Jet72

Πρόβλημα; Ξέρεις πόσα χρόνια προσπαθώ να το κάνω αυτό επίτηδες όταν παίζω?

@Waterfall-K: Απορίες / σχόλια: 1. Ζηλεύω. Δεν το λέω με την κακή έννοια, απλά... ζηλεύω! 2. Θα περίμενα κάποιον μικρό midi controller σε τέτοια θέση που να μπορείς να παίξεις ακόμη και όταν είσαι καθιστός για edit. 3. Οι m.contr. (αριστερό μέρος του Rig), οι πάνω, είναι παιξable ? Φαίνεται να έχουν μεγάλη κλήση. 4. Το δεξί μέρος του Rig δεν είναι ασταθές λόγω βάρους; Αυτό είναι γενικότερη απορία, πως μπορεί κανείς να παίξει γρήγορα ή "βαριά" σε keyboards τα οποία βρίσκονται τόσο ψηλά σε τέτοιου τύπου stand? Σε κάτι πιο "σκαλωσιά" το καταλαβαίνω αλλά και στο δικό μου διπλό stand που είναι ανάλογης κατασκευής, το SH ταλαντώνεται όταν γίνεται... απόπειρα σόλο. Καλόπαιχτα και πάνω από όλα... καλά κέφια!

Να συμπληρώσω κάτι που μου είναι πάντα αγαπητό, γλυκό, τραγουδιστό και πιανιστικά ενδιαφέρον: Γιώργος Χατζηνάσιος.

Πως τα καταφέραμε και πάλι μιλάμε για τον Βαγγέλη (όχι ότι αυτό είναι κακό ;) )... ο οποίος δεν έχει και πολλή σχέση με αυτά που κάνει ο JMJ... Ο JMJ είναι κάτι σαν παιδικός μου ήρωας, αλλά πλέον τον έχω απομυθοποιήσει τελείως. Ειδικά αυτή η ποπ διάθεση στο live του μου φαίνεται πολύ "κάπως". Θεωρώ ότι μετά το 1990-94 θα έπρεπε να είχε κάνει άλλα πράγματα. Στράβωσε όμως η κατάσταση με το Oxygene 7-13, εκεί φαινόταν ότι άρχιζε το πράγμα να ανακυκλώνεται. Μεικτά συναισθήματα... ::)

Πάντως μεγάλη τιμή του κάναμε του Ιταλού... Τόσες σελίδες και τόσο ... Malmsteen είναι δύσκολο να μαζέψεις με τη μία! Μωρέ μπράβο του! ΥΓ και εκτός των άλλων είναι και η κιθάρα του άχαρη! ;D Μπορεί να είναι καλή ως όργανο αλλά... γενικώς δεν μου κάνει το όλο πράγμα ενδιαφέρον. Κρίμα γιατί ο άνθρωπος φαίνεται ότι έχει "καεί" παίζοντας.

Πάντως στα μέχρι τώρα αποτελέσματα φαίνεται ότι ο κόσμος θέλει την αίσθηση του ροκ του Hendrix. Το λέω αυτό γιατί ως δεύτερος φαίνεται ο Satch ο οποίος - κατά δήλωσή του - αυτό που παίζει (ή τέλος πάντων αυτό που έχει στο μυαλό του παίζοντας) είναι "κατά 99% Hendrix".

Cool λόγω strat. Μπορώ να πω ότι αν άκουγα να παίζει ακριβώς τα ίδια αλλά με Les Paul τότε θα έλεγα ότι δεν μου αρέσει. Λίγο περίεργο; Μπορεί. Πάντως μας αρέσει- δεν μας αρέσει, έχει καταφέρει σίγουρα ένα πράγμα: να έχει δικό του ήχο και στυλ, να τον ακους και να λες "ωχ, ο Μάαααλμστηην" ! ;D

Μερικά σχόλια, προσπερνώντας κλισαρισμένες απαντήσεις του στυλ "δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχουν αυτές οι ψηφοφορίες" κλπ. Στεναχωριέμαι για αυτούς που δεν ψήφισα και χαίρομαι για τον Satch που μαζεύει δίκαια. Ψήφος δική μου: EVH. Και ως παικταρά και ως αγαπημένου. Εξηγούμαι δια του παραδείγματος: κάποτε διάβαζα (δεν θυμάμαι που) ότι ο M. Jordan ήταν πολύ μεγάλος παίκτης όχι γιατί κάρφωνε πετώντας, όχι γιατί πέταγε και σκόραρε, όχι γιατί... κλπ κλπ.... αλλά γιατί έκανε ό,τι έκανε ΚΑΙ έπαιζε ΚΑΙ άμυνα. Κατ΄αντιστοιχία: EVH όχι μόνο γιατί είναι innovative, γρήγορος (αλλά όχι εξαντλητικός), περίεργος κλπ κλπ στα σόλα του αλλά και για όλα όσα κάνει μέσα στο κομμάτι. Ακούγοντας ένα καλό V.H. κομμάτι (ναι, υπάρχουν V.H. και εκτός του Jump) δεν χρειάζεται να περιμένω το ξέφρενο guitar's-hero-show-off-solo. Ο evh είναι συνεχώς πάνω στο κομμάτι, αλατοπιπερίζοντας όπως αυτός ξέρει. Και απολαμβάνω ιδιαίτερα τον τρόπο που παίζει όταν δεν κάνει ούτε tapping, ούτε αρμονικές...

EVH, J.S., Vai κλπ κλπ και Άκης Τουρκογιώργης!

