odis13

Θα πω 1η τελε, 2η στρατ και 3η LP. Περιμενω να γινω ρεζιλι

Εμενα παλι ρε φιουζιε μου φαινεται οτι αυτος ο ογκος στα χαμηλομεσαια και το υπερκομπρεσσαρισμα που συχνα εχουν εκει κατω δεν φευγει με τιποτα. Πολυ πιο δυσκολα απ'οτι φευγει απο μια SG πχ. Αλλα κραταω και μια πισινη γιατι οι Les Paul ειναι και απο τις κιθαρες που (παλι γνωμη μου) διαφερουν παλαβα απο κομματι σε κομματι - αν εχεις ακουσει το κλασσικο trope οτι οι ΚΑΛΕΣ ΚΑΛΕΣ LP ακουγονται παραπανω σαν κομπρεσσαρισμενες γεματες τελε παρα σαν αυτο που οι περισσοτεροι αναγνωριζουν σαν LP?

Ισως οχι σε απολυτως ολα τα settings αλλα γενικα μιλωντας σιγουρα, ναι. Και μιας και ανεφερες το συγκεκριμενο παραδειγμα, πριν απο χρονια ειχα την ευκαιρια να κανω ενα πολυ ενδιαφερον τεστ. Βαλαμε στον ιδιο ενισχυτη στο ιδιο μαγαζι PRS Custom 24 και PRS CE 24 με τους ιδιους μαγνητες, ειχαμε μαλιστα 4 custom και 2 CE. Ιδιες κιθαρες απο πανω μεχρι κατω με μονη διαφορα οτι η custom ειναι set mahogany neck και η CE bolt on maple neck. Οχι ειχαν διαφορα, κανανε ΚΡΑ λεμε.

Αυτο ακριβως - οταν μιλαμε σε αυτο το πλαισιο για strat, tele κλπ μιλαμε για τυπικα, standard οργανα. Ο ηχος της strat δεν ειναι οσο "ευπλαστος" θα περιμενε κανεις, ειδικα αν σκεφτεις οτι καθολικα θεωρειται απο τις πιο "ευελίκτες" κιθαρες. Εχει καποια χαρακτηριστικα στην ατακα του που τα παντρευεσαι πανω κατω, ειναι δυσκολο να κρυφτουν κατω απο το χαλι οταν δεν τα θελεις, κανουν μπαμ ρε παιδι μου. Και ναι, ειναι ωραια ηχητικα χαρακτηριστικα, που δυσκολα θα βρεθει μουσικο πλαισιο στο οποιο να μην ταιριαξουν, αλλα υπαρχουν και ηχοι των οποιων η προσεγγιση γινεται πολυ δυσκολη αν δεν κρυφτουν. Η telecaster απο την αλλη, μπορει να μην της φαινεται αλλα ειναι σαν πλατφορμα τρομερα ηχητικα ευελικτη - εχει μπολικο παραπανω "σωμα" στον ηχο της και αυτο την κανει αρκετα πιο ικανη να μασκαρευτει, ειδικα με τη βοηθεια καταλληλου compression και tone rollof σε πιο Gibson-ειδους ηχους που θυμιζουν κλασσικες συνταγες διπλοι-μαονι-set neck. Η 335 ειναι παρομοιως πολυ ευελικτη, η SG το ιδιο (με τους καταλληλους μαγνητες). Η Les Paul απο την αλλη ειναι ΜΑΚΡΑΝ η λιγοτερο ευελικτη κιθαρα, υπο την εννοια που συζηταμε εδω παντα.

Στα δικα μου τα αυτια, ο ηχος της strat σε ΟΛΕΣ τις θεσεις ειναι ο ηχος του τρεμολο. Παιζει μεγαλο ρολο το ειδος της γεφυρας στον ηχο, και δη της strat οπου λογω του trem εχεις ενα τεραστιο cavity στην πλατη της κιθαρας για τα ελατηρια παιζει τεραστιο ρολο. Ναι ειναι και διαφορετικης σχεδιασης οι μαγνητες, ενας "σωστος" tele bridge θα πρεπει να εχει βαρβατο baseplate, το οποιο τυπικα απουσιαζει απο των strat. Αλλα και να παρεις εναν tele bridge pickup και να τον βαλεις πανω σε strat θα δεις οτι ο ηχος δεν ειναι ιδιος, υπαρχει ολη αυτη η διαφορα μαζας και γεφυρας και παιζει μεγαλο ρολο στο τελικο αποτελεσμα. Και εδω ερχομαστε στο hot take της ημερας, κατ'εμε οι strat αν και καταπληκτικα οργανα με κλασσικη ηχαρα ΔΕΝ ειναι και τα πιο ευελικτα, καθως ο χαρακτηρας τους ειναι πολυ δυσκολο να μασκαρευτει/εξαφανιστει. Μια telecaster απο την αλλη, αν εχεις το σωστο approach (και χερια) μπορεις να την κανεις να ακουστει σχεδον αναγνωριστη.

