδευτικών/αριστερών" μουσικών/καλλιτεχνών/δημιουργών έχει πολλή μούργα, πολλούς άχρηστους που απλά εκμεταλλεύονται το ρεύμα και την ασυλία που τους προσφέρει ο συγκεκριμένος καλλιτεχνικός και πολιτικός χώρος.

Είμαι κι εγώ από αυτούς που έχουν έναν Nemesis combo. Τα καθαρά του είναι όντως εκπληκτικά. Με ότι μπάσο και να παίξω (με ότι Precision δηλαδή) είμαι πάντα ικανοποιημένος. Αλλά και με τα πετάλια, μιλάμε για fuzz, drive και άλλα τέτοια, πάλι είναι καταπληκτικός. Αυτό το ότι δεν συνεργάζονται καλά με πετάλια, μόνο στο noiz το έχω διαβάσει και η προσωπική μου εμπειρία λέει το ακριβώς αντίθετο. Συγκριτικά με άλλους; Γράφω από όσους έχω δοκιμάσει. Λιγότερο έντονο χαρακτήρα από Ashdown, Fender, Marshall, Hartke, Ampeg, πιο ζεστός από Gallien-Krueger, αλλά και πιο χαρακτηριστικό ηχόχρωμα από EBS. Εμένα μου αρέσει που δεν έχει τόσο έντονο χαρακτήρα σε σχέση με άλλους ενισχυτές, είναι πιο ευέλικτος. Επίσης με το 15ιντσο που έχει ο δικός μου είναι και ωραίος, ογκώδης. Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα έναν παλιό Eden, έχω ακούσει πολύ καλύτερα λόγια για εκείνους.

Πρώτο, και στο λέω με όλη μου την ειλικρίνεια, χαίρομαι που πέρασες καλά. Κι εγώ πέρναγα καλά με τον Σπανουδάκη. Στα δεκαπέντε μου. Πριν συνειδητοποιήσω ότι όλοι του οι "μεγάλοι" δίσκοι είναι 3-4 επαναλαμβανόμενα θέματα που τα σκίζει σε παραλλαγές, αλλά με τέτοιο τρόπο που ούτε μινιμαλιστή δεν μπορείς να τον πεις. Χρησιμοποιώντας τα λόγια του, εγώ δακρύζω από τα νεύρα μου όταν ακούω Σπανουδάκη και ιδιαίτερα όταν ακούω να τον χαρακτηρίζουν μεγάλο συνθέτη. Παρόλα αυτά, όταν παλιότερα άκουσα live το θέμα των "Πέτρινωn χρόνων" με Σαλέα στο κλαρίνο και Ζέρβα στο βιολί ανατρίχιασα. Είχε κι αυτός την στιγμή του. Ίσως γιατί το άκουσα σε instrumental μορφή.

Τεράστια φωνή. Θυμάμαι ότι ξεκίνησα να ακούω Queen εκεί γύρω κοντά στον θάνατο του Mercury και ο θάνατος του δεν είχε τότε τόσο μεγάλο αντίκτυπο πάνω μου. Αυτό με τα χρόνια άλλαξε και σκεφτόμουνα πολλές φορές πόσο σημαντική ήταν μια τέτοια προσωπικότητα. Τραγουδιστής, πιανίστας, συνθέτης, στιχουργός, άνθρωπος και όλα στον μέγιστο βαθμό. Ευτυχώς που αυτοί οι άνθρωποι έχουν αφήσει παρακαταθήκη την δισκογραφία τους και θα τους θυμόμαστε για πάντα.

Το Bass driver DI πέθανε! Ζήτω το Bass driver DI! :)

Μενέλαος σούπερ. Σε κάποιες φωτογραφίες του από κάτι live στο KooKoo είναι και η αφεντομουτσουνάρα μου στο background. Ευτυχώς γι'αυτόν δεν υπήρχε φιλμ να το κάψω.

