bluesscholar

Πρόσφατα ανακάλυψα μια τραγουδίστρια τη μουσική της οποίας ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Πρόκειται για την Jessica Lea Mayfield (www.myspace.com/jlmayfield) από το Ohio. Πρόκειται για ανακάλυψη του Dan Auerbach των Black Keys. Μάλιστα ο ίδιος έχει επιμεληθεί την πραγωγή του δίσκου της With Blasphemy So Heartfelt. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως η κοπέλα ηχογραφήθηκε συνοδεύοντας τα τραγούδια της με μια ακουστική κιθάρα. Στη συνέχεια, ο Auerbach «έντυσε» τον δίσκο με περισσότερα όργανα δημιουργώντας αυτό το lo-fi αριστούργημα! Το άλμπουμ είναι σε κλίμα παρόμοιο με το solo αλμπουμ του Auerbach (Keep it Hid) αφού μάλιστα ηχογραφήθηκαν περίπου την ίδια περίοδο. Το όλο ύφος επίσης παραπέμπει πολύ στον Jason Molina την περίοδο των Songs: Ohia (www.myspace.com/songsohiajasonmolina)

Surf green: Με binding ή χωρίς, αυτά τα custom χρώματα είναι άπαιχτα. Το binding (για μένα τουλάχιστον) προσδίδει στο mojo του οργάνου. Ειδικά στο χρώμα αυτό, είναι ανεπαίσθητο μιας και δεν κάνει μεγάλη αντίθεση. Γούστα είναι αυτά. Charlie Christian: Σωστά, αυτή η ακουστική χροιά είναι και η ιδιαίτερη ποιότητα του μαγνήτη. Ίσως για αυτό να μην έγινε τόσο δημοφιλής. Αυτός που μου αρέσει είναι πως δεν είναι τίποτα από τους άλλους μαγνήτες. Έχει μια καθαρά δική του χροιά, η οποία δεν πάει να μιμηθεί κάτι άλλο. Πάντως σκέψου τον ήχο που βγάζει στη μίξη των 2 μαγνητών. Αυτό που ακούσαμε είναι ο neck μαγνήτης σε όλες τις εκφάνσεις του. Στη θέση 2 του επιλογέα που μπαίνει και ο bridge μαγνήτης της τελε, το αποτέλεσμα είναι άκρως ενδιαφέρον!

Λοιπόν, μιας και το ανέφερες, στην τελε μου έχω βάλει αυτόν τον διακόπτη. Με τον συγκεκριμένο μαγνήτη "λέει" περισσότερο από ότι με τους 2 μονούς tele μαγνήτες που είχα αρχικά. Το tone ποτενσιόμετρό μου, σηκώνοντας το, βγάζει τους μαγνήτες εκ΄τος φάσης. Επειδή ο ήχος αυτός ουσιαστικά "αδυνατίζει" τον ήχο (μια και οι μαγνήτες μπαίνουν εκτός φάσης και ακυρώνεται μέρος του σήματος) με τον Charlie Christian ο ήχος αυτός είναι πιο γεμάτος. Αν τελικά βάλεις 2 Charlies τότε θα είναι ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα!

Μια φορά πάντως, το σώμα είναι ήδη σκαμμένο, οπότε... Νομίζω θα είναι άκρως ενδιαφέρον! Go for it!

Δυστυχώς δεν τον μέτρησα πριν στείλω την κιθάρα για εγκατάσταση. Πάντως στο Video ο Lollar λέει πως έχει βάθος 1 περίπου ίντσας όταν βιδωθεί στο Pickguard, δηλαδή 2,5 εκατοστά!

Νομίζω πως αυτό θα ξεκαθαρίσει λίγο τα πράγματα: υπάρχει και συνέχεια: Για να γυρίσεις πίσω σε Tele μαγνήτη νομίζω θα είναι πολύ βαθιά για να βάλεις τον μαγνήτη με τις βίδες στο σώμα

Συμφωνώ απόλυτα, άλλωστε στην συγκεκριμένη περίπτωση μια ρύθμιση υπάρχει: τέρμα κάτω στο ίδιο ύψος σχεδόν με το Pickguard!