Είχα διαβάσει κάποτε πως ένα απο τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά οποιουδήποτε media technology είναι τα προβλήματα του, οι ατελειες του, τα artefacts που εισάγει στην παραγωγική διαδικασία. Και αυτό επειδή αυτά είναι που καταλήγουν σε βάθος χρόνου να είναι τα χαρακτηριστικά που αποφέρουν το αίσθημα νοσταλγίας χάρη στο οποίο καταλήγουν να επιβιώνουν τα μέσα αυτα αφότου εχουν τεχνολογικά ξεπεραστεί. Ο κόκκος του φωτογραφικου φιλμ, τα κακα χρώματα του φτηνού C41, τα χρωματικα aberrations και τα μασηματα του VHS, τo wow και το flutter της κασέτας, η ζεστασιά και το χρατσαχρουτς του βινυλίου, η πλαστικότητα των '80s digital reverb, τα 8-bit γραφικά και ήχος των πρώιμων video games και παμπολλα άλλα- ολα αυτά τα προβληματικά χαρακτηριστικά έχουν καταλήξει απο limitations με τα οποία έπρεπε να ζήσει κάποιος λόγω μέσου, να είναι πλέον ευπρόσδεκτα στοιχεία τα οποία εισάγουμε κατα βούληση επειδη έχουν γίνει μέρος του αισθητικού μας λεξιλογίου. To caveat του άρθρου αυτού ήταν ότι βάση του σκεπτικού αυτου, θα έρθει κάποτε ο καιρός όπου ακομα και πιο μοντέρνα artefacts τα οποία κατα κοινή ομολογία θεωρούνται "άσχημα" και ουδέποτε συγκρίσιμα με τον θορυβο και τα artefacts παλαιωτερων μέσων, θα καταλήξουν εν τέλει να γίνονται επιθυμητά. Θα νοσταλγούμε δηλαδή κάποτε τα 240p youtube compressed videos και τον κακο ήχο των υπερκομπρεσσαρισμένων mp3 με τον ίδιο τρόπο που νοσταλγούμε το tape echo και το λαμπάτο compression. Πριν λίγο είδα το παρακάτω βίντεο του Hilowitz για ενα νέο πετάλι της Chase Bliss, το Lossy. Το Lossy οπως ίσως προδιδει το όνομά του είναι ενα περίεργο πετάλι που προσπαθεί να προσωμοιώσει τον ήχο του πρώιμου ιντερνετ. Αρχικά είχε δημιουργηθεί ως plugin απο την Goodhertz και πλέον η Chase Bliss το κυκλοφορει σε μορφή πεταλιού. Mp3 compression artifacts, packet loss, ολος ο κακός χαμός που συνεπάγεται με τα low-bitrate lossy audio compression formats που αναγκαζόμασταν να χρησιμοποιούμε τότε που το να στείλεις ενα αρχείο 10MB μέσω email ήταν ενας πραγματικός γολγοθάς. https://www.chasebliss.com/lossy Βρήκα αρκετά ενδιαφέρον τόσο το πεταλι αυτο καθ'αυτο και τους ήχους που μπορεί να αποδώσει αλλά κυρίως το πως ακόμα και τα πιο άσχημα artefacts, που μέχρι προσφάτως θα λέγαμε πως έχουν μηδενικά redeeming qualities καταλήγουν εν τέλει να γίνονται δημιουργικά εργαλεία.

Βανταπαβτζινα! Ζυμαροπιτα/μπατζινα με τις γευσεις του Vada Pav. Το Vada Pav, γνωστο και ως ινδικο burger, ειναι ενα σνακ απο το Μουμπαι της Ινδιας. Ξεκιναει με πουρε πατατας ο οποιος ειναι εντονα αρωματισμενος με chillies, curry leaves, σκορδο και αλλα μπαχαρικα. Ο πουρες μετα πλαθεται σε μπαλακια/μπιφτεκακια, μπαινει σε ενα κουρκουτι απο ρεβυθαλευρο (gram) και τηγανηζεται (σαν τα διαφορα pakora). Βγαινει ετσι μια τραγανη πικαντικη πατατοκροκετα που σερβιρεται μεσα σε ενα στρογγυλο ψωμακι σαν burger, με μπολικο κοκκινο και πρασινο chilli chutney. Εδω την εκανα σε μορφη μπατζινας. Εκοψα πατατα σε ψιλα ψιλα κυβακια και μετα απο ενα γρηγορο βρασιμο τα περασα απο τηγανι οπου ειχα να σωταρονται σκορδο, κρεμμυδακι φρεσκο, τζιντερ, πρασινα chillies, αποξηραμενα φυλλα curry, φρεσκοτριμμενο πιπερι και σπορους μουσταρδας. Μπηκε μετα σε μια ζυμη/χυλο απο αυγα, λαδι, γιαουρτι και αλευρια - ενα μερος λευκο, ενα μερος καλαμποκαλευρο και ενα μερος ρεβυθαλευρο gram. Kουρκουμας, αλατοπιπερα και ψησιμο. Σκεφτομουν για ωρα αν θα βαλω φετα, paneer ή κανενα αλλο τυρι αλλα για πρωτη φορα ειπα να την κανω ανευ. Στο σερβιρισμα ηθελε μια γερη κουταλια mango & chilli chutney στο πλαι αλλα μου ειχε τελειωσει και ξεχασα να παρω ο βλακας. Θα ξαναγινει σιγουρα, βγηκε δολοφονικη και συνηστω δοκιμη οπωσδηποτε! Το gram flour και τα curry leaves ειναι τα μονα "εξωτικα" υλικα και στην αναγκη μπορουν να παραλειφθουν.

