Μάλιστα.
Υποθετικό παράδειγμα (που συμβαίνει καθημερινά).
Έχω μισθωμένο το ΦΔΧ μου (λέμε τώρα) σε μια εταιρεία μεταφορών τροφίμων, και το δουλεύω μόνος μου.
Πάω το πρωί (μαύρη νύχτα) να πάρω το δρομολόγιό μου, και να δω τα μαγαζιά που θα κάνω διανομή.
Βλέπω Κέντρο, Παγκράτι, Ιλίσσια, Νεάπολη, κλπ.
Εντάξει, μου επιτρέπει να τονάζ της άδειας να μπώ στον δακτύλιο.
Αλλά ...
στο Κέντρο θα κλείσω δρόμο (ξέρετε εσείς κανένα σουπερμάρκετ στο Κέντρο να έχει προβλέψει για χώρο παραλαβής?), να πάω νωρίς που δεν θα έχει κίνηση.
Έλα όμως που μέχρι τις 8 το πρωί παραλαμβάνει μόνο τα δικά του φορτηγά, και μετά ξεκινάει η παραλαβή τρίτων, και η ουρά φτάνει τα δέκα φορτηγά ήδη.
Άσε, θα πάω Παγκράτι και ξανάρχομαι.
Πού?
Πας να στρίψεις τον δρόμο και είναι τριπλοπαρκαρισμένα ξημερώματα, θα τους φας και θα τρέχεις μετά.
Άντε να πάω Ιλίσσια.
Πεζόδρομος.
Τι σκατά, δέκα λεπτά θα κάνω, μπαίνω, φτάνω στο μαγαζί, και ξεκινάω να ξεφορτώνω.
Τρία λεπτά αργότερα έρχεται η αστυνομία, που την φώναξε ένας γείτονας, ο οποίος διαμαρτύρεται συνέχεια στο σουπερμάρκετ για το θόρυβο των παραλαβών σε ώρες κοινής ησυχίας.
Το παίρνω το ρημάδι το φορτηγό, το βγάζω έξω από τον πεζόδρομο, και το αφήνω περίπου 500 μέτρα μακριά.
Δύο τόννοι με τα χέρια μισό χιλιόμετρο.
Που να πάω τώρα στο Κέντρο, πέρασε η ώρα.
ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΩ?
Μιλάμε για υποδομές, όχι παίξε γέλασε.