Πάντως, πέραν του σκαψίματος, αν θες να βάλεις τον παλιό tele μαγνήτη απλά βάζεις το Pickguard πάνω (φαντάζομαι όμως πως και ο tele μαγνήτης σου πρέπει να είναι δεμένος στο pickguard). Έχω την εντύπωση πως με τον συνδυασμό Pickguard και Charlie Christian ίσως γλιτώσεις μερικά χιλιοστά σκάψιμο παραπάνω.

Ηλία, μιας και την κιθάρα την έστειλα στον Σταύρο νόμιζα πως θα την είχες δοκιμάσει. Πάντως, δεν λέω πως θα ξεχάσεις τους p90, αλλά σίγουρα θα πάθεις πλάκα! Συμφωνώ με την επιλογή της στήριξης στο pickguard. Μπορείς από το site του Lollar να τον αγοράσεις μαζί με το Pickguard. Αν δεις στο site του, σου δίνει τη δυνατότητα να διαλέξεις (http://www.lollarguitars.com/mm5/merchant.mvc?Screen=PROD&Store_Code=LGP&Product_Code=222&Category_Code=charlie-christian-pickups) και από ό,τι καταλαβαίνω δεν νομίζω να έχει καμιά επιβάρυνση στην τιμή.

Αλλά και για βρώμικα είναι επίσης καταπληκτικός πράγμα που δείχνει πόσο "ευέλικτος" μαγνήτης είναι.

Α! για να γίνει και μια σύγκριση μεγεθών, εδώ είναι το σώμα με το original routing.

Ναι, χρειάστηκε αρκετή δουλειά για να μπει. Έγινε και σκάψιμο του σώματος και του Pickguard. Επισυνάπτω 3 φωτογραφίες που μου έστειλε ο τεχνίτης (η μετατροπή έγινε από τον Σταύρο Ντούκα). Νομίζω θα τις βρεις κατατοπιστικές.

η αλήθεια είναι πως από τη μέρα που παρέλαβα την κιθάρα με τον νέο μαγνήτη, ο επιλογέας είναι μονίμως στη θέση neck! Ειδικά για καθαρά δεν υπάρχει καλύτερος μαγνήτης.

Δεν είμαι βέβαια σίγουρος αν θα έπρεπε το θέμα αυτό να βρίσκεται σε αυτή τη στήλη ή στη στήλη Blogs (αν και δοκίμασα ανεπιτυχώς να το αναρτήσω εκεί αρχικά). Συνεχίζω λοιπόν παραθέτοντας και ένα βιντεάκι από το Youtube