Χάρη, μόνο και μόνο για το πόσο κουλ άτομο είσαι, σου εύχομαι τα καλύτερα. :)

Παλιότερα, προ-ροκ, άκουγα αμερικάνικη ραπ, κυρίως RUN-DMC, οπότε θα πω κι εγώ μια άποψη ως παλιός ακροατής του είδους. Κατά την γνώμη μου, το "Rapper's delight" είναι ραπ, ο Barry White όχι, γιατί δεν είναι μόνο θέμα το αν μιλάς, αλλά αν αυτό γίνεται πάνω στον ρυθμό. Επίσης, από τα λίγα που γνωρίζω η ραπ ξεκίνησε στο 1980 +/-1 και άρχισε να γιγαντώνεται κάπου κοντά στο '85. Πήρε ακόμα πιο πολύ τα πάνω της με "πολιτικοποιημένα" σχήματα τύπου Public Enemy, NWA, κοντά στο '90. Αν θέλει κανείς βινύλια ραπ, έχω κάτι λίγα. :)

Να'σαι καλά ρε! :)

Ωραίο. :) Το κομμάτι είναι σαφέστατα πιο στακάτο από το πρωτότυπο, αλλά είναι ωραίο για διασκευή και ιδιαίτερα έτσι όπως παίχτηκε. Το μόνο που δεν μου άρεσε είναι η φωνή. Φλατ, χωρίς χρωματισμούς και την θεατρικότητα που χρειάζεται το συγκεκριμένο κομμάτι και πολύ μπροστά, Καζαντζίδης style, αλλά αυτό είναι γενικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Οι "αμανέδες" ήταν λίγο εώς πολύ αποτυχημένοι. Δεν είναι φάλτσος ή οτιδήποτε τέτοιο, απλά το κομμάτι δεν του πάει. Κατά τα άλλα, μπράβο γιατί παίξατε ύμνο που δεν τον ακούς εύκολα από μπάντες διασκευών.

Απλά να ξέρετε (επειδή περιμένω κάτι από την Warmoth και με έχει φάει το περίμενε) στο τελωνείο του αεροδρομίου παίζουν μεγάλες καθυστερήσεις. Αν περιμένετε κάτι από Αμερική, να έχετε στο νου σας ότι στο τελωνείο θα κάτσει γύρω στις 20 ημέρες. Δεν ξέρω αν ισχύει για όλα τα πακέτα, μεγάλα-μικρά, βαριά-ελαφριά, αλλά σίγουρα για ένα σώμα που έφτασε στο τελωνείο στις 16 Ιουλίου, μου είπαν ότι θα εκτελωνιστεί σε καμιά 10αριά μέρες, μετρώντας από σήμερα. Για πληροφορίες καλέστε στο 2103353353, είναι το γραφείο αναζήτησης δεμάτων του τελωνείου αεροδρομίου. Ευγενικότατοι και κατατοπιστικοί.

Gandalf το ομώνυμο album. Σε πιο περίεργη φάση θα έβαζα και τους Residents.

Το Animals γιατί όταν το πρωτοάκουσα στα 13 μου, άλλαξα εντελώς τα ακούσματα μου, αφιερώθηκα/αφοσιώθηκα στη ροκ και άφησα ότι μαλακίες άκουγα ως τότε πίσω μου. Σκοτεινό, στενάχωρο, βαρύ, σκληρό. Για μένα ο τελευταίος δίσκος των Floyd ως σύνολο.

