bluesscholar

Τον Ηλία είχα τη χαρά να τον γνωρίσω και να τον ακούσω Live! Το παίξιμό του είναι απλά άψογο!

Και πάλι ευχαριστώ... Αύριο θα ανεβάσω και κάποιες φωτό από τα διάφορα στάδια συναρμολόγησης, καθώς επίσης και κλιπάκια που έλαβα όταν πρωτο-συναρμολογήθηκε...

Ναι, η αλήθεια είναι πως είχα και το tone κλειστό αρκετά. Η τιμή του ενισχυτή είναι στα 700 ευρώ, βέβαια, δεν ξέρω πως θα κυμανθεί αργότερα. Είναι πολύ καινούριος ακόμα. Εδώ το site της Koch δεν έχει ακόμα ενημερωθεί. Πάντως τα αξίζει τα λεφτά του και με το παραπάνω!

μικρή διόρθωση, το overdrive κλιπακι είναι το μόνο με πένα. Τα άλλα 2 είναι με δάχτυλα.

Ευχαριστώ! Στα καθαρά του ο ενισχυτής είναι άψογος. Προσωπικά το 99% των όσων παίζω είναι με καθαρά και είναι ένας λόγος που τον επέλεξα. Το κλιπάκι με το overdrive είναι ουσιαστικά τσίτωμα του gain του ενισχυτή. Σκέψου πως όλα τα κλιπάκια γράφτηκαν με τον ενισχυτή στα 2 Watt output. Το σολάκι είναι δάχτυλα, τα άλλα είναι πένα.

Σας ευχαριστώ για τις ευχές! Ο Σταύρος έχει όντως κάνει τρομερή δουλειά. Η αλήθεια είναι πως την εξυπηρέτηση και το φιλικό περιβάλλον που βρήκα στον Σταύρο, δεν έχω δει πουθενά! Αφού και για να παραλάβω την κιθάρα όταν ετοιμάστηκε, ξαναέκανα το ταξίδι οδικώς! Αθήνα - Γιάννενα (Ελεούσα) - Αθήνα την ίδια μέρα σε συνολικά περίπου 14 ώρες με τις στάσεις! Σχετικά με τη λυχνία, θα συμφωνήσω απόλυτα! Η 6V6 με ξετρέλανε. Πήγα αρχικά αποφασισμένος να πάρω την EL αλλά μόλις άκουσα και τους 2, η 6V6 με κέρδισε αμέσως!

και ο ενισχυτής... Μικρός αλλά θαυματουργός!

Α! Ιδού και το custom logo το οποίο φρόντισε κι αυτό ο Σταύρος (NS Guitars)!

Λοιπόν, εδώ επισυνάπτω και τα ηχητικά κλιπάκια! Clean_guitar.mp3 blues_solo_A.mp3 overdriven_gtr.mp3

