schreivox

Στα πιο γνωστά μαγαζιά έτσι γίνεται. Βέβαια, αν για παράδειγμα μας δίνουν σε ένα μαγαζί τα 3 από τα 5 ευρώ της εισόδου δεν με απασχολεί καθόλου αν μοιράζουν χαρτάκια για ποτά. Έχω δει όμως το παράδειγμα συγκροτήματος φίλου μου που δεν επρόκειτο να πληρωθεί (ίσως επειδή παίζανε και άλλα δύο γκρουπ- δεν ξέρω ακριβώς το λόγο) και με τα βίας είχανε έκαστος 2 ποτά. Συν τοις άλλοις, είχα σκάσει και 8 - 10 ευρώ να μπω στο ''λαιβάδικο'' να τον δω κι όταν μου είπε κι αυτό, κάπως, μου κακοφάνηκε. off topic Γενικά, βρίσκω μερικούς λόγους να μην θέλω να παίζω σε κάποιους λαιβ χώρους. Πολλοί από αυτούς μου φαίνονται κακόγουστοι, και νιώθω ότι δεν έχουν δική τους πελατεία όπως έχω δει σε άλλα μουσικά στεκια τα οποία όμως από την άλλη- τονίζω-δεν έχουν καμία υποδομή σε εξοπλισμό. Από τη μια, βλέπω καλά εξοπλισμένους λαιβ χώρους που λειτουργούν με είσοδο και για να βγάλεις κέρδος πρέπει να το φουλάρεις κόσμο. Από την άλλη βλέπω καφέ-μπαρ με πιο χαλαρό mood, ζεστούς χώρους, σχεδόν χωρίς είσοδο, με εύκολο γέμισμα λόγω γενικότερης πελατείας του μαγαζιού, χωρίς εξοπλισμό λάιβ αλλά προτιμώ αυτούς τους χώρους και είμαι σίγουρος ότι τους προτιμούν και οι φίλοι που θα έρθουν να μας δουν. Τέλος, πιστεύω αν ένα γκρουπ δεν είναι γνωστό, είναι προτιμότερο να παίζει σε μπαρ γιατί και πληρώνεται καλύτερα σχετικά από ότι σε λάιβ χώρο και, στην τελική, πίνει πιο ελεύθερα. ;D

Τα περισσότερα χρόνια μου τα έχω περάσει ζώντας από τη μουσική. Ξεκίνησα από χώρο συνεστιάσεων (σκυλάδικο δηλαδή). Μετά από μπαρ ρέστοραν (ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο εντατικά με την τζαζ για αυτό το λόγο ;D) που παίζαμε τζαζ, σοουλ/ροκ. Και με classic ροκ μπάντα διασκεύες έχω δουλέψει για ένα μικρό διάστημα κάποιο καλοκαίρι σε ένα τραγικό beach bar. Αυτά τα λέω για να σας βάλω στο κλίμα,έτσι? :P... Μία φορά έχω δουλέψει πωλητής και το μετάνιωσα σε σχέση με τα συν/πλην της μουσικής. Τα τελευταία 2 χρόνια ζω αποκλειστικά από τα μαθήματα κιθάρας και τα μουσικά έχουν περάσει σε πιο καλλιτεχνική φάση. Παίζω κυρίως με ένα τζαζ σχηματάκι, άρα καταλαβαίνετε ότι δεν θα μπορούσα να βασιστώ σ'αυτό για βιοπορισμό... Ευτυχώς που υπάρχει και ενα swing ρεύμα τελευταία κι ο κόσμος το στηρίζει

Κάτι τέτοιο; Lenahan OC44 Rangemaster Treble Booster.

