odis13

Και αυτο πολυ ΜΕ αρεσε, ξεχασα ποιο κομματι παιζανε καπου προς τη μεση αλλα δε πειραζει.

DID SOMEONE SAY ACOUSTIC HENDRIX COVER OF A HENDRIX COVER??? Τα παρανοικα Hendrix covers ειναι απο τα αγαπημενα μου sub-sub-genres, δε ξερω αν σας το 'χω πει

ΠΗΒΙ ΙΝΦΛΟΥΕΝΣΕ ΠΗΒΙ ΙΝΦΛΟΥΕΝΣΕ

Ευχαριστω παιδια. Το κομματι οπως ειπα ειναι του Peter Lang, γνωστη φιγουρα στο American Primitive Guitar. Hταν φιλος του Fahey και ειχε κυκλοφορησει στα '70s μερικους πολυ αξιολογους δισκους με την Tacoma αλλα δυστυχως στα '80s παρατησε την μουσικη απο οσο ξερω, και μονο στα early 2000s επανηλθε για ενα συντομο διαστημα... ειναι και μιας ηλικιας πλεον. Το The Thing at the Nursery Room Window ειναι κλασσικος δισκος και αξιζει σιγουρα ενα ακουσμα. Αφηνω ενα ακομα "χιτακι" του δισκου A ναι, ειναι τρομερη βοηθεια αυτο στα μπαρε, οπως και με τα bends - αν υπαρχουν δαχτυλα ελευθερα παντα μπορουν να βοηθησουν. Δεν ειναι και τιποτα τρομερο, με το που το εξασκησεις λιγο και το συνηθισεις θα πεφτει αυτοματα. To κουρδισμα ειναι CGCGCD - open C9, παιρνεις το τυπικο open C (CGCGCE) και ριχνεις την Ε εναν τονο για να παρεις την 9η. Δεν ειναι συνηθισμενο κουρδισμα, προσωπικα δε θυμαμαι αν το ειχα συναντησει πουθενα αλλου πρωτυτερα. Προσπαθω οσο το επιτρεπει ο χρονος!

Οκ εγινε μια γρηγορη αλλαγη στο audio track και re-upload, εχω κανει update το ποστ με το νεο λινκ (δε βρηκα τροπο να αλλαξω το υπαρχον εντος yt, αν ξερει κανενας αν γινεται ας μας το πει). Νομιζω ειναι αρκετα πιο ανθρωπινο τωρα

Βρε ειχαν παιξει τα νευρα μου λεμε. Οσο για τον ηχο εχεις απολυτο δικιο, χρησιμοποιησα ακουστικα και δεν το πηρα πρεφα - στα ηχεια του pc τα μπασα ειναι overwhelming, θα δω αν μπορω να αλλαξω το audio track στο βιντεο γιατι πραγματικα ειναι ενοχλητικο.

Ωραια μερα ξημερωθηκε η σημερινη, λιακαδα, ησυχια, δουλειες δεν εχω...ευκαιρια μετα απο μηνες να κατσω να γραψω κανα κλιπακι. Που να ηξερα οτι 3 ωρες μετα θα ειχα κουραστει να καντηλιαζω. Μια η κιθαρα δεν ηθελε να συνεργαστει σημερα (κρυο? υγρασια? δεν κραταγε το κουρδισμα της με την καμια), μια ο γειτονας απο πανω που αποφασισε να γκρεμισει το μισο διαμερισμα πρωινιατικα (κανει κατι επισκευες), μια κατι οδικα εργα απεξω Σαββατιατικα παιζει συνολικα να πηγαν βρουβες 15? 20 takes? Στα προθυρα κλονισμου λοιπον το ΕΝΑ take που καταφερε να πεσει πανω σε 3μιση λεπτα ησυχιας, καθαρα απο πεισμα και μονο. Το κομματι ειναι το Red Meat On The Road, του Peter Lang, απο τον δισκο Τhe Thing at the Nursery Room Window (1973).

