Haris

@Panos Kostagiannis & @cos_dr: Θα ήθελα πολύ να ξέρω πού βασίζετε τη βεβαιότητά σας αλλά ούτε το θρεντ ούτε το φόρουμ είναι κατάλληλα για τέτοιες συζητήσεις. Το κομμάτι είναι πολύ καλό.

Πριν ακούσω το κομμάτι θα ήθελα να ξέρω αν το ότι 'αμόλησαν τον κορονοϊό εσκεμμένα', το λες ειρωνικά ή το εννοείς.

Με εξαίρεση τον ήχο των τυμπάνων που είναι μου φαίνεται 'λίγος' για το είδος (αλλά αν έτσι τα θέλατε, πάσο), πολύ καλή δουλειά.

Από τους σημαντικότερους ροκ κιθαρίστες που έβγαλαν τα 90s, με το βασικότερο προσόν που θα έπρεπε να έχει κάθε μουσικός: Προσωπικότητα. Αναγνωρίζεις τον ήχο του από χιλιόμετρα.

Θα συμφωνήσω με τον φίλτατο (άλλο) Γιώργη, πλην όμως... Έχεις εξαιρετικές ιδέες αλλά προσωπικά θεωρώ ότι δεν τις εξελίσσεις. Δηλαδή δεν κάθεσαι να φτιάξεις ένα κομμάτι με αρχή, μέση και τέλος. Δεν είναι φυσικά απαραίτητο όλα τα κομμάτια αυτού του ύφους να έχουν κλασική δομή (π.χ. ριφ, κουπλε, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν, γέφυρα, σόλο, ρεφρεν, φινάλε) αλλά μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν το κάνεις από άποψη αλλά ότι αφήνεις το κομμάτι να σε πάει 'εκεί που θέλει', χωρίς να το πολυπαιδεύεις. Προσπάθησε να 'οραματιστείς' τη φόρμα πριν αρχίσεις απλά να επαναλαμβάνεις τα μέρη, προσθέτοντας κάτι καινούργιο σε κάθε επανάληψη. Μπορεί να κάνω και λάθος (πράγμα που μου συμβαίνει σπάνια βέβαια ).

https://app.box.com/s/9ni3wv8gflq6l7tncqq9mfcb95p1nvlb Με την κλεισούρα ξέθαψα το αγαπημένο μου play along για drums, το Conundrum του B. Cobham με τη London Jazz Orchestra. Δοκίμασα ένα από τα σχετικά δύσκολα κομμάτια (όχι ότι έχει και κανά ιδιαίτερα εύκολο) και ιδού το αποτέλεσμα. Δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος - λίγο overplayed, λίγο sloppy σε σημεία - αλλά τέλος πάντων ψιλοακούγεται. Υ.Γ. Το ότι - γαμ&*$#@^ μου μέσα -χτύπησε ο εξωτερικός σκληρός, σχεδόν στο καπάκι αφότου το ανέβασα στο cloud, και έχασα (ελπίζω όχι μόνιμα) όλα τα μουσικά και άλλα projects, μήπως θα έπρεπε να εκλάβω ως σημάδι απ' το σύμπαν, για να μην ασχολούμαι με πράγματα πέραν των δυνατοτήτων μου;

Εντάξει μωρέ δεν είναι και χάλια. Έχω ακούσει και πολύ 'χειρότερους' σε κομμάτια που τα θεωρώ αριστουργήματα. Αν η σύνθεση αξίζει και ο ήχος είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής, δεν το ψειρίζω.

Εμένα μου άρεσε. Στριμάδια!

Αυτό.

Να προσθέσω ότι, από τη δική μου τουλάχιστον εμπειρία, αν ανοίξεις ένα midi αρχείο με κάποιο πρόγραμμα παρτιτουρογραφής όπως αυτά που αναφέρθηκαν - προσωπικά το έχω διαπιστώσει στο Sibelius και στο Finale - το αποτέλεσμα είναι άθλιο. Οπότε, ακόμα κι ήθελες να χρησιμοποιήσεις ένα τέτοιο πρόγραμμα, δεν... Πάντως απ' τη στιγμή που ξέρεις να διαβάζεις (που σημαίνει, ξέρεις τις αξίες, τις θέσεις των νοτών στο πεντάγραμμο κ.λπ.), το να συνηθίσεις να γράφεις δεν θα σου πάρει και πολύ χρόνο. Μπορείς να ξεκινήσεις με απλές μελωδικές γραμμές και σιγά-σιγά να περάσεις, στην εναρμόνιση, στην ενορχήστρωση κ.ο.κ.

Σαφής βελτίωση. Συγχαρητήρια αγαπητέ admin.

Από κάπου στο FB: Απαγορεύονται συναθροίσεις άνω των 10 ατόμων. Οι συναυλίες τζαζ θα πραγματοποιούνται κανονικά.

Ο πολιτικά ορθός τρόπος για να μεταφέρετε την άποψή σας στον κιθαρίστα σας. Θετική σκέψη, motivational προσέγγιση, peace, love and understanding. All is cool man.

