taq

Δεν αντιλαμβάνονται όλοι φίλε μου τον ήχο τους όπως εσυ. Κανείς βέβαια δεν σου αφαιρεί το δικαίωμα να παίζεις με ότι σου αρέσει και σε φτιάχνει. Γι αυτά που θέλω δεν βγάζω ήχο με τον Rolland και ένα πεταλάκι, ούτε με ένα πεταλάκι και ένα Epiphone στο 8 και στο 5. Μπορεί στα live το volume να το έχω στο 2 και στο 3 γιατί είναι 120Watts, (εκεί άλλωστε μιά χαρά ανοίγει) αλλά την ηχάρα του ενιχυτή μου που γουστάρω, όταν παίζω, δεν την φτιάχνω με πειράματα μεταξύ ημίμετρων αλλά κατευθείαν. Το γκάζι του ενισχυτή που λές ότι το παίρνεις και με ένα πεταλάκι, πάρε το πεταλάκι σου και πήγαινε να το ακούσεις σε κάποιο μαγαζί δίπλα δίπλα με το γκάζι από έναν high gain amp, peavy 6505+, Mesa Boogie (όποιον απο τους 3 rectifier), Μarshall DSL 100, (δεν αναφέρομαι σε Soldano και μπουτίκ άλλους high gain), και άμα καταφέρεις να πάρεις τον ίδιο ήχο, τα ξαναλέμε. Το να έχεις αξιοπρεπή όμως ήχο είναι κάτι διαφορετικό και όντως δεν χρειάζεσαι 3.000Watts. Αυτό μπορείς να το πετύχεις πραγματικά και με ένα καλό λαμπάτο ενισχυτή των 5 Watts. Άλλο πράγμα όμως θές σε κάθε περίπτωση. Οπότε μην μπερδεύεις τον αξιοπρεπή ήχο με το ότι με ένα πετάλι και έναν Epiphone στο 8, σβήνεις Marshall κεφαλές.

Το κάθε προιόν έχει συγκεκριμμένο στόχο, απευθυνεται σε συγκεκριμμένες ανάγκες κάποιων χρηστών. Κάποιοι ενισχυτές κάνουν κάποια πράγματα πολύ καλά και κάποια άλλα όχι. ο Mesa express με το 10ρι πάντως είναι εκπληκτικός. Βέβαια τα 12ρια έχουν άλλη ... χάρη! Αν επιμένεις σε κεφαλή - καμπίνα ο Peavy 6505+ στα χρήματα που διαθέτεις είναι ο πιό ισσοροπημένος γαι το είδος μουσικής που θές αντικειμενικά..(εκεί στοχεύει ως προιόν), αλλά και η προσωπική μου γνώμη έχοντάς τον 1,5 χρόνο εκεί καταλήγει (και του Van Halen φυσικά, αφού στην ουσία για το μετονομασμένο sign model του πρόκειται). Πρόκειται για τρικάναλο "βρωμόγκαζο" ποιοτικότατο ενισχυτή, με δυνατό crunch, και υπέροχο lead κανάλι που απλά δεν θες να σταματήσεις να παίζεις. Για τον ENGL δεν τρελαίνομαι... δεν θεωρούνται "κακοί", έχω μόνο άποψη από τον screamer 50, αλλά τα "Γερμανικά" γκάζια τα κρίνω λίγο "λεπτά" για τα δικά μου γούστα (αρκετά κομπρεσαρισμένα) το ίδιο άκουσα και σε Diesel κεφαλές κ.ο.κ.....σε αντίθεση με τον Mesa ή τον Peavy που είναι..... "παχιά" ;D ;D και γλυκά!!! Γενικά όμως ό,τι και να λέμε.... άλλο εγώ και άλλο εσύ. Όπως και οι φίλοι παραπάνω σου είπαν απλά την γνώμη τους.... δεν μπορούμε να ξέρουμε όταν λές rock & hard rock τι ακριβώς ήχους έχεις στο μυαλό σου. Υπάρχουν άπειρα ηχοχρώματα για αυτό που θές να παίξεις, που ότι και να σου γράψουμε, αποκλείεται να ακούσεις, μέσα από προτάσεις και συλλαβές.