Με αφορμη ενα πολυ προσφατο Gibson Factory Tour στο καναλι του Andertons, θυμηθηκα την παρακατω σειρα βιντεο απο ενα πολυ παλαιοτερο (2007) Gibson factory tour το οποιο ειναι απο τα πιο ενδιαφεροντα βιντεο αυτου του στυλ που εχω δει για 2 λογους. Πρωτον, το βιντεο ειναι ενα τουρ του εργοστασιου της Gibson στο Bozeman, Montana, οπου φτιαχνονται αποκλειστικα οι ακουστικες κιθαρες της εταιρειας. Δεν εχει LP και SG εδω, αυτες φτιαχνονται στο βασικο εργοστασιο της Gibson στο Nashville και το οποιο θα δειτε σε σχεδον καθε αλλο factory tour video. Δευτερον, το τουρ το δινει ο Ren Ferguson. Ο Ferguson ειναι ενας πολυ ενδιαφερον χαρακτηρας - ξεκινησε να δουλευει ως luthier φτιαχνοντας χειροποιητα οργανα και κατεληξε να ειναι ενας απο τους μεγαλυτερους expert στη βιομηχανοποιηση και αυτοματοποιηση της παραγωγης ακουστικων κιθαρων. Δουλευε για αρκετα χρονια για την Gibson και ηταν ο βασικος ισως μετοχος στην αναγεννηση της ακουστικης σειρας της Gibson. Για αρκετα χρονια μετα την πωληση της εταιρειας απο την Norlin, η Gibson ειχε παψει πληρως την παραγωγη ακουστικων - ο Ferguson ηταν αυτος που ανελαβε τον σχεδιασμο του νεου εργοστασιου στο Bozeman το 1989 και το στησιμο της νεας γραμμης παραγωγης, τον σχεδιασμο πισω απο τα διαφορα tools και fixtures και γενικοτερα την ολη παραγωγικη διαδικασια. Εχει ενα ειδικο ενδιαφερον να βλεπεις τον ιδιο να περιγραφει και να σχολιαζει το εργοστασιο και τα διαφορα σταδια στην παραγωγη που πρακτικα ο ιδιος σχεδιασε. Ασε που μπαινει και σε αρκετες παραπανω λεπτομερεις απο το "να, εδω τις συναρμολογουμε, εδω τις βαφουμε και μετα εδω κανουμε το qc". Ακομα πιο ενδιαφερον το ποσο DIY ειναι αρκετο απο το tooling; αυτοσχεδιες πρεσες για κολλημα που χρησιμοποιουν κομματια απο πυροσβεστικες μανικες ως "πιεστηρες" διπλα διπλα σε κυριλε (για τοτε) CNC μηχανες, καπου θυμαμαι να τον ακουω να μιλαει για καποιες μηχανες σχεδιασμενες για την κατασκευη ρακκετων τεννις τις οποιες "κανιβαλισανε" για δικη τους χρηση και αλλα...Ειναι φοβερο το ποσο διαφορετικοι κοσμοι ειναι η παραδοσιακη οργανοποιια με την βιομηχανικη παραγωγη. Ποσταρω μονο το πρωτο part - ειναι συνολικα 8, μιας και ανεβηκαν επι της εποχης που τα βιντεο στο youtube ηταν ακομα περιορισμενα στα 10 λεπτα max. Οποιος ενδιαφερεται θα βρει ευκολα τα επομενα απο τα πλαινα, ειναι ολα ανεβασμενα απο το ιδιο καναλι. Οσο για τον Ferguson, παραλληλα με την ενασχολιση του με το βιομηχανικο/mass production κομματι της δουλειας λειτουργουσε και σαν master luthier για την Gibson. Ηταν πρακτικα ο ιδρυτης και επικεφαλης του Acoustic Custom Shop (οι "δικες του" Gibson φερουν αστρονομικες τιμες), σχεδιασε την σειρα CL κλπ κλπ... Αργοτερα θα επαιζε αντιστοιχο ρολο και στην Guild μετα την εξαγορα της απο την Fender, ενω πλεον αν δεν απατωμαι εχει γυρισει στo παραδοσιακο σολο lutherie. Πραγματικα των ακρων αυτος ο ανθρωπος. Υπαρχει μια φοβερα ενδιαφερουσα συνεντευξη του με τον Tony Polecastro στην οποια μιλαει αρκετα για τον καιρο του στη Gibson, πως και γιατι εφυγε και αλλα πολλα, αλλα για τωρα ας μεινουμε στο τουρ.

