Haris

Συμφωνώ. Ένα στην κάσα, ένα στο ταμπούρο και δύο overhead (με λίγο ψάξιμο ως το προς πώς και πού θα τοποθετηθούν) και είσαι μια χαρά.

Αν κατάλαβα καλά, μελετάς ένα 5ωρο την ημέρα, σε ακουστικό σετ, παίζοντας επάνω σε κομμάτια που βγαίνουν από 4 ηχεία κολλημένα στα αυτιά σου; Αν είναι έτσι, και συνεχίσεις με αυτόν τον τρόπο, σε λίγο δεν θα χρειάζεσαι ωτοασπίδες αλλά ακουστικά βαρηκοΐας. Η ιδανική λύση θα ήταν ακουστικά (όχι τα βαρηκοΐας, τα άλλα...) υψηλού isolation, και να περνάς τα τύμπανα και το κομμάτι μέσα από μίκτη (ένα μικρόφωνο φτάνει για τα τύμπανα), έτσι ώστε να ρυθμίζεις τις στάθμες όπως θέλεις και να μην ξεκουφαίνεσαι. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, ένα ζευγάρι ακουστικά όπως αυτά, με 29dB isolation και ενσωματωμένο μετρονόμο, είναι καλύτερα από τις ωτοασπίδες. Και όταν δεν παίζεις μαζί με κομμάτια και απλά μελετάς, αρκεί το ένα τρίτο του χρόνου σου να είναι σε κανονικό σετ, και το υπόλοιπο σε practice. Προσωπικά θα τρελαινόμουν αν έπρεπε να μελετάω rudiments στο ταμπούρο... Πάντως ότι και να επιλέξεις, κάντο γρήγορα!

Συμφωνώ και επαυξάνω για το H2. Εξαιρετικό μηχανάκι με καλό ενσωματωμένο μικρόφωνo. Και με ένα κατοστάρικο παραπάνω, παίρνεις το H4 που δίνει και phantom power (για το H2 δεν είμαι σίγουρος) και αν θέλεις μπορείς αργότερα να συνδέσεις δύο εξωτερικά πυκνωτικά μικρόφωνα, αν και τα δικά του είναι μια χαρά. Οποιοδήποτε απ' τα δύο πάντως, είναι ιδανικό για τη δουλειά που θέλεις. Τα παρακάτω είναι γραμμένα με H4, το πρώτο με τα ενσωματωμένα μικρόφωνα, και το δεύτερο μέσω μίκτη, με μερικά SM57 και ένα D112 (αν θυμάμαι καλά...).

Η θεωρία και το διάβασμα χρειάζονται, τελεία. Δεν είναι αυτοσκοπός, είναι απλά ο γραπτός λόγος της μουσικής. Δεν έχει δική του, αυτόνομη υπόσταση όπως η γραπτή μορφή της γλώσσας, αλλά υπάρχει μόνο για να αποτυπώσει τους ήχους στο χαρτί. Αν θέλεις να προχωρήσεις σε ένα όργανο ή στη σύνθεση καλό είναι να μάθεις τους κανόνες και μετά κάν' τους ότι θέλεις. Όλοι όσοι έγιναν μουσικάρες χωρίς θεωρητικές γνώσεις, δεν έγιναν επειδή δεν ήξεραν να διαβάζουν αλλά παρά το ότι δεν ήξεραν να διαβάζουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί να απορρίψει κανείς κάτι που θα του κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Και αν η ωδειακή παιδεία (η οποία παραδέχομαι ότι σε γενικές γραμμές στην Ελλάδα σέρνεται, όπως εξάλλου και η παιδεία στο σύνολό της) καταφέρει να πνίξει το αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητά σου, πιθανότατα δεν υπήρχαν ούτως ή άλλως... Σόρυ αν επανέλαβα κάτι που ξαναγράφτηκε αλλά δε διάβασα όλο το θέμα...