Επειδή διαβάζουμε διαρκώς για διάφορους μαγνήτες, P-90s, humbuckers, EMGs, κλπ κλπ ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πληροφορίες για ένα είδος μαγνήτη που δεν είναι ευρέως γνωστός αλλά μετά από προσωπική εμπειρία μου μ’αυτόν ήθελα να γράψω κάποια πράγματα που ίσως φανούν χρήσιμα σε κάποιον που ψάχνει κάτι διαφορετικό. Πρόκειται για τον μαγνήτη γνωστό με το όνομα Charlie Christian. Μαγνήτης που πρωτοφορέθηκε το 1936 στην Gibson ES-150, το μοντέλο που χρησιμοποιούσε ο Charlie Christian στην μπάντα του Benny Goodman, μεχρι και τον πρόωρο θάνατό του. Ο μαγνήτης αυτός ήταν πραγματικά ογκώδης καθώς περιλάμβανε 2 μπάρες από μαγνήτες κοβαλτίου (cobalt) οι οποίοι την εποχή εκείνη, λόγω χαμηλής δυναμικότητας, απαιτούνταν να είναι μεγάλου μεγέθους (βλέπε φωτό 1). Διάφορες παραλλαγές εμφανίστηκαν την περίοδο εκείνη: η πρώτη έκδοση περιλάμβανε μια μπάρα (λεπίδα) να προεξέχει από το πλαστικό εξαγωνικό κάλυμα του μαγνήτη. Η δεύτερη έκδοση (1938) είχε ένα μικρό «κόψιμο» κάτω από την χορδή της νότας ΣΙ προκειμένου να ισορροπήσει την ένταση του μαγνήτη. Χαρακτηριστική είναι η αντίσταση του μαγνήτη στην αρχική έκδοση με 2,4 ΚΩ (προέρχονταν από 4000 περιελίξεις με σύρμα πάχους 68 gauge το οποίο δεν χρησιμοποιείται πλέον λόγω του μεγάλου του πάχους, εξου και ο χαμηλός αριθμός περιελίξεων)και η έξοδος στην 2η περίπτωση που έφτασε σε αντίσταση 5,2 ΚΩ με 10.000 περιελείξεις σύρματος πάχους 42 gauge. Με την εισαγωγή των μαγνητών AlNiCo μετά το 1940, το μέγεθος του μαγνήτη έγινε μικρότερο. Ο συνδυασμός της χαμηλής αντίστασης, των μαγνητών και του σύρματος είχαν ως αποτέλεσμα έναν μαγνήτη με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά! Αρκετά θορυβώδη (ειδικά αν ο κιθαρίστας πέπαιξε πολύ κοντά στον ενισχυτή) αλλά επίσης πολύ δυνατό και με ιδιαίτερη ακουστική χροιά. Σε ένταση ήταν παρόμοιος με τους P-90 αλλά πολύ πιο καθαρός στα πρίμα του, ζεστός στα μπάσα, καλύπτοντας μια μεγαλύτερη γκάμα συχνοτήτων από τους P-90. Με την πάροδο του χρόνου διάφοροι κατασκευαστες μαγνητών κατάφεραν να περιορίσουν το μέγεθός τους κάνοντας χρήση ισχυρότερων μαγνητών σε μικρότερο μέγεθος. Παίζοντας με τον αριθμό των περιελίξεωνκαι το πάχος του σύρματος ουσιαστικά αναπαρήγαγαν τον μαγνήτη αυτό και την ακουστική του ποιότητα. Μερικοί εκ των κατασκευαστών: Seymour Duncan (http://www.seymourduncan.com/products/custom-shop/specialized-1/charlie_christa/) Jason Lollar (http://www.lollarguitars.com/mm5/merchant.mvc?Screen=charlie-christian-pickups) Καθώς και ένας κατασκευαστής ο οποίος τους κατασκευάζει με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους και μετρήσεις όπως οι original (http://www.ccpickups.co.uk/index.html) Η ίδια η Gibson ξανακυκλοφόρησε τον μαγνήτη αυτόν τη δεκαετία του 1970 σε μια επαιτειακού μοντέλου Charlie Christian ES-175CC ενω ένας μικρός αριθμός μπήκε και σε επανεκδόσεις της