odis13

Απο ακουστικές κιθάρες, που είναι και το κύριο όργανο μου πλέον, διακαής πόθος είναι μια μικρη φουλ μαονι, ιδανικα μια 14-fret Martin 00-17 απο τη δεκαετια του '40. Yπαρχουν και αλλες, πιο ρεαλιστικες επιλογες αλλα στο συγκεκριμενο τυπο έχω σκαλωμα με το real thing και ενω γενικα εχω μαζεψει αρκετα οργανα διαφορων "κατηγοριων", στο συγκεκριμενο τυπο δεν εχω καμια. Θα παω μια και εξω για την 00-17 καααααααποτε, εκτος αν πεσω σε καμια τρομερη ευκαιρια για καμια παρεμφερη. Και απο εκει και περα το χαος, απειρες που θα ηθελα να εχω, ηλεκτρικες και μη...

Μεγειες LK! Να τις χαρεις! Πες μου σε παρακαλω οτι την εχεις σε αυτο το το φοβερο το ροζοκοκκινο το χρωμα!

Οκ, θα ακουστω λιγο σαν βουδιστης μοναχος τωρα αλλα τα πραγματα ειναι τρομερα απλα. Οι κιθαρες της δεκαετιας του '80 έχουν ενα χαρακτηριστικο που δε θα βρεις σε συγχρονη κιθαρα - ειναι του '80. Αν καποιος θέλει μια κιθάρα του '80, δε θα υπαρξει καμια μοντερνα κιθάρα του στυλ του '80 που να είναι περισσότερο κιθάρα του '80 απο μια κιθαρα του '80. Μπορει η μοντερνα ναι ειναι "καλυτερη", μπορει να ειναι "χειροτερη" (ο,τι μπορει να σημαινουν για καποιον οι οροι αυτοι), αλλα η παλια ειναι του '80 και η νεα ειναι σαν του ΄80 and that's that. Αφηστε απ'εξω συλλεκτικοτητα, επενδυτικη αξια κλπ, ετσι και αλλιως δε μιλαμε για τετοια οργανα εδω. Αφηστε και απ'εξω περιπτωσεις οπως περνεις specs που ΔΕΝ θα βρεις σε αντιστοιχης τιμης νεο οργανο, οπως πχ μερικες απο τις φτηνοalembic που λέγαμε πριν ή τις Fender Strat Plus (που ναι, με λιγη τυχη βρισκονται κοντα στο χιλιαρικο μεχρι και σημερα, και η συγκριση τους με το top MIM ειναι ανεκδοτο). Παρτε μια τυπικη '80s superstrat, HSS, bolt-on, Floyd κλπ κλπ. Στα χαρτια ιδια με μια Charvel συγχρονης παραγωγης. Αντικειμενικα μπορει η συγχρονη Charvel να εχει καλυτερους μαγνητες, καλυτερη ταστοδουλεια, καλυτερα ολα. Αντικειμενικα και παλι η Charver ειναι μια συγχρονη κιθαρα φτιαγμενη σαν '80s superstrat και η αλλη ειναι μια '80s super strat. Αλλους τους χαλανε οι γρατσουνιες, αλλους τους φτιαχνουν. Αλλοι ψαχνουν το μεγιστο υποκειμενικο, χρηστικο value for money και αλλοι ειναι προθυμοι να υπερπληρωσουν για ενα εχουν το "real deal" αντι για κατι σαν το real deal. Aπο τη στιγμη που λειτουργεις συνειδητοποιημενα μεγεια σου και χαρα σου.

