blue

Στις αρχές του 1967 η Vox κυκλοφόρησε το πρώτο Wah , με την ονομασία Clyde McCOy Wah Wah Pedal. Η πιο διαδεδομένη από τις ιστορίες που ακούγονται για την προέλευση αυτού του εφέ είναι ότι ο διάσημος τρομπετίστας Clyde McCoy ζήτησε από τους μηχανικούς της Vox να του κατασκευάσουν μια συσκευή που θα προσομοίωνε τον ήχο που παράγεται από τη μετακίνηση της σουρντίνας κατά το παίξιμο της τρομπέτας. Ο Dell Casher και ο Brad Plunkett ξεκίνησαν να εργάζονται πάνω στο MRB tone κύκλωμα με το οποίο ήταν εφοδιασμένοι οι ενισχυτές της Vox. Ένας τριθέσιος επιλογέας έδινε τη δυνατότητα εναλλαγής ανάμεσα σε διαφορετικές περιοχές του φάσματος του ήχου. Οι Casher και Plunkett προσάρμοσαν αυτό το κύκλωμα ώστε να χωράει στο κουτί ενός volume pedal και όταν ο Casher , ως κιθαρίστας, το δοκίμασε σε μια ηλεκτρική κιθάρα όλοι εντυπωσιάστηκαν. Ο πρόεδρος της Vox οραματίστηκε την πώληση του πεταλιού σε πολλούς τρομπετίστες οι οποίοι για τη χρήση του θα αναγκάζονταν να αγοράσουν και ενισχυτή και δεν έδωσε σημασία στις προσπάθειες του Casher να του εξηγήσει ότι το πετάλι είχε καλύτερη εφαρμογή στην ηλεκτρική κιθάρα. Τον Ιούνιο του 1967 όμως οι Cream κυκλοφόρησαν τον δίσκο «Disraeli Gears», ο οποίος περιελάμβανε το τραγούδι «Tales of Brave Ulysses», που θεωρείται ως η πρώτη εμπορική ηχογράφηση κατά την οποία χρησιμοποιείται το Wah. Ο Eric Clapton είχε αγοράσει ένα και το είχε χρησιμοποιήσει κατά την ηχογράφηση της ηλεκτρικής του κιθάρας. Αργότερα ο Jimi Hendrix θα δήλωνε ότι αγόρασε ένα wah επειδή άκουσε τον Clapton. Αργότερα η Vox κατασκεύασε το V846 και η Thomas Organ (θυγατρική της Vox) το Cry Baby. Ωστόσο κανείς δεν σκέφτηκε να κατοχυρώσει ούτε το κύκλωμα ούτε το όνομα του νέου πεταλιού. Αυτό επέτρεψε τη δημιουργία μιας πληθώρας κλώνων του Wah από τις υπόλοιπες εταιρείες. Το 1968 ο Mike Mathews προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα εφέ που να μπορεί να διατηρεί τον ήχο μιας νότας για μεγάλο χρονικό διάστημα (sustainer) αλλά να μην παραμορφώνει το σήμα, σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί εμπορικά μια συσκευή που χρησιμοποιούσε ο συνεργάτης του μπροστά από τα πρωτότυπα κυκλώματα για να ενισχύει το εισερχόμενο σε αυτά σήμα. Οι πωλήσεις του LPB-1 (linear power booster) εκτοξεύτηκαν στα ύψη και σήμαιναν την αρχή της εταιρείας του Mathews, με την επωνυμία Electro Harmonix. Αργότερα κατάφερε να υλοποιήσει την αρχική του ιδέα για την κατασκευή ενός sustainer ενώ το 1971 ο Meyer σχεδίασε το Big Muff, που είχε τη δυνατότητα να παράγει πιο ήπιους ήχους παραμόρφωσης. Στο μεταξύ η Maestro, ιδιοκτησία της Chicago Music Industries, στην οποία άνηκε και η Gibson, συνέχισε να παράγει το αυθεντικό Fuzz-Tone ενώ ταυτόχρονα κυκλοφορούσε την εκδοχή της του wah pedal και άλλες συσκευές όπως το Ring Modulator, που είχε σχεδιάσει για την εταιρεία ο Tom Oberheim. Ο Oberheim την ίδια εποχή στην προσπάθειά του να κατασκευάσει μια συσκευή που να μιμείται το ηχητικό αποτέλεσμα μιας καμπίνας Leslie με περιστρεφόμενο μεγάφωνο, κατέληξε στην κατασκευή του πρώτου πεταλιού phase shifter, του Maestro PS-1. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν πλέον μόδα η χρήση των πρωτοποριακών πεταλιών από τους περισσότερους κιθαρίστες. Το 1972 ο απόφοιτος του ΜΙΤ Mike Beigel συνεργάστηκε με τον αρχιμηχανικό του τμήματος ηλεκτρονικών της Guild με σκοπό την κατασκευή ενός πεταλιού που θα βασιζόταν σε κάποια πειράματα του Beigel πάνω στους ήχους του synthesizer. Δημιούργησαν την εταιρεία Musictronics και κατασκεύασαν το Mu-tron III, ένα envelope filter που παρήγαγε ήχους παρόμοιους με αυτούς των synthesizers. Ταυτόχρονα ο Keith Barr και ο Terry Sherwood, ιδιοκτήτες ενός μικρού καταστήματος ηχητικών συστημάτων, παρατήρησαν πόσο χαμηλό κόστος έχει η κατασκευή ορισμένων πεταλιών όπως το Maestro PS-1 και θεώρησαν πως μπορούν να δημιουργήσουν τα δικά τους εφέ τα οποία θα ήταν πιο αξιόπιστα και θα ακούγονταν καλύτερα. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία της MXR, τα εφέ της οποίας μέχρι σήμερα παραμένουν κορυφαία για την ποιότητα κατασκευής τους και την εργονομία τους. Το 1974 στην Ιαπωνία η Ibanez συνεργάστηκε με τη Maxon για την κατασκευή πεταλιών. Η πρώτη δημιουργία τους ήταν ένας κλώνος του επιτυχημένου Phaser της MXR και κάποιες άλλες υλοποιήσεις που δεν έγιναν πολύ δημοφιλείς. Η κατάσταση διαμορφώθηκε διαφορετικά όταν το 1979 παρήγαγαν το πασίγνωστο Ibanez Tubescreamer TS-808 και λίγο αργότερα το TS-9 , το οποίο αποτέλεσε το αγαπημένο πετάλι του Stevie Ray Vaughan. Στο μεταξύ, από το 1972 η επίσης ιαπωνική Roland είχε παρουσιάσει το Space echo, μια εφεύρεση του Ikutaro Kakehashi. Η λειτουργία του ήταν επαναστατική : κατέγραφε σε μαγνητοταινία το εισερχόμενο σήμα, αμέσως το αναπαρήγαγε και στη συνέχεια το διέγραφε για να ηχογραφηθεί το επόμενο σήμα. Το echo και παραλλαγές του μπορούσαν πλέον να αποτελούν μέρος του εξοπλισμού ενός μουσικού. Το 1976 αποφασίστηκε διαχωρισμός του τμήματος εφέ της Roland με στόχο την ανάπτυξη μιας εταιρείας που θα δραστηριοποιούταν αποκλειστικά στην ανάπτυξη μονάδων εφέ. Η Boss εισήλθε δυναμικά στην αγορά πεταλιών με την κυκλοφορία του CE-1 Chorus Pedal, του πρώτου πεταλιού chorus που παράχθηκε. Το 1977 κυκλοφόρησε τρία πετάλια : το OD-1 overdrive , το PH-1 Phaser και το SP-1 Spectrum, που αποτελούν τα πρώτα μιας ιδιαίτερα δημοφιλούς σειράς περισσότερων από 50 πεταλιών που κατασκεύασε στα επόμενα 20 χρόνια. Οι κατασκευές της χαρακτηρίζονται για την πρωτοποριακή τους φιλοσοφία και πρακτικότητα και σύντομα κατέκτησε κυρίαρχη θέση στην παγκόσμια αγορά. Για λόγους πληρότητας αξίζει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των μονάδων εφέ που αναφέρονται δεν αποτελούν σήμερα μουσειακά εκθέματα αλλά χρησιμοποιούνται από τους σύγχρονους κιθαρίστες κατά κόρον. Η τεχνολογική εξέλιξη στις εφαρμογές ήχου δεν έχει καταφέρει να διαφοροποιήσει τις ηχητικές προτιμήσεις των κιθαριστών , μάλιστα γίνεται προσπάθεια ώστε τα σύγχρονα τεχνικά μέσα να μπορέσουν να προσομοιώσουν αυτούς τους ήχους μέσω της ψηφιακής επεξεργασίας σήματος. Kυρίαρχη πηγή άντλησης πληροφοριών για αυτό το άρθρο αποτέλεσε μια σειιρά από άρθρα που είχε δημοσιεύσει παλιότερα ο Steve Matonti στο thestompbox.net Eπίσης χρησιμοποιήθηκαν αναφορές από το βιβλίο του Michael Ross Getting great sounds.

