audiobox

Πεντάκλωνο, η γείωση μπορεί να είναι κοινή.

Εγώ θα έλεγα από 300 και πάνω.

Ο Νάκας έχει σίγουρα, από την σειρά της PROEL, βασικά μπορείς να βρείς και χερούλια, ρόδες, συρτάρια κι άλλα. Παίζει να έχει και ο Στόλλας. Άμα θέλεις κάτι πολύ φτηνό, πάνε σε έναν αλουμινά και πάρε μια μεταλική γωνία 2χ2 εκ. (σε μήκος βέργας τις πουλάνε). Κόψτην με ένα σιδεροπριονάκι στο ύψος που θέλεις για να χωράει στις διαστάσεις του rack, βίδωσε την από την μιά μεριά πάνω στο ξύλο του rack, κι από μπροστά άνοιξε τρύπες για να μπει ο εξοπλισμός.

Αξίζει! Ακόμα κι αν ο Έλληνας Τελώνης σε χρεώσει κάτι έξτρα, πάλι θα αξίζει. Μα δεν βλέπεις που οι φίλοι μας οι Έλληνες την δίνουν από 500 ευρώ και πάνω...Έλεος δηλαδή

Φυσικά, πρέπει να μας πεις κι άλλα πράγματα. Τι κιθάρα παίζεις? Ηλεκτρική, ηλεκτρακουστική? Έχεις ενισχυτή για κιθάρα ή θα την βγάλεις και αυτή από τα ηχεία? 'Οταν εννοείς passive PA, εννοείς ότι πάρεις βέβαια και έναν τελικό ενισχυτή?

Θα σχολιάσω μόνο την αμετάκλητη και κατηγορηματική σου απόφαση, ότι δεν ξέρω τι θα πάρω, αλλά θα το πάρω από το thomann. Τότε γιατί δεν ρωτάς κατευθείαν στο Thomann τι να πάρεις?

Πιστεύετε ότι αυτό εδώ κάνει δουλειά πραγματικά? Κι αν υποθέσουμε ότι κάνει, δεν μπορούμε να κόψουμε εμείς ένα σφουγγάρι και να το φτιάξουμε και πρέπει να πληρώσουμε (σίγουρα αρκετά) για 5 τέτοια? Αναφέρομαι στην τελευταία φώτο, με το σφουγγαράκι στο μικρόφωνο του snare. Αλλά και στην πρώτη φώτο με την βάση μικροφώνου, για κλάματα μου φαίνεται η ιδέα. http://www.auralex.com/sound_isolation_xpanders/sound_isolation_xpanders.asp

Συγνώμη, το m1r θα αγοράσει ή τους ήχους που δίνει μαζί? Γιατί αν του πεις να σβήσει τους user ήχους που έχει μέσα, θα σου κόψει 200 ευρώ από την τιμή? Κι έπειτα οι "καλοί ήχοι" που έχει μέσα, μάλλον από κάπου αλλού τους πήρε κι αυτός (προφανώς τζάμπα) και τώρα τους πουλάει πακέτο με το όργανο. Έπειτα η παλαιότητα του οργάνου, ασφαλώς και έχει σημασία. Λίγο είναι να σου καεί το backlit display μετά από τόσα χρόνια? ή να σου χαλάσει ένας διακόπτης ή ένα περιστροφικό ποτεσιόμετρο. Όλα βέβαια γίνονται, αλλά άλλο ένα κουμπί που θα σου βγεί 10 ευρώ κι άλλο ένα display που θα κοστίσει 100-150 ευρώ κι αν το βρεις, μετά 20 χρόνια. 400 ευρώ είναι πολύ ακριβά για το m1r. Λογική τιμή είναι 200 ευρώ με το Μ1 keyboard γύρω στα 300-350 ανάλογα την κατάσταση και πάντα με ΔΙΚΟ σου ρίσκο, για το πόσο ακόμα θα αντέξουν στα χέρια σου, με το πέρασμα του χρόνου. Κάποιο άνθρωποι, έχουν κάτι παλιό και νομίζουν οτι ανακάλυψαν χρυσές λίρες στο σεντούκι της γιαγιάς... Μήπως σου είπε ότι είναι και vintage, ε? Με 400 ευρώ παίρνεις μεταχειρισμένο triton le ή Korg PA80 ή juno Di και πολλά ακόμη πολύ καλύτερα για την εποχή μας. Δεν αμβιβάλω ότι οι ήχοι που άκουσες σε συνεπήραν και τους γουστάρησες, αλλά να ξέρεις ότι κι αυτό ισχύει μέχρι να ακούσεις τους επόμενους καταπληκτικούς ήχους ενός άλλου synth και πάει λέγοντας...

