schreivox

λοιπον, αν βαλεις μπασσο φροντισε να ειναι απο ηχοληπτικης αποψης ετσι για να συνεχισει να μην ακουγεται η μι εννοειται ;) αντε, ξυπνησα τωρα ;D

insomnia Συνήθως κοιμάμαι 5 - 5.30 .... γυρισα πριν καμια ωρα σπιτι Δυσκολο να γραφω τετοια ωρα καληνυχτα

Μόλις τώρα έβλεπα στην ΕΤ1 ένα ντοκυμανταίρ για τον Ξενάκη. Να'σαι καλά @myrsias

Ακριβώς ;) . Μπορεί τα παραδείγματα μας να είναι λίγο ακραία αλλά ουσιαστικά το νόημα κατα τη γνώμη μου είναι ότι μια παράσταση που έχει κάποιο θεατρικό concept, μπορεί να παρουσιάζεται από το συγκρότημα που τη δημιούργησε εφ'όρου ζωής.

Πολύ σωστος (ίσως όμως με κάποιες εξαιρέσεις που οφείλονται σε πολυποίκιλους παράγοντες) @pinhead και @warwickplayer θα με ψήσετε να πάω τελευταία μέρα. Μου φανηκε ότι έχει εισητήρια ακόμα(;) Σ'αυτό το σημείο, παρ'ότι για χ,ψ λόγους δεν σκόπευα να πάω στη συναυλία, θεωρώ ότι μια παράσταση με concept όπως η προκείμενη έχει λόγο να παίζεται ασχέτως από το πότε πρωτοβγήκε, ακόμα και 50 χρόνια μετά (λέτε από άλλους; ) όπως οι θεατρικές παραστάσεις και τα musical

Μπορώ να πω ότι η ένταση περνάει μια χαρά και σε βίντεο από λάιβ του Wall που είχα δει πριν λίγο καιρο στο διαδίκτυο. Άρα, είναι εγγυημένο ότι αν παει κάποιος στο λάιβ θα παραμιλάει τις επόμενες μέρες. Μέχρι εδώ σύμφωνοι. Αυτό που εγώ λέω για να το κάνω πιο λιανά είναι: έστω ότι παίρνουμε να δούμε την ταινία 'the Wall' και το blue Ray της συναυλίας. Η συναυλία από σκηνικής απόψεως μεταφέρει την ιδέα της ταινίας ( ενημερώστε με αν γίνεται το αντίστροφο/ η ταινία να μεταφέρει την ιδέα της παράστασης). Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε οπτικοακουστικό θέαμα. Πώς λειτουργεί το καθένα από αυτά; Υπάρχει κάποιο μέτρο του στυλ 'προτιμώ το λάιβ, ή προτιμώ να δω το dvd tου λάιβ από την ίδια την ταινία'; Κουβέντα να'χουμε δηλαδή. Προφανώς και θεωρώ πως το λάιβ είναι κορυφαίο, έτσι;

Συμφωνώ με το παραπάνω. Είχα ακούσει το Wall από το δίσκο, παλιότερα και δεν είχα εντυπωσιαστεί (τολμώ να πω). Όταν είδα την ταινία συγκινήθηκα, εισέπραξα μηνύματα και μπορώ να πω ότι συγκαταλέγεται στα σπουδαία έργα. Να πω όμως και την δική μου άποψη για τη παράσταση... όπως έχω δει από βίντεο. Νομίζω ότι η ιδέα του τοίχου, γενικότερα, λειτούργησε σαν το βασικό στοιχείο της παράστασης αλλά δημιουργεί μια πολύ περίεργη αίσθηση του χώρου που έπρεπε οι συντελεστές να υπερκεράσουν με τις όποιες σκηνοθετικές μεθόδους. Μου δίνει την έλλειψη των τριών διαστάσεων πάνω στην σκηνή, πράγμα πρωτοποριακό εν μέρη αλλά και μη λειτουργικό για τους κανόνες της παράστασης. Δεν ξέρω.. θα έπρεπε να το δω από κοντά για να έχω πιο κατασταλαγμένη άποψη. Λέτε να πάω;

Πώ! Τί ομορφιά είναι αυτή!!

:D :D :D :D Massive Attack - Be Thankful For What You've Got

@gdevelek Απ'ότι φαίνεται ο Gira έχει επιστρέψει στα πρώτα του βήματα πάλι κι αυτό σημαίνει πολύ εκκωφαντικές συναυλίες. Η λογική, σύμφωνα με λόγια των μελών, είναι να παίζουν μια τονικότητα επίμονα και να παράγονται από την ένταση 'overtones' όπως μου το εξήγησαν, αφού βέβαια με ρώτησαν γιατί δεν ήρθα με ωτασπίδες :P. Η συναυλία είχε γίνει στο gagarin και ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το ταμπούρο της ντραμς να 'παει' να γκρεμίσει το κτίριο έχοντας παρ'όλ'αυτά πολύ καθαρό ήχο...