Το blind source separation στα καλυτερα του - αρκετα ενδιαφερον!

Αυτο ακριβως - απ'οσο εχω καταλαβει ως χομπιστας που προσπαθει να παρακολουθει τον χωρο, υπαρχει μια γενικη ομοφωνια σχετικα με το παραπανω. Δεν μπορεις να ξερεις απο πριν με βεβαιοτητα το ποσο καλο θα βγει ενα καπακι. Υπαρχουν καποια χαρακτηριστικα προφανως που τα αποφευγεις για κατασκευαστικους ρολους, αλλα αφου αποκλεισεις αυτα τα εμφανως ακαταλληλα κομματια, στα υπολοιπα δε μπορεις να κανεις και κατι παραπανω απο ενα educated guesswork. Υπαρχουν καποια χαρακτηριστικα, οπως η ομοιομορφοια τονου/χρωματος, η ευθυτυτα και πυκνοτητα των νερων, η ομαλη διαβαθμιση στο πυκνωμα/αραιωμα των νερων κλπ κλπ τα οποια θεωρουνται επιθυμητα, διοτι συνηθως συνεπαγονται καλο τελικο αποτελεσμα, και εν μερει με βαση αυτων κρινονται κομματια ως ΑΑ, ΑΑΑ, Master Grade ή οπως θες να τα ταξονομησεις. Αλλα δεν ειναι νομος απαραβατος - υπαρχουν κομματια που δειχνουν "μαπα" και καταληγουν να δινουν εξαιρετικο αποτελεσμα και κομματια που δειχνουν εξαιρετικα και βγαινουν ψοφια, c'est la vie. Ειχε βαλει και ο gutter αν δεν απατωμαι προσφατα ενα βιντεο του Τom Sands πανω σε αυτο ακριβως το θεμα.

Νομιζω ειναι διπλο το δελεαρ - απο τη μια αυτοι που θελουν να εχουν στα χερια (ποδια) τους το καθε νεο μυστικιστικο toy of the week για το οποιο εξεφρασε διθυραμβους ο ταδε και ο δεινα youtuber/forumιστας, απο την αλλη αυτοι που πονταρουν στο να ειναι early adopters στο νεο Klon ωστε να χρυσαφισουν αργοτερα εις βαρος των πρωτων. 'Η εστω να βγαλουν ενα χαρτζηλικι παραπανω απ'οτι δωσαν. Στην προκειμενη περιπτωση, 100 κομματια ολα και ολα δε θα δυσκολευτουν να τα πουλησουν. Και δοκιμαζει και τα νερα ο Lollar με μικρο ρισκο - πες οτι παει καλα αυτη η συνεργασια με τον Fukushima, φευγουν ολα τσακ μπαμ. Δε το επανακυκλοφορουν αυριο, χωρις μαντεμια και κορδελακια, σαν "κανονικο" μοντελο με χαμηλοτερη τιμη?