Αυτό είναι βίντεο δεκαετίας 80, οπότε δεν στέκει σαν επιχείρημα, αλλά έχεις ένα δίκιο. Καλύτερο παράδειγμα ο Plant, που στις σόλο δουλειές του δεν έχει καμία σχέση με LZ. Αλλά, η αλήθεια είναι ότι το πάλεψε να κρατηθεί στο ίδιο στιλ και δεν τα κατάφερε. Οπότε το άλλαξε εντελώς, απέφυγε τις συγκρίσεις προ και μετά LZ εποχής και ησύχασε. Οι κύριοι Gilmour, Waters, Wright και Mason βάζανε διαφορετικά στοιχεία στους PF. Στοιχεία που στους προσωπικούς δίσκους των άλλων έλειπαν. Κι έλειπαν γιατί είχαμε συνηθίσει τον ήχο του Gilmour με τους στίχους του Waters, την μουσικότητα του Wright και τα αμάξια του Mason. Γι' αυτό -για μένα- το Final Cut, το Momentary Lapse και οι προσωπικοί του Waters (πιθανή εξαίρεση το Ca Ira που ξεφεύγει από τα ροκ όρια) και του Gilmour είναι ελλειπείς δίσκοι. Γιατί όταν βγήκαν, κάτι μας έλειπε. Γι' αυτό πάντα κατά την προσωπική μου άποψη και το Wall χάνει κάπως μουσικά, γιατί τότε οι υπόλοιποι καταπιέζονταν δημιουργικά συν ότι είχαν βαρεθεί αρκετά, και βγήκε το Wall βαρύ κι ασήκωτο. Σε αντίθεση με όλα αυτά, τα προσωπικα του Barrett κολλάνε μια χαρά με τα πρώιμα των Floyd, γιατί ο Barrett δεν είχε επηρεαστεί τόσο από τους άλλους όταν τα κυκλοφόρησε και βασικά δεν πρόλαβε ποτέ να επηρεαστεί. Πάντως, από την καριέρα του καθενός εκτός PF, ο Gilmour μου φαίνεται ότι αγαπάει περισσότερο τους σόλο δίσκους του από τον Waters. Παρόλο που και οι δύο εξαργυρώνουν τα χρόνια τους στους PF, ο Gilmour δίνει αρκετό βάρος στα δικά του κομμάτια στα live του, απ' ότι ο Waters.

Ε ναι.

Νικόλα, πάνω σε αυτό που λες, πριν πάω στην συναυλία μίλησα με έναν φίλο μουσικό που την είδε στο Παρίσι και μου είπε ότι ο ήχος ήταν ενοχλητικά καθαρός. Το παρατήρησα κι εγώ αυτό, αλλά στην αρένα που ήμουνα υπήρχε καλύτερη αίσθηση και επαφή με το stage οπότε το προσπέρναγες αυτό το συναίσθημα.

Συμφωνώ μαζί σου, αλλά αν πετύχει η μ@@@κία, τύφλα να'χει το γ@@ήσι. :)

Αν και δεν το θυμάμαι ακριβώς γιατί δεν το έχω μαζί μου, όποιος αγόρασε εισιτήριο συμφώνησε και με τους όρους που είχε τυπωμένους επάνω. Ξέχασα βέβαια, οι όροι είναι για τους άλλους, τους χαζούς. Το πράγμα είναι απλό. Όποιος δεν συμφωνεί, δεν πάει. Για το αν μας ενοχλούν οι εκατοντάδες μικρές οθόνες πάνω από τα κεφάλια του κόσμου, εμένα προσωπικά με ενοχλούν, μου χαλάνε την εικόνα. Όπως και οι μπάφοι γιατί μου βρωμάνε. Όπως και τα παλαμάκια, γιατί ούτε ζεϊμπεκιές παίξανε χτες, ούτε σωστά ρυθμικά ήταν. Αλλά για τα παλαμάκια δεν διαμαρτύρομαι στην συναυλία, το βουλώνω και το ανέχομαι. Σκηνικό από έναν φίλο στην κερκίδα. Κάτι παιδιά στήσανε κάμερα και γκρινιάζανε στον κόσμο να μην τραγουδάει ή να μην βαράει παλαμάκια, για να μην τους χαλάει την βιντεοσκόπηση. Μάλιστα είπανε και μεγάλη ατάκα "εσείς να τραγουδήσετε ήρθατε ή για να ακούσετε την συναυλία;". Ήμαρτον. Ούτε εγώ δεν είμαι τόσο ξινός.