Τα ακουστικά εφέ χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς για πρώτη φορά στη βιομηχανία του κινηματογράφου ενώ η χρήση τους χρονολογείται από πολύ νωρίτερα στο θέατρο. Διάφορες συσκευές χρησιμοποιούνταν στις παραστάσεις με στόχο την προσομοίωση ιδιαίτερων ήχων, όπως αυτόν του κεραυνού ή του καλπασμού των αλόγων. Κατά τη δεκαετία του 1920 , ταυτόχρονα με την εξάπλωση του ραδιοφώνου, παρατηρήθηκε μια εξέλιξη στο χώρο των ηχητικών εφέ, αφού οι ραδιοφωνικοί σταθμοί προσελάμβαναν προσωπικό αποκλειστικά για την επένδυση των ζωντανών θεατρικών παραστάσεων που εξέπεμπαν. Προς το τέλος της ίδιας δεκαετίας ο κινηματογράφος απέκτησε ήχο, ανοίγοντας νέους ορίζοντες για την τέχνη των εφέ. Τα εφέ που συνήθως χρησιμοποιούνταν στις ταινίες της εποχής ήταν echo, reverb, flanger, phaser, chorus, equalizer, φίλτρα, overdrive , fuzz, ring modulation, compression και reverse echo.Ήταν απαραίτητη η επεξεργασία των προ-ηχογραφημένων ηχητικών δειγμάτων , όχι μόνο για ρεαλιστικότερο αποτέλεσμα, αλλά και για την πρόκληση συναισθηματικής έντασης στο ακροατήριο. Για παράδειγμα , ο ήχος ενός πυροβολισμού θα εμπλουτιζόταν με τον ήχο κάποιου ηχογραφημένου κρότου ισοσταθμισμένου (equalized) σε εκείνες τις συχνότητες που θα τον έκαναν να ακούγεται πιο ρεαλιστικός. Στην περίπτωση που ο sound designer ήθελε να δώσει έμφαση στη δραματική σκηνή που περιγράφεται παραπάνω, τότε θα προσέθετε και βάθος (reverb) . Είναι σημαντική η διαπίστωση ότι είτε ένα εφέ χρησιμοποιήθηκε για την «προσομοίωση» μιας ρομποτικής φωνής σε ταινία επιστημονικής φαντασίας είτε για τον εμπλουτισμό του πλήθους των αρμονικών της κιθάρας του Jimi Hendrix, το ζητούμενο και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις : η συναισθηματική επιρροή που θα προκαλούσε στο ακροατήριο. Tα εφέ για την ηλεκτρική κιθάρα έκαναν την εμφάνισή τους χρονολογικά την εποχή που ανθούσε η μουσική των big bands. Ήταν επιτακτική η ανάγκη για μεγαλύτερες εντάσεις ώστε να μπορέσει να ακουστεί μια κιθάρα συνδεδεμένη σε έναν μικρής ισχύος (10-15W) ενισχυτή λυχνίας ανάμεσα σε ομάδες πνευστών οργάνων. Φημολογείται ότι η ανακάλυψη της παραμόρφωσης έγινε εκείνη την περίοδο με δύο διαφορετικές εκδοχές : Η μία αναφέρει ότι κάποια λυχνία καταστράφηκε κατά την εκτέλεση ενός κομματιού και η άλλη ότι το μεγάφωνο του ενισχυτή σκίστηκε από την μεγάλη καταπόνηση. Και οι δύο εκδοχές συνεχίζουν με τον ίδιο τρόπο : ο ήχος που παράχθηκε κέντρισε το ενδιαφέρον των κιθαριστών και θέλησαν να τον διατηρήσουν. Είναι πολύ πιθανό οι δύο αυτές ιστορίες να είναι ανακριβείς δεδομένου ότι και στις δύο περιπτώσεις η παραμόρφωση που θα δημιουργούσαν αυτές οι βλάβες θα ήταν πολύ έντονη και δεν θα είχε κανένα μουσικό ενδιαφέρον, ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ λογικό η παραμόρφωση να «εφευρέθηκε» από την υπεροδήγηση των λυχνιών των ενισχυτών που χρησιμοποιούσαν εκείνη την περίοδο οι κιθαρίστες, εξαιτίας των μεγάλων εντάσεων που απαιτούσαν οι συνθήκες του παιξίματός τους. Η υπεροδήγηση των λυχνιών ενός ενισχυτή δημιουργείται όταν αυτός λειτουργεί σε ασυνήθιστα μεγάλες εντάσεις. Ο ήχος που παράγεται θωρείται πλέον κλασικός και είναι γνωστός ως «tube overdrive». Oι μουσικοί της εποχής τον αντιλήφθηκαν ως πιο κοντινό στον ήχο των πνευστών και ειδικότερα του σαξοφώνου, όχι μόνο λόγω της διαφοροποίησης στη χροιά εξαιτίας την προσθήκης αρμονικών , αλλά και για την ιδιότητα του ήχου να διατηρείται για περισσότερο χρόνο (sustain). Τo sustain που αποτελεί έκτοτε ζητούμενο για πολλούς κιθαρίστες ήταν αποτέλεσμα του φαινομένου συμπίεσης (compression) που επίσης συμβαίνει κατά την υπεροδήγηση ενός ενισχυτή λυχνίας. Αυτή θεωρείται η αρχή της χρήσης των εφέ στην ηλεκτρική κιθάρα, μιας και είναι η πρώτη φορά που κάποια στοιχεία άλλαξαν δραστικά τον ήχο της, μετατρέποντάς τον σε ένα διαφορετικό ηχόχρωμα με μουσικό ενδιαφέρον. Όμως η δημιουργία μιας ξεχωριστής μονάδας εφέ που να στοχεύει αποκλειστικά στην «αλλοίωση» του ήχου της ηλεκτρικής κιθάρας έγινε αργότερα. Το 1961 ο Glen Snotty ηχογραφούσε το τραγούδι του Marty Robbins «Don’t worry». Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, μια βλάβη στο κανάλι της κονσόλας που έγραφε την κιθάρα του Grady Martin δημιουργούσε έναν ασαφή (fuzzy) παραμορφωμένο ήχο. Τη στιγμή που διακόπηκε η ηχογράφηση για να διορθωθεί η βλάβη της κονσόλας ο Martin ζήτησε να συνεχιστεί η εγγραφή με αυτόν τον τρόπο γιατί του άρεσε ο «λανθασμένος» ήχος. Αργότερα ο Snotty επινόησε έναν τρόπο προσέγγισης του ίδιου ήχου με τη βοήθεια ενός κυκλώματος με τρανζίστορ και παρουσίασε την εφεύρεσή του στην Gibson. Σύντομα η Gibson παρουσίασε στην αγορά το «Maestro Fuzz-Tone» , προμηθεύοντας τα καταστήματα με 5000 τέτοιες μονάδες. Στο εγχειρίδιο λειτουργίας του αναφερόταν χαρακτηριστικά : «Το Fuzz-Tone είναι σχεδιασμένο για να δημιουργεί ένα συναρπαστικό νέο ήχο κιθάρας. Αυτό επιτυγχάνεται με ειδικά ελεγχόμενη παραμόρφωση. Συνεπώς μην ενοχληθείτε από την παραγωγή ενός “Fuzz effect”. Αυτός είναι ο ήχος που παράγει αυτό το πετάλι-ένας ιδιαίτερα διαφορετικός και συναρπαστικός ήχος.» Για 3 συνεχόμενα έτη οι μουσικοί δεν έδωσαν σημασία στη νέα αυτή εφεύρεση, ώσπου η κυκλοφορία του «Satisfaction» των Rolling Stones έδρασε καταλυτικά για την προώθησή του. Στα επόμενα 2 χρόνια πουλήθηκαν πάνω από 24.500 πετάλια. Εκείνη την περίοδο, o Roger Mayer κατασκεύαζε τη δική του εκδοχή του Fuzz Tone για τον φίλο του Jimmy Page. H αγγλική εταιρεία Sola Sound κυκλοφόρησε μια εκδοχή με 2 τρανζίστορ το 1965, το πασίγνωστο Tone Bender, ενώ ένα κύκλωμα με 3 τρανζίστορ προστέθηκε στα τέλη του 1966 στο Vox Tone Bender Professional