taq

Ok τότε από το the song remains the same και το Who do we think we are. Όλοι ξέρουν το wooman from Tokyo, το no quarter μόνο οι οπαδοί των Zepp. Και για να μην κρυβόμαστε οι επιτυχίες των Zepp είναι στο IV album τους. Εξαιρετική μουσική όμως έπαιξαν σε όλα, στον αντίποδα δεν υπήρχε album των DP που ακόμα και σήμερα να μην παίζεται μία τουλάχιστον επιτυχία από το κάθε ένα στο ραδιόφωνο. Επίσης πολύ καλύτερα των DP είναι το come taste the band το Perfect strangers, το In Rock και φυσικά το Machine head. Δηλαδή πήρα στην τύχη 2 των DP για να τα αντιπαραθέσω με εκείνα των Zepp Να συμφωνήσω όμως με τον Fenderiarh, ότι δεν πρόκειται για LZ Vs DP. Απλά είναι πιστεύω κάποιες μικρές μεγάλες αλήθειες ειδικότερα για τους Zepp που όλοι λίγο πολύ ξέρουμε..

Νίκε, σίγουρα καθαρά προσωπικές οι μουσικές προτιμήσεις του καθενώς, απλά εγώ δεν μπορώ να δεχθώ το πάνκ κίνημα (όπου και αν είχε την αφετηρία του, και πάω στοίχημα ότι το γνωρίζεις πολύ καλύτερα από την στιγμή που σου αρέσει άλλωστε)... ως .....ΡΟΚ!!!! Δηλαδή αν το δεχθώ θα πρέπει να επαναπροσδιορίσω τι μουσική έπαιξαν οι ACDC, Thin Lizzy, Blue Oyster Cult, Deep Purple, Rainbow, Led Zeppelin, Free, Cream, Hendrix, Rory Gallagher, Jethro Tull, Wishbone ash, Black Sabbath, Rolling stones, και εκατοντάδες άλλες μπάντες και να τους ζητήσω συγγνώμη που δεν τους θεωρώ ροκάδες όσο τους Sex Pistols & Clash. Δηλαδή το London calling που θεωρείς, ή και άλλοι από ότι διάβασα πεμπτουσία ίσως της "ροκ" σκηνής.. εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορο π.χ γιατί δεν ξέρω ποιόν δίσκο να πρωτοβάλω από πάνω του από τα 70s. Αλλά αυτά ανήκουν στην δική μου θεώρηση και προτίμηση για τα μουσικά ροκ ακουσματά μου, και φυσικά αυτή είναι η ομορφιά της επιλογής και της προσωπικής γνώμης. Σε ένα άλλο θέμα όσο αφορά την εμπορικότητα των Zeppelin & Deep Purple , αυτό που έχω να πώ είναι ότι και οι 2 πούλησαν τα αντεράκια τους από δίσκους με ίσως ελαφρά εμπορικότερους τους Zepp.... όμως προσέξτε την διαφορά ... ρωτήστε έναν μέσο ακροατή της ρόκ, πόσα τραγούδια θυμάται από το In through out the door και το Coda, και ρωτήστε τον και πόσα track του έρχονται στο μυαλό από το Burn και το Stormbringer των Deep Purple. Είναι άνιση η σύγκριση... και γέρνει προφανώς την πλάστιγγα προς τους DP με το mistreated το ομώνυμο Burn, και το Soldier of fortune.... σε σχέση με το Achiles last stand.. (εκπληκτικό κομμάτι δε...). Για τον Fenderiarh που δεν τους πάει... τους DP θα πώ το απλό.... "Απαράααδεκτον για πράαααακτορες!!!!" και να ακούσει επιγόντως το In Rock το Fireball και το Machine Head...... γιατί ξεχνάει... κομμάτια όπως το pictures of home και Lazy.....Επίσης διαφωνώ ότι ο ένας στέλνει τον άλλον... από την στιγμή που όλοι αυτοί .. τα πανκιά, τα ροκιά και χεβυμεταλλάδες έχουν το δικό τους κοινό... άρα και το διάστημα ή καλύτερα τον χώρο να αναπτύξουν την μουσική τους και τις ιδέες τους, άρα θα πρέπει όλοι να είναι ευχαριστημένοι.... ο καθένας για τους δικούς του λόγους ...