Γιάννη σε αυτό που λες έχεις απόλυτο δίκιο. Έχοντας υπάρξει moderator στο παλιό pink-floyd.gr, έχω ζήσει αυτήν την ατελείωτη κόντρα. Ένα πράγμα θα σου πω όμως. Που να δεις τι γίνεται στα PF fora του εξωτερικού. Εκεί έχουν τις κόντρες των μικρών παιδιών. "Ο Roger είναι πιο δυνατός από τον Dave" και δε συμμαζεύεται. Εγώ, αν και δεν αντέχω σόλο δουλειές, πέρασα πολύ όμορφα χτες. Αν και δεν πήρα μπλουζάκι γιατί το "Roger Waters - The Wall" μου καθόταν άσχημα. Άσε ότι το μπλουζάκι δεν καθόταν καλά λόγω σωματοδομής. :)

Συγνώμη, αλλά σε αυτό μάλλον κάνεις λάθος. Ο τραγουδιστής τα έλεγε όλα τα μέρη του Gilmour και το καταλάβαινες και από την χροιά του.

Ούτε εσύ διάβασες καλά τι έγραψα εγώ. Θα σου πω και το άλλο. Όταν ήρθε ο Waters το 2006, δεν πήγα να τον δω, γιατί δεν μου άρεσε το γεγονός πως με 23 χρόνια σόλο καριέρα, ήρθε να μας παρουσιαστεί σαν "The creative genius behind Pink Floyd". Οι προσωπικές του δουλειές είναι τόσο μίζερες και βαρετές (έχω ακούσει όλη του την δισκογραφία) που δεν τις αντέχω. Όπως δεν αντέχω την ελαφρότητα του Gilmour και τις παραξενιές του Wright. Δεν θα άντεχα να ακούσω το "Time" μαζί με το "What god wants", γιατί δεν μπορώ να τα βάλω στην ίδια κατηγορία. Αλλά μιας και ήρθε να παρουσιάσει το "Wall" μόνο του, είπα να πάω να τον δω. Δεν αμφιβάλλω ότι το κάνει γιατί αν βγει περιοδεία με το "Ca Ira" δεν θα πάει να τον ακούσει κανείς. Δεν αμφιβάλλω ότι το κάνει γιατί έχει στερέψει δημιουργικά. Αλλά πιστεύω πως ακόμα κι έτσι, ήταν απίστευτη συναυλία. Θεωρώ πως παραμένει ένας μίζερος άνθρωπος, αλλά πρέπει να έχει μετανιώσει που πήγε να διαλύσει τους Floyd, γιατί εντέλει φάνηκε πως τα μεγάλα άλμπουμ του γκρουπ (από Meddle μέχρι Animals) είναι αυτά στα οποία είχαν όλοι έντονη ανάμιξη. Για μένα πάντα, το Wall είναι ένα 8 μπροστά στα 10αρια του Dark Side και του WYWH και στα 9αρια του Meddle και του Animals, αλλά είναι ίσως το πιο liveάτο άλμπουμ τους. Και γι'αυτό ήταν μια ευκαιρία που δεν έπρεπε να χαθεί. Εξάλλου παίχτηκε τόσο πιστά από non-Floyd μουσικούς, που μετά από λίγο αφού ξεκινήσει η συναυλία, σταματάς να το σκέφτεσαι.

Να σε ρωτήσω κάτι; Αν πιστεύεις ότι δεν έχω καταλάβει τίποτα και αν νομίζεις ότι έσυ τα ξέρεις όλα, θες να μου κάνεις μια πολιτική ανάλυση των τελευταίων 50 χρόνων για να μου το εξηγήσεις; Ή μήπως θες να μου πεις ότι έσκασα 65 ευρώ για να πάω να μου κάνουν μαθήματα εξέγερσης, γιατί εγώ προσωπικά δεν πήγα για κάτι τέτοιο. Έχω διαβάσει και έχω ζήσει κι άλλα πράγματα για να ξέρω τι μου γίνεται. Δεν περιμένω τους Floyd να μου κάνουν μαθήματα ταξικής πάλης, ιδιαίτερα όταν δεν συμφωνώ σε όλα μαζί τους. Αλλά ακόμα κι έτσι, από το να πάει ο κόσμος να δει τους U2, χίλιες φορές τον Waters. Άσε ότι το οπτικοακουστικό θέαμα της συναυλίας δεν θα το ξαναδεί κανείς στην Ελλάδα για πολλά χρόνια.