Επιτέλους έχω στα χέρια μου την πολυπόθητη κιθάρα μου, φτιαγμένη στο NS Guitar workshop. Πρόκειται για μια Telecaster την οποία ονόμασα Bluescaster λόγω της εμμονής μου με τα blues. Αν και προφανώς δεν πρόκειται περί κάποιου πρωτότυπου σχεδίου, εντούτοις η κιθάρα αυτή ενσαρκώνει όλα τα χαρακτηριστικά που ήθελα πάντα σε μία κιθάρα. 1. Το σώμα της tele (το ωραιότερο σχέδιο κιθάρας κατ’ εμέ) 2. Το double binding της custom tele 3. Το surf green χρώμα (όχι άλλο sunburst) 4. Παχύ μπράτσο με rosewood ταστιέρα, medium jumbo frets και 12αρι radius Έχοντας κατά νου τα βασικά χαρακτηριστικά της κιθάρας το μόνο που έμενε ήταν οι μαγνήτες. Καθώς ο μόνος τρόπος να διαλέξεις είναι να ακούσεις, μπήκα στο αμάξι και έφυγα για Γιάννενα! Aπό την αρχή ήξερα πως θα έβαζα μονοπήνιους μαγνήτες. Ειδικότερα, για τη θέση neck είχα κολλήσει με τον Charlie Christian μαγνήτη στην έκδοση του Lollar για tele,(Ηλία (ez) λίγο νωρίτερα να είχε μπει η αγγελία σου για την tele junior, με τον CC, και τώρα η κιθάρα θα φορούσε τον μαγνήτη σου). Μπήκα λοιπόν στο αμάξι, έβαλα την σύζυγο μέσα, και έφυγα κατευθείαν για τα Γιάννενα, όπου είναι το μαγαζί του Σταύρου Ντούκα. Η υποδοχή ήταν θερμή και μετά από κάμποση ώρα κατέληξα στους vintage Harry Haeussel. Το ζεστό output του neck μαγνήτη, και ο στιβαρός ήχος του bridge μαγνήτη, με κέρδισαν αμέσως. Να σημειωθεί δε, πως ο bridge μαγνήτης έχει flat pole pieces, όπως οι πολύ πρώτες tele (νομίζω μέχρι το ’56, οπότε και ακολούθησαν οι μαγνήτες με staggered poles) καθώς και πολλές από τις tele που βγάζει σήμερα το custom shop της Fender. O σκοπός μου ήταν να φτιάξω ηχητικά μια κιθάρα η οποία θα είναι όσο πιο versatile (πολυδιάστατη) γίνεται. Προς στιγμήν σκέφτηκα το κύκλωμα της baja, αλλά τελικά κατέληξα σε τριθέσιο επιλογέα, προσθέτοντας την επιλογή να βγάλω εκτός φάσης τους 2 μαγνήτες τοποθετώντας ένα pull tone knob. Έτσι στην εκτός φάσης θέση θα μπορώ να έχω μια επιπλέον επιλογή όπου με την χρήση ενός overdrive, να έχω έναν επιπλέον ήχο. Πηγαίνοντας στα επιμέρους, στην κιθάρα φορέσαμε kluson deluxe locking tuners, 3 ply pick guard, και ένα bridge cover το οποίο τελικά πιο πολύ μπελάς είναι και καθόλου πρακτικό (επελέγη μόνο ως καλλωπιστικό στοιχείο στο όλο vintage πνεύμα). Το μπράτσο έχει το αγαπημένο μου satin finish, ενώ το κιτρινισμένο χρώμα του ξύλου προσθέτει στο όλο vintage πνεύμα. Ακολουθούν κάποιες φωτογραφίες που έβγαλα. Περισσότερες φωτογραφίες στο site του NS Guitar Guitar Workshop εδώ: http://www.guitars.gr/HTML/ns_tele.html Στο site του NS η κιθάρα δεν φορά το bridge plate και το logo της Bluescaster. Επίσης υπάρχει και videο με τον elavd να παίζει, εδώ: Παράλληλα με την κιθάρα προχώρησα και στην αγορά ενός νέου ενισχυτή της Koch, τον Classic SE. Πρόκειται για έναν Class A single ended ενισχυτή στα 6W (ποτέ δεν πίστευα πως 6 W θα ήταν ΤΟΣΟ δυνατά). Με τη δυνατότητα μείωσης της εξόδου στα 2W (με αυτή την έξοδο παίζω κυρίως), απευθείας έξοδο για ηχογράφηση και δυνατότητα απομόνωσης του μεγαφώνου, αυτός η ενισχυτής είναι απλά καταπληκτικός μέσα στην απλότητά του. Αξίζει να σημειωθεί πως «φορά» το ηχείο του Studiotone της ίδιας εταιρείας (12-άρι) και βγαίνει σε 2 εκδόσεις: με 6V6 και EL84. Επέλεξα τον δικό μου με την 6V6. Παράλληλα κυκλοφορεί και ένας 12W, πάλι με επιλογή λυχνίων. Για να σας δώσω να ακούσετε κάτι από κιθάρα και ενισχυτή, κάθισα και ηχογράφησα κάποια κλιπάκια. Δυστυχώς τα έγραψα λίγο στο πόδι (δεν είχα πολύ χρόνο να καθίσω για να διορθώσω κάποια λάθη) αλλά δίνουν κάποια καλή (ελπίζω) εικόνα. Έχουμε και λέμε: Η bluescaster καρφί στον ενισχυτή. Λήψη με sm-57 και εγγραφή στο BR-600 της Boss. Υπάρχει λίγο reverb από το Boss. Στην αρχή ακούμε τον neck μαγνήτη, μετά τους 2 εκτός φάσης, τους δυο εντός φάσης και τέλος τον bridge. Αυτό ισχύει για όλα τα κλιπάκια. Αξίζει να αναφέρουμε πως σε όλα τα κλιπ ο ενισχυτής είναι στα 2 Watt!!! Οφείλω να ναφέρω πως η κατασκευή της κιθάρας διήρκεσε περίπου 1 ½ μήνα κατά τη διάρκεια του οποίου ο Σταύρος ήταν σε άμεση επικοινωνία μαζί μου, στέλνοντας φωτογραφίες από τα διάφορα στάδια κατασκευής, Videακια όταν συναρμολογήθηκε και η επικοινωνίας μας ήταν διαρκής μεσώ τηλεφώνου, email και skype! Η συνεργασία μας ήταν άψογη ακόμα κι όταν χρειάστηκε κάποια επιπλέον θωράκιση (τα ρεύματα στο σπίτι μου είναι χάλια) ανέλαβε πλήρως τα έξοδα και πήρε πίσω την κιθάρα την θωράκισε την ίδια μέρα και την επόμενη την είχα πάλι στα χέρια μου! Το αναφέρω μιας και θεωρώ πως η εμπιστοσύνη είναι άκρως σημαντική ειδικά όταν εμπιστεύεσαι κάποιον να επιμεληθεί την κατασκευή / σετάρισμα του οργάνου σου. Ο ήχος της κιθάρας είναι απλά απίστευτος αφού ακόμα και χωρίς καμία ενισχυση, το resonance της κιθάρας είναι το κάτι άλλο! Έχοντας ήδη μια tele (Thinline ’72 reissue CIJ) και έχοντας περάσει αρκετά όργανα από τα χέρια μου (Gibson Les Paul Standard, Special, Fender American Stratocaster, κλπ, κλπ) αισθάνομαι πως τελικά αυτή θα είναι η κιθάρα που θα γεράσουμε παρέα!