Yπάρχει και ενα πολυ αγαπημένο μου "breed" ηλεκτρικής απο '70s και κυριως '80s Japan που θα αποκαλέσω Alembic του φτωχου. Double-cut carved top σωματα, neck-through laminate necks, hardware γομαρισιο, 37 διακοπτακια και παντοτε natural φινιρισμα. Κλασσικη συνταγη που κυκλοφορησε απο απειρες εταιρειες - Yamaha, Aria, Roland, Ibanez, El Maya, Westone σε διαφορα βαλαντια (και συχνα σε μπασοπαραλλαγη). Οι πιο high-end της κατηγοριας (πχ οι top of the line Ibanez Musician, Αria Pro II RS) εχουν ξεφυγει πλεον τιμολογιακα αλλα υπαρχουν ακομα πολλα πιο "ταπεινα" μοντελα που μπορεις ευκολα να τα βρεις αρκετα κατω απο το χιλιαρικο. Και ειναι ΚΙΘΑΡΑΚΛΕΣ, φτανει να παρεις με τα ρεστα και κανα πακετο εμπλαστρα γιατι θα σου βγει η μεση. Δεν εχω πετυχει σχεδον τιποτα συγχρονης παραγωγης που να μπορει να πλησιαστει αυτη την συγκεκριμενη συνταγη, ποσο μαλλον με συγκρισιμη τιμη, με τετοια υλικα και MIJ premium. Oποτε αν καποιου του κανει κλικ αυτο το στυλ κιθαρας κατ'εμε ΔΑΓΚΩΤΟ για '80s οργανο παρα να ψαχνεις κατι νεο σε παρομοιο στυλ.

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους!

