Yannis Methenitis

Χωρίς quantize. Αντρίκια! Well done.

Όπως καταλαβαίνεις το attention span είναι πλέον πολύ μικρό αφού δεν εμβαθύνουμε αλλά παρακολουθούμε με casual (χαλλαρά) τρόπο. Πρώτα μειώθηκε ο γραπτός λόγος (forum > social media) και φυσικά σαν συνέπεια και τα βίντεο (Tik tok, ΥΤ shorts). Αυτό δεν σημαίνει πως οι πάροχοι περιεχομένου δεν μπορούν να αναπτύξουν βαθύτερα, όπως άλλωστε έχουν αποδείξει. Ισως οι παίκτες, ραπτομηχανές προσπαθούν να τα χώσουν όσο πιο γρήγορα μπορούν για να μην φυγει ο ακροατής...

Εγώ το έκανα γνωρίζοντας το ιστορικό σου. Η διαδικασία συγχώνευσης είναι απλή και αυτόματη, δεν χωράει λάθη. Είτε λοιπόν το σύστημα δεν λογάριασε σωστά (αν και είναι υπολογιστής), είτε δεν θυμάσαι καλά (πανε και κάμποσα χρόνια). Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

Έχεις δίκιο, αλλά δεν μου άρεσαν οι καινούργιες... αν και θα ήταν πολύ πιο αντιπροσωπευτικές. Κάποιες φράσεις πάντως των παικτών αυτών, είναι κανονική ραπτομηχανή με την ανάλογη μελωδικότητα.

Προφανώς έχεις κάνει καριέρα και με τρίτο username που έληξε άδοξα ως επισκέπτης και δυστυχώς όσα προφιλ καταλήγουν έτσι δεν υπάρχει τρόπος να επανέλθουν. Κρίμα. Σε ότι αφορά τα δέκα χρόνια, θα έλεγα πως αυτό που άλλαξε είναι η socialοποίηση των κειμένων που έγιναν περισσότερο σαν τσατ, σε αντίθεση με τις πιο επεξηγηματικές και ευγενικότερες αναρτήσεις προηγούμενων εποχών. Sign of the times.

Ευχαριστώ για τη διόρθωση. Σόρι Τζιμ.

Του... μικρού τεμάχιο είναι ρε φίλος! Με τον κηδεμόνα σου αύριο.

Η Donna στα καλύτερα της! Είναι η εποχή που ξεκόλλησε απο την δισκογραφική της και τραγούδησε με την φωνάρα της αντι να νιαουρίζει όπως της το επέβαλε για χρόνια. Μπράβο Περικλή!

Winning formula! Ότι καινούργιο και να κυκλοφορεί... ΑΦΤΟ κάνει τη δουλειά.

Ωραία pads φίλε και τι όμορφος ήχος στην κιθάρα! Ενδιαφέρον έχει να μας πεις πως τον πέτυχες (κιθάρα, πετάλια, ενισχυτές). Πολύ όμορφο το σημείο μετά το τρίτο λεπτό με την τρομπέτα. Όπως είπαν τα παιδιά παραπάνω, φτιάχνεις ατμόσφαιρα. Υ.Γ. Ασε δε που το άκουσα όλο αυτή τη φορά. Και το ξανακούω. 4 κι όχι 10 λεπτά!

Ευχάριστη ενορχήστρωση πνευστών, ωραία χορωδία και πετυχημένη συμμετοχή της κιθάρας στη μελωδία. Ωραίο!

Πήγα εκεί που ξέρουν απο μπυρες. Το w με ου.

Στο κοσμοπολίτικο Kiatow την ήπια και καραγούσταρα. Αθήνα και λοιπές κωμοπόλεις δεν υπάρχει. Η ετικέτα πάντως, αν και έχει μια λογική (Νεμέα) δεν ταιριάζει με μπύρα για τα γούστα μου. Το περιεχόμενο όμως σκίζει και δεν το περίμενα απο εμφιαλωμένο ale.

Ευχάριστη έκπληξη η Κάρμα! Εκ Νεμέας.

Συγχαρητήρια! Και στους δυό σας. Ολόκληρο dedication έκανε στο μπαμπά το κορίτσι. Φαντάσου τι θετικό ρόλο έχεις παίξει σε αυτό που κάνει τόσο ωραία και προφανώς τη ζωή της παραπέρα. Να τη χαίρεσαι φίλε.

