kpeyos

Άκου κι εσύ την SK, στο 1/4 της τιμής (και τη διαφορά του resonance, που δεν έχει να κάνει με το sustain το οποίο κόβεις με το muffling). Ψιλοκαλή την κόβω Κι αυτό εδώ clip με την ίδια τo drumset που αγόρασα, χωρίς κανένα processing εκτός από level matching, ελάχιστο compression για glue και limiting just in case...Mε τα παμφθηνα μικρόφωνα T-Bone του Thomann

Έχω την μπότα από την Pearl Fiberglass 22x14, η οποία ήταν το μόνο κομμάτι που πραγματικά άξιζε από το σετ. Σκέφτομαι σιγά σιγά τίποτα toms MLX 12 & 16 για να τη ντύσω. Συν RIMS φυσικά (της GEWA από Τhomann που είναι φθηνά). Γενικά στα τύμπανα είμαι πιο απελευθερωμένος από mojo κλπ, που με τρώει στις κιθάρες και στα πλήκτρα. Να κάνει καλά τη δουλειά με ενδιαφέρει. Έχω σκεφτεί πώς με ένα Ιαπωνικό σετ scooped mids, και με ένα Αμερικάνικο τύπου Gretsch, φουλ στα μεσαία και με sustain θα ήμουν τέλεια. Προς το παρόν έχω μια παλιά Premier Elite με concert toms, μια παλιά Pearl (μάλλον) που γράφει Rogers και την Tama SK Superstar.

Κλασική αξία με πολύ, πάρα πολύ mojo, αλλά γιατί θεωρείς ότι αυτό το σετ είναι καλύτερο VFM από την SK? Είναι τόσο καλύτεροι οι παλιότεροι Birch κόθροι από τους Birch/Basswood της SK? Και αν ναι, ισοφαρίζουν την έλλειψη αναρτήσεων, τα χυτά στεφάνια και τα recording lugs που έχει η SK βεβαίως βεβαίως...

Δεκτόν, δεχόμεθα και κουλτουριάρηδες Υ.Γ Ας είναι και τρία κομμάτια. Το snare είναι έτσι κι αλλιώς αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Άνοιξε εσύ και θα βάλω πλάτες Τα νήματα για τύμπανα θα έπρεπε να επιδοτούνται πλέον εδώ. ΒΑCK ON TOPIC: Φίλε drummer που το διαβάζεις αυτό, πες καμιά ιδέα για VFM drumsets. Θα βοηθήσεις έτσι έναν πληκτρά που τα τελευταία 25 χρόνια αναγκάζεται να παίζει κιθάρα γιατί δεν βρίσκει κιθαρίστα ΝΑ ΜΗ ΣΟΛΑΡΕΙ και να αγοράζει τύμπανα για drummers με λίγα χρήματα και μεγάλες απαιτήσεις

E, προφανώς όταν το ανέφερες το σκέφτηκα. Περίμενα μπας και ανοίξεις εσύ κάποιο νήμα αλλά είδα ότι το καθυστερούσες και το μπουμπούνισα.

Να είσαι σε τρία σχήματα και να είσαι ο μόνος gearhead. Μη σου τύχει

Να προσθέσω για να μην μπερδευτεί κάνεις ότι πρόκειται για σετ του 2005. Δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή Superstar Classic, που είναι maple με λίγο πιο λεπτούς κόθρους και σταμπωτά στεφάνια. Πολύ πιο φθηνή υλοποίηση η σημερινή Superstar. Παρόλα αυτά υπήρχαν μέχρι πρόσφατα NOS sets σε μαγαζιά, όπως ο Liolios στη Θεσσαλονίκη.

