trolley

Γι' αυτό οι Γραφές διαβεβαιώνουν πως ένας πλούσιος είναι δύσκολο να μπει στον Παράδεισο. Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, δεν είναι επειδή είναι απαραιτήτως κακός άνθρωπος.... :) Πάντως, σκέψου το, είναι όντως η μόνη λύση. Αλλιώς δικαίως θα έχεις τέτοια ερωτήματα, τα οποία φυσικά κατά καιρούς είχαμε όλοι, θυμάμαι π.χ. ότι λίγες μέρες πριν πάω στο Στρατό, είχα πάθει άγχος σχετικά με το τι θα γίνουν οι (περίπου 500 τότε) δίσκοι βινυλίου της συλλογής μου. Τελικά, δεν έπαθαν τίποτε, αλλά χρειάστηκε να τους πουλήσω εγώ, λίγους μήνες μετά την απόλυσή μου, επειδή ήμουν άφραγκος και άνεργος. Plot twist.

Η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα, είναι η εξής: φροντίζεις, ενόσω ζεις, να χαρίσεις τα πράγματα που έχεις και σε ενδιαφέρουν, σε ανθρώπους που βρίσκονται κοντά σου και δηλώνουν ότι τα εκτιμούν. Δεν χρειάζεται να είναι άμεση οικογένεια, εγώ χάρισα το 2018 ένα μέρος της συλλογής μου κλασσικής μουσικής, στο boyfriend της κόρης μίας φίλης της γυναίκας μου, τον οποίο δεν έχω συναντήσει ποτέ και δεν με ξέρει καν, αλλά είχα μάθει γι' αυτόν ότι γουστάρει κλασσική (σπάνιο για παιδί αυτής της ηλικίας) και δεν έχει οικονομική άνεση. Αν δεν ξέρεις κανέναν που να θέλει αυτά που έχεις, τότε έχεις ένα από τα εξής δύο σοβαρά προβλήματα: είτε μαζεύεις άχρηστα πράγματα, είτε με τη στάση σου έχεις κρατήσει μακρυά από τη ζωή σου οποιονδήποτε θα είχε ενδιαφέρον να συναναστρέφεσαι. Συχνά, και τα δύο. Αν έχεις πολλούς που να δείχνουν γνήσιο ενδιαφέρον γι' αυτά που κατέχεις, τότε εξυπηρετείς ξεκινώντας από τους κοντινότερους. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά ενόσω ζεις. Μετά, δεν έχεις τη δυνατότητα να ελέγξεις τίποτε, όποιες και αν είναι οι πεποιθήσεις σου για τη λεγόμενη "μετά θάνατον, ζωή".

Audio εννοώ.

Ντεν έχω καταλάβει κάτι μάλλον... έχει το SY77 ψηφιακή έξοδον;

Το είχα εγώ, και νομίζω έχει αυτο-αναφερθεί ως κάτοχός του ο @Costas Siachamis. Το θεωρώ ως το "poor man's Wavestation", το οποίο είχα και χρησιμοποιούσα την ίδια περίοδο. Γλυκούλι όμως, το είχα λιώσει να παίζω και να γράφω για αρκετά χρόνια.

Που στο διάλα ακούτε τι παίζει το μπάσο; Οκτάϊντσα μεγάφωνα έχει το laptop σας; (Σοβαρά, δεν ακούω τίποτε, μόνο που τον είδα να κτυπιέται, συμπεραίνω ότι ξέρετε τι λέτε).

Αυτή είναι η σωστή ερώτηση.

Trolley Approved

Δεν ήμουν όμως, ήμουν δοκιμαζόμενος πληκτρείδης και είχα κολλήσει με το σόλο του All My Love. Έχω αναθεωρήσει, όπως εξήγησα. Love Isn't Always On Time, που λένε.

Αντιστοίχως, σε παρόμοια περίσταση, πάλι από τοπικό δισκάδικο είχα αγοράσει το παρακάτω άλμπουμ, μόνο και μόνο επειδή είχα ακουστά ότι "υπάρχει ένα μεγάλο γκρουπ που λέγονται Λεντ Ζέπελιν". Αυτό ερχότανε μέσα σε ένα χάρτινο καφετί περίβλημα, ίσα για να κρύβει ποια φωτογραφία έχει στο εξώφυλλο, καθώς είχε κυκλοφορήσει με έξι (αν θυμάμαι καλά), ελαφρώς διαφορετικές εκδόσεις της ίδιας φωτογραφίας, αναγκάζοντας τους συλλέκται να παίρνουν όλο και περισσότερα αντίτυπα μέχρι να τα μαζέψουν όλα. Το δικό μου αντίτυπο είχε αυτή την έκδοση που δείχνει το παρακάτω βίντεο, αν έχει οποιαδήποτε σημασία. Μουσικώς, μου φάνηκε μία μαλακία και μισή (διάβαζα μετά ότι "έχει σπάσει η φωνή του" και τέτοια). Χρειάστηκαν πάνω από είκοσι πλας χρόνια για να "πιάσω" τη φάση των Led Zeppelin και να αποκατασταθεί εντός μου το In Through The Out Door. Μιας και αναφέρθηκαν λοιπόν:

