Haris

Εντάξει, δεν ήταν και DYI ακριβώς από το 0... Αν δεν πάρεις το τσεκούρι αγόρι μου (πρόσεξε, τσεκούρι όχι αλυσοπρίονο), να βγεις στην αφρικανική σαβάνα, να διαλέξεις το σωστό κορμό, να κόψεις με τα χεράκια σου το μαόνι (αφού ενδεχομένως έχεις απωθήσει με τόλμη περισσή κανα-δυο ορεξάτα αιλουροειδή...), να το καθαρίσεις, να το περάσεις απ' την πλάνη, να το ξηράνεις, κ.λπ, κ.λπ. δεν μπορείς να μιλάς για ιδιοκατασκευή από το μηδέν! :-) Πέραν της πλάκας, πολύ καλή δουλειά! Και θα συμφωνήσω με την ομήγυρη: ηχητικό ντοκουμέντο επειγόντως!

Ναι, το ξέρω. Και να θέλαμε να το ξεχάσουμε, δεν μας αφήνουν! :-)

...και τον David Garibaldi, τον Mike Clark και κανά-δύο άλλους από τα 70's που έπαιζαν τόσο in the pocket όσο (σχεδόν...) και και οι ντράμερς του James Brown. Για το δίσκο των Peppers, συμφωνώ ότι είναι πολύ καλός, και - όπως με τους περισσότερους δίσκους τους - προσωπικά μου άρεσαν κυρίως τα funk(ίζοντα) κομμάτια. Τι κόλλημα όμως κι αυτά τα παιδιά με την Καλιφόρνια...

"Θα είναι ικανοποιητικά για κάποιν που απλά θα τα έχει για να τα κοπανάει...." Μια χαρά θα είναι... "By the way η προσφορά αυτή όταν λέει Crash/ride και hardwware εννοέι και τα δύο πιατίνια γιατί στην εικόνα έχουν μόνο ένα..." Εννοεί μόνο ένα και για τις δύο χρήσεις.

Αυτούς τους τύπους ευχαρίστως θα τους γιαούρτωνα, ακόμα και τη δεκαετία του ΄80 που ήμουν τόσο μέταλλο που άντεχα έως και φόλες τύπου Twisted Sister και Manowar...

Κατ' αρχήν με γεια! Λοιπόν, επειδή υποθέτω ότι τα δέρματα που ήρθαν με το σετ σου δεν είναι και τα καλύτερα, αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα το πρώτο που μπορείς να κάνεις είναι να τα αλλάξεις. Το δεύτερο είναι να βρεις κάποιον με εμπειρία να σου δείξει μερικά πράγματα σχετικά με το κούρδισμα, γιατί είναι το βασικότερο στον ήχο των τυμπάνων, και με τον καιρό θα διαπιστώσεις ότι όσο περισσότερη εμπειρία αποκτάς στο κούρδισμα, τόσο λιγότερο θα χρειάζεται να καταφεύγεις σε λύσεις όπως μαξιλάρια, O-rings κ.λπ. Εδώ μπορείς να βρεις όλες τις πληροφορίες που μπορείς να φανταστείς - ίσως και περισσότερες από όσες χρειάζεσαι - αλλά έχε υπόψη σου ότι δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες. Το θέμα είναι να είσαι ικανοποιημένος εσύ από τον ήχο σου, και κυρίως από τον ήχο που βγαίνει μπροστά από τα τύμπανα (ή που παίρνουν τα μικρόφωνα).

¶σε που είπε και παρακαλώ ο άνθρωπος...

"αν επρεπε να διαλεξω μια & μοναδικη μαρκα θα επειρνα με κλειστα τα ματια μια ολοκαινουργια GRETSCH (με ταμπουρο NΟOBLEY & COOLEY φυσικα τα οποια ΕΙΝΑΙ τα καλυτερα ταμπουρα στον πλανητη γη!!)" Δεν πολυγουστάρω να κάνω επίδειξη, αλλά μετά απ' αυτη τη δήλωση θα έσκαγα! Gretsch Usa Maple 10, 12, 14 16 (δεν υπάρχει στις φωτογραφίες), 20, N&C 5x14. Είναι από την πρώτη φουρνιά των USA Maples, που κυκλοφόρησε με πρεσαριστά στεφάνια, το οποία τώρα έχω αλλάξει με χυτά. Και, δεν φαίνεται καλά, αλλά πίσω αριστερά στην πρώτη φωτογραφία υπάρχει και ένα Supraphonic. Δεν είναι τόσο καλό όσο το Noble & Cooley αλλά το πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής, και στοιχίζει λιγότερο από τα μισά...