και για να είμαστε πάλι εντός θέματος, δεν το βλέπω ως διαφορά ανάμεσα στα 2 υπερκγρούπ που μεσουράνησαν στα σέβεντις..... αλλά το σωστό να λέγεται... Όσο θαυμάζεις τον ήχο του Page στα στούντιο άλμπουμ των Zeppelin άλλο τόσο τον μισείς στα live... όχι μόνο σαν να παίζει με σπασμένο χέρι, όχι απλά βρώμικος στο παίξιμο, όχι μόνο απλά λάθη, όχι μόνο χείριστος ήχος (σαν να τρίζουν παραθυλόφυλλα στο βοριά.... μη πω τίποτα άλλο), αλλά και άχρονος και πολύ κάτω των προσδοκιών.... και για να κλείσουμε με τον J.Page, ανδιαμφισβήτητα επιρρέασε εκατοντάδες χιλιάδες κιθαρίστες με το στύλ του και την απίστευτα όμορφη φρασεολογία του, και ενώ έχει παραδεχθεί ότι η τεχνική του σόλο του heartbreaker έχει τρελά λάθη ως σόλο από μόνο του... έδωσε την ιδέα σε κάποιους άλλους να εξελίξουν πιό σύγχρονες τεχνικές.... όπως είπε κάποιος φίλος παραπάνω. Μη φέρει κανείς το παράδειγμα του "The song remains the same" πρόκειται για τρελό remix στο στούντιο έπειτα... μιλάω για τα ανεπίσημα live και τα bootlegs (εκτός επίσημης δισκογραφίας) που έχω εδώ και 19-20 χρόνια στην συλλογή μου. Επιεικώς κρίνονται απαράδεκτοι παικτικά στα live οι Zepp. Όποιος θέλει να περάσει να του δώσω να ακούσει κάποια πράγματα και αν αντέξει πάνω από 10-12 λεπτά τα ξαναλέμε.... Ευτυχώς υπήρχε και ο απίστευτος J.P.Jones, και έσωζε σχεδόν πάντα την κατάσταση... ο μοναδικός πραγματικά μεγάλος μουσικός στους Zeppelin, από συνθετική και εκτελεστική άποψη. Βέβαια πάντα θα είναι οι Zepp και ορκίζομαι ότι αν υπήρχε η δυνατότητα (λέμε .. σχήμα λόγου) να τους δώ τώρα live θα πέταγα την σκούφια μου!!!! Για την ατμόσφαιρα? Για να ακούσω έστω και σε μαύρο χάλι τις εκπληκτικότατες συνθέσεις τους? Μοναδικές σε φαντασία feel και σύλληψη ως ιδεών??? Ίσως ναι για όλα αυτά που ήταν οι Led Zeppelin.... μεγάλο κεφάλαιο στην ροκ ιστορία.... υπερεκτιμημένο ή όχι η αλήθεια μου είναι αυτή... Όσο αφορά τους Deep Purple τα λόγια περριτεύουν ... δεν συγκρίνονται με τους Zeppelin παικτικά και live... οι τύποι έγραφαν απίστευτη μουσική στα άλμπουμ και την έπαιζαν ακόμα ομορφότερα στα live. Ο Blackmore πέρναγε πάντα 3-4 ή και 5 κιθάρες στο στούντιο και στο live ο τρόπος παιξιματός του γέμιζε τα κομμάτια απίστευτα όμορφα... σαν μουσικοί (ειδικά η MkII) ήταν πολλές κλάσεις ανώτερες ως μουσικοί.. τι να πρωτοπείς.. όταν όλα τα σόλο στα πλήκτρα και στην κιθάρα είναι "τραγουδιστά" και τα σφυρίζεις ακόμα σχεδόν 40 χρόνια μετα, τα λέει όλα. O R. Blackmore έβαλε και τα 4 δαχτυλάκια στην ταστιέρα όταν όλοι οι συγχρονοί του όπως Page, Clapton κλπ, ήταν "μπουζοτριδάχτυλοι"... έφερε δηλάδη το κλασσικισμό στο παίξιμο του ρόκ. Αμέτρητοι κιθαρίστες τον διασκεύασαν και τον μιμήθηκαν έκτοτε.... (λιγότεροι όμως τον Page) ... ο Jon Lord και ο Ian Paice θεωρούνται ακόμα και σήμερα κορυφαίοι μουσικοί. Για τον Blackmore βέβαια δεν μπορώ να πώ το ίδιο, από την άποψη ότι σταμάτησε να μελετά και να εξελίσσεται από το 1978... από εκεί περίπου συνέχιζε να παίζει το όνομά του κιθάρα και όχι ο ίδιος.... στα live δε άρχισε να γίνεται απαράδεκτος και με ελάχιστεσ εξαιρέσεις αρκετά βαρετός. Ένα live των Purple παρ' αυτα δεν συγκρίνεται με ένα live των Zepp από άποψη μουσικότητας και εκτέλεσης των κομματιών.. οι Purple είναι το απόλυτα live superband και οι Zepp try to stay alive on stage.... Όσο αφορά το πάνκ, προσωπικά για μένα δεν είναι ρόκ, δεν είναι μουσική.... είναι καθαρά θέμα γούστου... το πανκ έκανε την εκρηξή του για να εκφράσει μία ιδεολογία μια διαμαρτυρία ενάντια σε ένα Βρετανικό κατεστημένο, και προσωπικά δεν ακούω και δεν μου αρέσει η μουσική της διαμαρτυρίας. Το ροκ των Zepp ή των Purple, εξέφρασε γενιές ώς μουσικό ρεύμα εξελισσόμενο μέσα από τη Jazz το Blues και το Rock n' Roll των 60ς, το Hard rock και το χέβυ μέταλ επίσης φυσική εξέλιξη της ρόκ γενικότερα μέσα από νέούς ήχους και νέα δεδομένα για την μουσική. Το πάνκ γεννήθηκε και ψόφησε... Σίγουρα όμως οι οπαδόί του βρήκαν δρόμους και εξέλιξαν ακόμα και αυτό το είδος που κατά την προσωπική μου πάντα γνώμη δεν προσέφερε κάτι στην ρόκ, γιατί πολύ απλά δεν ήταν. Κλείνοντας και για να ξαναμπώ στο θέμα εν κατακλείδι τίποτα δεν είναι crap. Οι Zeppelin ήταν αυτό που ήταν, η απίστευτη μπάντα στο στούντιο, και η μπάντα της γειτονιάς με πολύ ένταση πάνω σε superstage στα live....