Το παρακάτω άλμπουμ έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για 'μένα. Ήμουν βασικά παιδίον, έχοντας μόνο ακουστά ότι υπάρχει ένας μεγάλος κιθαρίστας που λέγεται "Σαντάνα", και μπαίνω λοιπόν σε τοπικό δισκάδικο, όπου βλέπω το (διπλό άλμπουμ) Swing Of Delight. Το πάω στο σπίτι, και βάζω να παίξει... κάτι δεν πήγαινε καλά... διαπιστώνω ότι πάνω στις ετικέττες του βινυλίου υπάρχει η ένδειξη ότι πρέπει να παιχτεί στις 45 στροφές, όχι στις 33 1/3 που είχαν όλοι οι μέχρι τότε δίσκοι μου. Διαβάζω στο εξώφυλλο (ή εσώφυλλο, δε θυμάμαι πια) και κάτι λέγανε οι άνθρωποι περί ψηφιακής ηχογράφησης που για να αναπαραχθεί σωστά χρειαζόταν η μεταχείριση των 45 στροφών κλπ. Αλλάζω λοιπόν τη ρύθμιση στο πικάπ και ήταν η πρώτη επαφή μου με τον λεγόμενο ψηφιακό ήχο. Για κάποιο λόγο, αυτό το άλμπουμ δεν έχει πολλούς φίλους, πάντα αναρρωτιόμουν πόσοι σπαστήκανε που χρειάστηκε να αλλάξουν τις στροφές στο πικάπ... και βέβαια είναι "διπλό" μόνο διότι σε κάθε πλευρά βινυλίου χώραγε αισθητά λιγότερη μουσική. Το ακούω δύο-τρεις φορές κάθε χρόνο, για να θυμάμαι την όλη φάση, και διότι - παρά τη γκρίνια - έχει μερικά ωραία πράγματα μέσα.

Πάρε από το REC OUT (του TAPE 1, θα σου πω αν θέλεις γιατί προτείνω το TAPE 1) και στείλε το στα ηχεία. Ξεκίνα με χαμηλή ένταση (ούτως η άλλως, αυτό κάνουμε όταν θέλουμε να δοκιμάσουμε οποιοδήποτε νέο setup περιλαμβάνει ηχεία) και - όπως εκτιμήθηκε - δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα. Βάλε πρώτα να παίξει ένα CD, μετά RADIO, μετά PHONO (όχι, δεν υπάρχει κάποιος ειδικός λόγος, απλά έτσι θα έκανα εγώ :) :) :)). Θεωρώ αυτονόητο ότι θα βάλεις ένα ζευγάρι καλώδια της προκοπής όχι κάτι που άφησες σε κάποιο υπόγειο πριν 20 χρόνια ανάμεσα στις τροφές για το καναρίνι.

@gmoukou συμπληρώνω στη χθεσινή μου πρόταση, ότι ο passive controller που καλοπροαίρετα προτάθηκε από άλλο μέλος, δεν χρειάζεται στη δική σου περίπτωση (εργονομικώς μιλώντας) διότι τα ηχεία σου έχουν ξεχωριστό τηλε-κοντρόλ για τη ρύθμιση της έντασης και (υποθέτω) επιλογή της πηγής που αναπαράγουν. Απομένει να κάνεις κάτι από αυτά που προτάθηκαν και να μας γράψεις αν παίζουν καλά τα ηχεία.

Μιας και αναφέρθηκε....

Δεν το εγνώριζα. Ε, καλή πρόθεση είχε ο άνθρωπος. Τώρα που το έμαθα, αναζητώ το άλμπουμ πάραυτα.

Εννοείς ότι είναι των Messengers;

Γράφει ένας από κάτω: that saxophone is a registered lethal weapon in 11 states...

Εμένα μου έχει συμβει το αντίθετο, οπότε είμαι στη φάση ότι θα φύσαγα και το γιαούρτι (που λένε).

Εννοώ και τα δύο.

Δεν είχαμε πάντοτε χρήματα για κάτι σωστό. Ιδού ο πρώτος ολοκληρωμένος ενισχυτής, στον οποίο έμαθα να ακούω μουσική και στον οποίο πρωτοδοκιμάστηκαν τέτοιες παρανοϊκές λύσεις... https://www.hifiengine.com/files/images/technics-su-z1.preview.jpg

Αυτό ειδικά ΔΕΝ θα το έκανα. Odis, σόρυ δεν διάβασα ότι τα είχες γράψει και εσύ.

@gmoukou το διάβασες αυτό που σου έγραψα;

Αν καταφέρεις να μην τα κάψεις, θυμήσου να μας πεις πως ακούγονται. Δοκίμασε να πάρεις από το REC OUT του Tape 1 ή του Tape 2, και ξεκίνα από πολύ-πολύ χαμηλή ένταση.

Ε, τότε μην παραπονιέσαι όταν υπάρχει και content που δεν εγκρίνεις. Χαίρομαι που απάντησες έτσι, καλύτερα για όλους μας, αλλά τι να γίνει... εμένα μου αρέσουν τα Moog, του Σάμη του αρέσουν οι Fuzztones, σε όλους μας αρέσει η Σάττι (το περνάω στη ζούλα...), και εσύ ορκίζεσαι στη Γιάμαχα. Δείξε ανοχή, μη μας τη λες και να θες να μας μπανιάρεις.