Μου φάνηκε παρανοϊκή η ένταση που παίζανε... ξέρω-ξέρω έπρεπε να το περιμένω. Το συζητούσα μετά και με το μέλος τους που παίζει lap steel Ωραίος, thanks

Όντως, ο ήχος τους είναι πολύ βρώμικος κι αυτό φαινόταν από το πως έπιαναν τις κιθάρες και ειδικότερα το αρμόνιο (ο Cave). Τουλάχιστον, δεν έχασαν το τονικό κέντρο που το έδινε το μπάσσο όπως και το ρυθμό. Ευτυχώς, που εδώ δεν παίξανε τόσο δυνατά γιατί αυτό που έπαθα με τους Swans δεν θα ήθελα να το ξαναζήσω...

Και δυο φωτογραφίες. Στην μία ο Cave με τη stratocaster και στην άλλη ο Ellis με την τετράχορδη mustang

Επίσης, αν ενδιαφέρει, ο εξοπλισμός που παρατήρησα ήταν ο εξής: Cave μια μάυρη esquire μια relic stratocaster 2 fender amps deluxe reverb tweed hot rod deluxe Korg fender twin reverb (αν δεν κάνω λάθος) Warren Ellis μια mustang μια mustang (νομίζω) τετράχορδη με ένα single coil λίγο πιο πάνω από τη middle θέση 2 μαντολίνα (με καθαρά κιθαριστική χρήση) βιολί 2 gallen krueger heads καμπίνες marshall Casey Precission bass Ampeg heads Κάτι πρέπει να φαίνεται στο παραπάνω video

Μας επισκέφθηκε η εν λόγω παρέα των Nick Cave, Warren Ellis, Martyn Casey και Jim Sclavunos για ένα εκρηκτικό λάιβ στη Μαλακάσσα, στη μικρή σκηνή του terra vibe. Οι εν λόγω κύριοι είναι μουσικοί που έχουν συνεργαστεί και παλιότερα με τον Cave και τους Badseeds. Το μουσικό τους αποτέλεσμα είναι μια μουσική που ακούγεται τέλεια στον οποιαδήποτε συναυλιακό χώρο και σε ξεσηκώνει σε συνδυασμό με τη φλογερή προσωπικότητα του Cave. Επίσης, διέκρινα μια post punk/no wave τάση από τους Birthday Party, το παλιότερο σχήμα του Cave μαζί με την heavy blues ενέργεια των Iggy Pop & Stooges Ο κόσμος ήταν ικανοποιητικός (και ικανοποιημένος 100%)

Λοιπόν, φοβερό σόλο και ήχος. Και όλα ακούγονται αρκετά καλά. Έχω όμως μια απορία. Όταν έγραφες φωνή τις απαντήσεις στην κιθάρα τις έγραψες μετά να φανταστώ; Ρωτάω επειδή το timing μου έδωσε την εντύπωση ότι σε λάιβ θα τις παίζει δεύτερος κιθαρίστας. Άρα, όταν γράφεις απαντήσεις πάνω από φωνή μάλλον πρέπει να τις γράφεις σαν να τραγουδάς ταυτόχρονα ωστε να φαίνεται το πέρασμα από τη φωνή στην κιθάρα. Τώρα, αν μπορείς να το παίξεις έτσι και λάιβ τότε τί να πω... απλά, από τεχνική άποψη ΜΠΡΑΒΟ. Μια διευκρίνηση παρακαλώ

;D ;D ;D ;D Δεν ξέρω αν έχει ξανασηκώσει άτομα/χαρίσει κιθάρες. Μόνο για φιλανθρωπίες ήξερα, αλλά μόλις είδα το βιντεάκι έκανα σύνδεση με το πρόσφατο που έγινε και είπα 'πολύ γάτα ο Bono!'. Πέρα όμως από τη πονηρή σχέση που έκανα ( :P) γούσταρα πολυ με τον κόσμο που το καταχάρηκε και φαίνεται από τις επευφημίες. Τί να πω, ο Μπόνο κερνάει ευτυχία :D :D :) :) Κι αν δεν απατώμαι, αυτή η κιθάρα ήταν από τις αγάπημενες του. Δηλαδή, τον έχω δει σε αρκετές φωτογραφίες με μια πράσινη Gretch (νομίζω)