Πραγματικά ενδιαφέρον στρατ.... στο μανίκι θα προτιμούσα ίσως ένα αμερικάνικο Fender maple... με 22 φυσικά τάστα.. αντί του Μεξικανικού rosewood με 21 τύπου vintage, αλλά άλλο εγώ ;D (έρχεται σύντομα και κάτι για μένα ;D ;D ;D) Πάντως είναι πανέμορφη... ;)

Πραγματικά "γεμάτη" τέλε!! ;)

και μένα μου κάνει εντύπωση γιατί θάβεται.... τον απέκτησα το καλοκαιρι, και ακόμα και σε στόκ μορφή είναι απλά άπαικτος... στην κατηγορία του. Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυχρησιμοποιώ καθαρά, αλλά σε σύγκριση με τον Twin Reverb του '82 που είχα για κανα 2 χρόνια (τον έδωσα πέρσι) είναι αξιοπρεπέστατος.... ακόμα και το drive του που όπως λέει ο fenderiarhs ΄δεν το χρησιμοποιεί γιατί δεν του αρέσει, εγώ από την άλλη και ενώ όντως δεν είναι το holy grail, το βρίσκω αρκετά χρήσιμο για blues και blues rock παιξιμο. Έχει πάρα μα πάρα πολύ αξιοπρεπέστατο χαρακτήρα. Anyway... ::)

Τσέκαρε και αυτούς.... http://www.visualsound.net/Amps_wh.htm τον έχω ακούσει, είναι άψογος για τα καθαρά του και το σημαντικότερο δεν "σπάει" με τίποτα. ;) Ένα βίντεο που βρήκα στο youtube είναι αυτό... βέβαια σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει την 100 φορές καλύτερη ποιότητα που εγώ άκουσα... live... και παίζοντας ο ίδιος. ΤΟ κόστος αν θυμάμαι καλά δεν ξεπερνάει τα 800 ευρώ.... http://www.youtube.com/watch?v=r_yOs5wiAto

Όχι κύριε!!! Κάνετε λάθος ... είμαι ο Βρόντος!!! ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D Πάντως ακόμα και στις φωτό ένα πιό παρατηρητικό μάτι θα ξεχώριζε εύκολα τις 3!!! και όχι 2, βίδες που θα έπρεπε να κλείνουν το καπάκι του trussrod, στο headstock, των wannabe Gibson LP & SG.. ακόμα και σε τόσο κακής ποιότητας φωτό, σε μερικές διακρίνεται πολύ εύκολα η απάτη.....αποκαλύπτοντας τα 3 "σημαδάκια".... (όχι βέβαια, ότι αμα δεις την τιμή δεν το καταλαβαίνεις δηλαδή!!)

