odis13

Είχα διαβάσει κάποτε πως ένα απο τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά οποιουδήποτε media technology είναι τα προβλήματα του, οι ατελειες του, τα artefacts που εισάγει στην παραγωγική διαδικασία. Και αυτό επειδή αυτά είναι που καταλήγουν σε βάθος χρόνου να είναι τα χαρακτηριστικά που αποφέρουν το αίσθημα νοσταλγίας χάρη στο οποίο καταλήγουν να επιβιώνουν τα μέσα αυτα αφότου εχουν τεχνολογικά ξεπεραστεί. 

Ο κόκκος του φωτογραφικου φιλμ, τα κακα χρώματα του φτηνού C41, τα χρωματικα aberrations και τα μασηματα του VHS, τo wow και το flutter της κασέτας, η ζεστασιά και το χρατσαχρουτς του βινυλίου, η πλαστικότητα των '80s digital reverb, τα 8-bit γραφικά και ήχος των πρώιμων video games  και παμπολλα άλλα- ολα αυτά τα προβληματικά χαρακτηριστικά έχουν καταλήξει απο limitations με τα οποία έπρεπε να ζήσει κάποιος λόγω μέσου, να είναι πλέον ευπρόσδεκτα στοιχεία τα οποία εισάγουμε κατα βούληση επειδη έχουν γίνει μέρος του αισθητικού μας λεξιλογίου. 

To caveat του άρθρου αυτού ήταν ότι βάση του σκεπτικού αυτου, θα έρθει κάποτε ο καιρός όπου ακομα και πιο μοντέρνα artefacts τα οποία κατα κοινή ομολογία θεωρούνται "άσχημα" και ουδέποτε συγκρίσιμα με τον θορυβο και τα artefacts παλαιωτερων μέσων, θα καταλήξουν εν τέλει να γίνονται επιθυμητά. Θα νοσταλγούμε δηλαδή κάποτε τα 240p youtube compressed videos και τον κακο ήχο των υπερκομπρεσσαρισμένων mp3 με τον ίδιο τρόπο που νοσταλγούμε το tape echo και το λαμπάτο compression. 

Πριν λίγο είδα το παρακάτω βίντεο του Hilowitz για ενα νέο πετάλι της Chase Bliss, το Lossy. Το Lossy οπως ίσως προδιδει το όνομά του είναι ενα περίεργο πετάλι που προσπαθεί να προσωμοιώσει τον ήχο του πρώιμου ιντερνετ. Αρχικά είχε δημιουργηθεί ως plugin απο την Goodhertz και πλέον η Chase Bliss το κυκλοφορει σε μορφή πεταλιού. Mp3 compression artifacts, packet loss, ολος ο κακός χαμός που συνεπάγεται με τα low-bitrate lossy audio compression formats που αναγκαζόμασταν να χρησιμοποιούμε τότε που το να στείλεις ενα αρχείο 10MB μέσω email ήταν ενας πραγματικός γολγοθάς. 

https://www.chasebliss.com/lossy
 

Βρήκα αρκετά ενδιαφέρον τόσο το πεταλι αυτο καθ'αυτο και τους ήχους που μπορεί να αποδώσει αλλά κυρίως το πως ακόμα και τα πιο άσχημα artefacts, που μέχρι προσφάτως θα λέγαμε πως έχουν μηδενικά redeeming qualities καταλήγουν εν τέλει να γίνονται δημιουργικά εργαλεία. 

Βανταπαβτζινα!
 

Ζυμαροπιτα/μπατζινα με τις γευσεις του Vada Pav. Το Vada Pav, γνωστο και ως ινδικο burger, ειναι ενα σνακ απο το Μουμπαι της Ινδιας. Ξεκιναει με πουρε πατατας ο οποιος ειναι εντονα αρωματισμενος με chillies, curry leaves, σκορδο και αλλα μπαχαρικα. Ο πουρες μετα πλαθεται σε μπαλακια/μπιφτεκακια, μπαινει σε ενα κουρκουτι απο ρεβυθαλευρο (gram) και τηγανηζεται (σαν τα διαφορα pakora). Βγαινει ετσι μια τραγανη πικαντικη πατατοκροκετα που σερβιρεται μεσα σε ενα στρογγυλο ψωμακι σαν burger, με μπολικο κοκκινο και πρασινο chilli chutney. 
 