Gibson Super 400. Ο λόγος που αρκετοί κατασκευαστές μαγνητών ενδιαφέρθηκαν να ξαναδημιουργήσουν τον μαγνήτη αυτό ξεκίνησε κατά πολλούς όταν ο Danny Gatton εμφανίστηκε με μια tele του ’52 στην οποία είχε τοποθετήσει τον μαγνήτη αυτόν. Έκτοτε η προσθήκη αυτου του μαγνήτη στη θέση του Neck μαγνήτη της telecaster έγινε αρκετά δημοφιλής. Πρινμερικά χρόνια, η Gibson έβγαλε ένα John Lennon Tribute Μοντέλο ονόμασε ως John Lennon Les Paul Junior. Η κιθάρα αυτή βγήκε σε λίγα μόνο κομμάτια, φορώντας έναν bridge p-90 και έναν Charlie Christian neck μαγνήτη. (βλέπε φωτο 2) . Η τοποθετησή του απαιτεί σκάψιμο σε βάθος όσο περίπου ενός p-90. Η έκδοση του Lollar κυκλοφορεί και σε ειδική έκδοση με τον μαγνήτη ήδη τοποθετημένο πάνω στο Pickguard και τη δυνατότητα ρύθμισης του μαγνήτη αυτού με βίδες. Κατά βάση όμως, λόγω της απίστευτης δύναμης του μαγνήτη αυτού η τοποθέτηση του στο ίδιο ύψος με το Pickguard είναι η ιδανική. Σε προσωπικό επίπεδο έψαχνα τον μαγνητη αυτόν (η αλήθεια είναι δίχως να τον έχω ακούσει Live, παρά μόνο σε ακουστικά δείγματα). Όταν αποφάσισα να φτιάξω τηνδική μου tele (http://www.noiz.gr/index.php?topic=173438.0) είχα ήδη κατά νου να βάλω τον μαγνήτη αυτό. Λίγο μετά την κατασκευή της κιθάρας βρέθηκε σε αγγελία του Noiz ο ενλόγω μαγνήτης του Jason Lollar όταν ο Ηλίας Ζάικος (ez) απόφάσισε να τον πουλήσει. Για να μην τα πολυλογούμε, ο μαγνήτης αγοράστηκε και ξανεέφυγε για Γιάννενα (NS Guitar Workshop) όπου έγινε η τοποθέτησή του, με απόλυτη επιτυχία, οφείλω να πω. Όταν τον πρωτοάκουσα σοκαρίστηκα γιατί δεν περίμενα να είναι ΤΟΣΟ δυνατός. Πολλοί τον συγκρίνουν με τους p-90 σε ένταση. Εγώ όσον αφορά την ένταση και μόνο αυτή, θα τον σύγκρινα με τους burstbuckers pro της παλιάς μου Les Paul. Ο μαγνήτης αυτός όμως είναι πεντακάθαρος, ζεστός και μοναδικά γλυκός. Το γεγονός της υψηλής του έντασης απαιτεί έναν δυνατό bridge μαγνήτη ώστε να υπάρχει ισορροπία όταν παίζουν και οι 2 μαγνήτες. Άρα, στο στήσιμο απαιτείται σήκωμα του Bridge μαγνήτη μεταξύ άλλων. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν άκρως ικανοποιητικό τόσο αισθητικά όσο και ηχητικά. Τόσο, σε βαθμό που οι p90 μου φαίνονται αρκετά μουντοί (μολονότι οι αγαπημένοι μου μαγνήτες). Πολλές φορές άκρως ενδιαφέροντα συμπεράματα προκύπτουν από τον πειραματισμό (άλλοτε και καταστροφές). Στην προκειμένη περίπτωση όμως αισθάνθηκα πως άξιζε τον κόπο η έρευνα γύρω από τους μαγνήτες και μιας και το αποτέλεσμα με αντάμειψε προσωπικά, πιθανόν να ενδιαφέρει και άλλους. Για την συγγραφή αυτού του μικρού άρθρου χρησιμοποίησα τις εξής πηγές: The American Blues Guitar – Rick Batey – Hal Leonard Publications Gibson Electrics, The Classic Years – A.R. Duchossoir – Hal Leonard Publications The definitive illustrated encyclopedia of Jazz & Blues – Julia Rolf – Star Fire Publications Καθώς και τα αντίστοιχα Sites των σύγχρονων κατασκευαστών.

