Ριχάρδος

Ακριβή η special (καινούρια) και το χρώμα χωρίς finish δεν είναι το καλύτερό μου...Με 21 τάστα δεν υπάρχει καμμιά μεξικάνα; Έχω δεί την squier standard αλλά δε ξέρω κατά πόσο αξίζει...Με μια αλλαγή μαγνητών ίσως;

Μια ερωτηση και από μένα Ψάχνω μια στράτ με τα εξής χαρακτηριστικά, με σειρά προτεραιότητας: 1. Maple neck 2. SSS 3. Όσο το δυνατον φαρδύτερο μανίκι, λεπτό ή χοντρό, c,v style δε με ενδιαφέρει 4. 70's Headstock 5. 22 frets Μέχρι τα 600€ max, ποια πληρεί τις προυποθέσεις;; (fender, squier ή κατι αλλο).

Να πω κ γω τις χαζομάρες μου... :P Το πρώτο δε με έπεισε ΚΑΘΟΛΟΥ. Σαν να έκατσε κάποιος και να πήρε ένα σκόρπιο στοιχείο από δώ άλλα τρία από κει, άντε να φτιάξουμε ένα μοντέρνο swing. Χαρακτήρας μηδέν δε μου άφησε τίποτα. Η τύπισσα παρόλαυτα έχει πολύ καλή φωνή και μακάρι να την ακούμε από δω και πέρα. Το δεύτερο έχει τις καλές του στιγμές σαν κομμάτι, αν και 2-3 φορές είπα τώρα θα έρθει η κορύφωση και θα απογειωθεί το τραγούδι, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Η φωνή της κοπέλας βέβαια είναι σαγόνι στο πάτωμα, κανονικότατα. Την Ηλιάδη την περίμενα χειρότερη ομολογώ. Το κομμάτι χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, χαζοακούγεται. Και η ίδια κάθε άλλο παρά χαζοβλέπεται...(μάλλον τελικά αυτό είναι το σωστό ρήμα, την κοιτάς σαν χαζός ;D) Αγάθωνας και koza mostra μ'αρεσαν. Ρυθμός, ζωντάνια, σχεδόν το απόλαυσα. Ένα καλύτερο ρεφρέν να'χε...

Το matched headstock είναι άθλιοοοο.... :P Λέτε να πέσουν οι τιμές στα παλιά μοντέλα τώρα; Ορέγομαι μία...

To Red Club στο μπουρνάζι επίσης σας καλύπτει από χώρο, stage και ήχο. Πολύ καλό μαγαζί από αυτή την άποψη. H είσοδος που βάζει βέβαια συνήθως είναι μεγάλη (10€).

Να ρωτήσω εγώ κάτι σχετικό με το θέμα, που έχει και περισσότερο ενδιαφέρον (για μένα τουλάχιστον ;D)... Η νέα γενιά των bluesmen ήταν κατά κύριο λόγο λευκοί (Gary Moore, SRV, Jeff Healey, Johny Winter και άλλοι) εμφανίστηκαν γύρω στο 80' και όλοι τους έφεραν κάτι καινούριο στο ιδίωμα δημιουργώντας το λεγομενο rythm and blues (ό,τι λάθος κάνω με διορθώνετε). Αυτή η νέα γενιά έφερε καινούρια πράγματα στο είδος, μεγαλύτερη ταχύτητα/δεξιοτεχνία στην κιθάρα, περισσότερο drive, στοιχεία από το ροκ κτλ. Βλέπω έναν παραλληλισμό εδώ με κιθαρίστες όπως οι Vai, Satriani, Malmsteen, Gilbert κτλ που "εξέλιξαν" κιθαριστικά με παρόμοιο τρόπο το hard rock. Προς αυτούς υπάρχουν αρκετές ενστάσεις του τύπου "πολύ ταχύτητα κ από συναίσθημα λίγα πράγματα" από fans που αναπολούν τον Gallacher, τον Blackmore και τον Paige. Αναρωτιέμαι υπήρξε τέτοιου είδους αντίδραση και προς τους bluesmen που ανέφερα παραπάνω; Κατηγόρησε κανείς τον Jeff Healey και τον SRV ότι φέρνουν στοιχεία που "μπασταρδεύουν" το είδος και χάνουν το νόημα που πιθανόν κατείχε ο BB King, ο Freddie King, ο John Lee Hokker και γενικά όσοι θεωρούνταν ότι παίζουν "καθαρό μπλουζ";