Πρόσφατα μου ανέθεσε ο drummer ενός από τα σχήματα που παίζω να του βρω την καινούργια του drums, καθώς είχε βαρεθεί μετά από 30 χρόνια πλέον την Pearl Export. Οι προυποθέσεις ήταν: 1. Να έχει τουλάχιστον 3 rack toms, 16άρι βαθύ και 22άρα κάσα. 2. Να παίζει σημαντικά καλύτερα από την Pearl Export. 3. Nα κοστίζει max 1000€ 'Έτσι με χρόνο άπλετο στη διάθεση μου, καθώς μεταξύ καλού, φθηνού και γρήγορου μπορείς να έχεις πάντα δύο από τα τρία, ξεκίνησα το ψάξιμο στις αγγελίες και στα drum fora. To αποτέλεσμα: 2xΤΑΜΑ Superstar SK Ουσιαστικά αγόρασα δύο σετ: Τη Fusion έκδοση 22-10-12-14 και τη Rock έκδοση 22-12-13-16. Κόστισαν και τα δύο μαζί ένα χιλιάρικο. Κανένα από αυτά δεν είχε Snare (έχει κανείς κανα μαύρο Tama Superstar SK? ) Γιατί είναι το σημερινό best value για εμένα: 1. Όλα τα στεφάνια χυτά. Μόνα τους σήμερα στοιχίζουν όσο πλήρωσα για όλα. 2. Αναρτήσεις ίδιες με των παλιών Starclassic. 3. Πολύ κοντινός ήχος στην αντίστοιχη Starclassic Birch/Walnut που είναι κλασικό recording set. H Superstar SK είναι Birch/Basswood. Με αυτά και με αυτά, αφού την άκουσα βρήκα και μια τρίτη σε Copper Metallic 22-12-13-14-16, με hardware και snare στα 500€. Tην αγόρασα σήμερα τελικά για εμένα . Εσείς όμως ποιο σετ θεωρείτε το best value for money σήμερα; Αυτά που παίρνετε vs αυτά που δίνετε. Ας μη βάλουμε κάποιο όριο budget, ότι νομίζει ο καθένας. Καινούργιο μεταχειρισμένο, επίσης δεν παίζει ρόλο. Απλά να είναι κάτι εφικτό, να μπορεί να το βρει κάποιος.

Εν αρχήν η μουσική είναι μια μορφή έκφρασης, που όπως και την ομιλία την έχουμε κατακτήσει στην εξελικτική μας πορεία. Η πρωταρχική της χρήση είναι λοιπόν να μας εκφράζει, να μας κάνει να νοιώθουμε και να επικοινωνούμε. Οι τέχνες και ο πρωταθλητισμός είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Στους ανθρώπους αρέσει καμιά φορά να τα μπλέκουν αυτά τα δύο μέσα από τα ένστικτα ανταγωνισμού και δημιουργίας περίκλειστων ομάδων που κουβαλάν, επίσης ως μέρος της εξελικτικής τους πορείας. Η μπλουζ και η τζαζ ξεκίνησαν ως απλοϊκά είδη, επειδή εξέφραζαν τους δημιουργούς τους. Κανείς δε μπορούσε να φανταστεί ότι 150 χρόνια μετά θα συγκρίναμε μουσικούς της τζαζ με αυτούς της κλασικής, όταν άκουγε κάποιον φτωχό μαύρο να παίζει πάνω σε μια χορδή ή να κοπανιέται στο ξεκούρδιστο πιάνο ενός σαλούν στη Νέα Ορλεάνη. Η μπλουζ και η τζαζ εξελίχθηκαν και χαίρουν σήμερα αποδοχής λόγω του crossover στη λευκή άρχουσα τάξη. Οπότε υπάρχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών, κοινωνικών τάξεων, χαρακτηριστικών και αποχρώσεων που τα ακούνε. Η αποδοχή αυτή, το status και τα χρήματα που προσέφερε, έδωσε με τη σειρά της κίνητρο στους μαύρους νέους της εποχής να ασχοληθούν με τη μουσική και να ξεχωρίσουν μέσα από σκληρό ανταγωνισμό, εξελίσσοντας έτσι το είδος. Ακριβώς δηλαδή όπως και η κλασική μουσική πιο παλιά έδινε στους φτωχούς λευκούς δεξιοτέχνες την ευκαιρία να μπουν στα σαλόνια των ευγενών. Το μπουζούκι εδώ κι 70 χρόνια, απ την εποχή του Βαμβακάρη έχει κάνει το crossover στην άρχουσα τάξη. Το πιο βαρύ ρεμπέτικο από τη δεκαετία του ΄80 και μετά επίσης. Tα δημοτικά ξαναήρθαν στη μόδα εδώ και είκοσι χρόνια. Οπότε υπάρχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών, κοινωνικών τάξεων, χαρακτηριστικών και αποχρώσεων που τα ακούνε..ακριβώς όπως τα Blues και τη Jazz. Τα "Ινδικά" και τα λαϊκά των Ρομά δεν έκαναν ποτέ αυτό το crossover. Αυτό δεν τα καθιστά υποδεέστερα ως μουσικά είδη. Γιατί μουσική σημαίνει έκφραση. Δε σημαίνει να μην κλείνει τη μύτη της η ελίτ. Όλα τα είδη έχουν παρόμοια εξέλιξη. Και η ροκ και η ράπ και το black metal ακόμη εξελίχθηκαν και εξευγενίστηκαν κάνοντας το δικό τους crossover. Σήμερα υπάρχει η trap, ως το προβοκατόρικο είδος που όλοι καταφρονούν. Κι αυτή θα εξελιχθεί. Αυτοί οι ίδιοι που σήμερα εκθειάζουν τη Jazz και την Prog και άμα δουν λαϊκό παιδί να ακούει Μάκη λένε "OMG, τί decadence...", με τον ίδιο τρόπο θα τα χλέυαζαν κι αυτά στις απαρχές τους. Κι απ την άλλη υπάρχουν αυτοί που -άσχετα αν ξέρουν ή δεν ξέρουν μουσική- μέσα σε τέτοια ακριβώς είδη, στα μονόχορδα μπλουζ, στην ακατέργαστη πάνκ, στο black metal του '80 και στα σκυλάδικα της εθνικής αναγνωρίζουν μια ακατέργαστη αυθεντικότητα, που αδιαφορεί επιδεικτικά για κάθε crossover και επιδιώκει μόνο να εκφράζεται όπως γουστάρει.