?

Πολύ σωστά Νίκο. Εγώ για παράδειγμα παίζω rock - Hard rock - Heavy rock, και έχω βολευτεί με τον αξεπέραστο για την τιμή του σε σχέση με απόδοση Peavy 6505+ και 2χ12'' Peavy καμπίνα με V30s ακριβώς στα λεφτά που ψάχνεις. Με βγάζει πανέμορφα σε live, ακόμα και στο σπίτι οι ώρες που έπιλέγω να παίξω δεν ενοχλείται κανείς, σε φυσιολογικές εντάσεις. (βέβαια σε καμία περίπτωση δεν ενδύκνειται αυτός ο συνδιασμός κεφαλής - καμπίνας για το σπιτάκι μας.... θα μας καθαρίσουν οι γείτονες...) Στα σύν του για μένα προσωπικά, τα απίστευτο "παχύ" γκάζι του, το χρώμα του ήχου, η τιμή του από άλλα αντίστοιχα Αμερικανικά, και η ποιότητά του... δε σπάει - δε χαλάει.... σε βγάζει "παλληκάρι" παντού, δεν ανησηχείς ποτέ μήπως και δεν φτάσουν τα γκάζια χεχε ... Στα πλήν του, φυσικά το βάρος που το συνοδεύει (αλλά όλες οι κεφαλές τέτοιας κατηγορίας έτσι είναι οπότε δεν είναι κανένας τρελός αρνητικός πόντος), μαζί με την καμπίνα του στις μετακινήσεις, το μετριότατο κατά την γνώμη μου καθαρό κανάλι του που δεν λέει και πολλά (άλλωστε hard rock θέλεις, τι να το κάνεις το πεντακάθαρο Jazzoκάναλο, ε??), και το "τσάφ" που ακούγεται όταν απομονώνεις ή ενεργοποιείς την λούπα από το ποδοδιακοπτοτέτοιο. Κατά την γνώμη μου ο καλύτερος ενισχυτής από άποψη ποιότητας, κόστους, κατασκευής, ευελιξίας στο rock , hard rock, blues rock & metal. Το ποιό σωστό όμως θα ήταν να πάρεις την κιθάρα σου ένα απόγευμα και να κατέβεις στο κέντρο και να δοκιμάσεις στα χρήματα που θές και τις υπόλοιπες επιλογές όπως... τον Marshall DSL100 ή τον vintage modern με τις καμπίνες τους πάνω κάτω στα ίδια χρήματα.

Κάτι μου λέει θα την φχαριστηθεί η ψυχούλα σου!... Ναι αυτή πρέπει να είναι αν την πήρες από τον Νίκο.... μιλάμε είχα κολήσει μιά φορά παίζοντας με αυτή.... και δεν ξεκόλαγα... με τίποτα... μού χε κάτσει γάντι... εκπληκτικό μπράτσο και όχι μόνο...

ΜΜΜεγειές!!!! both of u!! Κάτι μου θυμίζει αυτή η τέλε .... αν είναι αυτή που φαντάζομαι πρόκειται για εκπληκτικό όργανο!!!!

Έχω παίξει και εγώ με μιά κίτρινη. Το σώμα είναι μαόνι χωρίς maple από πάνω, και έχει το μισό πάχος από το κανονικό. Αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα μιάς και χάνει και από τόνο και από όγκο στο παίξιμο. Το μπράτσο είναι ακριβώς όπως σε ένα SG special faded, με dot inlays. Οι μαγνήτες είναι οι 498Τ & 490R, και σώζουν την κατάσταση από την απόλυτη μετριότητα. Η αίσθηση στο χέρι είναι μέτρια, και ακουστικά όταν έχεις παίξει strd μοντέλα δεν σε ενθουσιάζει καθόλου. Λείπουν πολλοί παράμετροι. Όμως για την τιμή της σε σχέση με τα ακριβότερα μοντέλα, και πάλι ακούγεται χαρακτηριστικός full Gibson tone. Δυστηχώς όμως δεν αρκεί. Είναι μία κιθάρα που το headstock, κλέβει τις εντυπώσεις και όχι η ίδια η κιθάρα. Δεν θα απογοητέψει κανέναν που πρώτη φορά προσεγγίζει την Gibson, και ένας που γνωρίζει απλά θα την προσπεράσει. Βασικό πλεονέκτημα η χαμηλή τιμή της από την στάνταρντ.