Όντως Κορεάτικες οι Peerless αλλά καταπληκτικές στο θέμα value for money. Ως κάτοχος της Custom Wizard με τους 3 p-90 έχω μόνο καλές εντυπώσεις. Η ποιότητα κατασκευής τους επίσης είναι μοναδική (Mother of pearl inlays στο headstock και περιμετρικά του σώματος) το φινίριμα κλπ. Μέχρι που έφτιαξα την Tele Partcaster μου ήταν το αγαπημένο μου όργανο. Πρόσφατα (και εις απάντηση για τους p-90) φόρεσα στην Tele μου τον Charlie Christian pickup του Lollar. Είναι σαν p90 μόνο πιο καθαρός και ζεστός. Απορώ πως δεν είναι πιο δημοφιλείς αυτοί οι μαγνήτες!

Δυστυχώς είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα! Λόγω της εργασίας μου, αλληλογραφώ διαρκώς με πελάτες από Αμερική. Σε καθημερινή βάση λαμβάνω αρκετά μηνύματα από τους "ψύχραιμους" που απλά ακούνε τα πράγματα που περιγράφονται και ανησυχούν για τις απεργίες μέχρι τους πιο "μελοδραματικούς" που μου στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης με φράσεις του είδους: προσευχόμαστε για εσάς, και διάφορα άλλα. Σε μια κοινωνία που βασίζεται στην εικόνα και βομβαρδίζεται διαρκώς από τα media, τί να κάνει κανείς;

Να και ένα απόσπασμα από το live που έκαναν το Σάββατο στο Κύτταρο (στο ίδιο Live ήταν και ο Νίκος Ντουνούσης με τους Backbone και βέβαια ο θρυλικός Nick Gravenites). Εδώ, με την Angela Brown σε μια συγκλονιστική εκτέλεση του Summertime! (Η ποιότητα δεν είναι η καλύτερη δυνατή μιας και είναι από μια compact μηχανή).

Τα τύμπανα όντως είναι «πλαστικά» αλλά βέβαια υπάρχει πάντα η δυνατότητα δειγματοληψίας. Τα πάντα βρίσκονται στο τι ακριβώς έχεις κατά νου και ποιος είναι ο προϋπολογισμός σου. Ένα άλλο σημαντικό θέμα (τώρα το θυμήθηκα) που πρέπει να λάβεις υπόψιν σου είναι πως το BR600 δεν διαθέτει Phantom Power. Κατά συνέπεια είναι αδύνατον να τροφοδοτήσεις πυκνωτικό μικρόφωνο από την κονσόλα αυτή. Το επόμενο μοντέλο (BR900) διαθέτει αυτή την τροφοδοσία (αν θυμάμαι σωστά). Το θέμα πλέον εγκειται στο τι ακριβώς θέλεις να κάνεις. Γνώμη μου είναι πως αν θες κάτι φορητό με αρκετές δυνατότητες ίσως να πρέπει να αποφύγεις το micro BR (με την προϋπόθεση πως δεν υπολογίζουμε κόστος κλπ) μιας και οι δυνατότητές του είναι σαφώς οι πιο περιορισμένες στην εν λόγω σειρά. Μιλάω πάντα για τη σειρά BR της Boss μιας και προφανώς υπάρχουν άλλα μοντέλα και είδη (Tascam, Zoom, Κλπ).