Από όλα τα άνωθι δικά σου σχόλια αυτό που κατάλαβα είναι ότι εσύ ανήκεις στους ανθρώπους με τα υψηλά αισθητικά κριτήρια και τις προσλαμβάνουσες που αφού κόρεσες τις βασικές σου ανάγκες, ανέβηκες δηλαδή την πυραμίδα του Maslow, χωρίστηκες απ' τους πλεμπαίους που ακούν σκυλάδικα. Αν έκανα λάθος και εννοούσες κάτι άλλο, χαίρομαι ειλικρινά γι αυτό. Είναι διαφορετικό να δέχεσαι ότι υπάρχουν άνθρωποι με ιδιαίτερες ικανότητες και διαφορετικό να τους χωρίζεις σε ομάδες. Το πρώτο είναι κάτι που φυσικά ισχύει, το δεύτερο είναι μια επικίνδυνη γενίκευση και οδηγεί σε προκαταλήψεις που έχουν προκαλέσει θηριωδίες.

Ειλικρινά λυπάμαι αλλά κάποιος που μιλά με τόση ευκολία για ανώτερα χαρακτηριστικά ανθρώπων, ποστάρει κλιπάκι Europe σε μια τόσο ετερόκλητη μουσική κοινότητα με κείμενο από κάτω "νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι στο ότι μας αρέσει αυτό το σόλο" και στα καπάκια ανοίγει και νήμα για ανώτερα μουσικά γούστα ως κριτήρια ποιότητας χαρακτήρα, για εμένα δεν έχει αποδείξει ότι ξεφεύγει -προς τα πάνω τουλάχιστον- από τον μέσο όρο. Συγγνώμη. Η μισή ζωή μας, ίσως και παραπάνω, είναι τύχη. Άπειροι άνθρωποι που εσένα τώρα δε σου γεμίζουν το μάτι, θα μπορούσαν να σε εκπλήξουν, αν τους δινόταν η ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επιτυχημένες κοινωνίες, σε όλο τον κόσμο και καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας, είναι οι πιο συμπεριληπτικές. {Πηγή: Acemoglu, et al., (2012). Why Nations Fail } Εδώ μια μικρή επεξήγηση με βίντεο για να καταλάβουν κι αυτοί που δεν έχουν "ανώτερα χαρακτηριστικά"