Βασικά σού κατσε λίγο καλύτερη Mexico, αυτό είναι όλο... αν πιάσεις άλλη του 96, μπορεί να σου φανεί χειρότερη από του 2006. Οπτικά δεν έχει αλλάξει τίποτα επάνω τους. Το μπράτσο είναι δε ακριβώς το ίδιο C type, με τα τάστα σε κάτι ανάμεσα από vintage και mιdi Jumbo. Όσο αφορά τους μαγνήτες όσα upgrade και να έχουν κάνει από το 1992-3 τό ίδιο μαύρο χάλι ακούγονται. Απλά το σώμα τους είναι από 4-7 κομμάτια Alder ή poplar και συνήθως βαριά. Ακόμα και τα strd MIM strat σε sunburst έχουν μιά φλύδα καπλαμά από πάνω με foto layer, για να μην φαίνεται πόσα κομμάτια ξύλου είναι από κάτω. Αν σου κάτσει και παίζει καλά, σημαίνει ότι είναι τουλάχιστον 4 κομμάτια το σώμα, και είναι λίγο πιο ρέσοναντ ακουστικά, αλλά το νιώθεις και στο παίξιμο με ενισχυτή, ότι δεν είναι τόσο μουντό το όργανο. Αν δοκίμασες και τις 2 μεταχειρησμένες, το ότι δεν σου έκατσε καλά η πιό καινούργια μπορεί να οφείλεται (που μάλλον εκεί είναι) στο σετάπ της (αν αναφέρεσαι στο μπράτσο), και ακουστικά αν ήταν καμιά άγκυρα με 6-7 κομμάτια alder. Εν πάσει περιπτώσει, και διαβάζοντας με τι έπαιζες πρίν, προφανώς πλέον πήρες μία κιθάρα που δεν θυμίζει πως θα πρέπει να παίζει ένα αξιοπρεπές όργανο αλλά είναι αξιοπρεπές. Και πιστεψέ με πραγματικά τα Μεξικάνικα ως entry lvl της Fender strat, έχουν όλο το "χρώμα" που πρέπει για να ακούγονται σαν Fender strat. Πάντως ισχύει ότι οι Μεξικάνες (αν και τώρα τελευταία τείνει να εξισσοροπήσει η κατάσταση) έχουν χαοτικές διαφορές μεταξύ τους, από μέτρια τοποθετημένα τάστα, έως μεγάλες αυξομοιώσεις βάρους κλπ. Απλά έπεσες σε πραγματικά καλή Μεξικάνικη κιθάρα. Μεγειές και καλόπαικτη.

Ομοίως θα πω και γω ότι δεν ενοχλεί καθόλου από την στιγμή που δεν είναι φάλτσο... άλλωστε το σήκωμα και το βιμπράτο, είναι που χαρακτηρίζουν το παίξιμο κάποιου κατά την αποψή μου. Υπάρχουν ιδιόμορφα σηκώματα σε πολλούς παίκτες που ενώ φαίνεται να μην στέκουν, αντίθετα στιγματίζουν το προσωπικό τους στύλ παιξίματος. Το τράκ ακούγεται ευχάριστα.

Εξαιρετικό feel! Πολύ όμορφα ακούγεται και η κιθάρα! Μαμά μαγνήτες maple μπρατσο? Οι φράσεις είχαν πολύ όμορφη τοποθέτηση, δίνοντας "τραγουδιστό" ύφος.... πολύ καλό!

