kpeyos

@Dixie Σε τί budget ψάχνεις; Γεγονός είναι ότι κιθάρα για blues, πιο fat από μια Les Paul με P90s, είναι μόνο μια Les Paul με humbuckers Ειδικά με ένα ωραίο σετάκι slightly overwound όπως Lindy Fralin Standard PAFs ή Wolfetone Marshall heads ή OX4 Duane Hot Landa ή WCR Darkburst/Godwood κλπ. Αλλά αυτή η κιθάρα ούτε Ελβετικός σουγιάς θα είναι, ούτε θα ακούγεται σαν Strat. Σε Ελβετικούς σουγιάδες μπορείς να πάς σε κάποια PRS CE24 ή σε κάποια HSH Superstrat. Αλλά δεν θα είναι πιο fat από μια Les Paul με humbuckers και δεν θα είναι και κλασικό μπλουζοκίθαρο. Τέλος, με τον σωστό ενισχυτή και πετάλια μπορείς να βγάλεις όσο fat ήχο θέλεις με οποιαδήποτε κιθάρα. Με τί ενισχυτή παίζεις τώρα;

Το συγκεκριμένο έχει soft & hard asymmetrical clipping, εύχρηστο 3 band EQ και booster το οποίο μπορεί να επιλεγεί να είναι πριν ή μετά το drive. Άρα είναι ένας χαμαιλέοντας που μπορεί να καλύψει ένα τεράστιο εύρος από ήχους κλασικών overdrives πχ Boss SD-1, BD-2 και DS-1. To forte του για μένα είναι ψευτο-dumble ήχοι σε Mesa Mark κυκλώματα. Κάποιοι παραπονιούνται ότι είναι λίγο σκοτεινό, ακόμη και με το treble του EQ στο τέρμα. Αυτό εμένα δε με ενοχλεί επειδή δεν παίζω ποτέ σε πεντακάθαρα pedal platforms. Αντίθετα στους vintage μονοκάναλους που έχω συνηθίσει, είναι φυσιολογικό όσο ανεβαίνουν τα γκάζια να χάνονται πρίμα. Το αντίθετο μου ακούγεται εντελώς αφύσικο. Αν έψαχνα transparent overdrive για clean platform amp, μάλλον θα πήγαινα σε Paul Cochrane Tim.

To all around pedalboard που κουβαλάω σε όλα τα πολύ διαφορετικά projects. To signal chain είναι: 1. H9 με 4 cable method το οποίο γίνεται πρώτο για τα διάφορα pre FX (φίλτρα, wha κλπ) πρότελευταίο για τα post FX (delay/chorus κλπ). 2. CTC Golden Ratio Compressor. Tρία modes λειτουργίας, τεράστιο εύρος, από εντελώς αόρατο μέχρι squashed. 3. Barber Trifecta. Big Muff & ToneBender MKIV ήχοι, μεγάλο εύρος gain και tone. 4. Xotic AC+. Δε μου αρέσουν γενικά τα overdrives, αλλά αυτό για μένα είναι το καλύτερο του πλανήτη, με τεράστια διαφορά από το δεύτερο. 5. ISP Decimator II Noise Gate. 6. Analog Design Audio Model 6+. Klon. H δουλειά του Μιχάλη είναι πραγματικά εντυπωσιακή σε αυτό (όπως και σε όλα όσα κάνει). 7. Boss DM-2 Delay. Για πάντα το Desert Island πετάλι μου. Πλέον περιορίζεται κυρίως σε slapbacks και oscillations. 8. Η9. Το δεύτερο. Συνήθως για βάθη και delays. Όλα τα χειρίζεται μέσω ενός RJM Effects Gizmo το Midi Mouse της Tech21

Ο Κώστας Κακανιάρης κάνει βερνίκια και φτιάχνει δικές του ακουστικές. Δε νομίζω ότι ασχολείται με refrets. Μου είχε προτείνει τον Βέργο για παλιό συλλεκτικό όργανο, αλλά στα 350€ θα τον πρότεινα κι εγώ μόνο για πανάκριβα παραδοσιακά όργανα. Για πιο απλές φάσεις νομίζω κι αυτός προτείνει Ταλιαδούρο.

O Οικονομάκης είναι ο πιο γνωστός στην Αθήνα και είναι και μια επένδυση, καθώς αν πουλήσεις ποτέ την κιθάρα, τουλάχιστον θα κρατήσει η μπορεί και να πάρει αξία. Ο Ντούκας στα Γιάννενα είναι επίσης εξαιρετικός και πολύ γνωστός. Πολύ καλή δουλειά κάνουν επίσης ο Ταλιαδούρος και ο Abbot Guitars στην Αθήνα και το Πνοή και Νύξη στη Θεσσαλονίκη. Έχω δεί δουλειές όλων και μπορώ να τους προτείνω χωρίς επιφυλάξεις. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι, απλά δεν έχει τύχει να δω refret δικά τους. Η όλη φάση θα σου πάει γύρω στα 180 ευρώ, αλλά δεν αξίζει να πας σε πιο φθηνό.