@Αετός δεν ξερω κατα ποσο (αν καθολου) σε ενδιαφερει η μεταπωλητικη αξια στην προκειμενη περιπτωση, αλλα γραφω το παρακατω μιας και εχουν αναφερθει EC, Wong, Edge και αλλες signature. Μετα απο μια 20ετια βομβαρδισμου απο signature και limited run μοντελα απο τη σαρα και τη μαρα, ειναι πλεον ξεκαθαρο σε οποιον ακολουθει την second-hand αγορα πως τα artist-associated μοντελα τα πανε ιδιαιτερα καλα απο αποψη διατηρησης, μη πω αυξησης, της μεταπωλητικης αξιας τους. Ισως και αισθητα καλυτερα απο οποιαδηποτε αλλα οργανα συγχρονης παραγωγης. Προφανως δεν μπορει κανεις να σου εγγυηθει οτι αν παρεις την Χ signature θα μπορεις σε 10 χρονια να την διωξεις με κερδος, αλλα λεμε τωρα - φαινονται γενικα να τα πηγαινουν πολυ καλυτερα απο αυτη την αποψη συγκριτικα με "standard" μοντελα (με τα οποια συχνα δεν εχουν και τρελες πρακτικες διαφορες ετσι?). Ειδικα οταν προκειται για συνδυασμο δυνατου ονοματος και περιορισμενης παραγωγης. Δες για παραδειγμα ποσο παει στην αγορα μια Epiphone Joe Perry Les Paul απο τα mid-2000s σε σχεση με μια τυπικη Epi LP της εποχης της. Τοτε αν δεν απατωμαι η Perry εκανε 150-200 ευρω παραπανω απο το standard μοντελο, με το οποιο πρακτικα διεφερε στο οτι ειχε Gibson μαγνητες. Τωρα παει στο χιλιαρικο ενω οι standard βρισκονται πολυ ευκολα κατω απο 500ρικο. Δες τις τιμες για την Zakk Wylde Epiphone, ή την Gary Moore BFG σε συγκριση με την απλη BFG, ή την SRV strat απο τα late '90s κλπ... Για να ξαναρθουμε στο thread, εγω θα πονταρα λεφτα οτι η Cory Wong ή η Edge σε 10-15 χρονια ανετα θα αξιζουν στην αγορα μεταχειρισμενων πολυ παραπανω απο μια American Professional II ή μια Ultra, και ας εχουν συγκρισιμη τιμη τωρα.

Εγω εχω πολυ μεγαλη περιεργεια να δω μια απο κοντα, αλλα πιο πιθανο το βλεπω να πετυχω καμια 70s παρα αυτες τις anniversary. Αναρωτιεμαι πως θα δειχνει το photo-finish απο κοντα και κυριως πως θα φαινεται σε 15, 30 χρονια μετα απο φθορα - αλλα θα μεινω με την απορια μαλλον .