Όχι δεν είναι ίδιες κιθάρες ούτε κατά διάνοια. Η hot rod είναι Αμερικάνικη vintage σειρά, που σημαίνει ότι είναι φτιαγμένη με προσοχή στην λεπτομέρεια, καλύτερα κλειδιά, καλύτεροι μαγνήτες, καλύτερα ξύλα, καλύτερα ηλεκτρικά, καλύτερο νάτ, καλύτερο μανίκι, καλύτερα τοποθετημένα τάστα, καλύτερη γέφυρα, σκληρή θήκη, και όλα γενικά είναι καλύτερης ποιότητας πάνω της. Η άλλη είναι Μεξικάνικη, δεν είναι κακή κιθάρα, αλλά έχει όλα τα παραπάνω υποδεέστερα. Το σώμα δεν αποκλείεται να είναι πάνω από 3-4 κομμάτια, όμως οι Mexico vintage classic series, είναι καλοφτιαγμένες (για μεξικάνικες πάντα) κιθάρες. Σε χρώματα natural και όχι βαμμένα (μάυρο , πορτοκαλί, κλπ) είναι πάντα 3 κομμάτια ash ή alder. Σε γενικές γραμμές η ΄Μεξικάνικη έχει τον "αέρα" της εποχής, την οποία δείχνει να αντιπροσωπεύει όπως λέει ο τίτλος του μοντέλου παραγωγής της, ενώ η Αμερικάνικη έιναι ο "αέρας".

Και για τον λόγο ότι είναι εξεζητημένη tele, με P90s μαγνήτες, και HB σκάφος. Είναι πιό "ιδιέταιρη" να το πούμε αλλιώς και όχι κάτι κλασσικό που κοιτάζεις. Καλή επιλογή έχεις κάνει και στην Highway επίσης σε σχέση με την τιμή της, αν επιμένεις στο rosewood του μπράτσου. Επίσης καλή λύση και η Baja, που μπορεί να διαθέτει maple μανίκι, όμως έχει άριστη επίσης κατασκευή, και Fender custom shop μαγνήτες από "μαμά". Στο θέμα του ενισχυτή, θα συμφωνήσω με τον SF είναι βασικό στοιχείο, ανεξάρτητα αν σου αρέσει να παίζεις μόνο με την παρέα, κάποια στιγμή πρέπει να παίξεις και μόνος σου κάποια πράγματα, να βρείς καλύτερους ήχους που σου ταιριάζουν και αυτό δεν γίνεται με τον 10ρι τον Marshall. Θα είναι "ληστεία" στην πραγματική ηχητική αξία που μπορεί να σου δώσει η Highway tele ή η Baja. Δεν χρειάζεται να είσαι βιρτουόζος του εξάχορδου όπως λές για να αποκτήσεις 1-2 καλούς ήχους.

Έχει γούστο.... πέσαμε ταυτόχρονα σε εκτιμιτή χρηματικής αξίας των προιόντων της Gibson company, ειδικό στους EMG, με εμπειρία αυτοδίδακτου που δεν ακούει τους πολλούς, απαξιώνει κάποιους μεγαλυτέρους του, όπως τους λεει παππούδες που έφτιαξαν 15 κιθάρες και τα έμαθαν όλα.... ενώ ταυτόχρονα είναι ευγενικός, δεν ζει στον κιθαριστικό μεσαίωνα.... τον ελεύθερο χρόνο του ποτίζει κιθάρες προσφέροντας στην μουσική βιομηχανία, και έχει ζήσει από την δεκαετία του 1950 έως σήμερα κάνοντας εργαστηριακές μετρήσεις για την απώλεια συχνοτήτων σε αποξηραμένες vintage ηλεκτρικές κιθάρες, ενώ ταυτόχρονα καταγράφει την μελέτη του, (από τότε) σε κινητό με σύνδεση i-petato. Φίλε μου δεν θέλω να σε χαρακτηρήσω, γιατί είναι άδικο..... όμως ειλικρινά με έκανες να σκάσω πολλά χαμόγελα... Καλά μιλάμε, .. τι να πεις...... άστο πάω για ύπνο... τόσο γέλιο δεν το έριξα βλέποντας χτες 3 ταινίες του Πήτερ Σέλερς καπάκι την μία μετά την άλλη... τέλος πάντων και πέρα από πλάκα, καλό είναι όταν γράφουν 10 άτομα ότι δεν έχεις κάπου δίκιο, δεν έχουν στήσει συντεχνία εναντίον σου.... πρέπει να σε βάλει σε 1-2 σκέψεις και να αναρωτηθείς... anyway...

