Τι, ξέρεις πόσοι το κάνουν σήμερα? ;D ;D ;D
Πάντως άλλη είναι η τέχνη της φωτογραφίας, άλλη του κινηματογράφου, άλλη της αρχιτεκτονικής, άλλη της διακόσμησης, άλλη της μουσικής.
Πολλές φορές αυτές οι μοορφές τέχνης συνδυάζονται, έτσι ώστε να είναι δυνατή η συμμετοχή περισσότερων αισθήσεων (και με πολλαπλά ερεθίσματα), πράγμα που εντείνει την αντίληψη του δέκτη.
Όμως ... το όλο θέμα είναι ο σκοπός του δημιουργού.
Άλλο είναι το soundtrack και άλλο είναι η σύνθεση μουσικής που δεν υπάρχει εξαρχής ο σκοπός να συνοδευτεί (ή να συνοδεύσει) με κινούμενη εικόνα.
Το όλο πράγμα έχει να κάνει με την αίσθηση της ακοής, και με το τι μπορούν οι ήχοι (δομημένοι από τον συνθέτη) να μας κάνουν να νιώσουμε, μέσω της εμπλοκής της φαντασίας, και γιατί όχι, και του ασυνείδητου.
Αν θέλουμε να συνοδεύει και η εικόνα το δημιούργημα (για μεγαλύτερη ένταση του αισθητικού μηνύματος), θα πρέπει να το λάβουμε υπόψιν μας κατά την σύνθεση αφήνοντας χώρο και για την εικόνα (ως αισθητική λήψη από τον δέκτη).
Δεν μπορείς πχ. να πυροβολείς δυό αισθήσεις ταυτόχρονα χωρίς να υπάρχει από πριν το κατάλληλο υπόβαθρο.
Όσο για τις οπτικοποιήσεις κλασσικών έργων, μου φαίνονται όπως η πρόσθεση σ΄αυτά κάποιου ρυθμικού μπητ για να ... εκσυγχρονιστούν.
Απλά η γνώμη μου. :)