Το δικό μου top 10: Mike Bloomfield & Nick Gravenites – όλο το My Labors. Αν και το άλμπουμ είναι η συναυλία τους στο Fillmore West (δεν είναι στουντιακό άλμπουμ) η δύναμη του ήχου του Bloomfield έχει αποτυπωθεί όπως σε κανένα άλλο άλμπουμ του (προσωπική εκτίμηση) Kenny Burrell – Soul Lament από το Midnight Blue Frank Black – my life is in storage από το album έκπληξη, Honeycomb (ένας δίσκος με country/ soul feel που εξέπληξε ολους τους fan του Black (Κατά κόσμον Charles Thomson). Στον δίσκο αυτό, κιθάρα παίζει ο Steve Cropper και ο Reggie Young (εχει παίξει με Dylan, Elvis, Wilson Pickett, κα). Γνωστός για την εμμονή του, ο Black ηχογράφησε όλα τα τραγούδια του αλμπουμ live χωρίς overdubs κλπ. Bill Frisell – Senandoah –από το East West Blues wire – Shake it από το Steady Gig (η κιθάρα στο τελευταίο σόλο 3:14 με έκανε να κολλήσω τρελά με το κομμάτι αυτό) Cindy Cashdollar – Sliding home – από το άλμπουμ slide show. Στο κομμάτι αυτό παίζει ο Sonny Landreth. John Hammond/ Tom Waits – Wicked Grin όλο το άλμπουμ αν και είναι συρραφή από τραγούδια διαφόρων άλμπουμ. Al Kooper/Shuggie Otis – Super Session vol. 2 – Μετά το super session με τον Bloomfield εδώ με το παιδί θαύμα της εποχής και γιό του Johnny Otis (Veliotis). John Martyn – Solid Air – όλο το άλμπουμ Marc Ribot - Los Cubano Postizos – όλο το άλμπουμ