Γιατί δεν δοκιμάζεις να βγάλεις πρώτα ένα χαρακτηριστικό μουσικό θέμα που να επαναλαμβάνεται - όσο και όπου χρειάζεται - και μετά να το εναρμονίσεις, χτίζοντας πάνω σε αυτό το κομμάτι. Όπως είπε και ο συνάδελφος pipityri, η διαμόρφωση της δομής είναι πολύ σημαντική - και συχνά, pain in the ass θα πρόσθετα - και θέλει χρόνο, τριβή και πολλά ακούσματα μέχρι να αρχίσεις να 'κατέχεις' τη διαδικασία αρκετά ώστε να πηγαίνεις τις συνθέσεις σου εκεί που θέλεις και όχι εκεί που σε πάνε.

Α, όλα κι όλα. Ο ηχολήπτης πρέπει να έχει επιλογές. Βάζουμε τώρα μικρόφωνα και στο κάτω δέρμα και γράφουμε.

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο του Rolling Stone σχετικά με ένα ανολοκλήρωτο/ακυκλοφόρητο άλμπουμ του J. Beck, που γράφτηκε στο Hitsville, το θρυλικό στούντιο της Motown. Ενδιαφέρον και αστείο ταυτόχρονα, κυρίως για τον τρόπο που αντιμετώπισαν τους 'Άγγλους ροκάδες' οι house μουσικοί του στούντιο. https://www.rollingstone.com/music/music-news/jeff-beck-on-his-legendary-unreleased-1970-motown-album-111450/?fbclid=IwAR0UubPgE6qFydx5f7oCTXemBBOpJJvAlSmAu2Ag2iBgleZw0hz15fSzkR4 Χαρακτηριστικός διάλογος του ηχολήπτη με τον Beck, όταν είδε τον Cozy Powell να βγάζει έξω το σετ του στούντιο και να φέρνει το τέρας με τις δύο 26άρες κάσες που έπαιζε τότε: - Νόμιζα ότι κουβαληθήκατε εδώ για να γράψετε με ήχο Motown. - (Beck) Nαι. - Μόλις χάσατε την ευκαιρία.

KillingInTheNameOf.mp3

Όπα ρε senior citizen. Οι δικαιολογίες είναι εύκολες. Το στρωσοκώλιασμα πάλι, όχι. Συγκεντρώσου λέμε. Και πάρε κι άλλο ένα διαμάντι, μπας και μπεις στην πρίζα.

Σύμφωνα με τον τύπο εδώ https://www.thepanflutestore.com/single-post/2017/11/11/10-things-nobody-told-you-about-learning-to-play-the-pan-flute, και 'εύκολο' όργανο δεν είναι και υπομονή χρειάζεται: "I didn't learn how to blow the pan flute at least producing a whistle until the fourth day. Blowing each pipe of the pan flute properly took me about one month. I am not a patient person so by the end of the first week I was frustrated and upset. But, well I already had the pan flute and I was on vacations, so I kept trying and slowly (really slowly) I started to see results". Οπότε ναι, ίσως είναι καλύτερα να ασχοληθείς με κάποιο όργανο που ακόμα και ένα πεντάχρονο μπορεί να μάθει (σε επίπεδο βιρτουόζου σολίστα) μέσα σε μια βδομάδα. Η ηλεκτρική κιθάρα πρέπει να είναι είναι το πιο εύκολο, σε σημείο που δεν το λες τόσο μουσικό όργανο, όσο παιχνίδι. Ακολουθεί με διαφορά η μελόντικα.

Πολύ πιθανό.

Λόγω του θανάτου του Neil Peart έπεσα πάνω σε διάφορα δημοσιεύματα σχετικά με τους Rush, σε ένα εκ των οποίων ο G. Lee λέει τα εξής σχετικά με τις ακροάσεις για τον αντικαταστάτη του πρώτου ντράμερ τους: "On the day that Neil (Peart) auditioned, we had five guys in – three before Neil and one after. The last guy had come a long way, a two-hour drive, and it was a very uncomfortable situation having him audition after Neil, because Neil was so fucking good. This poor guy had written charts and was playing our songs to charts. We were going through the motions. It was really awkward. I’m looking at Alex and Alex is looking at me. We were embarrassed for this guy because we were both so excited by Neil’s playing. There was no denying that Neil was the man". Εν συντομία, ο τύπος οδήγησε δύο ώρες - σα να λέμε ήρθε από τη Λαμία στην Αθήνα - είχε γράψει οδηγούς για τα κομμάτια και ήταν πανέτοιμος. Επαγγελματισμός, σοβαρότης, εχεμύθεια, αβίαστα και αβάδιστα στο χώρο σας. Θα μου πείτε, έκανε audition για τους Rush. Ναι, μόνο που οι Rush τότε ήταν ακόμα ένα μικρό ανερχόμενο γκρουπ με περιορισμένη επιτυχία σε τοπικό κυρίως επίπεδο, που, έχοντας βγάλει ένα μόνο άλμπουμ, προσπαθούσαν να γίνουν περισσότερο γνωστοί παίζοντας σε clubs. O υποψήφιος ντράμερ δεν σκέφτηκε "Εντάξει μωρέ ας πάω εκεί χάμω αδιάβαστος, σιγά μην χάσω το χρόνο μου τώρα να μαθαίνω τα κομμάτια. Άμα είναι να δέσει το γλυκό, θα φανεί και έτσι. Άντε με τους μαλάκες, Led Zeppelin wannabes, που μου θέλουν και οντισιόν να 'ουμ". Το ότι δεν πήρε το gig ήταν μέσα στο ρίσκο (και η γκαντεμιά τού να έχει παίξει πριν από αυτόν ο Peart, μεγάλη).