Την πιο καλοδιατηρημένη Gretsch από τη δεκαετία του 50 που θα μπορούσα να βρω, και τα υπόλοιπα... 15.000 θα τα έδινα σε vintage Κ Zildjians μέχρι να βρω το τέλειο ride. Και μην μου πει κανείς ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο... Το ακούω συνέχεια μέσ' το κεφάλι μου! ή αυτό (θυμάστε το εσώφυλλο του On Stage;)... ...και τα υπόλοιπα 5.000 στα προαναφερθέντα vintage Ks.

Χωρίς αξιολογική σειρά: - Gilmour - Shine on you Crazy Diamond - Knopfler - γενικά (κυρίως όμως στους τέσσερις πρώτους δίσκους) - Γ. Σπάθας - γενικά - J. Pass - γενικά - Fripp - εε... γενικά - SRV - χωρίς σχόλια! - J. Hendrix - επισης χωρίς σχόλια... Και μερικά αργυρά... - Metheny - Bright Size Life (μεταξύ άλλων) - G. Moore - J. McLaughlin - Β. Ρακόπουλος - Robert Smith (ναι, αυτός ο Robert Smith, μη γελάτε!) - Edge - Mick Jones (των Clash, όχι των Foreigner) - T. Morello (Rage Against the Machine, Audioslave) - Donald 'Buck' Dharma - Last days of May, live - M. Schenker - C. Santana

Τι να σου πω, μετά απ' αυτό δεν με εκπλήσσει τίποτα. Rory Gallagher tribute Stratocaster:

Και τα τρία σετ είναι entry-level, κατασκευασμένα κάπου στη μακρινή Ανατολή, και για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ότι θα έχουν σημαντικές διαφορές (προσωπικά θα διάλεγα τη Ludwig, αλλά μόνο για συναισθηματικούς λόγους). Το καλύτερο είναι να τα ακούσεις και να επιλέξεις. Συμφωνώ με τον chickittypok στο ότι πιθανότατα θα πρέπει να αλλάξεις τα επάνω δέρματα με το που θα τα πάρεις - δοκίμασε όμως πρώτα τα αρχικά, μπορεί αν ψάξεις λίγο το κούρδισμα να διαπιστώσεις ότι σε πρώτη φάση αντέχουν. Αν όχι, τα pinstripes για τα τομ είναι η πιο ασφαλής λύση, αφού λόγω κατασκευής (διπλά, με τα δύο φύλλα κολλημένα μεταξύ τους στην άκρη) κάνουν σχεδόν οποιοδήποτε τύμπανο να ακούγεται τουλάχιστον αξιοπρεπές - όμως με το "κόστος" ότι κόβουν πολλούς από τους αρμονικούς, κάνοντάς το σχετικά ξερό. Για το ταμπούρο, ένα καλό, μονό coated δέρμα (Remo Ambassador, Evans G1, Aquarian SatinFinish κ.λπ.) είναι ιδανικό, ενώ για την κάσα θα σου συνιστούσα το Superkick I της Aquarian. Τώρα, γιατί αν θυμάμαι δεν ρώτησες για δέρματα αλλά για σετ, :-) για ρίξε μια ματιά και σ'αυτό. Δεν περιλαμβάνει πιατίνια, αλλά έχει πλήρες σετ hardware (κι απ' ότι φαίνεται πολύ καλύτερο από τα τρία σετ που ανέφερες), είναι λακαρισμένο και όχι ντυτό, και από ότι λεει ο τύπος είναι all maple. Βέβαια, θα σου έρθει λίγο πιο ακριβά (υπολόγισε και τα μεταφορικά), αλλά ίσως να αξίζει τον κόπο.