Διαβάζοντας την τροπή που έχει πάρει όλο αυτό το νήμα μου ήρθαν στο μυαλό δύο γνωμικά: Το πρώτο το έχει γράψει ο Ουμπέρτο Έκο στο "Σημειολογία στην καθημερινή ζωή": Την πρώτη φορά που γνώρίζεις κάποιον δεν ξέρεις τίποτα γι αυτόν. Τη δεύτερη φορά ξέρεις τα πάντα. Το δεύτερο το έχει πεί ένας φίλος: Γράψε κάτι σωστό στο ίντερνετ και κανένας δε θα ασχοληθεί. Γράψε κάτι λάθος και 100άδες θα σπεύσουν να σε διορθώσουν.

Ο Ωνάσης έλεγε νομίζω "Να ντύνεσαι πάντα για τη δουλειά που θα ήθελες να έχεις". Οπότε κράτα τις κιθάρες και ποτέ δεν ξέρεις. ΥΓ Άκυρος ο Ωνάσης

Όλα αυτά είναι σχετικά. Εγώ τώρα είμαι σε μια φάση που έχω μια πολύ ευρεία γκάμα από ηλεκτρικές κιθάρες και η πιο φθηνή μου είναι μια στρατοπαρτσερ USACG 20ετίας, που δεν τη λες και χάλια. Τις κρατάω γιατί δουλεύω παράλληλα υλικό από τρία εντελώς διαφορετικά projects και την έχω δει παραγωγός: θέλω εδώ μια στρατ, εδώ μια Les Paul, εδώ metal με EMG κλπ κλπ... Μόλις τελειώσουν όλα αυτά ο στόχος μου είναι να μείνω με μια Les Paul, όπως ήμουν επί 15 χρόνια και μια Jazzmaster γιατί νομίζω πως με μια Les Paul στημένη όπως θα ήθελα εγώ και παιγμένη όσο καιρό χρειάζεται ώστε να τη μάθω, μόνο η Jazzmaster μπορεί να μου έλειπε. Συμφωνώ με τον @LK ότι αν δε βγαίνεις παράεξω, δεν αξίζουν τόσο πολύ οι all around κιθάρες. Έχω μια PRS η οποία είναι κατά 95% η πρώτη κιθάρα που θα πιάσω για να βγω έξω, την οποία στο σπίτι δεν την πιάνω σχεδόν ποτέ, πάντα θα προτιμήσω κάτι με περισσότερα "ελλατώματα χαρακτήρα".

Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου είναι: Έχεις κιθάρα με P90 στο bridge? Αν όχι πάρε την HB που σου πρότειναν. Αν ναι, κρατάς τα χρήματα. Αλήθεια από Ali Baba έχεις πάρει τίποτα; Τώρα τελευταία στο YT έχει διάφορα αστεράκια... Eπίσης με 200 ευρώ μπορεί να έφερνα καμιά κιθάρα από Ali Express.

Έχει να κάνει πολύ επίσης με τον σύνδρομο amity-enmity https://en.wikipedia.org/wiki/Amity–enmity_complex Είναι ένα σύνδρομο που μέσα από την απλότητα μιας δυαδικής συλλογιστικής μας βοήθησε στην εξελικτική μας πορεία να φτιάξουμε κοινότητες με συνοχή, εφευρίσκοντας "τους άλλους", "τους κακούς" απέναντι στους οποίους θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι. Και το οποίο κουβαλάμε φυσικά ακόμη.

H μουσική σε μεγάλο μέρος είναι Night Ark, ένα Αρμένικο παραδοσιακό γκρουπ, και συνήθως προτιμω το original μιας και δε μου αρέσουν τα έντεχνα.