Επειδή κι εγώ είμαι εν αναμονή μιας NS Custom tele ήθελα να μοιραστώ κάποιες από τις εμπειρίες μου από την μέχρι στιγμής συνεργασία μου με τον Σταύρο (Ντούκα). Είμαι ήδη κάτοχος μιας CIJ Fender Telecaster '72 Thinline. Ήθελα μια ακόμα tele και ενώ ομολογουμένως θα μπορούσα να αγοράσω μια Fender tele από την οποία θα έχανα λιγότερα από την μεταπωλητική αξία, ακολούθησα τον δρόμο της κατασκευής μιας custom. Αυτό που με συναρπάζει είναι η αίσθηση πως είμαι μέρος της όλης διαδικασίας και ο Σταύρος σίγουρα σε κάνει συμμέτοχο σε αυτή. Ασχέτως της απόστασης, λαμβάνω φωτογραφίες με τα στάδια της συναρμολόγησης. 'Εχω δώσει σχέδια για ένα ιδιαίτερο decal που το έχει αναλάβει ο ίδιος και η επκοινωνια μας είναι σχεδόν καθημερινή. Η tele που περιμένω είναι μια surf green custom (double binding), με μπράτσο maple και rosewood fingerboard, 12'' radius, medium jumbo frets, special wiring κλπ. Όταν ετοιμαστεί, θα κάνω post περισσότερα! Για εμένα το όλο θέμα είναι να φτιάξω την κιθάρα που θα κρατήσω για πάντα ασχέτως με το αν λέει Fender στο headstock ή όχι.

Νομίζω πως είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις. Έκανα κι εγώ το ταξίδι από Αθήνα να τον δω προσωπικά και τη δουλειά του. Τελικά έβαλα μπροστά την κατασκευή μιας tele και τώρα είμαι σε αναμονή. Καλό είναι να έχεις στο μυαλό κάποια πράγματα για το πως θέλεις να βγει και με την βοήθειά του και κάποιων δειγμάτων tele που έχει εκεί στο μαγαζί θα μπορέσεις να καταλήξεις στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Σταύρος είναι φοβερός σαν άνθρωπος και σαν τεχνίτης. Αξίζει τον κόπο μια επίσκεψη (ειδικά αν είσαι στην περιοχή)!

Ο τίτλος το λέει από μόνος του. Ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα σε μια πληθώρα μουσικών και του πιο όμορφου (προσωπική άποψη) μοντέλου της Fender! http://www.musicradar.com/news/guitars/28-telecaster-legends-part-1-223930#content (ελπίζω να μην επαναλαμβάνω το εν λόγω θέμα).

Καλημέρα σε όλους! Ήθελα κι εγώ να προσφέρω κάποια στοιχεία βάσει ενός παλαιού άρθρου για την συγκεκριμένη κιθάρα: Η ιδέα της εν λόγω κιθάρας όντως ήρθε στον Bo Diddley το 1959. Η ημερομηνία είναι ορόσημο καθώς μέχρι τότε η Gretsch κατασκεύαζε μαγνήτες μονού πηνίου (DeArmond). Εκείνη την περίοδο και λόγω των Les Paul με την χρήση πλέον μαγνητών διπλού πηνίου (απο το ’57 και έπειτα) η Gretsch δημιούργησε την δική της έκδοση μαγνητών διπλού πηνίου γνωστούς και ως Filter Tron. Η συγκεκριμένη «φορά» τους Tv Jones Power’Tron . Το συνολικό μήκος της κιθάρας φτάνει τα περίπου 110 εκατοστά όταν της Stratocaster είναι στα 95 περίπου. Αυτό σημαίνει πως παίζοντας όρθιος είναι όλα καλά, αλλά καθιστός ίσως σου φανεί λίγο μεγάλη η από σταση από το nut. Για να αποδώσω σωστά την πηγή (περιοδικό Guitarist, Dec. 2005) σχετικά με την περιγραφή των υλικών, αναφέρω πως το σώμα είναι chambered mahogany ενώ από πάνω το ξύλο είναι μια πολύ λεπτή φέτα από laminated maple. Αυτό την κάνει μια ελαφριά κιθάρα στα περίπου 3,5 κιλά. Την περίοδο που βγήκε το άρθρο, το μόνο χρώμα στο οποίο ήταν διαθέσιμη ήταν το Firebird Red (gloss urethane).

επίσης να προτείνω και αυτήν: http://www.peerlessguitars.co.uk/#/wizard/4523593998 Με 3 P90 και σώμα 17-ιντσο!