Ωραία. Ας δούμε αυτό μιας και ξέρω. Υπάρχουν Studio και Studio. Aν μιλάμε για μια Studio με σημερινά specs, καφέ ταστιέρες και δε συμμαζεύεται, για μένα η κιθάρα αυτή είναι ήδη εκτός αγοράς στην τιμή που τη ζητάει η Gibson. Σε αυτή την αγορά μια τιμή που φέυγει γρήγορα με τη μικρότερη χασούρα είναι τα 850€ αν ρωτάς εμένα. Δηλαδή μιλάμε για μισή τιμή. ΌΜΩΣ: Υπάρχουν παλιότερες Gibson Studio με εβένινα μπράτσα. Τέτοιες κιθάρες δε θα ξαναβγούν και η μόνη εναλλακτική σε αυτές είναι οι Custom Les Pauls που κοστίζούν μεταχειρισμένες από 3k και πάνω. Άρα εκεί, μπορεί να πιάσει η κιθάρα το 1,5k και δεδομένα η αξία της σιγά σιγά ανεβαίνει όσο θα φεύγουν από την αγορά αυτά τα μοντέλα. Εγώ έστω και για παλιότερο μοντέλο με σκούρο Rosewood θα το έδινα το χιλιάρικο μπροστά στον εφιάλτη να αγοράσω κιθάρα με "σκατουλί" ταστιέρα Το ίδιο ισχύει για τις παλιότερες Classic Series της Fender. Πιάνουν σχετικά καλά λεφτά μπροστά στα σκουπίδια επιπέδου Player και Vintera που βγάζει η Fender ως μεσαίες σειρές σήμερα.

Προσωπικά έχω περιορίσει τις αγορές αυτό το διάστημα και περιμένω. Νομίζω γενικά ότι είναι η εποχη των αντι-προσφορών. Πολλοί πωλητές αυτή την περίοδο βρίσκονται ή θα βρεθούν με gear που κάθεται αρκετό καιρό και θα ειναι διατεθειμένοι να αναπροσαρμόσουν τις προσδοκίες τους. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να φτάνουμε σε σημεία γελοιότητας, να είναι κάτι στη μισή τιμή και να θέλουμε να το ρίξουν ακόμη χαμηλότερα. Αλλά η εποχή του αγοράζω στο -20% για μένα έχει παρέλθει.

@Terry RoscoeBeck5 Ωραία. Θα συμφωνήσω ότι αν κάποιος θέλει το Νο1 του να είναι Sting Ray, όπως και ισχύει και σε οποιοδήποτε άλλο όργανο ΠΡΕΠΕΙ να μαζέψει να πάρει το original γιατί αλλιώς στην πορεία θα ανακαλύψει ότι έχει δώσει/χάσει έναν σκασμό λεφτά μέχρι να φτάσει στο ίδιο συμπέρασμα. Αλλά... Αν το Sting Ray είναι το δευτερο-τρίτο μπάσο που χρησιμοποιείς για να παίξεις κανα Tool ή κανα RHCP; Ούτε τότε;

Πού θεωρείς οφείλεται; Δε θα μπορούσε με μια αναβάθμιση στα ηλεκτρικά πχ να φτάσει αρκετά κοντά εκεί το φθηνότερο; Το λέω γιατί σαν κατασκευή πέραν τον ιδιαίτερων ηλεκτρικών δεν είναι και καμιά πυρηνική φυσική το Music Man και aftermarket λύσεις υπάρχουν. ΥΓ Επίσης κι από Sting Ray σε Sting Ray νομίζω υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Ένα pre-EB Sting Ray με Alnico και 2-band preamp λίγη σχέση έχει ηχητικά με ένα Sting Ray που έχει Ceramic ή και Neodymium μαγνήτες και 3-band preamp. Πάντως ρωτάω με ειλικρινή απορία.