Studio 54 GR δεν λές κάτι πρωτάκουστο. Συμφωνώ. Και η Fender χρησιμοποιεί αντίστοιχες τεχνικές, και όλες οι Αμέρικαν στάνταρντ ακούγονται 99,9% το ίδιο. Και οι EJ, & τα σπέσιαλ ή τρίμπιουντ μοντέλα κ.ο.κ. Α! Και η Gibson το ίδιο κάνει. Και τόσες εταιρείες. Όλοι προσπαθούν να ΄"εξισσοροπήσουν" την ποιότητα ακουστικής ομοιομορφίας. Είτε σε ηλεκτρικά είτε σε ακουστικά όργανα. Το ερώτημα είναι άλλο όμως..... δώσε βάση... (ορθώς τα λές αλλά θα έπρεπε ίσως να ανοίξεις νέο θέμα, για το πιο "ορθόν" της υποθέσεως) Εδώ μιλάμε για συχνότητες που χάνονται ως δια μαγείας και η ερώτηση είναι : "ποιές είναι αυτές στο συνολό τους και ποιό μέρος τους απορρίπτεται από την πολυκαιρία στις ηλεκτρικές κιθάρες"..... είναι μιλάμε ζωτικό το ερώτημα....... (βγάζω τον σκύλο και επιστρέφω) ;D ;D ;D

Σπανιότατα παίρνω μέρος σε τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, και το κάνω όποτε και αν (για τον εαυτό μου μιλάω πάντα) από την χιουμοριστική πλευρά. Αλλά άντε αφού λές ότι κάνουμε άκρατο χαβαλέ, χωρίς ουσίαστική βάση, ας κάνω τον δικηγόρο του ωξω από δω. Εξηγησέ μου τι είναι οι συχνότητες μιάς λεκτρικής κιθάρας που λές πως χάνονται με τον καιρό. (πάω για μπάνιο, ξύρισμα, τον σκύλο βόλτα, γυρνάω να προβάρω τα κομμάτια για την προβα της μπάντας την Πέμπτη, να δω DVD) Εν τω μεταξύ αν στο μεσοδιάστημα βρεις επιστημονική εξήγηση, γράψε κάτι.

Εγώ πρώτη φορά διαβάζω ότι οι κιθάρες και η Σουλτανίνα (σταφίδα) έχουν κοινά στοιχεία. Ή ότι μετά από κάθε χρήση η ηλ. κιθάρα πρέπει να μπαίνει σε ενυδρείο με σπάρους, για να διατηρείται η υγρασία της. (καλά το τελευταίο δεν το διάβασα, απλά έσπευσα να σκεφτώ έναν σοβαρό τρόπο συντηρησής της)