Εδω την εκανα σε μορφη μπατζινας. Εκοψα πατατα σε ψιλα ψιλα κυβακια και μετα απο ενα γρηγορο βρασιμο τα περασα απο τηγανι οπου ειχα να σωταρονται σκορδο, κρεμμυδακι φρεσκο, τζιντερ, πρασινα chillies, αποξηραμενα φυλλα curry, φρεσκοτριμμενο πιπερι και σπορους μουσταρδας. Μπηκε μετα σε μια ζυμη/χυλο απο αυγα, λαδι, γιαουρτι και αλευρια - ενα μερος λευκο, ενα μερος καλαμποκαλευρο και ενα μερος ρεβυθαλευρο gram. Kουρκουμας, αλατοπιπερα και ψησιμο. Σκεφτομουν για ωρα αν θα βαλω φετα, paneer ή κανενα αλλο τυρι αλλα για πρωτη φορα ειπα να την κανω ανευ. Στο σερβιρισμα ηθελε μια γερη κουταλια mango & chilli chutney στο πλαι αλλα μου ειχε τελειωσει και ξεχασα να παρω ο βλακας. 
 

Θα ξαναγινει σιγουρα, βγηκε δολοφονικη και συνηστω δοκιμη οπωσδηποτε! Το gram flour και τα curry leaves ειναι τα μονα "εξωτικα" υλικα και στην αναγκη μπορουν να παραλειφθουν.

Oπως ειπε ο φιουζιος - παιρνεις την τελικη τιμη ΜΕ τα μεταφορικα μεσα, και σε αυτη προσθετεις
α) ΦΠΑ

β) τελωνειακους δασμους αν υπαρχουν (θα υπαρχουν, αλλα τι ποσοστο ειναι θα πρεπει να το ψαξεις καθως διαφερουν μεταξυ χωρων και ειδων)
γ) εξοδα εκτελωνισμου

Το τελευταιο ειδικα να το προσεχεις - αυτο θα στο χρεωσει η ταχυδρομικη/courier που θα σου φερει το αντικειμενο και μπορει να ειναι απο μια φλατ χρεωση μεχρι ενα βαρβατο ποσοστο επι συνολικης αξιας (με ΦΠΑ και ολα μεσα). Εξαρταται απο το πως θα στο στειλει ο Αυστραλος, επειδη το δικο του ταχυδρομειο/courier θα το κανει πασα στην αντιστοιχη συνεργαζομενη υπηρεσια. Φανταζομαι οτι αν στο στειλει με τα Αυστραλιανα ταχυδρομεια εδω θα καταληξει στον ΕΛΤΑ, που μαλλον (ΜΑΛΛΟΝ) ειναι η πιο οικονομικη λυση απο πλευρας εκτελωνισμου. Αλλα ποσο και τι ακριβως δε ξερω να σου πω, θα πρεπει να το ψαξεις. Να υπολογιζεις συνολικο φεσι μινιμουμ 30% πανω στην τιμη+μεταφορικα.

Πρασομπατζίνα!

Η μπατζίνα ειναι μια ζυμαροπιτα, πίτα δίχως φύλλο δηλαδη, συνήθως φτιαγμένη με τριμμένο κολοκυθάκι και φέτα, αναμειγμένα μέσα σε μια ζύμη-χυλό απο αλευρι, ελαιολαδο, αυγα και γιαουρτι (ή γαλα). Ειχα φτιάξει την προηγούμενη βδομάδα μια τυπική μπατζίνα με κολοκυθάκι και μου ήρθε η όρεξη να πειραματιστώ λίγο με το concept.