Είναι κατά πολύ καλύτερη..... είναι για την ακρίβεια άλλη κιθάρα... όσο για την τιμή είναι ακριβώς όσο όντως την κοστολογεί η Fender... κάτω από την στάνταρντ, και πάνω από την Μεξικάνικη στανταρντ. Έχω παίξει με πάρα πολλές και από τις 2. Το headstock ανεξάρτητα από το US made στο logo, κάνει την highway αξιοπρεπέστατη κιθάρα στην τιμή της και κατά την αποψή μου καλύτερη από την Μεξικάνικη σε αρκετά σημεία. Προσοχή εννοώ από "μαμά" κατασκευής και οι δύο, και πάντα για τις Μέξικο στάνταρντ στράτ. (εξαιρούνται mexico vintage reissues, artists signatures, special runs, και deluxe, anniversary, μοντέλα΄όπου κατά γενική ομολογία είναι προσεγμένα και σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν σε χρηματική αξία τις Highway 1 απολύτως δικαιολογημένα) Λοιπόν καλύτεροι μαγνήτες, καλύτερα κλειδια, 3 κομμάτια στο σώμα, 22 τάστα midi Jumbo, καλύτερα ηλεκτρικά, μικρή απόκλιση στο συνολικό βάρος από κιθάρα σε κιθάρα για την highway και κεραμικοί (άθλιοι οι συγκεκριμμένοι) μαγνήτες, 21 vintage style ( ή πλέον κάτι ανάμεσα σε vintage style - midi Jumbo) τάστα, σε κάποιες έχουν παρατηρηθεί και κακοβαλμένα τάστα με πρόβλημα στο lvl τους, 4-7 κομμάτια στο σώμα, ποικιλία στο βάρος από πανάλαφρες έως αρκετά βαριές για τις Μεξικάνικες στάνταρντ. Σε αυτή την περίπτωση ισχύει η διαφορά τιμής, σύμφωνα πάντα με τα specs και των 2 που θέλεις να συγκρίνεις. Προσοχή δεν λέω πουθενά πόσο θα πρέπει ή θα έπρεπε να είναι η διαφορά, αλλά αν αξίζει ή όχι. Η γνώμη μου είναι ότι ναι αξίζει. Πρόκειται για άλλο level κιθάρας.

Κατ αρχήν μεγειές!!!! Την δική μου ίδια αλλά σι ρουζάκι, την απεχωρήσθην μετά λύπης (αλλά για ευγενικότερο σκοπόν) προ ολίγων μηνών. Ναι έχεις δίκιο πρόκειται περί εξαιρετικότατης στρατοκάστερ, άψογα φτιαγμένης από τους φίλους μας τους Ιάπωνες με εκπληκτικούς μαγνήτες. Ο δε ήχος πραγματικά είναι φοβερός... έχει πολύ bite από τους μαγνήτες της!!! Το μπράτσο πίστεψέ με το συνηθίζεις πανεύκολα, θέλει όμως ένα πολύ καλό σετάπ για να μπορείς να παίζεις άνετα σόλο και σηκώματα μετά το 12ο διάστημα. Στα μείον της τα άθλια ηλεκτρικά της τα οποία όμως αλλάζουν εύκολα.... ειδικά ο 5θέσιος είναι κουκουρούκου (σε όλες τις Japan Fender). Όταν θα βάλεις 10ρες, ναι θα πάρει ο λαιμός περισσότερο από τώρα λόγω της τάσης των χορδών, αν τώρα έχεις π.χ μιά ελαφρά κλίση προς τα μέσα, θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη. Λοιπόν, χαλάρωσε τις χορδές, δέσε ένα πανί γύρο από το πρώτο τάστο ή βάλε ένα λαστιχο, ξεβίδωσε και τις 4 βίδες του neckplate, και σήκωσε το μπράτσο προς τα πάνω, έτσι ώστε να φανεί καλά η βίδα. Με ένα κατσαβίδι (άν τώρα με 9ρες έχει λίγο κλίση) στρίψε δεξιόστροφα περίπου τα 75% της μισής στροφής τη βίδα. ξαναβιδώνεις το neckplate, ελευθερώνεις το πανί - λάστιχο ή ό,τι άλλο βρήκες μπροστά σου ;D ;D και ξανακουρδίζεις. Αν τελικά αλλάξεις σε 10ρες χορδές στρίψε την βίδα δεξιόστροφα μισή στροφή τουλάχιστον. Δεν χρειάζεται να βγάλεις κανένα pickguard και σε καμία περίπτωση. Το τρέμολο βάζοντας 10ρες ναι θα ανέβει και αυτό λιγο, οπότε ξεβιδώνεις το backplate της κιθάρας σου και σφίγγεις λίγο τις βίδες που το συγκρατούν...