Εξαρτάται από το πόσο συχνά παίζεις. Για μένα, μόλις η επίστρωση αρχίσει να φεύγει είναι ώρα για αλλαγή. Θεωρητικά, το κάτω δέρμα του ταμπούρου καλό είναι να αλλάζει τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, και στα τομ το ίδιο. Το τελευταίο δεν το τηρώ με ιδιαίτερη ευλάβεια - έχω ένα σετ με κάτω δέρματα ηλικίας επτά ετών και βάλε. Πάντως, η διαφορά που άκουσες με το Ambassador έχει να κάνει και με το ότι είναι πολύ πιο "ανοιχτό" δέρμα από το reverse dot. Για τα φίδια τώρα... Έχω μια ανακόντα που αλλάζει δέρμα όποτε γουστάρει, και δεν σηκώνει και κουβέντα...

Λοιπόν, κάνεις πολύ σαφές το ύφος που θέλεις να περάσεις. Χρησιμοποιείς μία δοκιμασμένη αλληλουχία ακόρντων (κάποιος κακεντρεχής θα την έλεγε κοινότοπη αλλά εγώ δεν είμαι τέτοιος, ειλικρινά δεν είμαι...), έχεις βάλει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται, γυναικεία φωνή, σωστή ισορροπία μεταξύ σκυλάδικου και "ροκ", και στα χέρια ενός γάτου ενορχηστρωτή - παραγωγού μπορεί να γίνει χιτάρα. Το στυλ το' χεις. Αν έχεις και τα κονέ, θυμήσου μας όταν θα γίνεις διάσημος!

Καλή επιλογή. Βεβαιώσου μόνο ότι η τιμή θα παραμείνει καλή και με τα μεταφορικά. Το βέβαιο είναι ότι θα διατηρήσει τη μεταπωλητική του αξία, οπότε αν δεν σου αρέσει μπορείς να το πουλήσεις ανά πάσα στιγμή στο eBay, στην ίδια ή και καλύτερη τιμή. Περιμένουμε εντυπώσεις...

Το Acrolite είναι πολύ καλό ταμπούρο, και το Supraphonic (LM400) ακόμη καλύτερο. Μάλιστα, αν ψάξεις στο αμερικάνικο eBay, είναι πολύ πιθανό να τα βρεις φτηνότερα από 300 Ευρώ, ακόμα και με τα έξοδα αποστολής. Επειδή όμως τόνισες ότι θέλεις ένα νέο καλό ταμπούρο, και από ότι καταλαβαίνω είσαι στη φάση που θέλεις να "αναβαθμίσεις" τον ήχο σου - και το ταμπούρο είναι το πιο χαρακτηριστικό τύμπανο του σετ - θα έλεγα να ακολουθήσεις τη δοκιμασμένη μέθοδο ακούω-και-κρίνω. Ό,τι κι αν προτείνουμε εμείς ή έχεις διαβάσει οπουδήποτε αλλού, αν πάρεις κάτι χωρίς να το έχεις ακούσει υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μη σου κάνει. Οπότε ξεκίνα για τα μαγαζιά με υπομονή, θράσος (και ένα ντραμό-κλειδο), και δοκίμαζε...

Συμφωνώ. Μία ερώτηση στον ntadis: Γιατί παιδί μου θέλεις να ασφαλιστείς στο ΤΕΒΕ; Έχεις τίποτα παλιές αμαρτίες και θέλεις να εξιλεωθείς με αυτομαστίγωμα; Για ξανασκέψου το σε παρακαλώ... ;)

Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν πολυπαίζει με το ταμπούρο του, αλλά γενικά ο Smith είναι λίγο αιρετικός στα endorsements του (ο άνθρωπος έχει πει σε clinic ότι θα προτιμούσε να παίζει με Gretsch αντί για Pearl, και η Pearl έχει κάνει τα στραβά μάτια...). Πέρα από το μαρκετινίστικο του πράγματος, είναι καλό ταμπούρο και γενικά το βρίσκεις σχετικά φτηνά στο eBay. Τώρα αν θα πιάσεις τον ήχο του, όπως είπες μπορεί να πλησιάσεις, αλλά θα έχει να κάνει περισσότερο με το πώς παίζεις και πώς κουρδίζεις παρά με το ταμπούρο... Νομίζω ότι σχεδόν οποιοδήποτε καλό 5άρι ταμπούρο θα σου κάνει.