Oπως ειπε ο φιουζιος - παιρνεις την τελικη τιμη ΜΕ τα μεταφορικα μεσα, και σε αυτη προσθετεις α) ΦΠΑ β) τελωνειακους δασμους αν υπαρχουν (θα υπαρχουν, αλλα τι ποσοστο ειναι θα πρεπει να το ψαξεις καθως διαφερουν μεταξυ χωρων και ειδων) γ) εξοδα εκτελωνισμου Το τελευταιο ειδικα να το προσεχεις - αυτο θα στο χρεωσει η ταχυδρομικη/courier που θα σου φερει το αντικειμενο και μπορει να ειναι απο μια φλατ χρεωση μεχρι ενα βαρβατο ποσοστο επι συνολικης αξιας (με ΦΠΑ και ολα μεσα). Εξαρταται απο το πως θα στο στειλει ο Αυστραλος, επειδη το δικο του ταχυδρομειο/courier θα το κανει πασα στην αντιστοιχη συνεργαζομενη υπηρεσια. Φανταζομαι οτι αν στο στειλει με τα Αυστραλιανα ταχυδρομεια εδω θα καταληξει στον ΕΛΤΑ, που μαλλον (ΜΑΛΛΟΝ) ειναι η πιο οικονομικη λυση απο πλευρας εκτελωνισμου. Αλλα ποσο και τι ακριβως δε ξερω να σου πω, θα πρεπει να το ψαξεις. Να υπολογιζεις συνολικο φεσι μινιμουμ 30% πανω στην τιμη+μεταφορικα.

Πρασομπατζίνα! Η μπατζίνα ειναι μια ζυμαροπιτα, πίτα δίχως φύλλο δηλαδη, συνήθως φτιαγμένη με τριμμένο κολοκυθάκι και φέτα, αναμειγμένα μέσα σε μια ζύμη-χυλό απο αλευρι, ελαιολαδο, αυγα και γιαουρτι (ή γαλα). Ειχα φτιάξει την προηγούμενη βδομάδα μια τυπική μπατζίνα με κολοκυθάκι και μου ήρθε η όρεξη να πειραματιστώ λίγο με το concept. Εδω αντί για κολοκυθάκι έβαλα πράσο και φρέσκο κρεμμυδάκι σιγομαγειρεμένα σε μπόλικο ελαιόλαδο (σχεδόν confit), αρωματισμένα με σπόρους μάραθου και κύμινου. Δεν εβαλα επισης καλαμποκάλευρο όπως συνηθίζεται, το σκέτο λευκό μου φαινόταν καλύτερος συνδυασμός με το πράσο. Και αντι για φέτα έβαλα ένα παρεμφερες τούρκικο λευκό τυρί για πίτες, το kombi, μιας και το είχα πρόχειρο στο ψυγείο. Το πρώτο πείραμα αφανίστηκε εντος 12ωρου, άυριο μεθαύριο θα επιχειρήσω και μια άλλη, αρκετά πιο εξοτική παραλλαγη που μου ηρθε...

Αν και γενικα ειμαι μεγαλος φαν των AKG, εδω εχουν ενα μικρο μειονεκτημα σε σχεση με αλλα (ειδικα με τα ΑΤ)- εχουν συγκριτικα περιορισμενο μηχανικο articulation. Τα AKG K-series ειναι στουντιακα/hi-fi ακουστικα, τα βαζεις και καθεσαι. Τα αμιγως DJ ακουστικα συνηθως ειναι φτιαγμενα με περισσοτερο articulation, μπορεις να περιστρεψεις το earpiece σε 1 ή και 2 αξονες σχετικα με το headband, και ειναι βολικο αυτο το πραγμα οταν βαζεις/βγαζεις συνεχως ακουστικα εν μεσω χαμου, εχεις ενα αυτι μεσα ενα εξω κλπ. Απο αυτα που σου προταθηκαν τα Beyer και ειδικα τα AT ειναι πιο κοντα στην 2η αυτη φιλοσοφια.