Δικαιολογείς το όνομα σου ε; Για εσένα που δεν θα πας και θα το δεις στο σπίτι, περίμενε μέχρι να βγει το Blu-Ray. Για εμένα που δεν έχω καταλάβει το νόημα του Wall, άσε να ξέρω καλύτερα τι και αν έχω καταλάβει. Για την γκρίνια που λες, ήταν όλη για την ελληνική μεριά της παραγωγής. Για την μεριά του Waters ότι και να πω θα είναι λίγο, αν κάποιος δεν πάει να το ζήσει από κοντά. Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου. Πάρε ένα εισιτήριο και πήγαινε.

Να σημειώσω ότι είδα μόνο δύο μαλάκες να τραβάνε βίντεο, ευτυχώς χωρίς φλας και ότι ακόμα στην μύτη μου έχω την μυρωδιά του μπάφου. Εκκλησία μύριζε το ΟΑΚΑ από τα λιβάνια. Δυστυχώς κάποιοι παραμένουν ελληνάρες, άρα υπεράνω των νόμων και των οδηγιών. Κρίμα γιατί περίμενα από τον κόσμο που θα ερχότανε χτες, πως θα είχε λίγο μυαλό παραπάνω, αλλά αυτοί είμαστε.

Καλημέρα. Τι καλημέρα δηλαδή; Πόσο καλή μπορεί να είναι μια μέρα που δεν θα δεις ή θα ακούσεις το Wall live; Καλή ήταν η χτεσινή για ότι μας έδωσε. Ότι διαβάσετε προέρχεται από έναν άνθρωπο που ζει και αναπνέει με τους Floyd σαν σύνολο, αλλά -με εξαίρεση τον Barrett- δεν αντέχει τις σόλο δουλειές των μελών του συγκροτήματος. Ξεκινάω. Έφυγα στις 5 το απόγευμα από το σπίτι, γιατί είχα ραντεβού με κάτι φίλους στον σταθμό της Ειρήνης κατά τις 5:30. Όταν έφτασα είχε λίγο κόσμο και δεν περίμενα να γίνει και περισσότερος, μιας και ήταν μια συναυλία σε κλειστό γήπεδο. Δεν υπήρχε περίπτωση δηλαδή να γίνει ο χαμός που έγινε π.χ στους AC/DC. Όταν μαζευτήκαμε λοιπόν, πήγαμε στις πόρτες τις οποίες και περιμέναμε να ανοίξουν στις 6. Αμ δε. Πήγε 6, πήγε 6:30, τελικά 7 η ώρα τις ανοίξανε αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Από κει που ήμασταν δεν υπήρχε πόρτα για την αρένα και οι άνθρωποι της παραγωγής (ο θεός να την κάνει) δεν ξέρανε από που να μας στείλουνε. Με τα χίλια ζόρια και ύστερα από 10 λεπτά πέρα-δώθε βρήκαμε την πόρτα η οποία μόλις είχε ανοίξει και μπήκαμε μέσα. Ο έλεγχος ήταν ελάχιστος και σωστός. Εγώ είχα κινητό επάνω μου για παν ενδεχόμενο και εννοείτε πως δεν θα τράβαγα ούτε μια φωτογραφία. Δεν με ψάξανε, μόνο με ρωτήσανε, απάντησα με όλη μου την αν-ειλικρίνεια και προχώρησα. Μας βάλανε ένα πραγματάκι στον καρπό ώστε να φαίνεται ότι έχουμε περάσει και για να μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε χωρίς να μας σταματάνε για έλεγχο, μας δώσανε και μια μάσκα και