Εδω αντί για κολοκυθάκι έβαλα πράσο και φρέσκο κρεμμυδάκι σιγομαγειρεμένα σε μπόλικο ελαιόλαδο (σχεδόν confit), αρωματισμένα με σπόρους μάραθου και κύμινου. Δεν εβαλα επισης καλαμποκάλευρο όπως συνηθίζεται, το σκέτο λευκό μου φαινόταν καλύτερος συνδυασμός με το πράσο. Και αντι για φέτα έβαλα ένα παρεμφερες τούρκικο λευκό τυρί για πίτες, το kombi, μιας και το είχα πρόχειρο στο ψυγείο.  

Το πρώτο πείραμα αφανίστηκε εντος 12ωρου, άυριο μεθαύριο θα επιχειρήσω και μια άλλη, αρκετά πιο εξοτική παραλλαγη που μου ηρθε...

Αν και γενικα ειμαι μεγαλος φαν των AKG, εδω εχουν ενα μικρο μειονεκτημα σε σχεση με αλλα (ειδικα με τα ΑΤ)- εχουν συγκριτικα περιορισμενο μηχανικο articulation.

Τα AKG K-series ειναι στουντιακα/hi-fi ακουστικα, τα βαζεις και καθεσαι. Τα αμιγως DJ ακουστικα συνηθως ειναι φτιαγμενα με περισσοτερο articulation, μπορεις να περιστρεψεις το earpiece σε 1 ή και 2 αξονες σχετικα με το headband, και ειναι βολικο αυτο το πραγμα οταν βαζεις/βγαζεις συνεχως ακουστικα εν μεσω χαμου, εχεις ενα αυτι μεσα ενα εξω κλπ.

Απο αυτα που σου προταθηκαν τα Beyer και ειδικα τα AT ειναι πιο κοντα στην 2η αυτη φιλοσοφια.

Αυτο!






https://reverb.com/item/2167120-roland-g-808-guitar-plus-gr-300-guitar-synthesizer

 

3 ώρες πριν, Superfunk είπε

αλλωστε οι Rickenbacker ειναι niche market guitars αυτοι που τις χρησιμοποιουν δεν γεμιζουν ταξι......

 

Ναι παντα τις εβρισκα ενδιαφερουσες μεν, δεν με συγκινουσαν καθολου δε... Μονο μια φορα επαθα πατατατρακ με rickenbacker (εξ αποστασεως φυσικα, που να βρεις απο κοντα) και μιλαμε για το niche του niche, δε παιζει να τη βρεις ουτε με σφαιρες .

 

Στο bridge παντως να πω την αμαρτια μου ο Toaster ακουγεται μεν πιο ανοιχτος και λεπτομερης αλλα ο High Gain ειχε ενα χαρακτηρα που μου αρεσε αρκετα. Θα μου φαινοταν ενδιαφερον ο συνδυασμος High-Gain bridge και Toaster neck, δε ξερω βεβαια κατα ποσο τα outputs τους ειναι ισως ασυμβατα μεταξυ τους. 

Πολυ ενδιαφερον το βιντεο οντως, οι μαγνητες Rick ειναι απο τα (λιγα τολμω να πω) πραγματα για τα οποια εχω μαυρα μεσανυχτα, δεν ασχοληθηκα ποτε μου.

Καλα η διαφορα στον neck στα αρπισματα ειδικα ειναι μερα με τη νυχτα.

Επι του αλμπουμ συντομα που θα το ακουσω - ειμαι σιγουρος οτι θα αναποκριθει των προσδοκιων. Απλα ειπα να θυμησω στην ομηγυρη οτι μεθαυριο (1η Δεκεμβρη) ειναι bandcamp Friday 

Πωπω μιλαμε εχει κατι πραγματα το εν λογω fleamarket να θες να βγαλεις τα ματια σου 

Ειναι γενικα καλη φαση αυτα τα fleamarket/guitar shows, μπορει να βρεις ενδιαφεροντα πραγματα. Αλλα φυσικα εκτος Αμερικης σπανιζουν...