Σου πε ότι της άλλαζε και τις πάνες?? Ήμαρτον..... fender stratocaster είναι όχι ασθενής στο Λαικό! Ακούς θερμόμετρο.... ;D ;D ;D ;D ;D, ρώτα τον τις 0,10 τις χορδές τις έπαιρνε κανονικά ή τις κλώτσαγε? ;D ;D ;D Μην παραμυθιάζεσαι έτσι εύκολα φίλε mean.... ακόμα και να "λέει" η κιθάρα τρελλά στα χέρια σου to 1000ρικο και εμένα τσιμπημένο μου φαίνεται... με βάση το σκεπτικό που σου ανέφερα πιό πάνω (αν κάνεις τις πράξεις) προσωπικά πάνω από βαριά τα 870€ δεν θα έδινα

Αφού σου άρεσε bro tugito σ αφιέρώνω το κάτωθι ;D ;D ;D ;D ;D φοßερός και τροµερός µηχανόßιος ßγαίνει για ßόλτα µε την µηχανή.Εκεί που πήγαινε λοιπόν σκέφτεται ότι είναι ευκαιρία να δει τι τραγούδι λαλάει το µηχάνηµα.150...200...250 ,ο τύπος είναι στην απόλυτη νιρßάνα και ..ΜΠΑΜ! ένα σπουργιτάκι καρφώνεται στο κράνος!Πανικός, φρένα και σταµάτηµα στην άκρη του δρόµου. Όχι ρε γαµώτο, πάει το καηµένο, τι µου 'φταιξε το δύσµοιρο κλπ κλπ.... αλλά ως εκ θαύµατος το σπουργιτάκι είναι ακόµα ζωντανό (σε τι κατάσταση είναι, άστο καλύτερα...). Μετά από 2 λεπτά ßρίσκεται ιατρείο του κοντινότερου κτηνίατρου.Εγχείρηση, οξυγόνο, νυστέρια, µέχρι που ßγαίνει ο γιατρός από το χειρουργείο µετά από 3 ώρες και του το παραδίδει στα χέρια µπανταρισµένο. 'Μεγάλε, τύχη ßουνό, το σώσαµε το καηµένο.Τράßα τώρα σπίτι και κοίτα να το περιποιηθείς.Βάλτο σε ένα κλουßί µε φρέσκο νερό και κανναßούρι και περίµενε να συνέλθει'Βουρ στο σπίτι ο γκαζοφονιάς, ßάζει το πουλάκι σε ένα κλουßί µε νερό και κανναßούρι και περιµένει... Οι µέρες περνάνε...Μετά από λίγες µέρες, το σπουργιτάκι αρχίζει να συνέρχεται. Ανοίγει το δεξί µάτι και ßλέπει τα κάγκελα του κλουßιού Κλείνει το δεξί µάτι.Ανοίγει το άλλο µάτι,ξαναßλέπει κάγκελα και από την αριστερή πλευρά. Κλείνει και το αριστερό µάτι.Ανοίγει και τα δύο µάτια µαζί και ßλέπει γύρω-γύρω κάγκελα... και λέει: ' Όχι ρε πούστη , τον σκότωσα....'