Για μενα λειτουργεί σε δυο στάδια και έχει συχνα να κάνει με τη διαφορά ακουστικου vs. ηλεκτρικου οργάνου. Συχνα, ειδικα στα ηλεκτρικά όργανα, ξέρω αν μου κάνει κλικ μια κιθάρα στο 5λεπτο. Είτε θα βρεθεί κάτι να μου κάνει κλικ είτε θα βρεθεί κάτι να με χαλάσει, οπότε και ξέρουμε που είμαστε. Σπάνιο να βρεθώ να αμιφταλαντεύομαι ως προς το αν μου κάνει κάτι. Τα τελευταία χρόνια όμως που ασχολούμαι πολύ περισσοτερο με ακουστική κιθαρα έχουν αλλαξει τα πράγματα, παίρνει παραπάνω. Καταρχας, οταν φτάνει νεο οργανο στα χερια μου η επαφη της πρωτης μέρας ειναι απλα ξεγραμμένη. ΟΛΕΣ οι κιθαρες παιζουν και ακουγωνται δραματικα καλυτερες μετα απο 2-3 μερες αφιξης, οταν εχουν συνέλθει απο το ταξίδι και εχουν στρωσει στο νεο κλιμα/χωρο που θα ζουν. Το εχω παρατηρησει με δεκαδες πλεον οργανα, ειτε νεα του κουτιου ειτε 50 και βαλε χρονων, και οταν βγουν απο το πακεταρισμα με την αφιξη τους ακουγωνται στενα και μαζεμενα - μετα απο μια δυο μερες στον καναπε εκτος θηκης παιρνουν μπρος. Σε δευτερο σταδιο εχουμε τον δικο μου ενκλιματισμο. ΟΛΕΣ οι κιθαρες ακουγωνται δραματικα καλυτερες αφου εχουν περασει μια βδομαδα στα χερια μου, επειδη απλα εχω μαθει (εστω σε πρωτο σταδιο) πως να βγαζω ηχο απο το εν λογω οργανο. Εχουν διαφορετικα range στα οποια αποκρινονται, διαφορετικο χερι θελει η καθε μια και αυτο παιρνει λιγη εξερευνηση. Θελει μερικες μερες πλινκι πλινκι γρατσουνισμα μεχρι να μπορω να πω "α, να τι κανει αυτη η κιθαρα". Ως εκ τουτου αποφευγω να εκφερω γνωμη μεσα στις πρωτες πρωτες μερες αν δεν νοιωθω αρκετη οικοιοτητα. Και μετα μπαινουν οι πειραματισμοι με χορδες, διαφορετικα μεγεθη/τυπους και κυριως διαφορετικα κουρδισματα. Το συνηθες roadmap μου ειναι κραταω την κιθαρα με τις χορδες που ηρθε (αν δεν ειναι unplayable) για τις πρωτες μερες οσο γνωριζομαστε, μετα μπαινουν οι Monel που μου αρεσουν, μετα απο καμια βδομαδα αποφασιζω αν θα μεινουν οι monel ή θα παω πισω σε bronze καθως και αν θα παω πανω ή κατω σε gauge, και μετα απο καναδυο βδομαδες σε standard tuning (για να εχω και καλυτερο πατημα/οικειοτητα στο feel των χορδων) αρχιζω να δοκιμαζω τα open D, C κλπ. Καποια οργανα παιζουν ή/και ακουγωνται τρομερα καλυτερα σε open ή πιο χαμηλα tunings οποτε τελικη γνωμη εκφερω μονο μετα απο κανα μηνα πανε-ελα με χορδες και κουρδισματα ωστε να δουμε τι γινεται across the board. Θα πει κανεις οτι αυτα που εγραψα στις τελευταιες 3 παραγραφους ειναι fine-tuning περαν της πρωτης επαφης/αξιολογησης αλλα θα επιμεινω και θα κλεισω με παραδειγμα μια παλια Ibanez που πηρα πριν απο κανα χρονο. Αγοραστηκε on a whim αρκετα φτηνα κυριως ως πειραματισμος/χαβαλες και με την πιθανοτητα απλα να γινει flipped για κανα χαρτζιλικι. Ηρθε, επαιζε ωραια, εδειχνε ωραια αλλα ηχητικα δεν ειχε κατι το τρομερο, καλη ηταν αλλα δεν ειχε κατι που θα την εκανε να ξεχωριζει. Της εδωσα καιρο, επαιζα αβερτα, δοκιμασα χορδες, δεν την ειχα ποτε σε open tuning ομως γιατι αρχικα σκεφτομουν να την κρατησω για γενικη jam χρηση σε standard (ειχα άλλες να καθονται σε open οποτε αυτη θα ηταν ο standard παγκιτης). Μετα απο κανα διμηνο που δεν ειχα τρελαθει και ειχα ηδη βγαλει φωτο για να την ανεβασω σε αγγελια πωλησης, την εριξα σε drop C ετσι για το γαμωτο καθως καθομουν στο πισι και εγραφα το μπλαμπλα για την αγγελια. Σας λεω σοβαρα ΕΜΕΙΝΑ, η κιθαρα εγινε αλλο οργανο. Με το χαμηλοτερο tuning πηρε μπρος και ΓΑΖΩΝΕ, οχι μονο δεν ανεβασα την αγγελια για πουλημα αλλα για τον τελευταιο χρονο εχει γινει η βασικη μου κιθαρα και εχουν καταληξει να καθονται στον παγκο οι υπολοιπες. Οποτε σε ακουστικα οργανα πλεον αν δεν κατσω με την ησυχια μου ενα μηνα να δοκιμασω ολες τις παραμετρους δεν παμε πουθενα.

Χαχα ναι ναι την εχω ακομα, ήθελα να την χρησιμοποιησω για να ηχογραφησω κατι τις προαλλες αλλα δε προλαβα - του χρονου!

Μια χαρα ήχο είχε η Ovation για το στυλ, καλά έκανε η κυρα Annie και την κράτησε. Γάντι ταιριάζει. Δε ξέρω αν τυχόν το είχες δει npap αλλα νωρίτερα στη χρονιά έιχα βρεθεί με μια Ovation και είχα ανοίξει ενα σχετικό thread - βασική αφορμή για την αγορά ήταν ένα factoid σχετικό με τον Tony Rice. Eίχε χρησιμοποιήσει μια Legend για να γράψει μερικούς απο τους seminal δίσκους του στα early '80s, και εννοώ ακουστικα καθαρά, με πυκνωτικό. Οπότε και το post ήταν κατ'επέκταση πάνω στον "παρεξηγημένο¨ ακουστικό ήχο των Ovation. Y.Γ. Ασχολίαστο απλά το οτι το rough mix του ποδαριού για μπούσουλας ακούγεται τρομακτικά καλύτερο απο τις μισες παραγωγές εκει έξω, πόσο μάλλον τις "δικές μας", με τις υγιείες μας

Μπα Αμερικανός ειναι απ'οτι διαβάζω...