Μια το οριτζιναλε το πολιτιστικο σμαραγδι, μια το καβερ της Λουσης που ακουσα τις προαλλες και μΕ αρεσε.
 

Πεταγομαι off-topic για να σας αφησω αυτο το εξαιρετικο βιντεο σχετικα με τα album covers της Blue Note, enjoy
 

Ετοιμος για Nashville night out! 

Nαι ακριβως. Και να μην ειναι hide glue δηλαδη παλι η ιδια διαδικασια ακολουθειται, γινεται και με αλλες κολλες που εχουν χρησιμοποιηθει κατα καιρους απλα η hide glue εχει το προτερημα απ'οσο ξερω οτι μαλακωνει πιο ευκολα απο αλλες, γινεται τελειως ρευστη και οχι σαν λιωμενο τυρι, και καθαριζονται τα καταλοιπα της και πολυ πιο ευκολα απο το neck joint. 

Εχουν γινει πολυ της μοδας τα guitar repair videos παντως και μπορει να δει κανεις τη διαδικασια σε πολλα τετοια βιντεο - μονο τον Ted Woodford που τον παρακολουθω παιζει να τον εχω δει να κανει neck resets καμια 30αρια φορες, συνηθως ανωδυνα. Να και ενα πολυ προσφατο. 
 

33 λεπτά πριν, Κβαντική Διεμπλοκή είπε

Ενώ όταν κόβουν το μανίκι για να κάνουν neck reset είναι καλύτερο;

Αυτου του ειδους το neck reset ειναι μακραν το πιο βαρβαρο και γινεται μονο σε ελαχιστες περιπτωσεις, ειτε λογω περιεργης κατασκευης ειτε αν θες την απολυτως πιο ευκολη/φτηνη δουλεια που μπορει να γινει. Δεν υπαρχει κανενας λογος να το κανεις σε μια D-18. 

Το σωστο neck reset, ειδικα αν γινει με την πολυ μοντερνα μεθοδο που δεν περιλαμβανει ατμο, ειναι πολυ λιγοτερο επεμβατικο απο αυτο που περιγραφεις. 

6 λεπτά πριν, stonedterror είπε

Το έκανα!Πλέον είναι στην κατοχή μου  <3

Μεγεια stonedterror, να τη χαρεις! Κουκλα φαινεται, εχει βλεπω και την original θηκη, μια χαρα! 

Η γεφυρα ειναι κολλημενη ναι, αλλα το saddle (το κοκκαλινο/πλαστικο κομματι) δεν ειναι. Οποτε βγαζεις τις χορδες και προσεκτικα τριβεις το saddle με γυαλοχαρτο ωστε να το κοντυνεις (απο την κατω πλευρα προφανως, με καποιες ελαχιστες εξαιρεσεις). Ειναι σχετικα ευκολη και γρηγορη δουλεια για εναν επαγγελματια, και κατι που θα εκανε οποιοσδηποτε σοβαρος τεχνικος κατα τη διαρκεια ενος σετ απ.

Ενιοτε μπορει να κανει καποιος το ιδιο με τη γεφυρα ολοκληρη. Αν πχ εχει χαμηλωσει το saddle πολυ και πλεον δεν παει πιο κατω, μια λυση ειναι να ξεκολλησεις τη γεφυρα, να την τριψεις απο κατω (οπως το saddle) για να μειωθει το υψος της και να την ξανακολλησεις. Μπελας μεν, λιγοτερος μπελας απο ενα πληρες neck reset δε - ειδικα αν η κιθαρα θελει ιιιιιιισα λιγη βοηθεια για να ερθει στα ισια της. Μπορει να σου κερδισει μερικα ακομα χρονια ζωης. 