Το ανέφερα γιατί στο δικό μου σύστημα παρατήρησα κάτι τις το artificial στο high end της μίξης που μου θύμησε δικές μου αντίστοιχες περιπτώσεις. Επίσης αν σου αρέσουν τα Pultec Eq, αυτό για μένα ήταν το καλύτερο και πιο επιδραστικό, με τεράστια διαφορά από τα δεύτερο και είναι και FREE! https://www.acustica-audio.com/shop/products/COFFEEFREE

Η μουσική δεν είναι κριτήριο χαρακτήρα, όπως κριτήριο χαρακτήρα δεν είναι ούτε και η μόρφωση ή η συνολική καλλιέργεια. Η μουσική είναι απλά στοιχείο του τελευταίου κομματιού: Της καλλιέργειας. Κάποιες φορές επίσης κουβαλάει και κάποια εθνολογικά, πολιτιστικά, ακόμη και ταξικά στοιχεία. Πάντα ξεκινάω απ' το να είναι καλός άνθρωπος κατ' αρχάς ο άλλος και κατά δεύτερον λογικός. Αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με τα μουσικά του γούστα.

Γι αυτό μου αρέσει το Studio One με το project page που είναι linked με το mix page. Προσωπικά στο mix page βάζω κανα highpass και κάποιο limiter μέχρι εκεί που φαντάζομαι ότι θα φτάσει το πράγμα, μετά τα στέλνω όλα στο project page που γίνεται η master-άδικη δουλειά κι αν δε μου αρέσει κάτι με ένα κλικ είμαι πίσω στο mix page για διορθώσεις. Επίσης βλέποντας το chain σου, έχω να παραθέσω μια προσωπική εμπειρία: Πολύ γρήγορα ξεπέρασα τα Pultec Eq στα master, γιατί ανακάλυψα ότι είναι πολύ εύκολο να μη μεταφράζουν το ίδιο καλά παντού. Και ναι μεν όταν είναι καλά είναι υπέροχα αλλά έστω και ελάχιστα αν παραγίνει το πράγμα, είσαι φάουλ και οφσάιντ ταυτόχρονα.

Προτιμώ το Α. Μου ακούγεται πιο φυσικό. Επίσης μου ακουγόταν κι ένα κλικ πιο δυνατά οπότε το χαμήλωσα λίγο για να μη με μπερδεύει. Στο Β δεν μπορώ να ξεπεράσω κάτι περίεργο που υπάρχει στα πρίμα του ταμπούρου κι επίσης μου ακούγεται λίγο πιο wet και ασαφές.

Και όχι μόνο... Κάποτε με δυο τρεις φίλους, που έχουμε περάσει από καμιά εικοσαριά πανάκριβα boutique PAF sets o καθένας, ακούσαμε ένα σετ 57ρηδες που είχε φτιάξει και χτύπησε το σαγόνι πάτωμα Ήθελα να παραγγείλω αλλά τους είχε ήδη σταματήσει. Κατόπιν άκουσα μια ιστορία ότι του έπαιρναν πάρα πολύ χρόνο στην κατασκευή ώστε να ακουστούν όπως ήθελε εκείνος. Το οποίο δείχνει πολλά.

Πρώτον, αν και δεν έχω παίξει ποτέ με καμία Eastman, έχω ένα μικρό έρωτα μαζί της. 'Εχω χαζέψει άπειρες ώρες τις κιθάρες της, ιδιαίτερα την SB line ως Les Paulάκιας. Αυτές ναι, τις θεωρώ πραγματικά best vfm κιθάρες ειδικά να τις συγκρίνω με κάτι αντίγραφα από Poplar, από Nato και Sappele, βαμμένα ντουκόχρωμα, που έχουν φτάσει να πουλιούνται στο Θεό... Κρίμα που κανείς δεν τους πληροφόρησε για τους Gabojo Goldfoils που όπως και η Halon είναι και αυτοί έργα τέχνης, ώστε η offset να έχει δύο Ελληνικές συμμετοχές