bluesscholar

Λοιπόν, όπως υποσχέθηκα, εδώ είναι η φωτογραφία του σημείου που ανέφερα. Προσπάθησα να φέρω το φως όσο πιο σωστά γίνεται για να φανεί το σημείο. Ουσιαστικά, φαίνεται σαν να υπάρχει ένα διάστημα ανάμεσα στην ταστιέρα και το μπράτσο. Το θέμα είναι καθαρά αισθητικό και ίσως ο τρόπος που πέφτει πάνω το φως το κάνει να φαίνεται πιο τραγικό. Πάντως, δεν παύει να είναι κακό φινίρισμα από πλευράς της Gibson. Τελικά, μετά από συζήτηση με έναν φίλο, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ίσως είναι ένας τρόπος για τη Gibson να πουλήσει ένα προϊόν σε διαφορετικά price brackets. Αν ήταν ένα καθ'όλα τέλειο μοντέλο, τότε γιατί να αγοράσει κανείς μια VOS Goldtop και γενικά ένα ακριβότερο μοντέλο... Προσωπικά η πολιτική αυτή (αν όντως υφίσταται) με βρίσκει αντίθετο. Όμως, αυτό το οργανάκι έχει κάτι το μαγικό πάνω του που όταν άρχισα να παίζω μαζί του αισθάνθηκα πολύ άνετα. Αυτός ήταν ουσιαστικά και ο λόγος που το κράτησα. Εννοείται πως αν το σημείο αυτό στην ταστιέρα δεν ήταν αισθητικό αλλά θέμα κατασκευής (που είχε δηλ. να κάνει με την κατασκευαστική ακεραιότητα του οργάνου), η κιθάρα θα είχε γυρίσει πίσω σε χρόνο μηδέν... Σε γενικές γραμμές θα το χαρακτήριζα ένα τίμιο για τα λεφτά του όργανο.

Οι worn brown είναι κι αυτές πολύ όμορφες. Και αφού έτσι κι αλλιώς προγραμματίζεις "μεταμοσχεύσεις", αν δεν σου "κατσει" μια Tribute 50s ή 60s στα χρώματα που θες, είναι μια χαρά λύση. Το radius του μπράτσου βέβαια, θα είναι ένα μικρό σοκ αν παίζεις συνέχεια με 7,25. Εδώ το καταλαβαίνεις όταν πηγαίνεις σε 9,5 που είναι μικρότερες οι διαφορές... Πάντως γενικά η σειρά αυτή των tribute έχει κάποιες ατέλειες που σε fender δεν νομίζω πως θα έβρισκα ποτέ! Περα από τα ψιλοπράγματα που φτιάχνονται άμεσα (πχ σε εμένα το Pickguard χτύπαγε στο σώμα συνέχεια και ακούγονταν) υπάρχουν θέματα όπως για παράδειγμα στα σημεία που δένει η ταστιέρα πάνω στο μπράτσο: Βρήκα σημεία που το φινίρισμα δεν είναι καλό. Αν δεν σε ενοχλούν κάτι τέτοια, κανένα πρόβλημα. Αν πάλι είσαι σαν εμένα, θα ξέρεις για πάντα πως είναι εκεί! :( Στα μοντέλα αυτά (που είναι φτηνότερα), αν έχεις την ευκαιρία, καλό είναι να τα δεις από κοντά (το ξέρεις άλλωστε, είμαι βέβαιος). Αν θέλεις, μπορώ το απόγευμα να σου στείλω και φωτο από τα σημεία που ανέφερα.