Γενικα μιλωντας, το trussrod δεν το χρησιμοποιουμε για να αλλαξουμε το υψος των χορδων, αλλα για να ρυθμισουμε το relief. Το υψος των χορδων το ρυθμιζεις κατα κυριο λογο με το υψος της γεφυρας (του saddle), σε συνδυασμο προφανως με το υψος του nut και των ταστων. Ψηλωνει το action, χαμηλωνεις το saddle. Αυτο φυσικα δεν μπορεις να το κανεις εσαει - θα επανελθω σε αυτο αργοτερα.

Το trussrod λοιπον ειναι εκει για τη ρυθμιση του relief του μανικιου, και προφανως το να ΜΗΝ εχεις trussrod ειναι ενα θεματακι. Δεν ειναι το τελος του κοσμου - υπαρχουν παρα πολλες κιθαρες εκει εξω, Martin και μη, συχνα και πολυ παλαιοτερες απο τη δικη σου, που παιζουν μια χαρα ακομη. Ισως οχι με το καλυτερο action στον κοσμο αλλα μια χαρα playable παραμενουν. Ειδικα με μια Martin, οι οποιες ηταν κατα κανονα πολυ solidly built, και ειχαν και αξιοπρεπη στηριξη στο μανικι (εχουν βεργα μεσα, απλα δεν ειναι adjustable κατα οποιοδηποτε τροπο), θα περιμενα να ειναι σχετικα οκ μια κιθαρα του '79. Υποθετωντας οτι ζουσε (και θα συνεχισει να ζει) σε "νορμαλ" συνθηκες. Μαθαινεις και εσυ να ζεις με μικροαλλαγες στο action ανα τις εποχες και πας παρακατω. 

Αν τωρα εμφανιστει εν καιρω θεμα με το relief του μανικιου, υπαρχουν 2-3 επιλογες. Ολες αισθητα πιο μπελαλιδηκες απο ενα trussrod adjustment αλλα οπως ειπα οχι και το τελος του κοσμου. Μια επιλογη ειναι να γινει dressed out μεσω των ταστων το relief, οσο αυτο ειναι δυνατο. Μια αλλη ειναι να επιχειρηθει "στρωσιμο" του μανικιου με υψηλη θερμοκρασια και το καταλληλο jig. Και τα δυο ειναι σχετικα δραστικες επεμβασεις και το κατα ποσο ειναι εφικτες/θεμιτες θα πρεπει να στο πει καποιος οργανοποιος εμπιστοσυνης σου (σοβαρος, οχι να ξερει απλα να κανει σεταπ σε ηλεκτρικες) αφου δει το οργανο. 

Το αλλο θεμα που πρεπει να σε απασχολει ειναι αυτο του neck reset. Σε ολες τις ακουστικες κιθαρες, με την παροδο του χρονου το μανικι γερνει προς τα μπροστα υπο την ταση των χορδων. Υποχωρει λιγο το καπακι, υποχωρει και το neckblock και σιγα σιγα αλλαζει η γωνια του μανικιου σε σχεση με το σωμα. Αυτο το πραγμα ΔΕΝ εχει να κανει με την υπαρξη trussrod και ΔΕΝ διορθωνεται με ρυθμιση trussrod. Σε αλλες κιθαρες γινεται πιο γρηγορα, σε αλλες πιο αργα - αλλα ειναι σχεδον σιγουρο οτι θα γινει σε βαθος χρονου. 

Οσο αλλαζει η γωνια του μανικιου ανεβαινει σιγα σιγα το action. Αρχικα αυτο το διορθωνουμε χαμηλωνοντας το saddle οπως ειπαμε. Aπο ενα σημειο και μετα ομως θα ξεμεινεις απο saddle - τοτε πλεον η κιθαρα χρειαζεται neck reset. Πρεπει δηλαδη να αποκολληθει το μανικι, να διορθωθει η γωνια στο neck pocket σκαλιζωντας καταλληλα το dovetail και να ξαναμπει το μανικι. Αυτη η διαδικασια ειναι αρκετα μπελαλιδικη και κυριως εχει ενα σοβαρο κοστος (μερικες εκατονταδες ευρω αναλογα και που θα απευθυνθεις). 