Έχω να καταγγείλω ότι θεωρώ απαράδεκτο ο ντράμερ να παίζει με Rogers και να της έχει φορέσει μαύρα δέρματα. Είναι ιεροσυλία, αμαρτία και ενδεχομένως παράνομο! Αν είσαι vintage, να είσαι ολ δε γουέι! Κατά τ' άλλα πολύ ωραίο κομμάτι, καλοκαιρινό, και τώρα θέλω να πάω στο Καβούρι με σκαραβαίο κάμπριο, για φωτιά στην παραλία, και μπύρες, και κιθάρες να παίζουνε το Needles and Pins-a (αλλά κάνει ψοφόκρυο...).

Ναι, η αλήθεια είναι ότι κάνει παπάδες, αλλά για να γράψεις drums μάλλον δεν θα τους χρειαστείς όλους, αφού η σημειογραφία είναι σχετικά απλή. Πάντως ό,τι θέλεις, ρώτησε.

Απλά, βάζεις τη νότα στο πεντάγραμμο με την αξία που θα πολλαπλασιάσεις, και πατάς control και τον αριθμό που θέλεις. Π.χ. για πεντάηχα 16ων θα γράψεις ένα 16ο και θα πατήσεις ctrl+5.

Όπως είπε ένας γνωστός μου, θα είχε πλάκα να αγοράσει η Fender και το κανάλι CBS, ώστε οι κολλημένοι με τις τηλεοπτικές σειρές να πληρώνουν όσο-όσο για pre-Fender serials του CBS. Ελπίζω πάντως, η Fender να μην κάνει στην Gretsch (τα τύμπανα) και στην LP ότι έκανε η Gibson στη Slingerland, δηλαδή να τις εξαφανίσει. Και στο κάτω-κατω, τι θέλουν όλοι αυτοί οι κιθαροκράτες και ασχολούνται με σοβαρά πράγματα που δεν καταλαβαίνουν, όπως είναι τα κρουστά...

Για τα πιατίνια: Επιλέγεις την αξία από το Keypad, στη συνέχεια τη γραμμή Notes από το παράθυρο Properties, κάνεις κλικ στο βελάκι και επιλέγεις το note head που θέλεις. Για το ruff: Αφού έχεις βάλει στο πεντάγραμμο την κύρια νότα, επιλέγεις την πρώτη grace note (Appoggiatura) από το δεύτερο tab του Keypad, και τη βάζεις όσες φορές θέλεις δίπλα στην κύρια νότα. Edit: Ελπίζω η έκδοση που έχεις να έχει το ίδιο ή παρόμοιο interface με τη δικά μου, γιατί διαφορετικά τα παραδείγματα μπορεί να μη βγάζουν νόημα.

Οι grace notes είναι στο δεύτερο tab του Keypad (βλ. εικόνα). Επιλέγεις την νότα, και στη συνέχεια πηγαίνεις τον pointer στο σημείο που θέλεις στο πεντάγραμμο και κάνεις κλικ. Δεν έχω msn, αλλά μπορώ να σου απαντήσω σε ότι θέλεις από εδώ ή με pm. Για το 7-stroke roll, δεν κατάλαβα πώς ακριβώς θέλεις να τον γράψεις, αν θέλεις εξήγησέ μου. Illussion, από ότι έχω διαπιστώσει το Sibelius έχει σχεδόν όλα τα σύμβολα που μπορεί να χρειαστείς (τα note heads π.χ. είναι όλα στο Window -> Properties -> Notes). Για το hihat και το ride, δεν αρκεί το "x" επάνω από την πέμπτη γραμμή (πέμπτο "διάστημα"); Επειδή ειδικά για τα πιατίνια, η σημειογραφία δεν είναι απόλυτα στανταρισμένη, μπορείς να ορίσεις μόνος σου που θα γράφεις τι. Π.χ. hihat επάνω από την πέμπτη γραμμή, crash στην βοηθητική γραμμή, ride επάνω από τη βοηθητική γραμμή κ.λπ. (βλ. 2η εικόνα).