Και μόνο να υπολογίσει κανείς τη συναισθηματική αξία της κιθάρας.... τί να πει κανείς; μπράβο του. υγ. Καλά έκανε γιατί τελευταία τους είχανε 'κράξει' συμπατριώτες τους σε μια συναυλία (για κάποιο θέμα φορολογίας υποτίθεται)

Κρίμα, είχαμε παίξει κατά το Μάιο. Ζεστή ατμόσφαιρα, οι φίλοι που μας είδαν ευχαριστημένοι, άψογη συμπεριφορά από όλους και υποδειγματική υποστήριξη από τον ηχολήπτη του μαγαζιού. Αυτό που με είχε προβληματίσει όμως ήταν ήταν η κάπως αφιλόξενη γειτονιά. Θα ήταν καλή ιδέα να άνοιγε σε άλλο σημείο, κατά την ταπεινή μου άποψη. Με την ευκαιρία παραθέτω κι ένα βίντεο. (Καλή ιδέα για αφιέρωμα, δεν νομίζετε;)

Πάρα πολύ σωστά! Μην ξεχνάμε ότι και το λαϊκό ήταν πάντα ανοικτό είδος προς ξένα στοιχεία και ο πατέρας του (το ρεμπέτικο) θεωρήθηκε κι αυτό ξενόφερτο όταν εμφανίστηκε στον ελλαδικό χώρο από τους πρόσφυγες της Μικράς ασίας.

Γενικά, το λαϊκό ως εξέλιξη των ρεμπέτικων διαμορφώθηκε στη δεκαετία του 50' και επί μέρους υφολογικά στολίδια (φολκλορ, εξωτισμός) αλλά και η έννοια star system (τηρουμένων αναλογιών, βέβαια) είναι πράγματα που πυροδοτήθηκαν στα 60'. Η βάση του σημερινού λαϊκού συν τις προσθήκες των επόμενων δεκαετιών και με τις αλλαγές της μουσικής βιομηχανίας μέχρι σήμερα. Μία σημαντική παράμετρος στο πέρασμα στο λαϊκό από το ρεμπέτικο είναι : '' Παράλληλα, διαφαίνεται ότι το λαϊκό τραγούδι αρχίζει να φεύγει από τους κοινούς καημούς μιας ομάδας, προς την κατεύθυνση του προσωπικού καημού.'' Συμπληρώνοντας: ''Γνωρίζοντας μάλιστα την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού τις επόμενες δεκαετίες, αυτή η τάση επιβεβαιώνεται. Σήμερα δε, αφού ο προσωπικός καημός εξελίχτηκε σε καψούρα και μετά σε συγκεκριμένο τρόπο διασκέδασης στα κέντρα της παραλιακής, οι συζητήσεις αφορούν στο αν το λαϊκό τραγούδι τελικά υπάρχει. Πιθανώς, το λαϊκό στοιχείο να έχει αντικατασταθεί από το μαζικό.'' Συγγνώμη για το off topic

Ενδιαφέρον το εξής: http://spoudasterion.pblogs.gr/tags/smyrnaiiko-tragoydi-gr.html Γράφει για τη μουσική της σμύρνης και έχει και ένα ενδιαφέρον κείμενο για τη λαϊκή μουσική, από κοινωνιολογική σκοπιά

Γεια σας, είπα να μοιραστω μαζί σας ένα κομμάτι που μ'αρέσει πολύ. Είναι το 'Loverman' των Jimmy Davis, Ram Ramirez και James Sherman. Μια τζαζ μπαλάντα που τραγούδησε η θρυλική Billie Holiday, ενώ το κομμάτι έχει παιχθεί κι από πολλούς μουσικούς, όπως ο Charlie Parker. Στην συγκεκριμένη εκτέλεση βασίστηκα αρκετά στην εκτέλεση του Jay Jay Johnson, ενός φανταστικού τρομπονίστα της jazz, που είναι και από τις αγαπημένες μου. Το κομμάτι έχει πολλές τσαπατσουλιές και κακή ποιότητα ήχου. Είναι ένα take και αρχικά το έγραψα για να δω πως γράφει ήχο η κάμερα. Βλέπετε είναι το πρώτο μου βίντεο που σηκώνω. Η κιθάρα είναι epiphone es 175 κι ο ενισχυτής fender deluxe reverb 65'reissue

@Miltiray, πολύ κατατοπιστικό το video που παρέθεσες, μπράβο!

Εγώ σου προτείνω αυτό, το τελευταίο, απο αυτά που ρωτάς