fusiongtr

Ούτε ο ίδιος δεν το είχε καταλάβει, εγώ του το είχα πει. 8)

Αλήθεια είναι, αν θέλεις ρώτησε και τον ίδιο. ;D ;D ;D ;D :-*

Τώρα το θυμήθηκα. Προσέξτε πώς ο τεράστιος μπασίστας παίζει ένα ριφφ (περίπου από 4:05 και μετά), το οποίο φέρνει στο μυαλό .... "You could be mine". ;)

Θα ξαναπώ ότι είσαι σε καλό δρόμο. Με 6 μικρές και δύο μεγάλες ξεκίνησε κάποτε κι ο gvour, και τώρα όποτε πάει σε μπυροποσία, το μαγαζί ξεμένει και αγοράζει μπύρες από τα διπλανά περίπτερα.

Ούτε η Alesis io-26 κυκλοφορεί πια, αλλά αν την πετύχεις, πάρτην με κλειστά μάτια. :)

Αυτό να κάνεις. Και να με φωνάζεις καμιά φορά. ;D ;D ;D

Βρε τι επίπεδα και μπούρδες. ;D Φώτη, παίρνεις ποσοστά από τον LK για γάμους/διαζύγια? ;D ;D ;D Ευχαριστώ πολύ για την πρόταση πάντως. :) Το άκουσα σήμερα όπως του άρμοζε, δυνατά. Ναι είναι κομματάρα, έχει ριφφάρα, και η φωνάρα του gvour σκοτώνει, όπως και τα σόλα (μου αρέσει πολύ και ο ήχος των κιθαρώνε). Ο Τέρρυ παίζει απίστευτα, και είναι άξιον απορίας το πώς μεταμορφώθηκε ξαφνικά, από έναν πολύ κουρασμένο μπαμπά (όταν ήρθε δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει από την κούραση) σε μια καταιγίδα γκρούβας και punch. Και οι "φαντασίες" ;D ;D βγήκαν σούπερ. Οι μπύρες ήταν κρύες, ΕΥΓΕΤΕ. Κύριε Yameth ονοματάρα βρήκες, πολύ έξυπνο, εύηχο, πιασάρικο, και τελικά αληθινό. Thrill Easy κύριοι. Να είστε όλοι καλά. :)

Λοιπόν επειδής είμαι εγκάθετος (μπύρες έπινα μόνο) θα το ακούσω αύριο δυνατά, γιατί τώρα δεν μπορώ. Όμως μπορώ να θυμηθώ ότι είναι κομματάρα, και ότι ο κυρ-Τέρης μας, έπαιξε τις κάλτσες του, όταν εγώ "ξαλάφρωνα" το ψυγείο από τις μπύρες. Τι ωραία που ήταν! Γεια σας μέγιστοι. :-* :-* :-* :-* 8) 8) 8) 8) 8) EDIT: Να το κάνουμε πάλι σύντομα, γουστάρω τρελά, τι Σαμπαθιές παίξανε (και τραγουδήσαμε όλοι μαζί), τι keep on moving, τι ... της Παναγιάς τα μάτια.

Ναι, το κάνουμε και αυτό. ;D ;D ;D

Να σου πω. Αν μαζευτούμε καμιά πενηνταριά, αλλάζουμε και καμιά λάμπα. Σου κάηκε? ;D ;D ;D ;D

Βέβαια, και μετά ξαναπαίζεις στο 5ο, και είσαι πάλι "μέσα". 8)

Είσαι "κουρδισμένος" πχ στο 5ο τάστο, και μόλις παίξεις στο 10ο είναι όλα out. ;) :P :D

Πένες έχω πολλές. Κάποτε είχα το βίτσιο να αγοράζω όποια διαφορετική πένα έβρισκα, μου άρεσαν τα διαφορετικά σχήματα, χρώματα, πάχη, υλικά. Έχω ένα κουτί γεμάτο, είναι το φετίχ μου. Κεραμικές, πλαστικές, κόκκινες, διαφανείς, πολύ σκληρές, ταρταρούγα, κλπ. Κατέληξα να παίζω μόνο με μια στην ηλεκτρική, και με μια σε ακουστική/κλασσική. Είναι τόσο παλιές και φαγωμένες, που δεν ξέρω τι είναι, και δεν μπορώ να θυμηθώ. Φοβάμαι μην τις χάσω, γιατί δεν θα ξέρω μετά τι να πάρω. Χορδές, ότι είναι φθηνότερο (ebay no name του κιαρατά), και τις κρατάω μερικά χρόνια. Αν δεν σκουριάσει η χορδή, και δεν είναι κατάμαυρη, να μου τρώει τα χέρια, δεν την αλλάζω.

"Γιατί σπας τα αυγά, αφού πετάς την ομελέτα?" ΦΟΥΖΙΟΣ

Να παίζεις μόνο καθαρά. Να μπει στα λυμένα. ;D ;D ;D ;D

Αν δεν βαριέσαι, βάλε ένα κάπο στο 1ο τάστο και παίξε τις χορδές ανοιχτές. Δες αν έχει buzz, και μετά βάλτο στο 2ο τάστο, κάνε το ίδιο, και κατέβαζε ένα τάστο την φορά, μέχρι όσο πιο κοντά στους μαγνήτες μπορεί να μπει κάπο. Από περιέργεια, να δούμε που αρχίζει, σε ποιές χορδές (το είπες, αλλά με κάπο είναι αλλιώς, δεν μπαίνει ο παράγοντας "πώς πατάω τις χορδές"), κλπ.