Τα περισσότερα έτοιμα hard case είτε φτιάχνονται ακριβώς στα μέτρα ενός συγκεκριμένου synth, ή βγαίνουν με διαστάσεις stantard για κατηγορίες κλαβιέ, πχ. 61 ή 76 πλήκτρα. Στην δεύτερη περίπτωση, εννοείται πως δεν ταιριάζουν όλα τα synth με 61 πχ. πλήκτρα στο ίδιο hard case, αλλά τα περισότερα και οφείλεις να κάνεις κάποιες "μετατροπές" πχ. να προσθέσεις λίγο σφουγγάρι μέσα στο hard case, για να σταθεροποιήσει το synth και να μην κουνιέται. Τα φτηνότερα hard case με διαφορά τιμής που έχω δεί τα έχει το thomann γιατί τα περισσότερα τα κατασκευάζει αυτό με την φίρμα "Thon case" σε μεγάλες ποσότητες και για πολλά μοντέλα. Αν απευθυνθείς σε άλλον κατασκευαστή και κυρίως Έλληνα, θα τον "αναγκάσεις" να σου κάνει hard case κατά παραγγελία και θα σου βγεί αυτό το 1 κομμάτι πολύ ακριβό. Στην θεσσαλονικίκη ξέρω την ART SOUND που κατασκευάζει διάφορα hard case κατά παραγγελία. Κάνει πολύ καλή δουλειά, αλλά δεν είναι τα φτηνότερα της αγοράς.

Όχι, εννοώ πως αν θέλεις να πάρεις την μέγιστη δύναμη στο χτύπημα, η μπαγκέτα θα "κουβαλάει" αυτήν την μέγιστη ενέργεια, με βάση την μάζα της και την ταχύτητα, σε μία τέτοια γωνία. Το υπογράμισα απλά γιατί ήταν φράση-παράθεση από άλλον συμφορίτη στην αρχή του ποστ. Συγνώμη!!! για να μην γίνει παρεξήγηση... εννοώ πως το άνοιγμα του χεριού θα έχει τέτοια γωνία με την μπαγκέτα κι όχι ότι η μπαγκέτα θα πέφτει επάνω στο δέρμα με τέτοια γωνία. Με λίγα λόγια άμα βάλουμε το σετ γύρω μας, πολύ κοντά ή πολύ μακριά, είτε τα χέρια μας δεν θα ανοίγουν αρκετά, είτε θα τεντωνόμαστε πολύ και στις 2 περιπτώσεις δεν μπορούμε να έχουμε την μέγιστη δύναμη στο χτύπημα.

http://www.waves.com/Content.aspx?id=255 Πες τον έχω συνηθίσει, πες μου αρέσει, εγώ δεν το αλλάζω εύκολα. Μου λύνει τα χέρια. Και σου πετάει τα db επάνω στα ουράνια άμα θες, χωρίς να το πάρεις μυρωδιά. Με το priority ουσιαστικά ρυθμίσεις κάτι σαν ratio, (πόσο θα "κομπρεσσάρεται" η κάθε περιοχή σε σχέση με τις άλλες), και με το gain και το release στην κάθε περιοχή, καθορίζεις εύκολα τι θα γίνει summing για το master section το οποίο έχει αυτόματο make up gain συνδεδεμένο με το κεντρικό thresshold. Το master section είναι ουσιαστικά ένα σκέτο ultra maximizer plug in της waves. Είναι μόνο lookahead. Αν θέλεις να τον ψάξεις πιο αναλυτικά να σου στείλω manual σε pdf

Ναι παίζει. Με την onboard κάρτα δεν θα δεις προκοπή. Το midi πράγματι μπορεί να μην είναι απαιτητικό, όπως το φαντάζεσαι, αλλά έλα μου που εσύ το χρειάζεσαι real time...

Δεν ξέρω αν μπορεί να δουλέψει σε PC --- Mac σύνδεση, αλλά ρίξε μιά ματιά εδώ για κάτι που ούτως ή άλλως αξίζει να το έχουμε υπόψιν μας. http://www.dmexx.com/fw_link_sw.html