Αυτο ειναι απο που θα επρεπε να σε απασχολει - βαλε καποιον γνωστη να κοιταξει την κιθαρα και να σου πει κατα ποσο η κιθαρα αυτη ειναι σε αμεση αναγκη neck reset. Να τονισω εδω - ειναι κοστος, ειναι μπελας αλλα ειναι και αναποφευκτο σε vintage οργανα. Σχεδον οτι οργανο απο 60's και πριν βρεις εκει εξω θα εχει περασει ενα neck reset σε καποια φαση. Kαι να βρεις ενα οργανο τετοιας ηλικιας που να μην θελει τωρα neck reset, μπορει καλλιστα να θελει σε 4, 5, 10 χρονια απο τωρα. Μπορει να εισαι και κωλοφαρδος και να αντεξει αλλα 20, 25 μεχρι να χρειαστει. Αλλα να το εχεις υποψην σου. 

Αν η τιμη ειναι σωστη, και το οργανο το αξιζει (μια D-18 του '79 προφανως αξιζει) μη το φοβασαι, και να θελει το neck reset στα κοντα. Απλα να το εχεις υποψην σου. 

Ε ναι ρε παιδια, αλλο το κιτρινισμα του λευκου πλαστικου που ειδικα αν ειναι κανα φτηνο υλικο καταληγει να μοιαζει σαν μπιχλα και αλλο το κιτρινισμα στο φινιρισμα της κιθαρας. Που δεν ειναι οτι το ασπρο εγινε μπεζ - το διαφανο clearcoat ειναι που σκουραινει, απλα σε αλλα χρωματα ειναι πολυ λιγοτερο εμφανες απο ο,τι στις λευκες για προφανεις λογους. Η μπεζ LP δειχνει ωραιοτατη, ουτε να το σκεφτεσαι το refin...
 

Καλα η συγκεκριμενη auction του Gilmour ηταν η επιτομη του premium ονοματος, πουληθηκαν τα ΠΑΝΤΑ σε εξωφρενικες τιμες.

Και οταν λεω εξωφρενικες δεν εννοω τα αστρονομικα ποσα για τα οποια φυγαν καποια απιστευτα iconic οργανα, αυτο ηταν αναμενομενο. Μπορει να μην περιμεναν πολλοι οτι η μαυρη στρατ θα φτασει τοοοοσο πανω (4 εκατομμυρια!) αλλα το estimate των 100-150 χιλιαδων που ειχαν δωσει ηταν προφανως ανεκδοτο, δε περιμενε κανενας ρεαλιστικα να φυγει για 6ψηφιο νουμερο αυτη η κιθαρα. 

Ουτε θεωρω εξωφρενικο να δωσει καποιος 2, 3, 5, 10 φορες την αντικειμενικη αξια μιας κιθαρας επειδη ηταν του Ταδε. Γουστο του καπελο του, το εγραψα και πρωτυτερα.

Αλλα στη συγκεκριμενη περιπτωση φυγανε ΟΛΑ οχι 2 και 3 φορες πανω απο το estimate αλλα 50 και 100 φορες πανω. Μιλαμε για 100 χιλιαρικα για μια Ovation (αντικειμενικα του χιλιαρικου στις καλες της μερες) που δεν χρησιμοποιηθηκε ουτε σε live, ουτε σε ηχογραφησεις, ουτε σε φωτογραφισεις ουτε τιποτα, ηταν απλα μια του σταυλου του David. 

Δεν ειναι πολλα τα ονοματα που μπορουν να φερουν τετοια ποσα across the board, μιλαμε για κατι Gilmour κατι Clapton κλπ. Θα γινει και στου Knopfler σφαγη, δε λεω, αλλα δε νομιζω να δουμε τετοιο πραμα με 6ψηφια bids δεξια και αριστερα. 