Εξαρτάται την κατάσταση, οι Fender strat με ash ξύλο στο σώμα είναι πάντα ακριβότερες από αυτές με alder. Αν έχει και noiselless μαγνήτες και είναι και standard, προφανώς τοποθετήθηκαν after sales. Ρώτα τον και αν υπάρχουν οι παλιοί, και καλό θα είναι να τους αποκτήσεις και αυτούς, αν τελικά αγοράσεις την κιθάρα. Τώρα όσο αφορά την τιμή, αν το όργανο "παίζει" και σου κάνει, είναι πολύ σχετικό.... είναι σχετικό δηλαδή πόσο το εκτιμά ο ιδιοκτήτης του, για να το πουλήσει, και πόσα διαθέτεις εσύ..... Τελείως ενδεικτικά σου αναφέρω ένα σχετικά λογικό σκεπτικό για αγορά στάνταρντ Fender στρατοκάστερ μεταχειρισμένων, ή τουλάχιστον πόσο θα διέθετα εγώ αναλόγως. Με το σκεπτικό ότι το όργανο είναι σε καλή κατάσταση με την βαλίτσα του (δεν έχει φαγωμένα τάστα, σκουριά στη γέφυρα, τα κλειδιά είναι οκ, δεν λείπουν κομματάκια από το σώμα :o :o, ναι!! το έχω δει και αυτό, η ταστιέρα δεν είναι γδαρμένη από δακτυλίδια) για περίοδο κατασκευής από 1988 έως σήμερα 10/08 δηλαδή το κόστος είναι από 600€ μέχρι 900€ αναλόγως κατάστασης. Αν το ξύλο είναι ash προσθέτεις ένα 5% στην μέση τιμή, αν έχει έξτρα μαγνήτες άλλο ένα 5% στην μέση τιμή, και αν είναι limited edition, εξαρτάται από τα κομμάτια παραγωγής, ή τί ακριβώς limited fender strat είναι (π.χ artist signature or anniversary) πάντως μετά το 1988 ουδε ένα συλλεκτικό ενδιαφέρον παρουσιάζεται προς το παρόν. Ό, τι πληρώσεις επιπλέον για το limited made, θα το κάνεις με γνώμονα την δική σου εκτιμησή για την μελλοντική της πιθανή αξία. Πάντως δεν θα προσέθετα παραπάνω από 5% στην μέση τιμή επιπλέον γι αυτό τον λόγο, από την άποψη ότι δεν είναι π.χ κάποιο vintage reissue limited κλπ, αλλά μία standard limited (?) όπως αναφέρεις. Ελπίζω να σε βοήθησα. ;)

Μα αυτή που θα σου αρέσει φυσικά! Κάνε τον ένα καλό σέρβις σε έναν τεχνίτη, βούτα τον στον... ώμο και πάρε σβάρνα τα μαγαζιά και ακουσέ τον σε όσες περισσότερες καμπίνες μπορείς... θα βρείς αρκετές....

Αχχχχ Αυτοί είναι φίλοι όχι σαν τους δικούς μου τους παλιοαλήτες!!!! Μα να μην έχουν μιά Fender strat του 57 ή έστω μιά Gibson LP του 59 στην αποθήκη τους και για μένα.... Η στην τελική ρε γ@μότη να έχουν αποθήκη!!! ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D Μεγειές τυχεράκια ;)

Δεν είναι καθόλου κακή η επιλογή που κάνεις, στην πρώτη σκέψη. Δηλαδή το ταίριαγμα των 57/62 με τον Pearly Gates. Όμως οι 57/62 σαν σετ, δεν ταιριάζουν και τόσο στο pop rock & alternative κατά την άποψή μου. Κατ αρχάς, ξεκαθάρισε τι θέλεις. Θέλεις όγκο στη γέφυρα? Ο Pearly Gates είναι ο μαγνήτης που ψάχνεις.... δεν θέλεις και σου αρέσει το "bite" του μονού? τότε πρόσεξε, να μην πάς σε πιό vintage καταστάσεις, αλλά να προτιμήσεις πιό μοντέρνο σετ, όπως το σετ των Texas Special. Το προτείνω αυτό ως σετ γιατί έχουν υψηλότερη έξοδο και φανταστικό χρώμα, που σου επιτρέπει να παίξεις αρκετά με πολλούς ήχους. Τους 57/62 τους είχα για λίγο καιρό, και ενώ δεν τους λείπει διόλου το "χρώμα" και ο ήχος, τους χαρακτήρησα αρκετά μπασοπρίμους στην στράτ που τους είχα. Ειδικότερα μέσα στην μπάντα θα σε παιδέψει να βγάλεις τον ήχο σου και να ακουστείς όπως θές. Αν λόγο των αναγκών στην μπάντα σου δεν κρίνεται απαραίτητος ο όγκος ενός διπλού μαγνήτη, τότε η επιλογή ενός πιό "ζωντανού" σετ τριών μονών εκτός από τους 57/62, είναι η καλύτερη λύση. Για μένα ίσως και να ταίριαζες τον pearly gates, με 2 Texas special, σε περίπτωση που σου έχει κολλήσει ο διπλός, ή ακόμα και με έναν lil 59 στην neck θέση, αφήνοντας τον μεσαίο στοκ. Καλή επιλογή να τοποθετούσες και ένα σπλίτ στους διπλούς, για ακόμα περισσότερες λύσεις στον ήχο.... θα "στρογγυλέψει" πολύ ο ήχος σου πίσω, ενώ μπροστά θα αποκτήσεις έναν λίγο περισσότερο όγκο στο σόλο.... σαφές μειονέκτημα όμως αυτής της λύσης ότι θα χάσεις αρκετό από το bite της neck θέσης που έχει ένας μονός, πλεονέκτημα όμως η πολύ όμορφη ισορροπία χρώματος και ήχου overall.