Χμφφφναι...Εγώ με τη μπάντα της πρόβας μια φορά την εβδομάδα και λάιβ κάθε τρίμηνο, βρίσκω καλύτερους τους firewind και θέλω να τους μειώσω...Μάλλον γιατί μιλάμε με την ίδια εταιρεία διανομής και θέλω να κλείσω πρώτος το deal...Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε... Ο κάθε καλλιτέχνης είναι δουλειά του να εκτίθεται. Ε κι όταν δεν τη βγάζει τη ρημάδα τη νότα, το αυτάκι μου θα το ακούσει, θέλει δεν θέλει. That's about it.

Φίλε freerock, υπερβάλλεις έτσι; Η Κάλλας ήταν... άλλο φρούτο...

μπορεί να ισχύει αυτό που λες, δεν έχω τέτοιου είδους γνώσεις για το πόσο επηρεάζει η ηχοληψία...Απλώς ακούω όργανα σπαθί και μια φωνή να μη μπορεί να πιάσει σωστά τις νότες.

Εγώ σαν σπαστικός που είμαι (με μεγάλη εκτίμηση για τους firewind παρόλαυτά), και χωρίς να έχω ακούσει το κομμάτι παρά μόνο στο βίντεο αναρωτιέμαι: Γιατί οι διάφοροι τραγουδιστές πάνε και γράφουνε μελωδικές γραμμές τις οποίες μπορούν να βγάλουν μόνο στο στούντιο; Ο Απόλλο (αν δε κάνω λάθος στο όνομα) είναι πράγματι καλός τραγουδιστής αλλά εδώ εκτίθεται...κρίμα

κάτι παίχτηκε εδώ... ;D

To αγαπημένο μου "mainstream" ουίσκυ είναι το jameson, αλλά με αφορμή αυτό να σας πω μια μικρή ιστορία: Με έχει καλέσει φιλος σπίτι του στη γιορτή του, είμαστε 6-7 άτομα και μετά το φαγητό πίνουμε chivas (από τα αντικειμενικά καλά ουίσκυ). Σε μια στιγμή μας λέει, παιδιά να σας βάλω ένα σφηνάκι από ένα φοβερό ουίσκυ που πήρα από τη Σκωτία...και μας βάζει από ένα σφηνάκι edradour...Παιδιά αυτό το πράγμα δεν υπήρχε! Μπροστά του το chivas έμοιαζε με νεράκι! Τσακμάκι που λένε και με πολύ γεμάτη γεύση, την ένιωθες παντού στο κεφάλι και τον οισοφάγο...Ξέρω ότι δε θα ξαναπιώ ποτέ, αλλά ήταν απίστευτο σαν εμπειρία!

Θα ακουστώ πολύ fanboy, αλλά ανάθεμα κι αν έχει μελετήσει καθόλου Blackmore ο τύπος...απλά ένα κακό ξεσήκωμα από το σόλο του smoke on the water...

Νομίζω ότι αυτές οι περιπτώσεις είναι πολύ λίγες. Στη μπάντα μου ο τραγουδιστής είναι βαρύτονος και τρανσπορτάρουμε το 90% των κομματιών που διασκευάζουμε, από 1 μέχρι και 5 ημιτόνια. Ούτε εμείς, αλλά φυσικά ούτε το κοινό στα λάιβ, παρατηρούμε διαφορά (τουλάχιστον ιδιαίτερη).

Φίλε, σε παρακαλώ δώσε το όνομα του μαγαζιου. Δε νομίζω ότι χωράει ευγένεια περί δυσφήμισης μπροστά σε τέτοια απαράδεκτη συμπεριφορά και πρακτική. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα ξηγημένοι μαγαζάτορες (έστω και λίγοι) και κάποια στιγμή πρέπει να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι.

Όλες οι λίστες τέτοιου τύπου είναι τραγικές, αλλά τουλάχιστον οι άλλες που έχω δει κατά καιρούς είχαν την στοιχειώδη αξιοπρέπεια να έχουν το Hendrix πρώτο...