Δεν έχει περάσει κάποιο από τα χέρια μου αλλά επειδή το σκεφτόμουν αρκετό καιρό και είχα διαβάσει αρκετά στο talkbass, είναι γενικά καλό value for mοney όργανο. Υπάρχει μια διχογνωμία αν αξίζει περισσότερο από το Αμερικάνικο Music Man Sub, (που επί τη ευκαιρία παίζει ένα στα ίδια πάνω κάτω χρήματα στις αγγελίες). Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Επίσης οι κάτοχοι Music Man διχάζονται αρκετά σε σχέση με τους μαγνήτες και την προσενίσχυση που προτιμούν: Κεραμικοί vs AlNiCo, 2-band vs 3-band, όλα αυτά είναι παράγοντες που έχουν να κάνουν με το προσωπικό γούστο. Και πολλοί επίσης προχωράνε σε αναβαθμίσεις στα Sterling, υπάρχει αυτός ο εξαιρετικός τύπος για προενισχύσεις, υπάρχει η Nordstrand για μαγνήτες κλπ κλπ

Δεν προσπαθώ να μη χάσω. Προσπαθώ να μην καταστραφώ #ημερα_ποίησης

Μα σήμερα βλέπεις να μην πωλούνται κομμάτια στο 50% κάποιες φορές. Πρόσφατα είδα ένα Fender Jazz Bass USA σε τιμή ξεφτίλα και καθόταν. Αυτό εννοώ με το "αποκάλυψη". Αυτό που περιγράφεις είναι απλά φυσιολογικό.

@LK Συμφωνώ στο γενικό πλαίσιο που το θέτεις. Εξάλλου το ζωή vs χρήματα, επενδύσεις ή αποταμίευση vs luxury είναι ένα μόνιμο δίλημμα. Όμως για εμένα που από τη μία είμαι ερασιτέχνης, υπό την έννοια ότι δε θα βγάλω χρήματα από τη μουσική, αλλά από την άλλη και από περιέργεια και λόγω διαφορετικών projects αλλάζω συχνά gear, το να έχω μονίμως μεγάλη χασούρα από τις αγοραπωλησίες θα ήταν μή βιώσιμο. Οπότε προσέχω κατ' αρχάς τις τιμές αγοράς και εδώ είναι που σήμερα υπάρχει το μεγάλο θέμα: Ποιές είναι οι καλές τιμές και προς τα πού πάει το πράγμα;

Διόρθωση: συνολικά όργανα από τον Stradivarius 650

Δεν μπορώ να μην αναφέρω πάντως παίρνοντας μια τέτοια πάσα πώς περίπου 650 βιολιά Stradivarius υπάρχουν σήμερα. Η Gibson το 1959 έβγαλε επίσης περίπου 650 Les Paul...

Νομίζω πως ασχολούνται. Αν δε γνωρίζουμε εμείς τα δημογραφικά, σίγουρα τα ξέρουν καλύτερα οι εταιρείες που όλες σχεδόν έχουν στραφεί στο prosumer market. Είμαι κυρίως αγοραστής και ο γενικός κανόνας μου ήταν περίπου τα 2/3 της τιμής του καινούργιου ή ιστορικό πωλήσεων Reverb για πιο ιδιαίτερο gear. Σήμερα όμως βλέπω συχνά gear μισή τιμή και κάτω και να μη φεύγει. Δεν είναι μόνο πόσο κοστολογεί η Fender τον BJ, είναι και πόσες άλλες διαθέσιμες λύσεις έχουν προκύψει στο μεταξύ. Μπορεί η Fender να έχει ήδη βγει εκτός αγοράς σε αυτό το price range με τον συγκεκριμένο. Η συλλεκτικότητα ξεπερνά τη χρηστικότητα. Δεν χρειάζεται ο άλλος να ακούει Led Zep για να αγοράσει μια 59άρα, όπως δε χρειάζεται να τον μαγεύουν τα άστρα πάνω απ' τον ποταμό Ρον για να αγορασει τον πίνακα του Van Gogh. Είναι καθαρά επενδυτικές κινήσεις αυτές. Το θέμα είναι πως αν "σκάσει" η αγορά, θα είναι τόσο μεγάλες οι ευκαιρίες που θα πουλάμε για να αγοράσουμε κυρίως κάτι άλλο που δεν μας επέτρεπε κάποτε η τσέπη μας, οπότε με αυτή τη λογική και τα δικά μας νομίζω θα τα σκοτώνουμε.