Καλοπαιξιμος!

Α, εμένα μου αρεσουν κάτι τετοια μινιμαλ, πολυ τα κανω κεφι. Οσο για την 9χορδη esquire, δεν εχω ιδεα τι/πως/γιατι, ουτε πως ειναι κουρδισμενη ουτε τιποτα, φοβαμαι να ψαξω Παντα στις επαλξεις!

Παραθέτω ανακάλυψη την οποία επιμένει να μου σερβίρει ο αλγόριθμος του youtube εδώ και μέρες και στην οποία ενέδωσα εν τέλει. Είναι ένας τύπος ο Cyrus ο οποίος ανεβάζει καθημερινά βίντεο όπου παίζει κάτι υπνωτικά long-form minimal jams, συνήθως με μια 9χορδη (1 μπασα μονη και 4 double course) Esquire με πουλοβεράκι (??), ηχογραφημένη με ενα κουφό signal chain που περιλαμβάνει ένα ενισχυτάκι μινιατούρα με 1cm ηχειάκι δικής του κατασκευής, φορώντας πάντα φόρμα τραινοδηγού ενω δε μιλάει σχεδόν ποτέ. Δεν εχω ΙΔΕΑ τι συμβαίνει αλλά έχω σκαλώσει με τον τύπο, δουλεύω και εχω τα κομματια του να παίζουν στο background όλη μερα.

@nikod εχε υποψην σου οτι το ποστ του Satanas στο οποιο απευθυνεσαι ειναι απο το 2015, οποτε ίσως και να μην σου απαντησει στα κοντα. Αν μας πεις πιο συγκεκριμενα ποιες Epiphone/Vintage σε ενδιαφερουν σιγουρα θα μπορουν να σου προτεινουν/απαντησουν και αλλοι.

Αυτη μάλλον θα την δείτε απο του χρόνου μιας και σε μερικές μέρες θα φύγω για Ελλάδα για τις γιορτές. Δεν ειναι Martin πάντως, η θήκη είναι red herring

Thank you thank you people! Ναι θα το δω εν καιρω αυτο - αν την κρατησω και βλεπει χρηση θα το κοιταξω ισως και για διαφορετικης φιλοσοφιας μαγνητες, μου αρεσουν αρκετα οι Joe Barden α λα Danny Gatton (funnily enough υπηρχε ενα σετ προς πωληση την ιδια μερα με την κιθαρα αλλα ειπα να μην παρασυρθω περαιτερω). Ισως σε αυτη, ισως στην αλλη, θα δουμε. Αλλα και οι τωρινοι, ειδικα ο neck εχει κατσει πολυ στα γουστα μου οποτε δεν το βιαζομαι. Η Fender Modern Player Thinline Deluxe P90 με ειχε βαλει σε πειρασμο αρκετες φορες!