elire, τα μόνα που θα χρειαστείς αρχικά είναι ένα practice pad (επιφάνεια που πλησιάζει τη φυσική αίσθηση του τυμπάνου αλλά δεν κάνει τόσο θόρυβο, βρίσκεται σε όλα σχεδόν τα μουσικά μαγαζιά), ένα ζευγάρι μπαγκέτες και ένας μετρονόμος. Αν αποφασίσεις να προχωρήσεις, τα περισσότερα ωδεία διαθέτουν χώρο και χρόνο για μελέτη, οπότε μπορείς να συνδυάσεις την εξάσκηση στο σπίτι (στο pad) με αυτή στο σετ του ωδείου. Νομίζω ότι για τουλάχιστον ένα χρόνο αυτά είναι υπεραρκετά, και μετά το ξαναβλέπεις.

Ο βιολιστής δεν έχει πάθει μετατόπιση σπονδύλου απ' το κουβάλημα, και δεν έχει πει ποτέ τη φράση "τι λε ρε, που θα μου πεις εμένα ότι δεν είμαι μουσικός...!"

Πώς να κουφαθούν τα ζωντανά, αφού κάσα χωρίς μπροστινό δέρμα και με μαξιλάρι, δεν ακούγεται... :-)

pc, αν το μόνο που θέλεις είναι να κόψεις τις αντηχήσεις, το ρικοφόν είναι κατάλληλο (καθώς και διάφορα άλλα υλικά που υπάρχουν για το συγκεκριμένο σκοπό), ενώ αν δεν θέλεις να διαθέσεις πολλά λεφτά, οι παλιές καλές αυγοθήκες θα βοηθήσουν αρκετά, όπως και το να κρεμάσεις χαλιά, κουρτίνες ή οποιοδήποτε άλλο ηχοαπορροφητικό υλικό στους τοίχους. Βέβαια τίποτα από τα παραπάνω δεν προσφέρει σοβαρή ηχομόνωση, αλλά αφού σου έχουν ήδη πει ότι δεν ακούγεσαι πολύ, δεν νομίζω να έχεις πρόβλημα.

Eyeprotocol, γιατί μου καταρρίπτεις τους μύθους έτσι άπονα;; Πάντα πίστευα ότι αυτή η φωνή ανήκε σε μία κρεολή με gospel παρελθόν, και το look (αλλά όχι τον παλιοχαρακτήρα) της Naomi Campbell, την οποία - την τραγουδίστρια, όχι την Campbell - είχε ανακαλύψει τυχαία ο Gilmour σε μια εκκλησία Βαπτιστών στη Νέα Ορλεάνη και την πήγε στην Αγγλία με Concorde ειδικά για την ηχογράφηση - εντάξει, παραδέχομαι ότι κι εγώ το παράκανα με τις μυθοπλασίες μου - και τώρα έρχεσαι να μου αποκαλύψεις ότι είναι μία λευκή Αγγλίδα backup singer που μπήκε στο στούντιο και έγραψε το κομμάτι με το πρώτο take, για 30 Λίρες; Μα καλά, δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο πλέον... Κατά τα άλλα, πολύ καλά έκανε η γυναίκα και πήρε τα λεφτά, αλλά θα μπορούσε να αποφύγει κλισέ του τύπου "ήταν περισσότερο ζήτημα ηθικής τάξεως παρά οικονομικό...". Εντάξει τωρα, είπαμε να κρατάμε τα προσχήματα, αλλά και λίγη πρωτοτυπία δεν βλάπτει. Εκπληκτική φωνή, παρ' όλα αυτά...

"το...όλα ωραία πού το είδες;" :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:

Κι άλλο ένα από τον ίδιο, αυτή τη φορά για τον one-handed ρούλο (βλ. Buddy Rich, JoJo Mayer και άλλους εξαίρετους κυρίους). Επίσης πολύ καλό (και επίσης 30-και MB...).

Εδώ υπάρχει ένα εξαιρετικό βίντεο που εξηγεί πολύ καλά και περιεκτικά την τεχνική. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είναι 30-κάτι mega, και αν είσαι με dial-up θα πρέπει να έχεις υπομονή, αλλά αξίζει τον κόπο.