Οι άλλες Gibson που είχα ήταν Les Paul Special faded p90 και Les Paul Standard Faded. Η Special ήταν με 60's neck ενώ η standard με 50's. Επειδή το μπράτσο παίζει μεγάλο ρόλο στο αν θα αγαπήσεις το όργανο ή όχι (δεν είναι Fender για να αλλάξεις μπράτσο δυστυχώς...) πρέπει να δοκιμάσεις πρώτα. Το 60s μπράτσο είναι λεπτότερο και αρα πιο άνετο για πολλούς (αν το θυμάμαι καλά σε αίσθηση γιατι την είχα πριν χρόνια, πρέπει να είναι περίπου σαν ένα C shape fender μπράτσο).Προσωπικά δεν μου πολυάρεσε η αίσθηση. Το 50s μπράτσο τόσο στην Studio όσο και στην standard που είχα, έχω να παρατηρήσω πως δεν είναι και τόσο παχύ τελικά. Είχε πέσει στα χέρια μου παλιά μια VOS με 50s μπράτσο και δεν είχε καμία σχέση με αυτές εδώ. Βέβαια, πέρα από το πάχος του μπράτσου, θέμα είναι και το radius. Με τι Μπράτσο παίζεις στις fender? Οι Gibson είναι 12" Όσο για τη δοκιμή ευχαρίστως να τη δοκιμάσεις, αλλά είμαι στην Αθήνα. Αν ο δρόμος σου είναι κατά δω...

Καλημέρα! Έχω πάρει την goldtop. Μάλιστα είχα κάνει και ενα review με ενα μικρό audio clip εδώ: http://www.noiz.gr/index.php?topic=184111.0

αναφορικά με τις studio tribute 50's εκτός απο το πάχος του μπράτσου (στις 60'ς είναι λεπτότερο) η σειρά των 50's βγαίνει με orange capacitors κάτι που η σειρά 60's δεν θα έχει. @ audiokostas: Thanks! Πολύ θα ήθελα βέβαια να 'ηταν καμιά VOS αλλά "είναι πολλά πολλά τα λεφτά Άρη"... ;D ;D

@ route77: Σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Όντως αυτό το κομμάτι σπάει λίγο τη μονοτονία @ mpikoz: συμφωνώ απόλυτα και προχωρώ σε τροποποίηση edit: δυστυχώς απ' ότι φαίνεται, πλέον δεν μπορώ να επέμβω στο κείμενο που ανάρτησα χτες... @ Earendil & Jazzjoker: thanks! Προσπάθησα να την ηχογραφήσω όσο πιο "σωστα" γίνεται μιας και παίζοντας με δάχτυλα, έχω την τάση να ακούγομαι μουντός...

Σε ευχαριστώ! Σχετικά με τον bridge φαίνεται αρκετά ψηλά αλλά είναι μια χαρά. Νομίζω πως πιο χαμηλά δεν θα έδινε την "ατάκα" που θέλω. Με πατημένο το τελευταίο τάστο, είμαι στα 4mm απόσταση χορδής από μαγνήτη. Ίσως επειδή οι standard les paul έχουν την πλαστική "θήκη" που περιβάλει τον μαγνήτη, εδώ (που δεν υπάρχει) φαίνεται ψηλά.

Καλημέρα! Να'σαι καλά! κλιπάκι έβαλα. Βρίσκεται σαν επισύναψη, μετά τις φωτογραφίες. Καλή ακρόαση!

Πραγματικά, αυτό το χρώμα είναι απλά τέλειο! Αν δεν υπήρχε η Goldtop τότε το μόνο χρώμα που θα επέλεγα θα ήταν το honeyburst που είναι επίσης καταπληκτικό.

και σε αυτή τη φωτογραφία φαίνονται τα ξύλα που χρησιμοποιήθηκαν για το σώμα. Ίσως δεν είναι πολύ καθαρή η φωτογραφία αλλά μέτρησα 3 κομμάτια.