Το κιτρινισμα με το χρονο ειναι λογικο σε ενα βαθμο. Προσεχε μονο αν την εχεις σε κανα stand μην αφηνει "χρωμα" εκει που ακουμπαει, κατα τα αλλα αν "κιτρινιζει" ομοιομορφα μη σκας - all things age. Στην τελικη οι ασπρες κιθαρες εχουν ενα θεματακι με το να δειχνουν την παραμικρη μετατροπη στο φινιρισμα, λογικο δεν ειναι?

Παντως μπορεις να πετυχεις πραγματικα κοψοχρονια πραγματα σε auction houses, αν ξερεις τι και που να ψαξεις, και εχεις φυσικα καλη γνωση τοσο του αντικειμενου που κυνηγας οσο και της αγορας. 

Εγω να σας πω την αμαρτια μου επειδη επι χρονια ακουγα για auction houses και τρελα σκηνικα κωλοφαρδιας (αλλα και απογοητευσης) και με ειχε φαει η περιεργεια το πηρα λιγο πιο ζεστα πριν κανα δυο χρονια. Ξεκινησα να παρακολουθω, απο περιεργεια αρχικα λιγο το τι και πως με κανα δυο auction houses εδω στην Αγγλια και μεχρι στιγμης μου εχει παει εξαιρετικα, τον επομενο μηνα εχει παλι auction και με φαγουριζουν κανα δυο listings . 

Στη συγκεκριμενη δημοπρασια κοψοχρονια με αντικειμενικους ορους δε θα πουληθει τιποτα. Ειναι υπερβολικα high profile το ονομα του Knopfler, ειναι στον Christie's - ειναι απλα βεβαιο οτι ολα τα lots, ακομα και τα πιο ταπεινα, θα σφαχτουν ανω του market price στο ποιος ειναι διατεθειμενος να πληρωσει το πιο εξωφρενικο premium, με ενδιαφερομενους απο καθε μηκος και πλατος. 

Απο την αλλη, πες οτι καποιος σαν τον φιλο που αναφερει ο Χελιδονης παραπάνω αγοράζει μια απο τις πιο "ταπεινές" κιθαρες του auction, μια απο τις Teisco πχ. Και εστω οτι καταληγει να πληρωνει 2,000 ενω με λιγη υπομονη εβρισκε το ιδιο οργανο στη μιση τιμη. Εχει καταληξει να υπερ-πληρωνει μεν, αλλα να παιρνει οχι μονο μια ωραια κιθαρα αλλα μια κιθαρα που καθε φορα που την βγαζει απο τη θηκη βιωνει μια χαρα που ισως να την ειχε ξεχασει απο παιδακι, μονο και μονο στη σκεψη οτι καποτε το ινδαλμα του επαιζε με την ιδια κιθαρα που εχει πλεον στα χερια του. Instant mood lift με το που ανοιξει τη θηκη. 

Και ναι μεν μπορουμε να πουμε πολλα για την αξια των υλικων αγαθων και κατα ποσο μπορει να ειναι ουσιαστικη η οποια χαρα ή ολοκληρωση προσφερουν αλλα κακα τα ψεματα, ειναι κατι. Και αν καποιος το κανει συνειδητοποιημενα, μεγεια του και χαρα του. Για τις δικες του περιστασεις, το οικονομικο κοστος μπορει να ειναι ξεκαθαρα κοψοχρονια εν συγκριση με αυτο που λαμβανει απο αυτη την αποκτηση.
 

Eγω παντως αν τυχον βολεψει το Γεναρη μια επισκεψη μπορει και να την εκανα...

15 λεπτά πριν, trolley είπε

 

Αυτό δεν είναι το θέμα που είχε αναφέρει ο Yameth πριν μερικές ημέρες;

Εχει γινει σιγουρα κουβεντα επι αυτου αρκετες φορες στο παρελθον αλλα ναι αν θυμαμαι καλα ναι υπηρχε και μια προσφατη...