Φοβερή ιδέα. Πιάσατε κομματάρα και διακρίνω να διαγράφεται λαμπρό μέλλον για το project κύριε Νίκο. Συγχαρητήρια! Επειδή δεν θέλω να μιλάω υποκειμενικά αλλά τεχνοκρατικά εδω μέσα, πάρε και λίγη γκρίνια μπας και βοηθήσει. Η κιθάρα με τα ακόρντα χρειάζεται περισσότερη φαντασία διότι καθορίζει το ύφος ρυθμικά. Και αν το ύφος είναι λαϊκό, τότε γιατι να μην ακούσω το αυθεντικό; Το αρμόνιο αν και πετυχημένο είναι πολύ δυνατά και σε συνδυασμό με την κιθάρα που μάχονται σχεδόν στην ίδια συχνοτική περιοχή, με τόνους βάθους, υπερκαλύπτουν τα υπόλοιπα. Θα ήθελα διαχωριστικά μαζέματα. Απόψης θα μου πεις... και θα συμφωνήσω. Να περιμένω Πόλυ Πάνου στη συνέχεια;

Σωστή τακτική. Στις ηχογραφήσεις τους οι Steely Dan που ξεχωρίζουν για τον ποιοτικό τους ήχο, έκοβαν τα πάντα κάτω απο 100Hz σύμφωνα με τον ηχολήπτη τους, Roger Nichols. Φυσικά αν ακούσεις δίσκο τους, το μπάσο σίγουρα ΔΕΝ λείπει.

Όλα τα στούντιο ηχογράφησης πρέπει να διαθέτουν 3 σετ ηχείων. Full range, Near field και ένα μικρό consumer σετ που παλαιότερα ήταν Auratones που όμως ξεπεράστηκαν. Και τα τρία είναι απαραίτητα. Τα μεγάλα Full range για τον απόλυτο ήχο. Συνήθως εντοιχισμένα ή και ανεξάρτητα. Τα μεσαία Near field με 6 - 8 ίντσες woofer για την κύρια εργασία και το stereo image, όπως τα δικά μου Genelec 1030 π.χ. Τα μικρά οτιναναι για να έχεις μια ιδέα του πως ακούγεται σε ένα κοινό σύστημα. Εγω έχω αν σετ Yamaha ηχεία υπολογιστή. Τα δύο απο τα τρια μπορεί κανείς να τα έχει σε ένα home studio. Είναι εφικτό. Τη δουλειά του Full range μπορεί να την κάνει το mastering house που θα διορθώσει ότι έχει ξεφύγει στη μείξη και γι αυτό είναι απαραίτητο. Φυσικά πρέπει να υπάρχουν ακουστικά αλλά και να ακούς και στο αυτοκίνητο ή σε όποιο σύστημα φίλων και γνωστών μπορεί κανείς χωρίς να γίνεται ρόμπα.

Νομίζω πως είναι υπερβολικός αλλά αυτό που λέει έχει νόημα για κάποιον που στέλνει μουσική στην κατανάλωση. Αν έχεις κάποιο θόρυβο στις χαμηλές, (συμβαίνει σε πολλούς ήχους από συνθ ή ακόμα και hum) πιθανό να μην το παρατηρήσεις. Κι αυτό είναι κακό γιατί δεν ακούν όλοι οι ακροατές σε μικρά ηχεία. Κι εγω που έχω sub woofer + 6,5 Genelec έπρεπε να προσέξω ιδιαίτερα για να καταλάβω σε τι αναφερόταν. Υπερβολικός και απόλυτος ή μάλλον λάθος παράδειγμα. Ωραίο κανάλι όμως.

Μπράβο για άλλη μια φορά Απόστολε! Εγω αυτό που παρατηρώ είναι τη θετικότατη εξέλιξη σου συνολικά. Τον στίχο τον είχες πάντα και o συγκεκριμένος δεν αποτελεί εξαίρεση. Διακρίνω ενορχήστρωση με αξιώσεις που ξεπερνάει την ασφάλεια του ροκ κουαρτέτου. Στα του ήχου τα πας θαυμάσια και όποια σχόλια και να ακούσεις, νομίζω πως αφορούν απόψεις παρα αντικειμενικές διορθώσεις. Η φωνή εδω έχει όγκο και ζεστασιά και είναι η καλύτερη ηχογράφηση της μέχρι τώρα. Ωραία πράγματα!

Άποψη του Επικούρη για τη ζωή και το θάνατο από οπισθόφυλλο του βιβλίου του "Οι όρθιοι". Στ' αλήθεια, τι να είναι η ζωή; Ένα τσουβάλι με εμπειρίες που όλοι κουβαλάμε στις πλάτες μας και λίγο πριν κλείσουμε τον βιολογικό μας κύκλο, το παραδίδουμε στους απογόνους μας; Αυτό είναι τελικά η ζωή; Ίσως να είναι και ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που πρωτοακούμε όταν ανοίγουμε για πρώτη φορά τα μάτια μας και κοιτάμε με περιέργεια τον κόσμο, τα πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων, τα χαμόγελά τους. Αχ να μπορούσαμε να ακούσουμε και με τα μάτια μας! Μεγαλώνουμε και ο περίγυρος φροντίζει να μας μιλήσει για το θάνατο, το τέλος του βιολογικού μας ρολογιού. Δεν καταπίνεται εύκολα ο θάνατος μιας και ο άνθρωπος είναι η πιο τραγική ύπαρξη του κόσμου τούτου. Τραγική γιατί γνωρίζει πως αργά ή γρήγορα, όμορφα ή βασανιστικά, το τέλος θα έρθει. Ο φόβος του θανάτου μας γίνεται εμμονή όσο μεγαλώνουμε. Σπαταλάμε πολύ χρόνο και πολύ ενέργεια προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας για την ύπαρξη του "μετά". Τότε αρχίζει το παραμύθι. Βομβαρδιζόμαστε με θρησκευτικούς μύθους, χορεύουμε στο ρυθμό του κάθε ελπιδέμπορα που μας πουλάει την υποτιθέμενη "συνέχεια" της ζωής μετά το θάνατο. Δεν υπάρχει το "μετά". Υπάρχει όμως το "πριν" και αυτό το "πριν" πρέπει να το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε χωρίς κραιπάλες, χωρίς ασυδοσία, χωρίς υπερβολές μαζί με λίγους καλούς φίλους. Αν απαλλάξουμε τον εαυτό μας από το φόβο του θανάτου, τότε μονάχα θα καταλάβουμε το βαθύ νόημα και την ουσία της ζωής. Αν ζούμε μια μίζερη ζωή πλημμυρισμένη από φόβο, τότε δεν ζούμε. Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να προβληματίσει δεν είναι το αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά αντιθέτως, το αν υπάρχει ζωή πριν από αυτόν. Αν απαντήσουμε θετικά σ' αυτό το ερώτημα, τότε βρισκόμαστε στο μονοπάτι της ευδαιμονίας. Αν απαντήσουμε αρνητικά, είμαστε ήδη νεκροί πριν καν πεθάνουμε.