Όλο και πιο συχνά συζητιέται στα ξένα fora το "gear apocalypse" που έρχεται. Μερικοί το αποδίδουν στο τεράστιο boom της αγοράς μέσα στην πανδημία, σε όλο αυτό το gear που αγοράστηκε για ξεπεράσουμε τη βαρεμάρα μας ή για να εκμεταλλευτούμε τον ελεύθερο μας χρόνο, το οποίο σήμερα "κάθεται". Άλλοι απλά θεωρούν αδικαιολόγητες τις αυξήσεις τιμών στο καινουργιο gear και πιστεύουν πως οι κάτοχοι μεταχειρισμένων έχουν πέσει στην παγίδα να ακολουθήσουν στις τιμές τους αναλογικά και έτσι έχουν μείνει με τα όργανα στα χέρια. Βρίσκομαστε σε μια περίεργη καμπή σίγουρα. Από τη μία οι εταιρείες ανέβασαν τιμές ακολουθώντας τις πληθωριστικές πιέσεις (ή τάσεις, όπως το αναλύει κανείς). Από την άλλη όντως και στις εγχώριες (Noiz, Marketplace) και στις ξένες (Reverb, Ebay) αγγελίες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ήδη βρισκόμαστε σε ένα "buyer's market". Ακόμη και όργανα σε ευκαιρίες μένουν αρκετό καιρό, ενώ τα υπόλοιπα λιμνάζουν αζήτητα. Μήπως όντως βρισκόμαστε στην αρχή μιας αποκάλυψης για το μεταχειρισμένο gear? Σημείωση: Δεν αναφέρομαι σε vintage και συλλεκτικά κομμάτια, εκεί οι κανόνες της αγοράς είναι τελείως δiαφορετικοί.

Νομίζω λείπουν τα Warwick που για μένα είναι modern classics.

Τον δεύτερο. Ο πρώτος μάλλον έχει το Univibe σε πιο αργή ταχύτητα με αποτέλεσμα αυτό το "sea sickness" φαινόμενο.

Eίχα παίξει τις τελευταίες Κορεάτικες Bluesbird και Polara που είχε ο Zozef. Φοβερό VFM αν σκεφτεί κανείς ότι στα 900 ευρώ και με δόσεις έπαιρνες κιθάρα που έκανε τα βασικά μοντέλα της Gibson να μοιάζουν και να ακούγονται φθηνιάρικα. Τώρα για αυτή τη σειρά, δεν ξέρω. Φαίνεται οπτικά πολύ πιο φθηνή.

Το προηγούμενο σχόλιο μου είναι απάντηση στον OP o οποίος θεωρεί τον συγκεκριμένο ενισχυτή VFM επειδή έχει μέσα Celestion. Τoυ εξηγώ λοιπόν ότι αυτό το συγκεκριμένο μεγάφωνο είναι ένα φθηνό μεγάφωνο με μια ετικέτα Celestion, το οποίο μάλιστα παίζει μάλλον χειρότερα και από κάποια no-name μεγάφωνα που έχω ακούσει. Το Celestion 70/80 το έχω ακούσει και σε 1x12 modelling και 2x12 solid state και σε καμπίνα 4x12 με διάφορους λαμπάτους ενισχυτές και θεωρώ ότι το να πω ότι είναι κακό μεγάφωνο ξεπερνάει τα όρια της υποκειμενικότητας. Δεν είναι πχ σαν ένα Celestion G12 75 που εμένα δε μου αρέσει αλλά ένας old school μεταλλάς θα το λατρέψει ή σαν κάποιο Jensen που εμένα δε μου κάνει αλλά μπορεί να αρέσει σε κάποιον που παίζει αποκλειστικά Jefferson Airplane ας πούμε . Δεν κάνει τίποτα καλά

Celestion 70/80 έχει μέσα. Θα προτιμούσα να είναι το οποιοδήποτε no-name από αυτό το χάλι. Τουλάχιστον θα είχα μια ελπίδα. Ένα από τα χειρότερα ή ίσως και το χειρότερο μεγάφωνο που έχω ακούσει ποτέ σε ενισχυτή κιθάρας: ψόφια μεσαία, ανεμικά μπάσα, ξύνει στα πρίμα...

Μια μικρή παρένθεση, επειδή είδα πολλάκις να επαναλαμβάνεται το επιχείρημα των "χρημάτων των φορολογουμένων που πηγαίνουν σε ανοησίες". Είμαστε σίγουροι ότι τα έξοδα της ΕΡΤ ή όποιου άλλου δημόσιου φορέα συμμετέχει δεν υπερκαλύπτονται από διαφημιστικά ή άλλα έσοδα; Δεδομένης και της απήχησης που έχει η Σάττι αλλά και του χαμού που έχει ήδη προκληθεί, δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι από μόνη της αναβαθμίζει το διαφημιστικό προϊόν;

Είναι δύσκολο να δω τόσο μονοδιάστατο έναν άνθρωπο που είχε τόσες ευκαιρίες να την ψωνίσει και να ανήκει στην κουλτουροελίτ, από την υποτροφία στο Berklee, τη δημιουργία μιας μεγάλης χορωδίας από το πουθενά με τις Chores, το live στον KEXP (διάσημο κουλτουροalternative θεσμό), το Yenna με την αποδοχή που είχε... Το ότι επέμεινε στην περσόνα με το νύχι και την Αλβανοελληνική Τραπ, την αγάπη για οτιδήποτε Μενίδι κλπ, για μένα έχει βαθύτερες αναγνώσεις.