Προφανώς και ο σκοπός της εν λόγω tribute κιθάρας είναι να αποδοθεί στο μέγιστο κάθε ορατό στοιχείο που υπήρχε στην κιθάρα του Bloomfield. Άρα σαφώς και υπάρχει το συγκεκριμένο distressed look. Μαλιστα σύμφωνα με το επίσημο site της Gibson μόνο 100 κομμάτια θα έχουν το συγκεκριμένο treatment. (http://www.gibson.com/en-us/Lifestyle/Features/spotlight-on-the-michael-bloom/). Μάλιστα, λόγω του οτι η συγκεκριμένη κιθάρα του Bloomfield αγνοείται μετά τον θάνατό του το '81 η Gibson αντέγραψε την κιθάρα του Μike βάσει φωτογραφιών του με το συγκεκριμένο όργανο. Απλά παραθέτω μερικά στοιχεία στοιχεία που ίσως ενδιαφέρουν. Νομίζω πως το όργανο αυτό απευθύνεται περισσότερο σε fans του Bloomfield εξ ου και η ακριβή τιμή της. Ως fan του Bloomfield (και εφόσον θα είχα τα χρήματα), θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά.

Μολονότι δεν βρίσκονται καθόλου στο επίπεδο τιμών της Samick, θα πρότεινα και μια ματιά στις Peerless. www.peerlessguitars.co.uk Πολύ πρόσφατα είχα την εμπειρία να δοκιμάσω αρκετές από αυτές (τις φέρνει ο Κουρμπής) και με ενθουσίασε η ποιότητα κατασκευής. Από ό,τι διάβασα το εργοστάσιο της συγκεκριμένης εταιρεία (στην Κορέα) κατασκεύαζε κιθάρες για άλλους ώσπου αποφάσισε να βάλει το όνομά της σε δικά της όργανα μειώνοντας τον μηνιαίο αριθμό παραγωγής της προκειμένου να διατηρήσει την ποιότητα σε καλά επίπεδα. Εννοείται πως μόνο μια δοκιμή θα σε πείσει. Οι τιμές τους από ό,τι θυμάμαι, ξεκινούν (αναλόγως μοντέλου από τα περίπου 550 ευρώ). Εγώ πάντως ενθουσιάτηκα με μια Wizard Custom την οποία και άρπαξα! Να σημειωθεί πως πολλά από τα semi hollow σώματα είναι εντελώς κενά μέσα τους και συνεπώς μπορούν να υπάρξουν θέματα feedback με ενισχυτή.

Ως κάτοχος του DL-8 είμαι πολύ ευχαριστημένος από τις πολλές δυνατότητες που μου προσφέρει το πετάλι (πάντα για τα δικά μου κριτήρια και βαλάντια) και το ηχητικό αποτέλεσμα. Πιστεύω πως είναι ένα πολύ καλό value for money πετάλι και ιδιαίτερη εντύπωση που έκανε η ποιότητα κατασκευής του(ιδιαίτερα η αίσθηση των ποτενσιόμετρων). Το γεγονός πως έχει και ένα μικρό looper (20 δευτερόλεπτα) στις δυνατότητές του είναι κάτι θετικό και ιδιαιτέρως εύχρηστο αν θέλεις κάτι σύντομο. Για περισσότερα χρησιμοποιώ το jamman της ίδιας εταιρείας. Θεωρώ πως η σειρά hardwire είναι σίγουρα ένα βήμα πάνω από τα παραδοσιακά πετάλια της εταιρείας (τουλάχιστον από πλευράς ποιότητας κατασκευής).

Θα συμφωνήσω με τον raindog. Ο Brozman είναι σίγουρα ο ειδικός και προφανώς δεν υπάρχουν και πολλά που μπορεί κανείς να προσθέσει. Τελικά το θέμα επιλογής είναι καθαρά υποκειμενικό και μακάρι να υπήρχαν διαθέσιμες τέτοιες κιθάρες (διάφορα είδη, μάρκες, κλπ) ώστε να μπορεί ο καθένας να έχει μια σφαιρική εικόνα. Ως παρένθεση για την ορθότητα των όσων ανέφερα παραπάνω – και κατόπιν επισήμανσης – ήθελα να επισημάνω πως γράφοντας biscuit cone ή spider cone εννοώ κώνους στους οποίους εφάπτεται γέφυρα τύπου biscuit και αντίστοιχα το σύστημα της γέφυρας τύπου spider. Αυτά ως μικρή επισήμανση.