Το Sibelius κάνει ότι μπορείς να φανταστείς, και δεν θα αποφύγεις να διαβάσεις το help ή/και το manual. Τα rudimental σόλο είναι από τα πιο απλά πράγματα που μπορείς να γράψεις, αφού το μόνο που χρειάζεσαι συνήθως είναι μία σειρά ίσων αξιών (π.χ. 16α) στο ταμπούρο, και το sticking (RLRL κ.λπ. - διάβασε στο help για την εισαγωγή κειμένου). Από το μενού Window άνοιξε τα "Keypad" (επιλέγει αξίες, τονισμούς, αλλοιώσεις κ.λπ., και είναι το βασικό εργαλείο που θα χρησιμοποιείς), και "Properties" (επιλέγει - μεταξύ πολλών άλλων - τα note heads που θέλεις να χρησιμοποιήσεις - π.χ. "x" για τα πιατίνια και το hihat). Αν έχεις σχετική εξοικείωση με προγράμματα για Windows, δεν θα δυσκολευτείς να κάνεις τα βασικά, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να διαβάσεις και το χελπομάνιουαλ. Αν θέλεις κάτι πολύ συγκεκριμένο να ρωτήσεις, ευχαρίστως να σε βοηθήσω, αρκεί να μπορώ, γιατί κι εγώ δεν το έχω εξαντλήσει. Ένα μικρό παράδειγμα που πήρε λιγότερο από 5 λεπτά:

Εγώ χρησιμοποιώ το αντίπαλο δέος του Finale, το Sibelius, που δεν φαντάζομαι ότι είναι καλύτερο, απλά αυτό έχω συνηθίσει. Αν θέλω να δώσω κάπου ηλεκτρονικά την παρτιτούρα ή να την ανεβάσω στο web, την αποθηκεύω ως jpg (έχει την επιλογή το πρόγραμμα), και στη συνέχεια είτε τη μετατρέπω σε pdf χρησιμοποιώντας το Acrobat (όχι το reader, το writer) είτε την αφήνω jpg.

Από τις πιο εύστοχες παρατηρήσεις που έχω διαβάσει σε ιντερνετικό forum. Ένα από τα βασικά προβλήματα της "κοινωνίας της πληροφορίας" συνεπτυγμένο σε μία πρόταση. Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, εξαιρετικό θέμα και πολύ καλή τοποθέτηση, τόσο που δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα (κι αυτό μου συμβαίνει σπάνια...)

Από τη στιγμή που πρήζεται ο αντίχειράς σου ή ακόμη και αν απλά πονάς, κάτι δεν κάνεις σωστά. Όποια κίνηση σε ενοχλεί όταν παίζεις είναι λανθασμένη εξ ορισμού. Μπορεί να χτυπάς δυνατά (με λάθος τρόπο, γιατί υπάρχει ο τρόπος να έχεις δυνατό χτύπημα χωρίς σωματική ένταση) ή να σφίγγεις πολύ τη μπακέτα, ιδίως όταν προσπαθείς να παίξεις γρήγορα, ή και τα δύο, ή οτιδήποτε άλλο. Η traditional λαβή είναι ακριβώς αυτή που δείχνει το link του Superfunk, αλλά καλό είναι να βρεις ένα δάσκαλο να στην δείξει από κοντά, και να σου πει τι να προσέξεις για να αποφύγεις τέτοια προβλήματα.