Καλημέρα! Όταν αποφάσισα να αρχίσω να ηχογραφώ κάποια πράγματα μετά από κάποια σκέψη κατέληξα κι εγώ στη σειρά BR. Ειδικότερα επέλεξα το BR-600 για τους εξής λόγους: περισσότερες δυνατότητες από το micro BR χωρίς να καταργείται η φορητότητα. Ειδικότερα, το BR-600 (λειτουργώντας και με μπαταρία και 9V μπαταρία – το τροφοδοτώ με One spot) είναι μικρό και δίνει τη δυνατότητα στον χρήστη να το μεταφέρει παντού. Διαθέτει 2 μικρόφωνα ενσωματωμένα αν θες να γράψεις κάτι «στο πόδι» αν και δεν είναι και τα καλύτερα μικρόφωνα. Επίσης ενσωματωμένα διαθέτει σειρά εφφέ κιθάρας και μπάσου παρέχοντάς σου την δυνατότητα να γράψεις καρφώνοντας απλά την κιθάρα επάνω και με ένα σετ ακουστικά να κάνεις Monitor όλη τη διαδικασία. Αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι το ενσωματομένο drum kit που σου δίνει τις εξής δυνατότητες: να «παίξεις» τον ρυθμό που εσύ θέλεις (σε διάφορα κουμπιά έχουν ανατεθεί η μπότα, το ταμπούρο, Hi hat, Κλπ κλπ). Επίσης, μπορέις να ηχογραφήσεις εσύ λχ το ταμπούρο που θες και να το χρησιμοποιήσεις σαν sample. Τέλος διαθέτει ολόκληρη σειρά από ρυθμούς (rock, blues, jazz, country και φυσικά μετρονόμο). Οι ρυθμοί προγραμματίζονται πλήρως κατά τη διάρκεια του κομματιού. Τέλος, από πλευράς εισόδων έχεις: Line in σε μικρό jack, 3 line in εκ των οποίων τα 2 δέχονται μικρόφωνο σε jack και όχι XLR. Διαθέτει 8 κανάλια, όπου πάνω στο κά8ε ένα μπορείς να αναθέσεις συνολικά άλλα 8, αρα αποκτας συνολικά 64 κανάλια (αρκετά πολύπλοκο όμως). Από πλευράς μνήμης, χρησιμοποιεί δυστυχώς τις compact flash με ανώτατο όριο μνήμης το 1 GB. Έχω διαβάσει πως μπορεί σαν συσκευή να πάρει μνήμη 2GB αλλά τελικά χρησιμοποιεί το 1 μόνο. Ο χώρος είναι τεράστιος για το φορμά που γράφει. Ήδη στην κάρτα μου έχω φορτωμένα περίπου 10 κομμάτια και παίρνει ακόμα. Άλλωστε μπορείς πάντα να κάνεις backup σε pc. Το μενού του δεν είναι δύσκολο αλλά χρειάζεται χρόνο να καταλάβεις τη λογική του. Έχωντας δοκιμάσει και το BR-900 – έχει ένας γνωστός – το μενού είναι το ίδιο (η φιλοσοφία του δηλαδή). Προσωπικά ηχογραφώ μόνο με μικρόφωνο πάνω στον ενισχυτή και δεν χρησιμοποιώ τα εφφέ της κονσόλας. Αν θέλεις να ακούσεις κάποιο δέιγμα, άνοιξα τις προάλλες ένα προφίλ στο myspace και έβαλα κάτι κομμάτια που είχα γράψει με το BR600 (www.myspace.com/bluesscholar) Από παικτικής άποψης δεν λένε πολλά αλλά μπορείς να ακούσεις πως γράφει το BR 600. Στο πρώτο κομμάτι θα ακούσεις πως αλλάζουν τα τύμπανα με το drum machine. Αυτά και ελπίζω να βοήθησα. Στη διάθεσή σου για ό,τι άλλο χρειαστείς!

Ανυπομονώ να βρω το χρόνο να διαβάσω τη συνέντευξη του Campilongo!

Από το συγκεκριμένο άλμπουμ το τραγούδι που έβαλες είναι και το αγαπημένο μου. Στην τρέλα που έχω με τον Bloomfield προσπαθώ να μαζέψω όλα τα project που συμμετείχε και γενικά ό,τι έχει βγάλει δισκογραφικά. Ο Bloomfield με τον Goldberg είχαν μακροχρόνια συνεργασία, μολονότι, το συγκεκριμένο supergroup project (KGB) το είχε αποκηρύξει ο ίδιος ο Bloomfield ως ενα ακόμα group που στήθηκε για να τα "πάρει". Αν θυμάμαι και σωστά, για την ηχογράφηση του άλμπουμ αυτού, δεν βρέθηκαν όλοι μαζί εκτός από τη φορά που φωτογραφήθηκαν (δες στο εσώφυλλο). Δεν παύει όμως να είναι ένα άλμπουμ στο οποίο συμμετέχει ο Θεός!!!!!