Πραγματικά, δεν ξέρω πως μπορεί να μην αναφέρθηκαν οι τρίκωνες. Είναι οι ακριβότερες στην κατηγορία τους και θεωρούνται ως οι κορυφαίες. Πρόκειται για ένα σύστημα 3 κώνων που επικοινωνούν μεταξύ τους με μια γέφυρα σε σχήμα Τ. Μέσω του συστήματος αυτού μεταφέρεται ο ήχος από τη χορδή στους κώνους. Αρχικά κατασκευάζονταν από German Silver (ένα είδος αλουμινίου). Σήμερα υπάρχουν διάφορα υλικά κατασκευής καιο ίδιος ο Brozman έχει sponsor-άρει / βοηθήσει στην κατασκευή μιας τρίκωνης βαρίτονης (αν θυμάμαι σωστά). Γενικά, ο Brozman θεωρείται η αυθεντία σε ό,τι αφορά τα όργανα αυτά και η ίδια η National χρησιμοποίησε τη γνώμη και τις γνώσεις του για τα όργανα αυτά. Μάλιστα ο ίδιος έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο για τις National (http://www.amazon.com/History-Artistry-National-Resonator-Instruments/dp/0931759706/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1227852768&sr=8-1). Κλείνοντας, από πολλούς θεωρείται πως η καρδιά μιας resonator είναι ο ίδιος ο κώνος. Πολλοί (στο εξωτερικό, όπου ευδοκιμούν τα όργανα αυτά) έχουν πάρει φτηνές resonator κιθάρες και έχουν αλλάξει τον κώνο με έναν National κώνο. Δυστυχώς όμως, αυτό απαιτεί τεχνίτη με ιδιαίτερες γνώσεις και εμπειρία. Στις κιθάρες αυτές αν κάνεις το λάθος και βγάλεις όλες τις χορδές μαζί ( πχ κατα την αλλαγή χορδών) επειδή αυτές πατούν πάνω στο biscuit ξαφνικά η πίεση που ασκείται από το biscuit στον κώνο μηδενίζεται. Μόλις ξαναβάλεις τις χορδές, ο κώνος δεν ξανάρχεται ποτέ στην ίδια θέση όσο και να νομίζεις πως το κατάφερες. Το αποτέλεσμα είναι τριξίματα καθώς παίζεις. Είναι πολύ ευαίσθητα όργανα (κατ' αυτή την έννοια μόνο) αλλά ο ήχος τους δεν έχει όμοιο. Η λύση αν αλλάζεις χορδές είναι απλά να τις αλλάζεις μία μία. Αν όμως πας για αλλαγή κώνου, θες μάστορα!