Το πιο χαλαρό κούρδισμα στην κάσα, κάνει ότι και στα υπόλοιπα τύμπανα, δηλαδή τον ήχο πιο μπάσο, που τις περισσότερες φορές είναι και το ζητούμενο για την κάσα. Πολύ συχνά θα δεις το πίσω δέρμα της κάσας να είναι ελάχιστα σφιγμένο, ίσα-ίσα για να φύγουν οι ζάρες, και κάποιες φορές ούτε καν τόσο. Στη τζαζ πάλι, και ιδίως στο bepop, συνηθίζεται να τσιτώνουν αρκετά τα δέρματα (συνήθως σε μικρές κάσες 18αρες ή 20αρες), τόσο που το τύμπανο να δίνει μία καθαρή νότα, και ήχο που μοιάζει περισσότερο με τομ. Βέβαια τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι απόλυτο και αν σου αρέσει ο ήχος σου δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα. Αν πάλι θέλεις η κάσα σου να είναι πιο μπάσα και να έχεις επαναφορά, ξεκούρδισε το πίσω δέρμα μέχρι εκεί που θέλεις, και βάλε μπροστά ένα τελείως κλειστό δέρμα, κουρδισμένο λίγο πιο ψηλά από το πίσω. Με αυτόν τον τρόπο ο αέρας από το κτύπημα δεν θα διαφεύγει, θα επιστρέφει στο πίσω δέρμα και θα δίνει επαναφορά στον κόπανο.

OK, κρατάω την τελευταία πρόταση, και σε ένδειξη καλής θέλησης αναιρώ όλα τα εριστικά σχόλια που έκανα. Και σε ένδειξη ακόμη καλύτερης θέλησης (ανησυχώ με την τόση καλοσύνη που με 'πιασε, μήπως πρέπει να το κοιτάξω;;)), θα συμπληρώσω ότι άκουσα τα κλιπάκια που έχεις ανεβάσει και τα βρήκα πολύ καλά. Μάλιστα θα ήθελα να ακούσω ολόκληρο το Red Baron...

Δεν είπα ότι δεν μ' αρέσει η άποψη σου. Το πολύ-πολύ να μην συμφωνώ μαζί της. Είπα ότι οι συγκεκριμένες δηλώσεις στις οποίες αναφέρθηκα είναι αντικειμενικά εντελώς λανθασμένες. Δεκτή η συγγνώμη για τους σύγχρονους drummers. Άλλη μία αντικειμενικά λανθασμένη δήλωση. Ο Καπηλίδης δεν μπορεί να παίξει καλά ένα shuffle. Μάλιστα…Να υποθέσω πως έχεις φάει τα νιάτα σου παίζοντας με jazz και blues μπάντες στο Σικάγο και στη Νέα Ορλεάνη, και σου φαίνονται αστεία τα λευκά παιδάκια που ανέλπιδα προσπαθούν να πιάσουν αυτό αχνό τριηχάτο φάντασμα που λέγεται shuffle feel; Αν είναι έτσι, θα ήθελες να μου δείξεις κι εμένα; Αν πάλι δεν είναι έτσι, μήπως να το ξανακοίταγες με εκείνον τον ωριλά; Για το Minhel, έχω καιρό να το ακούσω, και θα σε γελάσω. Μ' έβαλες στην πρίζα όμως, και θα το ξαναψάξω με τη δέουσα προσοχή. Συμφωνώ, για να μη σου πω ότι επαυξάνω κιόλας.. Εσύ όμως είσαι σίγουρος ότι συμφωνείς; Γιατί τα ονόματα που παραθέτεις πιο κάτω είναι κάποιοι από τους μεγαλύτερους μύθους στην ιστορία αυτής της μουσικής… Να 'σαι καλά, με αυτή την ατάκα με έκανες και γέλασα… Και για να τελειώνουμε (γιατί βαρέθηκα, και γι' αυτό εξάλλου δεν απαντάω και στα - ούτως ή άλλως ανύπαρκτα - επιχειρήματα του konio), δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν απλά δήλωνες ότι "οι τύποι δεν μ' αρέσουν ρε παιδιά, τι να κάνουμε". Όμως παραθέτεις μία σειρά από ανακρίβειες (ο ένας δεν έχει καλό groove, ο άλλος δεν μπορεί να παίξει καλά shuffle κ.λπ.), με την έπαρση του φτασμένου που έχει ακούσει και έχει παίξει τα πάντα - σημειωτέον, οι περισσότεροι φτασμένοι μουσικοί δεν έχουν ούτε το ένα χιλιοστό της έπαρσής σου - και θεώρησα καλό να αποκαταστήσω την αλήθεια. Ναι, είμαι a man with a mission! Και επειδή ψυχανεμίζομαι ότι δεν θα βρούμε άκρη, σταματάω εδώ και ας συμφωνήσουμε απλά ότι διαφωνούμε. Πάω τώρα να ξεσκονίσω το shuffle μου γιατί μ' έπιασε ξαφνικά μια ανασφάλεια. Α ναι, καλή χρονιά!