Από το Σάββατο που πέρασε είμαι πλέον κάτοχος της Gibson Les Paul Studio 50’s Tribute GOLDTOP! Καμιά φορά για άλλα πράγματα ξεκινάς και αλλού καταλήγεις. Έχοντας ξεπουλήσει μεγάλο μέρος του εξοπλισμού μου με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για κάποιο προσωπικό θέμα, τελικά έπαψε να υφίσταται ανάγκη και τα χρήματα βρέθηκαν να μου καίνε την τσέπη. Μιας και καιρό ζαχάρωνα μια goldtop ήμουν ιδιαίτερα τυχερός να βρεθεί στο site του Thomann μια και μοναδικά 50’s tribute studio goldtop και άρπαξα την ευκαιρία με τη μία. Οι p90 πάνω σε goldtop ήταν το φετιχ μου και με τέτοια τιμή το επιχείρησα. Βλέποντας τη συζήτηση που έχει ανάψει στο forum για το εν λόγω μοντέλο είπα να κάνω ένα μικρό review βάσει πλέον προσωπικής εμπειρίας (λίγων ημερών) με την κιθάρα. Το αμπαλάζ: η κιθάρα έφτασε μέσα σε μαλακή θήκη και όχι βαλίτσα, οι οποίες ναι μεν είναι βολικές μιας και δεν απαιτούν πολύ χώρο αλλά η ποιότητά τους δεν ενθουσιάζει με τίποτα. Η κιθάρα: υποτίθεται πως η κιθάρα έρχεται σεταριμένη απο το εργοστάσιο. Μάλιστα συνοδεύονταν απο ένα check list των εργασιών που έχουν γίνει, μαζί με τη χειρόγραφη υπογραφή του τεχνίτη απο το εργοστάσιο της Gibson που το ανέλαβε. Είναι η τρίτη Les Paul που αποκτώ και δεν το έχω δει στις προhγούμενες (Les Paul Special faded p90 και Les Paul Standard Faded). Παρά το υποτιθέμενο setup η κιθάρα κάθε άλλο παρά έπαιζε. Η γέφυρα και το stop tail ήταν τόσο ψηλά ενω λόγω truss rod οι χορδές ταστάρανε κάνονταν αδύνατο το παίξιμο. Τίποτα πάντως που δεν φτιάχνεται. 10 λεπτά δουλειά και η κιθάρα ήταν έτοιμη. Φινίρισμα: η κιθάρα περιγράφεται ως worn goldtop. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει η αίσθηση του ταλαιπωρημένου χρώματος (distressed). Πέραν από καποια σημεία που το χρώμα εμφανίζεται σαν να έχει «φαγωθεί» από την χρήση στα υπόλοιπα είναι μια χαρά. Ένα είδος relic-ing έχουν υποστεί και τα καπάκια των μαγνητών που έχει τριφτεί με κάποιο τρόπο, όπως επίσης και το Pickguard. Όλα πάντως έχουν γίνει με καλαίσθητο τρόπο. Να σημειωθεί πως το φινίρισμα έχει την αίσθηση του satin finish κάτι που για εμένα είναι απαραίτητο μιας και δεν μπορώ καθόλου την αίσθηση του φρέσκου νίτρου ή της φρέσκιας πολυουρεθάνης. Σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως αν και δεν υπάρχει Binding (studio γαρ) υπάρχει ένα είδος διχρωμίας εκεί που τελειώνει το πάνω μέρος της κιθάρας και ενώνεται με το υπόλοιπο σώμα δίνοντας την ψευδαίσθηση του binding. Σώμα: το σώμα της δικής μου κιθάρας αποτελείται από 3 κομματια ξύλου. Στο συγκεκριμένο μοντέλο έχω διαβάσει πως υπάρχουν περιπτώσεις με 2 κομμάτια όπως και με 5!!! Ήχος: πολύ ζεστός και γλυκός ήχος από τους p 90. Προσωπικά δεν αρέσκομαι στο να παίζω με παραμόρφωση. Μου αρέσει το ελαφρό Overdrive του ενισχυτή και μέχρι εκεί. Ηχογράφησα πολύ πρόχειρα ένα μικρό κλιπάκι εναλλάσοντας τους μαγνήτες. Ο ενισχυτής είναι ο Koch Classic SE 6 Watt (Class A) στη λειτουργία των 2 Watt. Στο κλιπ ακούμε την κιθάρα, τον ενισχυτή και λίγο delay. Τίποτα άλλο. Για τις «πλάτες» χρησιμοποίησα το Jamman της Digitech κάνοντας λούπα το ακόρντο. Δεν είμαι κανένας φοβερός παίχτης ωστόσο προσπάθησα να αποδώσω τον ήχο της κιθάρας παίζοντας κάποιες μικρές φράσεις που πιστεύω πως δίνουν μια «εικόνα» της κιθάρας. les_paul_goldtop_p90.mp3