Καλοί, χρυσοί όσοι περάσανε κατά καιρούς από τους Purple, αλλά χωρίς Blackmore και Lord (με αυτή τη σειρά) λείπει η ουσία της μπάντας. Από δίσκους, πέρα από τα κλασσικά και αγαπημένα, πολύ αδικημένο είναι το slaves and masters με φοβερές ιδέες από τον man on black.

Richie Blackmore!

Διαβάζοντας τον τίτλο, για λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβα "Ποιά είναι η πιο σπάνια Les Paul που έχετε;"................................. ;D Και λέω, α στα διάλα, έχουν τόσες και τώρα ψάχνουν την πιο σπάνια...;;;;; :P :P ;D

Καλησπέρα Ποστάρω μετά από καιρό, καθώς ενημερώθηκα για την κίνηση αυτή και μου προκάλεσε, αν μη τι άλλο, εντύπωση. Δεν έχω άποψη επί του θέματος, αλλά θα ήθελα να ακούσω τις δικές σας και να διατυπωθούν οι όποιοι προβληματισμοί. Αυτό που πιστεύω είναι ότι η συγκεκριμένη κίνηση είναι ένας σοβαρότατος λόγος για δημοψήφισμα. Παραθέτω την είδηση με το σχετικό βίντεο από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε: http://news247.gr/eidiseis/politiki/politiki-krisi/e_n_d_600_dis_gia_thn_ellada_kai_50_gia_thn_kupro.1950940.html

Ρίξε μια ματιά...Ίσως σε καλύψει...Ειδάλλως πας σίγουρα για axe fx. http://www.thomann.de/gb/marshall_jmd501.htm

Μακράν το αγαπημένο μου metal συγκρότημα! Ο Halford ένας από τους επιδραστικότερους και εξυπνότερους τραγουδιστές που πέρασαν ποτέ. Προσυπογράφω στα όσα είπατε, μόνο διαφωνώ στην κριτική για τα τελευταία αλμπουμ, ειδικά το nostradamus με κέρδισε όσο δεν περιγράφεται. Ας ποστάρω και το αγαπημένο μου κομμάτι-έπος:

Κοίτα να δεις, δεν ήξερα ότι το "ορθογραφία - απλά η γνώμη μου" είχε και prequel! Άντε και στο επόμενο 30σέλιδο εύχομαι! ;D

Η λογική υπολείπεται έναντι της πίστης. Αυτό καταλαβαίνω εγώ από την όλη κουβέντα.

Πρέπει να έχω κάποιου ιδιαίτερου είδους μαζοχισμό για να διαβάζω αυτά τα πράγματα καλοκαιρίατικα...Δεν εξηγείται... Ο συγγραφέας του άρθρου πολύ έντεχνα είναι η αλήθεια, παραλάσσει το ερώτημα: "Η σχέση αντικειμένου και ονόματος του αντικειμένου είναι συμβατική ή αιτιακή;" σε "Η γλώσσα διέπεται από σχέσεις, συστηματικότητα και δομές ή όχι;" Το "άλογο" προφανώς και σημαίνει κάτι, είναι σύνθετη λέξη. α+λόγος. Ο συγγραφέας εκμεταλλεύεται την πλούσια μορφολογία της ελληνικής, που φυσικά υπάρχει και σε άλλες γλώσσες, αλλα ευτυχώς γι'αυτόν δεν την έχουν τα αγγλικά που γνωρίζουμε πολλοί, οπότε βολεύεται να το πουλήσει όπως θέλει. Το ζήτημα μας δεν είναι αυτό. Είναι το αν η έννοια της στερητικότητας στην προκειμένη περίπτωση που εκφράζεται με το α(ν)- μπορεί να εκφράζεται μόνο με το συγκεκριμένο γράμμα καθώς αυτή η ζωγραφία και αυτός ο ήχος έχουν αιτιώδη σχέση με την έννοια της στερητικότητας. Πιο απλά δε μπορώ να το θέσω. Βρήκα και αυτό ως απάντηση http://vasargyr.blogspot.gr/2008_04_16_archive.html