"...εγω παντως τα paiste rude που περιμενω τωρα να μου ρθουν τωρα θα τα καθαριζω ολη μερα με οτι καλυτερο..." Αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος να τους χαλάσεις την επίστρωση (αν και νομίζω ότι ειδικά τα Rude δεν έχουν, αλλά δεν παίρνω όρκο). Δεν είμαι ακριβώς της άποψης που λεει ότι τα πιατίνια δεν τα καθαρίζουμε ποτέ γιατί με τον καιρό ωριμάζουν σαν το καλό κρασί, και ο μισός πόντος βρώμας που έχουν μαζέψει δίνει "χαρακτήρα" στον ήχο τους - όμως υπάρχουν πολλοί που την πιστεύουν, και για να είμαι ειλικρινής, προσωπικά δεν θα καθάριζα ένα παλιό Zildjian K. Νομίζω ότι ένα απλό ξεσκόνισμα και η τοποθέτηση στη θήκη τους μετά από κάθε (νόμιμη ή μη) χρήση είναι ο καλύτερος τρόπος για να τα επιμηκυνθεί η διάρκεια ζωής των πιατινιών. Αν είναι να πεθάνει ένα πιατίνι καλύτερα να πάει από σπάσιμο παρά από σκουριά - it's better to burn out than it is to rust, όπως έλεγε και εκείνος ο τύπος... Τώρα για τα καθαριστικά, θα απέφευγα το brasso και νομίζω ότι ο ασφαλέστερος τρόπος είναι τα διάφορα ειδικά υγρά που κυκλοφορούν (σχεδόν όλοι οι μεγάλοι κατασκευαστές - Paiste, Zildjian, Sabian κ.λπ., έχουν από ένα). Δεν ξέρω αν είναι μαρκετινίστικο κόλπο ή όχι, αλλά αν έχω πληρώσει 300 Ευρώ για ένα κομμάτι μπρούτζο, δεν είμαι διατεθειμένος να το ρισκάρω. Μια ή δύο φορές το χρόνο με ένα τέτοιο καθαριστικό νομίζω ότι είναι αρκετές (εκτός αν παίζεις σε σκηνή περιφραγμένη με συρματόπλεγμα, σε αμερικάνικο μπαρ για νταλικέρηδες που διασκεδάζουν πετάγοντας μπουκάλια μπύρας - γεμάτα - στο συγκρότημα...) Dr. Rhythm, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος τρόπος. Απλά διάβασε τις οδηγίες που έχει η συσκευασία ή κάνε μια βόλτα στα sites της Paiste ή της Zildjian, που σίγουρα θα βρεις σχετικές πληροφορίες.

Leyla, αν θυμάσαι και ο ¶σιμος της ίδιας μεταχείρισης και χειρότερης έτυχε όταν ζούσε, και είναι πιθανό, αν δεν είχε προκύψει εκείνος ο δίσκος του Παπακωνσταντίνου - του Βασίλη, όχι του Θανάση - ακόμα να τον θυμόμαστε οι τρεις και ο κούκος που τον παρακολουθούσαμε τότε (και δεν είμαι και τόσο σίγουρος για τον κούκο...). Συμφωνώ. Αυτό το βιολί της μετά θάνατον αναγνώρισης πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.

Το κακό με τα κρυμμένα μηνύματα είναι πρώτον ότι είναι πολύ εύκολο να τα ακούσεις, αφού ο περισσότερος κόσμος με το που αγοράζει ένα cd, το πρώτο που κάνει είναι να μετατρέψει τα κομμάτια σε wav και να τα αντιστρέψει με το Cool Edit Pro, και δεύτερον ότι τα μηνύματα αυτά είναι πάντα τόσο σαφή, που αποκλείεται να χάσεις το νόημά τους. Για παράδειγμα: "Όντως θα αλλάξουμε σε ήθος οι που ξέραμε ο έχων συνάξει αλλήλους το χάρο να χει ανάμεσα", από το "¶σε με να κάνω λάθος". Μη μου πείτε ότι δεν είναι προφανές το τι θέλει να πει (ή ακόμα καλύτερα, πέστε μου τι σκατά λεει, γιατί μεταξύ συναγμένων αλλήλων, ων που ξέρανε, και του χάρου που θα' ναι κι αυτός ανάμεσα - λες και δεν έφταναν οι άλλοι - ομολογώ ότι κάπου χάθηκα...). Πάντως, ο Wow! έχει δίκιο. Αυτή η ιστορία είναι τόσο παλιά, που εμείς οι λίγο - και τονίζω, λίγο - μεγαλύτεροι την έχουμε ήδη βαρεθεί. Υ.Γ. 1 Το καρέ με την Jessica Rabbit είναι όντως εκπληκτικό. Υ.Γ. 2 Χιονίζει.

snare, αν βρεις γάτο με τις κατάλληλες προδιαγραφές, ρώτα αν έχει κανένα αδερφάκι, γιατί ο δικός μου τώρα τελευταία έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται κάθε φορά που τον βάζω στην κάσα. Τρέχα γύρευε γιατί...