Έχω δουλέψει με την DDX. Λοιπόν, καταρχάς έχει σταματήσει η παραγωγή της. Δεν έχει ιδιαίτερες conectivity δυνατότητες, όπως άλλες κονσόλες, δέχεται μόνο 2 κάρτες κι αυτές behringer. Έχει παιδικό display και User Inderface που δεν την κάνουν ιδιαίτερα χρήσιμη. Έχει σχετικά standard λειτουργίες, που δεν την κάνουν να ξεχωρίζει για κάτι ως ψηφιακή, τα εφφέ της είναι ποιοτικά φτωχά βασισμένα στα τσιπάκια του virtualizer και τίποτα τα ιδιαίτερο από προενισχύσεις καθώς φοράει τις behringer ULN, γνωστές από τις "ασημένιες" παλιότερες αναλογικές κονσόλες της behringer. Και από εκεί και πέρα ΜΟΝΟ προβλήματα. Η πρώτη που παρέλαβα (για λογαριαμό πελάτη) κάηκε το display της, την πρώτη μέρας λειτουργίας! Αντικαταστάθηκε με άλλη καινούργια και σε λιγότερο από ένα χρόνο, παρουσίασε πρόβλημα στο τροφοδοτικό και τα Fader, έγινε service αλλάξαμε τροφοδοτικό και 4 fader και έγινε calibration στα υπόλοιπα και σε λιγότερο από 6 μήνες, τα fader τρελάθηκαν πάλι. Αλλάξαμε και τα 16 με ολοκαίνουργια. 6 μήνες μετά ξανακάηκε το τροφοδοτικό και ποτέ δεν είδαμε χαϊρι, από αυτήν την κονσόλα. Τόσο που στο τέλος και το service του Στόλλα, δεν μας χρέωσε την τελευταία επισκευή, αναγνωρίζοντας τα προβλήματα της. Δεν ξέρω αν θα την βρεις καινούργια για αγορά, καθώς σταμάτησε η παραγωγή της, μεταχειρισμένη ειναι σίγουρα ΚΑΤΩ από 500 ευρώ και θα πρέπει να την τσεκάρεις ΔΙΕΞΟΔΙΚΑ, αν αποφασίσεις να την αποκτήσεις.

Ναι είναι Multiband limiter, με πολλά χαρίσματα που τον κάνουν να ανταποκρίνεται εξαιρετικά και ως multiband compressor. Βασικά αυτό χρησιμοποιώ μόνιμα, ως τελευταίο plugin για το τελικό Leveling και limiting του master, αποφεύγοντας την χρήση και ενός master compressor. Πράγματι και εγώ μόνο το OZONE έχω να προτείνω, στην λογική compressor + limiter, αλλά μιά δοκιμή και με τον L3, μπορεί να αποβεί χρήσιμη.

Εκείνη τη στιγμή, το έγραφα από μνήμης και είπα "νομίζω η Ε3". Το θέμα ήταν αν η Μι σου δίνει χαμηλές στα 80Hz ή και χαμηλότερες συχνότητες, ώστε να οδηγεί τα κιθαριστικά ηχεία στα όρια των χαμηλών συχνοτήτων τους και να το ζορίζει, κάνοντας τα να μπουκώνουν. Αν είναι η Ε2 ακόμα χειρότερα γιατί με βασική στα 80Hz, είναι ήδη ακριβώς στα όρια των κιθαριστικών ηχείων. Άμα πας να φουλάρεις και τα μπάσα από το eq, αρχίζουν εύκολα τα "μπρρρ... και γκρρρ...."

Τα waves έχουν και multiband compression με limiter ενσωματωμένα, όπως L3 multimiximizer, ρυθμίζεις μόνο το out ceiling sto -0.2 db και τελείωσες. Αξιολογότατο και δεν ξεφεύγει πόντο.

Όλοι θα βαρέσουν και λίγο παραπάνω, αυτό δεν είναι κακό, πρέπει να βγουν άλλωστε και κάποιες δυναμικές μέσα στο παίξιμο, και σίγουρα άλλο σουϊνγκάκι και άλλο metal, αλλά από ένα σημείο και μετά όσο και να χτυπιέσαι, τα χέρια σου, τα δέρματα και τα πιατίνια σου χαλάς. Γιατί όσο και δυνατά να το βαρέσεις το τύμπανο, από ένα σημείο και μετά, δεν βγάζει παραπάνω ήχο,δεν ακούγεται πιο δυνατά, απλά σπάει ή καταπονείται πολύ. Ένα επίσης χαρακτηρηστικό ενός α-τεχνου ντράμερ, είναι ότι παίζει και σφίγγεται,είναι τσιτωμένος ολόκληρος, χαρακτηριστική φιγούρα - ρομποτάκι παίξιμο και στο τέλος είναι όλος πιασμένος άνευ λόγου και αιτίας. Δεν έχει σχέση με την δύναμη του χτυπήματος. Απλά δεν ξέρει πως να μοιράσει την δύναμη του σωστά, που να την βρεί και πως να την δώσει για να βγεί σε ένα δυνατό χύπημα. Φανταστείτε πχ ένα μαστίγιο (kinky παράδειγμα...). Με μία απλή κίνηση του χεριού, το μαστίγιο εκτινάσεται, απλώνεται και όλη η δύναμη συσωρεύεται στην άκρη του κι άμα σε χτυπήσει σε τσάκισε. Έτσι πρέπει να "βγαίνει" και το χτύπημα μέσα από την μπαγκέτα. Να εκμεταλεύεσαι το βάρος τις μπαγκέτας, το άνοιγμα του χεριού (Οι μπαγκετες πρεπει να χτυπουν την επιφανεια του δερματος σε 90 μοιρες και οχι 45...) και με μιά νορμάλ δύναμη,να πετυχαίνεις θανατηφόρο χτύπημα. Είναι Kung Fu...