Η διαφορά ανάμεσα στις spider cone και στις υπόλοιπες είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστική. Όπως έλεγα (στο πρότειναν και άλλοι) ενας καλός τρόπος να καταλήξεις είναι να ακούσεις από τα samples στο site της National. Να σημειώσω δε, πως λέγοντας country & bluegrass μιλάμε για κάτι πιο παραδοσιακό σε άκουσμα από country που ακούς με ηλεκτρική κιθάρα. Εννοείται δε, πως bends σε resonator δεν είναι κάτι συνηθισμένο, μιας και το action (απόσταση χορδής από τάστα) είναι πολύ ψηλό. Έχοντας θεωρητικά "αποκλείσει" τις spider cones (δεν θα τις απέκλεια τόσο εύκολα) μπαίνει το θέμα (όσον αφορά τον ήχο) στο είδος υλικού που είναι κατασκευασμένη μια biscuit cone. Για να το πω πολύ γενικά και για μερικούς που έχουν ακούσματα, λίγο απόλυτα: η steel bodied resonator έχει έναν πιο αρχετυπικό ήχο. Στεγνό και "no frills" που παραπέμπει περισσότερο σε Delta Blues προσωπικά δεν με ενθουσιάζει, αλλά στα χέρια ενος καλού παίκτη... Μια με ξύλινο σώμα έχει πιο ζεστό ήχο. Μια brass bodied (τύπου Style O) έχει ιδιαίτερα γλυκό ήχο και κατά την ταπεινή μου άποψη έναν κάπως περισσότερο all inclusive χαρακτήρα. Δηλαδή από Blues, Hawaian, Calypso, Jazz (ενός βέβαια πολύ ιδιαίτερου τύπου). Τίποτε δεν είναι απαγορευτικό και τίποτε δεν είναι απόλυτο. Απλά όπως προείπα μιλάμε για μια πολύ γενικευμένη άποψη προκειμένου να διαχωρίσουμε τα είδη. Έχοντας παίξει και με τα 3 είδη (σε National) κατέληξα σε Style O. Εδώ δεν έχω υπ'όψιν μου ποιος έχει τις φτηνότερες μάρκες ή γενικά μεγάλη ποικιλία σε resonator. O Κουρμπής (αν δεν κάνω λάθος) είναι τις Amistar. Στον Καγμάκη έχω δει Fender και κάπου πήρε το μάτι μου κάποια στιγμή (στον πάνω όροφο) μια National. Δες και αυτό το site (www.palmguitars.nl) Είναι φερέγγυος και έχει κατα καιρούς κάποια μεταχειρισμένα ή μάρκες φτηνές.

Γειά χαρά! Στην συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει αυτό που ισχύει και για κάθε άλλη κιθάρα: οτι δηλ. είναι πολύ σημαντικό να παίξεις με οσο το δυνατόν περισσότερες κιθάρες μπορείς. Δεδομένου όμως πως μιλάμε για κιθάρα "ειδικού" ενδιαφέροντος είναι μάλλον δύσκολο να βρεις αρκετές, διαφορετικής μάρκας και είδους ώστε να τις δοκιμάσεις. Θα ξεκινούσα με τη διαφορά ανάμεσα στο υλικό με το οποίο είναι κατασκευασμένο το σώμα (ξύλο, steel, brass) όπου εδώ, πολύ περισσότερο από άλλα όργανα οι διαφορές είναι ιδιαιτέρως αισθητές. Μετά το υλικό, έρχεται το μέγιστης σημασίας θέμα του ηχείου (resonator). Αυτό διαχωρίζεται σε biscuit και spider cone. Ξεκίνησε σαν ένα θέμα πατέντας αλλά η διαφορά έχει να΄κάνει κυρίως με την τοποθέτηση του ηχείου και τον τρόπο που μεταδίδεται ο ήχος από τις χορδές στο ηχείο. Εν ολίγοις, spider cone κιθάρες (πχ dobro) έχουν έναν ιδιαίτερο ήχο (σκέψου country, bluegrass) ενώ biscuit cone κιθάρες φέρουν τον πιο "παραδοσιακό" ήχο των resonator (συνιστάται ο Brozman για ακούσματα). Μπες στο site της National (www.nationalguitars.com) και μπορείς να ακούσεις δείγματα από τα διάφορα είδη. Όσον αφορά τα φτηνά μοντέλα θα κοιτούσα σε Regal (κατασκευάζονται στην Κορέα ), Beard (www.beardguitars.com) και Johnson (www.johnsongtr.com). Βέβαια υπάρχουν και fender resonators οι οποίες όμως δεν και ό,τι καλύτερο. Θεωρώ πως κορυφαίες είναι οι National και επίσης άριστες (τις βρίσκεις και εν Ελλάδι) οι Amistar. Οι 2 τελευταίες όμως παίζουν σε άλλο price range.

Ιδού και η κιθάρα του Πανούση από το site του Καγμάκη με την αντίστοιχη αναφορά σ'αυτόν! Επισυνάπτεται...

Δυστυχώς, όταν έψαχνα τη βιογραφία του δεν είχα βρει κάτι μεταφρασμένο. >:( Όμως, η γραμμένη στα αγγλικά βιογραφία, είναι σε απλή γλώσσα. Ίσως τώρα πια να έχει μεταφραστεί, αλλά δεν έχει τύχει να δω κάτι τέτοιο (μιλάμε πάντα για το Johnny Cash - The Autobiography).