Πράγματι, ήταν από τις πρώτες μεγάλες εμφανίσεις του Johnny Winter και το παίξιμό του είναι απλά καταπληκτικό. Αξίζει βέβαια να αναφερθεί το γεγονός (ακούγεται και στον δίσκο) πως όταν σηκώθηκε ο Winter να παίξει το χειροκρότημα ήταν πολύ χλιαρό μιας και οι περισσότεροι τον έβλεπαν για πρώτη φορά. Ας μην ξεχνάμε και την εμφάνισή του. Όπως αναφέρεται και στο βιβλίο, ο Winter ήταν ένας αλμπίνος που έρχονταν να παίξει τα μπλούζ... Παντώς από πλευράς συνεργασιών αξίζει να δει κανείς αυτό: Muddy Waters And Friends BLUES JAM. Είναι από ένα βίντεο που λέγεται: Blues Summit In Chicago. Στη μάζωξη αυτή παιζουν: οι Bloomfield, Muddy Waters, Johnny Winters, Dr. John, Junior Wells, Nick Gravenites και Koko Taylor. Είναι ένα σπάνιο και λίγο δυσεύρετο video μιας και νομίζω πως κυκλοφόρησε το 1993 μόνο σε VHS.

καλημέρα σας κύριοι! Είναι πραγματικά παρήγορο να βρίσκει κανείς ακόμα φανς του Bloomfield και ακόμα συγκλονιστικότερο πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ξεχαστεί. Πριν την έλευση των μεγάλων ονομάτων στις ΗΠΑ (ακόμα και ο Hendrix στην Αγγλία πρωτοαποθεώθηκε) ο Bloomfield ήταν ήδη από τα μεγαλύτερα ονόματα. Στην προσπάθειά μου να συγκεντρώσω ό,τι μπορώ δισκογραφικά από τον Bloomfield βρήκα το όνομά του σε συνεργασίες με τον John Hammond Jr. (και δεν μιλώ μόνο για το άλμπουμ Triumvirate) στις οποίες παίζει και πιάνο (So many roads). Επίσης με τους Moby Grape, τον Mitch Ryder, με τον Muddy Waters (Fathers & Sons), τον Sleepy John Estes κα. Ο ζωή του ήταν απίστευτα συγκλονιστική και μάλιστα μπορεί να διαβάσει κανείς γι'αυτή μέσα απο συνεντεύξεις και διηγήσεις στο βιβλίο: Michael Bloomfield - If You Love These Blues: An Oral History (http://www.amazon.com/exec/obidos/ASIN/0879306173/mikebloomfield-20)

Με αφορμή την 67η επέτειο από τα γενέθλια του Michael Bloomfield κυκλοφόρησε πέρυσι ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται σε ένα μεγάλο μέρος της περιόδου της ζωής ενός από τους μεγαλύτερους και σίγουρα υποτιμημένους κιθαρίστες όλων των εποχών. Το ντοκιμαντέρ πραγματεύεται την περίοδο της ανακάλυψης του Bloomfield από τον John Hammond Sr., την μετέπειτα πορεία του με την μπάντα του Paul Butterfield, τον Dylan και την ηχογράφηση του Highway 61 revisited και τέλος την μπάντα που ίδρυσε με τον NIck Gravenites, Τους Electric Flag και την εμφάνισή τους στο φεστιβαλ του Monterey μια μέρα πριν την ιστορική εμφάνιση του Hendrix στο ίδιο φεστιβάλ. Το ανακάλυψα με καθυστέρηση αλλά ήθελα να το μοιραστώ...