Δεν είναι απαραίτητο TGL να έφαγαν 2-3 refret για να παίζουν έτσι κάποια ονόματα. O Hendrix και ο Blackmore έπαιζαν και γρήγορα και με πολλά σηκώματα με "μαμήσιες" στρατοκαστερούλες, τότε εκείνη την εποχή. Υπάρχει ολόκληρη δισκογραφία κλασσική τέτοιου τύπου από πολλούς καλλιτέχνες από Jazz & fusion έως hard rock e.t.c.... Απλά σίγουρα τα refret αργότερα από όσους τα έκαναν έφερναν και τις γνωστές αλλαγές στο radius. Αυτό έγινε και "μόδα" στο custom shop της Fender εδώ και λίγα χρόνια και προσφέρουν σειρές vintage limited με unique features όπως 2 point bridges, και 9 & 1/2 radius. Επίσης τα vintage τάστα σε Fender vintage US series δεν προβληματίζουν καθόλου το αντίθετο μάλιστα συμπεριφέρονται άψογα σε πολλες τεχνικές παιξίματος, και το ρύθμισμα του action είναι παιχνιδάκι σε τέτοιες κιθάρες. Είναι καλοβαλμένα τάστα, γυαλισμένα στις άκρες και επιτρέπουν πολύ καλό χαμηλό σχετικά action χωρίς τριξίματα, και τα bends είναι παιχνιδάκι. Ωστώσο στα φθηνότερα αντίστοιχα Μεξικάνικα πολλές φορές εμφανίζονται τέτοια προβλήματα, αν και τελευταία έχει αλλάξει δραματικά προς το καλύτερο η κατάσταση. Για παράδειγμα οι καινούργιες Mexico 70s strat έχουν τοποθετηθεί ελάχιστα (ως προς το ύψος τους) καλύτερα vintage frets. Επίσης κάτι που παρατήρησα και στις καινούργιες strd tele MIM. Οι παλιότερες είχαν όντως απαίσια vintage τάστα πολλές φορές κακοβαλμένα και με προβλήματα στο lvl τους. Έπαιξα πρόσφατα μια σχετικά καινούργια, και παρατήρησα ότι τα τάστα της είχαν "φαρδύνει" και είχαν "υψωθεί" σε σχέση με τις παλιότερες, χωρίς να είναι ακριβώς midi Jumbo, έπαιζες μια χαρά.

Βρές PC και ξαναγράφτα φίλε... κανείς το πιθανότερο δεν κατάλαβε κουβέντα....

Γειά σου βρε madara! Καλώς ήρθες! Όπως λέει και ο trigga πολύ μούρ να ούμ η Gibson....

Οι μαγνήτες δεν επιλέγονται τυχαία σε κάποια μοντέλα... ο 500Τ και 498Τ (διορθώστε με αν δεν θυμάμαι καλά τον δεύτερο) είναι κεραμικοί μαγνήτες, της Gibson. Έχουν υψηλή έξοδο και τα πάνε εξαιρετικά καλά με τα γκάζια. Όποιος έχει στο μυαλό του πανέμορφα καθαρά, λαμπερά σε στύλ ενός σκάφους Gibson με bbers, ή PAF κλπ απλά δεν του κάνουν ούτε οι μαγνήτες ούτε η κιθάρα (explorer / Flying V / και παλιότερα οι Gibson LP classic) Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι πάρα πολύ καλοί μαγνήτες. Αρκετά καλοί θα έλεγα με ένα μειονέκτημα. Δεν είναι ευέλικτοι σε διάφορα ηχοχρώματα και εφέ από πετάλια / πεταλιέρες. Κάνουν όμως σίγουρα κάποιες δουλιές εξαιρετικά καλά..... έχουν απίστευτο όγκο, χρώμα, και γκάζια.... σε ένα full tube gain / high gain amp, σπέρνουν... πολλοί τους προτιμούν.