Ας αλαφρύνουμε λίγο το κλίμα και ας δούμε τον πραγματικό λόγο της απουσίας του φίλου Φιούζιου την τελευταία βδομάδα - πήρα tele. Παρακολουθούσα ένα auction την προηγούμενη βδομάδα γιατί υπήρχαν μερικά άλλα πραγματάκια που με ενδιέφεραν, και μέσα στο χαμό πέτυχα την παρακάτω Thinline Telecaster, φτιαγμένη απο aftermarket parts. Η βασική μου ηλεκτρική ειναι μια 52-ish parts tele και χρόνια με φαγούριζε η ιδέα μιας 2ης με maple board, ισως και thinline. Αλλά μιας και τα τελευταία χρόνια η ενασχόληση με την ηλεκτρική είχε πέσει σε μίνιμαλ επίπεδα ήταν πολύ χαμηλά στη λίστα προτεραιοτήτων. Ε, λίγο που η συγκεκριμένη τύχανε να τικάρει πολλά απο τα κουτάκια, λίγο που τελευταία ξανάπιασα την ηλεκτρική, λίγο η (αναμενόμενα) χαμηλή τιμή είπα να την χτυπήσω. (H βαλίτσα έχει μέσα άλλο πρόσφατο και αρκετά παλαβό απόκτημα που θα σας δείξω άλλη φορά.) Εχουμε και λέμε: - Swamp Ash Thinline σώμα απο Allparts UK, blonde finish. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι από τις online φωτό αλλα το φινίρισμα είναι nitro, και μάλιστα lightly aged - σε παρακάτω φωτό φαίνεται το lacquer checking. - Maple Neck w/ Maple Fretboard, σχετικα παχύ αλλα όχι σε επίπεδα baseball bat. 0.9'' στο 1ο σταστο, φουλ 1'' στο 12ο. 21 Medium jumbo ταστα, 12αρι radius. - Tonerider μαγνητες, Hot Classic set (σιγουρα ο bridge, πρεπει να τσεκαρω τον neck διοτι δεν ειμαι σιγουρος 100% αν ειναι το σετ ή mismatched). - 3-saddle παραδοσιακη through-body γέφυρα με compensated brass saddles και δυνατοτητα top-loading. - Standard tele ηλεκτρικά με CTS pots και 3-θεσιο. - Wilkinson Kluson-style vintage tuners, bone nut. - Βαρος 2,8kg. Εχει ενα περίεργο στυλιστικό χαρακτηριστικό που μου έχει αρέσει τρομερά και νομίζω έχω δεί μόνο άλλη μια φορά, σε κάτι Hansen - συνδυάζει το Type I Thinline pickguard με το παραδοσιακό control plate. To εν λόγω control plate ήταν επίσης ήδη εγκατεστημένο ανάποδα, που κατ'εμε ειναι η μια μοντα που πρέπει να γίνεται σε κάθε τελε, it just makes so much more sense! Α, και της έλειπε το switch tip οπότε παρήγγειλα ένα κρεμ barrel-style (we are not having tophats in this house) που έφτασε σήμερα. Η κιθάρα εχει παραδοσιακό spanky Tele ηχο, όπως θα περίμενε κανείς δηλαδή... Βοηθάει και το υπερ-ελαφρύ σώμα στον ανοιχτό ήχο προφανώς. O neck μαγνήτης ειδικά μου έχει αρέσει τρομερά, παραπάνω απ'ότι στην αλλη tele μου παρόλο που ειναι παρόμοιας φιλοσοφίας σετ. Γενικά ο ήχος μου έχει αρέσει πολύ και τα overall specs είναι λες και τα διάλεξα εγώ, οπότε έχει έρθει γάντι η κατάσταση. Α, και μου κόστισε 245 ευρώ (μαζί με το switch tip που έλειπε). Νταξ, θα μπορούσα να είχα πάρει μια Squier Affinity αλλα τι α κανς θα βγούμε και με αυτη. Sidenote: η κιθάρα κάποτε είχε και Fender decal στο headstock το οποίο έχει αφαιρεθεί σε κάποιο στάδιο. Πολύ δύσκολα διακρίνεται το ghost του, εδώ με ένα blacklight να βοηθάει. Ισως να αφαιρέθηκε και απο το auction house για νομικούς λόγους, έχω ακούσει ότι τα αφαιρούν όταν γίνονται consigned non-Fender partcasters για να είναι καλυμμένοι. Ορίστε και ένα βιαστικό βιντεάκι με απαράδεκτο noodling. H κιθάρα είναι καρφί στον ενισχυτή σε break-up ήχο με λίγο reverb. Ηχογραφημένη με ένα Rode M3 με μινιμαλ eq και compression στο DAW.