Ένα παράπονο για το αγαπημένο μου πλαστικό και εύκολο SH-201, το οποίο φαντάζομαι ότι ισχύει και για άλλα μοντέλα της Roland: θα περίμενα το D-beam να έχει μεγαλύτερη εμβέλεια (δηλαδή να κουνάω χέρι από πιο ψηλά) και όταν επιλέγω να το χρησιμοποιήσω για το pitch να μην αλλάζει νότες (πρακτικά δουλεύει σε ημιτόνια) αλλά να είχε συνεχή απόκριση οπότε να μπορούσα να κάνω bend όλη την οκτάβα με το D-beam ή (που λέει ο λόγος) να το χρησιμοποιήσω σαν Theremin. Κρατώ και μία επιφύλαξη μήπως τους κατηγορώ τσάμπα και πρόκειται για setting που μου διαφεύγει. Και επειδή δεν είμαι αχάριστος, δεν θα παραπονεθώ για το ότι το συγκεκριμένο όργανο δεν έχει aftertouch. Αυτά!

To JD800 είναι πλέον και αυτό vintage? Ρε πως γέρασα... Καλή επιτυχία, ενδιαφέρουσα προσπάθεια! ;)

Εναλλακτικά, αντί να δώσουν πολλές φωνές ας δώσουν ένα μονοφωνικό συνθι, αναλογικό και φτηνό. Αναλογιά στον λαό τώρα!

Αυτός που το θέλει ξέρει γιατί το θέλει(*) (και το λέει και σωστά: "Μόοογκ" ). Πάντα φιλικά, J72 (*) και προφανώς είναι και νοσταλγός. Αλλά αυτό δεν είναι κακό...

Αχ αυτά τα ξύλα... Αν και δεν είναι το σωστό τόπικ... έχω την απάντηση: Είναι σωστό ότι οι strat έχουν πιο άμεσο attack? Επίσης, το attack δεν είναι πιο έντονο με σκληρότερες πένες;

Νομίζω ότι πλέον δεν τρώμε τον μύθο του ότι "το μη εμπορικό είναι ποιοτικό". Πάνε αυτά...

Μπρόβο κύριοι. Αν παίζατε δίπλα στον πάγκο με το ποτό μου θα πέρναγα πραγματικά καλά και πάνω από όλα... cool. Keep up the funky job!

Πάντως αυτό το grammy είναι σαν να το πήραμε εμείς οι ίδιοι οι ακροατές. Έεεεεεεετσι! Μα αφού είναι, τι να κάνουμε; ;D Πέρα από την πλάκα, το γενικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει... ελπίδα. Μπράβο τους! ΥΓ και λίγο Greg Phillinganes να ανέβαζαν στη σκηνή δεν θα με χάλαγε...

Τι είναι τούτο; Βάλανε το VOLUME κάτω κάτω;

Μιας και έγινε αναφορά σε πολύ ειδικά ξύλα όπως αυτό της αγριοπασατεμπιάς, επιτρέψτε μου (με ποπκορν διάθεση...) να σας αποκαλύψω ένα τεχνικό μυστικό: Το σκάφος της κιθάρας μπορεί να μπει σε ένα πιάνο (κατά προτίμηση με ουρά αλλά κλειστή, ώστε να κρατιόνται οι ήχοι καλύτερα...) και να ξεχαστεί εκεί για 3 με 5 χρόνια. Εναλλακτικά μπορεί να μπει μπροστά από ηχείο που θα σικουενσάρει ένα MoogIII με mi-la-re-sol-si-mi για αρκετούς μήνες. Το ξύλο θα οριμάσει μουσικά και θα μπορέσει να αποδώσει καλύτερα σε όποια κατασκευή. Συμπέρασμα: Αυτό που μου λείπει για να βελτιώσω τον ήχο μου στην ηλεκτρική είναι.... ... ένα MoogIII. Α, δεν σας έπεισα, ε; Καλά... Πάντως το συμπέρασμα του όλου thread νομίζω ότι ήταν αναμενόμενο. Παρόλα αυτά το thread κρύβει (τουλάχιστον για εμένα) αρκετές πληροφορίες που δεν ήξερα και τις είδα διαβάζοντας τα διάφορα σχόλια. Να είστε καλά!

Κρίμα! Τον είχαμε δει στο Ρόδον αν θυμάμαι καλά... Όπως γίνεται με κάθε μεγάλο μουσικό, το live του ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από κάθε στουντιακό δίσκο.

Παίζει η περίπτωση τα τάστα όντας φαγωμένα να έχουν χάσει το "λείο" τους και η χορδή να τρίβεται (και άρα να μπεντάρει δυσκολότερα) ;

http://en.wikipedia.org/wiki/Vince_Clarke

Είναι μόνο δική μου αίσθηση ή DX7ίζει πολύ ?

Ας πεταχτώ να πω ότι μου αρέσουν κάποιες "απλές" αντιθέσεις μεταξύ ήχου και εικόνας. Πχ Dave Mustaine με λευκό πουκάμισο "της μαμάς". Πολύ "κάπως"! Όταν όμως βλέπω το ανάποδο, πχ συνέντευξη μα(ν)έστρου κλασσικής με μπλουζάκι Eddie-Maiden, ε, εντάξει, "το κατάλαβα ότι δεν έχει κολλήματα και οι μουσικοί ορίζοντές του είναι ανοικτοί ;D ". Αν και δεν το πολυπιστεύω... Γενικά όμως το κατάλληλο ντύσιμο νομίζω ότι πρέπει να συνοδεύει την αντίστοιχη μουσική. Α, και σε κάποιες περιπτώσεις είναι και σεβασμός προς το ακροατήριο.

Επειδή είμαι και ολιγαρκής... Μια μπλε πένα σαν του (The) Edge, μπας και καταφέρω να παίξω το Pride χωρίς να ακούγεται σαν φραγκοσυριανή σε διπλές στροφές... Αν και υποψιάζομαι ότι στην περίπτωσή μου δεν φταίει (μόνο) η πέννα....