Σχετικά με το μπράτσο: ήθελα ένα μοντέρνο μπράτσο, μιας και η άλλη τελε που έχω έχει εντελώς vintage specs (7,25 inch radius και τα πολύ λεπτά τάστα). Έτσι, το μπράτσο φτιάχτηκε παχύ (όπως σε όλες τις άλλες κιθάρες μου) με 12 inch radius και medium jumbo frets. Το ξύλο είναι maple με rosewood ταστιέρα. Υπήρχε και η δυνατότητα για 22 τάστα αλλά προτίμησα το συγκεκριμένο. Αυτό που είναι καταπληκτικό είναι η αίσθηση του μπράτσου του οποίου το φινίρισμα έχει γίνει έτσι ώστε να έχει την αίσθηση του satin finish. Αν δεν κάνω λάθος αρχικά το μπράτσο είχε κανονική στρώση βερνίκι το οποίο επεξεργάστηκε ο Σταύρος για να του δώσει το φινίρισμα αυτό. Η strat που είχα, φορούσε επίσης μπράτσο με satin finish αλλά η αίσθηση αυτού της tele είναι απλώς ασύγκριτη. Τέλος, το χρώμα του μπράτσου έκατσε πολύ καλά μιας και είναι πιο σκούρο (Tinted) συνδράμοντας στο όλο vintage πνεύμα.

SF ευχαριστώ για τα σχόλια! Σχετικά με το χρώμα, δεν καταλαβαίνω πως δεν κυκλοφορεί το surf green τόσο πολύ! Είναι από τα πιο sexy χρώματα που κυκλοφορούν 8) Λοιπόν, φωτορομάντζου συνέχεια και επισυνάπτω φωτογραφίες από τα διάφορα στάδια κατασκευής, δείγμα και του πόσο συμμέτοχο σε κάνει ο Σταύρος στη διαδικασία κατασκευής (τηρουμένων των αποστάσεων). Φώτο 1: Το σώμα (2 piece alder) ήταν αυτό που έφτασε πρώτα μιας και ήρθε από Γερμανία και η απόσταση ήταν μικρότερη. Φώτο 2: έχει ξεκινήσει το shielding στην κιθάρα, εν αναμονή της εγκατάστασης των ηλεκτρικών. Φώτο 3: Φτάνουν οι μαγνήτες και ξεκινά η εγκατάσταση τους. Εδώ (πιθανότατα) φαίνονται τα flat pole pieces και τα brass saddles Φώτο 4: Παραλαμβάνεται το μπράτσο (ήταν αυτό που χρειάστηκε τον περισσότερο χρόνο μιας και ήρθε από Αμερική). Φώτο 5: Τοποθέτηση του Nut (επελέγη το tusq) κατόπιν συμβουλής του Σταύρου, για την ανθεκτικότητα και σκληρότητά του. Άλλες δυνατότητες περιλαμβάνουν κοκκάλινο ακόμα και από μαμούθ (για όσους αρέσκονται στα φαντεζί υλικά)!!! Βλέπουμε επίσης και τα κλειδιά (kluson vintage double line stamp). Φώτο 6: Λεπτομέρεια από τα ηλεκτρικά της κιθάρας με τον push-pull διακόπτη του Tone να βγάζει εκτός φάσης τους 2 μαγνήτες.

Ηλία ευτυχώς δηλαδή που δεν πήγα για κάποιο πιο συντηρητικό χρώμα (sunburst κλπ) ;D ;D ;D Πάντως για το όλο project ηχογράφηση κλπ είμαι μέσα! Στείλτε μήνυμα και το κανονίζουμε! :)