MKII. Η αποδοχή από τους μουσικούς ήταν τεράστια και έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη για χρήση διαφορετικών ήχων στην ηλεκτρική κιθάρα. Η επανάσταση ήταν τόσο μεγάλη που κάποιες εταιρείες κατασκευής ενισχυτών ξεκίνησαν να περιλαμβάνουν κυκλώματα παραμόρφωσης στους ενισχυτές τους. Βελτιώσεις και διαφοροποιήσεις στα αρχικά κυκλώματα συνέχισαν να πραγματοποιούνται και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Το 1967 ο Roger Mayer παρουσίασε στον Jimi Hendrix το Octavia, ένα fuzz πετάλι με το επιπλέον χαρακτηριστικό να προσθέτει μια οκτάβα ψηλότερη στον παραμορφωμένο ήχο. Ακολούθησε το Super Fuzz της Univox που χρησιμοποιούσε τρανζίστορ σιλικόνης αντί γερμανίου και το 1968 κατασκευάστηκε το EHX Big Muff, που χρησιμοποιείται κατά κόρον στη rock δισκογραφία έκτοτε. Η εμπορική επιτυχία των πεταλιών για ηλεκτρική κιθάρα και η αποδοχή που είχαν οι πρώτες μονάδες εφέ από τους κιθαρίστες ώθησαν τις εταιρείες στην έρευνα για δημιουργία νέων πρωτοποριακών εφέ. Συνέχεια στο 2ο μέρος.

Η λέξη «ήχος» χρησιμοποιείται για να περιγράψει δύο διαφορετικά φαινόμενα : • Την ακουστική αίσθηση στο αυτί • Την διαταραχή ενός μέσου, η οποία μπορεί να προκαλέσει αύτη την αίσθηση. Η επιστήμη του ήχου, η ακουστική, συνιστά ένα πεδίο που περιλαμβάνει αρχές της φυσικής, της μηχανικής, της ψυχολογίας , της μουσικής, της ιατρικής και άλλων επιστημών. Τα ηχητικά κύματα διαδίδονται με τη βοήθεια ενός στερεού ή υγρού ή αερίου μέσου. Η κίνηση ενός δονούμενου σώματος προς τα εμπρός πιέζει τον αέρα που βρίσκεται μπροστά από το σώμα και τον σπρώχνει ενώ η ίδια κίνηση δημιουργεί αραίωση του αέρα πίσω από το σώμα. Ο αέρας γύρω από το δονούμενο σώμα τίθεται σε κίνηση και έτσι δημιουργείται ένα ηχητικό κύμα. Ως τέτοιο μεταφέρει ενέργεια. Μετρήσιμα μεγέθη Η πλήρης περιγραφή μιας απλής αρμονικής κίνησης απαιτεί τη διατύπωση τριών παραμέτρων : της περιόδου της κίνησης, του πλάτους της ταλάντωσης και της αρχικής φάσης. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να περιγραφεί και ένας σύνθετος ήχος ( όπως αυτός της κιθάρας) χάρη στην ανάλυση Fourier, σύμφωνα με την οποία κάθε σύνθετη κυματομορφή μπορεί να αναλυθεί σε μια σειρά ημιτονοειδών κυματομορφών με καθορισμένες συχνότητες, πλάτη και φάσεις. Κάθε κυματομορφή από τη σειρά, λέγεται συνιστώσα συχνότητας του σύνθετου ήχου ή αρμονική. Η δομή ενός ήχου με τη βοήθεια των αρμονικών του συχνά παρουσιάζεται με το φάσμα του, δηλαδή ένα διάγραμμα του πλάτους ( ή της ενέργειας) ως προς τη συχνότητα. Η αρμονική δομή ενός ήχου εκφράζεται με τον αριθμό, την ένταση, τη διασπορά και τη διαφορά φάσης των συνιστωσών. (για τις έννοιες πλάτος, φάσμα, κυματομορφή,αρμονική,συχνότητα και περίοδος σας παραπέμπω εδώ) Η αντίληψη των μετρήσιμων φυσικών μεγεθών από τον άνθρωπο. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ένας άνθρωπος έναν τόνο ή ένα μουσικό διάστημα εξαρτάται από τα φυσικά και τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της μουσικής. Τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της μουσικής διακρίνονται γενικά σε τονικά, δυναμικά και χρονικά. Τα δυναμικά αφορούν κυρίως στη στάθμη ακουστότητας και σχετίζονται με αυτό που οι μουσικοί ονομάζουν «δυναμικές». Η ακουστότητα είναι το χαρακτηριστικό εκείνο γνώρισμα που κάνει αντιληπτό έναν ήχο ως ισχυρό ή ασθενή. Πρόκειται δηλαδή για το μέγεθος της προκαλούμενης ακουστικής αίσθησης. Εξαρτάται από το πλάτος του κύματος, τη συχνότητα και το είδος του ήχου. Η στάθμη ακουστότητας ενός ήχου καθορίζεται ως η στάθμη πίεσης ενός προτύπου τόνου 1000Hz, όταν αυτός ηχεί εξίσου δυνατά με τον υπό εξέταση ήχο. Τα τονικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά ενός ήχου περιλαμβάνουν : • Το ύψος (pitch) που σχετίζεται με τη συχνότητα ενός απλού τόνου ή τη θεμελιώδη συχνότητα ενός σύνθετου τόνου • Τη χροιά ή ποιότητα που καθορίζεται από την αρμονική δομή του ήχου • Τη μελωδία • Την αρμονία ή την κακοφωνία που εξαρτώνται από την καθαρότητα, την ομαλότητα και το συνδυασμό ήχων. Το μουσικό ύψος ενός τόνου είναι εκείνο το χαρακτηριστικό της ακουστικής αίσθησης, σύμφωνα με το οποίο οι ήχοι μπορούν να κατανεμηθούν σε μια κλίμακα που τους περιγράφει από χαμηλούς ως ψηλούς Η ικανότητα να διακρίνει κανείς δύο σχεδόν ίδια ακουστικά ερεθίσματα προσδιορίζεται από την «μόλις αντιληπτή διαφορά» τους (just noticeable difference, JND). Δύο ερεθίσματα θα θεωρηθούν ίδια αν η διαφορά τους είναι μικρότερη από τη jnd Η jnd για το μουσικό ύψος, έχει βρεθεί ότι εξαρτάται από τη συχνότητα, την ένταση και τη διάρκεια ενός τόνου, καθώς και από τη μουσική εκπαίδευση του ακροατή. Στην περιοχή 1000-4000Hz, η jnd ισούται περίπου με το 1/12 του ημιτονίου. Η χροιά ορίζεται ως το χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός ήχου , που επιτρέπει σε έναν ακροατή να περιγράψει δύο ήχους με ίδια στάθμη ακουστότητας και ίδιο μουσικό ύψος ως διαφορετικούς. Η έννοια της χροιάς σχετίζεται με εκείνα τα στοιχεία ενός μουσικού τόνου, που αν διαφοροποιηθούν δεν επηρεάζεται το μουσικό ύψος, η διάρκεια και η στάθμη ακουστότητας της νότας . Τέτοια στοιχεία είναι οι φασματικές συνιστώσες και ο τρόπος που αυτές μεταβάλουν τις συχνότητες και τα πλάτη τους κατά τη διάρκεια του ήχου. Η διάκριση της χροιάς είναι υποκειμενική και δεν υπάρχει κάποιο πείραμα που να βοηθήσει στο να κατανεμηθούν οι διαφορετικές χροιές σε μια κλίμακα, καθώς δεν υπάρχει σωστή διατύπωση στην περιγραφή μιας χροιάς. Σύνοψη Μετριέται συχνότητα αλλά το αυτί αντιλαμβάνεται μουσικό ύψος, είναι μετρήσιμο το πλάτος ενός κύματος ή η ενέργεια του ενώ το αυτί αντιλαμβάνεται στάθμη ακουστότητας, ένας