Αυτο! https://reverb.com/item/2167120-roland-g-808-guitar-plus-gr-300-guitar-synthesizer

Ναι παντα τις εβρισκα ενδιαφερουσες μεν, δεν με συγκινουσαν καθολου δε... Μονο μια φορα επαθα πατατατρακ με rickenbacker (εξ αποστασεως φυσικα, που να βρεις απο κοντα) και μιλαμε για το niche του niche, δε παιζει να τη βρεις ουτε με σφαιρες .

Στο bridge παντως να πω την αμαρτια μου ο Toaster ακουγεται μεν πιο ανοιχτος και λεπτομερης αλλα ο High Gain ειχε ενα χαρακτηρα που μου αρεσε αρκετα. Θα μου φαινοταν ενδιαφερον ο συνδυασμος High-Gain bridge και Toaster neck, δε ξερω βεβαια κατα ποσο τα outputs τους ειναι ισως ασυμβατα μεταξυ τους. Πολυ ενδιαφερον το βιντεο οντως, οι μαγνητες Rick ειναι απο τα (λιγα τολμω να πω) πραγματα για τα οποια εχω μαυρα μεσανυχτα, δεν ασχοληθηκα ποτε μου.

Καλα η διαφορα στον neck στα αρπισματα ειδικα ειναι μερα με τη νυχτα.

Επι του αλμπουμ συντομα που θα το ακουσω - ειμαι σιγουρος οτι θα αναποκριθει των προσδοκιων. Απλα ειπα να θυμησω στην ομηγυρη οτι μεθαυριο (1η Δεκεμβρη) ειναι bandcamp Friday

Πωπω μιλαμε εχει κατι πραγματα το εν λογω fleamarket να θες να βγαλεις τα ματια σου Ειναι γενικα καλη φαση αυτα τα fleamarket/guitar shows, μπορει να βρεις ενδιαφεροντα πραγματα. Αλλα φυσικα εκτος Αμερικης σπανιζουν...

Α καλα, νομιζα οτι ειχα βαλει το λινκ και το ξεχασα. Ειναι ενας τυπος που φτιαχνει κιθαρες στο Νοτινχαμ, και περιεργως βγαζει δικα του hardware, του τα φτιαχνει καποιο τοπικο μεταλλουργειο. Μου αρεσε η γεφυρα του, μονο 2 saddles με 3 χορδες το καθενα. https://www.nottinghamcityguitars.com/shop/ncg-bayou-vandalism-yellow/

Για οσους τους πεφτανε πολλα τα 3 saddle στις tele. (Με εξαιρεση το headstock κατα τα αλλα mucho like ομως).

Μια το οριτζιναλε το πολιτιστικο σμαραγδι, μια το καβερ της Λουσης που ακουσα τις προαλλες και μΕ αρεσε.

Πεταγομαι off-topic για να σας αφησω αυτο το εξαιρετικο βιντεο σχετικα με τα album covers της Blue Note, enjoy

Ετοιμος για Nashville night out!

Nαι ακριβως. Και να μην ειναι hide glue δηλαδη παλι η ιδια διαδικασια ακολουθειται, γινεται και με αλλες κολλες που εχουν χρησιμοποιηθει κατα καιρους απλα η hide glue εχει το προτερημα απ'οσο ξερω οτι μαλακωνει πιο ευκολα απο αλλες, γινεται τελειως ρευστη και οχι σαν λιωμενο τυρι, και καθαριζονται τα καταλοιπα της και πολυ πιο ευκολα απο το neck joint. Εχουν γινει πολυ της μοδας τα guitar repair videos παντως και μπορει να δει κανεις τη διαδικασια σε πολλα τετοια βιντεο - μονο τον Ted Woodford που τον παρακολουθω παιζει να τον εχω δει να κανει neck resets καμια 30αρια φορες, συνηθως ανωδυνα. Να και ενα πολυ προσφατο.

Αυτου του ειδους το neck reset ειναι μακραν το πιο βαρβαρο και γινεται μονο σε ελαχιστες περιπτωσεις, ειτε λογω περιεργης κατασκευης ειτε αν θες την απολυτως πιο ευκολη/φτηνη δουλεια που μπορει να γινει. Δεν υπαρχει κανενας λογος να το κανεις σε μια D-18. Το σωστο neck reset, ειδικα αν γινει με την πολυ μοντερνα μεθοδο που δεν περιλαμβανει ατμο, ειναι πολυ λιγοτερο επεμβατικο απο αυτο που περιγραφεις. Μεγεια stonedterror, να τη χαρεις! Κουκλα φαινεται, εχει βλεπω και την original θηκη, μια χαρα!