Γενικά είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν διαφορές... είναι γνωστή η θέση μου χρόνια τώρα.... Κατ΄αρχήν υπάρχει διαφορά τιμής. Άλλο 2000€ άλλο 500€. Άλλο Gibson, άλλο Epiphone, δεν έχουν δηλαδή καν το ίδιο brand name στο headestock, άρα διαφέρουν.... ;D ;D ;D ;D ;D. Εσύ αν μπορείς να παίξεις και με τις 2 πριν αγοράσεις θα είναι και ότι καλύτερο. Φυσικά υπάρχουν 2 επιλογές για σένα ή μάλλον 3.... Η πρώτη είναι να ακούσεις τραγικό χάσμα μεταξύ τους που μπορεί να οφείλεται στο playability, ή στους μανγήτες κ.λ.π..... οπότε αν θεωρήσεις καλύτερη την Gibson θα ξηλωθείς, κάποιοι θα σε κοροιδεύουν γιατί πεταξες τόσα λεφτά αλλά εσύ όμως θα ξέρεις....... ;D ;D Η δεύτερη είναι να μην ακούσεις καμιά απολύτως διαφορά... και στο playability να σου ρθει μιά η άλλη... ή ο ενισχυτής που θα τις δοκιμάσεις να είναι "μηχανή του κιμά" οπότε ευτυχισμένος θα είσαι που γλίτωσες ένα σκασμό ευρά.... έκανες την δουλειά σου περίφημα και φυσικά θα αισθανθείς υπερβολικά τυχερός..;D ;D Η τρίτη λύση είναι να σου γυαλίσει κάτι άλλο όπως π.χ μια Hammer explorer, ή άλλη μάρκα και σχήμα κιθάρας.. οπότε τα ξαναλέμε..... ::)

C, B, A (και τελεία)

Μπά.. καμία σχέση, είναι λογικό όταν ασχοληθείς με μία κιθάρα σε ένα demo σε ένα κατάστημα όχι παραπάνω από 4-8 λεπτά, να μην έχεις ολόκληρη την εικόνα. Την εικόνα την αποκτάς όταν την πάρεις σπίτι σου. Βέβαια η εποχή που την "είδα", σαφώς μια τέτοια αγορά δεν ήταν στα άμεσα σχεδιά μου, οπότε ούτως η άλλως την γνώμη μου πάλι έλεγα τότε όπως την πίστευα. Πάντως πουθενά δεν την υποβαθμίζω. Ίσα ίσα που και λίγο που είχα ασχοληθεί με την EJ τότε, την βρήκα μιά χαρα καρακλασσική στρατ, όξω από τα τότε παιξιματά μου. Σαφώς όμως υπήρχαν άλλες στρατοκάστερ που με ενδιέφεραν περισσότερο, ή καλύτερα για την ακρίβεια του λόγου, πιό πολύ με τρέλαινε η μετατροπή μιας fat strat USA από στόκ μαγνήτες σε Pearly gates plus @ bridge & lil 59 @ neck, με 3θέσιο διακόπτη και απενεργοποιημένο τον μεσαίο (και τώρα βέβαια μου αρέσει) παρά οι 3 κλασσικοί μαγνήτες της EJ. Όμως πάρ αυτα σε στράτ αυτή την στιγμή από strd - deluxe - & vintage (παραγωγής) με τρείς μονούς μαγνήτες πάντα πραγματικά είναι ίσως μακράν η καλύτερα κατασκευασμένη.