σύνθετος ήχος αναλύεται στις αρμονικές του, όμως το αυτί αντιλαμβάνεται χροιά. Πολλά από τα ψυχοακουστικά φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί πειραματικά ως εξής : πλήρως ελεγχόμενοι, ως προς τα φυσικά τους χαρακτηριστικά, ήχοι αναπαράγονται σε ακροατές των οποίων οι αντιδράσεις καταγράφονται. Για παράδειγμα τους ζητείται να γίνει σύγκριση δύο ήχων και να προσδιορίσουν ποιός έχει μεγαλύτερο μουσικό ύψος, ποιος ακούγεται πιο δυνατός σε ένταση ή πιο λαμπερός σαν χροιά. Η ψυχοακουστική αποτελεί ένα εξελισσόμενο ερευνητικό πεδίο, όμως, τα αποτελέσματα τέτοιων πειραμάτων θεμελιώνουν την κατανόηση της φύσης της ανθρώπινης αντίληψης των μουσικών τόνων. Πηγες/Σχετική Βιβλιογραφία : Acoustics and Psychoacoustics, Davis M. Howard/ James Angus, Focal Press The Science of Sound, Rossing, Moore & Wheeler Φυσική και Μουσική Ακουστική, Χ. Σπυρίδης, εκδόσεις Grapholine

Σήμερα είναι αυτονόητος ο προσδιορισμός μια κοινής συχνότητας για εναν μουσικό τόνο, καθώς αποτελεί τη βάση για το κούρδισμα μιας ομάδας μουσικών οργάνων, ώστε να συνηχούν αρμονικά. Είναι εντυπωσιακό, όμως, οτι η πρώτη απόπειρα για έναν τέτοιο θεμελιώδη ορισμό έγινε το 1619. Μέχρι τότε κάθε εκκλησιαστικό όργανο που κατασκευαζόταν είχε τη νότα Λα συντονισμένη σε διαφορετική στάθμη, από 374 ως 567 Hz! To διαπασών του Handel έδινε μουσικό ύψος 422,5 Hz. O Praetorius ήταν εκείνος που πρότεινε τη ρύθμιση της Λα στα 424Hz to 1619. Αυτή η σταθερά για το pitch της Λα, επικράτησε για περίπου δύο αιώνες και είναι αυτή που χρησιμοποιήθηκε στις συνθέσεις των Hayden, Bach, Mozart και Beethoven. Στις αρχές του 19ου αιώνα, υπήρξε μια τάση για όξυνση αυτής της σταθεράς, πιθανότατα εξαιτίας της ευρείας χρήσης των χάλκινων πνευστών , για τα οποία είχε παρατηρηθεί οτι δίνουν "λαμπερότερο" ήχο σε ψηλότερα κουρδίσματα. Το 1859 μια επιτροπή, που ορίστηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση, επέλεξε τη συχνότητα των 435 Hz για τη νότα Λα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, εμφανίστηκε μια νέα μέθοδος για τον προσδιορισμό του ύψους των μουσικών τόνων, το scientific pitch, σύμφωνα με την οποία όλα τα Ντο θα πρέπει να έχουν συχνότητα που να εκφράζεται ως δύναμη του 2 (128,256,512,...). Αυτό είχε σαν συνεπαγωγή τον ορισμό της Λα στα 431Hz. Aξίζει να σημειωθεί οτι κατασκευάζονται ακόμη διαπασών που χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο, κυρίως για ιατρικούς σκοπούς. To 1939, σε ενα παγκόσμιο συνέδριο στο Λονδίνο, αποφασίστηκε ομόφωνα η επιλογή της συχνότητας των 440Hz ως επίσημη για τη νότα Α4. Αυτό σημαίνει οτι οι σύγχρονες κλασικές ορχήστρες εκτελούν έργα του Mozart και του Beethoven περίπου ενα ημιτόνιο ψηλότερα από την τονικότητα για την οποία είχαν γραφτεί. Πηγή : The Science of Sound, Rossing, Moore & Wheeler