Παιδιά, το να θεωρείται ένας νέος 'ταλέντο' (καλά, για το μεγάλο μπορούμε να το συζητάμε) δεν είναι και κάτι τόσο βαρύγδουπο. Το να θεωρείται σπουδαίος/μεγάλος κιθαρίστας είναι πολύ διαφορετικό και πηγαίνει σε άλλη ποιοτική κατηγορία. Προφανώς, ο George έχει ταλέντο στα χέρια και πολλές ώρες μελέτης. Πιστεύω ότι το θέμα χτυπάει άσχημα στο μάτι πιο πολύ (για τον τίτλο μιλώ). George, δεν είναι το μουσικό μου στυλ για να εκφέρω άποψη. Αν μου επιτρέπεις, σου προτείνω να αφιερώσεις πολύ χρόνο στη σύνθεση. Νομίζω, θα σε βοηθήσει πολύ.

Ozzy Osbourne - Crazy Train (Smooth Jazz Version) Το crazy train δεν είναι αλλαγμένο με αυτό τον τρόπο, απλώς έχει 'αλαφρώσει' λίγο και έχει κάτι ακόρντα παραπάνω :)

Ας πούμε, το Enter Sadman είναι Μι μινόρε. Μία συγκενική τονικότητα στη Μι μινόρε είναι η Σολ ματζόρε, δηλαδή 3 νότες πάνω . Μι - φα# - Σολ - λα - Σι - ντο - ρε - Μι Σολ - λα - Σι - ντο - Ρε - μι - φα# - Σολ Νομίζω το σχέδιο βοηθάει να δεις τα κοινα σημεία, σωστα; Πανω είναι το μινορε και απο κάτω το ματζόρε με τροπο που να ταυτίζονται. Για αυτό ξεκιναμε απο τη νοτα σολ και οχι παλι από τη μι. Βέβαια, αυτή είναι η αρχική προσέγγιση και το επεξηγώ πολυ χονδροειδώς. Ειδικά, όταν μπαίνουμε στα χωράφια της τζαζ εναρμόνησης. ( Η γέφυρα του διασκευασμένου τραγουδιού των Μετάλλικα αποτελεί , νομίζω, ένα μνημείο αυτού του παραδείγματος. Κοινώς, γίνονται ''παπάδες'' ;D) .

Μιλάς για διασκευές; αλήθεια, τί φάση; :)

πρώτα και μετά... Justin Bieber-Baby(Metal Version) νιου μεταλ κινγκ :P

Τελευταία, έχω 'κολλήσει' με τα βίντεο του τύπου. Έχει πλάκα το πώς χρησιμοποιεί την αρμονία, από ματζόρε σε μινόρε κλπ., ώστε να έχει τα αντίστροφα αποτελέσματα. Εδώ εχει κάνει το ''dancing queen'' των ABBA (ατμοσφαιρικό;) metal ;D ;D Γενικά, παίζουν πολλά βίντεο τα οποία πέρα από το γέλιο διδάσκουν πολλά όσον αφορά τη μουσική αντίληψη και την ''ενορχήστρωση'' ;D :)

Εδω ο R. Howard σε live διασκευή του 'down on the street' των stooges με these Immortal Souls

Μάλλον, ο Rowland Howard είναι ο αγαπημένος μου http://youtu.be/Si85s8dvKWI

Μπήκα σήμερα και διάβαζα το θέμα και πραγματικά στην αρχη νόμιζα ότι είναι πρωταπριλιάτικη φάρσα (τώρα, γιατί το νόμιζα δεν ξέρω...) . Αλλά, βλέπω ότι η fender κάνει μια ωραία κίνηση με αυτά τα τρία μοντέλα, η οποία προσφέρει πιο πολλά συν στο προφίλ της. Τώρα, για πόσο θα κρατήσει αυτή η σειρά δεν ξέρω. Κατά καιρούς υποθέτω έχουν γίνει κι άλλες απόπειρες, αλλά σίγουρα μπορεί κανείς να διακρίνει την τιμιότητα των προθέσεων εδώ πέρα.

Σαφώς, αφού η ταινία αφιερώνεται στη μνήμη των ή βασίζεται απλά στη ζωή τους, σύμφωνα με τους τίτλους. Την ξαναείδα πρόσφατα.