Ώστε μας παραπλάνησες; Τα ήξερες όλα από την αρχή και ήθελες να μας δοκιμάσεις; Λοιπόν νεαρέ, ώρα να μάθεις ότι το είχαμε καταλάβει και σε δοκιμάζαμε εμείς! Ηθελημένα δεν κάναμε τόσο εκτενή ανάπτυξη του θέματος σαν τη δικιά σου, για να δούμε το επίπεδό σου! Και το είδαμε... Μάθε λοιπόν ότι κάνεις λάθος σε όλα. Κατ' αρχήν το σετ πρέπει να μαφλάρεται στο έπακρο. Διπλά pre-muffled δέρματα στα τομ, και O-rings και moongel και χαρτοπετσέτες και μονωτική ταινία, και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Με το που παίρνουμε ένα καινούργιο σετ ή τύμπανο, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να βγάλουμε όλες τις κάτω μεμβράνες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του ταμπούρου! Μέσα στην κάσα (η οποία φυσικά δεν έχει μπροστινό δέρμα) βάζουμε όλη μας τη μπουγάδα, και αν δε φτάνει, τη μπουγάδα της όμορφης φοιτήτριας που μένει από πάνω (καλά, μπορούμε να κρατήσουμε ένα-δύο από τα πιο μικρά και δαντελωτά κομμάτια που θα βρούμε, για τη συλλογή μας...). Αν δεν πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα - δηλαδή η κάσα να ακούγεται σαν να ξεσκονίζεις μοκέτα - βάζουμε μέσα και το γάτο μας (όσο πιο φουντωτός είναι τόσο καλύτερα, οι Αγκύρας είναι ιδανικοί), και ενδεχομένως το χνουδωτό αρκουδάκι της προαναφερθείσας φοιτήτριας. Τώρα γιατί η φοιτήτρια θα μας κάνει τη χάρη να μας τα δανείσει όλα αυτά; Μα φυσικά, γιατί πρώτον είμαστε ακαταμάχητοι και δεν μπορεί να μας αρνηθεί τίποτα, και δεύτερον γιατί την έχουμε ψήσει ότι θα γίνουμε σταρς και ότι θα έχει να λεει πως "αυτός ο τύπος στο MTV όχι μόνο παίζει τις κάλτσες του, αλλά έχει στη ντραμς του και τις δικές μου!" Κατάληξη: Έχουμε ένα ταμπούρο που ακούγεται σαν timbale, μια κάσα που ακούγεται σαν περσικό χαλί, και τομ που ακούγονται σαν τσιμεντόλιθοι. Αν το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς αυτό, συνεχίζουμε τη ...γέμιση. Κούρδισμα; Μετά από όλα τα παραπάνω, ποιος χρειάζεται το κούρδισμα; Λοιπόν παιδί μου, διάβασε σε παρακαλώ τη ανάλυσή μου, και την επόμενη φορά θα σε εξετάσω. Υ.Γ. Χωρίς πλάκα τώρα (ναι ήταν πλάκα, για όσους στριμμένους δεν γέλασαν), συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα έγραψες, και σκέφτομαι ότι καλό θα ήταν να γίνει κάποια στιγμή μία πιο οργανωμένη προσπάθεια να βγάλουμε online μερικές βασικές αρχές για το πως βγάζεις ήχο από τα τύμπανα, αφού στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Α, και για το πώς κάνεις την κάσα να ακούγεται σαν του Ulrich (αν και δεν μπορώ να φανταστώ γιατί να θέλει κανείς να κάνει τέτοιο κακό στην κάσα του...), αυτή είναι η επόμενη εργασία σου :-)