ένα είναι το βέβαιο, πως με τέτοια string gauge και το κλασσικό action μιας resonator (που είναι ιδιαιτέρως ψηλό) είναι ένα κι ένα για να να σκληραγωγήσεις τα δάχτυλά σου αν δεν είσαι συνηθισμένος και θέλεις να παίξεις fingerpicking. Πάντως θυμάμαι μια vintage National Style O resonator του Brozman σε ένα Live στην Αθήνα: η κιθάρα εκείνη, ως vintage, δεν είχε truss rod (όπως οι σύγχρονες National) και με τόσο χοντρές χορδές το μπράτσο ήταν ολόισιο! Συζητώντας μαζί του, μου είπε πως δεν είχε κάνει τίποτα απολύτως στην κιθάρα του εκτός από ένα τυπικό γυάλισμα! :o

@manuchao1991: να'σαι καλά! Οι resonators είναι κάπως ιδιαίτερα όργανα και δεν υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία (πόσο μαλλον όργανα για να παίξεις). Χαίρομαι που βοήθησα. Για το χρώμα δεν μπορώ να σου πω. Δεν ξέρω πως έγινε η λήψη της φωτογραφίας, οπότε... @yannis37: η dobro που παρέθεσες είναι με spider bridge ενώ ο φίλος έψαχνε για biscuit. Πάντως θα συμφωνήσω πως πρέπει να ανέβεις budget για να παίξεις με μια καλή resonator. Στην Ελλάδα έχω δει να κυκλοφορούν Amistar (τσέχικες αν δεν κάνω λάθος) οι οποίες είναι πολύ καλές αλλά ακριβούτσικες. Δυστυχώς όμως δεν βρίσκεις National resophonic εδώ. Τη δική μου την έφερα από Ολλανδία.

και για να μην σε τρελαίνω, κανείς δεν λέει πως δεν μπορείς να κουρδίσεις σε standard tuning. Μπορείς να το κάνεις απλά όλα είναι συνάρτηση των χορδών που θα βάλεις και του υλικού που είναι φτιαγμένος ο κώνος.

Η κιθάρα που παίζει ο hawkeye Herman είναι μια vintage national Trojan Του 1934 με ξύλινο σώμα: http://www.gbase.com/gear/national-trojan-1934-sunburst-1# όπως καταλαβαίνεις η κιθάρα αυτή εκτός απο σπάνια είναι και πανάκριβη. Οι Johnson από ό,τι έχω ακούσει είναι αξιοπρεπείς φτηνές resonator χωρίς βέβαια να έχω παίξει με τέτοια. Δεν μπαίνω λοιπόν καθόλου στο θέμα ακριβών resonator και απλά σου απαντώ πως το μοντέλο αυτο που παρέθεσες από thomann είναι πολύ γενικά στα ίδια specs της κιθάρας του Herman. Τί θέλω να πω: Είναι με ξύλινο σώμα (προφανώς), έχει biscuit bridge όπως και του Herman και είναι μέσα στο budget σου. Αυτά που τυχόν θα συναντήσεις με την αγορά της κιθάρας είναι: το ψηλό action και ίσως η ποιότητα του ήχου που έχει να κάνει με τον κώνο της κιθάρας. Όλα προφανώς μπορούν να έρθουν στα μέτρα σου. Το action Μπορεί να κατέβει (μάστορας πρέπει να στο κάνει). Το κούρδισμα (standard tuning) αν βάλεις 13-άρες μπορεις να το έχεις αν κουρδίσεις μισό τόνο χαμηλότερα χωρίς φόβους για ζημιές, οπότε όλα καλά. αν παίζοντας στην πορεία θελήσεις να κάνεις μια καλή αναβάθμιση, τότε θα σου συνιστούσα αλλαγή κώνου με έναν τέτοιο: http://store.nationalguitars.com/resonators.aspx Όπως στις ηλεκτρικές μιλάμε για μαγνήτες, στις resonator η ψυχή της κιθάρας είναι ο κώνος

Ναι, το μήνυμά σου ελήφθη και σου έχω έχω ανταπαντήσει.