Σαν χθες γεννήθηκε ο σπουδαίος μουσικός, Herbie Hancock, το 1940 στο Σικάγο των Η.Π.Α. Πενήντα χρόνια παρουσίας στα μουσικά πράγματα, στη jazz (κι οχι μόνο). Ξεκίνησε τη συνεργασία του με τους Miles Davis, Wayne Shorter, Ron Carter και Tony Williams το 1963. Έκτοτε έχει τιμηθεί με 12 βραβεία grammy. Επίσης, έχει συμμετάσχει στην ερμηνεία και στη μουσική της ταινία 'Round Midnight' (1986) του Berdnard Tavernier (με τον Dexter Gordon, που υποδύεται ένα τζαζ μουσικό).

Φαίνεται καλη για αυτά τα λεφτά

Γεια χαρά, με αφορμή αυτό το θέμα θυμήθηκα το παλιό μοντέλο joe pass της Ibanez. Αντιγράφω και από ένα site: From 1980-90 Joe Pass was under contract with Ibanez. It is said that Joe didn't really like the Ibanez guitar and didn't perform on it that much. Most accounts from people in the United States from this time period have Joe playing the D'Aquisto, but many reports from other countries say Joe played the Ibanez. The speculation is that Joe played the Ibanez rather than travel internationally with his D'Aquisto. The Ibanez Joe Pass was discontinued pretty quickly and suffers a reputation for a thin tone due to it's pickup placement. http://www.jazzguitar.be/joe_pass_guitar.html

Μήπως είναι λίγο μύθος τα καθαρά του solid state για jazz? Εννοώ ότι μπορει να ακούγονται σαν πανάκεια για το συγκεκριμένο είδος παιξίματος. Έχω χρόνια να παίξω με roland jazz chorus βέβαια, και έχω ακουστά polytone κλπ. αλλά την υγειά μου την βρήκα στον deluxe reverb και εννοώ ότι με ενδιάφερει το σημείο που πάει να αρπάξει ο ενισχυτής και έχουμε δυναμικές στο παίξιμο.

Για τον fender (deluxe rvb) πάντως, παρ'ότι ο πωλητής μου είχε πει να τον βάζω στο stand-by πρώτα για το κλείσιμο, και μόνο που άκουγα το μεγάφωνο να διαμαρτύρεται το γύρισα σε απευθείας power off. To stand by είναι μόνο για να ζεσταίνονται πιο γρήγορα οι λάμπες. ;)

Εγώ χρόνια τώρα είμαι ευχαριστημένος από την ποιότητα του tech 21 trademark 10, που κυκλοφορεί πλέον μόνο στα 30 watt. Αναλογικά κυκλώματα, 3 amps (fender, marshall, mesa boogie), 3 επίπεδα (clean, high, hot) που λειτουργούν κ με ένα ανεξάρτητο gain, και τέλος 3 προσομειώσεις καμπίνας (tweed, uk, calif). active controls, spring reverb, 10'' speaker.

Πρέπει να είναι φαινόμενο για να παίζει από τα 15 του και να έβγαλε, μετά από 6 χρόνια, αυτό. Τί να πω; Μπράβο :)

Εγω την πήρα μετά την πρώτη άδεια στο κέντρο και την φύλαγα στα 'πολιτικά είδη', δηλαδή αυτά που δεν πρέπει να έχεις στο θάλαμο, ιδιαίτερα στην αρχή και στις επιθεωρήσεις εννοείται. Και μετά, στη μετάθεση (Ελ.δυ.κ) σπάνια την άφηνα κάτω από κρεβάτι ή μέσα στο φοριαμό μου, και με τις συμβουλές των παλιών δεν είχα πρόβλημα. Αυτά για τον πρώτο καιρό. ;)

Ωραίος ο φίλος :)

Το τρακ στέκεται μια χαρά σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο ;) Μπράβο trigga και theod

Εγώ θα ήθελα να πω ότι χθες παρακολούθησα ενα βίντεο για την περίπτωση της Αργεντινής και με έπιασε απελπισία. Όχι τίποτα, αλλά υπάρχουν τρομερές ομοιότητες στην ιστορική της πορεία με την Ελλάδα, τουλάχιστον όπως άφηνε στο βίντεο να εννοηθεί...