Ανακοινωσε τις προαλλες η Martin την κυκλοφορια (ή ισως επανακυκλοφορια) της D-19 και εχουν κανει κατι που βρηκα ιδιαιτερα ενδιαφερον αλλα σιγουρα αμφιλεγομενο. Για background, καπου στα 1970s η Martin συνειδητοποιησε οτι ειχε αρχισει να μαζευεται με τον καιρο στις αποθηκες τους spruce ξυλεια (για καπακια), που ηταν μεν structurally sound αλλα ειχε εμφανισιακα ψεγαδια. Αλλες εταιρειες (Gibson γκουχ γκουχ) απλα κρυβαν τυχον "ψεγαδια" κατω απο τα bursts ή και τα opaque μαυρα φινιρισματα που κανανε κατα καιρους, αλλα στην Martin με την (ως τοτε σχεδον αποκλειστικη) εμμονη σε natural φινιρισματα αυτα τα κομματια "δευτερης διαλογης" απλα μενανε στην ακρη. Πηραν λοιπον αυτο το "ψεγαδιασμενο" Sitka spuce stock και φτιαξανε ενα "νεο" μοντελο, την D-19, που ηταν ουσιαστικα μια D-18 με καποιες κοσμητικες μικροαναβαθμισεις και stained top - πηρανε δηλαδη το spruce και του περασανε το ιδιο καφε stain που βαζουν στις μαονενιες πλατες και το κανανε σοκολατι, ωστε να "κρυψουν" τις οποιες ατελειες ειχε. Late '70s D-19 με το stained top. To μοντελο αυτο κυκλοφορησε μονο για 2-3 χρονια αν δεν απατωμαι και σε χαμηλη παραγωγη γενικα. Στην τελικη ειναι απλα μια D-18, μονο που εμφανισιακα θυμιζει τις all-mahogany dreads (προσωπικα πολυ μου αρεσει αυτο το σκουρο stain on spruce οπως το βλεπω αλλα περι ορεξεως). Φετος η Martin γιορταζει 190 χρονια απο την ιδρυση της, και σαν commemoration της επετειου επανακυκλοφορουν την D-19 σε ενα περιορισμενο production run 190 κομματιων. Αυτη τη φορα ομως κανανε κατι διαφορετικο - χρησιμοποιησαν αποθεματα Adirondack spruce που ειχαν μικροψεγαδια. Το Adirondack (red) spruce ειναι η πιο περιζητητη ισως ποικιλια ελατου για καπακια ακουστικων κιθαρων, ηταν η ποικιλια που χρησιμοποιουταν κατα κορον τις "χρυσες" δεκαετιες του '30 και '40 αλλα σημερα πλεον σπανιζει - μονο σε top-shelf οργανα θα το δεις. Το κουφο ομως ειναι οτι αντι αυτη τη φορα να χρησιμοποιησουν mahogany-brown stain για να κρυψουν τις οποιες εμφανισιακες ατελειες, το πηγανε ενα βημα παραπερα και τυπωσαν photo-finish απο curly mahogany πανω στο spruce! To photo-finish, συνηθως για να δημιουργησει την ψευδαισθηση ενος φανταχτερου flamed maple top, εχουμε συνηθισει να το βλεπουμε στις χαμηλοτερες κατηγοριες Harley Benton και ομως εδω η Martin το εκανε (και το διατυμπανιζει) σε μια ακουστικη(!) των 4 χιλιαρικων(!), με κουφανε λιγο. Aλλα μετα εκατσα και το σκεφτηκα λιγο. Αφηστε την τιμη στην ακρη, μιας και εδω μπαινει και το ολο limited edition collectible premium - πες οτι κυκλοφορουσε αυτη η κιθαρα σαν κανονικο μοντελο παραγωγης και ειχε τιμη πανω-κατω συγκρισιμη με την D-18. Σου λεει η Martin, διαλεξε και παρε - θες την κανονικη, με το κανονικο Sitka spruce καπακι ή θες το σουπερ-ντουπερ-γουαου (sic) Adirondack στα ΙΔΙΑ λεφτα αλλα με θεματακια εμφανισιακα κρυμμενα κατω απο το χαλι με κυριολεκτικα ΤΥΠΩΜΕΝΟ ψευτικο grain? Υποψην οτι αν θες Adirondack top D-18 χωρις κουσουρια πρεπει να ξηλωθεις αρκετα παραπανω απο τα 3 χιλιαρικα που συζηταμε εδω. Με εβαλε σε σκεψεις προσωπικα. Υποθετωντας οτι οντως τα "θεματα" του συγκεκριμενου spruce top ειναι καθαρα εμφανισιακα, και δεν προσπαθουν να κρυψουν κατω απο το χαλι κυριολεκτικα μαπα υλικα (και δε ξερω, σε αυτο το price range και με τετοια προσπαθεια για "transparcency" καπως σαν να το εμπιστευομαι) οσο περισσοτερο το σκεφτομαι τοσο το θεωρω reasonable. Δε λεω οτι δοθεισης της επιλογης θα πηγαινα κατευθειαν για το μασκαρεμενο Adirondack υπερ του ταπεινου πλην τιμιου Sitka αλλα... θα το σκεφτομουν σιγουρα. Που με κουφαινει λιγο και μονο η ιδεα του οτι θα σκεφτομουν εστω και το ενδεχομενο photo finish σε τετοια κατηγορια τιμης αλλα στην τελικη if it works why not??? Στην τελικη γιατι να μην αξιοποιηθει αυτο το σπανιο πλεον υλικο, εστω και με τετοιες μεθοδους? Nεα D-19 με το faux mahogany finish.

Jolana Tornado indeed! Εχει και το σωστο headstock.

Ειχα φαει ενα απογευμα να βρω τι διαολο κιθαρα ειναι αυτη που παιζει ο τυπος πριν απο χρονια που ειχα πετυχει το βιντεο, δεν εχω βρει συγκεκριμενο μοντελο αλλα ειναι σιγουρα Σοβιετικης καταβολης, ισως Tonika? Akkord? Αει βγαλε ακρη.