Φτιάξε ένα λογαριασμό ως Paneuerich και στείλτο από εκεί. Καλόπαιχτα. :D Εσύ είπαμε το αλλάζεις σε cos_de. ;)

Σε ψηλό (σκαμπό μπαρ) θα έλεγα, με το ένα πόδι στο ακουμπιστήρι. Έτσι πρέπει, για να είναι το μπράτσο ΟΡΘΙΟ λέμε.

Ααα, δηλαδή στο καμπριολέ μπορείς να έχεις τα παράθυρα κλειστά και να ακούς? :o Δεν το ήξερα. ;D ;D ;D

Έλα? ;D ;D ;D ;D ;D Το να είσαι "κιθαρομπασίστας" δεν είναι καθόλου υποτιμητικό. Ένας ήταν, και ήταν θεός. Ο Lemmy. :) Harris, Geddy, Sheehan, Lynott, κλπ, είναι μπασισταράδες του κερατά.

Ειλικρινά δεν μπορώ να πάρω θέση, γιατί δεν έχω ακούσει τόσο πολύ Who. Όμως, ο ρόλος του μπασίστα σε μια ροκ μπάντα, νομίζω ότι είναι μάλλον παρεξηγημένος. Ναι, να συνοδεύει, ναι, να κρατάει την αρμονία, αλλά γιατί να μην μπορεί να έχει και μελωδικό ρόλο? Γιατί να υποβιβάσουμε το όργανο μόνο σε συνοδευτικό ρόλο? Ένας πραγματικά καλός μπασίστας, που ξέρει πότε να κάνει πούρου πούρου και πότε να μην κάνει, είναι πραγματική ευλογία. Να πω ότι στην jazz (το ξέρω ότι είναι άλλο θέμα) έπαιζαν κάποτε το walk, που είναι "δεν παίζω μόνο τις τονικές αλλά τις υποννοώ κιόλας". Γιατί να μην μπορεί να κάνει κάτι αντίστοιχο ένας ροκ μπασίστας? Εντάξει, σαν μουσική το ροκ είναι πιο πολύ περιτριγυρισμένο από τονικά κέντρα (ίσως όχι τελικά), αλλά γιατί δεν μπορεί ένας μπασίστας να παίζει αναλύσεις συγχορδιών, φράσεις πάνω σε κλίμακες (όχι την ίδια μπασογραμμή σε όλο το κομμάτι), και γενικά να έχει λίγο πιο ελεύθερο ρόλο (εννοείται ότι θα πρέπει να "κολακεύει" την αρμονία και την αισθητική του κομματιού, και να είναι μαζί με τα τύμπανα)? Αν δε, υπάρχει και η ανάλογη χημεία με τον ντράμμερ, άνετα δεν παίζει πάντα μόνο πάνω στο μπητ, αλλά συμπληρώνει, παίζοντας πολυρυθμίες μαζί με το μπητ. Θεωρώ ότι το μπάσο, θα έπρεπε να έχει ανάλογο ρόλο με την κιθάρα (όχι ίδιο, ανάλογο), μόνο που ο μπασίστας έχει και άλλα στο κεφάλι του (να δίνει ρυθμό και αρμονία ταυτόχρονα, σαν όλες τις κιθάρες μαζί ένα πράγμα), και δεν είναι καθόλου εύκολο.

Δηλαδή ... να έχει τα παράθυρα ανοιχτά να τους ακούει?

Ρε σεις τι λέτε? Αν το ακούγατε σε κανένα tribute band όλα θα ήταν διαφορετικά νομίζω (πάντα). Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ, το βρίσκω πολύ κοντά στο αρχικό (μέσα στα πλαίσια πάντα). Βάρα Bill, επιμένω ότι η παύση σου από το σπορ, σου έκανε πολύ καλό (και στα αυτιά ;D ;D).

Η αλήθεια είναι ότι μπορεί μεν να έχουν κάποια ακούσματα μέσω των τρόπων που περιέγραψε ο LK, αλλά νομίζω ότι δεν υφίσταται πια (εκτός των μυημένων) ενεργή jazz σκηνή στην Αμερική τέτοια, που να μπορεί να συντηρήσει τους μουσικούς και τις μπάντες. Ήδη αρκετά χρόνια πριν, η Ευρώπη και η Ασία ήταν αυτές που "στήριζαν" αυτή την μουσική περισσότερο, και οι μουσικοί της έχαιραν μεγάλης εκτίμησης εκεί.

Να θέσω επίσης ένα θεματάκι. Έχει τεράστιο ενδιαφέρον, το πώς επεξεργάστηκαν τα standards (που ήταν περίπου κοινός τόπος) , οι μουσικοί της jazz σε διαφορετικές εποχές, με διαφορετικές απόψεις και αισθητική, και σε διαφορετικές "σχολές". Εδώ νομίζω φαίνεται η διαφορά στην προσέγγιση του ίδιου αρχικά υλικού, που γίνεται με πραγματικά μοναδικό τρόπο, και προσωπικό χαρακτήρα, στο πέρασμα των χρόνων.