Επειδή έχω καλή διάθεση μέρες που 'ναι, θα υποθέσω ότι είσαι νέος κι ωραίος, οπότε έχεις εν μέρει το ακαταλόγιστο. Γιατί αν δεν έχεις απόλυτες απόψεις και διάθεση για αυστηρή και άκαμπτη κριτική όταν είσαι πιτσιρικάς, ε τι σκατά έχεις τελικά; Αν πάλι είσαι παλιός, και θεωρητικά αλλιώς, και παρ' όλα αυτά αντιμετωπίζεις μουσικούς όπως ο Αναστασιάδης και ο Καπηλίδης με αυτό το "έλα-μωρέ-τώρα-τι-να-μας-πουν-κι-αυτοί-οι-καημένοι" στυλ - ναι, ξέρω δεν το είπες ακριβώς έτσι, αλλά και τα δύο posts σου το φωνάζουν - ειλικρινά θλίβομαι παιδί μου… Κρίμα... Πέρα όμως από το "εμένα δε μ' αρέσουν", που ομολογουμένως είναι ατράνταχτο επιχείρημα, και θα ήταν αρκετό για να λήξει η συζήτηση εκεί, κάνεις δηλώσεις που πολύ απλά είναι εντελώς λανθασμένες. "Έχω την εντύπωση πως οι σύγχρονοι drummer έχουν πέσει ένα σκαλί πιο κάτω εν συγκρίσει με τους παλιούς": Όχι. Μπορεί να μην σου αρέσουν - ούτε εγώ τρελαίνομαι για πολλούς απ' αυτούς, θα μπορούσα να κοιμηθώ ακούγοντας σόλο του Donati - αλλά γενικά οι σύγχρονοι drummers είναι τεχνικά καλύτεροι απ' τους παλιότερους. "Μετρημένος αλλά χωρίς καλό groove": Πάλι όχι. Γκρουβάρει του κερατά, και αυτό δεν είναι υποκειμενικό. Ή το 'χεις ή δε το 'χεις. Και αυτό το "μετρημένος" μήπως θα μπορούσες να το σπάσεις και να το ξαναρίξεις, γιατί δεν αντελήφθην καλώς (που έλεγε και ο αείμνηστος Καραβανέας…) "..που αυτο-πασάρεται σαν υπερ-σουπερ-high class-μάστορα των μονών ρυθμών…" Ξανά-μανά όχι. Ο Καπηλίδης δεν αυτοπασάρεται ως τίποτα τέτοιο (παρεμπιπτόντως, είναι…). Απλά γράφει και παίζει μουσική που βασίζεται κατά μεγάλο μέρος σε μονούς ρυθμούς. Τελεία. Και ειλικρινά αναρωτιέμαι τι είδους Κατίνα μπορεί να βγάλει από μέσα σου ο Καπηλίδης… Κι αυτή δεν είναι ρητορική ερώτηση, πραγματικά θα ήθελα να ξέρω. Αυτά. Τι κατάλαβες τώρα που με σύγχυσες, ακόμα δε μπήκε καλά-καλά το 8; ;)

Για δείτε τι λένε σχετικά ο κύριος David Byrne και η κυρία Courtney Love, εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου. Βέβαια, κανείς από τους δύο (ούτε κανείς άλλος υποθέτω) δεν λεει ότι οι μουσικοί δεν πρέπει να αμείβονται, λένε σαφώς όμως ότι δεν υπάρχει λόγος πλέον να πληρώνουμε τα κερατιάτικα των εταιρειών.