Ναι, χιουμοριστικα το ειπα - το συγκεκριμενο κομματι ειναι ενα ιδιαιτερα ξεχωριστο κομματι στην ιστορια των πρωιμων blues λογω της αφηρημενης (σχετικα) μορφης και του υπνωτικου χαρακτηρα του, της ελλειψης "κανονικων" φωνητικων κλπ. Γενικα ειναι πολυ γνωστο, ηταν ενα απο τα 27 κομματια που συμπεριλαβαμε στο δισκο του Voyager, το εχουν διασκευασει η Σαρα και η Μαρα, εχει εμφανιστει σε διαφορα soundtrack κλπ κλπ. Ε, υπηρχε ενα αρθρο αρκετα χρονια πριν που συζητουσε αυτο το κομματι και ειχε γραψει ο συγραφεας οτι ειναι τοοοοσο υπνωτικο τοοοοσο αφηρημενο που θα μπορουσες οριακα να το πεις και ambient, ε και εχει μεινει σαν αστειο απο τοτε οτι οι απαρχες του ambient ήταν το "Dark was the night, Cold was the ground". Νομιζω μεχρι και το wiki page για ambient music το αναφερει

Mιλώντας για απαρχες drone/ambient...

Μια λιγο πιο ευκολη λυση ειναι και οι μαντεμενιες γαστρες/κατσαρολες με enamel, τυπου Creuset; ειναι λιγο πιο "ευχρηστες" μιας και εχουν επιστρωση και μπορεις να τις καθαρισεις σαν κανονικα σκευη (οχι οτι ειναι και κανενα τρομερο πραμα να καθαρισεις το μαντεμενιο χωρις σαπουνι αλλα λεμε τωρα). Ειχα ψησει μερικα καρβελια παλαιοτερα με σχετικη επιτυχια...

Μολις εχω γυρισει απο live Fred Wesley, να΄ναι καλα ο ανθρωπος στα 80φευγα, και εχουμε πιασει το P-Funk...

Δε ξερω αν ειδατε πουθενα την τιμη παντως να γελασετε και λιγο, κοντα 8 χιλιαρικα λεει . https://www.guitarguitar.co.uk/product/220628388303003--tyler-dann-huff-yellow-classic Μια φορα επιασα Tyler στη ζωη μου και κακα τα ψεματα, μια τυπικη strat ηταν εκ πρωτης οψεως αλλα η ρημαδα κατι ειχε μαγικο, δε ξερω τι διαολο ηταν αλλα ειχα πει τοτε οτι αν επαιζα πιο σοβαρα ή/και βιοποριστικα θα ειχα κανει το *** μου παιξιμαδι να παρω μια. Αλλα να επαιρνα μια του στυλ 2-3 χιλιαρικα, που μπορεις να βρεις μεταχειρισμενη εκει μεσα ευκολα σχετικα...τα 8 που ειδα online για αυτη ειναι λιγο ανεκδοτο. Οσο για τον ηχο, κατι για Bogner ειδα στην περιγραφη. Αυτο που εχει παντως και μου αρεσει πολυ (και νομιζω ειναι κατα 99% θεμα των Seymour Duncan Hot Stack, οχι τπτ Tyler μαγικα) ειναι το smoothness με μονους σε modern gain ηχους. Δε μπορω τον "κοκκο", δε ξερω πως να το πω - οι high output μονοι μαγνητες, σε high gain σκηνικα ειδικα, εχουν στα δικα μου τα αυτια ενα granularity, ενα πραμα σαν να εχει μπει αμμος στο παπουτσι σου ηχητικα ρε παιδι μου, δεν εχω ιδεα αν βγαζω νοημα αλλα αυτο το πραμα ΔΕ ΤΟ ΜΠΟΡΩ ΚΑΘΟΛΟΥ, και το "ακουω" σχεδον παντου. Εδω ηταν πολυ λιγοτερο εμφανες και καραγουσταρα. Το ιδιο πραμα ακουγα και στον 80ς ηχο του Zappa που αν δεν κανω λαθος παλι Hot Stack ειχε σε εκεινη την butterscotch strat. Ισως φτιαξω μια partcaster καποτε...

Ναι το headstock ειναι οπως ειναι αλλα δε με νοιαζει, ΑΓΑΠΗΣΑ. Τι 80ς ηχαρες εχει βγαλει ο τυπος - και η κιθαρα μου θυμιζει παρα πολυ και την ξανθια strat που χρησιμοποιουσε ο Zappa στα 80ς, αλλη καουρα εκει...