Αχ πάει ο epikouris... Έχω φάει στο φιλόξενο σπίτι του, παρέα με την οικογένεια και άλλους καλεσμένους μουσικούς συζητώντας για μουσικούς και τα μπλουζ. Μεγάλη καρδιά και παθιασμένος με τα blues που γνώρισε στα φοιτητικά του χρόνια στον Αμερικάνικο νότο. Δίδασκε αγγλικά στο φροντιστήριο του και μοίρασε τις "Σημειώσεις Πάνω στην Αγγλική Γραμματική" του δωρεάν μέσα απο το Noiz. Εξέδωσε και μοίρασε βιβλία όπως "15 σταγόνες βροχής σ' έναν ωκεανό από μπλουζ ιστορίες", 2012, "Το σίχαμα", 2010, "Για όλα έφταιγε το μπλουζ", 2008, "Οι όρθιοι", 2014. Έγραψε διάφορα άρθρα όπως θα βρείτε στο προφίλ του. Δεν σταμάταγε να γράφει. Αεικίνητος διοργανωτής και εμψυχωτής εγχώριων γκρουπ. Υπήρξε μια περίοδος που ήταν πίσω απο κάθε διοργάνωση συναυλιών μπλουζ. Ο Επίκουρος ήταν το ευαγγέλιο του Επικούρη, που με "μάλωσε" όταν ονόμασα αρχικά Επίκουρο το σημερινό γαστρονομικό club, Λούκουλος της σελίδας. Μου θύμισε πως τον κατηγορούσαν ψευδώς πως ήταν λαίμαργος και υπέρ των απολαύσεων οι εχθροί του, παραφράζοντας το έργο του. Και φυσικά είχε δίκιο. Θα τον θυμάμαι για το πάθος και την αγνότητα της σκέψης του. Ένας καλός άνθρωπος. So long Δημήτρη. Ενα μικρό βιογραφικό του: Ο Δημήτρης Επικούρης γεννήθηκε το 1963 στη Νίκαια του Πειραιά από γονείς Μικρασιάτες. Σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στις ΗΠΑ και από το 1990 διδάσκει την Αγγλική γλώσσα σε ενήλικες κυρίως σπουδαστές. Είναι παντρεμένος με τη φιλόλογο Ηλιάνα Σαραντοπούλου και έχει δύο παιδιά, το Βαγγέλη και τη Δήμητρα. Λατρεύει την Επικούρεια φιλοσοφία και τα νέγρικα μπλουζ. Συλλέγει παλιές ηλεκτρικές κιθάρες και σπάνιους δίσκους βινυλίου με νέγρικη μουσική. Αρθρογραφεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά για την ιστορία και την εξέλιξη της μπλουζ μουσικής.

Αγαπητέ νεαρέ μου , η διαδικασία side chain gating είναι προφανώς πριν την έλευση των ψηφιακών εργαλείων και την χρησιμοποιούσαμε σε dance κομμάτια για να δένουμε την μπότα με το μπάσο. Είναι δοκιμασμένη μέθοδος με μηδενικά artifacts αν ρυθμιστεί σωστά και ευρέως διαδεδομένη. Φυσικά τώρα μπορεί να γίνει και audio quantization to the beat αλλά και υπομονετικό, χειροποίητο editing μιας - μιας νότας αλλά έτσι επειδή το έθεσε ο Alex ως πειραματιζόμενο μαμούνι, είπα να πω ότι ήξερα κι ας είν' αρχαίο.

Είναι καθαρά τεχνική ήχου η διαδικασία. Όσο μετρονόμος και να είσαι, μόνο με τον παραπάνω τρόπο πετυχαίνεις το απόλυτο ηχογραφημένο δέσιμο δύο ή περισσότερων οργάνων. Παλιά μου τέχνη, κόσκινο.