Ασφαλώς και μπορούμε να βοηθήσουμε με πολλές πληροφορίες, αλλά τι μπορούμε να πούμε για το ποιό από τα 2 έχει καλύτερο ήχο πιάνου? Το PC3X ξέρω ανθρώπους που το μισούνε θανάσιμα γιατί τους φαίνεται "μουντό" σε όλα, ενώ άλλοι πίνουν νερό στο όνομα του. Έχω πιανίστα που δέχεται να παίξει μόνο σε ηλεκτρικό πιάνο Yamaha. Κι όσο για την αίσθηση του κλαβιε και την βαρύτητα του, αυτό είναι θέμα συνήθειας, γούστου και προσαρμογής. Μπορώ όμως να δώσω μία κρίσιμη συμβουλή. Αν δοκιμάσεις κάποιο ηλεκτρικό πιάνο, κάνε το εξής τέστ : Χτύπα με το αριστερό μία πολύ χαμηλή/μπάσσα νότα και κράτα την πατημένη συνέχεια. Αμέσως μετά, πάτα το sustain pedal και κρατώντας το πατημένο, με το δεξί παίξε πολλές και διάφορες νότες. Παρατήρησε τον ήχο της μπάσσας νότας, πόση διάρκεια έχει, αν παίζοντας με το δεξί χέρι και έχοντας πατημένο το sustain σταματήσει απότομα κάποια στιγμή το μπάσο να ακούγεται, αυτό σημαίνει μικρή πολυφωνία, πράγμα το οποίο θα σου δημιουργήσει προβλήματα, αν σε ενδιαφέρει σοβαρή εφαρμογή του οργάνου

Εγώ είδα ένα όνειρο μία φορά, πραγματικό παιδιά, που λίγο πολύ με έβαλε σε σκέψεις και μου άλλαξε και λίγο την αντίληψη περί των πραγμάτων. Πήγα λέει στο studio και βρήκα την πόρτα ανοιχτή και όλα από μέσα κλεμένα. Με έπιασε κρύος ιδρώτας και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έπαθα τέτοια μεγάλη ζημιά και όλα χάθηκαν... Το αμέσως επόμενο πράγμα που σκέφτηκα και ξύπνησα αμέσως ήρεμος και γαλήνιος ήταν : "Και τώρα δηλαδή, μπορώ να κάνω ότι άλλο θέλω στην ζωή μου..."

