bluesscholar

Επίσης μεγάλο ενδιαφέρον έχει το γεγονός οτι η American ήταν δισκογραφική εταιρεία που ειδικεύονταν σε συγκροτήματα που δεν έιχαν σχέση με country. Οι μπάντες της ήταν κυρίως hard rock και alternative. Μετά από συνεχείς απογοητεύσεις που λάμβανε ο Cash από τις τότε δισκογραφικές εταιρίες, του δόθηκε η ευκαιρία να ηχογραφήσει με τους δικούς του όρους τα τραγούδια που αυτός θα επέλεγε με τον τρόπο που εκείνος ήθελε. Η τεράστια επιτυχία του 1ου άλμπουμ της σειράς American είχε ως αιτία να τον γνωρίσει ένα ευρύτερο κοινό. Ακολούθησαν και άλλα άλμπουμ της σειράς εξίσου επιτυχημένα. Αξίζει κανείς να διαβάσει την αυτοβιογραφία του. Ο τρόπος που διηγείται περιστατικά της ζωής του είναι μοναδικός!

Η κιθάρα αυτή είναι όντως resonator και εκ πρώτης όψεως Vintage National Duolian. Οι συγκεκριμενες είναι ιδιαιτέρως δύσκολες να βρεθούν καθώς θεωρούνται άκρως συλλεκτικές. Η περίοδος κατασκευής τους ήταν από το 1930 ώς το 1938. Είναι κατασκευασμένες από ατσάλι και σε συνδυασμό με τον μοναδικό κώνο που δημιουργεί την αντήχηση (φτιαγμένες από ένα είδος αλουμινίου ονόματι German Silver) αποτέλεσαν τον κλασσικό ήχο των Delta Blues και όχι μόνο. Σήμερα η εταιρεία έχει αναβιώσει στα χέρια 2 θαυμαστών των original national και κατασκευάζονται με τον ίδιο αν όχι καλύτερο τρόπο. Η εταιρεία είναι πλέον γνωστή σαν National Resophonic (www.nationalguitars.com). Τα όργανα είναι ιδιαιτέρως ακριβά αλλά αξίζουν κάθε cent. Ως κάτοχος μια Style O μπορώ να πω πως είναι απλά απίστευτα όργανα. Η επανέκδοση της συγκεκριμένης που βλέπεις στο video είναι η σειρά Delphi. Υπάρχουν βεβαίως και φτηνότερες λύσεις ή άλλα μοντέλα (αρκετα ακριβά αλλά πιο εύκολα να τα βρείς στην Ελλάδα) όπως λ.χ. οι Amistar. Νομίζω πως έχω δει και κάποια αγγελία στο Noiz για μια Delphi σε πάρα πολύ καλή τιμή! Έχε πάντως υπ'όψιν πως το setup στα όργανα αυτά είναι πολύ ψηλό! Είναι και ένας λόγος για τον οποίο είναι ιδανικές για να παίζεις slide.

Γειά χαρα! Επειδή δεν έχω υπ’όψιν μου κάποιο βιβλίο που να αναφέρεται στην προφορα φωνητικού σολφεζ (μολονότι υπάρχουν άπειρα με ασκήσεις και θεωρεία) θα σου συνιστούσα την εξής απλή μέθοδο: Αν το ¼ προφέρεται «τα»τότε το μισό «τα-α» ή το αντίστοιχο σε χρόνο 2/4. Κατα την ίδια λογική τα όγδοα. Δηλαδή: 2/8 προφέρονται «τα-τα» στον χρόνο του ενός τετάρτου κ.ο.κ. Τα τρίηχα «σα-κα-τα» ενώ τα δέκαταέκτα «σα-κα-τα-κα». Τις παύσεις τι προφέρεις «ουμ» και παίρνουν τον αντίστοιχο χρόνο που συμβολίζουν (τετάρτου, ογδόου, κλπ). Για παράδειγμα 1/8 που ακολουθείται από παύση ογδόου θα προφέρεται «τα-ουμ». Όπου υπάρχει σύμβολο παρεστιγμένου η αξία της νότας αυξάνει κατά τον μισό χρόνο. Λ.χ. ¼ με σύmβολο παρεστιγμένου προφέρεται «τα (διάρκεια τετάρτου) – α(διάρκεια όγδοου)» Δεν είμαι βέβαιος αν διευκόλυνα την κατάσταση. Βασικά, αν μπορείς να διαβάσεις τις αξίες, τότε χρησιμοποιώντας την παραπάνω φωνητική ερμηνεία δεν θα έχεις πρόβλημα. Όπως αντιλαμβάνεσαι οι συνδυασμοί είναι άπειροι ;)

Με τυχαία σειρά... Machine Gun - Jimi Hendrix Moon tune – Mike Bloomfield (with Nick Gravenites) Double trouble – Otis Rush & Ike Turner Life without you (live) - Stevie Ray Vaughan Five long years– Buddy Guy Munaye – από τη μπάντα του Mulatu Astatke (κιθαρίστες: Tekle “Huket” Adhanom, Andrew Wilson). Απίστευτο κομμάτι! Lonesome – Albert King The Super-Natural – Peter Green (with John Mayall’s Bluesbreakers) Stormy Monday – Duane Allman Thrill is gone – Luther Allison εκτέλεση από το Live in Paris