Επίσης ... οι περισσότεροι δεν διάβασαν κάν το ποστ για την gallery... περιγραφές ρε αδέρφια.... περιγραφές... να γράψετε 1-2 πράγματα για το τι είναι αυτό που ανεβάσατε. Χύτρα ταχύτητος? Κουμπί από παντελόνι? το χαλί? ;D ;D ;D

Μια φορά κι έναν καιρό, η προοδευτική σύζυγος αποφασίζει να κάνει δώρο στον άντρα της μια επίσκεψη σε στριπτιτζάδικο. Φτάνουν στο strip club και ο πορτιέρης λέει στον άντρα της, "Γειά χαρά Κώστα! Τί κάνεις;" Η σύζυγος τότε τον ρωτάει αν είχε ξαναπάει σε αυτό το στριπτιτζάδικο, αλλά ο Κώστας της λέει, "Όχι, απλά πηγαίνουμε μαζί στο γυμναστήριο." Όταν κάθησαν, η σερβιτόρα ρωτάει τον Κώστα αν θα πάρει το... συνηθισμένο του ποτό και του φέρνει τη μάρκα ουίσκι που του αρέσει. Η σύζυγος αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πάει καλά και τον ρωτάει: - Από που και ως πού ήξερε η σερβιτόρα ποιό ποτό πίνεις συνήθως; - Έρχεται κι αυτή στο ίδιο γυμναστήριο και μία φορά συζητάγαμε σχετικά με ποτά κλπ - Ας το καταπιώ κι αυτό, λέει η σύζυγος. Μετά από κάποια ώρα έρχεται και μία stripper στο τραπέζι τους, κάθεται στα πόδια του, τον παίρνει αγκαλιά και του λέει: - Γειά σου Κωστάκη μου! Να σου κάνω το χορό που σε τρελαίνει αγόραρε; Η σύζυγος πλέον είναι έξω φρενών, αρπάζει την τσάντα της και ορμάει έξω από το στριπτητζάδικο. Ο Κώστας τρέχει από πίσω της και την βλέπει να μπαίνει σε ένα ταξί. Πρωτού προλάβει η σύζυγος να κλείσει την πόρτα, ο Κώστας προλαβαίνει και μπαίνει μέσα στο ταξί μαζί της. Προσπαθεί απεγνωσμένα να τα μπαλώσει, λέγοντάς της πως η στριπτιτζού τον πέρασε για κάποιον άλλο. Η σύζυγος όμως δεν τον πιστεύει και αρχίζει να του φωνάζει, να τον βρίζει, τον χτυπάει όλο νεύρα. Τότε γυρίζει ο ταξιτζής το κεφάλι του και του λέει: - Κώστα. φαίνεται ότι απόψε διάλεξες πολύ άγρια γκόμενα.

Η διαφορά τους είναι άλλος ήχος, άλλο κύκλωμα προφανώς. Αλλά Fender στίγμα έχουν και οι 2 και με το παραπάνω. Ο Fender deluxe "σπάει" πιό γρήγορα όπως τον "ανοίγεις" στα καθαρά, ο Hot Rod Deluxe αντέχει ακόμα και σε δυνατή ένταση, σύν ότι έχει 3 κανάλια για αυτή τή δουλειά που θέλεις. Clean, crunch (πολύ καλό για blues), και boost (πάνω στο crunch) για lead - blues κταστάσεις. Τα watts 40 είναι δεν είναι 400!! Μιά χαρά είναι για παντού. Gallagher tone, δεν θα φτιάξεις με 5-10 Watt ενισχυτή και να σου αρέσει πολύ. Θα κάνεις υποχωρήσεις, σε ηχεία πιό στενά, σε ποιότητα κλπ. Στον ήχο πρέπει να δώσεις βάση, να σου κάνει το δυνατόν πιό κοντά σε αυτό που θές να αποδώσεις. Για να πετύχεις πάνω κάτω το χρώμα του Gallagher, είναι αξιοπρεπέσζτατη λύση. ο Peavy classic 30 επίσης είναι υπεράρτιστος για την δουλειά αυτή. Και οι 2 που σου προτείνω δεν κοστίζουν πάνω από 700 ευρώ και είναι ποιοτικότατοι ενισχυτές. Τον peavy τον είχα μέχρι πρόπερσι περίπου, και σε blues rock τσακίζει κόκκαλα. Ομοίως και ο Fender Hot Rod Deluxe. Άλλες παραπλήσιες λύσεις είναι και ο Traynor 2x10'' στα 40 Watts, που είναι πολύ καλός ενισχυτής, όμως οι προηγούμενοι 2 που σου παρέθεσα υπερέχουν λίγο σε κάποια σημεία, σύν ότι τα ηχεία τους (1χ12'') είναι πιό γεμάτα από τα 2χ10'' που έχει ο Traynor.