μπήκαμε. Όταν μπήκαμε μας έσκασε το πρώτο χτύπημα. Ο τοίχος ήταν εκεί μισοτελειωμένος και περίμενε. Από κει και πέρα, 2,5 ώρες υπομονή και τσουπ ανάβει ο Mr. Screen και βγαίνει ο Waters και με τα απαίσια σπαστά του ελληνικά μας είπε πόσο του άρεσε το ελληνικό κοινό το 2007 (λάθος μεγάλε), να μην τραβάμε φώτο και βίντεο και όταν δούμε τα λουλούδια να βάλουμε τις μάσκες. Και on with the show! Δεν θα πω ξεχωριστά για το κάθε κομμάτι, εξάλλου έπαιξε το Wall ολόκληρο με κάποιες παραλλαγές, όπως έξτρα ρεφραίν, κάποια ορχηστρικά για να γεμίζει τον χρόνο ώστε να συμπληρωθεί ο τοίχος, το "What shall we do now" που δεν υπάρχει στον δίσκο, αλλά παιζότανε στα παλιά live και ήταν και στην ταινία, κανά σόλο παραπάνω και πάει λέγοντας. Καταπληκτικά τα βίντεο που παιζόντουσαν στον τοίχο, είχε έναν προτζέκτορα για κάθε τούβλο και πολύ ωραία τα μηνύματα, ιδίως το "Να γαμηθεί η κυβέρνηση" στα ελληνικά. Εκεί που είχα τους ενδιασμούς μου πριν ξεκινήσει η συναυλία ήταν οι μουσικοί. Πως θα παίξουν Floyd. Ε, έπαιξαν και γούσταρα μέχρι κι εγώ που είμαι δύσκολος. Όλοι παίζανε τα μέρη του δίσκου, σαν να άκουγες τον δίσκο, αλλά ταυτόχρονα φρόντιζαν να καταλάβουμε ότι είχαν και κάτι δικό τους να πούνε. Να πω ότι εντυπωσιάστηκα πολύ από τον τραγουδιστή που τραγούδαγε τα μέρη του Gilmour. Ωραία φωνή με ιδιαίτερη χροιά, χωρίς προσπάθεια μίμησης και χωρίς να ασελγεί πάνω στα κομμάτια. Καταπληκτικό και το αντρικό κουαρτέτο φωνητικών. Για τους άλλους ας πούνε άλλοι, εγώ με αυτά κόλλησα. Ο Waters ήταν καλός. Περιέργως καλός. Τόσο που φαινότανε ότι κάποια σημεία, ουρλιαχτά, τσιτώματα, ήταν κονσέρβα. Χέστηκα. Δεν πήγα για αυτό. Πήγα να δω τι καινούριο είχε να πει ο Waters με το να κάνει το Wall ξανά τριάντα χρόνια μετά. Τίποτα και όλα. Τίποτα καινούριο θεματικά, αλλά όσο δεν αλλάζει η κατάσταση στον πλανήτη, το Wall παραμένει καθημερινά επίκαιρο. Δεν μας είπε κάτι καινούριο. Μας θύμισε όμως ότι τα έγραψε 30 χρόνια πριν και πως από τότε ισχύουν όλα, λέξη προς λέξη. Τέλος, ο ήχος, η εικόνα, η παραγωγή, το σύνολο, είναι κάποια πράγματα που δεν θα ξαναδούμε σε αυτή την χώρα για άλλα 20 χρόνια. Για μένα, αυτή η συναυλία ακούμπησε τα στάνταρ που έβαλε μια άλλη στις 31 Μαΐου του 1989 και πέρασαν 21 χρόνια από τότε. Θέλω να ευχαριστήσω την φύση, που μας έχει φτιάξει έτσι ώστε να ζούμε πολλά χρόνια. Την ευχαριστώ γιατί πρόλαβα και είδα αυτή τη συναυλία.