@BillTrantos σκεφτομουν να αναφερω τον Ariel Posen (για το Mile End II ομως) αλλα α) δεν το ακουσα και τοοοοσο πολυ και β) ημουν σιγουρος οτι θα τον ανεφερες εσυ . Πολυ ενδιαφερον ο Keinseier, ειχα κανα δυο ηλεκτρονικα στη λιστα μου αλλα τελευταια στιγμη ειπα να μη τα συμπεριλαβω, ποιος θα ακουει τετοια λεω - κακως, παρτα τωρα. Πιο πολυ προς Tim Hecker vibes βαβουρας και λιωσιματος. John Bence - Archangels KMRU - Dissolution Grip

Μερες που ειναι ανοιγω ενα thread για να μοιραστουμε μερικες δισκογραφικες κυκλοφοριες του 2023. Δεν θα ελεγα οτι ειμαι και 100% on top των νεων κυκλοφοριων, αλλα στα ειδικα μου ενδιαφεροντα κυκλοφορησε πολυ δυνατο υλικο φετος, οποτε κανω την αρχη και ακολουθατε. Καλλιτεχνης, δισκος, πεταχτε μας και καμια αραδα και κανα λινκ να παρουμε μια ιδεα ειδικα απο niche σκηνες. Στο χωρο του "προσπαθουμε να σωσουμε την country με νυχια και δοντια" ειχαμε νεες κυκλοφοριες απο Tyler Childers - Rustin' in the Rain και Zach Bryan - Zach Bryan Στο χωρο του bluegrass ειχαμε την εμφανιση ενος νεου supergroup, τους Mighty Poplar (Pikelny & Eldridge απο Punch Brothers, Marlin απο Watchouse/Mandolin Orange, o Hargreaves απο τη μπαντα του Billy Strings) Mighty Poplar - Mighty Poplar καθως και επιστροφη μετα απο δεκαετια με νεο δισκο απο τους Nickel Creek. Nickel Creek - Celebrants Και νεα Molly Molly Tuttle & Golden Highway - City of Gold Και τελος στο American Primitive Guitar Hayden Pedigo - The Happiest Times I Ever Ignored Liam Grant - Amoskeag

Την ειδα St. John σημερις. Bone marrow, φρυγανισμενο ψωμι, σαλατα μαιδανος-κρεμμυδι-καπαρη και χοντρο αλατι. Και φυσικα ενα ποτηρακι κοκκινο. Και υποτιθεται παω να συνεχισω δουλεια τωρα μετα απ'αυτο.

Αλλο επος εδω - θες 80ηλα chorus, θες φανκιες, θες σλαπιδια, θες κλαμα εκκλησιαστικο σε call and response με τα ποζεροσολιδια του κιθαριστα εκει στο 0:30?

Συνθεσαιζα? Τσεκ. Σαστεηνιακ για μπεντς? Τσεκ. Προγκ.

Ανετα.

Δε διαφωνω. Και εγω θεωρω οτι αν ειναι να εχεις τετοιο συστημα το πιο λογικο ειναι να εχεις το κλιπακι στα 5-10 εκατοστα καλωδιο απο το μαγνητη, ωστε να μπορεις να κανεις αλλαγες μαγνητων στα γρηγορα χωρις να ανοιγεις καν το control plate (καλα ειδικα σε περιπτωση jazzbox δε το συζηταμε καν). Και στα ποτενσιομετρα αυτα καθ'αυτα μπορεις να εχεις κανονικες κολλησεις.

Μα οριστε η διαδικασια (ο τυπος χρησιμοποει μαλιστα kit που πουλαει η epiphone με ακριβως τα κλιπακια που χρειαζεσαι και τα βαζει πανω σε DiMarzio μαγνητες). Το μονο που εχεις να κανεις με τα pots ειναι να ξεκουμπωσεις το κλιπ του προηγουμενου μαγνητη και να κουμπωσεις το νεο, για πιο λογο να βγαλεις και να ξαναβαλεις τα pots?

Μα ισα ισα αμα εχει τετοια connectors δε θα χρειαστει καν να τα ακουμπησει τα pots (αν θελει να αλλαξει μονο μαγνητες).