Πράγματι είναι πολύ ιδιαίτερα όργανα και φοβερά πρωτοποριακά σε σύλληψη αν αναλογιστεί κανείς πως ο λόγος που προέκυψαν ήταν η επιθυμία ενίσχυσης του ήχου της κιθάρας σε μια εποχή που δεν υπήρχε ρεύμα! Τη δεκαετία του 1930, όποιος είχε resonator στον Αμερικάνικο νότο, ήταν σε θέση να ακουστεί καλύτερα στα juke joints αλλά και στους δρόμους, πράμα που σήμαινε πως ήταν πιο περιζήτητος.

Και για να ξεκαθαρίσουν λίγο περισσότερο τα πράγματα, έφτιαξα ένα μικρό πίνακα που συνοψίζει τις διαφορές και τα είδη των resonator. Ενώ υπάρχουν γενικά διάφοροι κατασκευαστές, παίρνω ως βάση κυρίως ις National Resonator μιας και αυτές είναι οι γνωστότερες και από τις παλαιότερες. Πάνω τους έχουν στηριχτεί σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι κατασκευαστές. Προφανώς καθώς εξελίσσονται τα μοντέλα, κάποια καινούρια υβρίδια ενδεχομένως να ανατρέπουν κάποια στεγανά κατασκευής και επιλογής υλικών, αλλά η αρχή είναι η ακόλουθη: Είδη resonator: Single Cone & Tricone Είδη resonator βάσει του τύπου της γέφυράς τους: biscuit και spider. Biscuit: η γέφυρα εφάπτεται στην κορυφή του κώνου. Πάνω σε αυτή ακουμπούν οι χορδές και δια της επαφής μεταφέρεται η δόνηση στον κώνο επιφέροντας την ενίσχυση του ήχου. Spider: Ένα πιο πολύπλοκο σύστημα που ουσιαστικά εφάπτεται πάνω στον κώνο ο οποίος όμως είναι τοποθετημένος ανάποδα, εντός του ηχείου. Η επινόηση του συστήματος αυτού προέρχεται από μια δικαστική αψημαχία μεταξύ των ιδρυτικών μελών της National που οδήγησε ουσιαστικά στη δημιουργία της εταιρείας DoBro (Dopiera Brothers). Ο ήχος της κιθάρας είναι χαρακτηριστικός στη Bluegrass μουσική. Μια τρίκωνη κιθάρα, δεν μπορεί να έχει spider γέφυρα. Υλικά κατασκευής: German silver (παρόμοιο με το αλουμίνιο συναντάται σε κιθάρες με 3 κώνους ειδικά σε vintage κομμάτια της National),nickel brass (επινικελωμένος μπρούτζος, που συναντάται σε style O, N κλπ), ατσάλι (συναντάται σε μοντέλα μονού κώνου αν και υπάρχουν πλέον και τρίκωνες) και φυσικά ξύλο (βλέπε National estralita, El Trovador κα)