O Hot Rod Deluxe, της Fender σου κάνει μιά χαρά. Παίρνει τα περισσότερα πετάλια πολύ όμορφα, σύν ότι τα δικά του γκάζια, για Gallagher, είναι ό,τι πρέπει. Για την ακρίβεια είναι τέλεια. Τσέκαρε αυτό το βιντεάκι για να ακούσεις περίπου αυτό που σου λέω.. η κιθάρα του τύπου βέβαια είναι με noiselles, οπότε φαντάζου λίγο πιό crunchy ήχους με την Hot Rod

Γενικά στην Ελλάδα ζουν κορόιδα.... πληρώνουν από τον υψηλότερο Φ.Π.Α στην Ευρωζώνη, και ζούν χειρότερα από τους Ευρωπαίους που πληρώνουν σε πολλές χώρες αρκετά χαμηλότερο!!!!! Ο Γερμανός προφανώς πληρώνει λιγότερο Φ.Π.Α. Στο κάθε site του Θωμά, για κάθε χώρα υπολογίζονται τιμές με βάση τον Φ.Π.Α. τους. Επίσης πάνω στην τιμή το λέει αυτό ότι περιλαμβάνεται κόστος φόρου και μεταφοράς. Το κόστος μεταφοράς προφανώς επίσης ανεβάζει την τιμή ίσως λίγο. Άλλο να πάει δίπλα στην Γερμανία και άλλο στην Ελλάδα.

Λέγεται Antiqua burst το χρώμα. Ήταν επετειακό μοντέλο 30th Aniversarry US Fender stratocaster το 1979. Ξανακατασκευάστηκε ώς Made in Japan reissue limited, πριν λίγα χρόνια. Έχουν παραχθεί επίσης limited Jazz Bass, και precision Bass στο ίδιο χρώμα.. Οι περισσότεροι βέβαια το απεχθάνονται και το βλέπουν σαν "μπιζέλι", εγώ πάλι την λέω λαχανούλα ;D ;D αλλά επειδή όπως το έχω φτιάξει το όργανο "σκοτώνει" ποσώς με ενδιαφέρει το antiqua burst της. Επίσης ως Γιαπωνέζικο επετειακό μοντέλο έχει επιπλέον χαρακτηριστικά U shape neck (λίγο πιό παχύ όμως), 9 & 1/2 radius, midium jumbo frets... πράγμα πραγματικά ξεχωριστό για Γιαπωνέζικη Fender strat 70s!!!! Aπό "μαμά" φοράει ALniCo 3 μαγνήτες.

Εμένα πιό πολύ με "κεντρίζει" η περιέργεια για το σχετικό άδειασμα του sustain.... από ένα SG τοποθετώντας αυτό το σύστημα vibrato. Πρέπει να προκύπτει πολύ ενδιαφέρον ήχος και να προσφέρει αρκετά χρήσιμα πράγματα σε αρκετούς. Θα ήθελα αν υπήρχε δυνατότητα να ακούσουμε τίποτα Νίκο.. :) Είναι όπως και να έχει κάτι αρκετά διαφορετικό.............

Ακριβώς!! Για μένα η καινοτομία των 2 point high mass bridges & vintage saddles, που εμφανίστηκε πέρσι στις Μεξικανικές CP 50s - 60s, είναι τα μισά λεφτά στον ήχο της!!

Thx boys... έχετε δίκιο για τα καθαρά... έχω δανείσει την κάμερα σε ένα φίλο αυτές τις μέρες, μόλις επιστρέψει πάλι σε εμένα, θα κάνω μιά πιό αναλυτική παρουσίαση, και σε όλες τις θέσεις αντί για τις 3 που χρησιμοποιώ εδώ... Έγραψα λάθος λίγο πάνω μόνο τις ρυθμίσεις του ενισχυτή... τα μεσαία και τα πρίμα είναι στο 1 o'clock και όχι στο 6!!!! (πω πωωωω :P). @'Αγγελος :-[ ναι η κιθάρα δεν φαίνεται... και ... πολύ.... στο επόμενο βίντεο...ολόκληρη, I promise! (και είναι κουκλα!)