Ήμουν κι εγώ εκεί! Η συναυλία ήταν καταπληκτική! Η Γκραβενίτης, παρά το γεγονός οτι ήταν καθιστός καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, είχε μια απίστευτη ενέργεια και διάθεση. Η φωνή του ήταν αναλλοίωτη και η μπάντα που τον περιστοίχιζε ήταν πραματικά φοβερή. Συμφωνώ κι εγώ πως η προσθήκη Βαμβακάρη δεν θα ήταν το καλύτερο δυνατό αν και θα ήταν ένας ενδιαφέρον συγκερασμός των Blues με μια ρεμπέτικη χροιά. Η ιστορία του ανθρώπου αυτού είναι μοναδική και έπαιξε κομμάτια από Quicksilver Messenger Service, Butterfield Blues Band κλπ. Στις ιστορίες του έκανε αναφορές στον Cippolina, στην Joplin και (αν και όχι ονομαστικά) στον Bloomfield. Προσωπικά είχα τη μοναδική ευκαιρία να τον συναντήσω στο διάλλειμα και να μου υπογράψει το backplate της Stratocaster μου! Μάλιστα αστειευόμενος μου είπε πως είναι η καλύτερη υπογραφή του, το τέλος της οποίας καταλήγει σε ένα leaping fish! Ευγενέστατος και πρόθυμος απέναντι στον κόσμο. Μακράν η καλύτερη συναυλία που έχω βρεθεί τα τελευταία χρόνια. Ο άνθρωπος είναι μέρος της ιστορίας των blues!

Να συστήσουμε και κανένα βιβλιαράκι, μήπως και θέλει κανείς να διαβάσει κάτι παραπάνω. Μολονότι δεν υπάρχουν μεταφρασμένα στα Ελληνικά (παραγγελία από γνωστά online βιβλιοπωλεία του εξωτερικού): Deep Blues: A Musical and Cultural History of the Mississippi Delta - του Robert Palmer. Επίσης πολύ ενδιαφέρον και το Bill Wyman's Blues Odyssey: A Journey to Music's Heart & Soul το οποίο διατίθεται και σε DVD. Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Αμφότερα αποτελούν μια μουσική αναδρομή στα blues, δίνοντας όμως ιδιαίτερη βάση στην περιοχή του Δέλτα.

Έχεις απόλυτο δίκιο. Το ποσό που ανέφερε η βιβλιογραφία ήταν βασικά στα 975 δολλάρια. Ακριβότερη δηλαδή από τη standard. Δυστυχώς μάλλον κόλλησε το πληκτρο την ώρα που έγραφα το ποσό. Ήταν σαφώς πιο αναβαθμισμένο ως όργανο από τις standard stratocaster και με αυτό το πνέυμα τις πουλούσαν

Η συντομογραφία Strat πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του '80 στα όργαα της περιόδου αυτής. Οι αλλαγές στις νέες Strat σχεδιάστηκαν από τον Gregg Wilson. Ο ίδιος είναι που σχεδίασε και τα μοντέλα Lead της Fender (χαμηλού προϋπολογισμού μοντέλα). Σε γενικές γραμμές κάποια από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους είναι: το hardware της κιθάρας ήταν από μπρούτζο (καβαλάρης κλπ). Το headstock ήταν πιο στενό με στόχο να επανέλθει το στενότερο είδος headstock που σταμάτησε περί τα μέσα με τέλη της δεκαετίας του '60. Όμως η αναπαραγωγή δεν ήταν ακριβής καθώς η ποιότητα των εργαλείων είχε φθήνει (βλέπε CBS). Ο ένας μαγνήτης, κοντά στον καβαλάρη, είναι υποτίθεται καλύτερης ποιότητας;;;!!! Τα χρ'ωματα στα οποία κυκλοφόρησε είναι τα Lake Placid Blue, Candy Apple Red και Olympic White. Η τιμή της στην Αμεριλή ήταν τότε στα 95 δολλάρια όταν η standard stratocaster έκανε 745. Όλα τα παραπάνω είναι προϊόντα βιβλιογραφίας (Tony Bacon - 50 years of Fender). Ελπίζω να βοηθά...

Εγώ παρέλαβα προ λίγων ημερών τον super Champ. μολονότι δεν είχα την ευκαιρία ακόμα να ασχοληθώ πολύ μαζί του (λίγος διαθέσιμος χρόνος γαρ...) βρήκα τον ήχο στο καθαρό κανάλι ιδιαίτερα ζεστό. Η απόκριση του eq είναι πολύ άμεση. Η εντύπωση που αποκόμισα από τον ήχο γενικά είναι πολύ θετική. Και το 10ιντσο ηχείο όντως παίζει ρόλο. ο ενισχυτής είναι πολύ δυνατός! Οφείλω να ομολογήσω πάντως πως και στον δικό μου (Super Champ) παρατήρησα το ίδιο ελαφρό φύσημα που ανάφέρθηκε παραπάνω. Αυτό στο 2ο κανάλι, όταν επέλεγα κάποια από τα voicings. Όχι σε όλα όμως. Θεωρώ πως είναι ένας πολύ καλός value for money ενισχυτής. Η διαφορά του vibro από τον super είναι μικρή. Τόσο μικρή δε, που κάνει την επιλογή του super champ ακόμα πιο εύκολη.

Κιθάρες: 1) Fender Telecaster '72 Thinline ('88 reissue crafted in Japan) 2) Fender American Standard Stratocaster 3) National Resophonic "Style O" 4) Gibson Les Paul Special P90 5) Epiphone ακουστική (δεν θυμάμαι καν το μοντέλο) Ενισχυτές: 1) Marshall VS 15R 2) Fender Super Champ XD Πετάλια: 1) Zoom G2 πολυεφέ 2) Boss BF - 2 Κάποια από τα παραπάνω (Marshall & πολυεφέ) μάλλον θα βγουν προς πώληση σύντομα...