Καλησπέρα! Από τα γραφόμενα σου αντιλαμβάνομαι πως δεν έχεις ακούσει πολλές resonator και αυτό είναι μάλλον απαραίτητο ειδικά όταν πρόκειται να αγοράσεις κιθάρα τόσο «εξειδικευμένη». Θα πρέπει να ξέρεις πως ο ήχος που προκύπτει από τις κιθάρες είδους resonator προκύπτει από το ειδικό σύστημα, ας πούμε ηχείων, το οποίο βρίσκεται στο κυρίως σώμα της κιθάρας. Ο ιδιαίτερος ήχος του είδους αυτού έχει να κάνει με τον ενσωματωμένο κώνο και τη θέση του μέσα στο σώμα καθώς και το σημείο στήριξής του. Ξέρω πως αυτά που γράφω σου φαντάζουν ίσως περισσότερο τεχνικά από όσα ίσως θέλεις να ακούσεις, αλλά πίστεψέ με, παίζουν τεράστιο ρόλο στον ήχο. Οι λεγόμενες ξύλινες (αν και δεν είναι πάντα ο κανόνας) συνήθως έχουν την λεγόμενη spider bridge που σημαίνει ήχο με κλίση περισσότερο σε country/ bluegrass Κλπ (National Model D). Οι λοιπές έχουν biscuit bridge και ο ήχος είναι πιο Blues. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η μια κάνει αποκλειστικά για ένα είδος και η άλλη δεν μπορεί. Μεγάλο ρόλο στις κιθάρες με το μεταλλικό σώμα παίζει το είδος του μετάλλου και πίστεψέ με, εδώ δεν έχει να κάνει με ξύλα κλπ. Εδώ οι διαφορές είναι ΠΑΡΑ πολύ χαρακτηριστικές. Steel body guitars έχουν πιο τραχύ ήχο ενω οι brass bodied κιθάρες πιο γλυκό. Επίσης υπάρχει δυνατότητα επιλογής μεταξύ τρί-κωνης και μονό-κωνης κιθάρας (National Style 1 Tricone VS Singlecone Style O Part 1). Στο βιντεο αυτό ο Bob Brozman ο πλέον ειδικός σε resonator μιλά για τις διαφορές. Τώρα σχετικά με το θέμα δάχτυλα/ πένα, να σε ενημερώσω πως οι περισσότερες resonator, όταν τις αγοράζεις έχουν πολύ ψηλό action γιατί προορίζονται βασικά για slide. Η δική (National Resophonic Style O) έχει ένα σχετικά μέτριο action αλλά σίγουρα δεν είναι χαμηλό. Η μετατροπή του action απαιτεί ειδικό σε resonator γιατί το χαμήλωμα γίνεται από την γέφυρα και ΔΕΝ ειναι κάτι που κάνεις μόνος σου. Οποιαδήποτε αλλαγή του Bridge συνεπάγεται επέμβαση στον κώνο και η επανατοποθέτηση απαιτεί άριστη εφαρμογή αλλιώς η κιθάρα θα τρίζει! Τα μπράτσα στα όργανα αυτά είναι πολύ χοντρά οπότε αυτό μάλλον θα σε ικανοποιήσει. Έχε κατά νου πως οι κιθάρες αυτές παίζουν καλά με 13-αρες και μπορείς να ανέβεις gauge χορδής πολύ άνετα. Με τέτοιο όμως πάχος χορδής, ένα standard tuning κούρδισμα και όχι open tuning (open G ή open D) μπορεί να ζωρίσει τη γέφυρα της κιθάρας. Αυτά και ελπίζω να βοήθησα...

@audiokostas: τόσο ο Kimbrough όσο και ο Burnside είναι από τους μουσικούς που πραγματικά σε μαγνητίζουν. Όσο "πρωτόγονο" κι αν είναι το στυλ τους εξακολουθολυν να εμπνέουν. Χαρακτηριστικό το άλμπουμ αφιέρωμα των Black Keys στον Kimbrough: Chulahoma. Παραθέτω και ένα κομμάτι από youtube Προς ακρόαση:

απλά καταπληκτικό! :o Αναρωτιέμαι μήπως το φιλμ αυτό σχετίζεται με τις ηχογραφήσεις μουσικών στο δρόμο (μαζί με συνεντεύξεις) που πραγματοποίησε ο Michael Bloomfield την ίδια περίπου περίοδο. Εκείνο τον καιρό κυκλοφορούσε στη Maxwell Street με ένα φορητό μαγνητόφωνο ηχογραφώντας επί τόπου μουσικούς. Μάλιστα, στην CD εκδοχή του άλμπουμ Live on Maxwell Street 1964 του Robert NIghthawk υπάρχει στο τέλος συνέντευξη που έδωσε ο Nighthawk στον Bloomfield στο πλαίσιο αυτών των ηχογραφήσεων: http://www.amazon.com/Live-Maxwell-Street-Robert-Nighthawk/dp/B00004XSO1

Ναι!στον πάνω δρόμο! Απίστευτο! :o