Μπά όχι, ίσα ίσα πού χάρη στον Ηλία, επιβεβαιώνομαι σε όσα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω. Και ακριβώς είμαι μέσα στο θέμα λέγοντας ότι πρόκειται για καθαρά vintage προσανατολισμό κιθάρα (αντιγραφή της 57 είναι με πιό μοντέρνα χαρακτηριστικά) άρα αυτό που θέλει ο φίλος μας από την 57 το παίρνει και από την EJ. Το θέμα είναι ότι εγώ ως τότε, πάντα διάλεγα της Fender μου με κριτήριο, την ακουστική τους (resonance), το παίξιμό τους, και κυρίως την έξοδο από τους μαγνήτες, (έχω αλλάξει έναν περίδρομο μαγνήτες σε αρκετές) μιάς και έπαιζα (και εξακολουθώ άλλωστε να παίζω) Hard rock, heavy metal (τουλάχιστον με την μπάντα), οπότε ναι μεν με ενθουσίαζε ένα τέτοιο όργανο, το έβλεπα όμως περιττό από την άλλη για την χρηστικότητα στο hard - rock παίξιμό μου. Πουθενά όμως δεν την έθαψα, ώς κιθάρα. Μάλιστα μιλώ και για κιθάρα που έπαιξα για λίγο και δεν είχα στην κατοχή μου. Καλοκατασκευασμένη την λέω, και τους μαγνήτες φυσικά αδύναμους σε σχέση με τους Duncan Που προτιμούσα (και προτιμώ), αλλά πρόσεχε! Παρακάτω στο δεύτερό μου πόστ λέω ότι είχαν "χρώμα" και με το παραπάνω.... Όμως αυτό δεν με εμπόδισε αργότερα να "κτυπήσω" μία στρατ αμέρικαν vintagia 70ς και μια custom shop 60s και μια EJ και μιά tele 67. To ότι δεν παίζω blues/ blues rock με την μπάντα μου, δεν σημαίνει ότι δεν παίζω σπίτι μου και δε γουστάρω να μελετάω πράγματα που μιά στράτ με 2 ή 3 διπλούς απλά δεν συμπεριφέρεται όπως θέλω εγώ. Εν πάσει περιπτώσει δεν κατάλαβα ούτε που έγινες κακός, ούτε τι θέλεις να πείς. Διάβασε και λίγο παρακάτω τι έγραφα για το overall, (άσχετα όντως αν δεν πολυπήγαινα τις vintagoκαταστάσεις τότε)

Φίλε Μαραθώνα, εδώ είναι η τιμή (ή μέρος της) που πληρώνεις στην Fender & κάθε Fender. Να είσαι λοιπόν σίγουρος ότι αν πάρεις 2 και 3 και 100 EJ από την γραμμή παραγωγής, 99,999% το ίδιο ακούγονται..... (και θα μείνω έκπληκτος όποιος μου πεί ότι άκουσε το 0,001 της διαφοράς) εγώ διάλεξα την δική μου ανάμεσα από 3... βασικά και οι 3 το ίδιο ακριβώς έπαιζαν... το χρώμα τελικά με έκανε να επιλέξω αφού το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Πραγματικά το ίδιο... ούτε πιό "άδεια" ούτε πιό "γεμάτη" ήταν καμία από τις 3... το σετάπ ίσως να διέφερε ολίγον τι ::) ::) ;D, όμως ο χαρακτήρας ήταν ένας. Το γεγονός και μόνο ότι αν πάρεις εσύ τα υλικά και την φτιάξεις δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχεις το ίδιο (δεν μιλάω για καλύτερο ή χειρότερο αποτέλεσμα) αλλά για το ίδιο αποτέλεσμα που παίρνεις όταν ανοίγεις μια σφραγισμένη από την Fender EJ (καί άλλα μοντέλα Αμερικάνικα επίσης). Όταν μιλάμε για τόσα χρήματα κιθάρα, έχεις την εντύπωση ότι υπάρχουν καλές και κακές?? ;) Το άρθρο ορθώς λέγει, αλλά μια εταιρεία σαν την Fender, δεν είναι μπακάλικο (πλέον) να βάζει ό,τι νά ναι. Και κρατάει σταθερή ποιότητα στα προιόντα της (σαν το kerrygold ένα πράμα ;D) Μιάς και αναφέραμε την Fender (έχω καμιά 16ριά διάφορες) να ξέρεις ότι ειδικά μετά το 1988, κάθε μα κάθε σειρά μοντέλων που παρουσίαζε είχε συγκεκριμμένη ποιότητα και στάνταρ. Και προφανώς συγκεκριμμένο χαρακτήρα. H strd strat έτσι ακούγεται από τότε, η deluxe το ίδιο, το ίδιο και οι tele.. Δεν αναφέρομαι σε φτηνότερα Μεξικάνικα μοντέλα, όπου εκεί υπάρχουν αυξομοιώσεις πράγματι ακουστικά, αλλά και εκεί τείνει να ισορροπήσει πλήρως η κατάσταση.