Επειδή λοιπόν τα ντραμς είναι Kung fu, χρειάζεται εκλεπτισμένη τεχνική και ΟΧΙ δύναμη ξυλοκόπου για να παίξεις και να κάνεις εντύπωση, με carbonite μπαγκέτες και σφυριές αντί για χτυπήματα, για να δηλώσεις πόσο δυναμικός και στιβαρός ντράμερ είσαι. Στο Kung Fu, με το μικρό σου δαχτυλάκι, γκρεμίζεις τοίχο, γιατί ξέρεις που να χτυπήσεις και πως. Αλλιώς χρειάζεσαι μπουλντζόζα. Και επειδή λοιπόν είναι θέμα εκλεπτισμένης τεχνικής, δεν χρειάζεται ούτε δύναμη, ούτε κλωτσοκοπανίδι. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, για να πάθεις ζημιά, από άτσαλο παίξιμο. Ένας από τους καλύτερους και γνωστότερους ντράμερ στην Ελλάδα (καλή σου ώρα Λάκη) μου είπε : "Το πρώτο και πιό σημαντικό πράγμα που πρέπει στήσει ο ντράμερ, είναι το σκαμπό του..." εννοώντας ακριβώς, ότι είναι πολύ σημαντικό το θέμα της τεχνικής και της εργονομίας για να μπορέσεις να αποδώσεις. Ο ίδιος, κρατούσε τις μπαγκέτες, με τον τζαζίστικο τρόπο, σαν κινέζικα ξυλάκια, αυτόν που πολλοί το θεωρούν "φλώρικο" πιάσιμο, δεν ίδρωνε, ούτε χτυπιόταν σαν τρελός επάνω στα τύμπανα, ήταν cool και ατάραχος, αλλά μάνα μου... μπορούσε να διαλύσει όλο το σετ με μια ματιά κι ούτε έβλεπες από σου ήρθε η ριπή... Ήτανε καρατερίστας, από αυτόν είδα τι σημαίνει ντράμερ επάνω στο Hi-hat... Πιστεύω ότι το μυστικό στο παίξιμο της ντράμς, είναι τι ΔΕΝ θα παίξεις. Με όσο λιγότερες και καθαρότερες αξίες, να αποδώσεις το σύνολο του ρυθμού, χωρίς περιτά και "εντυπωσιακά" χτυπήματα. Και μιλώντας περί τεχνικής, μου έκανε εντύπωση όταν ηχογραφούσα μαζί του, σε ένα κομμάτι και σε κάποιο σημείο, έκανε ένα τρελό κέντημα στο πιατίνι. Γράψαμε το κομμάτι και δεύτερη φορά, χωρίς να πετάξω την πρώτη ηχογράφηση, γιατί φοβήθηκα μήπως δεν του "ξαναβγεί" εκείνη η μαγκιά της στιγμής, όπως νόμιζα. Όταν τα σύγκρινα, το δεύτερο take δεν είχε ούτε ένα ελάχιστο χτύπημα πιατινιού πουθενά διαφορετικό από το πρώτο. Ήρθε να γράψει χωρίς οδηγό, το είχε ετοιμάσει από το σπίτι, το είχε στο μυαλό του, έπαιξε 2 φορές το κομμάτι και σε 20 λεπτά έφυγε από το Studio. Εννοείται ότι μετρονόμο δεν ξεχώριζες, τον είχε πατήσει και είχε γίνει το "μπιπ" ένα με το κομμάτι...Έκτοτε, κατάλαβα ότι υπάρχει ο ντράμερ...και ο ξυλοκόπος...

Δεν υπάρχει κανένας αφορισμός στην φράση : "Ο καλός ο ντράμερ, στο hi-hat φαίνεται...". Και μην τα μεγαλοποιείς τα πράγματα, γιατι κανείς δεν είπε : " Ο καλός ο ντράμερ ΜΟΝΟ στο hi-hat φαίνεται ". Ούτε βάζουμε τους ντράμερ να παίξουν μόνο με ένα hi-hat για να τους κρίνουμε από εκεί. Για μένα όμως προσωπικά, είναι σημαντική λεπτομέρια (που δείχνει και πολλά ακόμη) για τον ντράμερ, να ακούω σωστό χειρισμό και αξίες στο Hi-hat. Συνήθως ένας τέτοιος ντράμερ είναι ολοκληρωμένος και στο σύνολο του και δείχνει ότι κατανοεί την βαθύτερη δομή του ρυθμού, αλλά και πως να τον αναδείξει.

Εγώ εννοώ telephone voice,.

Γιατί αυτός ήταν ο σολίστας και όχι ο κιθαρίστας του, αυτόν άκουγες και οι "παπάδες" του ήτανε "δεσποτάδες" και όχι "παπαδάκια", κι όταν λέω σου ζαλίζουνε τα ούμπαλα, εννοώ πως παίζουν ακατάσχετες "μαγκιές" όλη την ώρα χωρίς νόημα και ουσία για το ίδιο το κομμάτι, προσπαθώντας να τα χωρέσουν όλα μέσα σε ένα κομμάτι και να σου αποδείξουν πόσο σπουδαίοι είναι. Αν το κομμάτι πηγαίνει ντουπ-μπαμ-ντουπ-ντουπ-μπαμ, ένας καλός ντράμερ θα παίξει μόνο αυτό επί 5 λεπτά και δεν θα ντραπεί γιατί παίζει κάτι πολύ-πολύ απλό.

Δεν μιλάω για μέτρημα στο Hi-hat, αλλά για παίξιμο, το πως δηλαδή χρησιμοποπιεί το Hi-hat μέσα στο groove, η μαγκιά του ντράμερ εκεί φαίνεται (πως ΚΕΝΤΑΕΙ στο hi-hat), ένας καλός ντράμερ στο hi-hat επάνω χτίζει ρυθμό. Το παίξιμο "παπάδες" είναι για άσχετους πιτσιρικάδες, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να γ****ε το κομμάτι, και να σου ζαλίζουν τα ούμπαλα...